အပိုင်း ၇၁

၁၉၇၀တွင်ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၇၁

 အချိန်ကုန်သွားကာ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် ၁၉၇၉ ခုနှစ်ဖြစ်လာသည်။ ခရိုင်ဆရာလေ့ကျင့်ရေးကောလိပ်သည် မကြာသေးမီကမှ ကျောင်းသားများအား ပြည်နယ်အတွင်းရှိ မူလတန်းနှင့် အလယ်တန်း အထက်တန်းကျောင်းများသို့ အလုပ်သင် သင်ကြားဖို့ ကျောင်းသားများအား စတင်စီစဉ်ပေးခဲ့သည်။

 "မေရှန်း၊ ညီမကို ကျောင်းက ဘယ်မှာချထားလဲ သိလား။ ညီမ လက်အောက်ခံမြို့နယ်မှာနေမှာလား ဒါမှမဟုတ် အစ်မတို့ ယွင်ကောင်တီကို ပြန်သွားမှာလား။ "

 ကျားဟွေ့က ညစာစားချိန်မှာ အလုပ်သင်အကြောင်း မေရှန်းကိုမေးတဲ့အခါ မေရှန်းက “လက်အောက်ခံမြို့နယ်မှာနေဖို့ အခွင့်အရေး သိပ်မရှိတော့ဘူးထင်တယ်။  အထူးသဖြင့် မြို့တော်က ကျောင်းသားတွေက အလုပ်သင်အတွက် ဒီကိုလာချင်ကြတာ။”

 ကျားဟွေ့၏ အတန်းတွင်း အကဲဖြတ်မှုရလဒ်များသည် ကောင်းမွန်ပြီး ထိပ်တန်းငါးဦးထဲမှ တစ်ကြိမ်မှ မလျော့ကျခဲ့ပေ။  အလုပ်သင်ကျောင်းကို နေရာချထားခြင်းသည် ကုသိုလ်အပေါ်အခြေခံလျှင် သူမသည် မြို့ထဲတွင် နေခွင့်ရပေလိမ့်မည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူမသည် မြို့ထဲတွင် မနေနိုင်တော့ဘဲ ၎င်းတို့၏ ဒေသအလိုက် ကွဲသွားမည်ကို သူမကြောက်သည်။

 ဘယ်မှာ အလုပ်သင်ရမလဲဆိုတဲ့မေးခွန်းအတွက် မေရှန်း ကိုယ်တိုင်က မတောင်းဆိုခဲ့ပေ။ အချိန်မရွေး နေရာမရွေး ကျောင်း၏ အစီအစဉ်များကို လိုက်နာဆောင်ရွက်သည်။ သူမသည် ဤနေရာသို့ ရောက်လာပြီးနောက်ကို အိပ်မက်တစ်ခုလို ခံစားနေသေးသည်။  လက်ရှိအနေအထားကို သူမ အတိုင်းအဆမရှိ ကျေနပ်နေသည်။  သူမအလုပ်သင်ဘယ်မှာလုပ်လုပ် သူမပျော်သည်။

 အလုပ်သင်က မကြာခင် ကျောင်းပြီးတော့မှာဖြစ်ပြီး ကျောင်းဆရာမအဖြစ် အမှန်တကယ် အလုပ်လုပ်တော့မယ်လို့ ဆိုလိုတာ ဖြစ်သည်။

 ငယ်စဉ်ကတည်းက ဆရာမများသည် သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် အဆင့်အတန်းမြင့်မြင့် ရှိခဲ့သည်။  ဆရာသည် အလုပ်ကြိုးစားသော ဥယျာဉ်မှူး၊ ကိုယ်ကျိုးမဖက်သော ဖယောင်းတိုင်တစ်တိုင်လို ကျောင်းသားများအား ထွန်းလင်းတောက်ပစေသည်။

 သူမ၏အလုပ်သင်စတင်ဖို့ သူမမစောင့်နိုင်တော့ပါ။  လေးစားစရာကောင်းတဲ့ ဆရာဖြစ်ဖို့ မစောင့်နိုင်တော့ပေ။  ဘယ်ကျောင်း၊ ဘယ်ခရိုင်မြို့၊ ခရိုင်၊ ဒါမှမဟုတ် သူတို့ရွာမှာဆိုတာက သူမအတွက် ဘာမှ မထူးခြားပေ။

 သူမသည် ငယ်ရွယ်ပြီး စိတ်အားထက်သန်မှု၊ မြင့်မားသော စိတ်ကူးစိတ်သန်းများနှင့် တိုင်းပြည်အတွက် ထမ်းဆောင်ရန် စိတ်အားထက်သန်မှု၊ ရိုးရှင်းပြီး ကိုယ်ကျိုးမငဲ့သူဖြစ်သည်။

 မေရှန်းရဲ့ နောက်ဆုံး ကျောင်းနေရာချထားမှုသည် ယွင်ရှန်း ပထမအလယ်တန်းကျောင်း ဖြစ်သည်။  ပထမတော့ မေရှန်းက သူမကြားတာ မှားတယ်လို့ ထင်ခဲ့သည်။  အလယ်တန်းကျောင်းမှာ အလုပ်သင်အဖြစ် ဘယ်လိုရနိုင်မလဲ။ မေရှန်းက သူမ၏ကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းဖြင့် မူလတန်းပြဆရာမတစ်ဦးအဖြစ်သာ အရည်အချင်းရှိနိုင်ကြောင်း အမြဲယုံကြည်ခဲ့သည်။

 "ညီမက ယွင်ကောင်တီက မဟုတ်လား။  မကြာသေးခင်က ပထမ အလယ်တန်းကျောင်းရဲ့ ကျောင်းအုပ်ကြီးက ကျောင်းမှာ ဆရာ၊ဆရာမများ အထူးသဖြင့် ငယ်ရွယ်ပြီး ထက်မြက်တဲ့ ဆရာတွေ နည်းပါးနေသေးတယ်လို့ပြောတယ်။  ည်ီမက ယွင်ကောင်တီက ဖြစ်ပြီး ညီမရဲ့ပညာရေးစွမ်းဆောင်ရည်က ဒီနှစ်မှာ ထိပ်တန်းစာရင်းဝင်ဖြစ်နေတယ်လို့ သုံးသပ်ပြီးတော့ ညီမရဲ့ အလုပ်သင်အတွက် ပထမဆုံး အလယ်တန်းကျောင်းကို သွားပြီးတော့ ကြိုးစားနိုင်မယ်လို့ အစ်မထင်တယ်။"

 မေရှန်းက ဤစကားကြောင့် အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။  သူမ အသိအမှတ်ပြုခံရဖို့ အရမ်းကောင်းတယ်လို့ ခံစားရတယ်။  သူမသည် ကျူးကောလျန်လို "ခေါင်းကိုပစ်၍ သွေးဖြန်းခြင်း" ဟူသော ခံစားချက်ကိုပင် မွေးထုတ်ပေးခဲ့သည်။  [1]

 အိမ်ပြန်ပြီး သူမမိသားစုကို သတင်းကောင်းပြောပြရလို့ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး တစ်မိသားစုလုံးက သူမအတွက် ပျော်ရွှင်နေခဲ့ကြသည်။

 "ငါတို့မိသားစုမှာ အလယ်တန်းပြဆရာမတစ်ယောက်ရှိတော့မှာ၊ ဟိုင်းဒန်က ဒီနှစ်မှာ ပဉ္စမတန်းရောက်နေပြီဆိုတော့ မင်းအခုချိန်ကစပြီး ဟိုင်းဒန်ရဲ့ဆရာမဖြစ်နိုင်ပြီ။"

 ကျေးလက်ဒေသများတွင် “ဆရာ” ကို အလွန်လေးစားကြသည်။  ထို့အပြင် မေရှန်းက မူလတန်းပြဆရာမမဟုတ်ပဲ အလယ်တန်းပြဆရာမဖြစ်သည်။  ထိုခံစားချက်သည် အခြားအဆင့်သို့ ရောက်သွားသည်။  ကျန်းချောင်းအာက အလွန်သဘောကျသွားသည်။  ဒီကလေးမလေးဟာ ဒီလောက်အောင်မြင်တဲ့နေ့ကို ရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့ဖူးပေ။

 မေရှန်းက ဤမျှ ချီးကျူးခြင်းကို ခံရလေ့မရှိပေ။  သူမက ပြုံးပြီးပြောတယ် "အိုး၊ သမီး အလုပ်သင်သွားရမှာ။  တရားဝင်စီစဉ်ရမယ့် အချိန်မဟုတ်သေးဘူး။  အရမ်းပျော်မနေပါနဲ့ဦး "

 အလုပ်သင်မှာ ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။  နောက်တော့ အားလုံးက စိတ်ပျက်သွားကြပြန်သည်။

 သူမမှာ တိုးတက်မှုတွေ အများကြီးရှိခဲ့ပေမယ့် သူမမှာ သိမ်ငယ်တဲ့ အရိုးတွေရှိခဲ့ပြီး တစ်ခြားသူတွေ နှိမ့်ချသွားမှာကို အမြဲစိုးရိမ်နေခဲ့သည်။

 မကြာခင် အစီရင်ခံစာမတင်မီ တစ်ရက်အလိုတွင် ဖြစ်သည်။  မေရှန်းက သူ့အိတ်တွေကို ထုပ်ပိုးပြီး ထွက်သွားသည်။  ကျောက်တုန်းဟဲက သူမကို ဘူတာရုံကို လိုက်ပို့သည်။  မသွားခင် ကျားဟွေ့က သူမကို ယွမ်တစ်ရာပေးခဲ့ပြီး သူမအတွက် စားစရာတွေ အများကြီး ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။

 “ယောင်းမ ဒီပိုက်ဆံကို ညီမ မယူနိုင်ဘူး။ အစ်မက ညီမကို မုန့်ဖိုးပေးတတ်တယ်၊ ညီမသိမ်းထားတယ်။ ”

သူတို့အိမ်ဟောင်းမှာ အရင်ကရထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေလည်း ရှိသည်။  နှစ်များစွာကြာပြီးနောက်မှာ ယွမ်နှစ်ရာကို သိမ်းထားနိုင်ခဲ့သည်။

 "ယူလိုက်ပါ။  ဆင်းရဲတဲ့အိမ်၊ ချမ်းသာတဲ့လမ်း [2]ညီမကိုယ်တိုင်မမှားရအောင် အပြင်တွင်ငွေပိုယူသင့်တယ်"

 မေရှန်းက အလွန်ချွေတာတတ်သည့် မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး ပိုက်ဆံကို ခွဲခြား၍မရချေ။  ဒီငွေကို အသုံးစရိတ်အတွက် အသုံးမချနိုင်မှန်း ကျားဟွေ့ သိပေမယ့် သူမ ပေးရသေးသည်။

 ခရိုင်သည် ရွာမှ ကီလိုမီတာရာနှင့်ချီဝေးကွာသောကြောင့် မေရှန်းက ၎င်းတို့နှင့် အတူနေရန် အိမ်မပြန်နိုင်သောကြောင့် သူမသည် ခရိုင်တွင် နေထိုင်ရမည်ဖြစ်ပြီး ကျောင်းတွင် အဆောင်များ စီစဉ်ပေးခြင်း ရှိမရှိအပေါ် မူတည်သည်။  ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် လူတိုင်းက သူမကို အရမ်းစိုးရိမ်ကြသည်။  ထူးဆန်းသောပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုတွင် တစ်ယောက်တည်းအလုပ်လုပ်ပြီး တစ်ယောက်တည်းနေထိုင်သော မိန်းကလေးဖြစ်တာကြောင့်ပင်။

 “အဲ့ဒါဆို … ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ယောင်းမ”

 သူမယောင်းမက ရိုးသားသူဖြစ်ကြောင်း မေရှန်း သိသည်။  ဟန်ဆောင်မှုလုံးဝမလုပ်ဘဲ စေတနာနဲ့ ပေးချင်တာဖြစ်တဲ့အတွက် သူမယောင်းမရဲ့ ကောင်းတဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေကို မဖြုန်းတီးသင့်ချေ။

 "ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ဂရုစိုက်။ တစ်ခုခုလိုအပ်ရင် အစ်မတို့ကျောင်းကိုခေါ်လိုက် "

 အခုခေတ်မှာ ဖုန်းက ရှားသည်။ အိမ်မှာ ဖုန်းလိုင်းမရှိပေမယ့် ကျောင်းမှာ ဖုန်းတွေရှိပြီး ဆရာများရုံးခန်းတွေမှာ ဖုန်းတွေရှိတာကြောင့် သူမနဲ့ ကျောက်တုန်းလင်ဆီကို ဆက်သွယ်နိုင်တဲ့ ဖုန်းတွေအားလုံးကို မေရှန်းကို ပေးထားပြီးဖြစ်လို့ တစ်ခုခုမှားရင် သူတို့ကို သူမရှာနိုင်သည်။

 မေရှန်းက ခေါင်းညိတ်ပြီး “သိပါပြီ ယောင်းမရယ်။  စိတ်မပူပါနဲ့။  ညီမနှစ်လနေရင်ပြန်လာမယ်။ ”

 မေရှန်းက သူတို့ကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်သွားသည်။  တုန်းဟဲက သူမကို ခရိုင်ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကို ပို့ပေးပြီး ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်တာကို ကြည့်ပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ မလှည့်ခင် ဘတ်စ်ကားက ဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်သွားသည်။

 “ဒါက ငါတို့ကျောင်းအဆောင်ပါ။  အဲဒီမှာ ဆရာ၊ ဆရာမ များများစားစား မရှိဘူး။  ခုနစ်ယောက်၊ ရှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။”

 ခရိုင်ကိုရောက်တဲ့အခါ ပထမဆုံးလုပ်ခဲ့တာက နေရာထိုင်ခင်းလိုအပ်ချက်ကို ရှင်းပြပြီး ကျောင်းဒါရိုက်တာက ကျောင်းရဲ့အရှေ့ဘက်ခြမ်းက ဘန်ဂလိုတန်းတိုလေးဖြစ်တဲ့ ကျောင်းအဆောင်ကို ခေါ်သွားပြီး   ဆယ်စတုရန်းမီတာရှိသည်။

 အိပ်ဆောင်တွင် နှစ်ထပ်ကုတင်တစ်လုံးတည်းသာရှိ၍ အိပ်ဆောင်တွင် လူအများအပြားမရှိသောကြောင့် မေရှန်းက သူမကိုယ်တိုင်နေထိုင်ခဲ့သည်။

 ဌာနဒါရိုက်တာက မေရှန်းကို ပထမနှစ်၏ ဒုတိယတန်းကို ပေးခဲ့သည်။ ဘာသာရပ်များမှာ ဘာသာစကားနှင့် သဘာဝသိပ္ပံတို့ ဖြစ်သည်။  ဒါရိုက်တာက သူမကို စန္ဒယားတီးနိုင်လားလို့ မေးသည်။ သို့ဆိုလျှင် သူမသည် ဂီတဆရာအဖြစ်လည်း ဆောင်ရွက်နိုင်သည်။

 နောက်တစ်နေ့တွင် မေရှန်းက အစောကြီးနိုးပြီး ကျောင်းသို့ စောစောရောက်သည်။  ပထမတန်းရုံးခန်းမှာ ဆရာမတွေရောက်လာတာကို စောင့်နေသည်။

 ဆရာများ တယောက်ပြီး တယောက် ပေါ်လာပြီး မေရှန်းက လူတိုင်းကို ယဉ်ကျေးစွာ နှုတ်ဆက်ပြီး အားလုံး အချင်းချင်း မိတ်ဆက်ကြသည်။

 "ချွေ့ကျုံးရီ မရောက်သေးဘူးလား။  သူတစ်ယောက်တည်းကျန်နေတယ်။  ဒီလူငယ်က အလုပ်မှာ မတက်ကြွဘူး။  ဒီနေ့ အရမ်းလှတဲ့ အလုပ်သင်ဆရာမတစ်ယောက်ရှိတယ်။"

 "ချွေ့ကျုံးရီ" ဟူသောအမည်ကို သူမကြားလိုက်ကတည်းက မေရှန်းက သူမ အံ့ဩသွားသလို ခံစားမိသည်။  ရုံးခန်းတံခါး ဖွင့်လာလို့၊ မေရှန်း လှည့်ကြည့်ချိန် သူ့မျက်လုံးရှေ့တွင် နေရောင်ခြည်မှ ထွက်ပေါ်လာသလို သူမနှင့် ရင်းနှီးသော မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

 အထက်တန်းကျောင်းပြီးသောအခါ၊ ချွေ့ကျုံးရီက အလုပ်သမားနှင့် စိုက်ပျိုးရေးတက္ကသိုလ်သို့ တက်ရောက်ရန် အကြံပြုခဲ့ပြီး ဘွဲ့ရပြီးနောက် အလယ်တန်းကျောင်းတွင် ရူပဗေဒဘာသာရပ်ကို သင်ကြားခဲ့သည်။

 ချွေ့ကျုံးရီလည်း မေရှန်းကိုတွေ့တော့ အံ့သြသွားသည်။  ကျောင်းသွားတဲ့အခါ သူနဲ့တွေ့မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။  မေရှန်းက ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲနှင့် ခရိုင်အထူးဆရာဖြစ်သင်တန်းတွင် ပါဝင်မည်ဟု ၎င်း၏အတန်းဖော်များက ပြောသည်ကို ကြားသောအခါတွင် သူမအား အလုပ်သင်ဆင်းရန်နှင့် ကျောင်းတက်ရန်ကို ဒီမှာ စီစဉ်ပေးလာမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။

 မေရှန်း၏ မျက်နှာသည် မသိစိတ်တွင် နီရဲလာသည်။  အရင်ကဆိုရင် ရှက်နေလိမ့်မည်။  ကောလိပ်ကျောင်းတက်ပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကြာအောင် သူမယောင်းမနဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ပြီးနောက် သူမရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်က အရင်ကလို အရမ်းမရှက်တတ်တော့ပေ။

 ဒါပေမယ့် မင်းရဲ့နှလုံးသားအောက်ခြေမှာ အမြဲရှိနေတဲ့သူနဲ့တွေ့တဲ့အခါ မင်းရဲ့နှလုံးသားက ခုန်နေတုန်းဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်ရတာ ရှက်သွားလိမ့်မည်။

 "ကျောင်းသား ကျောက်မေရှန်း၊ မင်း သင်ခန်းစာကို အရင်နားထောင်ပြီး နားမလည်ရင် တခြားဆရာတွေကို မေးလို့ရတယ်။"

 မေရှန်းက ခေါင်းညိတ်သဘောတူသည်။  သူမသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး အကျင့်စာရိတ္တကောင်းမွန်တာကြောင့် ဒါရိုက်တာက အလွန်ကျေနပ်ပုံရသည်။

ဒီကျောင်းသူလေးဟာ အလွန်ငယ်ရွယ်ပေမယ့် နာခံမှုရှိပြီး ပြဿနာမဖြစ်စေသရွေ့ သူမရဲ့လုပ်ငန်းစွမ်းရည်က အားကောင်းနေတာကြောင့် ငယ်ရွယ်တာက အရေးမကြီးချေ။

ဝူတုန်း တက္ကသိုလ်တွင် ပါမောက္ခက ကျားဟွေ့ နှင့် ကျို့ရော့စန် ကို စကားပြောရန် ရုံးသို့ ခေါ်ခဲ့သည်။

“မင်းတို့အခု ဒုတိယနှစ် တက်နေပြီ။  လွန်ခဲ့တဲ့တစ်နှစ်ကစပြီး ကဏ္ဍပေါင်းစုံမှာ မင်းတို့ တိုးတက်နေသင့်တယ်။  အတန်းထဲမှာ မင်းတို့နှစ်ယောက်က အမြဲတမ်း ကောင်းကောင်း တတ်မြောက်ထားသူတွေဖြစ်ပြီး တခြားကျောင်းသားတွေထက် မင်းတို့ဆီက ပိုမျှော်လင့်ထားတယ်။ မင်းတို့ကိုယ်တိုင် အဲ့တာကို လုပ်နိုင်မယ်လို့ ငါယုံကြည်တယ်”

ပြည်နယ်၏အဓိကတက္ကသိုလ်တစ်ခုအနေဖြင့် ဝူတုန်း တက္ကသိုလ်ကို လူပေါင်း သောင်းနှင့်ချီ၍ ရွေးချယ်ထားသည်။

 ကျောင်းဝင်းထဲသို့ ဝင်ပြီးနောက် ကျောင်းသားများသည် ဗဟုသုတကို ငတ်မွတ်ကြသည်။  သူတို့သည် အလွန်ကြိုးစားလေ့လာပြီး ကြယ်နှင့်လတို့ကို လုံးလုံးမှတ်မိသည်။

ဤကဲ့သို့ လုံ့လဝီရိယဖြင့် ကြိုးစားအားထုတ်မှုဖြင့် ကျောင်းသားအားလုံး၏ တိုးတက်မှုကို သဘာဝအတိုင်း မြင်သာထင်သာမြင်သာရှိစေသည်။

ကိုယ်ရေးကိုယ်တာတိုးတက်မှုသည် ဒေါင်လိုက်နှိုင်းယှဉ်မှုဖြစ်သည်။  အလျားလိုက် နှိုင်းယှဥ်မယ်ဆိုရင် ကျားဟွေ့ နဲ့ ကျို့ရော့စန်တို့ဟာ လူတိုင်းနဲ့ အလှမ်းဝေးနေဦးမှာပဲ၊ သူတို့နှစ်ဦးအတွက်ကတော့ တစ်ယောက်က သူမရဲ့ ယခင်ဘဝတွေကို အမှတ်ရနေပြီး နောက်တစ်ယောက်ကတော့ သူ့မိသားစုရဲ့ မူလအစရှိသည်။

“မင်းတို့ ဒီအချက်အလက်နှစ်ရွက်ကို ယူပြီး ဘာသာပြန်လာခဲ့ တစ်ပတ်အတွင်း ငါ့ဆီ ယူလာပေးကြ ”

ကျားဟွေ့ နှင့် ကျို့ရော့စန် တို့က မိတ္တူတစ်စောင်စီယူကာ ၎င်းသည် ပညာရပ်ဆိုင်ရာ စာရွက်ဖြစ်ကြောင်းတွေ့မြင်ရသည်။

 ၎င်းသည် ပညာရပ်ဆိုင်ရာစာတမ်းဖြစ်သောကြောင့်၊ အသုံးအနှုန်းများစွာပါဝင်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ကျားဟွေ့ သည် စာကြည့်တိုက်တွင် သတင်းအချက်အလက်များကို နေ့စဉ်ရှာဖွေကာ ထူးချွန်စွာပြီးဆုံးအောင်ကြိုးစားခဲ့သည်။

၎င်းကို တစ်ပတ်ကြာလုပ်ဆောင်ပြီးနောက် ကျားဟွေ့ သည် နောက်ဆုံးသတ်မှတ်ရက်မတိုင်မီ အပြီးသတ်ခဲ့သည်။

ဘာသာပြန် စာမူကို ပါမောက္ခထံ လွှဲပြောင်းပေးသောအခါ ပါမောက္ခက ၎င်းတို့ကို တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် ထိုင်စေပြီး ၎င်းတို့၏ ဘာသာပြန်အကြောင်းအရာကို ကြည့်ရှုခွင့်ပေးခဲ့သည်။

ကျားဟွေ့သည် သူမ မူလတန်းကျောင်းသို့ ပြန်သွားရသလိုမျိုး ခံစားရပြီး ဆရာမ၏ တာဝန်များကို အတည်ပြုရန် စိတ်အားထက်သန်စွာ စောင့်ဆိုင်းနေကာ ဆရာမ၏ စိတ်ပျက်မှုနှင့် ငြင်းဆိုမှုကို ကြောက်ရွံ့ကာ ဆရာမ၏ မျှော်လင့်ချက်များကို မပြည့်မီမှာကို စိုးရိမ်ပြီး ဒီစိုးရိမ်မှုက ဖြစ်ပေါ်လာသည်။

ပါမောက္ခသည် စာရွက်များကို ကြည့်ကာ စာရွက်ပေါ်တွင် စကားလုံးအချို့ကို ရံဖန်ရံခါရေးပြီး စက်ဝိုင်းပုံဆွဲကာ နာရီဝက်နီးပါးကြာပြီးနောက် ဘာသာပြန်ထားတဲ့နှစ်ရွက်ကို စစ်ဆေးခဲ့သည်။

ပါမောက္ခကြီးက ပစ္စည်းတွေကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။  သူက လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး သူတို့ကိုကြည့်ကာ "မင်းတို့ရဲ့ စာမူ တွေကို ငါဖတ်ပြီးပြီ၊ မင်းတို့ရဲ့အလုပ်အပေါ် ဘယ်လိုခံစားရလဲ ငါ့ကိုပြောပြ”

ကျားဟွေ့ နှင့် ကျို့ရော့စန်သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကာ ကျို့ရော့စန်က ဦးစွာပြောလိုက်သည်။ "အဆင်ပြေတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။  ဒီအချက်အလက်အတွက် သံမဏိစက်ရုံကို ကျွန်တော်သွားခဲ့တယ်၊ ဒါက လက်တွေ့ဆန်နေတုန်းပဲ”

ပါမောက္ခကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ်၊ မင်းဘာသာပြန်တာ အရမ်းကောင်းတယ်။အဲ့တာက  အမှတ်တစ်ရာကျော်လို့ ပြောရင် ရမှတ် ၉၀ ပေးနိုင်တယ်။  ရှင်းပြချက်က လုံလောက်အောင် မတိကျတဲ့အတွက် အမှတ် ၁၀ မှတ် နုတ်လိုက်တယ်။  ဒါက နိုင်ငံခြား သုတေသန အစီရင်ခံစာလေ။  နိုင်ငံခြားနည်းပညာတွေက ငါတို့နိုင်ငံထက် ပိုတိုးတက်တယ်။  နိုင်ငံခြားနည်းပညာ တော်တော်များများက ငါတို့နိုင်ငံမှာ အခုလုပ်လို့မရသေးဘူး။  ဘာသာပြန်ခြင်းရဲ့ ဒီအပိုင်းကို မင်းမစုံစမ်းနိုင်တာကြောင့် သဘာဝအတိုင်း ကွဲပြားမှုတွေရှိတယ် ”

ပါမောက္ခကြီး၏ စကားများက အလွန်သက်ဆိုင်ပါသည်။  ကျို့ရော့စန်သည် ပါမောက္ခ၏ စကားအဓိပ္ပါယ်ကို နားထောင်ပြီး နားလည်သွားခဲ့သည်။

“ဟုတ်​တယ်​ ကျွန်တော် ပိုသတိထားသင့်တယ် ”

ကျို့ရော့စန်၏ အိမ်စာနှင့်ပတ်သက်၍ မှတ်ချက်ပေးပြီးနောက် ပါမောက္ခသည် ကျားဟွေ့ ကို အာရုံစိုက်လာခဲ့သည်။

“ကျားဟွေ့ မင်းရဲယအိမ်စာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘယ်လိုခံစားရလဲ။”

သူမရဲစိတ်ထဲမှာ ဘာသာပြန်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေကို ဖတ်ပြီးတဲ့အခါ ကျားဟွေ့ က “ဘာသာပြန်လို့မရတဲ့ နေရာတစ်ချို့ရှိသေးတယ်လို့ ထင်မိပါတယ်” ဟုဆိုလိုက်သည်။ " ပရော်ဖက်ရှင်နယ်နယ်ပယ်ကို ရောက်တော့ ငါအဲ့တာကို နားမလည်ဘူး။  ပစ္စည်းတွေ အများကြီး စစ်ကြည့်ပေမယ့် လုံလောက်တဲ့အထိ သတိမထားမိဘူး။"

ပါမောက္ခက ရယ်ပြီး “မင်း အမှားကို ဝန်ခံတာ မြန်တယ်။  မင်းရဲ့ဘာသာပြန်အတွက် အမှတ်၁၀၀ ဆိုရင် ၉၅ မှတ်ပေးမယ်”

 ၎င်းတို့နှစ်ဦးစလုံးသည် အရည်အချင်းပြည့်မီသည်ဟု ယူဆကြပြီး ပါမောက္ခက ၎င်းတို့အတွက် ဘာသာပြန်အလုပ်အသစ်ကို စီစဉ်ပေးကာ ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းကို လက်ခံပါက စာမူခပေးဆောင်နိုင်ကြောင်း တိုက်ရိုက်ပြောခဲ့သည်။

တိုင်းပြည်သည် သာယာဝပြောရေးကို စောင့်ဆိုင်းနေသည့် အဆင့်သို့ ရောက်နေသည်။  ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံများ၏ သိပ္ပံနှင့်နည်းပညာကို တောင်းဆိုလိုသည်မှာ စိတ်အားထက်သန်ပြီး ဘာသာပြန်ခြင်းအတွက် ကြီးမားသော လိုအပ်ချက်တစ်ခုရှိသည်။

အင်္ဂလိပ်စာဌာနမှ ပါမောက္ခများနှင့် ပညာရှင်များအနေဖြင့် လူအများအပြားသည် သူ့အား ဘာသာပြန်ဖို့တောင်းဆိုရန် တံခါးဆီသို့ လာခဲ့ကြသော်လည်း လူတစ်ဦး၏ စွမ်းအင်မှာ အကန့်အသတ်ရှိပြီး သူ့တွင် ခေါင်းသုံးလုံးနှင့် လက်ခြောက်ချောင်းပါသည့်တိုင် ၎င်းကို သူ မယူနိုင်ပေ။

ကျောင်းသားကောင်း နှစ်ယောက် စာမေးပွဲ အောင်ပြီးကတည်းက သူတို့ ဘက်က အပြည့်အဝ တာဝန်ယူနိုင်ပြီး ဘာသာပြန်ပြီးရင် နောက်ဆုံး တံခါးမှူး ဖြစ်လာလိမ့်မည်။

“မနက်ဖြန် ကိုယ် ခရီးရှည်သွားရမယ်”

ထိုနေ့တွင် ကျောက်တုန်းလင်သည် ကျောင်းမှပြန်လာပြီး ကျားဟွေ့ကို အဲ့အကြောင်း ကိုပြောပြသည်။

“ရှင်ဘယ်သွားမလို့လဲ။”

“ပါမောက္ခက ဆယ်ရက်ကနေ တစ်လခွဲလောက်ကြာနိုင်တဲ့ လေ့လာမှုခရီးစဉ်တစ်ခုဆီ ကိုယ်တို့ကို ခေါ်သွားချင်တယ်တဲ့လေ ”

စာအုပ်ထောင်ပေါင်းများစွာဖတ်တာထက် မိုင်ထောင်ချီတဲ့ခရီးသွားက ပိုကောင်းတယ်လို့ ပါမောက္ခက ပြောသည်။

ယမန်နှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် ပါတီဗဟိုကော်မတီက ကျင်းပသည့် တတိယအကြိမ် စုံညီအစည်းအဝေးတွင် ခေါင်းဆောင်များသည် “ပြည်တွင်းပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးနှင့် ပြင်ပကမ္ဘာကို ဖွင့်လှစ်ခြင်း” မူဝါဒကို တင်သွင်းခဲ့ကြသည်။

နောက်ပိုင်းတွင်၊ အန်းဟွေ့ စီရင်စု၊ ဖန်းယွမ် ကောင်တီ၊ ရှောင်ကွမ်းရွာတို့သည် "လယ်ယာမြေများကို အိမ်ထောင်စုများသို့ ခွဲဝေပေးပြီး ၎င်းတို့၏ အမြတ်အစွန်းအတွက် တစ်ဦးတည်းတာဝန်ယူခြင်း" ဟူသော အိမ်ထောင်စုစာချုပ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့ကြောင်း၊  တင်းကျပ်သောသဘောအရ ဤစနစ်သည် ပြည်တွင်းပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး၏ ကန့်လန့်ကာဖြစ်သည်။

မြို့ကြီးများတွင် နိုင်ငံပိုင်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ၏ လွတ်လပ်စွာ စီမံခန့်ခွဲပိုင်ခွင့်ကိုလည်း သိသာထင်ရှားစွာ မြှင့်တင်ပေးခဲ့သည်။

လူ့အဖွဲ့အစည်းကြီးတစ်ခုလုံးသည် ကြီးမားသော လူမှုရေးပြောင်းလဲမှုကို ရင်ဆိုင်နေရသည်။ ပါမောက္ခက စာရွက်ပေါ်မှာ စကားမပြောချင်ပေ။ ကျောင်းသားတွေကို လမ်းလျှောက်ထွက်စေချင်သည်။ လူက ပိုမြင်လာမှ ပိုတွေးနိုင်လိမ့်မည်။

လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုလုံးသည် ကြီးမားသောလူမှုရေးပြောင်းလဲမှုမျိုးတွင် ရှိနေသည်။ ပါမောက္ခသည် စာရွက်ပေါ်တွင် စကားမပြောချင်သော်လည်း ကျောင်းသားများကို အပြင်ထွက်ပြီး ကြည့်ကာ များများတွေးကြည့်စေချင်သည်။

“အိမ်မှာ ကိုယ့်ကိုအရမ်းလွမ်းမနေနဲ့နော် ”

ကျောက်တုန်းလင်က ကျောင်းခရီးထွက်ရတာ ပျော်သည်။  သူ မကျေမနပ်ဖြစ်ရသည့် တစ်ခုတည်းသောအချက်မှာ သူ့မိန်းမနှင့် ကွဲကွာရခြင်းဖြစ်သည်။

သူက အဝတ်ခေါက်နေတဲ့ ကျားဟွေ့ ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူမကိုမြှပ်ထားပစ်ချင်သည်။

“ ရှင့်ကိုဘယ်သူကလွမ်းမှာလဲ။”

ကျားဟွေ့က သူ့ကို တွန်းဖို့ ဟန်ဆောင်ပေမယ့် သူမရဲ့လက်တွေက ခွန်အားတွေ အများကြီး မသုံးခဲ့ပေ။

ရုတ်တရက် ကျောက်တုန်းလင်သည် ကျားဟွေ့ ကို ကောက်ချီလိုက်ပြီး သူမ၏ပေါင်များကို ကိုင်ထားကာ တောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် သူမမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

ကျားဟွေ့ သည် ဝံပုလွေနှင့်တူသော “အစိမ်းရောင်မီး” ကို သူ့မျက်လုံးများမှ ပစ်လွှတ်လိုက်သည်ကို သူမ  ခံစားနိုင်သည်ဟု ပြောခြင်းသည် ချဲ့ကားပြောဆိုခြင်းမဟုတ်ပေ။

“ကိုယ့်ရဲ့ လဝက် ရိက္ခာကို အပြည့်ပေးမှရမယ်”

ကျားဟွေ့ ၏ မျက်နှာက နီမြန်းလာပြီး သူမ အသက်ရှုမြန်လာသည်။  သူမ နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး ဖိလိုက်ပြီး သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ "ရှင့်ရဲ့ ရိက္ခာကို ဘယ်သူကလိုချင်မှာလဲ။ ကိုယ့်ဟာကို  သိမ်းထားလိုက် ”

ကျောက်တုန်းလင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ရယ်မောလိုက်သည်။  သူ့မိန်းမကိုလည်း သူ ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူမမှာ ဓားနဲ့တူတဲ့ပါးစပ်ရှိသော်လည်း တကယ်တော့ သူမ နှလုံးသားက နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည်။

သူသည် သူ၏အတွင်းစိတ်ခံစားချက်များကို နာခံကာ ကျားဟွေ့ ၏နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းရန် ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။

သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက် ခွဲမရအောင် နမ်းနေကြစဥ် ဖန်ဖန်၏ အသံက အပြင်ဘက်မှထွက်လာခဲ့သည်။

“ဖေဖေ၊ ငါး၊ ငါး”

ကျောက်တုန်းဟဲသည် ကျောင်းမှပြန်လာပြီး ငါးကန်ဘေးမှ ဖြတ်သွားခဲ့သည်။ ပိုင်ရှင်က ငါးကို အခုမှရတာ။  ငါးက ကြီးပြီး လတ်ဆတ်တာကို မြင်တော့ အလေးချိန် ဆယ်ကီလိုဂရမ်လောက်ရှိတဲ့ ငါးကြီးတစ်ကောင်ကို ဝယ်လိုက်သည်။

“ဒန် ဒန့် ဒန် ” ဖန်ဖန်က တံခါးကိုတွန်းပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။ ကျားဟွေ့က ကျောက်တုန်းလင်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး သူမဆံပင်တွေကို အုပ်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲက ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။  ကျောက်တုန်းလင်သည် ပြင်းထန်စွာ တံတွေးထွေးပြီး “ဒီခွေးပေါက်လေး” ဟု တိုးညှင်းသော အသံဖြင့် ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။

ကျားဟွေ့ သည် မျက်နှာနီမြန်းစွာဖြင့် သူ့ကိုကြည့်ကာ ဖန်ဖန်၏လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းအပြင်သို့ ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။

ဖန်ဖန်သည် သူ့အမေကို မော့ကြည့်ကာ သူ့အမေ၏မျက်နှာက ဘာကြောင့် ဒီလောက်နီရဲနေတာလဲလို့ တွေးမိသည်။  သူ့အစ်ကိုပြောပြတဲ့ ကွမ်းကုန်းရဲ့ နီရဲနေတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ တူသည်။

ကျားဟွေ့ သည် ငါးကိုအရိုးထွင်ကာ အတုံးလေးတွေတုံးပြီး ငါးချဉ်အိုးကြီးတစ်လုံးနှင့် ငါးရိုးစွပ်ပြုတ်ကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်။  သူမသည် ငါးအရိုးများကို အဆီထုတ်ထားသော ဟင်းချိုဖြင့် ငါးဟင်းရည် ခေါက်ဆွဲကို ချက်ပြုတ်ပြီး စပ်တဲ့ဟင်းကို စားရင်း မိသားစုကို ချွေးထွက်စေခဲ့သည်။

“အရသာရှိတယ်။  နောက်တစ်ခါတွေ့ရင် ထပ်ဝယ်လာခဲ့မယ်”

“မကြာခဏ မဝယ်ပါနဲ့။  တစ်ခါနှစ်ခါလောက်ပဲစား ”

 ငါးတစ်ကောင်သည် ယွမ်အနည်းငယ် ကုန်ကျသည်။  ကျန်းချောင်းအာသည် ခက်ခဲကြမ်းတမ်းသောဘဝတွင် နေထိုင်လေ့ရှိသည်။  ခုတော့ အိမ်မှာ စားရတာ အရမ်းကောင်းပါတယ်။  ကလေးတွေရဲ့အာသီသကို သူမ မစားနိုင်ပေ။

“အဘွား၊ ရပါတယ်၊ ဒေါ်လေး ချက်ထားတာ အားလုံးက အရသာရှိတယ်။သေချာပေါက် သားတို့ကဂျီးများမှာ မဟုတ်ဘူး။”

“အဲ့တာမှန်တယ်၊ အမေ့ရဲ့ တို့ဟူးက တခြားသူတွေထက် ပိုကောင်းတယ်။  နူးညံ့ပြီး မွှေးပြီးတော့ အရသာလည်း ကောင်းတယ်။”

ကျားဟွေ့ က ပြုံးပြီး ယင်းပေါင်ကို ငါးတစ်တုံး ပေးလိုက်သည်။  ဒါပေမယ့် ရုတ်တရက် စားပွဲအောက်မှာ တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ခြေထောက်က သူမကို ထိမိသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။  ကျားဟွေ့က တစ်ယောက်ယောက်က ဂရုအစိုက်မိဘဲထိမိတယ်လို့ကာ စိတ်အနှောငွအယှက်မဖြစ်ဘဲ တစ်ဖက်သား၏ ခြေထောက်ကို သူမ ပထမဆုံးအကြိမ် လျစ်လျူရှု့ပြီးနောက် တစ်ဖက်သား၏ ခြေထောက်က ထပ်မံထိနေမှန်းကို သူမ သိလိုက်သည်။

ကျားဟွေ့ အဲ့တာကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်လိုက်သည်။  သူ့ဘောင်းဘီအရောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အဲ့တာက ကျောက်တုန်းလင် ဖြစ်သည်။  ထိုအချိန်တွင် ကျောက်တုန်းလင်က အပြင်းအထန်စားနေသည်။

ညနေခင်းတွင် ကျောက်တုန်းလင်က သူပြောထားသည့်အတိုင်း လုပ်ခဲ့ပြီး ကျားဟွေ့ ကို ခမ်းခြောက်သွားတဲ့ထိ စားကာ သူ့ရိက္ခာကို အပြည့်ပေးခဲ့သည်။  ကောင်းကောင်းတိုက်ခိုက်ပြီးနောက် ကျားဟွေ့ သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် လှဲနေသည်။

“ညစာစားတုန်းက ရှင့်ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။ အဲ့တာရဲ့လွှမ်းမိုးမှုကို ရှင်လုံးဝ ဂရုမစိုက်ဘူး။”

ကျောက်တုန်းလင်သည် ကျားဟွေ့ ကို ပွေ့ဖက်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းများက သူမ၏နဖူးကို ဖိထားသည်။  သူ့အသံက အသက်ရှုတဲ့အသံထွက်နေပြီး “မင်း အဲဒါကို မခံစားရဘူးလား။ ဒါကို "တိုဟူးစားတယ်" လို့ခေါ်တယ်”လို့ နူးညံ့စွာပြောလိုက်သည်။

 ကျားဟွေ့ ရုတ်​တရက်​ စကားမ​ပြောနိုင်ဖြစ်​သွားသည်​။

.........

 ကိုးကားချက်

↑1 ကျူးကောလျန်က တရုတ် နိုင်ငံ့ခေါင်းဆောင် နှင့် စစ်ရေးဗျူဟာမြောက်သူဖြစ်သည်။  သူသည် ဘုရင့်နိုင်ငံခေတ်ကာလတွင် ရှုဟန်ပြည်နယ်၏ အုပ်ထိန်းသူဖြစ်ခဲ့သည်။  သူ့ခေတ်ရဲ့ အအောင်မြင်ဆုံး ဗျူဟာမြောက်သူအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခံရပြီး The Art of War ကို ရေးသားသူ Sun Tzu နဲ့ နှိုင်းယှဉ်ခံခဲ့ရသည်။

↑2 အိမ်မှာ ချွေတာသင့်ပြီး အပြင်ထွက်တဲ့အခါ ဟင်းများများ ယူသွားသင့်သည်။