MM Story Teller

Chapter 29

Viewers 3k

👾Chapter 29

【မစ္စတာလင်းက နုနယ်လိုက်တာ】

ဝမ်ထျန်းယောင်က အရင်ဆုံး အနားယူချင်နေပြီး လုအန်းဟယ်က ကိုင်တွယ်စရာ အခြားသောကိစ္စများရှိနေသဖြင့် လင်းဟန်နှင့်ဟယ့်ယွင်ထင်သည်သာ ညွှန်ကြားရေးအခန်းထဲတွင် ကျန်ရှိနေလေတော့သည်။

လင်းဟန်က သူသိထားသည့် အချက်အလက်များကို ဟယ့်ယွင်ထင်အား မည်သို့ အသိပေးရမည်ကို တုံ့ဆိုင်းနေသည်။ အဆုံးတွင် သူသိထားသည်များက နည်းလွန်းနေလေရာ ပြီးပြည့်စုံသော အနှစ်ချုပ်တစ်ခုအတွက် ပေါင်းစည်းလိုက်ရန်ကလည်း နည်းလွန်းနေသေးသည်။

သူသာ ဝမ်ထျန်းယောင်က စစ်တပ်အုပ်စုဝင်တစ်ယောက်ဟု ပြောလိုက်ပါက အခြေအမြစ်မရှိဘဲ ပြောလိုက်လျှင် ဟယ့်ယွင်ထင်သည်လည်း ယုံကြည်ပေးမည် မဟုတ်ပေ။

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ အလုပ်လုပ်နေဆဲ ဖြစ်ပြီး အနှောက်အယှက် ပြု၍ မဖြစ်ပေ။ သူသည်လည်း နေ့လည်စာ မစားရသေးသည့်အပြင် အာဟာရဓါတ်စာများလည်း အသုံးမပြုရသေးသဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်အား အရင်ပြန်သွားမည်ဟုသာ ပြောလိုက်သည်။

"ဒါဆို ကျွန်တော့်အခန်းကို ပြန်သွားပါတော့မယ်... ဗိုလ်ချုပ်" လင်းဟန်က တယဥ်တကျေး ပြောလိုက်သည်။

သို့သော်လည်း ဝမ်ထျန်းယောင်က သူ့အား အမြဲတမ်း မသက်မသာ ခံစားရအောင် လုပ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် လင်းဟန်က စာရွက်တစ်ခုကို ဆွဲကာ လက်များကို သုတ်လိုက်သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က တစ်ခဏကြာမှ ပြန်ဖြေလာခဲ့သည်။ "အိုကေ"

လင်းဟန်က ထိုအခိုက်တွင် ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်ယောက် စိတ်ကောင်းဝင်နေခြင်းမရှိဟု ခံစားလိုက်ရသဖြင့် စပ်စုကြည့်လိုက်သည်။

"တစ်ခုခု ဖြစ်နေတာလား"

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး"

လင်းဟန်ကလည်း ဟယ့်ယွင်ထင် သူ့အား ပြောပြလာမည် မဟုတ်ဟု တွေးထားပြီးသားဖြစ်ရာ စိတ်မဆိုးမိပေ။

"ဒါဆို ကျွန်တော် သွားနှင့်တော့မယ်"

"ခဏစောင့်" လင်းဟန် တံခါးကို လက်လှမ်းဟန်အပြုတွင် ဟယ့်ယွင်ထင်က တစ်ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားပုံရသော်လည်း ပါးစပ် ဟလိုက်လေသည်။

“?”

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အမူအယာက အေးစက်နေသော်လည်း လင်းဟန်ကမူ ထိုသူ အနည်းငယ် စိတ်အခြေအနေမကောင်း ဖြစ်နေကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်

၊ "မစ္စတာလင်းမှာအသန့်ကြိုက်ရောဂါ ရှိတယ်လေ"

လင်းဟန်က တစ်ခဏမျှ ကြက်သေသေသွားပြီး မည်သို့ ပြန်ဖြေရမည်ကိုပင် မသိတော့ပေ။သူက ဟယ့်ယွင်ထင်အား သူ၏ အခြေအနေမှန်နှင့် ဝမ်ထျန်းယောင်အား သူ့ဘက်မှ စတင်လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရသည့် ရည်ရွယ်ချက်အမှန်ကို မပြောနိုင်ပါပေ။

"ထားလိုက်တော့... အဆင်ပြေတယ်"

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ အဖြေကို မကြားချင်သည့်အလား ခပ်မြန်မြန် ထပ်ပြောလိုက်သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်သည်လည်း တံခါးဆီသို့ လျှောက်လာပြီး သူ့လက်ကို လင်းဟန်ထံ ဆန့်တန်းပေးလိုက်သည်။

"နှုတ်ဆက်ပါတယ်... မစ္စတာလင်း"

လင်းဟန်က ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အပြုအမူကို ကြည့်ကာ နဝေတိမ်တောင် ဖြစ်သွားလေ၏။ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အမူအရာများမှာ တောင့်တင်းကာ ကသုတ်ကရက် ဆန်နေခဲ့သည်။

လင်းဟန် တွေးလိုက်မိသည်။ အရင်တစ်ခါကလည်း နှုတ်ဆက်တယ်လို့ ပြောပေမယ့် လက်ဆွဲမနှုတ်ဆက်ခဲ့ကြဘူးလေ...

သူ့ထံတွင် သိမ်မွေ့သော အသွင်အပြင်များ ရှိနေပြီး အဖြူရောင် ယူနီဖောင်းက ဆံနွယ်နက်လေးများကို ထင်ပေါ်စေကာ မျက်လုံးလေးများက စိုစွတ်မဲနက်နေခဲ့လေသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်အား ထိုကဲ့သို့ ကြက်သေသေနေသော အမူအရာဖြင့် ကြည့်လာသောအခါ ထိုသူ၏ မျက်လုံးလေးများက အနည်းငယ် ပြူးကျယ်နေခဲ့ပြီး နူးညံ့ကာ အပြစ်ကင်းစင်ပုံပေါ်နေသည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်က လင်းလက်နေသော မှင် ဖြစ်နေချိန်တွင် ထိုသူက သန့်ရှင်းဖြူစင်နေသော ပန်းချီကားလိပ်ကဲ့သို့ပင် စုတ်ချက်တစ်ခုချင်းစီက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အနုစိတ် ဆွဲထားကြပုံပင်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က မည်သည့်အရှက်တရားကိုမှ ခံစားရသည့်အလား အကြည့်များကို မလွဲဖယ်လိုဘဲ သူ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း လေထဲတွင် တန်းလန်းဖြစ်နေသည်။

လင်းဟန်တစ်ယောက် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ဆိုလိုရင်းအား နားလည်သွားရန် နှစ်စက္ကန့်မျှ အချိန်ယူလိုက်ရသည်။ သူက လင်းဟန်နှင့် နှုတ်ဆက်စကားပြောရင်း လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုသည်။ လင်းဟန်ကမူ လက်ရှိတွင် လက်အိတ်များအား ဝတ်မထားခဲ့ပေ။

အဆုံးတွင် ဟယ့်ယွင်ထင် တွေးနေသည့်အရာကို နားလည်ရန် တက်တက်ကြွကြွ မကြိုးစားသင့်ဘဲ ထိုသူ၏ အတွေးများအတွင်း ထပ်ပြီး ကျမသွားသင့်ဟု သူ့ကိုယ်သူ သိမ်းသွင်းလိုက်ရသည်။

သို့သော်လည်း ယခုတွင် ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လာပေးလေရာ သူ့ဘက်က လက်လွတ်စပယ် လစ်လျူရှုမထားသင့်ဟုလည်း ခံစားလိုက်ရသည်။

သူသာ ဟယ့်ယွင်ထင်ကို ငြင်းဆန်လိုက်ရင် ဘာများ ဖြစ်သွားမလဲ... စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတဲ့ အမူအရာ ပြလာမလား... သို့သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်က ယခင်ကတည်းက မပြုံးရယ်တတ်သူ ဖြစ်လေရာ မျက်နှာအမူအရာ များများစားစား မရှိပေ။

ထို့ကြောင့်ပင် သူ ပျော်နေသည်ဖြစ်စေ ဝမ်းနည်းသည်ဖြစ်စေ မပေါ်လွင်ပေ။

ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ တုံ့ဆိုင်းနေသည်ကို တွေ့သောအခါ လင်းဟန်ကို သတိပေးလာသည့်အလား... ထို့အပြင် သူ့ကိုယ်တိုင်အတွက်လည်း ခြေတစ်လှမ်း ရှာနေသည့်အလား နှုတ်ခမ်းထောင့်များကို စေ့ပိတ်ကာဖြင့် သူကိုယ်တိုင်ကပင် ထပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။

"နှုတ်ဆက်ပါတယ် မစ္စတာလင်း"

ထိုစကားများမှာ ရေကာတာအလား ဖြစ်ပေါ်လာစေသည်။ လင်းဟန်သာ မလုပ်ချင်လျှင် "နှုတ်ဆက်ပါတယ်"ဟု ပြောကာ ထွက်သွားမည် ဖြစ်သော်ငြား လင်းဟန်သာ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ဆိုလိုရင်းကို နားလည်ခဲ့ပါလျှင်...

ထိုအကြောင်းကို တွေးမိသွားသောအခါ သူ့ရှေ့မှ လူက တစ်နည်းတစ်ဖုံ ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်ဟု လင်းဟန် ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။

ထိုသူ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်များက အမြဲတစေ ဖြောင့်တန်းနေကာ မျက်နှာတစ်ခုလုံးက အမြဲတန်း အေးစက်နေပြီး အေးစက်သော အရာများကို အမြဲတမ်း ပြောဆိုနေတတ်ကာ သူလိုချင်သောအရာကို ဘယ်သောအခါမှ မပြောခဲ့ပေ။

လင်းဟန် မျက်တောင်လေးများကို တဖျတ်ဖျတ် ခတ်လိုက်ပြီးနောက် နှလုံးသားထဲတွင် အနည်းငယ် သိမ်မွေ့နူးညံ့လှသော နွေးထွေးမှုတစ်ခုကို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။

သူက နှုတ်ခမ်းလေးထက်ရှိ အတွန့်အကွေးလေးကို မပေါ်လွင်စေရန် အတော်လေး ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း ထိုအပြုံးက မျက်လုံးလေးများကို ကွေးကျလာစေခဲ့သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ ဦးစွာ လက်ကမ်းလာသူဖြစ်ပြီး စိတ်ဖတ်ရမည့်သူလည်း မဟုတ်ခဲ့ပေ။

သူ့ကိုယ်သူ ထပ်ကာထပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"ကောင်းပါပြီ နောက်မှ တွေ့ကြတာပေါ့... ဗိုလ်ချုပ်"

လင်းဟန် တစ်ခဏမျှ တွေးပြီးနောက် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

【ငါ့လက်ပေါ်က သေနတ်ကိုင်ထားတဲ့ အသားမာတွေက အရမ်း ကြမ်းနေလို့ များလား...】

【သူများတွေနဲ့ကျ ဘာလို့ အမြဲတမ်း လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်နေရတာလဲ】

လင်းဟန် တစ်ခဏမျှ အေးခဲသွားပြီးနောက် တီးတိုးရယ်မောလိုက်သည်။

မင်းသား၏ လက်များနှင့် နှိုင်းယှဥ်လိုက်ပါက ဟယ့်ယွင်ထင်၏ လက်များမှာ အမှန်ပင် ပို၍ ကြမ်းထော်နေသည်။ ထိုသူက ထိန်းသိမ်းရေးအကြောင်းကို ဂရုမစိုက်သည့်အတွက်ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သလို အချိန်မပေးနိုင်သည်ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သေးသည်။

သို့သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်၏ လက်တွင် အနည်းဆုံး အသားမာပါးပါး နှစ်ခု ရှိနေသည်။ လင်းဟန်၏ လက်ညှိုးက ၎င်းတို့ကို ဖိနှိပ်လိုက်သည့်အခါ သိပ်မပြေပြစ်ဘဲ လက်ချောင်းထိပ်လေးများတလျှောက် ထိသွားသည့် ဘေးပတ်လည်မှ အသားအရည်ထက်ပင် အနည်းငယ် ပို၍ ကြမ်းထော်နေသေးပြီး သူ့နှလုံးသားထက်သို့ ထူးဆန်းသော စိတ်မကောင်းမှုများ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း သူ့လက်များက နွေးထွေးနေပြီး အသိစိတ်လည်း ရှင်းလင်းနေသည်။

ထို့ကြောင့် လင်းဟန်က အရင်ဆုံး လွှတ်မပေးလိုက်ဘဲ ပါးစပ်ဟကာ ဟယ့်ယွင်ထင်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

"ဗိုလ်ချုပ်"

တစ်ဖက်လူ၏ အပြာရောင် မျက်ဆံနက်များက သူ့မျက်နှာထက်သို့ ရွေ့လျားလာခဲ့သည်။

လင်းဟန်က သူ့အား အမှန်တရားကို ပြောပြချင်နေခဲ့သော်လည်း တစ်ဖက်တွင်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင် သူ့အား မယုံကြည်မည်ကို ကြောက်ရွံ့နေခဲ့သည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင်လည်း သူထိုသို့လုပ်ခဲ့လျှင်ပင် ထိုသူ၏ ယခင်က အတွင်းစိတ်များနှင့် ပေါင်းစပ်လိုက်ပါက ပို၍ ရှက်ရွံ့ဖွယ်ဖြစ်သွားပေမည်။

သို့သော်လည်း အလုပ်ဖြစ်နေသော မည်သည့် ခံစားချက်များကိုမှ ထုတ်မပြောနိုင်ပေ။ ထို့အပြင် ဟယ့်ယွင်ထင် သူ့အား အထင်လွဲသွားမည်ကိုလည်း မလိုချင်ခဲ့ပေ။

ထို့ကြောင့် လင်းဟန်ကပင် လက်ဦးမှုယူကာ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ လက်ပေါ်မှ အသားမာများကို ထိလိုက်ပြီးနောက် အမှန်တမဲ့ပုံစံဖြင့် မေးလိုက်လေသည်။

"ဒါက... သေနတ်ကိုင်တာတွေ မက်ခါမောင်းတာတွေကနေ ရခဲ့တာလား"

သူက ဟယ့်ယွင်ထင်၏ မျက်လုံးများ၌ အလင်းရောင်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားပြီး မျက်လွှာချကာ "အင်း"ဟု ပြောလိုက်သည်ကု တွေ့လိုက်ရသည်။

【အသားမာတွေ ပျောက်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ】

“…” လင်းဟန်က သူ၏ ပထမဆုံး တုံ့ပြန်မှုကို ထိုသို့ ဖြစ်နေမည်ဟု မထင်မှတ်ထားသဖြင့် အတွေးထဲတွင် တခဏမျှ နစ်မြောသွားပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။

"ဗိုလ်ချုပ်က အလုပ်ကြိုးစားခဲ့တာပဲ"

ဟယ့်ယွင်ထင်က လင်းဟန်ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံဖြင့် ကြည့်လာပြီး စကားမပြောပေ။

【ဟမ်】

လင်းဟန်မှာ ထိုကဲ့သို့သော ဆက်သွယ်မှုမျိုးက အတော်လေး အသစ်အဆန်း ဖြစ်နေသည်ဟု ခံစားနေရသည်။ ဆက်နွယ်ထားသော လက်များမှာ သူတို့နှစ်ဦးအကြား ဆက်သွယ်နိုင်သည့် ကြားခံနယ်တစ်ခုကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ ထို့အပြင် သူက တစ်ဖက်လူက စကားကောင်းကောင်း မပြောတတ်သည့်တိုင် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ နှလုံးသားကို နားလည်မှုလွဲခြင်း မရှိဘဲ ကြိုးစားကြည့်နိုင်သည်။

"ကျွန်တော် ပြောချင်တာ..."လင်းဟန်၏ အသံက နူးညံနေသည်။

"ဒါက ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ အောင်မြင်မှုသက်သေတွေပဲလေ... ကျွန်တော် ဗိုလ်ချုပ်အတွက် အရမ်း ဂုဏ်ယူမိတယ်"

【ဒါဆို သူ မကြိုက်တာမျိုး မရှိဘူးပေါ့】

လင်းဟန်က အထင်လွဲမှုများ လွင့်ပြယ်သွားကြောင်း တွေ့လိုက်ရသဖြင့် စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး သူ့လက်ကို လွှတ်လိုက်တော့မည်အပြုတွင် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အသံက နားထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

【မစ္စတာလင်းက အရမ်း သဘောကောင်းတယ်】

ရုတ်တရက်ဆိုသလို လူကောင်းကဒ် ရသွားသော လင်းဟန်: “…”

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အတွေးများက လူကိုယ်တိုင်ထက်ပင် တဲ့တိုးဆန်နေပြီး ယင်းက လင်းဟန်ကြားခဲ့ရသည့် ပထမဆုံးအကြိမ်လည်း မဟုတ်တော့ပေ။

ကံအားလျော်စွာဖြင့် ဤတစ်ကြိမ်က ယခင်အကြိမ်များထက် အတော်လေး ပိုသင့်တော်နေပြီး လင်းဟန်ကလည်း ဒေါသမထွက်မိပေ။ သူက သူ့လက်ကို လွှတ်ကာ နှုတ်ဆက်စကား ပြောတော့မည်အပြုတွင် တံခါးမှ ဆူညံသံတစ်ခု ထွက်လာခဲ့သည်။

"စကားမစပ် ဘောစ့်... အရင်တစ်ခေါက် ပြောခဲ့တာ..." လုအန်းဟယ်က နို့ခွက်ကို သယ်ရင်း တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။

တစ်စက္ကန့်အကြာ သူ့နှုတ်ခမ်းများက ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ပွင့်ဟသွားခဲ့သည်။ တံခါးကို ဖြတ်ဝင်လာသည်နှင့် ထိုကဲ့သို့သော မြင်ကွင်းမျိုးကို မြင်လိုက်ရမည်ဟု မထင်မှတ်ထားခဲ့ပေ။

မစ္စတာလင်းက နှုတ်ခမ်းဖျားထက်တွင် အပြုံးလေးတစ်ခု ရှိနေခဲ့ပြီး မျက်လုံးများကလည်း နူးညံ့သိမ်မွေ့နေသည်။ ထိုစဥ် အေးစက်နေသည့် လက်ချောင်းဖွေးဖွေးလေးများမှာ သူ့ဘောစ့်၏ လက်ထဲတွင် ရောက်နေပြီး သူ့ဘောစ့်၏ အမူအရာက မပြောင်းလဲသော်ငြား မစ္စတာလင်းအား ငုံ့ကြည့်နေချိန်တွင် မျက်လုံးထဲမှ ခံစားချက်များသည်ကား သူအချိန်အတော်ကြာ မတွေ့ဖူးခဲ့သည့် အရာတစ်ခု ဖြစ်နေ၏။

နှစ်ယောက်သားက တိတ်တဆိတ်ဖြင့် အချင်းချင်း ကြည့်နေကြသော်လည်း အဆုံးသတ်မှာ သူ့စိတ်ကို ရစ်ပတ်လာသည်မှာ ယင်းက ချစ်ခြင်းတရားတစ်ခုပင် ဖြစ်ကာ မသဲမကွဲဖြင့် တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။

လုအန်းဟယ်မှာ သူ၏ ဖော်ပြချက်က အတော်လေး ကောင်းလှသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

သူက ချက်ချင်းဆိုသလို စုတ်သပ်လိုက်ပြီးနောက် မျက်လုံးများကို နို့ဘူးဖြင့် ကွယ်ကာ အလျင်အမြန် မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။

"ဆက်လုပ်ကြပါ.... ရုတ်တရက် လုပ်စရာ ရှိလာလို့"

သူက အလွန်ပင် တွေးတောပေးတတ်ဟန်ဖြင့် တံခါးကိုပါ ပိတ်ပေးသွားခဲ့သည်။

လုအန်းဟယ်က အလျင်အမြန် ရှောင်ထွက်ပေးသွားခဲ့သော်လည်း နှစ်ယောက်သားမှာ တစ်ချိန်တည်းလိုလို လက်လွှတ်လိုက်ကြပြီး ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်ကြသည်။

လင်းဟန်တစ်ယောက် ထိုကဲ့သို့သောအခြေအနေမျိုးနှင့် ကြုံတွေ့ရသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်၍ ရှားရှားပါးပါး ရှက်ရွံ့သွားခဲ့သည်။ သူက မသိစိတ်အရ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အသားမာများအား ထိမိခဲ့သည့် လင်ညှိုးအရင်းကို လက်မဖြင့် ပွတ်မိနေပြီး တစ်ဖက်လူ၏ မျက်လုံးများအတွင်းသို့ မကြည့်ရဲတော့ပေ။

နေ့လည်စာ မစားရသေးဘဲ အာဟာရဖြည့်စွက်စာများလည်း မသုံးဆောင်ရသေးသည့်အတွက် အိုမီဂါလေး၏ ခန္ဓာကိုယ်က ပျော့ကျလာပြီး ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ကာ အားပြတ်လာခဲ့သည်။

လင်းဟန်က အိပ်ချင်စိတ်လေးများ ဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီး ပင်းပန်းနွမ်းနယ်မှုများကို ထိန်းထားကာ ဟယ့်ယွင်ထင်အား နှုတ်ဆက်ရန် ကြိုးပမ်းလိုက်သည်။ သို့သော်ငြား အချိန်အကြာကြီး အလုပ်လုပ် ခဲ့ရသည်ကြောင့်လား စိတ်ဖတ်ခြင်းက အလွန် အားအင်ကုန်ခမ်းစေသည်ကြောင့်လား မသိရသော်လည်း ခြေထောက်များက အနည်းငယ် ပျော့ခွေလာပြီး ခန္ဓာကိုယ်က ယိုင်လဲလာကာ ရှေ့ဘက်သို့ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ လဲကျသွားလေသည်။

ကံကောင်းစွာဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့အား အလျင်အမြန် ဆွဲယူလိုက်သဖြင့် လဲမကျသွားဘဲ ပြန်ပြီး မတ်မတ် ရပ်လိုက်သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က ဤတစ်ကြိမ်၌ သူ့လက်ပေါ်ကို အားအနည်းငယ် သုံးလိုက်ပြီး လင်းဟန်၏ လက်ကောက်ဝတ်အား ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။

【မစ္စတာလင်းက နုနယ်လိုက်တာ】

“……” သူ့ကိုယ်သူ အားနည်းသူဟု မတွေးထားသည် မစ္စတာလင်းတစ်ယောက် မျက်မှောင်ကြုတ်မိသွားလေသည်။ သူ စကားပြောဖို့ လိုပြီ...

【ကံကောင်းလို့ သူ မလဲသွားတာ... မဟုတ်ရင် နာသွားရှာမှာ 】

ထို့ကြောင့် မစ္စတာလင်း၏ ခပ်တင်းတင်း မျက်ခုံးများမှာ အနည်းငယ် ပြေလျော့သွားလေ၏။ ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ လင်းဟန်ကို မလွှတ်ပေးသေးဘဲ မည်သည့်နေရာမှ မပွန်းပဲ့သွားကြောင်း စစ်ဆေးလိုက်ပြီးနောက် ဆိုလိုက်သည်။

"မစ္စတာလင်း... ဒီနေရာမှာပဲ နားလိုက်ပါ... တစ်ယောက်ယောက်ကို အာဟာရဓါတ်စာတွေ ယူခိုင်းလိုက်မယ်"

လင်းဟန် မျက်တောင်လေးများ တဖျတ်ဖျတ် ခတ်ကာ ငြင်းဆန်ချင်နေခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း သူ၏ Dအဆင့် ခွန်အားက လင်းဟန်အား တုံ့ဆိုင်းနေစေခဲ့သည်။ သူ့အခန်းကို တဖြည်းဖြည်း လမ်းလျှောက်၍ ပြန်သွားခဲ့လျှင် အားပြတ်မှုကြောင့် ကော်ရစ်ဒါမှာပင် လဲကျသွားနိုင်သည်။

"ကိုယ် မစ္စတာလင်းကို နှောက်ယှက်မှာ မဟုတ်ဘူး" ဟယ့်ယွင်ထင် ထပ်ပေါင်း ပြောလိုက်သည်။ သူ ပြောပြီးနောက် လင်းဟန် မငြင်းဆန်တော့ကြောင်း အတည်ပြုလိုက်ပြီး ဆက်သွယ်ရေးစက်ကို ဖွင့်ကာ အာဟာရဓါတ်စာနှင့် နေ့လည်စာများ ယူလာခိုင်းလိုက်သည်။

အဆုံးတွင် ဟယ့်ယွင်ထင် ကိုယ်တိုင် ဆက်သွယ်ရေးစက်မှတဆင့် ခိုင်းစေခဲ့သည်ကြောင့် သုံးမိနစ်ပင် မကြာလိုက်ဘဲ တပ်တွင်းရေးရာ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ကိုယ်တိုင် တံခါးခေါက်ကာ သူမှာထားသမျှ ယူလာပေးခဲ့သည်။

လင်းဟန်က ဆိုဖာနောက်ကျောကို ပြန်မှီလိုက်ပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့အား ရေတစ်ခွက် အရင်ဆုံး ငှဲ့ကာ အာဟာရဖြည့်စာကို ယူ၍ အဖုံးဖွင့်ပေးပြီးမှ သူ့ထံ ကမ်းပေးလာခဲ့သည်။

"မစ္စတာလင်း... စားပြီးရင် အရင်ဆုံး နားလိုက်ပါ... ကိုယ်..."

ဟယ့်ယွင်ထင်က ရုံးခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

ဘေးမှ အနားယူသည့်အခန်းကို ဝမ်ထျန်းယောင်က အပိုင်စီးထားပြီး သူ့နောက်တွင်လည်း screenမှ ပုံရိပ်များစွာ ပြသထားသည့် စီမံရေး စားပွဲတစ်ခုသာ ရှိကာ ရုံးခန်းထဲမှ ဆက်သွယ်ရေးစက်ကလည်း အချိန်နှင့်အမျှ အသံမြည်လာတတ်သဖြင့် နေ့လည်စာစားရန် နေရာကောင်း မဟုတ်ပေ။

ဟယ့်ယွင်ထင် တစ်ခဏမျှ စဥ်းစားလိုက်သည်။

တစ်ခဏအကြာ လင်းဟန်မှာ ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်ယောက် ဆုံလည်ကုလားထိုင်မြင့်ကြီးကို screenမျက်နှာပြင်ဘေးသို့ ရွှေ့လိုက်ပြီး ဆိုဖာရှေတွင် အမြင့်ဆုံးသို့ ပြောင်း၍ လင်းဟန်အတွက် အလင်းကာပေးရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။

သို့သော်လည်း ကုလားထိုင်တစ်ခုက အလုံးစုံ ကာပေးမထားနိုင်ခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် ထပ်တွေးကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်ယောက် သူ၏ ဝတ်ရုံကို ရှာတွေ့သွားသည်။

👾

Prev Next