MM Story Teller

Chapter 156

Viewers 8k

🦊Arc 10 - သောကနှင့်ပြည့်နေသော audio dramaစက်ဝန်း

Chapter 156

10.9 - ကျွန်တော်တို့ကြားမှာ ဘာပတ်သတ်မှုမှမရှိတော့ဘူး။

အရင်ဆုံးရွှယ်လင်သည် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ မျက်နှာသစ်သည်၊ သွားတိုက်သည်၊ အဝတ်အစားလဲပြီး အမြဲတစေ ခေါင်းကြောမာစွာဖြင့် ပွယောင်းနေသော သူ၏ဆံပင်ကောက်ကောက်တို့ကို ဖီးသင်လိုက်၏။

နောက်တခါ သူပြန်ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် ဝမ်းရော့ယီးက ဆန်ပြုတ်အိုးကို စားပွဲပေါ်မှာချထားနှင့်ပြီး အသားပေါက်စီအိုးမှလည်း အငွေ့တလူလူ ထွက်နေလေပြီ။ ပန်းကန်ပြား တစ်ချပ်ပြီးတစ်ချပ် ချထားပြီး အားလုံးက ဖြူရှင်းလုံးဝိုင်းနေလေ၏။

"ကျွန်တော့်အခန်းသော့ကို ဘယ်ကရတာလဲ..."

"အရင်တခေါက်က ကိုယ်မင်းအတွက်ဆေးဝယ်ပေးတော့ အပိုဆောင်ထားလိုက်တာ..." အားလုံးကိုအသင့်ပြင်ပြီးမှ ဝမ်းရော့ယီးက ပြင်ဆင်ထားသည့် အချဥ်ကိုယူလာပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်၏။

"မင်းအိမ်က အရမ်းရှင်းလင်းနေပေမဲ့ ရေခဲသေတ္တာထဲလည်း ဘာမှမရှိဘူး...မီးဖိုချောင်သုံးပစ္စည်တွေကို လည်းထားချင်သလိုထားတယ်...အိမ်မှာရှိတဲ့ဆေးတွေကလည်ဒိတ်လွန်နေပြီ..လဲလည်းမလဲဘူး..."

"အဲဒါနဲ့ပဲ ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်အိမ်သော့ကိုနောက်တစ်ချောင်းလုပ်ပြီး အိမ်ထဲမှာခင်ဗျား စိတ်တိုင်းကျ လျှောက်သွားနိုင်တယ်လို့ မပြောထားဘူးလေ.." ရွှယ်လင် ပြောဆိုပြီးသည်နှင့် အသားပေါင်းကို နှုတ်ခမ်းနားတေ့လိုက်သည်။

"အရသာရှိရဲ့လား...မင်းဘာကြိုက်တတ်လဲကိုယ်မသိသေးလို့...ဒါကြောင့်ကိုယ်ပုံမှန် လုပ်နေကျအတိုင်းပဲ လုပ်ထားလိုက်တာ..."

ရွှယ်လင်မှာဖြင့် ထိုသူကတကယ်ကြီး အိမ်တွင်ချက်ပြုတ်ထား၍ စိတ်ထဲတွင် အံ့ဩနေခဲ့သည်....မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ အသားပေါက်စီကို တစ်ကိုက်ကိုက်ပြီးနောက် ဝမ်းရော့ယီးကို သနားစိတ်ဖြင့် တစ်ချက်သာကြည့်လိုက်သော်လည်း ထုတ်မပြောဖြစ်ပါချေ။ "အင်း..."

ပေါက်စီက အကြီးကြီးမဟုတ်၊ နှစ်ကိုက်သုံးကိုက်ဖြင့် ကုန်သွားခဲ့သည်။ အပေါ်လွှာကို ကိုက်လိုက်ပြီးသည့်နောက် အသား၏ရနံ့က သူ၏နှာခေါင်းဝတွင် ဝေ့ဝဲသွားခဲ့သည်။ ဂျုံသားက ဝက်သားအလွှာကို အပေါ်မှ အုပ်ထားပြီး ပေါင်းလိုက်သည်နှင့် ထူးခြားသည့်အနံ့ထွက်လာတတ်၏။ အသားကို ကိုက်လိုက်သည်နှင့် အထဲမှထွက်လာသည့် စွပ်ပြုတ်ရည်ကြောင့် ရွှယ်လင်မှာ ငိုမိလုနီးပါးပင်။

သည်အရသာကို ရင်းနှီးနေခဲ့၏။ ကမ္ဘာတိုင်းတွင် စူးရွှမ့်ယန်လုပ်သည့် စားစရာတိုင်းက သူ့စိတ်ကို အမြဲထိရှစေတတ်သည်။ ရုတ်တရက်ဆန်စွာဖြင့် သူသည်ဤကမ္ဘာတွင် သူချက်ပေးသည်ကို ထပ်စားနိုင်ခဲ့သည် - မထင်ထားဘဲ ရွှယ်လင်မှာ သီးသွားလေ၏။

အာ...သူတကယ်ပဲ သည်လူရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာခေါင်းလေးမြှုပ်ပြီး ပွတ်သပ်လိုက်ချင်တယ်....

ထိုအတွေးဖြင့် သူဝမ်းရော့ယီးကို မျက်ရည်ဝိုင်းနေသည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။

ဝမ်းရော့ယီးမှာ သူ၏စိတ်ခံစားချက်နှင့် ပတ်သတ်၍ မသေချာသေးချိန် ရုတ်တရက်ကြီး သူ့ကိုမျက်ရည်အဝိုင်းသားဖြင့် မြင်လိုက်ရ၏။ သူအလျင်စလိုထရပ်ကာ လှမ်းမေးလိုက်ပေသည်။ "ဘာဖြစ်တာလဲ...အရသာရှိလွန်းလို့ ငိုချင်သွားတာလား..."

ရွှယ်လင်မှာ ငိုရမလားရယ်ရမလားပင် မသိတော့၍ အကြောင်းအရင်းကို ကွေ့ပတ်ဖြေလိုက်သည်။ "ဆိုးလွန်းလို့ငိုချင်သွားတာဗျ!"

ဝမ်းရော့ယီးက နောက်တခါ သူရယ်နေသည်ကိုမြင်လိုက်ပြီး အနည်းငယ်ခန့် စိတ်သက်သာသွားရလေသည်။ ယခုလေးတင် သူ့ခမျာ ကယောင်ချောက်ခြား ဖြစ်သွားခဲ့ရ၏။ သူ့ရှေ့မှလူက သူ့အား ယခုလိုကြည့်နေသည်ကို မခံနိုင်တော့၍ လက်ဆန့်ကာ ခေါင်းပုတ်ပေးလိုက်သည်။ "ကြိုက်ရင်များများစား...ကိုယ်အများကြီးလုပ်ထားတယ်...ဒီနေ့စားလို့မကုန်ရင် ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်ထားလိုက်...."

ရွှယ်လင်က သူ့လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး စကားပြောတော့မည့်အချိန်တွင် တံခါးဘဲလ်သံမြည်လာလေ၏။

ရှုပ်ထွေးလွန်းလှသည့် တံခါးဘဲလ်သံလမ်းကြောင်းက နံရံတွင်တပ်ဆင်ထားပြီး ထမင်းစားပွဲဘေးတွင်ရှိသည်။ ရွှယ်လင်က ဝမ်းရော့ယီးကို တချက်သာကြည့်ပြီး မနက်စောစောစီးစီး ရောက်လာသည့် ဧည့်သည်ကို သွားကြည့်လိုက်သည်။

တကယ်တွင် စောလွန်းလှသည်လည်းမဟုတ်၊ သို့သော် သူ့အတွက် အိပ်ရာမှထသည့်အချိန်ဖြစ်နေပြီ။ သူ့အတွက် နေ့လည်မတိုင်ခင်အချိန်က မနက်အစောဟု ယူဆ၍ရ၏။

တံခါးတဖက်မှလူက အတော်လေးရင်းနှီးနေသည်။ မျက်ခုံးများက ရွှယ်လင်နှင့်တူနေ၏။ ရွှယ်လင်တယောက် မျက်ခုံးပင့်လိုက်မိသည် - မုစစ်ချောင် သည်နေ့လာလည်လိမ့်မည်ဟု သူမထင်ထားခဲ့ချေ။ အနှီသူက မနေ့ကလေးတင်သိခဲ့ရသော သတင်းများအားလုံးကို ဝါးစားပစ်လိုက်ပြီထင်၏။

"အစ်ကိုကြီး..." စက်မှခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်ပြီးသည့်နောက် ရွှယ်လင်သည် ပြုံးပျော်စွာဖြင့်မုစစ်ချောင်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။

"ခဏလေး...ကျွန်တော်တံခါးလာဖွင့်ပေးမယ်..." သူခလုတ်နှိပ်လိုက်သည်နှင့် တိုက်မှဂိတ်တံခါးက ပွင့်သွားခဲ့သည်။ မုစစ်ချောင်က ဝမ်းရော့ယီးလိုမဟုတ်ဘဲ အဆောက်အဦထဲဝင်ခွင့်ရရန် တိုက်ပိုင်ရှင်လို ဟန်ဆောင်တတ်လေ့မရှိချေ။

ရွှယ်လင်က တတိယထပ်တွင်နေပြီး တိုက်ခန်းရှိရာသို့ လွယ်လွယ်ရောက်လာနိုင်၏။ ဝမ်းရော့ယီးမှာ ရွှယ်လင်က

ထိုသူကို 'အစ်ကိုကြီး' ဟုခေါ်လိုက်သည်ကို ကြားလိုက်လိိမ့်မည်၊ သို့သော် သူသည် တောင်ကြီးတစ်တောင်နှယ် မလှုပ်မယှက်ထိုင်နေပြီး သူကသာ သည်နေရာတွင်နေထိုင်ပြီး သည် နေရာ၏အရှင်သခင်နှယ် ပြုမူနေလေ၏။

ရွှယ်လင်က သူ့ကိုရှင်းပြရမှာ ပျင်းလွန်းနေခဲ့သည်။ ယခုအချိန်တွင် သူ့ကိုရှင်းပြရန်လည်းမဖြစ်နိုင်သောကြောင့် မုစစ်ချောင်ကို သူကိုယ်တိုင်သာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ရတော့သည်။

သည်ကမ္ဘာတွင် ရွှယ်လင်၏တာဝန်က ယခင်က တာဝန်များနှင့်လုံးဝမတူပေ။ ယခင်က ၎င်းတို့၏မူလဖြစ်သော ပျော်ရွှင်ဖွယ်အဆုံးသတ်ကို ဆိုးရွားသွားအောင် လုပ်ခြင်းအားဖြင့် ဇာတ်လိုက်၏ကံကြမ္မာကို ပြောင်းပြန်လှန်ရသည်။

ရေသူကမ္ဘာတွင်မူ သူ၏ပင်ကိုယ်ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲပစ်ပြီး ကမ္ဘာ၏ဇာတ်ကြောင်းကို ပြောင်းလဲခဲ့ရသည်။

သို့သော် ဤကမ္ဘာက ရေသူကမ္ဘာထက် ပိုမိုပေါ့ပါးသည်။ ဇာတ်လိုက်နှစ်ယောက်၏ကြားကို ဝင်မရှုပ်ဘဲ တည်ငြိမ်အောင်ထားလိုက်သရွေ့ ၎င်းတို့ကဆံဖြူသည်အထိ အတူတကွနေသွားနိုင်လိမ့်မည်။

မုစစ်ချောင်သည် ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်မှုများစွာဖြင့် လူတစ်ယောက်။ ဆုဝမ်ကျွင်းထက် အနည်းငယ်အသက်ကြီးပြီး သူလိုချင်သည့်အရာကိုလည်း ပို၍ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိထားသည်။ သူတစ်ခုခုလိုချင်ရင် ထိုအတွက်တိုက်ရိုက် ရယူသွားလိမ့်မည်။

နျန်စစ်မုသာ ကိစ္စများကို ရှုပ်ထွေးအောင်မလုပ်ပါက ဆုဝမ်ကျွင်းနှင့် အချစ်ရေးတွင် ပိုခိုင်မာနေလောက်ပြီး နှစ်ယောက်လုံးက သက်ဆုံးတိုင်အတူတကွ ပေါင်းဖက်သွားကြလိမ့်မည်။ ဆုဝမ်ကျွင်းကမူ ကွဲပြားပေသည်။ ထိုသူကငယ်ရွယ်ကာ တဇွတ်ထိုးဆန်ပြီး နျန်စစ်မုက ပြဿနာများ ဖန်တီးလိုက်၍ နှစ်ယောက်ကြားမှ အချစ်ရေးက ပြောင်းလဲသွားရပြီး ဆုဝမ်ကျွင်းကို တတ်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံးနည်းဖြင့် အရွယ်ရောက်လာအောင် ၎င်းတို့က ဖိအားပေးခဲ့သည်။

ပြောစကားနားမထောင်၊ အတ္တကြီးပြီး မနာလိုတတ်သော ကလေးတစ်ယောက်အနေမှ သူသည် မုစစ်ချောင်ကို လက်လွှတ်ပေးလိုက်နိုင်ပြီး သေဆုံးသွားခဲ့သော ညီအစ်ကို၏ဆန္ဒကိုနားလည်ပေးနိုင်ခဲ့သည့် အရွယ်ရောက်လူကြီးဖြစ်လာခဲ့၏။

ရွှယ်လင်ကဖြင့် ထိုပြောင်းလဲမှုမှာ ကောင်းသည်လား ဆိုးသည်လား မခွဲတတ်တော့ပေ။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဤဇာတ်လမ်း၏ ပုံမှန်တိုးတက်မှုကို လိုက်ပြီး အားလုံးကိုအဆုံးသတ်ရပေမည်။ သည်အတိုင်းဖြစ်ခွင့်မပေးလိုက်လျှင် သူတို့အချစ်ရေး၏ တိုးတက်မှုက တဖြည်းဖြည်း နှောင့်နှေးသွားလိမ့်မည်။ မုစစ်ချောင်၏ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်အဖြစ် အစ်ကိုဖြစ်သူ၏ချစ်သူကို ဒုက္ခမျိုးစုံပေးပြီးစမ်းသပ်ခြင်းက ဘယ်နေရာမှ မမှားသလိုခံစားရလေ၏။

သူ့အတွက်နှင့် ဝမ်းရော့ယီးအတွက်!?

အစက သူသည် ထိုသူနှင့် ကစားနေခဲ့ရုံသာ။ ဝမ်းရော့ယီးက အလိုလိုနေရင်း သူကရွှယ်လင်ကို ဒုက္ခပေးမည်မဟုတ်ကြောင်း ပြောခဲ့လျှင် ၎င်းကရွှယ်လင်ကို ဒေါသထွက်ပြီး တုံ့ပြန်စေလောက်သည်အထိ ဖြစ်နေခဲ့မှန်း သူလည်းမသိခဲ့ချေ။ ၎င်းက သူ့ကို အံကြိတ်လောက်သည်အထိ ဖြစ်လာစေခဲ့သည့်တိုင် ထိုသူကို ဘာမျှမလုပ်နိုင်ဘဲ သူ့အမှားကို ဝန်ခံလာသည်အထိ ဆူပူနိုင်ရုံခန့်သာရှိခဲ့၏။

ထိုသူသည်ကား အဝတ်လျှော်ဘုတ်ပြားပေါ်တွင် ဒူးထောက်ရန် ဆန္ဒရှိနှင့်ပြီးသားပင်။ တောင်းပန်ရန်က အကြောင်းမဟုတ်တော့။

မုစစ်ချောင်က သူ့အတွက် လက်ဆောင်ဝယ်လာပေးခဲ့သည်။ သူ့အိမ်ကို ပထမဆုံးအကြိမ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၍ လက်ဆောင်ပါလာသင့်သည်ဟု ထင်နေပုံရသည်။ ကျန်းမာရေးအတွက်ကောင်းသည့် အစားအသောက် သို့မဟုတ် နှစ်သက်သည့်အရာပင် ဝယ်မလာခဲ့ပေ၊ သို့သော်လည်း အဆာပြေမုန့်ထုပ်များကိုဖြင့်ဝယ်လာပေးခဲ့သည်။ ရွှယ်လင်က အင်မတန်သေးကွေးသည်ဟု ထင်နေ၍ဖြစ်နိုင်ပြီး သူ့အားအစာများများ မကျွေးပါက မကြီးထွားလာတော့မည်ကို စိတ်ပူနေပုံလည်းရသည်။

ရွှယ်လင်ခမျာ မုန့်ထုပ်တပုံကြီးကို ကိုင်ထားရင်း အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေလေ၏။ အံ့အားသင့်နေသလို မျက်တောင်လေးခတ်ကာ လှိုင်းတွန့်နေသောဆံပင်ကို လိုက်တို့နေသည်မှာ အတော်လေး ချစ်စရာကောင်းသည့်ပုံပေါ်နေစေ၏။

မုစစ်ချောင်က လက်ကိုဆန့်ထုတ်ပြီးခေါင်းကိုပွတ်သပ်လိုက်၏။ "မင်းနဲ့အမေက တကယ်တူတယ်...မင်းတို့နှစ်ယောက်လုံး ဆံပင်ကောက်ကြတယ်..."

"အိုး..." ရွှယ်လင် လက်ထဲမှမုန့်ထုတ်များကို ချကာ ခေါင်းကိုကိုင်ရင်းမေးလိုက်သည်။ "အစ်ကိုကဘာလို့ အစောကြီးလာရတာလဲ...မနက်စာရောစားပြီးပြီလား...ကျွန်တော်တို့ကတော့ အခုလေးတင်စားပြီးတာ...ဝင်စားသွားပါလား..."

"ကျွန်တော်တို့...?" မုစစ်ချောင်က အံ့ဩသွားသလို ထမင်းစားခန်းကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဝမ်းရော့ယီးထွက်လာသည်ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ပုံမှန်အတိုင်း သူ့ညီကိုချော့မော့ပြောလေတော့၏။

"ကလေးလေး...ဆန်ပြုတ်တွေအေးကုန်တော့မယ်...အရင်သွားစားနှင့်..."

ရွှယ်လင် မုန့်ထုပ်ကို ဘေးဘက်ပစ်ထုတ်လိုက်သည်။ "ကျွန်တော့်ကိုကလေးလေးလို့မခေါ်နဲ့...သုံးနှစ်သားလေးမဟုတ်ဘူး!"

"ရော့ယီး..." မုစစ်ချောင် အချိတ်အဆက်မမိသလို ခံစားနေရသည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာအထိ အသံတိတ်နေပြီးမှ အံ့အားသင့်သွားသလိုပြောလိုက်၏။

"မင်းကဘယ်လိုလုပ်ဒီကိုရောက်နေရတာလဲ..."

ပြောပြီးပြီးချင်း မနေ့ကအကြောင်းကို သတိရသွားခဲ့သည်၊ သူ၏သူငယ်ချင်းနှင့်...သူ၏ညီလေးက...တွဲနေကြသည်ကို...မေ့တော့မယောင်ဖြစ်နေခဲ့သည်ပင်..

"ငါသူ့ကို မနက်စာလာလုပ်ပေးတာ..." တကယ်က သူ ရွှယ်လင်၏တိုက်ခန်းကိုလာတတ်လေ့မရှိချေ၊ သို့တစေ ဝမ်းရော့ယီး၏ပုံစံက သည်နေရာ၏ ဒုတိယအရှင်သခင် ဖြစ်ခဲ့နေပြီး သည်နေရာနှင့် မရင်းနှီးခြင်းမဟုတ်ဟု ပြောနေသယောင်။

"သူကနေဖင်ထိုးတဲ့အထိအိပ်ရတာကြိုက်တယ်လေ...ဘယ်သူမှလာမနှိုးရင် နေ့လယ်အထိတောင် အိပ်နေလောက်တယ်...မနက်စာနဲ့နေ့လည်စာ ပေါင်းစားတာက အစာအိမ်အတွက်မကောင်းဘူး..."

ရွှယ်လင် မျက်လုံးလှိမ့်လိုက်သည်။ ယင်းက တကယ်ကို သူ့အကျင့်များပင် - မည်သည့်ကမ္ဘာတွင်မဆို သူကဇာတ်လိုက်ဖြစ်နေသရွေ့ အိပ်ချိန်ရတတ်သည်။ သာမန်အချိန်တွင်မအိပ်နိုင်ပါမူ သူကျင့်ကြံနေသောကြောင့်ပင်...သို့ပေသိ အနှီသူ၏ဦးနှောက်ထဲတွင် သူ့အကျင့်များကို ခန့်မှန်းနိုင်ဖို့ရန်မှာ....

ကျစ်..ဒီလိုမကျေနပ်ချက်မျိုးကို ပျော်နေတဲ့ပုံနဲ့ဘယ်လိုပြမလို့လဲ?

စနစ်: "....." ၎င်းတို့က တကယ်ကြီးကို သူတို့အချစ်များအား ပြသနေကြသည်ပင်။ ၎င်းကအင်မတန်မြန်ဆန်လွန်းပြီး host ကလည်း လမ်းခွဲချင်နေဆဲ။ သူတို့တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မနှစ်သက်ပါဟုပြောလျှင် မည်သူကများယုံလိမ့်မည်နည်း။

"....အစ်ကိုကြီး..သူ့ကိုဂရုစိုက်မနေနဲ့...သူကနောက်ထပ် သော့တစ်ချောင်းလုပ်ပြီး ခိုးဝင်လာတာ...မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ရဲခေါ်ပြီး အိမ်ကို ဖောက်ထွင်းဝင်ရောက်မှုနဲ့တိုင်ရမယ်..."

ရွှယ်လင်က ဝမ်းရော့ယီးရှေ့မှဖြတ်ကာ မုစစ်ချောင်ကိုခေါ်ထုတ်လာပြီး ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။

"အစ်ကိုကြီး...အသားပေါက်စီနည်းနည်းစားဦး..."

မုစစ်ချောင်သည်ကား အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေသလို ခံစားနေရရှာသည်၊ အခြားနှစ်ယောက်ကတော့ ရှက်နေပုံမရကြချေ။ နှစ်ယောက်သား အပြန်အလှန်ဆက်ဆံပုံမှာ သဘာဝကျနေပြီး မုစစ်ချောင်မှာ ၎င်းတို့နှစ်ယောက်၏ လက်ပွန်းတတီးဖြစ်နေမှုကို အသားကျနေသည့်ခံစားချက် ရလာသည်။

"ရော့ယီး...ဘယ်အချိန်တည်းက စစ်မုနဲ့အတူနေတာလဲ..."

"သိပ်မကြာသေးပါဘူး.." ဝမ်းရော့ယီးကရွှယ်လင်ကိုကြည့်နေပြီး အနေတော်ဖြစ်နေသော ဆန်ပြုတ်အား သောက်မည့်အချိန်ကို ထိုင်စောင့်နေလေသည်။ သူကပုံမှန်အတိုင်းမုစစ်ချောင်ကို ပြန်ဖြေလိုက်၏။

"မင်းအဲဒီကောင်လေးနဲ့ အီစီကလီလုပ်နေတည်းက ငါတို့တွဲနေတာ..."

"ဒါဆို...ဘာလို့မပြောပြတာလဲ..." မုစစ်ချောင် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ "ငါ့ကိုသာအစောကြီးတည်းကပြောရင်...ငါလည်းစစ်မုကို သိပ်မကြာခင်မှာတွေ့မှာပဲ..."

"မင်းလည်း မင်းညီလေးကိုရှာနေတဲ့အကြောင်း ငါ့ကိုမပြောပြဘူးလေ...မင်းနဲ့စစ်မုကြားမှာ ဘယ်လိုပတ်သတ်လဲဆိုတာ ငါမှမသိတာ..."

ပြောရင်းဆိုရင်းဖြင့် နောက်ထပ်ပေါက်စီတစ်လုံးကို ရွှယ်လင်၏ပါးစပ်ထဲသို့ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။

"မင်းနဲ့အရုဏ်ဦးနဲ့က တူမှမတူတာ..."

ရွှယ်လင်က သူ့ကိုမှင်သေသေဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အမြင်ပိုင်းအရတူနေသောကြောင့် သူနှင့်စတွဲခဲ့သည်မှာသိသာနေ၏။ ယခုမူ သူတို့နှစ်ယောက်က မတူသည့်အကြောင်း လေသံကိုပင် လုံးဝပြောင်းလိုက်သေးသည်။

မုစစ်ချောင်: "....." ဒါအထင်မှားတာများလား? ဘာလို့သူ့ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းက သူ့ကိုကန့်လန့်တိုက်နေတယ်လို့ ထင်နေမိတာပါလိမ့်?

"ငါ့မိဘတွေ ကွာရှင်းပြီးသွားတော့...စစ်မုက အမေနောက်ကိုပါသွားပြီး ငါကတော့ အဖေနောက်လိုက်သွားရတယ်..ငါတို့ဆယ်နှစ်တောင် ကွဲခဲ့ရတာ...အရင်ကလည်း တခါမှမမြင်ဖူးဘူးလေ...ဒီတော့ မင်းကိုလည်း မပြောပြနေတော့တာပေါ့...ငါဒီအတောအတွင်း အမေ့ကိုလိုက်ရှာနေခဲ့ပေမဲ့ တကယ်တော့ စစ်မုကိုရှာနေခဲ့တာ..."

ဝမ်းရော့ယီးက ထိုကိစ္စများကို စိတ်မဝင်စားပေ၊ သိသည့်အကြောင်းသာ အသံပေးလာသည်။ သူမုစစ်ချောင်နှင့် ပတ်သတ်သမျှအားလုံးကို အခြေခံမျှသိထားခဲ့၏။ ယခုသူအသိချင်ဆုံးက သည်နှစ်များအတွင်း ရွှယ်လင် ဘယ်လိုအသက်ရှင်ခဲ့သလဲ ဆိုသည့်အကြောင်းပင်။

"စစ်မု...ငါဒီနေ့လာခဲ့တာက...မင်းကိုမေးစရာလေးတွေရှိလို့..." မုစစ်ချောင် လက်နှစ်ဖက်ကိုယှက်လိုက်ပြီး အနည်းငယ်မျှနေရခက်နေသယောင်ပင်။ "မင်းအရင်ကပြောဖူးတယ်လေ...အမေရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဆိုတာ..."

"အော်..ဟုတ်သားပဲ..." ရွှယ်လင်က ပါးစပ်ထဲမှပေါက်စီကို ပလုတ်ပလောင်းဝါးနေပြီး လက်သုတ်ကာ အိပ်ခန်းဘက်လှည့်သွားလေ၏။ "အမေမဆုံးခင်မှာ အစ်ကို့အတွက် ချန်ထားခဲ့တာရှိတယ်...ပြီးတော့ ရှာတွေ့ရင်ပေးလိုက်ပါလို့ မှာသွားသေးတယ်...ကျွန်တော်ပြောင်းတုန်းကယူလာခဲ့တော့ ကျွန်တော်နဲ့အတူ ပါလာတယ်..."

ဝမ်းရော့ယီးက သူတို့နောက်မှ လိုက်မလာခဲ့ပေ၊ စားပွဲကိုသာ ရှင်းလင်းနေခဲ့သည်။

သူသည်ကား ယောကျ်ားပီသရန် ပို၍ခက်ခဲလာလေ၏။

ရွှယ်လင်သည် ဤကိုယ်၏မှတ်ဉာဏ်များအရ မုစစ်ချောင် ပိုင်ဆိုင်သောပစ္စည်းကို ထုတ်လာပြီး ပေးလိုက်သည်။ ယင်းက မုစစ်ချောင်အတွက် သူတို့အမေမှ ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း မူလဇာတ်လမ်းထဲတွင်မူ နျန်စစ်မုက သူ့ချစ်သူ၏ အာရုံစိုက်မှုရရန် ယှဥ်ပြိုင်နေပြီး အစ်ကိုဖြစ်သူကို သဘောမကျခဲ့ပေ၊ သို့ဖြစ်၍ တခါမှ ထုတ်မပြခဲ့။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကြားရှိခင်မင်မှုမှာ စကတည်းက မနီးစပ်ခဲ့သည့်တိုင် နျန်စစ်မုကြောင့် ပို၍ပိုကာဝေးကွာလာခဲ့ရပေ၏။

မုစစ်ချောင်က ထွက်မသွားခင် ဧည့်ခန်းထဲသို့အားလုံးယူလာခဲ့သည်။ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ထုတ်ကြည့်ခဲ့သည်။

သေတ္တာထဲတွင် သူနှင့်သူတို့အမေ အပြန်အလှန်ပို့ထားခဲ့သည့် စာများအားလုံးပါဝင်သည်။ ထိုစာများက သူနှင့်အမေတို့ အချိန်ပြည့်ရေးခဲ့ကြသည့် စာများဖြစ်သော်လည်း သူ့ထံမရောက်လာခဲ့ပေ၊ သို့ဖြစ်၍ မိတ္တူကူးထားပြီး အပိုသိမ်းထားခဲ့သည်။ အရင်စာများနှင့် တပါတည်းသိမ်းထားသည်ဖြစ်ရာ တစ်နေ့တွင် မုစစ်ချောင်ထံ ရောက်သွားလိမ်မည်။

သေသည်အထိ သူမသည် မုစစ်ချောင်ထံစာရေးပို့ခဲ့၏။ မုစစ်ချောင်က တစ်စောင်ချင်းဖွင့်ဖတ်ပြီး စိတ်မကောင်းခြင်းကြီးစွာဖြစ်ခဲ့သည်။

ရွှယ်လင်က သူစာဖတ်နေသည်ကို အမြန်တားလိုက်ရ၏။

"အစ်ကိုကြီးယူသွားလိုက်ပါတော့...အေးအေးဆေးဆေးဖတ်ပါ...ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က အမေ အစ်ကို့ဆီစာရေးနေတာကို အမြဲတွေ့ခဲ့ရတာ...ပြီးတော့စာရေးရင်လည်း အမြဲပြုံးနေတာပဲ... ကျွန်တော်ထင်တာကတော့ အစ်ကိုစာဖတ်နေရင် သူငိုစေချင်မှာမဟုတ်ဘူး...ဒါကြောင့် ပျော်အောင်နေပါ..."

မုစစ်ချောင်က တခဏမျှအေးခဲသွားပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ "အိုကေ..."

"စစ်မု..." သူသည် ခေတ္တခန့် အသံတိတ်နေပြီးနောက် စာကိုကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး သူရွှယ်လင်ကို မော့ကြည့်ပြီးမေးလာခဲ့၏။ "မင်းအစ်ကိုနဲ့အတူ လာနေချင်လား..."

ရွှယ်လင်ကပုံမှန်အတိုင်း ခေါင်းခါယမ်းလိုက်၏။ "ကျွန်တော်အရွယ်ရောက်နေပြီလေ...ပြီးတော့...လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်တယ်...ကျွန်တော် အစ်ကိုကြီး ပြောချင်တာကိုနားလည်ပါတယ် - ဒီလောကကြီးမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ပဲ ကျန်တော့တာ...ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ ရင်းနှီးအောင်ဆိုပြီးတော့ အတူနေစရာမလိုပါဘူး...ကျွန်တော် အစ်ကိုကြီးကိုခင်ပါတယ်...အစ်ကိုကြီး ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ပူရင် အချိန်မရွေးလာရှာနိုင်ပါတယ် ~"

"အွန်လိုင်းမှာ ကျွန်တော်သီချင်းဆိုရင်လည်း လာနားထောင်လို့ရတယ်~ ကျွန်တော်သီချင်းဆိုပြလိုက်ရင် အစ်ကိုကြီးပင်ပန်းနေတာတွေ အကုန်ပျောက်သွားလိမ့်မယ်~"

မုစစ်ချောင်က သူပြုံးနေသည်ကိုမြင်ပြီး နျန်စစ်မုက သူနှင့်အတူနေရန် မလိုအပ်ဟုယူဆလိုက်သည်။ သူသည် အကူအညီမဲ့စွာဖြင့်သက်ပြင်းရှိုက်၍ ပြောလိုက်လေ၏။

"အမှန်ပဲ...တကယ်တော့...ငါမင်းကိုနောက်ပိုင်းကျမကြာခဏတွေ့ရမှာ...စစ်မုကအွန်လိုင်းမှာသီချင်းဆိုနေတာလား...ဘယ်လိုသီချင်းမျိုးလဲ..."

ဝမ်းရော့ယီးက ပျင်းရိပျင်းတွဲဖြင့်လှမ်းကြည့်သည်။ "မင်း Weibo ပေါ်မရောက်တာဘယ်နှရက်ရှိပြီလဲ...မင်းငါ့ရဲ့အရင် Weibo ပို့စ်တွေကြည့်ရင်တောင် သူ့ကိုတွေ့မှာပဲ..."

မုစစ်ချောင်: "....." သူမတိုင်ခင်ကတွေးနေခဲ့သည်မှာ မှန်နေပြီ။ သူ၏သူငယ်ချင်းက သူ့အပေါ်ရန်လိုနေပြီ...လိုလို့လားဟ...ဒါကသူ့ညီအရင်းကြီးလေ ~ သူတို့ကြားမှာ ဘယ်လိုလုပ်ဒီလိုဖြစ်လာရတာလဲ? ဒီကိစ္စလောက်လေးနဲ့ ရှာလကာရည်နင်နေတယ်...သူ့အရှေ့မှလူက သူသိခဲ့ဖူးသော ဝမ်းရော့ယီးနှင့် လုံးဝမဆိုင်ပေ။

"အာ....အစ်ကိုကြီး...ဒီလထဲမှာ အန်နီမေးရှင်းပွဲတော်ရှိတယ်...ကျွန်တော်တို့ ချန်နယ်က အပြင်မှာတွေ့ကြမှာ...လိုက်ဦးမလား..."

"နေပါဦး..မင်းကအပြင်မှာ တောင်တွေ့တော့မယ်...ဘာလို့ငါကဒါတွေမသိရတာလဲ..." ဝမ်းရော့ယီးက အေးစက်စက်အသံဖြင့် ကြားဖြတ်ပြောလိုက်ပြီး မုစစ်ချောင်ကို ဘာပြောပြောနောက်မှပြောဆိုသည့်အထာဖြင့် တွန်းပို့ထားလိုက်၏။

ရွှယ်လင်က မျက်တောင်လေးတဖျတ်ဖျတ်ခတ်ကာ သူ့အားအပြစ်မရှိသလိုကြည့်လာ၏။ "ကျွန်တော်တို့ကြားမှာ ဘာပတ်သတ်မှုမှမရှိတော့ဘူးလေ...ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်ဘာလုပ်လုပ် အစီအရင်ခံနေစရာမလိုပါဘူး...."

Prev Next