MM Story Teller

Chapter 41

Viewers 11k

💮Chapter 41

အိမ်ရှေ့စံမင်းသားနှင့် ဤသို့သောအခြေအနေမျိုးတွင် ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ရလိမ့်မည်ဟု လီယွီတစ်ယောက် စိတ်ကူးပင် မယဥ်ဖူးပေ။

သို့သော် ထိုပုံဆိုးပန်းဆိုး ဇာမဏီငှက်ပုံကို အိမ်ရှေ့စံကိုယ်တိုင်ဆွဲထားသည်ဟု သူအပါအဝင် မည်သူမှတွေးမိကြမည်မဟုတ်ချေ။

ထို့အပြင် အိမ်ရှေ့စံက သူကိုယ်တိုင်ဆွဲထားသည့် အဖိုးတန်ပန်းချီကို သာမာန်ကိုယ်လုပ်တော်တစ်ယောက်ဖြစ်သည့် ဝမ်ချီအား ပေးထားလိမ့်မည်ဟု တစ်ယောက်တစ်လေမှတွေးမိမည်မဟုတ်ပေ။

လီယွီ စိတ်ရှုပ်ထွေးကာ တစ်ပြိုင်တည်းတွင်နောင်တရသလိုဝမ်ချီအားမနာလိုစိတ်လည်းဖြစ်မိသည်။

ယခုအချိန်တွင် သူ့ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခုသာ ရှိ တော့သည်။ ၎င်းမှာ အိမ်ရှေ့စံ၏လက်ထဲ သေရတော့မည်ဟူသောအတွေးပင်။ သို့သော် သူထိုသို့တွေးနေခိုက် လည်ပင်းညှစ်ထားသည့် အိမ်ရှေ့စံ၏လက်တို့က ရုတ်တရက်ပြေလျော့သွားသည်။

ထို့နောက် မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်စက်ရေကန်ထဲသို့ ပစ်ချခံလိုက်ရသည်။

အရပ်မျက်နှာအဘက်ဘက်မှ စီးဝင်လာသောရေများက သူ့ပါးစပ်နှင့်နှာခေါင်းထဲသို့ ဝင်ကုန်သည်။

ရေမကူးတတ်သောကြောင့် ခြေကားယားလက်ကားယားနှင့် ရေမနစ်သွားစေရန် အသည်းအသန်ရုန်းကန်နေရသည်။

ကုန်းပေါ်တွင် ရှိနေသောလူများက ထိုမြင်ကွင်းကို အသက်ပင်မရှူရဲဘဲ တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေကြသည်။ အိမ်ရှေ့စံ၏အမျက်ဒေါသနှင့် ရက်စက်မှုတို့က သူတို့အားလုံး ပထမဆုံးအကြိမ် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ကြုံဖူးခြင်းပင်။ မျက်နှာချောချောအောက်တွင် ညှာတာမှုကင်းမဲ့လွန်းလှသောနှလုံးသားတစ်စုံ ပုန်းကွယ်နေလိမ့်မည်ဟု မည်သူမှ ထင်မှတ်မထားကြပေ။

မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ စကားမပြောရဲသလို သခင်လေးလီကို ရေကန်ထဲမှကယ်ထုတ်ရန်လည်း မဝံ့ရဲကြပေ။

ရေကန်ထဲတွင် ကူကယ်ရာမဲ့ဖြစ်နေသော လီယွီတစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားသောအခါမှ အိမ်ရှေ့စံက ခံစားချက်မဲ့စွာဖြင့်လက်ကာပြသည်။

အိမ်ရှေ့စံ၏အချက်ပေးမှုကြောင့် မိန်းမစိုးကျိုးက သူ့ဘေးတွင်ရပ်နေသော မိန်းမစိုးငယ်အား ချက်ချင်းမျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ကာ အချက်ပြလိုက်သည်။

ထိုအခါ မိန်းမစိုးငယ်က စကားတစ်ခွန်းမျှမဆိုဘဲ ရေကန်ထဲသို့ခုန်ချသွားကာ သတိလစ်မေ့မြောနေသည့် သခင်လေးလီ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ကုန်းပေါ်သို့ပြန်သယ်လာသည်။

အခြေအနေအားလုံးငြိမ်သက်သွားသောအခါ လက်ဖက်ရည်ဧည့်ခံပွဲကိုလည်း အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

မိနိးမစိုးကျိုးက မိန်းမစိုးငယ်အား သခင်လေးလီကို သူ့နေရာသို့ပြန်ပို့ခိုင်းကာ ပွဲတက်လာသူတိုင်းကိုလည်းပြန်လွှတ်လိုက်သည်။

ဝမ်ချီလည်း ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသောလူအုပ်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ရောယောင်ပြီးလစ်ထွက်သွားရန် ကြံလိုက်သော်လည်း မျက်စိလျင်လွန်းသည့် မိန်းမစိုးကျိုးက သူ့ကိုလှမ်းတားတော့သည်။

"သခင်လေးဝမ်....ဒီဘက်ကို ကျေးဇူးပြုပြီးလာပေးပါ…"

မိန်းမစိုးကျိုးက ပြုံးစစနှင့် သူ့ကိုလက်ဟန်ခြေဟန်ပြကာ အနားလာရန်ခေါ်နေသည်။

ဝမ်ချီ: "........."

ယခုအခြေအနေက ရှောင်လွှဲ၍မရတော့သည်ဖြစ်၍ ဝမ်ချီလည်း တစ်ယောက်သောသူအနား သွားရတော့သည်။

တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်နေသည့်တိုင် အိမ်ရှေ့စံရှေ့မရောက်မီ သူ့မျက်နှာထားကိုပြင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ပြုံးရင်း အေးဆေးတည်ငြိမ်ချင်ယောင်ဆောင်လျက် အိမ်ရှေ့စံဆီသို့ ခြေဦးလှည့်ခဲ့သည်။

သူ့လေသံကအစ ရိုကျိုးလွန်းလှ၏။

"အရှင့်သား...ကျွန်တော့်ကိုခေါ်ပါသလား...."

ရှစ်ယဲ့လက်ထဲတွင် သူ့လက်သူသုတ်ထားသည့်လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည် ရှိနေသည်။ သူ့ပုံစံက အသန့်အလွန်ကြိုက်သည့်ပုံပင်။ ယခင်ကလည်း ရွယ်ရှန်း၏လည်ပင်းကို ထိကိုင်ပြီးသည်နှင့် သူ့လက်သူလက်ကိုင်ပဝါနှင့် သုတ်ပစ်လေ့ရှိသည်။

သို့သော် အသန့်ကြိုက်လွန်းသည် ထင်မိသော်လည်း ယမန်နေ့ညတွင် ရှစ်ယဲ့က သူဝယ်ထားသည့် ရွှံ့စေးလုံးများနှင့် မရွံ့မရှာ ကစားနေခဲ့သေးသည်။

ရှစ်ယဲ့က လက်ကိုင်ပဝါကို မိန်းမစိုးကျိုးထံ လှမ်းပစ်ပေးလိုက်ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဖြင့် ထိုင်ခုံနောက်မှီကာ မေးထောက်လျက် သူ့အားစိုက်ကြည့်လာသည်။

"ပန်ကုန်း ဆွဲထားတဲ့ပုံကို မင်းမကြိုက်ဘူးလား..."

ဝမ်ချီက ခပ်တည်တည်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်ကြိုက်ပါတယ်...အရှင့်သား…"

ရှစ်ယဲ့က လှောင်ရယ်ရယ်သည်။

"ကြိုက်လွန်းလို့ ငါဆွဲထားတဲ့ပန်းချီကို မြေကြီးပေါ်မှာ လွှင့်ပစ်ထားတာလား..."

ဝမ်ချီ: "......."

ရှစ်ယဲ့စကားကြောင့် သူလန့်ဖြန့်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်မိရာ မနီးမဝေးရှိ မြေကြီးပေါ်တွင်ကျနေသည့် ပန်းချီစာရွက်လေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့အပြင် ၎င်းက လူတကာတက်နင်းထားသောကြောင့် နှစ်ပိုင်းပြဲနေလေ၏။

ဖက်ခ်....

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ဝမ်ချီတစ်ယောက် လီယွီကို သူကိုယ်တိုင် လည်ပင်းညှစ်သတ်ချင်သွားသည်။

လီယွီဆိုတဲ့ သောက်ကောင်လေးက ပန်းချီစာရွက်ကို မြေကြီးပေါ် လွှင့်ပစ်ထားတယ်တဲ့လား...

ဝမ်ချီ ဇောချွေးများပျံလာပြီး စကားလုံးတို့က အထေ့ထေ့အငေါ့ငေါ့ ထွက်ကျလာသည်။

"အ...အရှင့်သား....အထင်လွဲနေပါပြီ… ကျွန်တော်ပန်းချီစာရွက်ကို လူတိုင်းကြည့်ရအောင် လိုက်ပြရင်းနဲ့ ပြန်ယူဖို့အချိန်မရှိလိုက်တာပါ..."

ရှစ်ယဲ့က လက်ကာပြကာစကားပြောရပ်ခိုင်းသည်။

"ရှင်းပြစရာမလိုဘူး..."

ဝမ်ချီ တစ်ခဏမျှကြက်သေသေသွားကာ ဗာဒံစေ့သဏ္ဍာန်မျက်ဝန်းတို့ကလည်း ထိတ်လန့်မှုကြောင့် ပြူးကျယ်ကုန်၏။

ရှစ်ယဲ့ကထပ်ပြောသည်။

"ရှင်းပြတယ်ဆိုတာ မဟုတ်တာလုပ်ထားလို့ ဖုံးဖိတဲ့သဘောပဲ..."

ထိုစကားကြောင့် ဝမ်ချီတစ်ယောက် တန့်သွားသည်။ သူရှင်းပြချင်သော်လည်း မရှင်းပြရဲတော့ပေ။ စကားပြောလိုသည့်ဆန္ဒတို့ကို မျိုသိပ်နေရသော ဝမ်ချီ၏ပုံစံက သနားစရာကောင်းလွန်းနေသည်။

ညနေခင်းကောင်းကင်က ပုဇွန်ဆီရောင်သန်းနေသည်။ ကောင်းကင်ထံမှဖြာကျလာသည့် နီကျင့်ကျင့်အလင်းရောင်အချို့က ယောကျာ်းပျိုနှစ်ယောက်ပေါ်သို့ ဖြာကျနေ၏။

ဝမ်ချီက မိုးပြာရောင်နှင့်အဖြူရောင်ရောစပ်ထားသော ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး ခပ်ပြေပြေဆံထုံးထုံးထားသည်။ ဆံခြည်မျှင်အချို့က နားသယ်စပ်နားလေးတွင် ကပိုကရိုကျနေကာ လေပြေအဝှေ့နှင့်အတူယိမ်းနွဲ့ကခုန်နေ၏။ ရှစ်ယဲ့အား ငေးကြောင်ကြည့်နေသော ဝမ်ချီ၏ မျက်ဝန်းနီနီများနှင့် ကော့ညွှတ်နေသည့် မျက်တောင်ရှည်လေးများမှာ အနည်းငယ်တုန်ရီနေပြီး သူ့ပုံစံက ထောင်ချောက်ထဲပိတ်မိနေသည့် ယုန်သူငယ်လေးပမာပင်။

မူလတွင် ရှစ်ယဲ့တစ်ယောက် သာမာန်စနောက်ရုံမျှသာ တွေးထားသော်လည်း မျက်စိရှေ့တွင်မြင်လိုက်ရသော ထိုလူသား၏ပုံစံလေးကြောင့် ခပ်ညစ်ညစ်အတွေးတို့ကအစားထိုးရောက်လာသည်။

"အဲဒီဇာမဏီမီးငှက်ပုံကို မကြိုက်ဘူးဆိုရင် နောက်ထပ်တစ်ပုံပြန်ဆွဲပေးမယ်လေ...ဘယ်လိုသဘောရလဲ..."

ရှစ်ယဲ့၏ခပ်ညစ်ညစ်အကြံကို ဝမ်ချီ အာရုံခံမိသောကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီလျက် တစ်ခွန်းမျှမဟရဲတော့ပေ။

သို့သော်ရှစ်ယဲ့က သူ့အဖြေကိုမစောင့်တော့ဘဲ တစ်ဘက်သို့လှည့်ကာ မိန်းမစိုးကျိုးကို အမိန့်ပေးတော့သည်။

"ကျိူးရှန့် ငါ့ကို စုတ်တံနဲ့မှင်ယူလာခဲ့ပေး..."

မိန်းမစိုးကျိုးက ချက်ချင်းပြန်ဖြေသည်။

"အမိန့်တော်မြတ်အတိုင်းပါ...အရှင့်သား..."

အသင့်ပြင်ထားပြီးသား စုတ်တံနှင့်မှင်များ ရှိနေသော်လည်း စာရွက်၏အရည်အသွေးကမူ အိမ်ရှေ့စံသုံးလေ့ရှိသောစာရွက်အရည်အသွေးထက် ညံ့နေသောကြောင့် မိန်းမစိုးကျိုးက တစ်ခဏမျှ စဥ်းစားတွေဝေနေပြီး မိန်းမစိုးငယ်လေးအား အိမ်ရှေ့စံ၏စာကြည့်ခန်းတွင် စာရွက်ဖြူတစ်ထပ်မျှ သွားယူခိုင်းလိုက်သည်။

သို့သော် အိမ်ရှေ့စံက ရုတ်တရက်လှမ်းတားသည်။

"သွားမယူခိုင်းနဲ့တော့...မလိုဘူး…"

မိန်းမစိုးကျိုးက ပြန်ပြောသည်။

"အရှင့်သား ဒီမှာရှိတဲ့စာရွက်တွေက..."

အတွန့်တက်နေသည့် မိန်းမစိုးကျိုးကို ရှစ်ယဲ့တစ်ယောက် စိတ်မရှည်တော့ပေ။

"ငါပြောနေတယ်လေ မလိုတော့ဘူးလို့....မင်းတို့အားလုံးထွက်သွားလို့ရပြီ..."

ထိုအခါမှ မိန်းမစိုးကျိုးက တစ်ခုခုကိုနားလည်သဘောပေါက်သွားဟန်ဖြင့် အလျင်အမြန် ဦးဆောင်ထွက်ခွာသွားတော့သည်။

အခြံအရံများအားလုံး ထွက်ခွာသွားပြီးနောက် ကန်ရေပြင်ဘေးတွင် သူတို့နှစ်ယောက်သာကျန်နေခဲ့သည်။

ထိုင်ခုံပေါ်မှ ရုတ်တရက်ထလာပြီး စားပွဲဆီလျှောက်လာသည့်ရှစ်ယဲ့အား ဝမ်ချီအကူအညီမဲ့စွာ ကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက် သွယ်လျရှည်လျားသောလက်ချောင်းလေးများဖြင့် စုတ်တံကိုကောက်ကိုင်ကာ မှင်သွေးကျောက်ပေါ်သို့ နှစ်ချလိုက်သည်။

ရှစ်ယဲ့လုပ်သမျှကိုကြည့်ပြီး ဝမ်ချီ ပိုပို၍စိတ်ထင့်လာသည်။

သူနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်သောအခါ ရှစ်ယဲ့၏ မှော်ဆန်လှသည့်မျက်ဝန်းများက နေဝင်ဆည်းဆာအောက်တွင် ရဲရဲတောက်နေသည်ကို ဖျတ်ခနဲလှမ်းမြင်လိုက်မိသည်။ စူးရှသောအလင်းရောင်ကြောင့် ဘေးတစ်စောင်းမျက်နှာကောက်ကြောင်းက ဝေဝါးနေ၏။

"ပန်ကုန်းအတွက် ပုံဆွဲဖို့စာရွက်တစ်ရွက်တည်းနဲ့ မလောက်လောက်ဘူး...ဒီတော့ဇာမဏီငှက်ပုံ ပီပြင်သွားအောင် စာရွက်အစား မင်းခန္ဓာကိုယ်ကို သုံးလိုက်မယ်ဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလဲ...."

ဝမ်ချီ: ".........."

ရှစ်ယဲ့ သူ့အား စနောက်နေသည်ဟု ဝမ်ချီထင်လိုက်သော်လည်း ရှစ်ယဲ့၏ပုံစံက စနောက်နေသည့်ပုံမပေါ်ပေ။

စုတ်တံကိုကိုင်လျက် မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း သူ့အနားသို့ရောက်လာသည်။

ရှစ်ယဲ့က သာမာန်လူတစ်ယောက်ထက် အရပ်မြင့်သည်။ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်နေသည့်အချိန်တွင် မသိသာလှသော်လည်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်သောအခါ မြင့်မားလွန်းသောအရပ်ကြောင့် လွှမ်းမိုးဖိနှိပ်မှု အရှိန်အဝါတစ်မျိုးကို ဝမ်ချီခံစားမိသည်။

ဝမ်ချီ၏မျက်နှာမှာ သွေးမရှိတော့သည့်အတိုင်း ဖြူဖျော့သွားပြီး စားပွဲခုံအစွန်းနှင့် ကျောပြင်ထိကပ်သွားကာ နေရာလွတ်မရှိတော့သည်အထိ နောက်သို့တဖြေးဖြေးဆုတ်သွားမိသည်။

"ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ဆုံးဖြတ်...."

နီညိုရောင်သန်းနေသော နေဝင်ဆည်းဆာအလင်းရောင်အောက်တွင် ရှစ်ယဲ့၏မျက်နှာက သူ မတူအောင် ချောမောလွန်းလှ၏။ သို့သော် ထိုမျက်နှာပေါ်တွင် မည်သည့်ခံစားချက်မှ ရှိမနေချေ။ သူ့အား မှုန်သုန်သုန်အကြည့်ဖြင့်စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

"မင်းအဝတ်ကို မင်းဘာသာမင်း ချွတ်မလား... ဒါမှမဟုတ် ပန်ကုန်းချွတ်ပေးရမလား…"

ရှစ်ယဲ့၏စကားကြောင့် ဝမ်ချီ ထိတ်လန့်သွားသည်။ စားပွဲအစွန်းတွင် နောက်ပြန်တင်ထားသည့် သူ့လက်တို့ကအနည်းငယ်တုန်ရီနေကာ အသည်းအသန်ခေါင်းခါမိသည်။

ရှစ်ယဲ့က သူ့နားတဖြေးဖြေးနီးကပ်လာကာ မျက်နှာချင်းထိစပ်လုနီးပါးအနေအထားတွင် စားပွဲပေါ်လက်ထောက်၍ အပေါ်မှအုပ်မိုးလိုက်သည်။

"မင်းပြောတော့ ပန်ကုန်းစာရွက်ပေါ်မှာဆွဲထားတဲ့ ဇာမဏီငှက်ပုံကို မကြိုက်ဘူးဆို.... အဲဒါကြောင့်ပန်ကုန်းက စေတနာနဲ့ သေသေချာချာလေး ပြန်ဆွဲပေးမလို့လေ...ဒါကိုမင်းက ကျေးဇူးမတင်ဘူးလား…"

ဝမ်ချီက သံပတ်ရုပ်တစ်ရုပ်သဖွယ် ခေါင်းကိုတတွင်တွင်ခါယမ်းရင်း ပြန်ဖြေမိသည်။

"အရှင်ဆွဲထားတဲ့ ဇာမဏီငှက်ပုံကို ကျွန်တော်မကြိုက်တာမဟုတ်ရပါဘူး... တကယ်ကိုကြိုက်တာပါ..."

ရှစ်ယဲ့က ဟက်ကနဲလှောင်ရယ်လိုက်သည်မှာ သူ့စကားကိုအယုံအကြည်ရှိပုံမရပေ။

"ပန်ကုန်းဆွဲထားတာကို ကြိုက်တယ်ဆိုရင် ဘာလို့ ဇာမဏီငှက်ကို ကြက်ပုံလို့ပြောခဲ့တာလဲ...."

ရှစ်ယဲ့က ဤမျှ အမှတ်အတေးကြီးလိမ့်မည်ဟု ဝမ်ချီမမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။ သူ တစ်ခဏမျှ အကျပ်ရိုက်သွားပြီးနောက် အရာအားလုံးကို သခင်လေးလီအပေါ် လွှဲချလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

"အဲဒါ ကျွန်တော်ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး... သခင်လေးလီပြောတာပါ... ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီပန်းချီက ဇာမဏီငှက်ပုံပါဆိုပြီး ဆက်တိုက်ပြောနေခဲ့တာ..."

"အို...."

ရှစ်ယဲ့က အံ့ဩသွားသည့်ဟန်ဖြင့် မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်သွားသည်။

"မင်းမနေ့တုန်းကပြောခဲ့တာ အဲဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး…"

ဝမ်ချီ: "......."

ဟုတ်သားပဲ....

ငါ မနေ့တုန်းက ရှစ်ယဲ့ရှေ့မှာ ဇာမဏီပုံကို ကြက်ပုံကြီးဆိုပြီး ပြောခဲ့မိတာပဲ...

သို့သော် ထိုအချိန်က ရှစ်ယဲ့ဆွဲထားသည့်ပုံကို ကြက်ပုံဟု သူအမှန်တကယ်ထင်ခဲ့ပေသည်။

ကြက်နဲ့ဒီလောက်တူတဲ့ ဇာမဏီငှက်က ဘယ်မှာရှိလို့လဲ....

ဒါကြီးက လုံးဝမတရားဘူး...

နှုတ်ဆိတ်နေသောဝမ်ချီအား ရှစ်ယဲ့က တစ်ချက်လွှတ်အမိန့်ပေးလာသည်။

"အဝတ်အစားတွေ အခုချက်ချင်းချွတ်လိုက်..."

ဝမ်ချီ ငိုမိတော့မည်ဖြစ်သည်။

"ကျွန်တော် မချွတ်ချင်ဘူး..."

သူ မည်မျှပင် အရေထူသည်ဖြစ်စေ လူမြင်ကွင်း၌ ဝတ်လစ်စားလစ်မဖြစ်ချင်ပေ။

သူ့စကားကြောင့် ရှစ်ယဲ့က စိတ်မဆိုးသည့်အပြင် အသာအယာပြုံးကာ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ငြင်းရက်စရာမရှိအောင် အပျော့ဆွဲသည့်လေသံဖြင့် ပြောလာပြန်သည်။

"ကံဆိုးတာက ပန်ကုန်းရဲ့အမိန့်မို့လို့ မင်းစိတ်ပါပါ မပါပါ ကိစ္စမရှိဘူး...မင်းသဘောကိုမေးနေတာမှမဟုတ်တာ…"

ထိုသို့ပြောပြီးမှ သူ့လက်တို့က လျင်မြန်ဖျတ်လတ်စွာ စတင်လှုပ်ရှားတော့သည်။

ဝမ်ချီ ကြက်သေသေနေခိုက် သူ့ရှေ့တွင် လေပွေတစ်ခုတိုက်ခတ်သွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရပြီး ဆက်တိုက်ဆိုသလို အဝတ်အစားများအား ဆွဲဖြဲနေသည့်အသံကို တစ်ဆက်တည်းကြားလိုက်ရသည်။

ခေါင်းငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ မူလက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်စားထားသော သူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိအဝတ်များမှာ အလယ်တည့်တည့်တွင် တစ်စစီဆွဲဖြဲခံလိုက်ရပြီး နှင်းကဲ့သို့ဖြူဖွေးနေသည့်ရင်ဘတ်ကို လှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

အပေါ်ပိုင်းအဝတ်များ စုတ်ပြဲကုန်သောကြောင့် လေအေးအေးများက အရေပြားနှင့်တိုက်ရိုက်ထိတွေ့ကာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးခိုက်ခိုက်တုန်လာ၏။

သူငေးကြောင်နေခိုက်တွင် ရှစ်ယဲ့က စုတ်တံကိုကောက်ကိုင်ကာ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် နေရာချပြီးနှင့်ပြီဖြစ်သည်။ အေးစက်နေသောစုတ်တံထိပ်ဖျားက သူ့ရင်ဘတ်တစ်လျှောက်ပွတ်ဆွဲသွားသောကြောင့် အနည်းငယ်ယားကျိကျိဖြစ်လာသည်။

ဖြူစွတ်နေသည့် အသားအရေပေါ်တွင် မှင်အနက်နှင့် ပန်းချီကောက်ကြောင်းတို့က ပနံရစွာအထင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။

ရှစ်ယဲ့က ပန်းချီဆွဲရာတွင် အလွန်အမင်းအာရုံစိုက်ထားပြီး စုတ်တံကို ဝမ်ချီ၏ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် လျင်မြန်သေသပ်စွာရွေ့လျားနေသည်။ တစ်ခဏမျှကြာပြီးနောက် ဇာမဏီမီးငှက်၏ဦးခေါင်းပုံမှာ ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာသည်။

သူဆွဲထားသည့်ပုံကို အသေအချာကြည့်ပြီးနောက် ဝမ်ချီအားပြန်ကြည့်လာသည်။

"ဒီပုံကို ဘယ်လိုထင်လဲ..."

ဝမ်ချီ တစ်ခဏမျှ ကြောင်အသွားမိသည်။ ထို့နောက်မှသတိလက်လွတ်ခေါင်းငုံ့ကာ ရှစ်ယဲ့ကြည့်နေသည့်နေရာသို့လိုက်ကြည့်မိ၏။

ထိုအခါမှ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ဇာမဏီငှက်၏ ဦးခေါင်းပုံစံကို အမှန်တကယ်ဆွဲထားကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။

ဇာမဏီငှက်၏ဦးခေါင်းကို လက်တွေ့နှင့်တစ်ထေရာတည်းတူအောင် ဆွဲရသည်မှာ လွယ်ကူလှသည် မဟုတ်ပေ။ အထူးသဖြင့် မျက်လုံးများကိုဆွဲရသည်မှာ လက်ဝင်လွန်းသည်။ ဦးခေါင်းပုံကို ကောင်းကောင်းမဆွဲနိုင်လျှင် တစ်ကိုယ်လုံးရုပ်လုံးပေါ်တော့မည် မဟုတ်ချေ။

သို့သော် ရှစ်ယဲ့က စုတ်ချက်အနည်းငယ်ကိုသာ အသုံးပြု၍ ဇာမဏီ၏ ပဟေဠိဆန်ပြီး လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သည့်အရှိန်အဝါကို ပေါ်လွင်အောင် ဆွဲသွားနိုင်သည်။ ၎င်းက စာရွက်ပေါ်တွင် ဆွဲခဲ့သည့်ကြက်ပုံနှင့် တခြားစီပင်။

ဒါက ရှစ်ယဲ့ရဲ့ အရည်အချင်းအစစ်များလား...

ဝမ်ချီက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင်ဆွဲထားသည့် ဇာမဏီငှက်ခေါင်းပုံကို တစ်လှည့် စုတ်တံကိုင်ထားသည့် လက်သွယ်သွယ်များကိုတစ်လှည့် ကြည့်လိုက်ရင်း သစ္စာဖောက်ခံလိုက်ရသလို ခံစားမိသည်။

မူလတည်းက သူသိခဲ့သင့်သည်။

လက်ရေးလှပညာနှင့် ကိုယ်ခံပညာကို တစ်ဖက်ကမ်းခပ်အောင်ကျွမ်းကျင်သည့် အိမ်ရှေ့စံမင်းသားရှစ်ယဲ့က ပန်းချီဆွဲမတော်စရာအကြောင်း မရှိပေ။

သူ လှောင်ပြောင်သရော်ခံရအောင် ဧည့်ခံပွဲသို့ ယူသွားရမည့်ပန်းချီကို ထိုသို့ဖြစ်ကတတ်ဆန်းကြက်ပုံတစ်ပုံကို တမင်တကာ ဆွဲပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။

ပန်းချီကောင်းကောင်းဆွဲနိုင်သော်လည်း ထိုအစုတ်အပြတ်ပုံကြီးကို တမင်ဆွဲပေးခဲ့ခြင်းပင်။

ထိုသို့တွေးလိုက်မိသောအခါ ချက်ချင်းလက်ငင်းဆိုသလို လုပ်ရက်လေခြင်းဟူသော အံ့ဩမှုတို့နှင့်အတူ မထင်မှတ်ထားသည့်ဝမ်းနည်းမှုတို့က သူ့ရင်ထဲသို့ အလုံးအရင်းဝင်ရောက်လာ၏။

ခန္ဓာကိုယ်ကို ပန်းချီဆွဲသည့်ပစ္စည်းတစ်ခုနှယ် အသုံးချခံလိုက်ရ၍ ရှက်ရွံ့မှုနှင့် ခံပြင်းစိတ်တို့ကလည်းကြီးစိုးလာသည်။ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင်ဆွဲထားသည့်မင်အနက်က အရေပြားပေါ်မှတစ်ဆင့် အရိုးထဲအထိထိုးဖောက်စိမ့်ဝင်လာသည့်နှယ် သူခံစားမိသည်။

ဝမ်ချီက သူကိုယ်တိုင်ပင်မသိလိုက်ဘဲ မျက်လုံးအိမ်မှ ငွေ့ရည်များရစ်သိုင်းကာ မျက်ရည်ဝဲလာ၏။

ထို့နောက် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ပါးပြင်ပေါ် တာကျိုးသလိုစီးကျလာသော မျက်ရည်များက မေးရိုးမှတစ်ဆင့် ရင်ဘတ်တစ်လျှောက်ဖြတ်ဆင်းကာ နောက်ဆုံးတွင် ရှစ်ယဲ့လက်ထဲရှိ စုတ်တံပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားလေသည်။

သူ့အား ကြောင်အမ်းအမ်းကြည့်နေရာမှ ရုတ်တရက် မျက်ရည်စက်လက်နှင့် ဝမ်းပန်းတနည်းငိုနေသည့် ဝမ်ချီကိုရှစ်ယဲ့ မည်သို့မျှနားမလည်နိုင်သောကြောင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မေးလိုက်မိသည်။

"ဘာလို့ငိုနေတာလဲ..."

ဝမ်ချီ မျက်လုံးများကိုမှိတ်ချလိုက်သော်လည်း စီးကျလာသည့်မျက်ရည်များအား ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိပေ။ သည်းကြီးမည်းကြီးရှိုက်ငိုနေသောကြောင့် စကားတစ်လုံးမျှပင်ထွက်မလာတော့ချေ။

ရှစ်ယဲ့က ထပ်မေးသည်။

"ပန်ကုန်းဆွဲတဲ့ပုံကို မင်းသဘောမကျလို့လား..."

ဝမ်ချီ ခေါင်းခါလိုက်သည်။

မျက်ရည်များဖြင့် စိုရွှဲနေသည့် ဝမ်ချီ၏မျက်နှာလေးကို ရှစ်ယဲ့ မှင်တက်စွာငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက် ထြိလူသား၏မျက်ရည်များအား သုတ်ပေးရန် လက်လှမ်းလိုက်သည်။

သို့သော် သူ့လက်ချောင်းထိပ်များက ပါးပြင်ပေါ်သို့ထိကပ်သွားသည်နှင့် ဝမ်ချီက သူ့လက်ကို ရုတ်တရက် တွန်းထုတ်ပစ်သည်။

ထို့နောက် မကျေနပ်သေးသည့်ဟန်ဖြင့် သူ့လက်ထဲမှ စုတ်တံကိုထပ်မံဆွဲယူကာ မလှမ်းမကမ်းရှိ ရေကန်ထဲသို့ လွှင့်ပစ်လိုက်၏။

💮💮💮

Prev Next