အပိုင်း ၁၀

၈၀ ခုနှစ်၌ ဗီလိန်လေး၏ မေမေအဖြစ် နိုးထလာခြင်း 

အပိုင်း ၁၀

တပေါင်သည် ပုံမှန်အားဖြင့် သေးသေးလေးဖြစ်‌သောကြောင့် လီကျောင်းကျောင်းက သူရောက်လာတာကို လုံးဝ သတိမထားမိခဲ့ပေ။

လီကျောင်းကျောင်းသည် အစတည်းက အပြစ်ရှိစိတ်ရှိသောကြောင့် တပေါင်၏ အော်ဟစ်သံကို ကြားလိုက်သောအခါတွင် သူမ၏ ခြေထောက်များသည် အားနည်းသွားကာ သူမ၏ နှလုံးသားသည် ကြောက်လန့်တကြား ခုန်ထွက်လုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

သူမက တပေါင်ကို စိုက်ကြည့်ကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် ဆူပူကြိမ်းမောင်းလိုက်သည်။ "စောက်ကလေး၊ မင်းဘာလို့ အကျယ်ကြီး အော်နေတာလဲ?"

စကားပြောပြီးနောက် လီကျောင်း‌ကျောင်းသည် နံရံကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး အတွင်းမှလူများ ကြားလား၊ မကြားဘူးလား တွေးနေမိသည်။

"မင်း ဒီနေ့ ငါ့ကို မတွေ့ခဲ့ချင်ယောင်ဆောင်နော်၊ နားလည်လား?" လီယွီလန်ကို ရင်ဆိုင်ရန် မလိုရဲသေးတာကြောင့် လီကျောင်းကျောင်းက တပေါင်ကို အသံတိုးတိုးဖြင့် သတိပေးခဲ့သည်။

တပေါင်က သူ့မျက်လုံးတွေကိုခတ်ပြီး ကျယ်လောင်စွာ ဆက်ပြောသည်။ "အန်တီ၊ ဒီမှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိနေတာပဲကို။ အဲဒါကို ကျွန်တော်က မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နိုင်ပါ့မလား?"

အိမ်ဝင်းတွင်းရှိ လီယွီလန်နှင့် ကုရှန်းတို့သည် အပြင်မှ လှုပ်ရှားမှုကို ကြားကြပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။

လီကျောင်းကျောင်းသည် တပေါင်ကြောင့် ဒေါသထွက်သွားပြီး ဒီစောက်ကလေးသည် သူမကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်သည်ဟု သူမ သံသယဖြစ်ခဲ့သည်။

အခု သူမသည် သူနှင့် ရန်မဖြစ်ချင်တော့ဘူး၊ လီကျောင်းကျောင်းက တပေါင်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ထွက်သွားတော့မည်။

သူမကြားလိုက်ရသည်မှာ အိမ်တံခါးမှ ကျယ်လောင်သော အသံနှင့် တစ်စုံတစ်ယောက်၏ ခြေသံများ ထွက်လာတာဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ တပေါင်က "ဖေဖေ" ဟု သေသေချာချာ အော်လိုက်သည်။

လီကျောင်းကျောင်းသည် ခဏလောက် ရပ်တန့်သွားပြီး မယုံကြည်နိုင်စွာ ခေါင်းကို လှည့်လိုက်သည်။ တကယ်ကို အိမ်တံခါးမှာ ရပ်နေတဲ့ ကုရှန်းကို သူမတွေ့လိုက်ရသည်။

လီကျောင်းကျောင်းသည် သူမ၏ ခေါင်းထဲတွင် "ဟမ်" ဟုသာ ကြားလိုက်ရသည်။

ကုရှန်း ပြန်ရောက်နေပြီလား? သူ အခုပြန်လာပြီ! ဝင်သွားတဲ့သူတွေက မလှုပ်ရှားတာ အံ့သြစရာမရှိတော့ဘူး။

လီကျောင်းကျောင်း၏ မျက်နှာသည် ဖြူဖျော့သွားကာ အစက သူမကြံစည်ထားသော သူမ၏ ဇာတ်ကြောင်းသည် လုံး၀ မအောင်မြင်ကြောင်း သူမ ချက်ချင်း သဘောပေါက်သွားသည်။

သူမသည် စိတ်တိုဒေါသထွက်ကာ သူမဘာသာ စိတ်တည်ငြိမ်အောင်သာ ကြိုးစားနိုင်ခဲ့သည်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဝန်ထမ်းနှစ်ဦးနှင့် လီယွီလန်တို့လည်း အတူတူထွက်လာခဲ့ကြသည်။

ဝန်ထမ်းနှစ်ဦးတို့သည်လည်း ခြံဝင်းလေးထဲတွင် တပေါင်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ လီကျောင်းကျောင်းက သူတို့ရဲ့ ဆွေမျိုးလို့ ထင်နေတာကြောင့် သူတို့က ဂရုမစိုက်ပါပေ။ သူတို့သည် ကုရှန်းနှင့် လီယွီလန်တို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာသွားတော့မည်ဖြစ်သည်။

လီကျောင်းကျောင်းသည် အဲ့နေရာမှာပဲ မတ်တပ်ရပ်နေပြီး မလှုပ်ရဲပေ။

သူမသည် စောစောက သူတို့ရှေ့တွင် မျက်နှာမပြခဲ့ဘဲ သူမက အခုအဝတ်အစားလည်း လဲပြီးပြီမို့ သူမကို မသိနိုင်ပေ။

ဝန်ထမ်းနှစ်ဦး ထွက်ခွာလိုပါက သူတို့သည် လီကျောင်းကျောင်းကို ဖြတ်သွားရမည်ဖြစ်သည်။

သူတို့ မဖြတ်သွားခင် သူတို့ နှစ်ယောက်က သူ့အနား ပိုပိုပြီး နီးကပ်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် လီကျောင်းကျောင်း၏ အသံသည် နောက်ဆုံးတွင် ထွက်လာခဲ့သည်။

ဒါပေမယ့် သူမ မပျော်ခင်မှာ နူးညံ့သော မျက်နှာထားရှိတဲ့လူက လီကျောင်းကျောင်းရှေ့ကို ခြေလှမ်းအနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်သွားပြီး သူမရဲ့မျက်နှာကို စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာ ကြည့်ကာ "အာ ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါမင်းပဲ!"

လီကျောင်းကျောင်းက တည်ငြိမ်သော အသံဖြင့် "မိတ်ဆွေ၊ ကျွန်မ ရှင့်ကို မသိဘူး!"

"ဘာမသိဘူးလဲ?" နူးညံ့သော မျက်နှာရှိတဲ့လူက သူ့ခေါင်းနောက်ကို ကုပ်ကာ ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောလိုက်သည်။ "ငါတို့ စောစောက တွေ့ခဲ့တယ် မဟုတ်ဘူးလား မဟုတ်ရင် မင်း ငါတို့ကို ဒီကိုခေါ်လာတာလား!" 

ထို့နောက် နူးညံ့သောမျက်နှာထားရှိတဲ့သူသည် ကုရှန်းနှင့် လီယွီလန်ကို ပြန်ကြည့်ပြီး လီကျောင်းကျောင်းအား လက်ညှိုးထိုးပြကာ ရှင်းပြသည်။ "သူက သတင်းပို့တဲ့သူ။" 

လီကျောင်းကျောင်းသည် ထိုစကားကြားသောအခါ ကုရှန်းကို ချက်ချင်းကြည့်လိုက်ကာ သေချာပေါက်ကို ကုရှန်း၏ မျက်လုံးများက အနည်းငယ် ကျဉ်းမြောင်းသွားခဲ့သည်။

လီယွီလန်လည်း သူမကိုကြည့်ရင်း ပါးစပ်ထောင့်က အနည်းငယ် မြင့်တက်လာသည်။

လီကျောင်းကျောင်းက ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားသော်လည်း "ရှင်ဘာတွေ အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ ပြောနေတာလဲ? ကျွန်မ ရှင့်ကို မတွေ့ဖူးဘူး။ ကျွန်မက ကျွန်မရဲ့ ဒုတိယဝမ်းကွဲကို ရှာဖို့ အခုမှရောက်လာတာ။"

"ငါ အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ‌တွေ ပြောတာမဟုတ်ဘူး!" ထိုလူသည်လည်း အနည်းငယ်စိုးရိမ်‌နေသည်။ "မင်းဆိုတာ သိသာပါတယ်။ မင်းလက်ပေါ်က မှဲ့နက်ကြီးကို ငါ မှတ်မိနေသေးတယ်!"

အစ်ကိုလျှိုက တိတ်ဆိတ်နေပြီး အဲဒီလူတွေကြားက ဆက်ဆံရေးအကြောင်း တွေးနေခဲ့သည်။ သူက နူးညံ့သောမျက်နှာနဲ့လူကို တားလိုက်ပြီး အငြင်းပွားတာရပ်တန့်ဖို့သာ ပြောလိုက်သည်။

"ဒီက အမျိုးသမီးကို နည်းနည်းတော့ ရင်းနှီးနေတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ရုံးမှာ လုပ်စရာတွေ ကျန်သေးတယ်၊ ဒါကြောင့် အရင်သွားကြရအောင်။"

သူက နူးညံ့သောမျက်နှာထားဖြင့် ယုံကြည်ရသောလူကို အတင်းခေါ်သွားခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် လီယွီလန်၏ မိသားစုနှင့် လီကျောင်းကျောင်းသာ ကျန်တော့သည်။

လီကျောင်းကျောင်း၏ မျက်နှာပေါ်တွင် ရှက်ရွံ့သော အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာပြီး သူမ၏အိုင်ကျူသည် အနည်းငယ် ပြန်တက်လာသည်။ "ဒီလူနှစ်ယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ? အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲ ကျွန်မကို သိတယ်လို့ ပြောနေတာ ထူးဆန်းလိုက်တာ။"

လီယွီလန်က လီကျောင်းကျောင်းကို ကြည့်ပြီး အနည်းငယ်ပြုံးကာ မေးလိုက်သည်။ "ဒီလူနှစ်ယောက်က ဘယ်သူလဲဆိုတာ နင်မသိဘူးလား?"

လီကျောင်းကျောင်းက လီယွီလန်ယုံမယ်လို့ထင်ပြီး အမြန် ခေါင်းညိတ်ပြကာ "ဟုတ်တယ်၊ သူတို့  ဘယ်သူတွေလဲ ငါလုံးဝမသိဘူး၊ ဒါနဲ့ အစ်မဝမ်းကွဲ သူတို့က ဘယ်သူတွေလဲ? နင့်အိမ်ကနေ ဘယ်လိုလုပ် ထွက်လာတာလဲ?"

"သူတို့က ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိရင် မမေးဘဲ ဘာလို့ ငြင်းလိုက်တာလဲ?" လီယွီလန်က "စောစောက မင်းရဲ့ စွမ်းဆောင်ချက်က အံ့သြစရာကောင်းတယ်။ အဲဒါက…အပြစ်ရှိတဲ့ အသိစိတ်ရှိနေသလိုပဲ။"

လီကျောင်းကျောင်း၏ မျက်နှာသည် တစ်ခဏမျှ အေးခဲသွားပြီး သူမ ပါးစပ်ကို အကြိမ်အနည်းငယ် ဖွင့်သော်လည်း ဘာမှမပြောနိုင်ပေ။

သူမမှာ ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ ကုရှန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။

သို့သော်လည်း ကုရှန်းက သူမကိုကြည့်ဖို့ စိတ်တောင်မဝင်စားဘဲ သူ့သားကို တိုက်ရိုက်ခေါ်လိုက်သည်။ "တပေါင်" 

တပေါင်က ဝမ်းသာအားရ ပြေးလာပြီး ခေါင်းကို မော့ကာ "ဘာဖြစ်လို့လဲ ဖေဖေ။"

"မင်းဖုန်းဆက်‌ပေးလို့ရမလား? လမ်းကြားထဲမှာရှိတဲ့ စာတိုက်ကနေ မင်းအဘိုးရဲ့ရုံးခန်းကို ခေါ်လိုက် ဖုန်းနံပါတ်က xxxxxx" ကုရှန်းက တပေါင်ကို ရှင်းပြသည်။

တပေါင်သည် လျင်မြန်စွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ဖုန်းနံပါတ်ကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကျက်ပြီးနောက် သူ့လက်ထဲတွင် ပိုက်ဆံများနှင့်အတူ အမြန်ပြေးသွားခဲ့သည်။

ကုရှန်းက သူ့သားကို ဘာဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမှ မပေးဘဲ အမိန့်ပေးလိုက်သည်။

ဒါပေါ့၊ သူဒီမှာနေရမည် သူထွက်သွားလို့မရဘူး။ သူ့မိန်းမမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတုန်းမို့ အမှားအယွင်းရှိလို့ မရဘူး။

လီကျောင်းကျောင်းကတော့ ထွက်သွားချင်သည်ဖြစ်စေ မသွားချင်သည်ဖြစ်စေ။

ကုရှန်းက လီယွီလန်ရဲ့ ပခုံးပေါ် သူ့လက်ကို တင်လိုက်ပြီး သူမကို အိမ်ထဲဝင်ခိုင်းလိုက်သည်။

လီကျောင်းကျောင်းသည် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်းနှီးသော နောက်ကျောကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ သူမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ခြေဖနောင့် ဆောင့်လိုက်သည်။

လီယွီလန်သည် နောက်ကလိုက်လာသော လီယွီလန်ကို အေးစက်စွာ ကြည့်နေပြီး ဒါပေမယ့် သူမက ဘယ်လိုမ‌ကောင်းဆိုးဝါးမျိုး ဖြစ်မည်ကို မြင်ချင်သည်။

သေချာတာပေါ့ သူမဝင်လာပြီးတာနဲ့ လီကျောင်းကျောင်းက မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပြောလိုက်သည်။ "ခဲအို၊ ဒီအချိန်မှာ ရှင်ဘာလို့ပြန်လာတာလဲ?"

လီယွီလန်သည် ထိုစကားကို ကြားသောအခါ တစ်ခုခုမှားသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

ကုရှန်းသည် အစောတည်းက သေသွားပြီလို့ပြောပြီး သူမကို ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချရန် စည်းရုံးဖို့ လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က လီကျောင်းကျောင်းရဲ့ ရူးသွပ်မှုကနေ ဆန်းစစ်ကြည့်ပြီး လီကျောင်းကျောင်းက ကုရှန်းဟာ သေသွားပြီလို့ သူမထင်ခဲ့ပြီး အခု သူက ဒီနေရာမှာ အရင်အတိုင်း ပေါ်လာတော့ ဘာလို့ သူမက မအံ့ဩတာလဲ?

ကုရှန်းသည် လီကျောင်းကျောင်းကို လျစ်လျူရှုပြီး လီယွီလန်စားရန် စားပွဲပေါ်မှ ပန်းသီးတစ်လုံးကို ယူလိုက်သည်။

လီကျောင်းကျောင်း၏ မျက်လုံးများတွင် မနာလိုမှု အရိပ်အယောင် ပေါ်လာပြီး လီယွီလန်က အဲဲဒါကို အတိအကျ ဖမ်းမိလိုက်သည်။

လီယွီလန်သည် အရင်က လီကျောင်းကျောင်းကို ထူးဆန်းသည်ဟု ခံစားခဲ့ရသော်လည်း ယခုအခါ အဲ့မနာခံမှုသဘောသည် ပို၍ပင်ဆိုးရွားလာခဲ့သည်။

လီကျောင်းကျောင်း၏ မျက်လုံးများသည် ကုရှန်းကို အမြဲကြည့်နေခဲ့သည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် သူမ၏ ဝမ်းကွဲသည် သူမခင်ပွန်းကို ဘာလို့ အလွန်စိတ်ဝင်စားလာသည်ကို သူမ မသိပေ။

အဲဒါကိုပြောရရင် အဲဒီဆိုးရွားတဲ့စာအုပ်နဲ့ အတူတူပါပဲ။ အထူးသဖြင့် ယုတ္တိမရှိသော ဇာတ်ကွက်ဖြစ်ပြီး သူတို့ထဲမှ အများအပြားက တစ်ကြိမ်တည်းဖြင့် အဆင်ပြေနေခဲ့သည်။ ကုရှန်းနဲ့ လီကျောင်း‌ကျောင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကြားက အလွန်ရှက်စရာကောင်းတဲ့ ခံစားချက်မျဉ်းကလွဲရင် အလွှာပေါင်းစုံမှ လူတွေက လီကျောင်းကျောင်းအပေါ် ညည်းညူမှု၊ မနာလိုမှုနှင့် မုန်းတီးမှုများ...

အဲဒါက သူ့မှာ အလွန်ဦးနှောက်မရှိဟု ဆိုနိုင်သည်။

လီကျောင်းကျောင်း၏ ဦးနှောက်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ရင်။

ခဏနေဦး လီကျောင်းကျောင်းရဲ့ ဦးနှောက်...

လီယွီလန်၏ စိတ်ထဲတွင် ထင်ရှားသော မှန်းဆချက်တစ်ခု ရုတ်တရက် ပေါ်လာသည်။ ထိုစာအုပ်ကို လီကျောင်း‌ကျောင်းက မရေးသင့်ဘူး မဟုတ်လား?

ဒီအတွေးက တကယ့်ကို ထင်ရှားပြီး စိတ်ပျက်စရာပေမယ့် အဲဒါကို လီယွီလန်ကတော့ သူ့စိတ်ထဲက မထုတ်နိုင်ခဲ့ဘူး။

ထို့ကြောင့် လီယွီလန်သည် လီကျောင်းကျောင်းကို ထူးဆန်းသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။

လီကျောင်းကျောင်းသည် အမှန်တကယ်ပင် ဦးနှောက်မရှိပေ။

ထိုစာအုပ်ကို သူမရေးသောအခါ စာအုပ်ရှိ ကုရှန်းနှင့်ပတ်သက်သည့် ဇာတ်‌ကြောင်းအများစုသည် လူပြောသူပြောများပေါ်တွင် အခြေခံပြီး သူမသည် လီယွီလန်၏ နေရာသို့ အတင်းအကြပ် ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။

အဲဒါက တခြားသူများပြောကြတာ ဖြစ်သောကြောင့် လက်တွေ့တွင် ရှေ့နောက်မညီမှုများ အများကြီးရှိမည်ဖြစ်သော်လည်း လီကျောင်းကျောင်းသည် သူမ ကောင်းကောင်းရေးနေရသရွေ့ ဂရုမစိုက်ပါ။

ရလဒ်အနေဖြင့် ယခု ဇာတ်ကြောင်းသည် သူမရေးသားသည့်အရာနှင့် လုံးဝကွဲပြားသွားတာကြောင့် လီကျောင်းကျောင်းသည် အနည်းငယ် ရှုပ်ထွေးနေသည်။

လီယွီလန်သည် ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းပင်မရှိခဲ့ဘဲ နေ့လယ်စာထမင်းဘူးလည်း မရရှိသောကြောင့် ကုရှန်းနှင့် သူမဆက်ဆံရေးကို ဘယ်လိုတည်ဆောင်ရမလဲ?

လီကျောင်းကျောင်းရဲ့ စိတ်တွေ တောင်ရောက်မြောက်ရောက် ဖြစ်နေပြီး နောက်ဆုံးတော့ သူမက လီယွီလန်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး  "စကားမစပ် ခဲအိုက ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်နေမှန်း ကျွန်မ မသိလိုက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မရဲ့ ဒုတိယအဒေါ်က အလျင်စလိုနဲ့ ဒုတိယဝမ်းကွဲကို ကျန်းလောဆိုတဲ့ လူသစ် တစ်ယောက်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးဖို့ လောနေတယ်။" 

လီကျောင်းကျောင်းက ဝမ်ယင်လျန်ကို သူမမျက်နှာမှာ ပြောင်းလဲမှုတောင် မရှိဘဲ ရေထဲဆွဲချလိုက်သည်။ သူသည် ဒီဒုတိယအဒေါ်ကို ဘယ်တုန်းကမှ မလေးစားခဲ့ပါ။

ပြီးတော့...ဒီလိုကိစ္စတွေကို ဂရုမစိုက်တဲ့ယောင်္ကျား သူမ မယုံဘူး။

စကားပြောပြီးနောက် လီကျောင်းကျောင်းက ချိုသာစွာပြုံးပြီး လီယွီလန်ကိုကြည့်ကာ "ဒုတိယဝမ်းကွဲ၊ နင် အဲဒီလူကို မတွေ့ရသေးဘူးမဟုတ်လား? အဲ့လူရဲ့ အခြေအနေက အရမ်းကောင်းတယ်တဲ့။" 

လီကျောင်းကျောင်းက ကုရှန်းကို အမြဲ အာရုံစိုက်နေပြီး သူ့ရဲ့လက်က ပန်းသီးကို နွှာနေပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးက ပိုလို့တောင် ကြီးမားလာသည်။

နားလည်မှုလွဲလိုက်၊ နားလည်မှုလွဲလိုက်၊ လီယွီလန်က ကိုယ်ကျိုးအတွက် လောဘကြီးပြီး ဒုက္ခကို မခံနိုင်သော ထိုကဲ့သို့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။

ဒါပေမယ့် ကုရှန်းရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက ခဏလောက် ရပ်တန့်သွားပြီး မျက်နှာမပြောင်းလဲဘဲ အခွံခွာထားတဲ့ ပန်းသီးကို လီယွီလန်ကို ပေးလိုက်သည်။

လီယွီလန်က ၎င်းကိုယူ၍ ကုရှန်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး "ရှင်အရင်သွားလိုက်။"

ကုရှန်းသည် တုံ့ဆိုင်းသွားသော်လည်း လီယွီလန်၏ အမူအရာကို ကြည့်ကာ သူက နာခံမှုရှိစွာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားခဲ့သည်။

မထွက်ခင်မှာ သူကပြောခဲ့သည်။ "မင်းငါ့ကို တစ်ခုခုဆို ခေါ်လိုက်နော်။" 

လီကျောင်းကျောင်းသည် လီယွီလန်က ကုရှန်းကို အဝေးသို့ တွန်းပို့သည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် သူမသည် အနည်းငယ် ဒေါသထွက်သွားသည်။ 

ကုရှန်းသည် အပြင်ပန်းတွင် ဘာမှ မပြောသော်လည်း သူ့စိတ်ထဲတွင်တော့ ဒါကို ဂရုစိုက်နေပေလိမ့်မယ်ဟု သူမကတွေးနေခဲ့သည်။ လီယွီလန်က သူအိမ်မှာမရှိချိန်မှာ တခြားအမျိုးသားတွေနဲ့ တွေ့မလားလို့လည်း တွေးနေနိုင်သည်။

ပိုလေးလေးနက်နက်နဲ့ လီယွီလန်ရဲ့ ဗိုက်ထဲက ကလေးက သူ့ဟာလားလို့တောင် တွေးတောမိနိုင်သည်။

ဒါကိုတွေးပြီး လီကျောင်းကျောင်းက ထပ်မပြောတော့ဘဲ ပျော်သွားသည်။

လီယွီလန်သည် လီကျောင်း‌ကျောင်း၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ ပြောင်းလဲလာသော အမူအရာများကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမသည် မကောင်းသော အတွေးအချို့ကို တွေးနေမှန်း သိလိုက်သည်။

သူမက ကြွပ်ရွပြီး ချိုမြိန်သည့် အလွန်စားချင်စရာကောင်းသော ပန်းသီးကို တစ်ကိုက် ကိုက်လိုက်သည်။ သူမသည် လီကျောင်းကျောင်း၏မျက်နှာကို ထပ်ကြည့်ကာ "ငါတို့ဆက်ဆံရေးကို လှုံ့ဆော်ဖို့တွက် စောစောက ဒါကို ပြောခဲ့တာလား?"

ကုရှန်း၏ပုံရိပ် မမြင်နိုင်တော့မှ လီကျောင်းကျောင်းက ပြန်လှည့်လာပြီး အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာကာ သူ့ပါးစပ်ကို ဖုံးလိုက်ပြီး "ဘာ? ဒုတိယဝမ်းကွဲ၊ နင်ဘာလို့ အဲ့လိုထင်တာလဲ? အဲဒါ ဘာကိုဆိုလိုမှန်းတောင် ငါမသိဘူး။ ငါ့ခယ်အိုက ငါ့ကို နားလည်မှုလွဲသွားရင် ဆိုးတာပဲ။ သူ့ကို သွားရှင်းပြလိုက်မယ်။" 

လီကျောင်းကျောင်းက မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ကုရှန်းကို သွားရှာတော့မည်။

လီယွီလန်သည် သူမ၏ ရီစရာကောင်းသော အပြုအမူများကြောင့် ရယ်မောလုနီးပါးဖြစ်ပြီး တိုက်ရိုက်ပဲ ပြောလိုက်သည်။ "ငါ့အတွက် ပြန်ထိုင်လိုက်" 

လီကျောင်းကျောင်းက တုံ့ဆိုင်းစွာဖြင့် ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဒါပေမယ့် ငါပြောခဲ့တာတွေက အမှန်ပဲလေ။" လီကျောင်းကျောင်းက လီယွီလန်ကို နာကျင်ခြင်း သို့မဟုတ် ယားယံခြင်းတောင် မရှိဘဲ ရိုက်ချလိုက်သည်။ "ငါ့ခဲအိုက နင့်ကိုယုံရင် သူ နင့်ကို သံသယဝင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။"

လီယွီလန်သည် စကားမပြောဘဲ အပြင်မှ လှုပ်ရှားမှုကို သတိပြုမိကာ သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းလိုက်သည်။

ရို့၊ လူတွေက ဒီကိုရောက်ပြီပဲ။ အချိန်ကျပြီ။

လီယွီလန်သည် အရူး လီကျောင်းကျောင်းနှင့် ရှုပ်ရန် စိတ်မ၀င်စားဘဲ "ဟုတ်ပါတယ် ငါတို့မှာ ဆက်ဆံရေးကောင်းရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် နင့်မျက်လုံးတွေက ငါ့ယောင်္ကျားကို စိုက်ကြည့်နေတာပဲ။ ဘာလို့လဲ၊ နင် ငါ့ယောင်္ကျားကို သဘောကျနေတာလား?"

သူ့အသံက ကြီးတယ်၊ သေးတယ်မဟုတ်ပေမယ့် အိမ်ဝင်းလေးရဲ့ အပြင်ဘက်မှ လူတွေကြားရအောင် လုံလောက်ပါသည်။

လီကျောင်းကျောင်းသည် လီယွီလန်ရဲ့ တည့်တိုးပြောနေခြင်းကို မတားဆီးနိုင်ဘဲ တစ်ကိုယ်လုံး အေးခဲသွားပြီး စကားမပြောနိုင်ပေ။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် သူမသည် အပြစ်ရှိစိတ်ဖြင့် "ဒုတိယ၊ ဒုတိယဝမ်းကွဲ၊ နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ?"

"ငါဘာပြောလိုက်တာလဲ၊ မင်းကိုယ်မင်း မသိဘူးလား?" လီယွီလန်က လှောင်ပြောင်ပြီး "လီကျောင်းကျောင်း၊ နင့်ရဲ့ အတွေးတွေ အားလုံးက နင့်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ ရေးနေတာလေ။ မင်းက တကယ် အရှက်မဲ့တာပဲ။"

"ငါ၊ ငါ၊ ငါ…" ဤအချိန်တွင် သူမသည် မည်သို့ချေပရမည်ကို မသိဘဲ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည်။

လီယွီလန်က သူမတွေးနေတာတွေကို ဘယ်လိုသိတာလဲ?

သူမက ကောင်းကောင်း ဖုံးကွယ်ထားနိုင်ခဲ့တာ ထင်ရှားပါသည်။

လီယွီလန်၏ မျက်နှာပေါ်တွင် လှောင်ပြောင်နေသည့် အမူအရာကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် လီကျောင်းကျောင်းသည် စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။

သူမ၏ အရင်ဘဝက လီယွီလန်၏ မျက်နှာတွင် ဤအမူအရာကို သူမမြင်ဖူးသည်။ ဘာလို့ သူမသည် ပြန်လည်မွေးဖွားလာပြီး ဤဒေါသကို ခံစားနေတာလဲ? လီယွီလန်ရဲ့ အရာအားလုံးသည် သူမပိုင်ဆိုင်သင့်တာဖြစ်သည်။

ဒါကိုတွေးပြီး လီကျောင်းကျောင်းက လှောင်ပြောင်တဲ့ လေသံနှင့် မတ်တပ်ထရပ်ပြီး လီယွိီလန်ကို လက်ညှိုးထိုးကာ "လီယွီလန်၊ ငါက…"

သို့သော် သူမ ဘာမှပြန်မပြောမီ ချမ်ဖုန်းယင်က ဟိန်းဟောက်သံနှင့်အတူ အိမ်တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ "လီကျောင်းကျောင်း!"