အပိုင်း ၅၃

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၅၃ - နာမည်ပေးခြင်း

 ဟန်၏ ဒုတိယချွေးမသည် ဟင်းကောင်းများကို ထားခဲ့ရန် တွန့်ဆုတ်နေသဖြင့် စကားများရန် မဝံ့ရဲတော့ချေ။ နောက်ပြီး တတိယဇနီးသည် ဟန်လောင်အာ့၏ အရသာမရှိသော ဟင်းကို မစားချင်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမသည် လက်ရှိအခြေအနေကို သိပြီး စကားရပ်လိုက်သည်။

 သူတို့ရပ်သွားတာကိုမြင်တော့ အဘွားကြီး ဟန်က အလုပ်လုပ်ဖို့ မီးဖိုချောင်ကို မပြန်ခင် သူမတို့ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကြည့်ခဲ့သည်။

 သူ့ အမေသွားတာကိုမြင်တော့ ဟန်လောင်စန်းက သူ့ဇနီးကို လက်ညိုးထိုးကာ ပြောခဲ့သည်။  “ကျောက်ဖန်း၊ ဒီနေ့က တရုတ်နှစ်သစ်ကူး။ ငါ မင်းကို ဒီလိုမနေနဖို့ ပြောခဲ့တယ်။ မင်းက ပိုဥာဏ်ကောင်းလာတယ်၊ မဟုတ်ရင် ငါတို့အားလုံး မစားတော့ဘူး၊ အိမ်ပြန်သွားပြီး ဝူးထို့ကိုပဲ ဝါးမယ်။”

 ဟန် တတိယဇနီးသည် သူမယောက်ျားက သူပြောသည့်အတိုင်းလုပ်ကြောင်းသိသောကြောင့် ဒေါသတကြီးလှည့်ကာ သူ့ကိုလျစ်လျူရှုလိုက်သည်။

 ဟန်လောင်အာ့က သူ့ဇနီးကို အပြင်ဆွဲထုတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “နှစ်သစ်မှာ မင်းတတိယညီရဲ့ဇနီးနဲ့ ဘာကြောင့် ရန်ဖြစ်တာလဲ? နှစ်သစ်ကူးမှာ ဘယ်လိုများ ရန်ဖြစ်ကြတာလဲ!”

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက ပြောခဲ့သည်။ “သူမကို ကြည့်၊ မလှုပ်မယှက်ထိုင်ပြီး နေကြာစေ့စားနေတုန်း လူဖေးခယ်လိုပဲ။ပြီးတော့ ကျွန်မတို့က သူမကို အကြွေးမတင်ထားဘူး၊ဘာကြောင့် သူမကို ပြုစုရမှာလဲ”

 ဟန်လောင်အာ့က ဖျောင်းဖျခဲ့သည်။ “သူမ ကိုယ်ဝန်နဲ့။ မင်း ဘာလို့ သူမကို ဂရုစိုက်နေတာလဲ။ ဒီနေ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာမင်း တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူး။ အဓိကကတော့ အမေနဲ့ အကြီးဆုံးအစ်ကိုနဲ့ မရီးတို့လည်း အလုပ်များနေကြတယ်။ သူတို့က ဘာမှ မပြောကြဘူး။ မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ?”

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက စကားရပ်သွားသည်။

 ဟန်လောင်အာ့က သူမကို တိုက်တွန်းခဲ့သည်။  “ကောင်းပြီ၊ သူမကို ပြောမနေနဲ့တော့။ မင်း မီးဖိုချောင်ကို သွားပြီး ကူညီလိုက်။ အမေနဲ့ တခြားသူတွေ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်းပဲ”

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက ရှေ့ဖုံး ခါးစည်းကို မကျေမနပ် ပွတ်ကာ မီးဖိုချောင်သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ပြန်သွားခဲ့သည်။

 နောက်တော့ စကားများ ရန်မဖြစ်တော့ဘဲ ပန်းကန်တွေ အားလုံး စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဟန်အိုက်ကောက ညီလေးတွေကို ခေါ်ပြီး တံခါးဝတွင် ဝယ်ထားသော ကောင်းချီးစာသားများကို ကပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မီးရှူးမီးပန်းများ ထွန်းညှိရန် တံခါးဝသို့ သွားခဲ့သည်။မီးရှူးမီးပန်းများ ပေါက်ကွဲပြီးသောအခါ နှစ်သစ်ကူးညစာစားပွဲက တရားဝင်စတင်ခဲ့သည်။

 တူများကို မရွှေ့မီ အဘွားကြီး ဟန်သည် အိတ်ကပ်ထဲမှ အနီရောင် စာအိတ် လေးလုံးကို ထုတ်ယူကာ မြေး လေးယောက်ကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပေးကာ ပြောခဲ့သည်။ “လာလေ၊ ဒါ အဖွားဆီက မင်းတို့အတွက် နှစ်သစ်ကူး ပိုက်ဆံပဲ”

 ကလေးတွေ၏ မျက်လုံးများက ချက်ချင်း တောက်ပလာသည်။

 ဟန်လောင်အာ့က ကလေးသုံးယောက်ကို သင်ပေးခဲ့သည်။ “မင်းတို့ရဲ့အဖွားကို နှစ်သစ်ကူး ဆုတောင်း မြန်မြန်ပြောလိုက်”

 ပထမဆုံး အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ ကြာပန်းလေးက စပြောခဲ့သည်။ “အဖွား ပျော်ရွှင်စရာနှစ်သစ်ဖြစ်ပါစေ။ အသက်ရှည်ပါစေ!”

 အဘွားကြီး ဟန်က တခစ်ခစ်ရယ်ခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ ကောင်းပြီ ကြာပန်းလေးက ကောင်းလိုက်တာ၊ အဖွားကို ပျော်စေတယ်”

 ထောင်ဟွာက စကားသိပ်မပြောတတ်ပေမယ့် အမြဲတမ်း သတ္တိရှိခဲ့ကာ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့သည်။ ဟဲဟွာ(ကြာပန်းလေး) က သူမ နားထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို တိုးတိုးပြောလိုက်တယ်။ ထောင်ဟွာက အဲဒီစကားကို ကြားတဲ့အခါ အသံတိုးတိုးနဲ့ သူမ အစ်မ ပြောတဲ့အတိုင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “ အဖွား၊ ကျန်းမာပါစေလို့ ဆုတောင်းပါတယ်”

 အဘွားကြီး ဟန်ကလည်း ဝမ်းသာအားရ တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။

 အဲဒီနောက် မိသားစုဝင်တွေက မြောင်မြောင်နဲ့ ရှောင်လိန်ကို ကြည့်ပြီး အငယ်ဆုံးကလေးနှစ်ယောက်က ဘာပြောမလဲဆိုတာကို စောင့်နေခဲ့ကြသည်။

 ရှောင်လိန်သည် စာအိတ်အနီထဲတွင် ပိုက်ဆံမည်မျှရှိသည်ကိုကြည့်ရန် စိတ်စောနေသည်။ လူကြီးများပြောနေသည်ကိုပင် မကြားရတော့ပေ။ ဟန်လောင်အာ့က ဒေါသထွက်ပြီး သူ့စာအိတ်အနီကို ယူလိုက်ကာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။”မင်း အဖွားနဲ့စကားပြောရမှာမလား။”

ရှောင်လိန်က သူ့စာအိတ်အနီကို အမြန်ဆွဲယူပြီး ပြောခဲ့သည်ာယ “ဒါက ငါ့အတွက် အဖွားပေးတာ။ ပြန်ပေး!”

 ဟန်လောင်အာ့သည် ရိုက်ရန် လက်မြှောက်လိုက်သော်လည်း ဟန်ဒုတိယဇနီးက တားခဲ့သည်။ “နှစ်သစ်ကူးမှာ ရှင့်ရဲ့ကလေးကို ရှင်ဘာလုပ်နေတာလဲ!”

 ဆူညံနေချိန်တွင် တစ်ဖက်မှ မြောင်မြောင်က ရုတ်တရက် ထပြောလာခဲ့သည်။”အဖွားကို နေ့တိုင်း အသား စားစေချင်တယ်!”

 အော်ဟစ်သံကြောင့် လူများ အံ့သြတုန်လှုပ်သွားကာ နောက်တစက္ကန့်တွင် ရယ်မောကြပြီး အဘွားကြီး ဟန်က ပြောခဲ့သည်။  “ကောင်းပြီ၊ အဖွား နေ့တိုင်း အသား စားရတာ ကောင်းတယ်”

ဟန် တတိယချွေးမသည် အောင်ပွဲခံကာ ဟန် ဒုတိယချွေးမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ - “ကြည့် ငါ့သားက နင့်သားထက် သာတယ်!”

 ဟန် ဒုတိယချွေးမသည် ဒေါသအလွန်ထွက်နေသော်လည်း မတိုက်ခိုက်နိုင်ခဲ့ပေ။

 အဘွားကြီး ဟန်သည် ဟန်လောင်အာ့အား  ဒုတိယကလေးအား စိတ်ပူမနေစေရန် လက်ကိုဝှေ့ယမ်းကာ ပြောခဲ့သည်။ “မြန်မြန်စား၊ ဟင်းတွေ မအေးစေနဲ့”

 ဒီလိုနဲ့ အားလုံးစုပေါင်းပြီး စတင်ခဲ့ကြတယ်။

 ဒီနှစ်သစ်ကူးညစာက လူတိုင်းဘဝမှာ တွေ့ဖူးသမျှ အချမ်းသာဆုံး နှစ်သစ်ကူးညစာဖြစ်ပြီး အမွှေးအကြိုင်ဆုံး နှစ်သစ်ကူးညစာလည်း ဖြစ်သည်။ အနံ့ခံရုံနဲ့ ခံနိုင်ရည်ရှိဖို့ နေနေသာသာ ကလေးရော လူကြီးတွေတောင် တူကိုင်ဖို့ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အားလုံးက ပျော်ပျော်ကြီးစားကြသည်။

 ဟန်အိုက်ကောက ဝိုင်ပုလင်းကိုဖွင့်ပြီး ဟန်လောင်အာ့နဲ့ ဟန်လောင်စန်းအတွက် ဖန်ခွက်ထဲထည့်ခဲ့ကာ ပြောခဲ့သည်။  “အမေ၊ ဒီနေ့ တရုတ်နှစ်သစ်ကူး၊ ကျွန်တော်တို့အားလုံး သောက်ကြမယ်”

 “ဟေး ကောင်းပြီ အမေလည်း သောက်မယ်။” အဘွားကြီးဟန်သည် များသောအားဖြင့် မသောက်တတ်သော်လည်း ဒီနေ့တော့ နည်းနည်းသောက်ချင်နေသည်။

 စုယွဲ့က ဝိုင်ခွက်ကို မလိုက်ပြီး ဟန်အိုက်ကောကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်ကာ ပြောခဲ့သည်။  “ရဲဘော် ဟန်အိုက်ကော တစ်ခွက်လောက် ပေးပါ~”

 ဟန်အိုက်ကောက မျက်ခုံးပင့်ပြီး မေးခဲ့သည်။”သောက်နိုင်တာ သေချာလား”

 စုယွဲ့ကလည်း သူ့ကို မျက်ခုံးပင့်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ကျွန်မကို ကြည့်၊ ဝိုင်တစ်ခွက်တော့ သောက်နိုင်တုန်းပဲ” သူမ အရင်က ဝိုင်နီ နှစ်ခွက်လောက် သောက်ဖူးသော်လည်း ဒီလောက် အနံ့မစူးရှပေ။

 ဟန်အိုက်ကောက ရယ်မောပြီး သူမအတွက် ခွက်တစ်ဝက်သာ ထည့်ခဲ့သည်။  “ကောင်းပြီ၊ မင်းအတွက် နည်းနည်း ထည့်ပေးမယ်။”

 စုယွဲ့က ချက်ချင်းပြုံးလိုက်ပြီး “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရဲဘော် ဟန်အိုက်ကော~”

 ဖန်ခွက်ကို ကိုင်ကာ ပြုံးကာ အဘွားကြီး ဟန်ကို  ဆုတောင်းပေးခဲ့သည်။ “အမေ၊ အမြဲတမ်းပြုံးပြီး ငယ်ရွယ်နုပျိုနေပါစေလို့ ဆုတောင်းပါတယ်။”

 အဘွားကြီး ဟန်က သူမပြောနေတာကို နားမလည်ပေမယ့် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ပျော်ရွှင်ပါစေလို့ ဆုမွန်ကောင်း တောင်းတာကို သူမ သိတာကြောင့် ဝမ်းသာအားရဖြင့် မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ အမေက ကျေးဇူးတင်တယ်။ လာ စားကြရအောင်။ ”

 စုယွဲ့ ချက်ချင်း ခေါင်းမော့ပြီး စောင်းကြည့်ခဲ့ကာ ဝိုင်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆင်းသွားပြီး သူမရဲ့ အတွင်းအင်္ဂါတွေကို လောင်ကျွမ်းသွားလိမ့်မယ်လို့ သူမ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ဘူး။ “ဒါက ဘာဝိုင်လဲ၊ ဘာလို့ အရမ်းစပ်နေတာလဲ”

 ဟန်အိုက်ကောက သူမနှုတ်ခမ်းနား ရေတစ်ခွက်ကို အမြန် တေ့လိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မင်း ပါးစပ်ကို မြန်မြန်ဆေးလိုက်”

 စုယွဲ့က ယူလိုက်သော်လည်း သူမဗိုက်ထဲတွင် မီးတောက်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

 စုယွဲ့ အစပ်ကို သက်သာစေရန် ဟန်အိုက်ကောက တူကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူမကို အစာကျွေးရန်အတွက် ပါးစပ်ထဲသို့ ယူသွားခဲ့သည်။ စုယွဲ့က ပါးစပ်ကိုဖွင့်ကာ စားပြီးနောက် သက်သာလာခဲ့သည်။

 စားပွဲရှိလူတိုင်းက ရှက်စရာကောင်းလွန်းလို့ ရယ်ရမလို ငိုရမလိုဖြစ်နေကြသည်။ သူတို့ သောက်နိုင်တယ်လို့ ပြောခဲ့ကြပြီး အခုတော့ စပ်လွန်းလှသည်။

 ဟန် ဒုတိယချွေးမနှင့် ဟန်တတိယချွေးမတို့ နှလုံးသားထဲတွင် အနည်းငယ် ချဉ်နေလေသည်။ အမြဲစကားနည်းပြီး ငြီးငွေ့စရာကောင်းတဲ့ ခဲအိုက မိန်းမအတွက် ဒီလောက်အထိ စဉ်းစားလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး။ကလေးတစ်ယောက်လို ရေနဲ့ ဟင်းသီး ဟင်းရွက်တွေ ကျွေးတယ်.. သူတို့မိသားစုက ယောက်ျားက သူမတို့ကို တစ်ခါမှ မစဉ်းစားဖူးဘူး။

 ဒီယောင်းမက ရုပ်ရည်ချောမောရုံသာမကဘဲ ကောင်းမွန်တဲ့ဘဝကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားသေးသည်။အမျိုးသားတောင် သူမတို့လူထက်ပိုပြီး စဉ်းစားတတ်သည်။ ကောင်းသောအရာအားလုံးကို သူမတစ်ယောက်တည်း စုဆောင်းထားသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။

 နှလုံးသားထဲက မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ မနာလိုစိတ်လေးကို လူတိုင်းမသိကြတာ သဘာဝအတိုင်းပင်။ ဒီဇာတ်လမ်းတွဲက မကြာခင်မှာဘဲ ပြီးဆုံးသွားခဲ့သည်။ လူတိုင်းလည်း သွက်လက်တက်ကြွစွာ စားနေကြတုန်းပဲ။ ဟန်အိုက်ကောလည်း ကျန်ရှိတဲ့ ဝိုင်ကို ယူကာ သူ့ဘာသာသူ သောက်ခဲ့ပြီး သူမအတွက် မထည့်ပေးတော့ဘူး။ 

 မိသားစုက ထမင်းစားပြီးနောက် စားပွဲကိုသိမ်းကာ အတူတူထိုင်ပြီး ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးချိန်ကို စောင့်ရင်း စကားစမြည်ပြောကြသည်။

 နှစ်တိုင်း၊ နှစ်တိုင်း အစဥ်အလာကို ထိန်းထားဖို့က မရှိမဖြစ်ပင်။

 ကလေးတွေက အစပိုင်းမှာ အချိန်ကောင်းရှိခဲ့ပေမယ့် ကိုးနာရီ ဆယ်နာရီလောက်မှာ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ကြက်ကလေးတွေ ထမင်းဆိတ်သလိုမျိုး မူးဝေသွားကြသည်။ အဘွားကြီး ဟန်က ကလေးတွေကို အခန်းထဲမှာ အိပ်ခိုင်းခဲ့သည်။အရွယ်ရောက်ပြီးသူတွေက အစဥ်အလာကို ထိန်းထားရသည်။

 မိသားစုတွေအကုန်ရှိနေတုန်း ဟန်အိုက်ကောက ပြောခဲ့သည်။ “တပ်ရင်းက ငါ့ကို တတ်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံးပြန်လာခိုင်းတယ်။ နှစ်သစ်ရဲ့ ရှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာ ပြန်ရမှာ။ ရထားလက်မှတ်က ကြိုတင်စာရင်းပေးထားပြီးသား။ “

 သတင်းကြားတော့ စုယွဲ့မှလွဲ၍ တစ်မိသားစုလုံး အံ့ဩသွားကြသည်။ နှစ်သစ်ကူးပြီးသည်နှင့် မကြာမီ သူထွက်ခွာတော့မည်ကို သူမ သိသော်လည်း ရထားလက်မှတ်ကြိုတင်ရမည့်နေ့အတိအကျကို သူမ မသိခဲ့ပေ။ ထွက်သွားဖို့ စောလွန်းတယ်လို့ သူမထင်နေခဲ့သည်။ ခရီးထွက်တော့မှာ တစ်ပတ်ပဲကျန်တော့သည်။

 အဘွားကြီး ဟန်က ပိုလို့တောင် အံ့သြသွားသည်။ နှစ်သစ်ကူးပြီးရင် သူမသားကြီး ထွက်သွားမယ်ဆိုတာကိုလည်း သူမ သိပေမဲ့ မီးပုံးပွဲတော်ပြီးတဲ့အထိ အိမ်မှာပဲ နေနိုင်မယ်လို့ တွေးနေခဲ့သည်။ နှစ်သစ်ကူး ရှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာ ထွက်ခွာမယ်လို့ ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ။

“ဘာလို့အရမ်းစိုးရိမ်နေတာလဲ။ ဘာလို့ ၁၅ မကျော်တာလဲ”

 ဟန်အိုက်ကော သူမလက်ကို ပွတ်သပ်ပြီး “အမေ၊ စစ်တပ်က အမြန်ဆုံး ပြန်လာခိုင်းတယ်။ နောက်လရဲ့ ၈ရက်မြောက်နေ့က နောက်ဆုံးနေ့ ဖြစ်နေပြီ”

 အဘွားကြီး ဟန်သည် စစ်တပ်က အခြားနေရာများနှင့် မတူသည်ကို သိပြီး သူမ နှလုံးသားထဲတွင် နားလည်သော်လည်း သူမ ဝမ်းနည်းနေသေးသည်။ “မင်းအိမ်ပြန်လာဖို့ ဘယ်လောက်ကြာမယ် မသိဘူး။ မင်း အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ကတည်းက အမေက မင်းကိုတွေ့ချင်နေတာ။ဒါ မင်းအတွက် ခက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မင်းခြေထောက်ဒဏ်ရာကြောင့် အမေက အိမ်မှာ ရှိခဲ့တယ်။အခု မင်းပြန်သွားပြီ။”

 အဘွားကြီးက သူမမျက်လုံးတွေ နီရဲနေလျက် ပြောခဲ့သည်။

 အဘွားကြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာကြောင့် စုယွဲ့က ဖျောင်းဖျခဲ့သည်။ “အမေ၊ နှစ်သစ်ကူးမှာ စိတ်မဆိုးပါနဲ့။ အိုက်ကော စစ်သားအဖြစ် ဆက်ပြီး တာဝန်ထမ်းဆောင်နိုင်လို့ ပျော်ရွှင်စရာကောင်းတဲ့ ပွဲတစ်ပွဲပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ နောက်ပြီး ကျွန်မတို့ ပြန်လာဖို့ အချိန်မရှိဘူး။ အမေ ကျွန်မတို့ကို လွမ်းရင် စစ်တပ်ထဲကို လာလည်လို့ရတယ်၊ ကျွန်မတို့နဲ့ ခဏလောက်နေပြီးတော့ ပြန်ပေါ့။”

 မစ္စဟန်က ဝန်လေးစွာပြုံးလိုက်သည်။  “အမေ့ကို ကြည့်ပါဦး။ နှစ်သစ်ကူးပွဲမှာ ပျော်သင့်တယ်။ အမေ ပျော်သင့်တယ်။ အမေ အားရင်လာတွေ့မယ်” အမှန်တော့ ကိတ်မုန့်ရောင်းတာကလွဲရင် အိမ်မှာ ကိစ္စတွေ အများကြီးရှိတယ်ဆိုတာ သူမစိတ်ထဲမှာ သိသည်။ ပြုစုရမယ့် စတုတ္ထကလေးလည်း ရှိတယ်။သူမမရှိဘဲ ဘာမှလုပ်လို့မရပါဘူး။စစ်တပ်ထဲမှာ အချိန်အတော်ကြာအောင် ဘယ်လိုနေနိုင်မလဲ။ အနာဂတ်တွင် သူမ ဒီလင်မယားနဲ့ ခွဲခွာရတော့မယ်လို့ ရည်မှန်းထားသည်။  

 အဘွားကြီး ဝမ်းနည်းနေသေးတာကို မြင်လိုက်ရတော့ ဟန်လောင်စန်းက ထိုခေါင်းစဉ်ကို အမြန်ပိတ်လိုက်ပြီး စုယွဲ့ကိုမေးခဲ့သည်။ “မရီး၊ မရီးနဲ့ အစ်ကိုကြီးက ရှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာ ထွက်သွားတော့မယ်။ မရီး၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဒုတိယမြောက်ကလေးကို နာမည်ကောင်းလေး ပေးလို့ရမလား။ အခု နာမည်ကောင်းတစ်ခုလို့ မရီးဘာလို့ မတွေးတာလဲ။ ဒါဆို ကလေးမွေးတဲ့အခါ နာမည်ကို သုံးလို့ရတယ်။”

 စုယွဲ့က သူမလက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မင်းက ကလေးအဖေပဲ၊။ ကလေးကို နာမည်ပေးသင့်တယ်”

 ဟန်လောင်စန်းက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ခေါင်းကုတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မရီး၊ စကားလုံးနည်းနည်းတောင် မသိဘူး။ နာမည်က ရွေးရခက်တယ်။ မြောင်မြောင်လို့ နာမည်ပေးခဲ့ပေမယ့် ကျွန်တော့် ဆံပင်တော်တော် ပျက်စီးသွားတယ်။”

 “နာမည်က ရွေးရခက်တယ်။” ဟူသော စကားကြောင့် လူတိုင်းက ရယ်မောခဲ့ကြသည်။ အဘွားကြီး ဟန်သည် မြောင်မြောင်ကို အမည်ပေးသည့် ဝေဒနာကို သတိရသောအခါ ရယ်မောခဲ့ကာ မှုန်မှိုင်းသော လေထုသည်လည်း လွင့်ပါးသွားခဲ့သည်။

 ဟန်လောင်အာ့က ဝမ်းနည်းစွာ ခေါင်းညိတ်ရင်း ပြောခဲ့သည်။ “မှန်တယ်၊ နာမည် ရွေးရတာခက်တယ်။ မိသားစုထဲက ကလေးသုံးယောက်ကို နာမည်ပေးလိုက်တာက ဦးနှောက်ကို ထိခိုက်စေခဲ့ပေမယ့် ရတဲ့ နာမည်ကလည်း မကောင်းဘူး။ မရီး၊ ယဉ်ကျေးမနေနဲ့၊ အငယ်ဆုံးအတွက် စဉ်းစားကြည့်ပါ၊ သူကိုယ်တိုင် မရှာနိုင်ဘူး။ “

 နံဘေးတွင်ထိုင်နေသော ဟန် တတိယချွေးမလည်း မငြင်းခဲ့ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူမသည် သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် သူမယောက်ျား၏ အဆင့်ကို သိသောကြောင့်ပင်။ သူ ရလာသော နာမည်မှာ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းပြီး မြောင်မြောင် နာမည်ကပင် သူ့ကို ကြောက်သွားစေသည်။ ဒါက သူမရဲ့ ဒုတိယမြောက် ကလေးအလှည့်ပင်။ သူမသည် အခြားနာမည်ဆိုးကို မယူချင်ပေ။ သူမ ဝန်ခံရမှာက သူမရဲ့ အဆင့်အတန်းက သူမယောက်ျားလောက် မကောင်းတဲ့အတွက် တွေးလို့မရခဲ့ဘူး။

 စုယွဲ့ကို စိတ်ထဲတွင် မကြိုက်သော်လည်း စုယွဲ့သည် စာတတ်မြောက်ကြောင်း ဝန်ခံရန် လိုအပ်ပြီး စာတတ်မြောက်သောကြောင့် နာမည်က မဆိုးမည်မှာ သေချာသည်။

 ဟန်လောင်စန်းက သူ့ကိုယ်သူ နာမည်ရွေးရခက်တယ်လို့ ဆက်ပြောနေတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့က သူ့ကို စပ်စုပြီး မေးဘဲမနေနိုင်ခဲ့ပေ။ “ဒါဆို မြောင်မြောင် နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ” သူမက မြောင်မြောင်ဆိုတဲ့ နာမည်ပြောင်ကိုသာ သိပြီး နာမညရင်းတစ်ခါမှ မကြားဖူးဘူး။ 

 ဒီမေးခွန်းကိုကြားတော့ ဟန်လောင်စန်းက ရုတ်တရက် ရှက်သွားပြီး ထစ်အစွာပြောခဲ့သည်။ “မြောင်မြောင်၊ သူ့နာမည်က... ဟန်ဝမ်မြောင်”

 စုယွဲ့ -.....

 စုယွဲ့က သူမနှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ အပြုံးကို ထိန်းထားဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် သူမ မျက်လုံးထဲက အပြုံးကို အလွယ်တကူ သတိထားမိနေတုန်းပဲ။

 ဟန်လောင်စန်းက ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် ဟန်လောင်အာ့ကို လက်ညှိုးထိုးပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒီနာမည်ကို အပြစ်မတင်သင့်ဘူး၊ ငါ့ဒုတိယအစ်ကိုဆီက သင်ယူခဲ့တာ”

 ဒုတိယဟန်က “မင်း ငါ့ဆီက ဘာလို့သင်ယူခဲ့တာလဲ။ မင်းကိုယ်တိုင် မယူခဲ့တာ”

 ဟန်လောင်စန် - “မင်းရှောင်လိန်ရဲ့နာမည်ကို ဟန်ဝမ်လီလို့ ယူလိုက်တာနဲ့ မင်းနောက်ကိုလိုက်ပြီးတော့ အလယ်မှာ ‘ဝမ်’ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သုံးခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ယူလိုက်တာ။”

 ဒုတိယဟန်- “ဒါပေမယ့် ငါယူခဲ့တဲ့ ဟန်ဝမ်လီက မင်းရဲ့ ဟန်ဝမ်မြောင်ထက် အများကြီး ကောင်းတယ် မဟုတ်လား။ မင်းယူတဲ့ နာမည်က အသံထွက်ကောင်းပေမယ့် သေတဲ့အထိ ရယ်မောနိုင်တယ်”

ဟန်ဝမ်မြောင်က ဒါကို သဘောတူသည်။ ဟန်ဝမ်မြောင်ဆိုတဲ့ နာမည်က နည်းနည်းတော့ ညစ်ပတ်နေပေမယ့် သူ ဘာရွေးရမှန်း မသိတာကြောင့် သူသည် မြောင်မြောင်၏ နာမည်ပြောင်ကို ယူပြီး အသုံးပြုခဲ့သည်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဟန်ဝမ်မြောင် ဖြစ်လာတာ။ 

 စုယွဲ့သည် မြောင်မြောင်ကို အနည်းငယ်စာနာမိပြီး ကြီးပြင်းလာသောအခါတွင် ဒီနာမည်ကိုသုံးရသည့်အတွက် ဝမ်းနည်းပြီး ဒေါသဖြစ်မိလောက်ပေမယ့် သူ့အဖေက နာမည်မပေးတက်သူ ဖြစ်၍ မတက်နိုင်ပေ။ 

 အခု သူမ မငြင်းနိုင်တော့ဘူးလို့ ခံစားမိသည်။ ဟန်လောင်စန်းကို ကူညီသင့်တယ်။ မဟုတ်ရင် ကလေးကို ထူးထူးဆန်းဆန်း နာမည်ပေးလိုက်တာက သူ့အတွက် မကောင်းဘူး။

 ထို့ကြောင့် စုယွဲ့သည် အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ ဘောပင်နှင့် စာရွက်ကိုထုတ်လာပြီး စာရွက်ပေါ်မှာ အဓိပ္ပါယ်ကောင်းကောင်းနဲ့ စကားလုံးတွေအားလုံးကို ရေးခဲ့တယ်။ တခြားသူတွေကလည်း ဒီအရာကို ထူးဆန်းနေပြီး စိတ်ဝင်စားနေကြကာ သူမရေးတဲ့စာကို ဘေးနားက ကြည့်နေကာ၊အကြံဥာဏ်တွေပေးပြီး တွေးထားတဲ့ နာမည်ကောင်းတွေ အားလုံးကို ပြောပြခဲ့သည်။ ဟန်တုန်း၊ ဟန်...၊ဟန်ယောင်ကျူး၊ ဟန်ထန်ကျွင်း… စသည်တို့ပင်။ 

 ဟန် တတိယချွေးမသည် သူမမိသားစုရဲ့ ဗိုက်ထဲကကလေးကို နာမည်ပေးနေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး သူမကလေးအား အလွန်တန်ဖိုးထားသည်ဟု ခံစားမိသောကြောင့် သူမ အလွန်သက်တောင့်သက်သာခံစားရကာ စုယွဲ့နှင့်တွေ့ရတာ ပိုသဘောကျသွားသည်။

 အဆုံးတွင် စုယွဲ့သည် ယောက်ျားလေးဖြစ်လျှင် ဟန်ကျီဝမ်ဟုခေါ်ခဲ့ကာ ဆန္ဒနှင့် ယဉ်ကျေးမှုဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး မိန်းကလေးဆိုလျှင် ဟန်ယွိဟု ခေါ်ပြီး မိန်ယွိဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။

တကယ်တော့ စုယွဲ့ ရဲ့နာမည်က အနောက်တိုင်းပုံစံမဟုတ်ပေမယ့် အဓိပ္ပာယ်ကောင်းကောင်းကို လိုက်ရှာရင်း အတတ်နိုင်ဆုံး ဒီခေတ်ရဲ့ဝိသေသလက္ခဏာတွေနဲ့ အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်ဖို့ပင်။ ၁၉၇၀ ခုနှစ်များတွင် ၂၀၀၀ ခုနှစ်လွန် ၂၁ ရာစု၏ စတိုင်ကို အသုံးမပြုနိုင်ပေ။အဲဒါ လုံးဝ အဆင်မပြေဘူး။

 ဟန်လောင်စန်းက ချက်ချင်း လက်ခုပ်တီးပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မရီး၊ ယဉ်ကျေးမှုအလိုက် နာမည်တွေ မတူဘူး။  အရမ်းကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက် စာရွက်ပေါ်မှာ ရေးပေးထားလို့ရလား။ ကျွန်တော် ပြန်ယူသွားပြီး သိမ်းထားမယ်။ ကလေးမွေးပြီးရင် ပေးရမယ်။”

 ဟန် တတိယ ချွေးမသည် ဤနာမည်သည် နာမည်ကောင်းတစ်ခုဟု ခံစားရသဖြင့် တိတ်တဆိတ်ပျော်နေခဲ့သည်။

 ဟန် ဒုတိယ သားပင် မနာလိုဖြစ်မိသည်။ သူ့နာမည်က စာတတ်နေပြီလို့ ထင်ပေမယ့် သူ့မရီးလောက်တော့ မကောင်းဘူး။ ဒါကြောင့် သူက ပြောခဲ့သည်။“မရီး ကျွန်တော့်မှာ ကလေးရရင် ကျွန်တော့် အတွက်လည်း ပေးရမယ်။”

 စုယွဲ့က ခေါင်းညိတ်ပြီး ‘ကောင်းပြီ’ဟု ပြောခဲ့သည်။

 အပြင်မှာ မီးရှူးမီးပန်း ပစ်သံတွေ ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရပြီး ဆယ့်နှစ်နာရီ ထိုးနေပြီ ဆိုတော့ အားလုံး အံ့သြသွားကြသည်။

 နှစ်သစ်ရောက်ပြီ။

 ဟန်အိုက်ကောသည် ဟန်မိသားစုကိုယ်စား နှစ်သစ်ကိုကြိုဆိုရန်အတွက် မီးရှူးမီးပန်းများ ပစ်လွှတ်လိုက်သည်။

 ညသန်းခေါင်ထိ စကားပြောနေကြပြီးနောက် နှစ်သစ်ကူးညစာတွင် သူမတို့စားထားသမျှ အားလုံးကြေညက်သွားသည်။  စုယွဲ့က မီးဖိုချောင်ကိုသွားကာ ယောက်ျားကြီးအတွက် ဖက်ထုပ်အချို့ကို ယူခဲ့သည်။မိသားစုတစ်စုလုံး မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ ပူပူနွေးနွေး အရသာရှိတဲ့ ဖက်ထုပ်ကို စားကြပြီး စကားတွေပြော၊ ရယ်မော၍ ကျေနပ်နေခဲ့ကြသည်။

 ဖက်ထုပ်စားပြီးချိန် အပြင်မှာ မီးရှူးမီးပန်းသံတွေ ရပ်သွားတော့ အားလုံးက အိပ်ရာကြသည်။ တစ်ညလုံး မအိပ်နိုင်ကြဘူး၊ နှစ်သစ်ကူးနေ့မှာ အပြင်ထွက်ရမှာဆိုတော့ စိတ်အခြေအနေကောင်းနေရမည်။ 

 အဘွားကြီး ဟန်က အရမ်းအိပ်ငိုက်နေပြီး ဖက်ထုပ်တွေစားပြီး သည်းမခံနိုင်တော့ဘူးလို့ သူမက လူတိုင်းကိုပြောခဲ့သည်။ “ဒီနေ့ဟာ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးရဲ့ ပထမနေ့ပဲ။ ဒုတိယနဲ့ တတိယက နှစ်သစ်ကူး နှုတ်ခွန်းဆက်စကား ပြောပြီး ဒီမှာ လာစား။ အခုမင်းတို့အားလုံး ပြန်အိပ်နေကြတော့။စောစောမလာနဲ့။”ဤနေရာရှိ ဓလေ့ထုံးစံမှာ ခွဲခွာပြီးနောက် သားတို့သည် နှစ်သစ်ပထမနေ့တွင် မိဘနှစ်ပါးကို နှစ်သစ်ကူး နှုတ်ခွန်းဆက်စကား ပြောကြားကြပြီး နှစ်သစ်ကူး ဒုတိယနေ့တွင် မိန်းမဖြစ်သူနှင့် သူမ မိဘထံ လိုက်သွားကြသည်။ 

 ဟန်လောင်အာ့နှင့် ဟန်လောင်စန်းတို့သည် သားသမီး နှင့် ဇနီးများကို ခေါ်ကာ အိမ်ပြန်ကြသည်။

 စုယွဲ့က အဘွားကြီး ဟန် ရေချိုးရန် ရေနွေးကျိုပြီး ရေချိုးပြီးနောက် အိပ်ရာဝင်ခိုင်းခဲ့သည်။ သူမနှင့် ဟန်အိုက်ကောလည်း ရေနွေးဖြင့် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဆေးပြီး အိပ်ရန် အခန်းသို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။

 ဒါပေမယ့် စုယွဲ့က အိပ်ရာမဝင်ခင်မှာ ဟန်အိုက်ကော သောက်ဖို့နဲ့ ခြေထောက်ပေါ် လိမ်းဖို့အတွက် ဆေးကျိုဖို့ မမေ့ခဲ့ပေ။

 တကယ်တော့ ဟန်အိုက်ကောရဲ့ ခြေထောက်တွေ လုံးဝ ပျောက်ကင်းသွားပြီ။ ဆရာဝန်က ဆေးတွေ ထပ်သုံးဖို့ မလိုတော့ဘူးလို့ ပြောခဲ့ပေမယ့် အရင် ဝယ်ထားတဲ့ နောက်ဆုံးဆေးက ဖြုန်းတီးနေဆဲပင်။ မသုံးတာထက် သုံးတာက ပိုကောင်းတယ်။

 ဆေးကျိုပြီးနောက် စုယွဲ့က သူ့ကို သောက်ခိုင်းပြီး ခြေထောက်ကို လိမ်းရန် ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲအိပ်ခိုင်းသည်။

 ယခုအချိန်တွင် ခြေထောက်သည် ရောင်ရမ်းခြင်းမရှိတော့ဘဲ လှုပ်ရှားသည့်အခါ နာကျင်မှုမရှိသည့်အပြင် အလွန်ပျော့ပျောင်းပြီး တက်ကြွနေသည်။ ဟန်အိုက်ကောက ဒဏ်ရာရထားသော ခြေထောက်သည် ယခင်က ထိခိုက်ဒဏ်ရာ မရခင်ထက် အခြေအနေပိုကောင်းလာသည်ဟုပင် ခံစားရသည်။ သူ့ရဲ့ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်မှု ဟုတ်၊မဟုတ်တော့ မသိဘူး။ ပိုကောင်းလာတယ်။

 အရင်က ဒီခြေထောက်က အသုံးမဝင်တော့ဘူးလို့ထင်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်ခဲ့ရကာ ဒီခြေထောက်ကြောင့် ချစ်ရတဲ့မိန်းကလေးကို လက်ခံရမှာ ကြောက်လန့်နေခဲ့သည်။ အဲဒီတုန်းကတော့ သူ့ခြေထောက်ကို တစ်နေ့မှာ ပြန်ကောင်းလာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ဘူး။ မမျှော်လင့်ဘဲ သူချစ်တဲ့ စစ်မှုထမ်းဘဝက ဆက်ရှိနေသေးသည်။

 ဤအရာသည် အိပ်မက်နှင့်တူသော်လည်း အံ့ဖွယ်တစ်ခုလိုပင်။ဤအံ့ဖွယ်ကို သူမက သူ့ဆီ ယူဆောင်လာခဲ့သည်။

 သူမနဲ့တွေ့ပြီးတော့ အရမ်းကံကောင်းတယ်လို့ အမြဲခံစားခဲ့ရတယ်။

 သူတွေးနေချိန် ရုတ်တရက် သူ့မျက်လုံးတွေက လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ခံလိုက်ရသည်။  “မင်း ဘာထပ်လုပ်ချင်တာလဲ”

 စုယွဲ့က ထူးခြားသလို ပြောခဲ့သည်။ - “ရဲဘော် ဟန်အိုက်ကော မင်းမျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထား”

ဟန်အိုက်ကောက နာခံခဲ့သည်။

စုယွဲ့က သူမလက်ကို ဖယ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဖွင့်ခွင့်ပေးမယ်၊ ရှင် ကိုယ်တိုင်မဖွင့်နဲ့”

 သူမသည် ဗီရိုဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ပစ္စည်းဝှက်ထားသည့် သေတ္တာငယ်လေးထဲမှ ဆွယ်တာအင်္ကျီကို ထုတ်ယူကာ ပြီးတော့ သူ့ဆီ တိတ်တဆိတ် လျှောက်သွားပြီး ဆွယ်တာအင်္ကျီကို နောက်ကျောမှာဝှက်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ ရှင့်မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်တော့”

 ဟန်အိုက်ကောက မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်ကာ သူမနောက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး မေးခဲ့သည်။ “ဘာတွေ ဝှက်ထားတာလဲ”

 စုယွဲ့က ဆွယ်တာအင်္ကျီကို ထုတ်ပြီး “ဒန် ဒန် ဒန်~ ရဲဘော် ဟန်အိုက်ကေ.၊ ဒါက ရှင့်ရဲ့ လှပပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဇနီးသည်ရဲ့ နှစ်သစ်ကူးလက်ဆောင်ပါ ——— အချစ် ဆွယ်တာအင်္ကျီ။ နှစ်သစ်မှာ အစစအရာရာ အဆင်ပြေပါစေလို့ ဆုမွန်ကောင်း တောင်းပေးပါတယ်။”

 စန်အိုက်ကော၏ မျက်လုံးတွေက တောက်ပလာပြီး “နောက်နှစ်အထိ ချည်မထိုးဘူးလို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူးလား။ ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်မြန်မြန် ထိုးနိုင်ရတာလဲ” ဆောင်းရာသီမှာ သူ့မိန်းမထိုးထားတဲ့ ဆွယ်တာအင်္ကျီကို ဝတ်နိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူးလို့ သူတကယ်တွေးခဲ့တယ်။

 စုယွဲ့က အောင်ပွဲခံရင်း “ရှင့်ကို နောက်နှစ်မှ ဘယ်လိုဝတ်ခိုင်းနိုင်မှာလဲ၊ ရှင့်မိန်းမက ဒီလောက်မတုံးအဘူး”

 “မင်းဘယ်တုန်းက ထိုးခဲ့လဲ၊ ချည်ထိုးတာ မမြင်ဖူးဘူး”

 စုယွဲ့က ဘေးက အဘွားကြီး ဟန်ရဲ့အခန်းကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ကျွန်မ အမေ့ရဲ့အခန်းကို တိတ်တိတ်လေး ချည်ဖို့သွားတာ။ အမေက ကျွန်မအတွက် ဖုံးပေးတယ်။ ရှင့်ရှေ့မှာ ချည်ထိုးရင် အံ့ဩစရာ မဟုတ်တော့ဘူး။ “

 ဟန်အိုက်ကောက ရယ်မောခဲ့သည်။မကြာသေးမီက သူမသည် သူ့အမေအခန်းသို့ အမြဲပြေးသွားသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။ သူမနဲ့ လိုက်မယ့်အချိန် အမျိုးသမီးအကြောင်း လျှို့ဝှက်စကားတွေပြောဖို့ သွားတာ ဖြစ်ပြီး ယောက်ျားလေးတွေ နားမထောင်သင့်ကြောင်း ပြောခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် သူဘယ်တော့မှ မဝင်ခဲ့ဘူး။ မထင်မှတ်ပဲ သူမက ဆွယ်တာအင်္ကျီကို တိတ်တိတ်လေး ထိုးနေခဲ့တယ်။

 ဟန်အိုက်ကောက သူ့နှလုံးသားထဲထိ ပျော်ရွှင်နေပြီး သူ့ဆွယ်တာအဟောင်းကို ချွတ်ကာ ဆွယ်တာအင်္ကျီအသစ်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် ဂရုတစိုက် ဝတ်ထားလိုက်ရာ နွေးထွေးနူးညံ့သော ခံစားမှုကိုသာ ခံစားလိုက်ရသည်။

 စုယွဲ့ မျက်လုံးများက တောက်ပသွားသည်။ ဤဆွယ်တာအင်္ကျီက သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် အလွန်ကြည့်ကောင်းလှသည်။ သူ့တွင် ပခုံးကျယ်ကျယ်နဲ့ ခြေတံရှည်များ ရှိပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိ ကြွက်သားတွေက ပုံမှန်ပဲ။  ဆွယ်တာအင်္ကျီကို သူဝတ်ထားချိန် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အထူးသင့်လျော်ပြီး အချို့သော အင်္ကျီတံဆိပ်များကို ဝတ်ထားတယ်လို့ ထင်နိုင်သည်။ ပြီးတော့ ဒီဆွယ်တာအင်္ကျီက ရှားရှားပါးပါး နေဗီပြာဖြစ်ပြီး ဒီခေတ်မှာ တွေ့ရတတ်တဲ့ အဖြူ၊ အမည်း၊ မီးခိုးရောင်တို့နဲ့ မတူဘူး။နေဗီပြာသည် သာမာန်မဟုတ်ဘဲ တောက်ပသည်။လူတွေ ဝတ်ဆင်တဲ့အခါ အရမ်းလှစေတယ်။

စုယွဲ့က သူမယောက်ျား၏ အရောင်အဝါကြောင့် အနည်းငယ် မှင်တက်သွားခဲ့ပြီး သူမသည် ရှေ့သို့ တိုးကာ လည်ပင်းကို ပွေ့ဖက်ရင်း နှစ်ကြိမ် နမ်းလိုက်သည်။”ယောက်ျား၊ ရှင်က အရမ်းချောတာပဲ”

ဟန်အိုက်ကောသည် ယခုအခါတွင် သူမ၏ပါးစပ်မှ ထူးဆန်းသော စကားများကို ကျင့်သားရနေပြီး  အလိုအလျောက် ဘာသာပြန်ခဲ့သည်။ သူမက ရုပ်ရချောတယ်လို့ ကြွားခဲ့သည်။ ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်က ရုပ်ချောတယ်လို့ ချီးကျူးစရာ မလိုပေမယ့်၊ဒါပေမယ့် ဇနီးသည်က ချီးမွမ်းတာကို အမြဲပျော်သည်။ သူလည်း သူမကို ပွေ့ဖက်ထားကာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ကို ဖိကပ်ကာ နမ်းလိုက်ရာ သူမ နှုတ်ခမ်း ရောင်လုနီးပါးပင်။

 စုယွဲ့က ထိတ်လန့်သွားပြီး သူ့ကို အမြန်တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ “ကျွန်မ အိပ်ချင်နေပြီ ရဲဘော် ဟန်အိုက်ကော!”

 ဟန်အိုက်ကောသည် သူမ အင်္ကျီအောက်မှ လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး သူမ နောက်ကျောကို ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ပုတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “အဆင်ပြေတယ်။ စိတ်မဆိုးနဲ့။ အိပ်တော့။”

 စုယွဲ့က စိတ်သက်သာရာရပြီး မျက်လုံးမှိတ်ခဲ့ကာ အိပ်ရာကိုထိလိုက်သည်နှင့် အိမ်မက်နတ်ဘုရားကို ချက်ချင်းတွေ့လိုက်ရသည်။

 သို့သော် ဤအိပ်စက်ခြင်းသည် မငြိမ်မသက်ဖြစ်ရန် ရည်မှန်းထားပုံရပြီး သူမအား အချိန်အတော်ကြာသတိပေးခြင်းမရှိသော စနစ်က သူမ၏ အိပ်မက်ကို ထပ်မံဖန်တီးပေးခဲ့သည်။