အပိုင်း ၃၀

အမျိုးသားဇာတ်လိုက်၏ မိခင်အဖြစ် ကူးပြောင်းသွားခြင်း

အပိုင်း  ၃၀

"ဒေါက်တာလျို! သန္ဓေသားရဲ့ အနေအထားက မူမမှန်ဘူး!” သားဖွားဆရာမသည် သားဖွားခန်းတွင် တင်းရှရောက်လာသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက်သူမ၏ အခြေအနေကို စတင်စစ်ဆေးခဲ့သည်။

ဆရာဝန် လျို ၏ နှလုံးခုန်သံ ခုန်တက်သွားပြီး "သူမ ဆေးမှတ်တမ်းကို ရှာတွေ့ပြီလား"

သူနာပြုဆရာမလေးသည် ထူထဲသော ဆေးဖိုင်တစ်ဖိုင်ကို ထုတ်ကာ “ရပြီ။ တုပ်ကွေး မစခင် နောက်ဆုံး ကိုယ်ဝန်ဆောင် စစ်ဆေးမှုက ပုံမှန် ဖြစ်နေတုန်းပဲ”

“ဒါဆို ပြီးခဲ့တဲ့ လအနည်းငယ်အတွင်းမှာ အပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့” ဟု ဒေါက်တာ လျို က တင်းရှ ဗိုက်ကို ထိလိုက်သည်။

"ဗိုက်ခွဲမွေးဖို့ ပြင်ဆင်ပါ။"

“သူမယောက်ျား မလာဘူး။ သူအိမ်မှာ တုပ်ကွေး​ကြောင့်သီးသန့်ခွဲနေတယ်” ဟု သူနာပြုဆရာမလေးက ရှက်ရွံ့စွာကြည့်ကာ “အပြင်မှာ သူမ ဝန်ထမ်းတွေရှိနေတယ်”

“ပုံမှန်စစ်ဆေးမှုတွေကို အရင်လုပ်ပါ။ တန်းစီလိုက်၊” ဒေါက်တာ လျို က အလုပ်လုပ်တာမရပ်ဘဲ “အာထရာဆောင်းနဲ့ သန္ဓေသားနှလုံးကို စောင့်ကြည့်စစ်ဆေးပြင်ဆင်ပါ။”

“သူမရေမွှာက စောစောစီးစီး ပေါက်ထားတာ၊” ဒေါက်တာ လျိုက “အချိန်အကြာကြီးဆွဲရင် ကလေးက အသက်ရှူကျပ်လိမ့်မယ်” လို့ ဆိုပါတယ်။

“ဟုတ်!” သားဖွားဆရာမနှင့် သူနာပြုဆရာမတို့က တညီတညွတ်တည်း တုံ့ပြန်ခဲ့ကြသည်။

အခြေအနေကို သူတို့သိပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို သူတို့ဘာသာ သူတို့ အလုပ်ရှုပ်နေတော့သည်။

 ယောင်းမကုန်းနဲ့  အန်တီကျွမ်းတို့က ချွေးတွေရွှဲနေပြီး လူပြည့်ကျပ်တဲ့ စင်္ကြံမှာ စိတ်ပူပန်စွာ စောင့်နေကြသည်။ ယောင်းမကုန်းက ရှောင်ကျွင်းကို ဖုန်း ခေါ်နေသည်။

"ဟယ်လို ရှောင်ကျွင်း စိတ်မပူပါနဲ့။ သူမကို မွေးခန်းထဲ ခေါ်သွားနေပြီ။ ဒေါက်တာ လျို နဲ့ တခြားသူတွေ အားလုံး အဲဒီမှာ ရှိတယ်” ဟု ယောင်းမကုန်း က သူ့ကို စိတ်ချရအောင် အမြန်ပြောလိုက်သည်။

ရှောင်ကျွင်း သည် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ အိမ်ထဲတွင် လှည့်ပတ်လမ်းလျှောက်နေသည်။ သူ့လက်တွေ၊ နှုတ်ခမ်းတွေ တုန်နေသည်။

တင်းရှက သားဖွားခန်းထဲမှာ ကလေးမွေးတာ ဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာ သူ တွေးတောင်မတွေးရဲတော့ပေ။

 ယောင်းမကုန်းရဲ့စကားကြားတော့ နည်းနည်းစိတ်ငြိမ်သွားပေမယ့် “တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ကျွန်​တော်ကို ဖုန်းခေါ်ပါ” ဟု ထပ်ခါတလဲလဲ တိုက်တွန်းနေသေးသည်။

“ကောင်းပြီ။”  ယောင်းမကုန်းသည် ရှောင်ကျွင်းနှင့် စကားပြောရာတွင် အဆင်ပြေစေရန်အတွက် ဖုန်းကို မချဘဲ လက်ဖြင့်ကိုင်ထားသည်။

ဆရာဝန်များနှင့် သားဖွားဆရာမများသည် လှည့်ပတ်ပြေးလွှားနေကြပြီး သူတို့၏အကာအကွယ်မျက်မှန်များ အခိုး​ငွေ့များတက်နေကြသည်။

နောက်ဆုံးတော့ စစ်ဆေးမှုတွေ အားလုံးပြီးသွားပါပြီ။ ဆရာဝန် လျို သည် ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး နဖူးမှ ချွေးများကို သုတ်လိုက်သည်။

“ကလေးက ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အနေအထားမှာ ရှိနေတယ်။ အခုပဲ ဗိုက်ခွဲမွေးရမယ်” ​​ဟု ဒေါက်တာ လျို က ကုန်း ယောင်းမကို အလျင်မြန်ဆုံးပြောကာ “ကျွန်မတို့ ကလေးကို အမြန်ဆုံး ထုတ်ပေးရမယ်။ သူမ ရေမွှာ ပေါက်နေပြီ။ ကလေးက အချိန်မရွေး အသက်ရှူကြပ်နိုင်တယ်။”

ဒေါက်တာ လျို၏ စကားလုံးများသည် ရှောင်ကျွင်း၏ နားထဲသို့ စကားလုံး တစ်လုံးချင်းဆီ ဖုန်းထဲမှတစ်ဆင့် ကြားလိုက်ရသည်။ “ဒေါက်တာ! ဒေါက်တာ လျို!"

 ယောင်းမကုန်းက ဖုန်းကို ဒေါက်တာလျိုကို ပေးလိုက်သည်။

"ဟယ်လို? ဒါက လျိုလီပါ။"

"ဒေါက်တာ လျို၊ ကျွန်​တော်က တင်းရှရဲ့ခင်ပွန်းပါ" ရှောင်ကျွင်းက အရေးတကြီးပြောပြီး "ကျွန်​တော်ပြောမယ့်အရာကို မှတ်ထားပါ။ တင်းရှကို ဂရုစိုက်ဖို့အတွက် ဒေါက်တာကို  အပ်ပါတယ်။ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် တင်းရှ ကိုသာ ရ​အောင်ကယ်ပေးပါ။"

ကလေးမရှိရင် သူနေနိုင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် တင်းရှမရှိရင်တော့ သူမ​နေနိုင်ဘူး။

သူစိတ်ကူးထားတဲ့ မိသားစုက တင်းရှကို လိုအပ်တယ်။

"ကောင်းပြီ၊ နားလည်ပါတယ်" ဒေါက်တာ လျိုက ခဏလောက် လန့်ဖျပ်သွားပြီး "စိတ်ချပါ မေမေရော ကလေးရော ကယ်နိုင်ရင် ငါတို့ ကယ်ဖို့အကောင်းဆုံး လုပ်မှာပါ"

ဒါကိုပြောပြီးရင် သူမခွဲခန်းထဲကို ဝင်သွားခဲ့သည်။

ရှောင်ကျွင်းက ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပေ။ နှလုံးခုန်သံ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ဖြင့် ခွေးခြေခုံပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့စိတ်က လျှပ်စီးလက်မိုးခြိမ်းသွားသလို သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလျှပ်စစ်ဓာတ်နဲ့ တုန်လှုပ်သွားသလို တုန်လှုပ်သွားသည်။

သူ​ကြောက်နေသည်။

တင်းရှသည် ခွဲစိတ်ခန်းထဲရှိ စားပွဲပေါ်တွင် သတိလစ်နေကာ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ကိရိယာမျိုးစုံနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသော IV drip ကိုသူမ၏ လက်မောင်းတွင် ထည့်သွင်းထားပြီးမေ့မြောနေသည်။

ဆရာဝန် လျို သည် သားဖွားဆရာမကို ကြည့်ကာ “စကြရအောင်။”

သားဖွားဆရာမက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး တင်းရှရဲ့ ဗိုက်ကို ဖော်လိုက်သည်။

ခွဲစိတ်မှုစတင်ခဲ့သည်။ သူနာပြုဆရာမလေးသည် အဆင်သင့်အ​နေအထားနဲ့ အာရုံစူးစိုက်ကာ စက်ကိရိယာနှင့် လူနာ၏အခြေအနေကို အနီးကပ်စောင့်ကြည့်နေသည်။

 ယောင်းမကုန်းနဲ့  အန်တီကျွမ်းတို့က မွေးခန်းတံခါးကို စိုက်ကြည့်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားကြသည်။

လူ​သေ​လောင်းကို ပ၀ါစအဖြူဖုံးထား​သောကုတင်တွန်းလှည်းများသည် တစ်ခုပြီးတစ်ခု ၎င်းတို့ကို ဖြတ်ကျော်သွားကြသည်။  ယောင်းမကုန်းလည်း သူတို့သည် ဤ​လောကမှထွက်သွားမှန်းသိသည်။

ဝမ်းနည်းကြေကွဲရတဲ့ မိသားစုတွေ နောက်ကနေ လိုက်ခဲ့ကြရတယ်။ စင်္ကြံတွင်ရှိ​သောလူများသည် ယခုအချိန်တွင်လူသားစာနာမှုကိုမပြနိုင်တော့ချေ။

 ယောင်းမကုန်းသည် မျက်ရည်အချို့ကို သုတ်ရုံမှ အပမတတ်နိုင်ပေ။ အန်တီကျွမ်းက သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး "မငိုနဲ့၊ ပိုးကူးစက်မခံရ​အောင် သတိထားပါ"

 ယောင်းမ ကုန်းက သက်ပြင်းချရင်း “ငါခံစားရတာက… ဟူး၊ အရမ်းခက်ခဲတယ်”

"ဘာလို့ ဒီအ​ခြေအ​နေအထိ​ ရောက်လာရတာလဲ"

ဧည့်ခန်းတံခါးရှိ မီးနီသည် လင်းနေခဲ့သည်။

“ကလေးကိုတွေ့ရပြီ” သားဖွားဆရာမက “အခြေအ​နေမဟန်ဘူး ချက်ကြိုးက လည်ပင်းမှာ ရစ်ပတ်နေတယ်” လို့ ပြောခဲ့သည်။

ဆရာဝန် လျိုက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ "ကလေးကို တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန်ထုတ်"

“ဟုတ်ကဲ့။” သားဖွားဆရာမက ချက်ချင်း အလုပ်စလုပ်သည်။

"ဆရာဝန်၊ အမေရဲ့ နှလုံးခုန်နှုန်းနဲ့ သွေးပေါင်က ကျတာ မြန်နေတယ်။"

" epinephrine ကို ထိုး​ပေး!" ဆရာဝန် လျို က အမိန့်ပေးခဲ့သည်။

“ဟုတ်!” သူနာပြုဆရာမလေးသည် IV ထဲသို့ သွက်သွက်လက်လက် ထိုးသွင်းသည်။

"သက်သာသွားပြီ။"

ဒေါက်တာ လျို - "အမြန်နှုန်းက တိုးဖို့ လိုသေးတယ်။

"အခု ပိုမြန်လာပြီ!" သားဖွားဆရာမလည်း စိတ်ပူလာသည်။

"ဒေါက်တာ!! ဆရာဝန်!! ကျွန်​တော့်မိန်းမကို ကယ်ပါဦး။ သူမ ရင်သွေးလေးကို မွေးဖွားခဲ့မှမကြာ​​သေးဘူး။ ဒီအတိုင်း ဘယ်လိုတောင် ထွက်သွားနိုင်ရတာလဲ!”

ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေသော အမျိုးသားတစ်ဦးသည် ထောင့်တစ်နေရာမှ ထွက်လာပြီး ခွဲခန်းဆီသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။  ယောင်းမကုန်းသည် လန့်ဖျပ်သွားပြီး သူ့ကို တားရန် အမြန်သွားလိုက်သည်။

"မင်းဝင်လို့မရဘူး။ အထဲမှာ ကလေးမွေးနေတယ်!"

ယောက်ျားက သူမကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး "ဘယ်သူက​လေးမွေးတာလဲ ငါ ဂရုမစိုက်ဘူး။ ဆရာဝန်က ငါ့မိန်းမကို အခုချက်ချင်း ကယ်တင်ရမယ်ဆိုတာဘဲ ငါသိတယ်!”

အန်တီကျွမ်းလည်း သူ့ကိုတားဖို့ လာပြောခဲ့သည်။ "ရှင်ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး။ တခြားဆရာဝန်သွားရှာ!!"

"ထွက်သွား!" အဲဒီလူက ခွဲခန်းထဲ ဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတုန်းပဲ။

ကျွမ်းအန်တီ က သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး "ရှင့်ကို  ဝင်ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး!"

အချိန်အတော်ကြာအောင် သောင်မတင်ရေမကျ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ စင်္ကြံရှိလူများသည် ဤရုန်းရင်းဆန်ခတ်မှုကို ထုံကျဉ်စွာ ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့သည် မိမိတို့၏ချမ်းသာမှုကို ဂရုမစိုက်တော့သည့်အတွက် အခြားသူ၏အသက် သို့မဟုတ် သေခြင်းတရားကို ၀င်​ရောက်မစွက်ဖက်တော့​ချေ။

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အသက်အရွယ်ကြီး​သောအမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး “တဟောင်၊ သွားကြရအောင်။ မင်းမိန်းမကို အိမ်ပြန်ခေါ်ရ​အောင်။"

"မသွားဘူး! ရှောင်ရန်မှာ အသက်ရှင်ဖို့အခွင့်အရေးရှိသေးတယ်။ ရှောင်ရန်ကို ကယ်တင်ဖို့ ဆရာဝန် လိုချင်တယ်!” ထိုလူက ငြင်းတယ်။

"တဟောင်!" အမျိုးသမီးက “ရှောင်ရန် သူ့တစ်သက်လုံး ဆရာဝန်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ သူကွယ်လွန်သွားပြီးတောင်မှ ဒီလိုမျိုးပြသနာဖန်တီးပြီး သူမဝိဥာဉ်ကို ညှဉ်းဆဲချင်နေတာလား။

 ယောင်းမကုန်း လန့်သွားပြီး "ဒေါက်တာ...ဒေါက်တာ?"

အမျိုးသမီးက သည်းမခံနိုင်တော့တဲ့ ငိုယိုနေတဲ့ အမျိုးသားကို ဆွဲခေါ်လာပြီး “တောင်းပန်ပါတယ်… ငါ့သားက သူ့မိန်းမဆုံးသွားတာကို လက်မခံနိုင်သေးဘူး…”

 ယောင်းမကုန်း အံ့အားသင့်သွားကာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ "ချွေးမက... ဆရာဝန်လား"

“အင်း၊ ဟုတ်တယ်။ သူမဟာ ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပါ။ ကလေးမွေးပြီး ရက်ပိုင်းအတွင်း အလုပ်ပြန်ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကံကြမ္မာက မကောင်းဘူးထင်တယ်... သူ ရောဂါပိုးကူးစက်ခံရတယ်... သူမကျန်းမာရေးက အားနည်းတော့သူမအသက်မရှင်နိုင်ခဲ့ဘူး..."

 အမျိုးသမီးက မျက်ရည်အချို့ကို သုတ်လိုက်သည်။

ထိုအမျိုးသမီးက ​တဟောင်ကို ခေါ်သွားခဲ့သည်။  ယောင်းမကုန်း ရုတ်တရက် ခိုက်ခိုက်တုန်သွားသည်။ ဤတုပ်ကွေးရောဂါသည် မည်မျှ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိလိုက်ရသည်။

“အန်တီ… ဒါပြီးရင်…” ယောင်းမကုန်း ရုတ်တရက် “အိမ်ပြန်ပြီး ကောင်းကောင်းအိပ်ရအောင်…”

“အိုး ကောင်းပြီ…”  အန်တီကျွမ်းမှာလည်း ရှုပ်ထွေးသော ခံစားချက်များ ရှိနေသည်။

ခွဲခန်းအတွင်းတွင်။

"ကလေးထွက်လာပြီ!" သားဖွားဆရာမက စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ကြေညာလိုက်သည်။

"ကလေး ဘယ်လို​နေလဲ" ဒေါက်တာ လျိုက မေးသည်။

"အားလုံးပုံမှန်ပါပဲ။"

“စပြီး ချုပ်လိုက်၊” ဒေါက်တာ လျို လည်း သက်ပြင်းချသည်။

"ဒေါက်တာ လျို!" သူနာပြုဆရာမလေးသည် စက်ကို ရုတ်တရက် လက်ညှိုးထိုးပြကာ "အမေရဲ့ အခြေအနေက ပိုဆိုးလာပြန်ပြီ!"

" epinephrine ကို ဆက်ထိုး!" ဆရာဝန် လျိုက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။

သူနာပြုဆရာမလေးသည် ချက်ချင်း ဆေးပေးလိုက်သည်။

"မကောင်းတော့ဘူး!" သူနာပြုဆရာမလေးသည် ကိန်းဂဏာန်းများ ဆက်တိုက်ကျဆင်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဒေါက်တာ လျို၏ နှလုံးသည် အောက်ဆုံးထိ နစ်မြုပ်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။

"အရေးပေါ်လုပ်ငန်းစဉ်များပြင်ဆင်ထားပါ။ အကူအညီပေးဖို့ လူတွေကိုခေါ်ပါ။"

"ဒေါက်တာ လျို! သွေးအများကြီး ထွက်လာပြီ!” သားဖွားဆရာမက ရုတ်တရက် အော်လိုက်သည်။

"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ?" ဒေါက်တာ လျိုက စိုးရိမ်တကြီး အော်လိုက်သည်။

"အချင်းအစိတ်အပိုင်းတစ်ချို့ သားအိမ်နံရံမှ ကပ်ကျန်​ပြီး​သွေးထွက်လွန်​နေတယ်" သားဖွားဆရာမရဲ့ အမူအရာက မကောင်းဘူး။

“ငါသွေးတွေကိုယူဖို့မှာထားလိုက်မယ်။ မင်းသွေးဘဏ်ကိုသွားပါ” ဟု ဆရာဝန် လျို က သူနာပြုဆရာမလေးကို ပြောပြသည်။ “ပထမတုံး လက်နဲ့ဖယ်ရှားဖို့ ကြိုးစား။ အဲဒါက အလုပ်မဖြစ်ဘူးဆိုရင် သားအိမ်ခွဲစိတ်ဖို့ စဉ်းစားရလိမ့်မယ်။”

အမှာစကားပြီးတာနဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး အမြန်ထွက်သွားတယ်။  ယောင်းမ ကုန်း "သူနာပြုဆရာမ၊ သူနာပြု၊ တင်းရှဘယ်လို​နေလဲ"

သူနာပြုဆရာမလေးက ဘာမှပြောဖို့အချိန်မရှိတော့ဘူး။ "ဆရာ မကြာခင် ထွက်လာတော့မယ်။"

သူနာပြုဆရာမလေး ပြေးထွက်သွားသည်။ ယောင်းမကုန်း အလွန်စိတ်အဆင်မ​ပြေဖြစ်လာသည်။

ဒေါက်တာ လျို ထွက်လာခဲ့သည်။ “အမေက သွေးထွက်လွန်နေတယ်။ အဆိုးဆုံးက သားအိမ်ဖယ်ရလိမ့်မယ်။”

 ယောင်းမ ကုန်း ဆုံးဖြတ်ချက် မချနိုင်ပါ။ လက်တွေတုန်ကာ ရှောင်ကျွင်းကို ဖုန်းဆက်ပြီး သူမအကြောင်းပြောပြလိုက်သည်။

ရှောင်ကျွင်းက မတွန့်ဆုတ်ပေ။ “ကျွန်တော် သဘောတူပါတယ်။ အဲ့တာက တင်းရှ အသက်ကိုကယ်တင်နိုင်သရွေ့!"