အပိုင်း ၄၂

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၄၂ - စက်ဘီးနဲ့ လက်ပတ်နာရီ။

 စုယွဲ့က နောက်နေ့မနက်စောစောထကာ သူမရည်းစား ဟန်အိုက်ကောနှင့် ဈေးဝယ်ထွက်မှာဖြစ်တာကြောင့် အဘွားကြီး ဟန် ချုပ်ပေးထားသည့် စကတ်ကို ၀တ်ထားကာ ယခုအချိန်တွင် ရာသီဥတုက ပိုအေးလာသောကြောင့်၊ အပြင်ဝတ် အလုပ်ဂျာကင်အင်္ကျီကိုဝတ်ခဲ့သည်။ ဂျာကင်အင်္ကျီအရှည်က ခါးလောက်သာရှိသည်။ အဲ့ဒါက အရမ်းပိန်သွယ်စေပြီး စကတ်ရှည်နဲ့ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ သူမက မြို့ပေါ်ကနေဝယ်လာတဲ့ အဖြူရောင်သားရေဖိနပ်လေးကို ဝတ်ပြီးနောက် သူမ ဆံပင်ကို မင်းသမီးပုံစံ ချည်နှောင်ကာ နဖူးပေါ်တွင် ဆံစအနည်းငယ် ချန်ထားခဲ့သည်။ 

 ပထမဆုံးအကြိမ်မလို့ ဝတ်ရတာ အရမ်းခက်တယ်။

 ဝူချောင်းချောင်နဲ့ လီရှောင်ချင်းတို့လည်း ယခုအချိန်တွင် နိုးလာခဲ့သည်။ စုယွဲ့၏ ၀တ်စားဆင်ယင်မှုကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦးက အတူတူ “ဝိုး” ဟုပြောကာ သူမကို စိုက်ကြည့်နေကြသည်။

 "စုယွဲ့ နင် ဒီလိုဝတ်တော့ နတ်သမီးလေးနဲ့တူတယ်" ဝူချောင်းချောင်က စုယွဲ့၏ မျက်နှာကို မနာလိုစွာကြည့်ကာ သက်ပြင်းမချဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပေ။ မူလက သူမသည် ချောမောလှပသူဟု သတ်မှတ်ခံရပြီး သူမသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိခဲ့သော်လည်း စုယွဲ့ နှင့်တွေ့ပြီးကတည်းက သူမ၏ကိုယ်ကိုယုံကြည်မှု ပျက်ပြားသွားခဲ့သည်။

 သူမက အရမ်းနာမည်ကြီးတယ်။

 စုယွဲ့က ဝမ်းသာအားရ လှည့်ပြီး လက်ပြခဲ့သည်။  "ဒါဆို ငါသွားတော့မယ်" 

 သူမထွက်သွားတာကိုမြင်တော့ ဝူချောင်းချောင်က သူမကို အလျင်အမြန်တားလိုက်သည်။ သူမရဲ့ သံသယမျက်လုံးများအောက်တွင် အိပ်ရာမှထကာ အိတ်ထဲမှ မျက်ခုံးမွေးခဲတံတစ်ဗူးနှင့် နှုတ်ခမ်းနီဗူးကိုကိုထုတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ "လာခဲ့။ နင့်ကို မျက်ခုံးမွှေးဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပေးမယ်။ ပိုကြည့်ကောင်းသွားအောင်"

 လီရှောင်ချင်းက စုယွဲ့တို့သည် တပြိုင်နက် အံ့အားသင့်သွားခဲ့ကြပြီး ပြောခဲ့သည်။ "နင်ဘာလို့ မိတ်ကပ်လိမ်းထားသေးတာလဲ။ ငါအရင်က နင် မိတ်ကပ်လိမ်းတာမမြင်ဖူးဘူး"

 ဝူချောင်းချောင်က နှုတ်ခမ်းစူသွားခဲ့သည်။ "ငါ ဒီမှာ တစ်ချိန်လုံး အလုပ်လုပ်နေရတာ။ ငါက ဘယ်သူ့ကို မိတ်ကပ်လိမ်းပြီးပြရမှာလဲ။ ငါ့ရဲ့ အလှကုန်တွေကို မဖြုန်းတီးနိုင်ဘူး"

 သူမပြောပြီးနောက်မှာ စုယွဲ့ကို ထိုင်ခုံပေါ်ဆွဲလိုက်ပြီး မျက်ခုံးမွှေးတွေကို အားရပါးရ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ "စုယွဲ့ နင်က ဖြူဖွေးတဲ့အသားအရည်နဲ့ အပြစ်အနာအဆာမရှိတဲ့အတွက် ပေါင်ဒါသုံးစရာမလိုဘူး။ နင့်မျက်ခုံးမွှေးတွေကို နက်မှောင်သွားစေပြီး နှုတ်ခမ်းတွေနီမြန်လာစေရုံနဲ့တင် တော်တော်ကောင်းနေပြီ။”

 စုယွဲ့က မျက်ခုံးပင့်လိုက်မိသည်။ ဝူချောင်းချောင်ရဲ့ မိတ်ကပ်လိမ်းတဲ့စွမ်းရည်က မဆိုးဘူးလို့ ထင်ရတယ်။

 ဝူချောင်းချောင်က သူမရဲ့ စွမ်းရည်က အမှန်တကယ်ပင် မဆိုးကြောင်း သက်သေပြခဲ့သည်။ သူမ၏ မျက်ခုံးမွှေးများသည် ယနေ့ခေတ်ရေပန်းစားနေသော ထူထဲသော မျက်ခုံးများ မဟုတ်ပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနှင့်၊ ၎င်းတို့သည် စုယွဲ့ အတွက် သဘာဝကျကျနဲ့ သင့်လျော်ပြီး သူမဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းနီသည်လည်း နှုတ်ခမ်း အပြည့်မဟုတ်ပေ။ နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို အသာအယာပွတ်ဆွဲလိုက်ရုံနဲ့ အတွင်းနှုတ်ခမ်းနားက နက်မှောင်နေပေမယ့် နည်းနည်းကိုက်ထားသလိုသာ ခံစားရတယ်။

စုယွဲ့ ရဲ့ အမြင်အရတော့ ဒါက တကယ့်ကို ခေတ်ဆန်တယ်။

  စုယွဲ့၏တစ်ကိုယ်လုံးက ပိုမိုလှပလာတာကြောင့် ဝူချောင်းချောင်က အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။ ယခု ဤမျက်နှာလေးကြောင့် ထမင်းပန်းကန်လုံးကြီးနှစ်လုံးစားနိုင်ပြီဟု သူမကိုယ်တိုင် ခံစားလာရသည်။

 တံခါးအပြင်ဘက်တွင် စောင့်ဆိုင်းနေသော ဟန်အိုက်ကောသည် တံခါးမှ ပွင့်သောအခါတွင် မသိစိတ်က မော့ကြည့်ခဲ့ကာ ခဏတာ စကားမပြောနိုင်ဘဲ သူမကို ကြောင်တောင်တောင် ကြည့်နေမိသည်။

 စုယွဲ့ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးသွားပြီး သူ့ဆီ ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်သွားကာ ပြောခဲ့သည်။  "ရှင့်ရဲ့ လူက အရမ်းလှနေလို့လား"

 ဟန်အိုက်ကောက တကယ် ခေါင်းညိတ်ပြခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က မထိန်းနိုင်ဘဲ ရယ်မောကာ သူ့လက်မောင်းကို ညှစ်လိုက်သည်။ "သွားကြရအောင် ရဲဘော် ဟန်အိုက်ကော၊ ဒီနေ့ ကျွန်မတို့မှာ အလုပ်ကိစ္စရှိတယ်။ ဘာလို့ လမ်းလျှောက်ပြီး မကြည့်မှာလဲ"

 ဟန်အိုက်ကောက သူမ၏ မိုက်မဲသော မှတ်ချက်ကြောင့် လှည့်စားခံရပြီး မြို့ဘက်သို့ လမ်းလျှောက်မသွားမီ သူမကို နောက်တစ်ကြိမ် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

 သူက တုတ်မရှိဘဲ လျှောက်လှမ်းနိုင်နေပြီဖြစ်သည်။ ထော့နဲ့ထော့နဲ့ဖြစ်နေသေးပေမယ့် လမ်းလျှောက်ရတာ ဘာပြဿနာမှ မရှိဘူး။  ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူတို့နှစ်ဦးက ကွာဟချက်ကို အခွင့်ကောင်းမယူဘဲ ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေး သမဝါယမကို အတူတကွ လျှောက်သွားခဲ့ကြသည်။

 နေက လုံးလုံး မထွက်သေးဘူး။ လုံသင့်လျော်သောနေ့မဟုတ်တဲ့အတွက် လမ်းမှာဘယ်သူမှမရှိကြဘူး။ ဟန်အိုက်ကောက ဒါကိုမြင်တဲ့အခါ သူ့လက်ကို တိတ်တဆိတ် မြှောက်လိုက်ပြီး စုယွဲ့ ရဲ့လက်ဆီ ဖြည်းညှင်းစွာရွှေ့လိုက်ကာ သူမကိုလက် ညင်သာစွာ ကိုင်လိုက်တယ်။ သူ့လက်ကြီးထဲမှာ သူမလက်လေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။

စုယွဲ့က သူ့ရဲ့ ရှေ့တည့်တည့်ကြည့်နေသော မျက်နှာကို မြင်တော့ ရယ်ချင်သွားသည်။

 ဟန်အိုက်ကောရဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်က ကွေးညွှတ်ပြီး စိတ်အခြေအနေကောင်းလျက် ပြောခဲ့သည်။ “မနေ့ညက အမေ့ကို နေ့တစ်နေ့ ကြည့်ခွင့် ပေးလိုက်တာ။ နောက်လ ၁၅ ရက်နေ့ဟာ ကောင်းတဲ့နေ့လို့ အမေက ပြောတယ်။ အဲ့ဒီနေ့မှာ လက်ထပ်ကြရအောင်။ ”

 စုယွဲ့ က သူ့ကို လှည့်ကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။ "အရမ်း မစောဘူးလား။ တခြား ကောင်းတဲ့နေ့တွေ မရှိဘူးလား"

 ဟန်အိုက်ကောက အပြစ်ရှိစိတ်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး စကားမပြောဘဲ နေလိုက်သည်။ အမှန်တော့ မဟုတ်ပေ။ သူ့အမေက ကောင်းသောနေ့ရက်များစွာကို ရွေးထားသော်လည်း ဤနေ့သည် အမြန်ဆုံးဖြစ်သောကြောင့် ဤနေ့ကို သူရွေးချယ်ချင်ခဲ့သည်။

 သူစကားမပြောတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့ သဘောပေါက်သွားပြီး ဒေါသထွက်ကာ ရယ်ချင်ခဲ့သည်။ "ရှင် ဒီတစ်ရက်ကိုပဲရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိပြောနေတာလို့ထင်တယ်။ ဟမ်?"

 ဟန်အိုက်ကောက သူမကို ချော့မော့ပြီး ပြုံးကာ အနည်းငယ် အသနားခံသလိုပြောခဲ့သည်။  "ယွဲ့အာ၊ ကိုယ် အိမ်မှာ ဒီနှစ်ထိပဲ နေနိုင်တယ်။ နှစ်သစ်ပြီးရင် ချက်ချင်း စစ်တပ်ထဲ ပြန်သွားရတော့မယ်။ နှစ်သစ်က လအနည်းငယ်ပဲ လိုတော့တယ်။ ကိုယ် မကြာခင်လက်ထပ်ချင်တယ်။ အမေနဲ့ ပြန်ဆုံစည်းတဲ့နှစ်မှာ လူကြီးနဲ့ ခဏလောက် အချိန်ပေးကြရအောင်။ ဒါမှ သူမအနေနဲ့ အနာဂတ်မှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ပြန်လာမယ်ဆိုတာ မသိနိုင်ရင်တောင် စိတ်ချနိုင်တယ်။"

 စုယွဲ့လည်း ထိုအတိုင်း တွေးမိသည်။  စစ်သားဖြစ်တာကြောင့် တစ်နှစ်ပတ်လုံး မိသားစုမှား အနားယူခွင့် မရှိဘူး။ အနာဂတ်မှာ သူထွက်သွားရင် သူ့ရဲ့ ဆွေမျိုးတွေကို ဘယ်အချိန်ပြန်တွေ့နိုင်မလဲဆိုတာ မသိရပေ။ ဘာပဲပြောပြော အရင်နှစ်ထဲက လက်ထပ်ရမှာ။ သူဒီလိုထင်တဲ့အတွက် အနှေးနဲ့အမြန်တော့ အရေးမကြီးပါဘူး။အခုပဲ ဖြစ်ဖြစ် နောက်ကျမှပဲ ဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်ရမှာပဲ။

 “လုပ်ရအောင်။” စုယွဲ့က ပြောပြီးနောက် အရေးကြီးတဲ့အချက်ကို ရုတ်တရက် သတိရသွားကာ မေးခဲ့သည်။  “ရှင်က စစ်သားမဟုတ်ဘူးလား။ ရှင်လက်မထပ်ခင် အထက်လူကြီးဆီ သတင်းပို့ရမယ်။ ရှင် ကျွန်မတို့ကို သတင်းမပို့ထားဘူး။ ရှင် လက်ထပ်လို့ရလို့လား”

 ဟန်အိုက်ကောက သူ့နှာခေါင်းကို ထိလိုက်သည်။ "ကိုယ် အိမ်ထောင်ရေး အစီရင်ခံစာကို ရေးခဲ့တာ ကြာပြီ။ သဘောတူတယ်"

 စုယွဲ့က အံ့အားသင့်သွားပြီး မေးခဲ့သည်။ "အစီရင်ခံစာကို ဘယ်တုန်းက ရေးခဲ့တာလဲ။"

 ဟန်အိုက်ကောက အပြစ်ရှိသလိုပိုခံစားခဲ့ပြီး အသံတိုးတိုးနဲ့ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ "ပြီးခဲ့တဲ့လက" 

 စုယွဲ့ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားပြီး သူမက သူ့ကို မယုံနိုင်သလို ကြည့်လိုက်သည်။ ဤလူသည် ဆက်ဆံရေးကို လုံးလုံးလျားလျား ဆုံးဖြတ်ပြီး မကြာမီပင် စစ်တပ်ကို လက်ထပ်ဖို့ သတင်းပို့ခဲ့သည်လား။

 "ရဲဘော် ဟန်အိုက်ကော၊ အဲဒီတုန်းက ရှင်ကို ကျွန်မလက်ထပ်ချင်လားလို့ မမေးခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒါကို ရှင် လက်ထပ်ဖို့ အစီအရင်ခံစားကို ရေးဖို့သတ္တိရှိတယ်လား။ ကျွန်မ ရှင့်ကို လက်မထပ်ချင်ဘူးဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။"

 ဟန်အိုက်ကောက သူမမျက်နှာကိုကြည့်ကာ ရိုးသားစွာပြောခဲ့သည်။  “ကိုယ်ပြောခဲ့သလိုပဲ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ ချစ်မိသွားတာက လူယုတ်မာတစ်ယောက်ပါ။ ဘာလဲ၊ မင်းက ကိုယ့်အပေါ် လူယုတ်မာဖြစ်ချင်သေးလို့လား။"

 စုယွဲ့ - ......ဒါဆို ရှင်က ဒီဟန်အိုက်ကောနဲ့တူတာပေါ့။

 စုယွဲ့ရဲ့ ပြောစရာစကားမဲ့နေပုံကို မြင်လိုက်ရတော့  ဟန်အိုက်ကောက သူ့နှလုံးသားထဲး တိတ်တဆိတ် ပြုံးလိုက်မိသည်။ တကယ်တော့ သူမနှင့် လမ်းခွဲရနိုင်ခြေကို သူဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့မိပေ။ ဒါကြောင့်မို့ သူမကို ဘယ်တော့မှ လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ အိမ်ထောင်ရေးဆိုတာ ရှိကိုရှိရမယ်။ သူမ မလိုလားရင် သူ့ဆန္ဒအတိုင်းဖြစ်အောင် နည်းလမ်းရှာလိမ့်မည်။ သူမသည် ဤဘဝတွင် သူ၏ဇနီးသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။

 နှစ်ယောက်သား စကားတွေပြောနေကြရင်း မသိလိုက်ဘဲ မြို့ထဲရောက်သွားကြသည်။ ဟန်အိုက်ကောက ဘန်းမုန်း သုံးခုဝယ်ပြီး စုယွဲ့ကို ပေးခဲ့တယ်။ စုယွဲ့ မနက်စာစားဖို့ အချိန်မရှိဘူးဆိုတာ သူသိသည်။

 စုယွဲ့က သူ့ကိုကြည့်ခဲ့သည်။

 သူက ပြောလာသည်။  "မနက်က စားပြီးပြီ။ မင်းစားလို့ရတယ်"

 စုယွဲ့က ဘန်းမုန့်ကို ကိုက်လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းနား ကပ်ပေးခဲ့သည်။  

 ဟန်အိုက်ကောက ပြုံးပြီး ပါးစပ်ကိုဖွင့်ကာ ကိုက်လိုက်သည်။

 စုယွဲ့က အဲဒါကိုပြန်ယူပြီး နောက်ထပ်တစ်ကိုက်ကိုက်ကယ စားနေတုန်း သူ့ကို နောက်ထပ် ထပ်ကျွေးလိုက်သည်။

 သူတို့သည် စက်ဘီးရောင်းသည့်နေရာသို့ အရင်သွားကာ ကောင်တာနောက်ရှိ အရောင်းဝန်ထမ်းအား ပြောခဲ့သည်။ “ရဲဘော်၊ ငါတို့စက်ဘီးတွေကြည့်ချင်တယ်”

 အရောင်းသမားသည် ဆွယ်တာအင်္ကျီကို ၀တ်ထားကာ ထိုစကားကြားသောအခါ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မျက်လုံးများ လှန်ကြည့်ခဲ့သည်။ သူက ဤနေရာသို့ မဝယ်နိုင်တဲ့သူတွေ ရောက်နေတယ်လို့ ထင်ခဲ့သည်။ သူသည် လူများကို ဆူပူကြိမ်းမောင်းရန် ကြိုးစားချင်ခဲ့သော်လည်း စုယွဲ့၏ အသွင်အပြင်နှင့် ဝတ်စားဆင်ယင်မှုကို မြင်သောအခါ ပါးစပ်ထဲရှိ စကားလုံးများကို မသိစိတ်က မျိုချလိုက်သည်။ စုယွဲ့သည် တတ်နိုင်လောက်သည့်ပုံပေါ်သည်ဟု ခံစားရသဖြင့် သူမမျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခုနှင့် ချက်ချင်းထရပ်လိုက်သည်။သူမသည် အစောကထက် ပို၍ စိတ်အားထက်သန်နေခဲ့သည်။“မင်းတို့ စက်ဘီးတွေကြည့်ချင်လား။ ကျွန်တော်တို့ ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီက မနေ့မွန်းလွဲပိုင်းကမှာ အသစ်နှစ်ခုကို တင်ပို့လိုက်တာ။ အဲဒါက မင်းတို့အတွက် တိုက်ဆိုင်မှုပဲ၊ နောက်ကျသွားရင် မင်းတို့ကို တခြားလူက ထွက်သွားဖို့ အမိန့်ပေးလိမ့်မယ်။”

 အဲဒီလိုပြောပြီး အရောင်းသမားက သူတို့နှစ်ယောက်ကို စက်ဘီးကြည့်ဖို့ ခေါ်သွားသည်။

 ဒီခေတ်က စက်ဘီးတွေက အကြီးကြီးတွေ၊ ထိုင်ခုံတွေ ကမြင့်တယ်။ အရှေ့ဘက်မှာ အလျားလိုက် ဘားတန်း အကြီးကြီးလည်း ရှိသည်။ တစ်ယောက်က အလျားလိုက် ရထားပေါ်မှာ ထိုင်လို့ရပြီး တစ်ယောက်ကို နောက်ကနေ ခေါ်သွားနိုင်တယ်။ လူလေးယောက် တစ်ခါတည်း ခေါ်သွားနိုင်တဲ့ စက်ဘီးကို မြင်တယ်။တစ်ပြိုင်နက် လူလေးယောက်စီးနိုင်သော စက်ဘီးတစ်စီးကို သူမမြင်လိုက်ရသည်။ 

 စုယွဲ့က စက်ဘီးတစ်စီးကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး မေးခဲ့သည်။"ဒီစက်ဘီးက ဘယ်လောက်လဲ"

 အရောင်းဝန်ထမ်းက ပြန်ဖြေခဲ့သည် “မင်းမှာ စက်ဘီးလက်မှတ်ရှိရင် ယွမ်တစ်ရာ့ ငါးဆယ်ပါ” 

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကောဘက် လှည့်ပြီး မေးခဲ့သည်။ "ဒါဆို ဒီတစ်ခုပဲ ဝယ်မလား" 

 ဟန်အိုက်ကောက ကန့်ကွက်ခြင်းမရှိပေ။

 စုယွဲ့က စက်ဘီးလက်မှတ်အပြင် ယွမ်တစ်ရာ့ငါးဆယ်ကို ထုတ်ယူပြီး အရောင်းဝန်ထမ်းထံ ပေးခဲ့သည်။ " ဒီမှာ လက်မှတ်နဲ့ ပိုက်ဆံ"

 စုယွဲ့ပ ဝယ်နိုင်ပုံပေါ်ပေမယ့် အရောင်းသမားက ဒီလောက် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့ ဝယ်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး။ သူမက ပထမဆုံး စက်ဘီးဝယ်တာ ဖြစ်ပေမယ့် အရမ်းသပ်ရပ်သန့်ရှင်းသည်။ ဘယ်လို ခံစားရလဲဆိုတော့ သကြားလုံးဝယ်တာနဲ့ တူနေသလိုပဲ။

 စုယွဲ့ အပေါ် အရောင်းဝန်ထမ်း၏ သဘောထားသည် ပို၍ စိတ်အားထက်သန်မှု ရှိရန် မကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။ ချမ်းသာပြီး သြဇာကြီးသော လူအချို့ကို စော်ကားမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် စုယွဲ့နှင့် အခြားသူများကို ငွေတောင်းခံရာတွင် နှောင့်နှေးမှု မရှိဘဲ ၎င်းတို့ထံ စက်ဘီးကို အမြန် ပေးလိုက်သည်။

 ဤဝန်ဆောင်မှု သဘောထားက စုယွဲ့ ယခင်က တွေ့ဆုံခဲ့သော ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေး သမဝါယမများရှိ အခြားသော အရောင်းဝန်ထမ်းများထက် များစွာ သာလွန်ကောင်းမွန်သည်။

 စက်ဘီးရပြီးနောက် စုယွဲ့နဲ့ ဟန်အိုက်ကောတို့သည် နာရီရောင်းသည့် ကောင်တာသို့ သွားကြသည်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အစ်မကျန်း၏ မောင်ဖြစ်သူက နာရီလက်မှတ်ဘယ်မှာရလာလဲ မသိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။  စုယွဲ့ လက်မှတ်မျိုးစုံ စုဆောင်းနေကြောင်း အစ်မကျန်း သိသောကြောင့် စုယွဲ့ကို လိုချင်လားဟု မေးခဲ့သည်။ စုယွဲ့က ထိုအချိန်တွင် နာရီတစ်လုံးဝယ်ရန် အစီအစဉ်မရှိသော်လည်း၊ သူမသည် ထိုနာရီလက်မှတ်ကို ယူနေဆဲဖြစ်ပြီး လက်မှတ်ကို စျေးနှုန်းကြီးမြင့်စွာဖြင့် ဝယ်ခဲ့ကာ တစ်ချိန်လုံး အသုံးမဝင်ခဲ့သော်လည်း အခုတော့ အဆင်ပြေသွားပြီဖြစ်သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက သူမအတွက် နာရီဝယ်ချင်တာကြောင့် ဒီတစ်ခါဝယ်လို့ရသည်။

 ယခုနှစ်များတွင် နာရီများအားလုံးကို ပြည်တွင်း၌ ထုတ်လုပ်ပြီး အများဆုံးရောင်းချသည့် အမျိုးအစားများမှာ နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များကဲ့သို့ ရွေးချယ်မှုမရှိသော လက်ပတ်နာရီများဖြစ်သည်။ စုယွဲ့က သူမရနိုင်သော နာရီအနည်းငယ်ထဲမှ ရှန်ဟိုင်းနာရီကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။

 အရောင်းစာရေးက စုယွဲ့နဲ့ တခြားလူ စက်ဘီးဝယ်နေတာကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒါက စုယွဲ့ အပေါ် ကောင်းမွန်တဲ့ သဘောထား ရှိလာစေသည်။သူက အစပျိုးပြီးပြောခဲ့သည်။ “မိန်းကလေး၊ မင်း မျက်လုံးကောင်းတယ်။ ဒီနာရီက ငါတို့ရောင်းရဆုံးပဲ။ ကြည့်လို့လဲကောင်းတယ်။ လူတော်တော်များများက ဒါကို လိုချင်ကြလိမ့်မယ်။”

 စုယွဲ့ -  "ဘယ်လောက်လဲ?"

 အရောင်းဝန်ထမ်း - "နာရီလက်မှတ်တစ်ခုနဲ့ ယွမ်တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်"

ဒီလို ကြီးမားတဲ့ ဝယ်လိုအားနဲ့ စျေးကွက်ရှာဖွေရေး သမဝါယမက ကမ်းလှမ်းမှုမျိုး ခွင့်မပြုဘူး ပမာဏ အတူတူပဲလို့ ပြောတာ။ ဒါကြောင့် စုယွဲ့က အများကြီး မပြောခဲ့ဘူး။ စက်ဘီးဝယ်သလိုပဲ၊ သူမက ငွေနဲ့ လက်မှတ်တွေကို တစ်ဖက်ကို ပေးကာ ပြေစာထုတ်ပေးဖို့ တစ်ဖက်ကို တောင်းဆိုခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက နာရီကို စုယွဲ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်မှာ ချက်ချင်းတင်လိုက်သည်။ စုယွဲ့ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်က ဖြူဖွေးသွယ်လျပြီး နာရီနဲ့ အရမ်းလှသည်။ ဟန်အိုက်ကောက ၎င်းကိုကြည့်၍ မကူညီနိုင်ဘဲ ဖယ်ရှားရန် အချိန်အတော်ကြာခဲ့သည်။

 ပစ္စည်းဝယ်ပြီးနောက် စုယွဲ့နှင့် ဟန်မိုက်ကောတို့သည် ဆေးရုံသို့ ထပ်သွားခဲ့ပြီး ဆရာဝန်အား စစ်ဆေးရန်တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ခြေထောက်များ ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာကြောင်း အတည်ပြုပြီးနောက် အိမ်မပြန်မီ တစ်လစာ ခြေထောက်ကုသဖို့ ဆေးမြစ်များ ဝယ်ခဲ့သည်။

 သူမ သွားချိန်တွင် လမ်းလျှောက်တာပဲ အားကိုးလို့ရသည်။ ပြန်တော့ သူမမှာ စက်ဘီးရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟန်အိုက်ကောရဲ့ခြေထောက်တွေက အရမ်းမကွေးနိုင်သေးဘူး။ ထုံးစံအတိုင်း သူ စက်ဘီးမစီးနိုင်တော့ စုယွဲ့ပဲ စီးလို့ရသည်။

 ဒါပေမယ့် ပြဿနာက ပေါ်လာတယ်။ စုယွဲ့က ဒီနေ့ စကတ်ရှည်ဝတ်ထားတာကြောင့် ဒီစက်ဘီးကို လုံးဝ စီးမရတော့ဘူး။

 နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ မရယ်နိုင်ကြပေ။

စုယွဲ့က ခေါင်းညိတ်ပြီး သူမကိုယ်သူမ အပြစ်တင်နေခဲ့သည်။ အပြင်ထွက်တဲ့အခါ လှဖို့ပဲတွေးပြီး စက်ဘီးစီးဖို့ကို မေ့သွားခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ်၊ အခု သူမမှာ စက်ဘီးတစ်စီးရှိပေမယ့် မစီးနိုင်တော့ဘူး။ ပြန်သွားဖို့ ခြေထောက်ကို အားကိုးနေရတုန်းပဲ။

 သူမ၏ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေသည့် အမူအရာကြောင့် ဟန်အိုက်ကောက သူမ ခေါင်းပေါ်လက်တင်ကာ စက်ဘီး၏ လက်ကိုင်ဘားကို ကိုင်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ "သွားရအောင်၊ နောက်တစ်ခါ ဘောင်းဘီလဲပြီး ထပ်စီးလို့ရတယ်" 

 ————

 နေ့လယ်စာစားချိန်၌ သူတို့နှစ်ဦး ရွာသို့ပြန်လာရာ လူအများအပြားက သူမတို့ အတူတူ လမ်းလျှောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

 မြင်သူတိုင်းက အံ့သြပြီး သေချာကြည့်ခဲ့ကြသည်။

ချန်ကွေ့ဟွာက ရွာမှာ သတင်းအစုံဆုံးသူ ဖြစ်ပြီး သူမလည်းမြင်သည်။ သူမက စုယွဲ့ရဲ့မျက်နှာကို ခဏစိုက်ကြည့်ပြီးနောက် သူမက အဓိပ္ပါယ်ရှိတဲ့ အပြုံးပြုံးပြီး စကားပြောကာမေးခဲ့သည်။ “အိုက်ကော၊ ဒီစက်ဘီးက ဘယ်ကလာတာလဲ။ဘာလို့ ပညာတက်လူငယ်စုနဲ့ ပြန်လာတာလဲ”

 ဟန်အိုက်ကောက အချင်းချင်း အတင်းပြောရတာ နှစ်သက်သော ရွာရှိ အမျိုးသမီးများနှင့် မဆက်ဆံတတ်ပါ။ အများအားဖြင့် သူသည် အသက်ကြီးသူများနှင့် တွေ့သောအခါ နှုတ်မဆက်ဘဲ နှုတ်ဆိတ်နေလေ့ရှိသည်။ ယခု သူ့ကို တက်ကြွစွာ မေးခွန်းထုတ်ခဲ့တာကြောင့် ထိုမေးခွန်းကိုသာ ဖြေခဲ့သည်- "စက်ဘီးက ရဲဘော်စုယွဲ့ဟာ။ ”

 ချန်ကွေ့ဟွာ ဆက်မမေးနိုင်ခင်မှာ စုယွဲ့က မေးခွန်းကို ဖြေဖို့ မရည်ရွယ်ဘဲ သူမအရှိန်ကို မြှင့်လိုက်သည်။

 ချန်ကွေ့ဟွာက သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်ထွက်သွားတာကိုပဲ ကြည့်နေခဲ့ရသည်။  ဟန်အိုက်ကောရဲ့ လုပ်ရပ်ကို သူမ အရမ်းစိတ်မကောင်းဖြစ်မိပေမယ့် အားလုံးက ထွက်သွားပြီး သူမ မကူညီနိုင်တာကြောင့် နှုတ်ခမ်းစူပြီး ပြောခဲ့သည်။  "မင်းဘာတွေ မြန်နေတာလဲ? ငါမြင်တယ်။ သူတို့ထဲက ၈၀% က အမျိုးသမီး ပညာတတ်လူငယ်တွေနဲ့ ပတ်သက်နေပြီး သူတို့ရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ တစ္ဆေသရဲတွေ ရှိနေတယ်။ ကျွတ် ကျွတ် မင်းက ဝမ် မိသားစုရဲ့သမီးနဲ့ ဆက်ဆံရေးရှိနေခဲ့တာမဟုတ်လား။အခု ပညာတတ်လူငယ်တွေနဲ့ရော ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ"

 တခြားလူတွေက သူမပြောတာကို ကြားတဲ့အခါ သူတို့အားလုံးက သူမစကားကို သဘောမတူကြပေမယ့် နှလုံးသားထဲမှာတော့ အတင်းအဖျင်းပြောနေကြသည်။

 ပညာတတ်လူငယ်နေရာသို့ ရောက်သောအခါ ဟန်အိုက်ကောက စုယွဲ့ကို စက်ဘီးကိုတွန်းရန် ကူညီလိုသော်လည်း စုယွဲ့က သူမလက်ကိုဝှေ့ယမ်းကာ ပြောခဲ့သည်။"ကျွန်မရဲ့နေ့စဉ်ဘ၀မှာ သိပ်မသုံးဖြစ်ဘူး။ အနာဂတ်မှာ ကျွန်မ စက်ဘီးကိုသုံးမယ်။ အိုက်မင်ကို ကိတ်မုန့်တွေ ပို့ဖို့ စက်ဘီးစီးခိုင်းပြီး အားကို ချွေတာခိုင်းလိုက်။ ညနေကျရင် မြို့ထဲကို လမ်းလျှောက်ထွက်ရမှာ။ စက်ဘီးလိုအပ်ရင် လာယူမယ်”

 ဟန်အိုက်ကောက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး စုယွဲ့ကို ဟန် မိသားစုဆီ သွားစားမလားလို့ မေးခဲ့သည်။ စုယွဲ့ကို သူမရဲ့ ဆဋ္ဌမအာရုံက ဟန်မိသားစုမှာ စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေတဲ့အကြောင်း ပြောပြတာကြောင့် ခေါင်းခါပြီး ငြင်းခဲ့သည်။

 ————

 ဟန်အိုက်ကောက စက်ဘီးနဲ့ အိမ်ပြန်သွားခဲ့သည်။ သူဝင်သွားတာနဲ့ ခြံထဲမှာ ကစားနေတဲ့ ကလေးတွေက သူ့ကို အရင်တွေ့ကြသည်။ အတိအကျပြောရမယ်ဆိုရင် သူတွန်းလာနေတဲ့စက်ဘီးကို မြင်ကြတာဖြစ်သည်။ သူတို့အားလုံး “ဝိုး” ဆိုပြီး ကစားတာကိုရပ်လိုက်ကြတယ်။သူရောက်သွားချိန်မှာတော့ မေးခွန်းတွေ အမျိုးမျိုးမေးခဲ့ကြသည်။ 

 "ဦးလေး ဒီစက်ဘီးက ဘယ်ကလာတာလဲ။"

 "ဦးလေး ဒီစက်ဘီးစီးလို့ရလား"

 "ဦးလေး ကျွန်တော့်ခေါ်၊ စက်ဘီး စီးချင်တယ်"

 ဟန် တတိယ ဇနီးသည် ခြံထဲတွင် ကြက်စာကျွေးနေပြီး စက်ဘီးကိုမြင်သောအခါ “အို” ဟုပြောခဲ့သည်။ ကြက်များကို အစာကျွေးရန် ဂရုမစိုက်ဘဲ ကြက်စာများနှင့်အတူ တက်လာကာ စက်ဘီးကို စိုက်ကြည့်ကာ မမေးဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ "အစ်ကို၊ မင်း စက်ဘီးအသစ် ဘယ်ကရလာတာလဲ"

 သူမ၏အသံက အခန်းတွင်းရှိ လူတိုင်းကို စွဲဆောင်သွားပြီး လူတိုင်းက စက်ဘီးပတ်ပတ်လည်တွင် စူးစူးဝါးဝါးမေးလာကြသည်။

 ယနေ့ခေတ် စက်ဘီးသည် နောင်မျိုးဆက်များ၏ တန်ဖိုးကြီးကားနှင့် ညီမျှသည်ဟု မည်သူပြောနိုင်မည်နည်း။

 ထိုအချိန်တွင် အဘွားကြီး ဟန်က မီးဖိုချောင်မှ ထွက်လာပြီး တစ်မိသားစုလုံး ထိုနေရာတွင် ရှိနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် စုယွဲ့နဲ့ ဟန်အိုက်ကောတို့၏ အရေးကိစ္စများကို ကြေညာဖို့ ဤအခွင့်အရေးကို ခံယူရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ဟန်အိုက်ကော ကိုယ်စား သူမက ဖြေခဲ့သည်။ “ဒီစက်ဘီးကို မင်းအစ်ကို ဇနီးက ဝယ်ထားတာ။”

 ဟန်အိုက်ကောမှလွဲ၍ ဤမှတ်ချက်ထွက်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် တုံ့ပြန်မှု မရှိခဲ့ဘဲ အားလုံး၏ မျက်လုံးများသည် အံ့သြစွာ ပြူးကျယ်သွားကြသည်။

 ဟန်လောက်အာ့က မစ္စစ်ဟန်ကို အံ့အားသင့်စွာ မေးခဲ့သည်။ “အမေ၊ အစ်ကိုအကြီးဆုံးက ဘယ်တုန်းက ဇနီးရှိတာလဲ။ ကျွန်တော်တို့က ဘာလို့မသိတာလဲ။”

 အဘွားကြီး ဟန်က သူ့ကိုနှာခေါင်းရှုံ့ခဲ့သည်။ "မင်း မသိတာ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မင်းက တုံးအလို့လေ။  မင်းမတွေ့သေးဘူးလား။"

 ဟန်အိုက်မင်က ပါးစပ်ကို အုပ်ထားရင်း ရယ်မောလိုက်သည်။

 ဟန်လောင်အာ့နှင့် ဟန်လောင်စန်းတို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို နားမလည်ကြပေ။

 ဟန်အိုက်ကောက သူတို့ကို လျစ်လျူရှုပြီး စက်ဘီးကို အိမ်ထဲကို တွန်းချပြီး တွန်းရင်းနဲ့ ဟန်အိုက်မင်ကိုပြောခဲ့သည်။ "အိုက်မင် စက်ဘီးကို အနာဂတ်မှာ ငါတို့အိမ်မှာ ထားရလိမ့်မယ်။ မင်း အစ်မစုယွဲ့က မင်း ဒီစက်ဘီး အနာဂတ်မှာ မုန့်တွေ ပို့ဖို့ ပြောခဲ့တယ်"

 "တကယ်လား?" ဟန်အိုက်မင်က အံ့သြဝမ်းသာဖြစ်ပြီး မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ "ကျွန်တော် မုန့်တွေ ပို့ဖို့ စက်ဘီးစီးလို့ရလား။ ကျွန်တော့်ကို စီးခွင့်ပေးမလား"

 ဟန်အိုက်ကောက သူ့ကို ပုခုံးပေါ် ပုတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။"မင်းစက်ဘီးကို အခုကတည်းက လုံခြုံအောင်ထားရမှာ။ ပြီးတော့ မင်း မပျက်စီးစေလို့မရဘူး"

 ဟန်အိုက်မင်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ခေါင်းညိတ်ရင်း ပြောခဲ့သည်။ “အစ်ကိုကြီး စိတ်မပူပါနဲ့။ ကျွန်တော် ဂရုစိုက်ရမှာပေါ့။ နည်းနည်းလေးမှ ကျိုးမှာမဟုတ်တာ သေချာတယ်။" အနာဂတ်မှာလည်း အိမ်မှာရှိတဲ့ ကလေးတွေကို ကြည့်ပြီး၊ ဝိုင်းဆော့ပြီး စက်ဘီးကို မချိုးစေရဘူး။

 ဟန်အိုက်ကော၏ စကားကိုကြားတော့ ဟန်လောင်အာ့နဲ့ အခြားသူများက ခဏတာမျှ အံသြသွားကာ သူတို့၏ နှလုံးသားထဲ မယုံနိုင်သော မှန်းဆချက်တစ်ခု ရှိလာသည်။

 ဟန်လောင်စန်းက ပထမဆုံးမေးခဲ့သည်။ "အမေ၊ အမေပြောခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့ အစ်ကိုရဲ့ဇနီးက ပညာတက်လူငယ်စု ဟုတ်တယ်မလား"

 အဘွားကြီး ဟန်ပ နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွကိုက်ရင်း ပြောခဲ့သည်။ " ပညာတက်လူငယ်စု မဟုတ်ရင် ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မှာလဲ"

 ဟန်လောင်စန်းက ပါးစပ်ဖွင့်ပြီး မေးခဲ့သည်။ "ပညာတတ် လူငယ်စုက ကျွန်တော့်အစ်ကိုအကြီးဆုံးနဲ့ ဘယ်တုန်းက စကားပြောတာလဲ။ ကျွန်တော်တို့ဘာလို့ လုံးလုံးမသိရတာလဲ"

 မစ္စစ်ဟန်က သူမ၏ရှေ့ခါးစည်းစကို ပွတ်သပ်ကာ ပြုံးလျက်ပြောခဲ့သည်။ - "မင်းအစ်ကိုအကြီးဆုံး ယွဲ့ယွဲ့နဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်လို့ ငါပြောခဲ့တယ်မလား။  မင်း သူ့ကိုတွေ့ရင် ပညာတက်လူငယ်စုလို့ မခေါ်တော့နဲ့ သိပြီလား?"

 ဟန်လောင်အာ့နဲ့ ဟန်လောင်စန်းတို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ နောက်ဆုံးတွင် သူတို့၏အစ်ကိုအကြီးဆုံးက ပညာတက်လူငယ်စုနှင့် လက်ထပ်တော့မည်ဟူသောအချက်က သူတို့ကို ကြေကွဲစေသည်။

 ဤအချက်ကို ချေဖျက်ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ဦးက ဟန်အိုက်ကောအတွက် အမှန်တကယ် ပျော်ရွှင်လာခဲ့သည်။

 ဒုတိယဟန် - "ဂုဏ်ယူပါတယ် အကိုကြီး ပညာတက်လူငယ်စု... အိုး မဟုတ်ဘူး မရီးက အရမ်းကောင်းတယ်။ မရီးကို တွေ့တာ ကံကောင်းလိမ့်မယ်"

 ဟန်လောင်စန်းကလည်း ဂုဏ်ပြုစကားပြောခဲ့သည်။  "အကိုကြီး၊ ဘာလို့ စောစောက မပြောတာလဲ။ အမေက အရီးကို ချစ်တယ်လို့ အမြဲထင်ခဲ့တာဆိုတော့ သူမကို မွေးစားသမီးအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုချင်တယ် ထင်လိုက်တာ။ အမေက ဇနီးဖြစ်စေချင်မယ်လို့ ဘယ်သူသိမှာလဲ"း

 ဤအရာက လူတိုင်းကို ရယ်မောစေခဲ့သည်။ မရယ်နိုင်သောသူမှာ ဒုတိယဇနီးနှင့် တတိယဇနီးဖြစ်သည်။

 ထိုနှစ်ယောက်က အသစ်စက်စက်စက်ဘီးကို ကြည့်လိုက်ပြီး ချက်ခြင်း စိတ်မသက်မသာ ခံစားလိုက်ရသည်။ စက်ဘီးတစ်စီးက လက်မှတ်လိုအပ်ကာ ယွမ် ၁၀၀ ကျော် ကုန်ကျသည့။ ယွမ် ၁၀၀ ကျော်က တစ်မိသားစုလုံး စားရန် လုံလောက်သည်။ စုယွဲ့ အတွက် ဝယ်ခဲ့တာလား။

သူတို့ အိမ်ထောင်ပြုတုန်းက ဘာလို့ မရကြတာလဲ။အဘွားကြီးသည် ဘက်လိုက်လွန်းသည်။

 တတိယဇနီး ဟန်က စိတ်မသက်မသာဖြစ်တဲ့ မျက်နှာကို ချက်ချင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အဘွားကြီး ဟန်ကို မေးခဲ့သည်။“အမေ၊ ဒီစက်ဘီးကို အကြီးဆုံးအစ်ကိုနဲ့ ဇနီးအတွက် ဝယ်ထားတာလို့ ပြောတာလား။ ဒါဆို ကျွန်မတို့လက်ထပ်တုန်းက ဘာလို့ စက်ဘီးမရှိတာလဲ။”

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက စကားမပြောသော်လည်း အဘွားအိုကို ကြည့်သောအခါ သူမမျက်လုံးများထဲတွင် မေးခွန်းများနှင့်ပြည့်နေသည်။

 အဘွားကြီး ဟန်၏ ကောင်းသော စိတ်များ ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားကာ သူမမျက်နှာကလည်း ပျက်ယွင်းသွားသည်။

 ဒါကိုမြင်တော့ ဟန်လောင်စန်းက သူ့မိန်းမလက်မောင်းကိုဆွဲလိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ "ဖန်းဇီ၊ မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ ငါ့အခန်းထဲပြန်သွား!"

 ဟန် တတိယဇနီးက လက်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခါယမ်းကာ ပြောခဲ့သည်။ "ဘာလို့ အခန်းထဲပြန်ချင်ရတာလဲ။ အမေ့ကို မေးကြည့်လို့ မရဘူးလား။ မတရားဘူး မဟုတ်လား။ အစ်ကိုကြီး အိမ်ထောင်ကျတော့ ဘာလို့ စက်ဘီးရတာလဲ။ အမေက ရှင်တို့ကို တန်းတူ ဆက်ဆံတယ်လို့ အမြဲပြောတယ်။ ညီအကိုလေးယောက်မှာ ရေဇလုံတစ်လုံးရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါကို တန်းတူလို့ ခေါ်တာလား။"

ဟန်လောင်စန်းက ပြောခဲ့သည်။ "ကျောက်ဖန် မင်း ဘာပြောနေတာလဲ!"

 ဟန် တတိယချွေးမဖြစ်သူကို အော်ဟစ်ရင်း သူမလည်ပင်းကို ညှစ်လိုက်သည်။ သူမ ကြောက်လန့်ပြီး လန့်သွားခဲ့ပေမယ့် အဆုံးမှာတော့ သူမ မယုံနိုင်ဘဲ အသာစီးရခဲ့သည်။ ဒီနေ့ အဘွားအိုအား ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မေးရမည်ဖြစ်သည်။