Chapter 26

👾Chapter 26 

လျစ်လျူရှုခံထားရခြင်း

ပထမအဆင့်လူရွေးပွဲပြီးသောအခါ မက်ခါပညာရှင်၏အလုပ်စပြီဖြစ်သည်။ 

လင်းဟန်၏အလုပ်မှာ ဒုတိယအဆင့်လူရွေးပွဲမစမှီ စစ်သားသစ်များ မောင်းနှင်ရမည့် မက်ခါများကို စစ်ဆေးပေးရန်နှင့် နောက် လိုအပ်သည့်အခါတိုင်း ပြင်ပေးရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေရန်ဖြစ်သည်။

တစ်ခါတစ်ရံ၌ မက်ခါပြုပြင်ခြင်းသည် မက်ခါတစ်ခုချင်းစီ၏ လိုအပ်ချက်များနှင့် မောင်းနှင်မည့်လူ၏စိတ်စွမ်းအားပေါ် မူတည်၍ အစအဆုံး ပြန်ပြင်ရတတ်လေ့ရှိသည်။

စစ်သားအဖွဲ့ဝင်သစ်များ၏ မက်ခါများမှာ အလွန်အဆင့်မြင့်သည့် မက်ခါများမဟုတ်သောကြောင့် ပြုပြင်ရခြင်းမှာ အလွန်ခက်ခဲသည့်အလုပ်မဟုတ်ပေ။သို့သော်လည်း မက်ခါအမျိုးအစားများနှင့် ထုတ်လုပ်သည့်နှစ်များက များစွာရှိသောကြောင့် မက်ခါပညာရှင်သည် မက်ခါတစ်ခုပျက်သည်နှင့် ပျက်သည့်အပိုင်းကို အမြန်အစားထိုး၍ ပြင်ပေးနိုင်ရန် မက်ခါအမျိုးအစားများအားလုံးနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ထားရန်လိုသည်။

ထို့ကြောင့် လင်းဟန်သည် နောက်တစ်နေ့မှစ၍ အလုပ်စလုပ်တော့သည်။

စစ်သားအသစ်များနှင့် စတွေ့သည့်အခါ လူအများက အထူးငှားရမ်းထားသောမက်ခါပညာရှင်က အလွန်ချောမောသော အိုမီဂါတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်ကို မြင်ကြသောအခါ စပ်စုသည့်အကြည့်၊ ရှုံ့ချသည့်အကြည့်များဖြင့် ကြည့်ကုန်ကြသည်။

သို့သော်လည်း ထိုစစ်သားသစ်များသည် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ လက်အောက်၌ပင် ရှိကြသေးသောကြောင့် ဘာမှ ထုတ်မပြောရဲကြပေ။ တော်တော်သတ္တိရှိသည့် တစ်ယောက် နှစ်ယောက်ကတော့ လင်းဟန်ကို မြင်လျှင် မကြိုက်သည့်ပုံစံဖြင့် ကြည့်ကြသည်။ ထိုအကြောင်းကို သူတို့၏ ဆရာသိသောအခါ ထိုလူများကို နာမည်တပ်၍ ဆူပြီးသောအခါ ဟယ့်ယွင်ထင်ဆီသို့ နာမည်နှင့်တကွ စာရင်းတင်လိုက်လေသည်။

နောက်တစ်နေ့ ရွေးချယ်‌ရေးကိစ္စများပြီးသောအခါ စစ်သားသစ်များထဲမှ နောက်ထပ် အရည်အချင်းမမှီသည့် အုပ်စုတစ်စုကို ဖြုတ်ပြီးသောအခါ ဟယ့်ယွင်ထင်သည် သူ့လက်ထဲမှ လူအမည်များနှင့် စာရွက်ကို တင်းမာသောမျက်နှာဖြင့်ကြည့်၍ ထိုလူများ၏နာမည်ကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု ချရေးနေလေသည်။

လင်းဟန်က သူ့ကို ကြည့်နေကြသည့် အကြည့်များကို ဂရုမစိုက်ပဲ ကိုယ့်အလုပ်ကိုသာ အာရုံစိုက်ထားသည်။ လုပ်စရာအလုပ်များပြီးသောအခါ ဌာနချုပ်၌ သူ့အတွက်ပြင်ဆင်ပေးထားသော ရုံးခန်းသို့သွားနေကာ အရေးကြီးကိစ္စတစ်ခုခုရှိသည့်အခါမှသာ ထွက်လာသည်။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ရက်အတွင်း လင်းဟန်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့် စကားလုံးဝမပြောဖြစ်ပေ။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ရာထူးများကလည်း အလွန်ကွာခြားသောကြောင့် တစ်ယောက်ယောက်ကသာ အားစိုက်မထုတ်လျှင် ပြောစရာရှိဖို့နေနေသာသာ တွေ့ဖို့ပင် မလွယ်ချေ။

လင်းဟန်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်အား လုအန်းဟယ်မှတစ်ဆင့်မဟုတ်ပဲ သူ့ကို တိုက်ရိုက်ဆက်သွယ်ခွင့် ပေးထားခဲ့သော်လည်း ဤရက်ပိုင်း၌ ဟယ့်ယွင်ထင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း အလွန်အလုပ်ရှုပ်နေသောကြောင့် လုအန်းဟယ်ကသာ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှ သတင်းပို့ဆောင်သူဖြစ်လာသည်။

လုအန်းဟယ်၏အမြင်၌ လင်းဟန်က အရင်ကကဲ့သို့ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲမရှိတော့ပဲ ဘော့စ်ကလည်း ပို၍ လူများနှင့် အဆက်အဆံမရှိပဲ စိမ်းကားလာသည်ဟု ထင်မိသည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့် လင်းဟန်တို့သည် အခုရက်ပိုင်း၌ သူစိမ်းများနီးပါး ဖြစ်နေကြသည်။

အထူးသဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်သည် လုံးဝ အလုပ်ကိုသာ အရူးအမူး ကုန်းလုပ်နေလေသည်။ တစ်ရက်ကဆိုလျှင် ပထမဌာနချုပ်သို့ တန်းသွား၍ အေးစက်သောမျက်နှာနှင့် ဘာအမှားမှမလုပ်ထားသော အယ်လ်ဖာစစ်သားအချို့ကို ဆွဲထုတ်ကာ လေ့ကျင့်ရေးများ ထပ်ဆင်းခိုင်းခဲ့သည်။ ထိုအယ်လ်ဖာစစ်သားများက လေ့ကျင့်ရေးများကို မလုပ်နိုင်လျှင် ချက်ချင်း စစ်တပ်မှ ထုတ်ရန်လည်း အမိန့်ပေးခဲ့သည်။

ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ စစ်သားသစ်များသည် ပါးစပ်များ ပိတ်ကုန်ကြကာ ချောမောသော မက်ခါပညာရှင် အိုမီဂါအား စေ့စေ့ပင် မကြည့်ရဲကြတော့ချေ။

အချို့ကလည်း ထို မက်ခါပညာရှင်နှင့် ဘာမှမဆိုင်ပဲ ဗိုလ်ချုပ်ဟယ့်ယွင်ထင်သည် အေးစက်သောမျက်နှာ၊ အေးစက်သောနှလုံးသားရှိသော အလွန်ကြောက်စရာလူတစ်ယောက်သာဖြစ်သည်ဟု ပြောကြသည်။

ယနေ့၌ လင်းဟန် အလုပ်စောစောပြီး၍ အခန်းသို့ စောပြန်လာလိုက်သည်။

ပြန်လာရင်းဖြင့် စစ်သားသစ်အုပ်စုတစ်စုနှင့် တွေ့သောအခါ ထိုအဖွဲ့ထဲမှ မည်သူကမှ လင်းဟန်အား မျက်လုံးလှန်မကြည့်ရဲကြပေ။ 

လင်းဟန် စိတ်ထဲမှ ဤလူရွေးချယ်ပွဲသည် အတော်ခက်ခဲကြမ်းတမ်းတာပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ခက်ခဲကြမ်းတမ်းခြင်းကို တွေးမိသည်နှင့် တစ်ဆက်တည်း ဟယ့်ယွင်ထင်ဆီသို့ပါ အတွေးကရောက်သွားသည်။သူ အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာဖြစ်သွားမိသည်။ ဘယ်သို့ဦးတည်နေမှန်းမသိသော ‌ပွေ့ဖက်မှုကြောင့်လား၊ သူတို့နှစ်ယောက်ကို သဘောထားချင်းမတိုက်ဆိုင်ဖြစ်စေခဲ့သည့် လင်းဟန်၏မေးခွန်းကြောင့်လားတော့ မသိ‌ပေ။

သို့သော် လုအန်းဟယ် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ နောက်သို့ ဤမျှ အချိန်ကြာမြင့်စွာ လိုက်နေရခြင်း၊ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ယာဉ်ပျံပေါ်၌တင်ပင် အချိုမုန့်များဝှက်ထားခြင်း၊ တစ်ခါတစ်ရံ၌ ဟယ့်ယွင်ထင်အား စနောက်သည့်လေသံဖြင့် စကားပြောတတ်ခြင်းများကို လင်းဟန် တဖြည်းဖြည်း နားလည်လာပြီဖြစ်သည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အေးစက်သော အသွင်အပြင်က သူ၏ အတွင်းစိတ်နှင့်တခြားစီဖြစ်နေသည်ပင်။

 လွန်ခဲ့သည့်ရက်အနည်းငယ်ကဆိုလျှင် ထိုလူသားသည် အလွန်ကူကယ်ရာမဲ့စွာ စိတ်လွတ်နေ၍ လင်းဟန်အား ကယ်တင်ရှင်ကဲ့သို့ ပွေ့ဖက်ထားလိမ့်မည်ဟု လင်းဟန် စိတ်ပင်ကူးမိမည်မဟုတ်ပေ။

သို့သော်လည်း ယခုထိ ဟယ့်ယွင်ထင်ပြုံးသည်ကို လင်းဟန် မတွေ့ဖူးသေးပေ။ထို့အပြင် ထိုဗိုလ်ချုပ်ကိုလည်း လင်းဟန် ချစ်မိရန် စိတ်ကူးမရှိချေ။သူ ထိုအတွေးများကို စိတ်ထဲမှ ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အခန်းသို့ လျှောက်လာလိုက်သည်။

သို့သော် ဤကျယ်ဝန်းသောဌာနချုပ်၌ သူ မရောက်သေးသည့် နေရာများ များစွာရှိနေကာ စိတ်ကလည်း ရှုပ်နေသောကြောင့် အခန်းသို့ မပြန်ပဲ ဌာနချုပ်ကို လျှောက်ကြည့်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ 

သူက ဌာန၏ အဖြူရောင်ယူနီဖောင်းကို ဝတ်ထားသောကြောင့် လင်းဟန်၏နာမည်ကိုမသိလျှင်တောင် ဌာနမှ လူမှန်းတော့ သိကြမည်ဖြစ်သည်။

စစ်သားတစ်ယောက်က လင်းဟန်ကို မြင်သောအခါ ရိုသေစွာ အလေးပြုလိုက်၍ လင်းဟန်ကလည်း နှုတ်ဆက်သည့်အနေဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

ဌာနချုပ်သည် လင်းဟန်အတွက်တော့ အသစ်အဆန်းနေရာဖြစ်နေသောကြောင့် အချိန်အတော်ကြာ ပတ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မရောက်ဖူးသည့် နေရာများကို ရောက်ပြီး၍ စိတ်လည်း အနည်းငယ် ကြည်လာသောအခါမှ လင်းဟန် အခန်းသို့ ပြန်လျှောက်လာလိုက်သည်။ သို့သော် ပြန်ရန် ခြေလှမ်းအနည်းငယ်သာ လှမ်းရသေးချိန်မှာပင် အသိတစ်ယောက်နှင့် တွေ့လိုက်ရသည်။

"မစ္စတာလင်း!..."

ထိုခေါ်သံကြောင့် သူ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

"မစ္စတာလင်း တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ..."

ရှေးရိုးဆန်သည့် မျက်မှန်ကို တပ်ထားသော လူက လင်းဟန်နားသို့လျှောက်ပြီး အင်္ကျီမှ ယူနီဖောင်းတံဆိပ်ကို လင်းဟန်မြင်အောင် ပြလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်က မစ္စတာလင်းကို အကသင်ပေးဖို့ ဗိုလ်ချုပ်ရှာပေးထားတဲ့ အကဆရာလေ...မှတ်မိရဲ့လားဗျ..."

လင်းဟန် ခဏကြာမျှ တိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်မှတ်မိပါတယ်..."

"ကျွန်တော် ဟိုဘက်ဌာနကနေပြီး မစ္စတာလင်းရောက်နေတယ်ဆိုတာကြားပေမယ့် တစ်ခါမှ မတွေ့ဘူးဖြစ်နေတာ..."

အကဆရာသည် သူ၏ ပုံမှန်အလုပ်နေရာဖြစ်သော ဌာန၌ရှိနေသောကြောင့် အမူအရာများက ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်မနေပဲ ပုံမှန်ဖြစ်နေသည်။ လင်းဟန်က တစ်ခုခု ပြောမည်လုပ်လိုက်ချိန်တွင် အကဆရာက ဆက်ပြောလိုက်သည်။

"ဒါနဲ့ မစ္စတာလင်း အကသင်ဦးမှာလား..."

"..."

ထိုအကဆရာသည် ဤမျှဇွဲကောင်းမည်မှန်း လင်းဟန် မထင်ထားခဲ့ချေ။

"မသင်ဖြစ်လောက်တော့ပါဘူး..."

"ဪ...စိတ်မကောင်းစရာပဲဗျ..."

ဆရာသည် ဤအကသင်သည့်ကိစ္စကို သေချာအလေးထားသောကြောင့် သူ့လေသံက တော်တော် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည့်ပုံပေါ်နေသည်။

လင်းဟန် အကဆရာကို ကြည့်ရင်းဖြင့် ထိုညက ညစာစားပွဲသည် ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်ယောက် မကတတ်ကတတ်ဖြင့် သူ့အား အကသင်ပေးခဲ့သည်ကို သတိရသွားသည်။

 လင်းဟန် အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်၍ ပြောသင့် မပြောသင့် စဉ်းစားနေပြီးမှ နောက်ဆုံး၌ ပြောလိုက်တော့သည်။

"ဒါနဲ့..."

အကဆရာက လှည့်ထွက်မည်လုပ်ပြီးမှ ပြန်လှည့်လာသည်။

"ဘာလဲ မစ္စတာလင်း..."

"ဗိုလ်ချုပ်ဟယ့်..."

လင်းဟန်က တစ်လုံးချင်းပြောကာ အသက်ကို ပါးစပ်နှင့် ရှူလိုက်ပြီးမှ ဆက်ပြောလိုက်သည်။

" ကျွန်တော့်ကို အကသင်ခိုင်းပြီး သူကရော အကသင်သေးလား..."

ထိုအကဆရာ လင်းဟန်၏တံခါးဝသို့ရောက်လာစဉ်က လင်းဟန်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်အား အရင်သင်ပေးပြီးမှ သူ့ဆီပြန်လာရန် ပြောလိုက်သည်ကို အမှတ်ရနေသေးသည်။

အကဆရာသည် စကားကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောတတ်သည့်အပြင် ဟယ့်ယွင်ထင်ကလည်း သူ့အား နှုတ်မပိတ်ထားသောကြောင့် လင်းဟန်မေးသမျှ အကုန်ပြန်ပြောပြနေလေသည်။

"ဟုတ်တယ်...အဲ‌ဒီနေ့က မစ္စတာလင်းပြောတာတွေကို ကျွန်တော် ဗိုလ်ချုပ်ကို ပြန်ပြောလိုက်တယ်...ဒါပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်းမှာတော့ ဗိုလ်ချုပ်က တော်တော်အလုပ်ရှုပ်နေလို့ မသင်ဖြစ်ဘူး...ရှေ့ရက်တွေတုန်းက ကျွန်တော်နဲ့ ကြိုးကြိုးစားစားကို အကသင်တာ..."

လင်းဟန် အလွန်အံ့ဩသွားမိသည်။

"သူ..သူက တကယ် အကသင်နေတာလား..."

"ဟုတ်တယ်..."

ဆရာက ခေါင်းငြှိမ့်လိုက်သည်။

"ကျွန်တော်လည်း ဗိုလ်ချုပ်ကို တကယ်ကြီး အကသင်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားဘူး...ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်လည်း သင်ပေးလိုက်ပါတယ်...ဗိုလ်ချုပ်မှာက အကနဲ့ပတ်သက်လို့ ဘာအခြေခံမှမရှိပေမယ့် တော်တော်လေး ကြိုးစားပြီးလေ့ကျင့်ရှာတယ်..."

"...ဪ..."

လင်းဟန်သည် နှာခေါင်းထိပ်ကို လက်ဖြင့် ပွတ်၍ ပြောလိုက်သည်။ 

"ကျွန်တော် အရင် ပြန်လိုက်ပါဦးမယ်..."

လင်းဟန် ဌာနချုပ်ဆီသို့ တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်ပြန်သွားလိုက်သည်။

 လင်းဟန် သူ့ကိုယ်သူ ဉာဏ်ကောင်းသည်ဟု ထင်သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်ကို လုံးဝ နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်၏စကားများအရ သူ လင်းဟန်အား မကြိုက်သည်မှ ထင်ရှားနေသော်လည်း သူ့ကို(လင်းဟန်) ဘာမှကြီးကြီးမားမားမဟုတ်သည့် အကြောင်းပြချက်လေးဖြင့် ဌာနချုပ်သို့ ခေါ်ထားကာ ယခု အကကိုလည်း ကြိုးစားပမ်းစား သင်နေလေသည်။

ဘာကြောင့်များ ဟယ့်ယွင်ထင် အကကို ကြိုးစားပမ်းစားသင်ခဲ့ပါလိမ့်?

လင်းဟန်နှင့် အနာဂတ်၌ ချစ်သူဖြစ်ရန်အတွက်တော့ မဟုတ်ဘူးမလား...?

သို့သော် လင်းဟန် ထိုအတွေးကို အမြန် ခေါင်းထဲမှ ထုတ်လိုက်သည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်သည် အင်ပါယာ၏ နာမည်ကျော်ဗိုလ်ချုပ်ဖြစ်သောကြောင့် လင်းဟန်အတွက်မဟုတ်လျှင်တောင် အနာဂတ်၌လည်း ထိုသို့သော ဧည့်ခံပွဲများစွာကို တက်ရဦးမည်ဖြစ်သောကြောင့် အကသင်ခြင်းမှာ အလဟဿတော့ မဖြစ်ပေ။

ဟယ့်ယွင်ထင် အကသင်ခြင်းမှာ သူ့အတွက်ကြောင့် မဟုတ်ဟု စဉ်းစားမိပြီးသောအခါ လင်းဟန် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာရသွားသော်လည်း တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ပို၍လည်း စိတ်ရှုပ်သွားမိသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင် ဘာကို လိုချင်နေတာလဲ။

ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့ကို မကြိုက်ဘူးဆိုတာကတော့ ထင်ရှားနေတယ် မဟုတ်လား။

လင်းဟန်သည်လည်း သူ၏အတွေးများကို သူကိုယ်တိုင် နားမလည်တော့ချေ။သူ့ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး တည်ငြိမ်သောစိတ်ဖြင့်သာ နေလာ၍ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း ဒေါသမထွက်ခဲ့ဖူးသလို ဒေါသထွက်စရာအကြောင်းလည်း မရှိနိုင် ဟု ထင်ထားခဲ့မိသည်။ 

သို့သော် လင်းဟန်၏ စိတ်များက လှုပ်ရှားနေ၍ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ဒေါသထွက်နေမိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အတွေးများကို နားထောင်ရန် သူကိုယ်တိုင်ပင် လက်အိတ်ချွတ်ခဲ့၍ ယခု ခံစားနေရသည်မှာလည်း သူကိုယ်တိုင်ပင် ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။

သူ အတွေးများစွာဖြင့် လျှောက်လာရင်းဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်၏အခန်းရှေ့သို့ ရောက်မှန်းမသိရောက်လာလေသည်။ 

ယခုရက်များတွင် ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ငါးနာရီနောက်ပိုင်းဆိုလျှင် ထိန်းချုပ်ရေးအခန်းထဲ၌ မရှိတော့ဘဲ သူ့အခန်းသို့သာ ပြန်လေ့ရှိသောကြောင့် တစ်ခုခုလိုလျှင် ဟယ့်ယွင်ထင်၏အခန်းသို့သာ တိုက်ရိုက်သွားရန် လုအန်းဟယ် ပြောထားသည်ကို အမှတ်ရလာမိသည်။

ထိုစကားက အဓိပ္ပာယ်တစ်စုံတစ်ရာပေါက်နေသည့်ပုံပေါ်သော်လည်း ဟိုနေ့ညမှစ၍ ဟယ့်ယွင်ထင်၏အခန်းဆီသို့ လင်းဟန် မလာရသေးချေ။

ယခုတော့ သူ အခန်းရှေ့၌ မတ်တပ်ရပ်ပြီးသား ဖြစ်နေလေပြီ။

လင်းဟန်၏ စိတ်က အလွန်ရှုပ်ထွေးနေကာ နှလုံးသားကလည်း လေးလံ၍ အမည်တပ်မရသော ခံစားချက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ သူ ဤနေရာသို့ ရောက်လာခြင်းမှာ ဟယ့်ယွင်ထင်ထံမှ အဖြေကိုလိုချင်၍ ထိုအဖြေ၏အကြောင်းပြချက်ကိုလည်း သိချင်သောကြောင့် ဟု ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဆင်ခြေများ ပေးနေမိလေသည်။

လင်းဟန်၏ စိတ်ထဲ၌ မေးခွန်းများစွာရှိနေ၍ ဟယ့်ယွင်ထင်ထံမှ အဖြေကိုလည်း တစ်နည်းမဟုတ် တစ်နည်း ရအောင် ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ထို့ကြောင့် လင်းဟန် အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှူကာ တံခါးကို ခေါက်လိုက်လေသည်။

"ဘယ်သူလဲ..."

အခန်းထဲမှ ယောင်္ကျားသံတစ်သံထွက်ပေါ်လာ၍ ထိုအသံသည် လုအန်းဟယ်၏အသံဖြစ်မှန်း လင်းဟန် မှတ်မိသွားသည်။

"ကျွန်တော် လင်းဟန်ပါ..."

အခန်းထဲမှ အချိန်အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ လုအန်းဟယ်၏အသံထွက်လာသည်။

"ဟားဟား..."

လုအန်းဟယ်က နှစ်ခါမျှ ရယ်လိုက်ပြီးမှ ထပ်အော်ပြောလိုက်သည်။

"ခဏနေဦး...ကျွန်တော်လာပြီ...*

 အခန်းထဲမှ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသော ခြေသံများကို နားထောင်ရင်း သူ ရင် တထိတ်ထိတ်ခုန်လာမိသည်။  လင်းဟန် သူစိတ်တိုနေသည်ကို ပြောရန်လာခဲ့သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်ဘက်က ဘာအမှားမှမလုပ်ထားသောကြောင့် ပေါ်တင်ပြော၍လည်း မရချေ။

သို့သော် ယခုကဲ့သို့ တဲ့တိုးရင်ဆိုင်ရန် မလာလျှင်လည်း ဒီ့ထက်ပို၍ အ‌တွေးများလွန်ကာ ပိုဆိုးသွားမည်ဖြစ်သည်။

လင်းဟန် သူ့ကိုယ်သူ စိတ်အပြောင်းအလဲလွယ်ရကောင်းလားဟု အပြစ်တင်လိုက်သည်။

ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ အရှေ့မှ တံခါး ပွင့်လာမည်ကို စောင့်နေလိုက်သည်။

လင်းဟန်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ရက်အတော်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။

တံခါးပွင့်လာမည်ကိုစောင့်နေသည့် အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာပင် လင်းဟန်၏စိတ်များက ဟိုရောက်ဒီရောက်ဖြစ်နေသည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်ကို မည်ကဲ့သို့ မေးရမည်လဲ။ မည်ကဲ့သို့ စကားစရမည်လဲ။ တကယ်တော့ ဟယ့်ယွင်ထင်ထံမှ မည်ကဲ့သို့သော အဖြေလိုချင်သည်ကိုတောင် လင်းဟန် သူ့ဘာသာသူ မသိချေ။ အကျိုးသင့် အကြောင်းသင့် စဉ်းစားကြည့်လျင် လင်းဟန်၌ စိတ်ဆိုးရန်ပင် အခွင့်မရှိချေ။

သို့သော် ဟယ့်ယွင်ထင်၏စကားများကို ပြန်စဉ်းစားလိုက်သည့်အခါ အေးစက်သည့် "ကိုယ်မသိဘူး..." ဆိုသည့် စကားများက လင်းဟန်အား အနည်းငယ် အသိစိတ်လွတ်စေကာ ထူးဆန်းသည့် ခံစားချက်တစ်ခုကလည်း ရင်ထဲမှ ကြွတက်လာလေသည်။ ထိုခံစားချက်များသည် လင်းဟန်နှင့် မရင်းနှီးသောကြောင့် မည်သို့ ထိန်းချုပ်ရမည်လဲကို သူကိုယ်တိုင်ပင် မသိချေ။

ထို့ကြောင့် လင်းဟန် လုပ်နိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းမှာ ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့် ရင်ဆိုင်ရန်ပင် ဖြစ်တော့သည်။

တံခါးက ဒုန်းကနဲ ပွင့်သွားသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်၏အခန်းက အလွန်မှောင်နေသောကြောင့် အလင်းရောင်ထဲမှ ရပ်နေသော လင်းဟန်သည် ရုတ်တရက် ဘာကိုမှ မမြင်ရဖြစ်သွားရ၏။ 

အနည်းငယ် အာရုံစိုက်၍ ကြည့်လိုက်သည့်အခါမှ သွေးခြောက်များအနည်းငယ်စွန်းနေသော ဆေးသေတ္တာကို ဆွဲ၍ ထွက်လာသော လုအန်းဟယ်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က ခန္ဓာကိုယ်ကို အရမ်းမလှုပ်အောင် ထိန်း၍ အင်္ကျီကို ဝတ်နေသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှ လင်းဟန်ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သော အေးစက်သည့် အငွေ့အသက်တစ်ခုကို ခံစားနေရသည်။

"ဟဲလို မစ္စတာလင်း!..."

လုအန်းဟယ်က လက်ဝှေ့ယမ်း နှုတ်ဆက်ကာ သူတို့ကို မကြည့်တော့ဘဲ အခန်းထဲမှ ထွက်သွား၍ တံခါးကို ပိတ်ကာ လျှစ်စီးကဲ့သို့ လျင်မြန်စွာပင် လင်းဟန်တို့၏ မျက်စိအောက်မှ ပျောက်သွားတော့သည်။

လင်းဟန် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့၍ ‌ခြေလှမ်း အနည်းငယ် ထပ်တိုးလိုက်သည်။

ခုနကပင် ဟယ့်ယွင်ထင် ဝတ်လိုက်သောအင်္ကျီကလည်း သွေးများစွန်းနေသည်ကို မြင်သောအခါ လင်းဟန်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ညာဘက်ပုခုံးမှ ဒဏ်ရာကို သတိရသွားသည်။

ထိုဒဏ်ရာက ဘေးမှကြည့်ရသူအဖို့တောင် တော်တော်နက်နေသည့်ပုံပေါက်နေသော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်ကတော့ မျက်နှာအမူအယာလုံးဝမပြောင်းပဲ အေးဆေးတည်ငြိမ်နေသည်။

ထိုကဲ့သို့ အကြောင်းများကြောင့် ထိုဗိုလ်ချုပ်သည် လင်းဟန်အတွက် အလွန် ထူးဆန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

လင်းဟန်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်ဒဏ်ရာရသည့်နေ့ကို ပြန်စဉ်းစားရင်း ယခု သူ့ရှေ့မှ စကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲနေနေသော ဟယ့်ယွင်ထင်ကို ကြည့်ကာ ဤနေရာသို့ရောက်လာရသော လာရင်းအကြောင်းကို မေ့သွားတော့သည်။

သူ ဟယ့်ယွင်ထင်နားသို့‌ လျှောက်လာရင်းဖြင့် "ဒဏ်ရာက ဘယ်လိုနေလဲဟင်...သက်သာရဲ့လား..." ဟု မေးချင်နေမိသည်။

လင်းဟန် မေးခွန်းမေးရန် သတိမရတော့ဘဲ သူ့မျက်လုံးထဲ မြင်နေသည်က ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ပြင်းထန်သော ဒဏ်ရာသာဖြစ်သည်။ 

လင်းဟန်၏ နှလုံးသားက တစ်ခုခုနှင့် အထိုးခံနေရသကဲ့သို့ နာကျင်နေကာ ဤသို့ လာသည့်လမ်းလျှောက်လာစဉ် တစ်လမ်းလုံး ခံစားလာရသော နားမလည်နိုင်သည့် ခံစားချက်များသည်လည်း ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားကြကာ ခေါင်းထဲ စိတ်ထဲ တစ်ကိုယ်လုံး၌ ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့် သူ့ဒဏ်ရာသာ ရှိတော့သည်။

သူ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ညာဘက်ပုခုံးကို မျက်ခုံးများကိုတွန့်၍ အချိန်အတော်ကြာ ကြည့်နေပြီးမှ နောက်ဆုံးတွင် တုန်ယင်သော အသံလေးဖြင့်မေးလိုက်မိသည်။

"နာ..‌နာနေလားဟင်..."

👾

(ပြောတော့ ဆင်ဖမ်းမယ် ကျားဖမ်းမယ်)