အပိုင်း ၁၀

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၁၀

ကျောက်တုန်းလင်က သူ့မိခင်၏မနားတမ်း နှောင့်ယှက်မှုကို ခံခဲ့ရပြီး သူ့အမေရဲ့ ဇနီးရှာဖို့ ကမ်းလှမ်းမှုကို လက်ခံရုံမှတပါး ဘာမှမတတ်နိုင်ခဲ့ပေ။  အိမ်ထောင်ရေးပျက်သွားပြီးနောက် သူ့စိတ်ထဲမှာ တုန်လှုပ်ချောက်ချားစရာမရှိပေမယ့် သူ့အမေပြောတာမှန်ဆိုတာ ဝန်ခံခဲ့သည်။  သူ့ကိုယ်သူ မစဉ်းစားချင်ရင် သူ့သားသမီးအတွက် စဉ်းစားရမည်။  ဟိုင်းဒန်နှင့် ယင်းပေါင်တို့မှာ ငယ်စဉ်ကပင် မိခင်အပေါ် ခံစားချက် မရှိခဲ့ပေ။  ထို့အပြင် ကလေးအသက်ကြီးလာသောအခါတွင် တစ်ယောက်ယောက်နှင့် ဆက်ဆံရေးတည်ဆောက်ရန် မလွယ်ကူပေ။

“ မင်း......သူမနဲ့ တစ်သက်လုံးနေချင်တာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ ငါမင်းကိုပြောနေတယ် ဝမ်မိန့်အကြောင်း မင်းတွေးနေသေးရင် ငါ့မြေးနှစ်ယောက်နဲ့ တုန်းကျို့ မြစ်ထဲကို ခုန်ချပစ်မယ်။  ငါ ဒီမိသားစုထဲမှာ ရှိနေသရွေ့ ငါတို့အိမ်ထဲကို သူမ ဘယ်တော့မှ ဝင်မလာစေရဘူး။”

ကျောက်တုန်းလင် အဲ့တာကို မကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။  သူ့အမေကို စိတ်ချမ်းသာစေပြီး ဝမ်မိန့်နဲ့ မပေါင်းချင်ကြောင်း သက်သေပြဖို့အတွက် ကျောက်တုန်းလင်က မတွေ့ဖူးတဲ့ လူနှစ်ယောက်ချိန်းဆိုတာကိုလုပ်ဖို့ စတင်လက်ခံခဲ့သည်။  ဘယ်လိုမိန်းမမျိုးကို ရှာရမယ်ဆိုတာ သူ့မှာ သဘောထားမရှိပေ။  သူ့မှာ တောင်းဆိုချက်တစ်ခုပဲရှိသည်။  သူမက ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင် အတွက် ကောင်းမွန်တဲ့သူဖြစ်ရမည်။

သူမသားက နောက်ဆုံးတော့ ခွင့်ပြုလိုက်ပြီ။ ကျန်းချောင်းအာက သူမဘာသာ အလုပ်ရှုပ်နေပြီး ကျန်း မိသားစုက လုံးဝကို တက်ကြွနေသည်။

“ညီမ ကျန်း မိသားစုက အဲ့မိန်းကလေးက ပထမအဆင့်လို့ ပြောပါရစေ။ သူမက ရုပ်ရည်ချောမောပြီး စိတ်ထားကောင်းတယ်၊ ဒီနှစ်မှာ အသက် 19 နှစ်ရှိပြီ၊ ကျောင်းတက်တယ်၊ သူမက အလုပ်မျိုးစုံလည်း လုပ်နိုင်တယ်၊ လျှော်ဖွတ်တာ၊ ချက်ပြုတ်တာ၊ ကြက်မွေးတာနဲ့ သူမရဲ့လယ်လုပ်တဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုက ကောင်းမွန်တယ်။ ”

“ သူမပြောတာကို နားမထောင်နဲ့။  သူမ ပြောတဲ့ ကောင်မလေးကို ငါသိတယ်၊ အဲ့တာကြောင့် သူမရုပ်ရည်က မကောင်းဘူးလို့ပြောရမှာ ရှက်မိတယ်။  သူမမျက်နှာက အင်တုံလောက်ကြီးပြီး စကားပြောတဲ့အခါကျရင် မျက်နှာက တဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီး အစားကလည်း အရမ်းစားတယ်။  ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးက ဘာအတွက်မှ ပေးလို့မရဘူး၊ သူမကို ကျွေးမွေးဖို့အတွက် စားနပ်ရိက္ခာ ဘယ်လောက်ကုန်ရမှာလဲ။”

ချိန်းဆိုဖို့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တဲ့သူက တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့သူကြောင့် သူ့မျက်နှာဟာ ဝက်အသည်းလို ရုတ်တရက် ပန်းနုရောင်သန်းလာခဲ့သည်။  သူက အေးစက်စွာ နှာမှုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။  “မစ္စစွင်းက ဝတာကလွဲလို့ ဘာမှမမှားဘူး။ သူမက ဝနေရင်တောင် ကြည့်ရမဆိုးပါဘူး။ မင်းကိုမိတ်ဆက်ပေးချင်တဲ့ ချိန်းဆိုမှုက ဘယ်လောက်ကောင်းလဲဆိုတာ ငါကြည့်မယ်။”

 “ငါပြောနေတာတွေက သဘာဝအတိုင်း ကောင်းပါတယ်။  လီဝမ်ချိုင်ရဲ့မိသားစုက မိန်းကလေးငယ်ကိုနင်တို့အားလုံးသိပါတယ်။  သူမက ကြည့်ကောင်းပြီး ရုပ်ရည်ချောမောလှပတဲ့သူပဲ။  သူမ အသက် ၁၈ နှစ်ကတည်းက ချစ်ရေးဆိုတဲ့လူက သူမမိသားစုရဲ့ တံခါးဘောင်ကို ချိုးဖျက်လိုက်တယ်။  ညီမ ကျန်း၊ နင်အဲ့တာကိုသဘောကျတယ်ဆိုရင် အိမ်ထောင်ရေးက အောင်မြင်လိမ့်မယ် ”

“အိုး?  ဒါ အရမ်းကောင်းပါတယ်။ သူမက ဘာလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မကြိုက်တာလဲ တုန်းလင် ရဲ့ ဇနီးဖြစ်ဖို့ စောင့်နေတာလား။”

ဒါက နားထောင်ရတာ မသာယာပေမယ့် အဓိပ္ပါယ်ရှိသည်။  ကျန်းချောင်းအာက အဲ့ဒါကိုကြည့်ပြီး အောင်သွယ်က ရှင်းပြတာကို စောင့်နေသည်။

“အရင်က သူမက ငယ်ရွယ်ပြီး မာနကြီးတယ်၊ သတိရှိတယ်။ အဲ့တာက ဝိုင်းရွေးဖို့ မသင့်တော်ဘူး။  ဒါကအမှန်မဟုတ်ဘူး။  တုန်းလင် ပြန်ရောက်လာပြီးတော့ သူ ကျေးရွာပါတီအတွင်းရေးမှူးဖြစ်လာတယ်။  တစ်ခါက သူမ အိမ်ကို ဖြတ်သွားတုန်းက သူမ တုန်းလင် အပေါ် ကောင်းမွန်တဲ့ခံစားချက်ရှိခဲ့တယ်။ ”

မိန်းကလေး၏ အတွေးကို သူမ နားမလည်နိုင်ပေ။  ကျောက်တုန်းလင်က ကြည့်ကောင်းပြီး ယခင်က တပ်မတော်တွင် ကေဒါတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ယခုအခါ တပ်မတော်မှ အနားယူပြီးနောက် ကေဒါတစ်ဦးဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။  ဒီလို ထူးချွန်တဲ့ အမျိုးသားတစ်ယောက်က နှစ်ကြိမ်လက်ထပ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် သူ့မှာ ကလေးနှစ်ယောက်ရှိရင်တောင်မှ လီ မိသားစုရဲ့ မိန်းကလေးက စိတ်လှုပ်ရှားနေမှာ မဟုတ်ပေ။  သူ့ကိုမြင်လိုက်သောအခါတွင် သူမ ချစ်မိသွားသည်။  ကျောက်တုန်းလင် ဇနီးမယားကို ရှာနေကြောင်း သူမကြားလိုက်ရသည်။  ထို့ကြောင့် သူမက သူတို့နှင့် စကားပြောရန် တစ်စုံတစ်ဦးကို ရှာဖွေဖို့ သူ့အမေကို အလျင်အမြန် တောင်းဆိုခဲ့ပြီး ကျောက်တုန်းလင် ကဲ့သို့သော ထူးချွန်တဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့် လက်ထပ်မည်ဟု ပြောကြားခဲ့သည်။

သူမအမေက သိပ်ပြီးမပျော်ဘူး၊ သူမက မိသားစုတစ်ရာက သူတို့ရဲ့ဇနီးမောင်နှံလုပ်ခိုင်းတဲ့ မိန်းကလေးမို့ လူတော်တော်များများက အိမ်တံခါးမှာ လာတောင်းကြသည့။  ဒုတိယအိမ်ထောင်ထက် ဘယ်သူ့ကိုမဆို ရွေးချယ်တာကမှ ပိုကောင်းသည်။  ထို့အပြင်၊ သူမသည် တံခါးဝသို့ဝင်သည်နှင့် မိထွေးဖြစ်ရမည်။  မိထွေးဖြစ်ရတာ ဘယ်မှာလွယ်လို့လဲ။

ဒါပေမယ့် သူတို့သမီးက ခေါင်းမာပြီး ကျောက်တုန်းလင် ကိုပဲ သဘောကျသည်။  အသက်ကြီးမှာကို မကြောက်တတ်သလို အရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်းကိုလည်း သူမက ပြောသည်။ ကျောက်တုန်းလင်က တပ်မဟာ၏ ကေဒါတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း သူမကပြောသေးသည်။ သူ့အကြောင်းကို သိပြီးနောက် သူမမိသားစုက သူမနောက်ကိုသာ လိုက်သွားနိုင်သည်။

လီဝမ်ချိုင်လည်း ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့ စွမ်းရည်ကို တန်ဖိုးထားသည်။ သူ ကျေးရွာအတွင်းရေးမှူးဖြစ်လာပြီး နှစ်လအကြာတွင် ဆူးပင်အချို့ကို ရှင်းထုတ်ခဲ့သည်။ နှစ်လကြာပြီးနောက် ကျေးရွာ  ပါတီအတွင်းရေးမှူးဖြစ်လာတာက ကျောက်တုန်းလင်သည် ကြံ့ခိုင်သန်မာတဲ့ ညာဘက်လက်ကောက်ဝတ်နဲ့လူဖြစ်ကြောင်း ပြသနေသည်။

(ညာဘက်လက်ကောက်ဝတ်နဲ့လူ- ညာလက်ရုံး)

ထိုသို့သောလူသည် မိမိသမက်ဖြစ်လာပါက၊ ယောက္ခထီး၏မျက်နှာသည်လည်း အလင်းဖြင့်စွန်းထင်းနေရမည်။

လီဝမ်ချိုင်က သဘောတူလိုက်တဲ့အတွက်ကြောင့် သူ့မိန်းမက သဘာဝအတိုင်း အမြင်မကြည်ဘူး။  လီ မိသားစုတွင် ကြီးကြီးမားမား အဖြစ်အပျက်များအတွက် လီဝမ်ချိုင် က ဆုံးဖြတ်ချက်ချပေးရန် တာဝန်ရှိသည်။

ကျန်းချောင်းအာသည် လီ မိသားစု၏သမီးကို အတော်လေး ကျေနပ်နေခဲ့သည်။  သမီးကို သူမ တစ်ခါတွေ့ဖူးသည်။  သူမက တကယ်ကို ကြည့်ကောင်းတယ်။  သူမက ရွာထဲရှိ အလှဆုံးမိန်းကလေးများထဲမှ တစ်ဦးဖြစ်သည်။

သူမမှာက ဝမ်မိန့်ကို မရှုံးသော ဇနီးမယားကို ရှာဖို့ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သော လိုအင်ဆန္ဒရှိပြီး တုန်းလင်က သူမ မပါဘဲ မဆိုးကြောင်းကို ဝမ်မိန့်အား ပြောပြရမည်။

ကျောက်တုန်းလင် ပြန်ရောက်သောအခါ ညနေပိုင်းတွင် ကျန်းချောင်းအာက လီ မိသားစုမှ သမီးအကြောင်း သူ့အားပြောပြခဲ့သည်။  သူမ၏စကားများကြားတွင် လီ၏သမီးအပေါ် ချစ်ခင်တွယ်တာမှုကို လျှို့ဝှက်ထားခြင်းမရှိပေ။

“ အမေ၊ ကျွန်တော်တို့ ပိုပြီး လက်တွေ့ကျကျလုပ်နိုင်မလား။ ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးက ကျွန်တော့်မိန်းမဖြစ်ဖို့အတွက် သင့်တော်မယ်ထင်လား။ ကျွန်တော်က သူ့ထက်ဆယ်နှစ်ကျော်ကြီးတယ်၊  ကလေးနှစ်ယောက်လည်းရှိတယ်၊ သူမက ကလေးမလေးပဲရှိသေးတာလေ။  ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင် တို့ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ သူမ ဘယ်လိုကူညီနိုင်မလဲ။ ယင်းပေါင်က သေးသေးလေးမို့ လမ်းမလျှောက်နိုင်သေးဘူး။ အိမ်တွင်အိမ်ပြင်မှာ သူမကိုဂရုစိုက်ပြုစုပေးမယ့် လူတွေရှိတယ်။ သူမကို လက်ထပ်ဖို့ ကျွန်တော့်အတွက်ခက်ခဲမှာလား။ ”

ကျန်းချောင်းအာက  သူမသားစကားကြောင့် အသက်မရှူနိုင်ဖြစ်နေပြီး စားပွဲရှိလူများကလည်း ရေကန်အတွင်းရှိငါးကြောင့် သူတို့ ထိခိုက်မည်ကိုစိုးရိမ်၍ ခေါင်းငုံ့ကာ စကားမပြောကြပေ။

ကျန့်ယွဲ့ဖန်နဲ့ သူမခင်ပွန်း ကျောက်တုန်းဟဲတို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။အကယ်၍ သူမထက်ငယ်သော ယောင်းမကို သူ တကယ်တွေ့သွားလျှင် သူမ ပျော်လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ၊ ကျောက်တုန်းဟဲက သူမကို မျက်စပစ်ပြကာ ညစာစားချိန်တွင် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို မကြည့်ရန် သူမကိုပြောလိုက်သည်။

“ရှောင်ဒန်နဲ့ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။ မင်းဘာမဆိုသင်ယူနိုင်ပါတယ်။ မင်း သူမကို မတွေ့ဖူးဘူးလေ။ သူမ ဘာကြိုက်လဲဆိုတာ မင်း ဘယ်လိုသိလဲ။”

ကျောက်တုန်းလင်က သူ့ရဲ့တူတွေကို ချလိုက်ပြီး မစားတော့ပေ။ ကောင်မလေးကို သူ မြင်ဖူးကြောင်း သူ့အမေကို မပြောပြချင်ပေမယ့် အပြုအမူက တကယ်ကို မတည်ငြိမ်ဘဲ ကလေးနှစ်ယောက်အတွက် လက်ထပ်ဖို့ စဉ်းစားနေသည်။ သူက ကောင်းမွန်သောဘဝဖြင့် နေထိုင်နိုင်သော အမျိုးသမီးတစ်ဦးကိုသာ ရှာဖွေချင်ခဲ့သည်။ သူမက ရုပ်ရည်ချောမောသည်ဖြစ်စေ ငယ်သည်ဖြစ်စေ သူ့ရဲ့ထည့်သွင်းစဥ်းစားရမယ့်အချက်ထဲတွင် မပါဝင်ပေ။

“အမေ၊ အရင်က ကျွန်တော်ပြောခဲ့တာတွေကို မေ့သွားပြီလား။ ကလေးတွေကို ပြုစုစောင့်ရှောက်နိုင်တဲ့သူကို ကျွန်တော် ရှာချင်တယ်။  ဒီဟာတွေ အားလုံးက ဟိုင်းဒန် နဲ့ ယင်းပေါင် အတွက် အဓိကပဲ။ အမေ အဲ့လိုတစ်ပုံစံတည်းတူတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ရှာပေးနိုင်မလား။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်က ကွာရှင်းထားတဲ့လူ။ ကျွန်တော်က ဂျီးများတတ်တဲ့လူမဟုတ်ဘူး။ အရမ်းဂျီးမများစေနဲ့။ တစ်ခုခုနဲ့ဆင်တူတဲ့သူကိုရှာလိုက်ပါ ”

ကျန်းချောင်းအာက တစ်ခုခုပြန်ပြောချင်တာ ဒါမှမဟုတ် မင်းကိုယ်တိုင်တွေ့ရင် ပိုကောင်းလိမ့်မယ်ဆိုပြီး ဒါပေမယ့် စကားတွေက ရပ်သွားပြန်သည်။  သူမသား မတွေ့ချင်တော့မှာကို သူမကြောက်သည်။

 ညဘက်တွင် ကျန့်ယွဲ့ဖန်နဲ့ ကျောက်တုန်းဟဲတို့က  အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေပြီး ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ကျောက်တုန်းဟဲ လက်မောင်းကို ပုတ်ကာ ပြောလာသည်။  “ရှင့်အစ်ကို တကယ်လက်ထပ်ရင် သူ ဘာလုပ်မယ်လို့ ရှင်ထင်လဲ။”

 ကျောက်တုန်းဟဲက အံ့သြတဲ့မျက်နှာနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ “သူဘာလုပ်မှာလဲ။ ”

 “သူ မိန်းမနဲ့ လက်ထပ်ရင် သားသမီးလည်း မွေးရမှာပဲ မဟုတ်လား။ အခု သူ့မှာ ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင်ရှိတယ် သူက ကလေးမွေးဦးမှာ၊ ငါတို့မိသားစုမှာ ကလေးဆို​လို့ ရှီထု တစ်ယောက်ပဲရှိတယ်”

 “အဲဒီလူက သူမမဟုတ်သေးဘူး။  မင်းဘာလို့ စိတ်ပူရမှာလဲ။”

 “ဘာလို့ စိတ်ပူနေရတာလဲ။  တစ်နေ့လုံး ရှင့်စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိဘူး။  ရှင့်အစ်ကိုပြန်လာပြီး တပ်မဟာအတွင်းရေးမှူးဖြစ်လာတယ်လို့ ရှင်ပြောခဲ့တယ်။  သူက အနာဂတ်တွင် ရေပန်းစားတဲ့သူဖြစ်လိမ့်မယ်။  ရှင့်အစ်ကိုက ရှင့်ကို အလုပ်တစ်ခုပေးပြီး နေ့တိုင်း ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ သိအောင် ရှင် ဘာလို့ ခွင့်မပြုတာလဲ။”

“မင်း ငါ့အစ်ကိုကို မသိဘူးလား။  သူက စစ်တပ်ထဲမှာ အချိန်အတော်ကြာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့ပြီး စည်းကမ်းကို အလေးထားတယ်။  ကိုယ်ကျိုးစီးပွားအတွက် အာဏာအလွဲသုံးစားလုပ်သူတွေကို မုန်းတယ်။ နောက်ပြီး သူ တပ်မဟာရဲ့ အတွင်းရေးမှူး ဖြစ်လာခဲ့တယ်။  တက်လာပြီးတာနဲ့ သူ့ညီအတွက် အလုပ်ရှာလို့ မရဘူး။  မျက်လုံးတွေအများကြီးက သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။”

 “အို၊ ရှင် တုံးအလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မ မမျှော်လင့်ထားဘူး။  ဘယ်လိုတွေးရမလဲ သိသားပဲ။ ”

 “မှန်တယ်။  ငါတုံးတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ မင်းကို ရှာတွေ့နိုင်သေးတယ်။  ငါတုံးအတာကို မင်းသတိမထားမိဘူးလေ။ ”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က သူ့ခါးကို လိမ်လိုက်ပြီး ကြိမ်းမောင်းလိုက်သည်။  “ရှင့်ပါးစပ်က ညံ့လိုက်တာ၊ အရေးကြီးတဲ့အခိုက်အတန့်မှာ ရှင် ဘယ်လိုစကားပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် ရှင် ကျွန်မကို သုံးတာပေါ့။ ”

 ကျောက်တုန်းဟဲက ရယ်မောကာ ကျန့်ယွဲ့ဖန်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေက စောင်အောက်မှာ မရိုးသားတော့ဘူး။

 “ဒါဆို မင်းက ဒီအသံကို မကြိုက်ဘူးလား၊ မင်း ငါ့ကို တခြားသူနဲ့ စကားပြောဖို့ တခြားသူကို ရှာစေချင်သေးတာလား။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန် ထိုစကားကိုကြားသောအခါ သူမ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် ကျောက်တုန်းဟဲ နောက်ကျောကို ရိုက်လိုက်ပြီး ပြင်းထန်သလို ဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ “ရှင်အဲ့လိုလုပ်ဖို့သတ္တိရှိရင် ကျွန်မ ရှင့်ရဲ့ခြေထောက်တွေကို ရိုက်ချိုးပစ်လိုက်မယ်”

 ကျောက်တုန်းဟဲက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ ချွေးတွေရွှဲပြီး အသက်ရှုပြီး ပြောလာသည်။  “အဲ့လိုမဖြစ်ပါဘူး၊ ဒီခြေထောက်က မင်းကိုအစေခံဖို့ပဲ ချိုးလိုက်ရင် မင်းတစ်သက်လုံး ဘယ်လိုပျော်နိုင်မှာလဲ။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က မျက်ရည်များဝဲကာ သူမ နှလုံးသားထဲတွင် ချိုမြိန်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

 သူမက အခြားအမျိုးသားများနှင့်မတူဘဲ အလွန်ရိုးသားပြီး အလေးအနက်ထားပုံပေါ်သည့် ကျောက်တုန်းဟဲရဲ့ ဤအချက်ကို ကျေနပ်အားရနေသည်။

 “အဲ့ဒါ လုပ်ရအောင် ငါ့အစ်ကိုကို မကြာခင် အမီလိုက်ဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ငါတို့လည်း ပြောက်ကျားတီးဝိုင်းကို မွေးရမယ် ”

 သစ်သားကုတင်က တဆတ်ဆတ် လှုပ်နေသည်။  ကုတင်စွန်းတွင် အိပ်ပျော်နေသော ရှီထုက ဘာမှ မခံစားရသော်လည်း နံရံခြားကာ ကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသော ကျောက်တုန်းလင်က တစ်စုံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။

 သူ သက်ပြင်းချလိုက်ကာ သူ့ဘေးမှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဟိုင်းဒန်ကို ကြည့်ပြီး စောင်ခြုံပေးလိုက်ကာ မျက်လုံးတွေမှိတ်ပြီး အိပ်လိုက်သည်။

 အပ်နှင့်ချည်မျှင်တို့ မိသားစုဆီမှာ ကုန်သွားသည့်နေ့တွင် တုန်းကျားဟွေ့က အပိုဝယ်ဖို့ မြို့သို့သွားကာ အိမ်ပြန်ယူလာစေချင်တဲ့ဟာ တစ်စုံတစ်ခုရှိ၊ မရှိကို သူမအမေကို မေးမြန်းခဲ့သည်။

 “ဘာမှမရှိဘူး၊ ဘာလို့ဆီမဝယ်ရမှာလဲ။ အိမ်မှာ ဝက်ဆီမရှိတော့ဘူး။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က အသားလက်မှတ်နှင့် ပိုက်ဆံကိုယူကာ တုန်းကျားဟွေ့ကို ပေးလိုက်သည်။ တုန်းကျားဟွေ့က အသားလက်မှတ်ကို ယူပေမယ့် ပိုက်ဆံကိုတော့ မယူခဲ့ပေ ။

 “သမီးမှာ ပိုက်ဆံရှိတယ်”

 သူမရဲ့ စက်ချုပ်လုပ်ငန်းကို သုံးလကျော်ကြာအောင် လုပ်ကိုင်ခဲ့ပြီးနောက်မှာ စားဝတ်နေရေးအပြင် ပိုက်ဆံလည်း စုဆောင်းနိုင်ခဲ့သည်။ ဒီဘက်ခေတ်မှာတော့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေက အသုံးမဝင်တော့ပေ။  မိသားစုအတွက် အသားတချို့ဝယ်ပြီး စားဖို့ ပြန်ယူလာတာက ကောင်းသည်။

 “ပိုက်ဆံကို သမီးဘာသာ သိမ်းထား။  အနာဂတ်မှာ မိသားစုကောင်းရှာပြီး ခန်းဝင်ပစ္စည်းအဖြစ် ယူသွား။  သမီးမှာငွေရှိတဲ့အခါ မထိတ်လန့်ဘဲ သမီးယောက္ခမအိမ်မှာနေနိုင်တယ်။”

 “အမေ သမီးသိပြီ။ သမီးပိုက်ဆံယူထားလိုက်မယ်။ ပြီးတော့ သွားတော့မယ်နော်။ “

 တုန်းကျားဟွေ့က သူမကိုယ်တိုင် မြို့ထဲ လျှောက်သွားခဲ့သည်။  သူမတို့မိသားစုမှာ စက်ဘီးရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူမစီးဘူး၊ မြို့နဲ့က သိပ်မဝေးပေမယ့် မိုင်အနည်းငယ်ဝေးသည်။  အဲဒီကိုရောက်ဖို့ မိနစ် ၂၀ မှ ၃၀ လမ်းလျှောက်ရသည်။  သူမက လေ့ကျင့်ခန်းတစ်ခုအဖြစ် မှတ်ယူခဲ့သည်။

သူမက အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လက်တိုအင်္ကျီ၊ ဘောင်းဘီအနက်၊ ဖိနပ်အနက်ကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။  သူမ ခေါင်းပေါ်တွင် ကျစ်ဆံမြီးတစ်ခုရှိသည်။  သူမသည် မကြာသေးမီလများအတွင်း ကောင်းကောင်းစားခဲ့သည်။  သူမ ရောက်လာချိန်ကနဲ့မတူဘဲ ကိုယ်အလေးချိန်နည်းနည်းတက်လာပြီး သူမ အမေအိမ်က လယ်ကွင်းမှာ အလုပ်မလုပ်တာကြောင့် သူမအသားအရေက ပိုဖြူလာသည့။  သူမလက်တွေတောင် အရင်ကထက် ပိုနူးညံ့လာသည်။

 ဒီခေတ်က လေက အရမ်းကောင်းသည်။  လမ်းလျှောက်ရင်း တုန်းကျားဟွေ့က ကျေးလက်၏ ရှုခင်းများကို ခံစားနေသည်။  သူမတွင် နာရီမရှိသောကြောင့် အချိန်မရှိပေ။

 မြို့ကိုရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ရောင်းလိုအားနဲ့ဝယ်လို​အား စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီတစ်ခုဆီ တည့်တည့်သွားခဲ့သည်။

 “ရဲဘော်၊ ဒီချည်အရောင်တွေ အားလုံးကို ပေးပါဦး၊ တစ်ခုစီကို သုံးလိပ်လိုချင်တယ်။”

 အရောင်းစာရေးက ကောင်တာမှ တုန်းကျားဟွေ့ ညွှန်ပြသော အရောင်များကို မြတ်နိုးစွာယူကာ သူမအား ပေးလိုက်သည်။

 သူမလိုအပ်သောအရာကိုဝယ်ယူပြီးနောက်မှာ တုန်းကျားဟွေ့က ထောက်ပံ့ရေးအိမ်တစ်ဝိုက်တွင် လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့ပြီး ဤခေတ်ရှိ ပစ္စည်းမျိုးစုံကို စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်။

သူမထွက်လာစဥ် အိမ်ရှိ တူမများနှင့် တူများ အတွက် လက်မှတ်မလိုသော သကြားလုံးအချို့ကို ဝယ်ခဲ့သည်။  သူတို့ကို ယူပြီး ပြန်လှည့်လာတဲ့အခါ အမျိုးသမီးတစ်ဦးနဲ့ တိုက်မိသွားသည်။

 “ဟေ့ နင်ကဘယ်သူလဲ။ လမ်းလျှောက်ရင် မျက်စိမှိတ်ထားတာလား။”

 တုန်းကျားဟွေ့က အနောက်ကို လှည့်မကြည့်မိပေ။ သူမ လှည့်ကြည့်လိုက်ချိန် သူမစကားကြားတော့ အနည်းငယ်ရှက်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်။  “တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်မ ဂရုမစိုက်မိတာပါ အဆင်ပြေရဲ့လား။”

 တုန်းကျားဟွေ့က လီချိုင်ဖန်ကို ဝင်တိုက်မိသည်။ လုချန်းယွမ်ရဲ့ ဇနီးအသစ်။

 တုန်းကျားဟွေ့က လီချိုင်ဖန် အကြောင်း ဘာမှမသိသည့်အပြင် လုချန်းယွမ်ကိုလည်း သူမ မမှတ်မိတော့ပေ။

 လီချိုင်ဖန်က တုန်းကျားဟွေ့ကို မတွေ့ဖူးပေ။  ဒါကြောင့် လူနှစ်ယောက် ဆုံတဲ့အခါ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မသိတဲ့အခါ ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ ပြောတာဟာ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သည်။  တောင်းပန်ပြီးရင် ကိစ္စပြီးသွားလိမ့်မည်။  ဒါပေမယ့် ဒီနေ့မှာတော့ လုချန်းယွမ်က လီချိုင်ဖန်နဲ့အတူ လမ်းပေါ်ထွက်ခဲ့သည်။  ဈေးဝယ်ပြီးသောအခါတွင် ဇနီးဟောင်းနှင့် ဇနီးသစ်တို့ အတူတူရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။  သူ့မျက်နှာက ဖျော့တော့ကာ ပြာနှမ်းလာသည်။  တစ်ယောက်က ပိန်တယ်၊ နောက်တစ်ယောက်က သန်မာတယ်။  အခြားတစ်ယောက်က ခေါင်းငုံ့ကာ တောင်းပန်နေချိန်တွင် ကျန်တစ်ယောက်က အေးစက်နေပုံရသည်။  ပထမအကြည့်တစ်ချက်နဲ့ပင် လီချိုင်ဖန်က တုန်းကျားဟွေ့ကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

 “ဘာဖြစ်နေတာလဲ ချိုင်ဖန် ငါ ကျားဟွေ့ နဲ့ကွာရှင်းပြီးပြီ၊ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။  အိမ်ပြန်ကြရအောင်၊ ဒီမှာ ဇာတ်လမ်းတွေ မရိုက်နဲ့။”

 လီချိုင်ဖန်က ရုတ်တရက် လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး တုန်းကျားဟွေ့ကို  ပြူးကျယ်သော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက  တုန်းကျားဟွေ့ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် စိုက်ကြည့်နေသည်။

 “အင်း ဒါဆို နင်က တုန်းကျားဟွေ့ပဲ။”

 တုန်းကျားဟွေ့က ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ အံ့သြသွားသည်။  သူမ စျေးဝယ်ထွက်ပေမယ့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခင်ပွန်းဟောင်းနဲ့ ခင်ပွန်းဟောင်းရဲ့ ဇနီးအသစ်နဲ့ တွေ့ခဲ့သည်။

 ငါ့မှာ ဘာဇာတ်ညွှန်းရှိလဲ မေးလို့ ရမလား။ တစ်ယောက်ယောက်က ငါနဲ့ကစားနေတာလား။