အပိုင်း ၁၁

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၁၁ - လမုန့်ရောင်းခြင်း

နောက်တစ်နေ့ မိုးမလင်းမီတွင် ဟန်မိသားစု၏ စတုတ္ထသားက စုယွဲ့ထံ ရောက်လာသည်။

ဟန်အိုက်မင်က ဟန်မိသားစု၏ စတုတ္ထမြောက် သာဖြစ်ပြီး ယခုနှစ်တွင် အသက် ဆယ့်နှစ်နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ စုယွဲ့ ရှေ့မှာ သူရပ်နေချိန်တွင် သူမ ပခုံးထိသာ ရှိနေခဲ့သည်။ သူသည် အလွန်ပိန်လှီသည်။ စုယွဲ့ အမြင်အရ သူသည် ကလေးသာသာလေးသာဖြစ်သည်။

စုယွဲ့က ကလေးလုပ်သားအသုံးပြုမှုအတွက် အပြစ်ရှိသည်ဟု ခံစားရသည်။

ဟန်အိုက်မင်ကကော ကလေးအလုပ်သမားအဖြစ် အသုံးချခံရတာကို မခံစားခဲ့ရဘူး။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနဲ့ကတော့ အံ့သြသွားခဲ့ရသည်။ မနေ့က သူ့အမေက ပညာတက်လူငယ်စုက မြို့ထဲမှာ ပစ္စည်းရောင်းပြီး အမြတ်ငွေ 20 ခွဲဝေပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့သည်။ % ကို သူကြားတာမှားတယ်လို့ ထင်ပြီး သူ ပြောတာ မမှားကြောင်းသေချာသွားပြီးနောက်မှာ သူအရမ်းပျော်သွားပြီး ခုန်ပေါက်ချင်လာသည်။

သူအလုပ်သွားရတာ မကြိုက်ဘူး ပင်ပန်းမှာကြောက်တာ မဟုတ်ဘူး။ အဓိက အကြောင်းအရင်းကတော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက မြက်ရိတ်တဲ့အလုပ်နဲ့ သားသမီးတွေအတွက် နွားချေးကောက်တာကို တပ်ခွဲကပဲ ခွဲပေးသည်။ ပြောရမယ်ဆိုရင် အလုပ်အမှတ်က နည်းသည်။ အလုပ်အမှတ်က သူ့အတွက် စားဖို့မလောက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မသွားရင် မရဘူး။ မဟုတ်ရင် ဒုတိယနဲ့ တတိယမရီးတွေက အိမ်မှာ ပျင်းရိသူတွေ ရှိတယ်လို့ ခံစားရပြီး အသက်ရှင်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

တကယ်တော့ သူ့အနှစ်သက်ဆုံးအရာက သူ့အမေကို မြို့ထဲကို ကြက်ဥရောင်းဖို့ ကူညီပေးတာဖြစ်ပြီး အရမ်းစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတာ တွေ့ရသည်။ အပြန်နှစ်နာရီကျော်လောက် လမ်းလျှောက်သွားရင်တောင် ပင်ပန်းတယ်လို့ မခံစားရဘူး။ မိသားစုကို ထောက်ပံ့ဖို့ မြို့ထဲသွားရောင်းတဲ့ အချိန်က သူ့ကို အရမ်းဝမ်းနည်းစေသည်။

အခု ပညာတက်လူငယ်စုက သူ့ကို ပစ္စည်းရောင်းဖို့ တောင်းဆိုခဲ့သည်။ သူ 100 ရာခိုင်နှုန်း ဆန္ဒရှိတယ်။  ငွေရှာဖို့ နေနေသာသာ။ မနေ့ညက ပညာတက်လူငယ်စု အစ်ကိုအကြီးဆုံးကို ပေးခဲ့တဲ့  လမုန့်ကို စားခဲ့သည်။ အရသာရှိလွန်းလို့ လူတွေက လျှာကိုက်ချင်နေကြလိမ့်မည်။ ဒီလိုလမုန့်ကို ဘယ်သူမှ မဝယ်ရင် ဆိုးဆိုးရွားရွား ဖြစ်လိမ့်မယ်။

ဒီလမုန့်က ရောင်းကောင်းမှာ သေချာတယ်။

လမုန့်တွေရဲ့အရသာကြောင့် ဟန်အိုက်မင်က စုယွဲ့ကို အရမ်းသဘောကျပြီး ခေါင်းကိုကုတ်ခဲ့သည်။ "အစ်မ စုယွဲ့ မင်းလုပ်ထားတဲ့ လမုန့်တွေက အရမ်းအရသာရှိတယ်။ ဒီလိုအရသာရှိတဲ့ လမုန့်တွေကို တစ်ခါမှ မစားဖူးဘူး။"

စုယွဲ့က ရယ်မောပြီး လမုန့်တောင်းထဲက လမုန့်နှစ်ခုကို ထုတ်ယူပြီး ပြောခဲ့သည်။ “စားဖို့ ယူသွား။ ဒါက မင်းအတွက် မနက်စာပဲ။ မင်း မနက်က ထွက်လာတော့ မနက်စာ မစားရသေးဘူး။ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ လမ်းမလျှောက်နဲ့။”

ဟန်အိုက်မင်က ခေါင်းကို အမြန်ခါယမ်းလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ ပခုံးလွယ်အိတ်ထဲက ဝူထို့ နှစ်လုံးကို ထုတ်ပြရင်း ပြောခဲ့သည်။ "အစ်မ စုယွဲ့၊ အမေက ကျွန်တော့်ကို မနက်က ဝူထို့ ပေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်အဆွက် မနက်စာရှိတယ်။ ဒီလမုန့်က အရမ်းအရသာရှိတယ်။ အလဟသ မဖြစ်အောင် ဆက်ပြီး ငွေရှာရမယ်။"

မထင်မှတ်ပဲ၊ သူက အရမ်းဉာဏ်ကောင်းတယ်။ စုယွဲ့က ဒီကလေးကို ပိုပိုပြီး သဘောကျလာသည်။ အဲဒါကို တွေးပြီးတဲ့အခါ “ဒါဆို မင်းက အဲဒါကို အရင်ရောင်းပါ၊ မရောင်းနိုင်ရင် ငါတို့ ကိုယ်တိုင်စားမယ်” လို့ပြောလိုက်သည်။

ဟန်အိုက်မင်က ချက်ချင်းသဘောမတူဘဲ ပြောခဲ့သည်။ "ဘာလို့ မရောင်းရမှာလဲ၊ စိတ်မပူပါနဲ့ အစ်မစုယွဲ့၊ ဒီလိုအရသာရှိတဲ့ လမုန့်တွေကို ငါရောင်းမယ်"

သူအရမ်း ယုံကြည်ချက် ရှိနေတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့က  သူ့ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ "ဒါဆို ရောင်းထွက်သွားတဲ့အခါ မင်းကို ဆုချမယ်။ အစ်မက မင်းကို အရသာရှိတဲ့ အစားအစာ လုပ်ပေးမယ်"

ဟန်အိုက်မင် မျက်လုံးများ တောက်ပလာကာ သံတွေးတွေ တိတ်တဆိတ်မျိုချကာ လောဘဇောတက်ကာ အတင်းအကြပ် ဖိနှိပ်လိုက်သည်။ "အစ်မ စုယွဲ့၊ ဒီလမုန့်တွေကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုရောင်းရမလဲ၊ တစ်ခုကို ဘယ်လောက်ရလဲ?"

ယခုဈေးကွက်တွင် လမုန့်တစ်မျိုးတည်းသာ ရှိသည်။အဆာပြေသည် အစိမ်းရောင်နှင့် အနီရောင် ကျောက်သကြားမျိုးဖြစ်ပြီး ဖရဲစေ့နှင့် မြေပဲအချို့သာရှိသည်။ ဒီမှာ လူတွေ ဘယ်လိုပဲ ထင်နေပါစေ၊ စုယွဲ့က အမြင်နဲ့ အရသာ နှစ်ခုလုံးက ပြောဖို့ခက်တယ်လို့ ခံစားရသည်။ သူမကို ပေးရင်တောင် မစားနိုင်ဘူး။

ဒီလို လမုန့်တွေက ရှားပါးနေသေးပြီး ယေဘူယျအားဖြင့်တော့ ဝယ်ယူလို့ မရနိုင်သေးပေ။ ငွေလိုအပ်ရုံတင်မကဘဲ လက်မှတ်မပါဘဲလည်း ဝယ်လို့မရချေ။

သူမ ကြွားဝါနေတာ မဟုတ်ဘူး။ သူမလုပ်တဲ့ လမုန့်တွေက ဒီလိုလမ်းဘေးကထက် ပိုသာသည်။ လက်မှတ်မပါဘဲ ဝယ်နိုင်တာမို့ ဒီက လမုန့်တွေထက် နည်းနည်း ပိုစျေးကြီးချင်တယ်။

ဒီတော့ စုယွဲ့က ဟန်အိုက်မင်ကို မေးခဲ့သည်။ "အိုက်မင်၊ သာမန် လမုန့်ရောင်းစျေးကို သိလား"

ဒီ ဟန်အိုက်မင်က စျေးကွက်ထဲက ပစ္စည်းတွေရဲ့ စျေးနှုန်းတွေက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိသည်။" အခုဆို လက်မှတ်တစ်စောင်တည်းနဲ့ လမုန့်လေးခု ဝယ်လို့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် လမုန့်တစ်ခုစီက အပိုတစ်ပြားလိုတယ်။ လက်မှတ်မရှိရင် သီးသန့်ရောင်းလို့ရတယ်။  အခြားသူတွေအတွက် ငါးဆင့်ထပ်ထည့်တယ်။"

လက်မှတ်မလိုရင် လမုန့်တစ်ခုက 15 ဆင့်လောက်ကျပြီး အရမ်းစျေးကြီးသည်။

ဒါကြောင့် စုယွဲ့က ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ “ ဒါဆို လမုန့်အတွက် တစ်ခုကို နှစ်ဆင့် ဖြစ်ပြီး လက်မှတ် မလိုဘူး။ လူတွေမှာ လက်မှတ်ရှိရင် လေလောင်စာဆီ လက်မှတ်ပဲဖြစ်ဖြစ် အစားအသောက် လက်မှတ်ပဲဖြစ်ဖြစ် လိုချင်တယ်။ ဘယ်လိုလဲ?”

ဟန်အိုက်မင်က ပြတ်ပြတ်သားသား ခေါင်းညိတ်ပြခဲ့သည်။ "ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ အစ်မ စုယွဲ့ ကျွန်တော့်မှာ အကုန်ရှိပါတယ်။ အခု သိပ်မစောသေးဘူး။ မြန်မြန်ရောင်းရမယ်။"

စုယွဲ့က သူမထက် ပိုစိတ်စောနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက အမြန်ရပ်လိုက်ပြီး အရင်တစ်ခေါက်က ကြက်သားကိတ်ဝယ်ခဲ့တဲ့ အစ်မ ကျန်း အိမ်လိပ်စာကို ပေးခဲ့ကာ ကျန်း အိမ်ကို အရင်ရောင်းခိုင်းလိုက်သည်။

အရင်တစ်ခေါက်က အစ်မ ကျန်းက သူမကို အရသာရှိရှိ တစ်ခုခုရှိရင် ယူခိုင်းခဲ့သည်။

ဟန်အိုက်မင် လိပ်စာကို မှတ်မိပြီးနောက် ခြင်းတောင်းကို ယူကာ ပြေးသွားခဲ့သည်။ စုယွဲ့က သူ့ကို မြင်လိုက်ရတော့ အံ့ဩသွားပြီး လူကြီးတစ်ယောက်ထက် ကလေးက ပိုကောင်းသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

ဒီကလေးက ကောင်းလွန်းတယ်။

ဟန်အိုက်မင် ပြန်ရောက်မလာသေးပေ။ သူပြန်ရောက်တာနဲ့ အိမ်တန်းမပြန်ဘဲ စုယွဲ့ကို အပြေးလာရှာသည်။ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး နီမြန်းနေပြီး မျက်လုံးတွေက အထူးတောက်ပနေသည်။ သူ့ကို ကြည့်ရတာ လန်းဆန်းနေသည်။

စုယွဲ့က ရောင်းအားကောင်းသည်ဟု ခန့်မှန်းမိသည်။

သေချာစွာပင် စုယွဲ့ မမေးခင်မှာ ဟန်အိုက်မင်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ပြောလာသည်။  "အစ်မ စုယွဲ့ လမုန့်တွေ အကုန်ရောင်းပြီးပြီ။ ကြည့်လိုက်!"

ပြောရရင်တော့ ပိုက်ဆံအများကြီး ရခဲ့ပြီး လက်မှတ်အမျိုးအစားအားလုံးရှိခဲ့သည်။ အစားအသောက် တံဆိပ်ခေါင်းတွေ၊ တံဆိပ်ခေါင်းတွေနဲ့ အဓိကမဟုတ်တဲ့ အစားအသောက် လက်မှတ်တွေ အပါအဝင် လက်မှတ် အမျိုးမျိုးရှိသည်။

“ဟုတ်တယ် ကျွန်တော် အများကြီး ရခဲ့တယ်” စုယွဲ့က ပိုက်ဆံကိုမြင်ပေမယ့် ဒီလက်မှတ်တွေကို တွေ့တော့ သူမစိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။ အဓိကအကြောင်းရင်းကတော့ လူတိုင်းမှာ လက်မှတ်အရေအတွက် ကန့်သတ်ထားတာကြောင့်မို့ တချို့ကို ဝယ်ချင်ရင်တောင်မရပေ။ ဘာမဆိုဝယ်ရင် လက်မှတ်နဲ့ဝယ်ရသည်။ အရင်တစ်ခေါက် စျေး သွားတုန်းက သူမလက်ထဲမှာရှိတဲ့ လက်မှတ်တွေ အကုန်ကုန်သွားသည်။ အခု ရုတ်တရက် အရမ်းများလာတယ်။ သူမ မပျော်ပဲနေမလား။

ဟန်အိုက်ကော - "ကျွန်တော် အရင်သွားတာက အစ်မ ကျွန်တော့်ကို ပေးတဲ့ လိပ်စာကို။ သူတို့မိသားစုကို အရင်စမ်းကြည့်ခိုင်းတယ်။ လူတိုင်းက အရသာရှိတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ ကျွန်တော် ချက်ချင်း ၈ ယွမ်နဲ့ ရောင်းခဲ့ရတယ်။ တခြားနေရာကိုသွားပြီး ဆက်ရောင်းဖို့ မစောင့်တော့ဘူး။ အစ်မ ကျန်းက တခြားနေရာမှာ မရောင်းရဘူးလို့ ပြောတယ်။ စက်ရုံမှာ ဝယ်ချင်တဲ့သူရှိလားလို့ မေးရာမှာ ကူညီပေးပြီး ဆိုင်တော်တော်များများက အရသာခံပြီးမှ ဝယ်မယ်လို့ ပြောတယ်။ ခြင်းတောင်းထဲက လမုန့်တွေက ဟိုမှာရှိသေးတယ်။ တခြားမှာရောင်းဖို့ အချိန်မရှိဘူး”

ဟန်အိုက်မင် - “အစ်မ စုယွဲ့၊ အထည်စက်ရုံဝင်းထဲမှာ နောက်ကျပြီး မဝယ်ရသေးတဲ့ ကုမ္ပဏီတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်။နောက်ထပ်ရှိလားလို့ မေးပြီး မနက်ဖြန် သူတို့ စက်ရုံကို လာရောင်းမလားလို့လဲ မေးတယ်”

“ကောင်းပြီ၊ အရမ်းကောင်းတယ်။” စုယွဲ့က လမုန့်များ ဤမျှရေပန်းစားလာမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။ မူလက ဈေးအလွန်ကြီးမည်ဟု ထင်ခဲ့မိသည်။

စုယွဲ့က အိမ်ထဲဝင်သွားပြီး သူမလုပ်ထားတဲ့ လမုန့်အားလုံးကို ထုတ်ယူပြီး ပြောလိုက်သည်။  " ဒီနေ့ နောက်ထပ် တစ်ခြင်း လုပ်ထားတယ်။ မင်း မနက်ဖြန် အဲဒီ့မှာ ရောင်းလို့ရနယ်။ စကားမစပ် အိမ်ထောင်စုတိုင်းမှာ ဆွေမျိုးရှိလား မေးကြည့်ပါ။ ဝယ်ချင်ရင် အရေအတွက်ကို ကြိုတင်မှာယူနိုင်ပြီး နောက်နေ့မှာ ပို့ပေးနိုင်တယ်။"

ဟန်အိုက်မင်က မရေမတွက်နိုင်သော ငွေများ ဝှေ့ယမ်းနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသကဲ့သို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ခြင်းတောင်းကို ကိုင်လိုက်သည်။

စုယွဲ့က သူမ လက်ထဲက ပိုက်ဆံနဲ့ လက်မှတ်တွေကို ရေတွက်လိုက်သည်။ လက်မှတ် ဆယ့်နှစ်စောင်၊ ငါးယွမ်နဲ့ သုံးဆင့် ရှိသည်။ လက်မှတ် ၃ စောင်ကို ထုတ်ယူပြီး နောက်ထပ် တစ်ယွမ်ကို ရေတွက်ကာ ဟန်အိုက်မင်ကို ပေးလိုက်သည်။ " ဒါက ဒီနေ့ မင်းအတွက် ဝေစုပဲ။”

ဟန်အိုက်မင်က ဒီနေ့ သူရထားသည်ကို သဘာဝကျကျ သိသောကြောင့် ချက်ချင်း ခေါင်းယမ်းကာ လက်မှတ်တစ်စောင်နဲ့ နှစ်ဆင့်ကို ထုတ်ကာ စုယွဲ့ကို ပြန်ပေးခဲ့သည်။  “အစ်မစုယွဲ့ လမုန့်လုပ်ဖို့အတွက် ဆီ၊ ဂျုံမှုန့်နဲ့ သကြားလိုတယ်။ ပိုက်ဆံအများကြီး ကုန်ရမယ်။ နောက်ဝယ်ဖို့ ပိုက်ဆံပေးသင့်တယ်။ ပိုက်ဆံ အများကြီးကုန်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ပေးမလဲ။"

စုယွဲ့က ကုန်ကျစရိတ်ကို မတွက်ဘဲ ၀င်ငွေပေါ်အခြေခံ၍ ၀င်ငွေ၏ 20% ကို တိုက်ရိုက် ပေးသော်လည်း အခြားသူများက ကျေနပ်စွာလက်ခံမည်ဟု ခန့်မှန်းထားပေမယ့် ဤကလေးက ဤမျှဖြောင့်မှန်လိမ့်မည်ဟု သူမ မမျှော်လင့်ထားပေ။

စုယွဲ့က မကူညီနိုင်စွာဘဲ ဒီကလေးကို ပိုသဘောကျလာသည်။ ဒီကောင်လေးရဲ့ စရိုက်က တကယ်ကောင်းတယ်။ ထိုသို့သောလူများသည် မိတ်ဖက်ကောင်းများ ဖြစ်ကြသည်။

စုယွဲ့က လက်မှတ်နဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို မယဉ်ကျေးဘဲ လက်ခံလိုက်ပြီး သူပြန်သွားချိန်မှယ ဆီစိမ်စက္ကူနဲ့ထုပ်ထားတဲ့ အစားအစာတစ်ထုပ်ကို ပေးခဲ့သည်။ "ဒါကို မင်းယူသွား။ အစ်မ စုယွဲ့က မင်းအတွက် ဆုအဖြစ် ဒီနေ့လုပ်ပေးတာ။ ဒါကို မငြင်းနဲ့။"

ဆီစိမ်စက္ကူနဲ့ထုပ်ထားပေမဲ့ ရနံ့က အဆက်မပြတ်ထွက်လာသည်။ ဟန်အိုက်မင်က နှာခေါင်းကို ရှုံ့လိုက်မိပြီး တံတွေးတွေကျလာလို့ ပြုံးကာ ဆီစိမ်စက္ကူကိုယူပြီး ပြောခဲ့သည်။ “အစ်မ စုယွီ၊ ကျွန်တော် မယဉ်ကျေးတော့ဘူး။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်မ။"

"ကောင်းပြီ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အိမ်ပြန်တော့။ ဆီစိမ်စက္ကူအိတ်ထဲမှာ ပဲနီပေါက်စီ ရှိတယ်။ နွေးပြီး စားလိုက်။"

"ကျွန်တော် သိပြီ။" ဟန်အိုက်မင်က ခြင်းတောင်းကို ရွှင်လန်းစွာ သယ်ဆောင်ပြီး ပြေးသွားခဲ့သည်။

ဟန်အိုက်မင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်မှာထမင်းစားနေကြသည်။ သူ့အမေက သူ ပြန်လာတာကို မြင်တော့ ပြောခဲ့သည်။ “မင်း ဘယ်လို ပြန်လာတာလဲ၊  မြန်မြန် ထိုင်စား”

ဟန်အိုက်မင် မထိုင်ခင် တတိယချွေးမ ဟန်က ပြောလာသည်။  "ဘယ်လိုလဲ စတုတ္ထလေး၊ ဒီနေ့ ဘယ်လောက်ရောင်းရလဲ။ မင်းဘယ်လောက်ရခဲ့လဲ ပညာတက်လူငယ်စု မင်းကို ပိုက်ဆံပေးသေးလား"

အဘွားကြီး ဟန်၏ မျက်နှာက တင်းမာလာပြီး ငေါက်လိုက်သည်။"ဘာဖြစ်တာလဲ၊ နင် ဘာတွေ တက်ကြွနေတာလဲ။ ဒီအလုပ်က စတုတ္ထကလေးက ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်ရတာ။ ဒီငွေက စတုတ္ထကလေး ပိုက်ဆံပဲ။ နင် ဒီလိုမေးနေတာ ဖြစ်နိုင်တာက..လိုချင်နေတာလား?"

ဟန် ၏ တတိယချွေးမက ညည်းတွားခဲ့သည်။ "ကျွန်မတို့ အားလုံးက မိသားစုတွေပဲ။ ပိုက်ဆံရှာတဲ့သူအကုန်လုံးက အမေ့လက်ကို လွှဲပေးရမယ်။ စတုတ္ထလေးရဲ့ ဝင်ငွေက မိသားစုက ရတာမဟုတ်ဘူးလား။"

အဘွားကြီး ဟန်က သူမကို ဂရုစိုက်ဖို့ ပျင်းလွန်းလို့ ဟန်အိုက်မင်ကို အမြန်ထမင်းစားခိုင်းလိုက်သည်။ ကလေးက တစ်ရက်လုံး ပြေးပြီး နေ့လည်က ထမင်းမစားထားတာ သေချာသည်။ အခု သူ ဆာနေလောက်ပြီ။

ဟန်အိုက်မင်က ဆာနေပေမယ့် စားဖို့ အလျင်စလိုမလုပ်ခဲ့ပေ။ အဲ့ဒိအစား စုယွဲ့ ပေးခဲ့တဲ့ ဆီစိမ်စက္ကူကို ထုတ်ပြီး အဘွားကြီး ဟန်ကို ပေးလိုက်သည်။ “အမေ၊ ဒါ အစ်မ စုယွဲ့က ကျွန်တော့်ကို ဆုအနေနဲ့ ပေးတဲ့ အစားအစာပဲ။ အကုန် နွေးပြီး အတူစားကအောင်"

ဒီလိုပြောပြီးတာနဲ့ စားပွဲပေါ်က လူတွေရဲ့မျက်လုံးတွေက ဆီစိမ်စက္ကူအိတ်ကို စိုက်ကြည့်လာကြပြီး အထူးသဖြင့် ကလေးတွေရဲ့ မျက်လုံးတွေ လင်းလက်သွားကြသည်။

"ဒီ ရှောင်စုက ယဉ်ကျေးတယ်၊ အမေ မင်းအတွက် လုပ်ပေးမယ်။" အဘွားကြီး ဟန်က ဆီစိမ်စက္ကူအိတ်ကို  ဖွင့်လိုက်ချိန် အတွင်းဘက်တွင် အဖြူရောင် လိပ်ပုံသဏ္ဍာန်ရှိသော ပေါင်မုန့်သုံးခုကထွက်လာသည်။ ပန်းပွင့်ကဲ့သို့ ထိပ်တွင် အနီရောင်အဝိုင်းများရှိသည်။ ပန်းပွင့်လေးလို လှပတင့်တယ်သည်။

ဟန်အိုက်မင် - “အမေ၊ အစ်မ စုယွဲ့က ဒါကို ပဲနီပေါက်စီ လို့ခေါ်တယ်။”

ဟန်၏ဒုတိယချွေးမက ပြုံးပြီး ချီးမွမ်းခဲ့သည်- "အမေ၊ ဒီပဲနီပေါက်စီက ပန်းတစ်ပွင့်လို တကယ်လှတယ်။ ပညာတက် လူငယ်စု ရဲ့လက်တွေက တကယ်ကို ထက်မြက်တယ်။"

အဘွားကြီး ဟန်က နှုတ်ဆိတ်နေသော ဟန်အိုက်ကောကို ကြည့်လိုက်ပြီး လေးလေးသော အပြုံးဖြင့် ပြောခဲ့သည်။  "မဟုတ်ဘူး၊ ဒီရှောင်စုက တကယ်ကို အံ့သြစရာကောင်းတဲ့ လူတစ်ယောက်ပါ။ ဒီလို အရည်အချင်းရှိတဲ့ မိန်းကလေးကို ငါ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး၊ ဘယ်သူက လုပ်နိုင်မလဲ ငါမသိဘူး။ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ လက်ထပ်ရတာ ဝမ်းသာသင့်တယ်။”

လက်ထပ်သည်ဖြစ်စေ၊ လက်မထပ်သည်ဖြစ်စေ ဟန်၏ တတိယမြောက်ချွေးမက မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ “အမေ၊ မြန်မြန် နွေးလိုက်ပါ။ အရသာခံဖို့ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းမွှေးတယ်” 

အဘွားကြီး ဟန် - “နင်က ဘယ်လို စားရမလဲပဲ သိတယ်။ အလုပ်မှာ အရမ်း တက်ကြွနေတာကျ မတွေ့ဘူး။” 

ဟန်၏ တတိယမြောက်ဇနီးသည် ဘာမှ ဂရုစိုက်ပေ။ စားသောက်စရာရှိသရွေ့တော့ သူမသည် ပြုံးနေမြဲပင်။

အဘွားကြီး ဟန်က ပဲနီပေါက်စီကို အပူပေးရန်အတွက် မီးဖိုချောင်သို့သွားကာ အပိုင်းများစွာခွဲပြီး မိသားစုဝင်တစ်ဦးစီကို တစ်ပိုင်းစီ အရသာခံခိုင်းသည်။

“မေမေ၊ ဒီပဲနီပေါက်စီက အရမ်းမွှေးတယ်၊ ပေါက်စီဖြူကြီးထက် ပိုအရသာရှိတယ်!” ဟန် ၏ တတိယမြောက်ဇနီးသည် စားသောက်ပြီးနောက် လျှာကိုပါ မျိုချချင်သွားသည်။

စကားအများကြီး မပြောဖူးတဲ့ ဟန်ရဲ့ ဒုတိယနဲ့ တတိယ ညီအစ်ကိုတွေတောင် ကျေနပ်စွာ ချီးကျူးကြသည်။

ပြောစရာတောင် မလိုပါဘူး။ ကလေးတွေက စကားတောင် မပြောနိုင်လောက်အောင် စားနေကြသည်။ စားနေသော ပုံစံမှာ ရှစ်နှစ်တာလုံး တစ်ခါမှ မစားဖူးသည့် ပုံစံဖြစ်နေသည်။

အဘွားကြီး ဟန်က ဟန်အိုက်ကောကို ကြည့်ပြီး ပြုံးကာ မေးခဲ့သည်။  "အိုက်ကော၊ အရသာကို ဘယ်လိုထင်လဲ"