Chapter 49

🌌Chapter 49

စုပုံနေသော အလုပ်များစွာကို တစ်ရက်တည်းနှင့် ဖြေရှင်းရန် ခက်ခဲလှ၏။

နောက်ဆုံးဖိုင်ကို ဗီရိုထဲထည့်လိုက်ကာ ကျန်းစုကွမ်းက အံဆွဲတံခါးကို သော့ခတ်ပြီး ပျင်းရိစွာ အကြောဆန့်လိုက်ရာ အဆစ်များက “ခလက်” ခနဲ အသံထွက်လာ၏။

ရိဒ်က ကုလားထိုင်သေးသေးလေးတွင် ထိုင်ပြီး မေးထောက်၍ မျက်လုံးများမှိတ်ကာ အိပ်ပျော်နေပြီးဖြစ်၏။ 

လင်းက လက်ရာမြောက်ပြီး တန်ဖိုးကြီးသော ဘောပင်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဘောပင်ကို ကစားနေပြီး နောက်ဆုံးတွင် ၎င်းကို လျှပ်တပြက်ဖြင့် ဘောပင်အိတ်ထဲသို့ ပြန်ချလိုက်၏။ သူက ကုလားထိုင်နောက်ကျောမှ လေကာအင်္ကျီကိုယူပြီး ရိဒ်ကို ခြုံပေးလိုက်၏။

"ငါပြန်တော့မယ်...တံခါးပိတ်ဖို့ သတိရနော်..."

ကျန်းစုကွမ်းက သမ်းဝေလိုက်၏။

"ကောင်းပါပြီ..."

ထို့နောက် သူ ရုတ်တရက် စိတ်လှုပ်ရှားသွား၏။

"ဘော့စ်... အိမ်ပြန်မှာလား..."

လင်းက မျက်ခုံးပင့်လိုက်၏။

"ဒါပေါ့...မဟုတ်ရင် ဘယ်သွားရမှာလဲ..."

"မဟုတ်ဘူးလေ...မဟုတ်ဘူး…"

ကျန်းစုကွမ်း သူ့လည်ပင်းကို ဆွဲကိုင်ကာ မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်၏။

"ဘော့စ်က အမျိုးသားသခင်နဲ့ ဆက်ဆံရေးကောင်းတယ်...ဟုတ်တယ်မလား..."

၎င်းက ပုံမှန်မဟုတ်ပေ။ ပျားရည်ဆမ်းအားလပ်ရက်အတွင်းမှာပင် အိမ်သူဘုရင်မနှင့် အမျိုးသားသခင်တို့က အတူတကွရှိနေသော်လည်း ၎င်းက တာဝန်တစ်ခုတည်းအတွက်သာ မဟုတ်ချေ။ 

ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်အတွက် မျိုးပွားရန်လည်း တာဝန်ရှိသည်။

၎င်းက စာချုပ်တစ်ခုကဲ့သို့ဖြစ်ပြီး ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်ဝင်များအားလုံးက ၎င်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် လိုက်နာမည်ဖြစ်သည်။

ပျားရည်ဆမ်းခွင့်ရက်ကုန်ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်က အေးစက်စက်ဆက်ဆံရေးသာ ပြန်ဖြစ်နေကြ၏။ အိမ်သူဘုရင်မက အမျိုးသားသခင်၏ တုန်အောင်ချစ်နေခြင်းကို ခံရလျှင်ပင်  သူတို့က နေ့တိုင်း တူညီသောမျက်နှာကို မတွေ့ချင်ကြပေ။

ဘော့စ်က ပြန်ရဖို့ အရမ်းစိတ်စောနေတာဆိုတော့ ဆက်ဆံရေးကောင်းတစ်ခု ရှိနေတာ သိသာတယ်...

လင်းက ကျန်းစုကွမ်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်၏။

"မင်း ဘာပြောချင်တာလဲ..."

ကျန်းစုကွမ်းက ဟန်လုပ်ပြုံးပြလိုက်၏။

"ဒီလိုပါပဲ..."

ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာပြီးနောက် လင်းက လက်ထောက်၏ ဆိုလိုရင်းကို နားလည်သွားသည်။

သူ့ကို သူငယ်ချင်းကောင်းအဖြစ်လည်း သတ်မှတ်ထားသည့် ကျန်းစုကွမ်း၏ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းက စာရေးဆရာဖြစ်ပြီး လက်ရှိအချိန်တွင် ပြင်းထန်သော ဖန်တီးမှုအကျပ်အတည်းတစ်ခုကို ခံစားနေရ၏။ 

သူ့သူငယ်ချင်း၏ အလုပ်က ဖိုရမ်တွင် နေ့တိုင်း အမှိုက်သရိုက်အချစ်ဇာတ်လမ်း သုံးခုကို တင်ရန်ဖြစ်သည်။ နေ့တိုင်းသူက အိပ်ယာထဲတွင် လူးလှိမ့်နေပြီး အံကြိတ်ကာ သူ့ခေါင်းကို နံရံနှင့် တိုက်ခြင်း သို့မဟုတ် လက်နောက်ပစ်၍ အခန်းတွင်းတွင် ပတ်လျှောက်နေခြင်းတို့ ပြလုပ်တတ်၏။

သို့သော် စာမည်သို့ရေးရမည်ကို သူ မစဉ်းစားနိုင်ခဲ့ပေ။ ကျန်းစုကွမ်းက နောက်ဆုံးတွင် သူနှင့် အဆက်အသွယ်ရခဲ့ပြီး ‌မကျေနပ်စွာ အချည်းနှီးဖြစ်ကြောင်း ညည်းတွားသံကို ကြားလိုက်ရ၏။

"ငါ့စိတ်တွေ မြောင်းထဲရောက်နေပြီ..."

သူ့သူငယ်ချင်း၏ အချိန်မတန်မီ သေဆုံးခြင်းနှင့် ကြေကွဲဖွယ် ကံတရားကို ရှောင်ရှားရန် ကျန်းစုကွမ်း လင်းကို တွေးမိခဲ့၏။

နောက်ဆုံးတွင် သူက ထိုအတွဲထက် အိမ်မက်ဆန်သည့် အတွဲမျိုး မတွေ့ဖူးချေ။

"ဒါဆို မင်းက အတုယူဖန်တီးမှု လုပ်ချင်တာလား..."

"ဟုတ်ပါတယ်..." 

ကျန်းစုကွမ်းက ဘော့စ်ကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ကြည့်လိုက်၏။

"အဲ့ဒါက မြန်ပါတယ်...လူကြီးမင်းရဲ့အချိန် အကြာကြီးမယူပါဘူး..."

လင်း "..."

လက်ထောက်က သူ့ကို ယဉ်ကျေးသောအသုံးအနှုန်းဖြစ်သည့် "လူကြီးမင်း" ဟု ပထမဆုံးအကြိမ် အသုံးပြုခဲ့ပုံရ၏။

"ကောင်းပြီလေ...မင်းမေးလို့ရတယ်..."

လင်းက ပြန်ထိုင်ချလိုက်၏။

ကျန်းစုကွမ်းက သူ့မှတ်စုစာအုပ်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး တစ်နေရာမှ ယူလာသော မျက်မှန်တစ်လက်ကို တပ်လိုက်၏။ 

"မင်တို့နှစ်ယောက် ဘယ်လိုသိကျွမ်းသွားတယ်ဆိုတာ နဲ့ မင်းတို့ရဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာခရီးအကြောင်း ပြောပြနိုင်မလား..."

လင်းက မေးစေ့ကို လက်ထောက်ပြီး ခဏစဉ်းစားနေ၏။ သူနှင့် လုမော့ဆုံတွေ့ခဲ့သော အချိန်က တစ်လမျှသာ ရှိသေးသည်။ သူက သူ့အတွေးများကို စုစည်းပြီး လွန်ခဲ့တဲ့လတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များနှင့် ထိုအပေါ် သူ့ခံစားချက်များကို ပြန်ပြောပြမိသည်။

ကျန်းစုကွမ်းက အစပိုင်းတွင် စိတ်ပါလက်ပါ မှတ်တမ်းတင်ထားဆဲဖြစ်သော်လည်း နောက်ပိုင်း သူ့မျက်နှာက ဖျော့တော့သွား၏။ 

"ဘော့စ်..."

ငါ အချစ်ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ကို တွေ့ကြုံရတော့မှာလား...ဟုတ်တယ်ဟုတ်...လင်းရဲ့ စိတ်ခံစားချက်ခရီးစဉ်က ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် သူ့ကို ထောင်ထဲခဏပို့သင့်နေတယ်လေ...

ငါတို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ...အဲလို အကြောင်းအရာကို ရေးမယ်ဆိုရင် လူတွေက “အပြစ်သားတစ်ယောက်ရဲ့ ဝန်ခံချက်” လို့ပဲ ထင်သွားလိမ့်မယ်လေ...

မဟုတ်ဘူးလေ...ပဉ္စမစစ်တပ်ရဲ့ လက်ထောက်အရာရှိက ရှုံးနိမ့်မှုကို ဘယ်တော့ ၀န်ခံမှာမဟုတ်ဘူး...

ကျန်းစုကွမ်းက အကျပ်တွေ့နေခဲ့၏။

"ဘော့စ်...မင်း လုမော့ကို တကယ်ချစ်တာလား..."

လင်းက သူ့ကို ရှုပ်ထွေးစွာ ကြည့်လိုက်၏။

"မင်းမေးခွန်းကို ငါ နားမလည်ဘူး..."

ကျန်းစုကွမ်းက မှတ်စုစာအုပ်ပေါ်ရှိ မှတ်တမ်းကို ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းပြင်းပြင်း ချလိုက်ကာ ငြင်းဆန်မှုအပြည့်ဖြင့် ပြောလိုက်၏။

"ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့်...ဒါက ပိုင်စိုးပိုင်နင်း စွဲလမ်းမှုတစ်ခုပဲ ဟုတ်တယ်မလား..."

တစ်ဖက်လူကို မိမိအပိုင်အဖြစ် ဆက်ဆံပြီး သူတစ်ပါးကို လိုချင်တပ်မက်မှု နည်းနည်းလေးတောင် ခွင့်မပြုတာလေ...

"အချစ်က ဒီလိုမျိုးမဖြစ်သင့်ဘူးမလား...တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်မြင်ရင် ရင်ခုန်ပြီး မျက်နှာတွေ နီလာမယ်...သူ့ကိုကြည့်ရုံနဲ့ ဖော်ပြမရတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ ချိုမြိန်ပြီး လိုလားတောင့်တတဲ့ ခံစားချက်မျိုး အရမ်းခံစားရလိမ့်မယ်လေ..." 

ကျန်းစုကွမ်းက တောင့်တမှုအပြည့်ဖြင့် သူ့နှလုံးသားပေါ် လက်နှစ်ဘက်တင်ထားလိုက်၏။

"ဘော့စ်ရဲ့ အပြုအမူက သူ့ပတ်ပတ်လည်မှာ စက်ဝိုင်းပုံတစ်ခုဆွဲပြီး တခြားသူတွေကို ချဉ်းကပ်ခွင့်မပေးတာကြီးကို..."

သူ ခေါင်းကို လှည့်လိုက်ရာ လင်း၏ မထီမဲ့မြင်ပြုသော အကြည့်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လင်းက ပြောလိုက်၏။

"မင်းသူငယ်ချင်းရဲ့ စာအုပ်တွေကို လျှော့ဖတ်ဖို့ အကြံပေးချင်တယ်...အဲ့ဒါတွေက ယုတ္တိမရှိဘူး..."

သူတို့က လက်ထပ်ထားပြီးပြီဖြစ်သည့်အပြင် သူ့ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးပေါ် အခြေခံပြီး ထိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်လာရန်ဆိုသည်မှာ မဖြစ်နိုင်ချေ။

လင်းက အောက်ငုံ့ပြီး ရိဒ်ကို ပွေ့ချီလိုက်၏။

"ငါပြန်တော့မယ်..."

လင်းထွက်သွားပြီးနောက် ကျန်းစုကွမ်းက ရုံးခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်းထိုင်ကာ သူ့သူငယ်ချင်းထံ ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုဖြင့် မက်ဆေ့ချ်တစ်ခု ပေးပို့ခဲ့၏။

[ဘာကုန်ကြမ်းကိုမှ ရှာမရခဲ့ဘူး...]

ခဏအကြာတွင် တစ်ဖက်က သူ့ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် လှိမ့်ရယ်နေသော အီမိုဂျီတစ်ခု ပြန်ပို့လိုက်၏။

ကျန်းစုကွမ်း: [ဂရုစိုက်ဦး...]

———

လုမော့ဘက်တွင်မူ သူက တစ်နေ့လုံး အလုပ်များနေ၏။

အစပိုင်းတွင် သူ အားလပ်နေသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ယင်းကို ခြွင်းချက်များထဲမှ ခြွင်းချက်အနေနှင့်သာ မှတ်ယူနိုင်၏။ ပုံသေပိုင်ဆိုင်မှုလုပ်ငန်းများ၏ ကဏ္ဍအားလုံးက တည်ငြိမ်မှုအဆင့်သို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်၍ သူ့တွင် ရှားပါးသော အားလပ်ချိန်ရှိလာ၏။

သို့သော် မကြာမီ အလုပ်သစ်ရောက်လာသည်နှင့် သူ တစ်ဖန် အလုပ်များလာမည်ဖြစ်သည်။

ကျင့်ချီ၏ လှုပ်ရှားမှုများက အလွန်မြန်ဆန်ပြီး နေ့တစ်ဝက်အတွင်း ဆောက်လုပ်ရေးအဖွဲ့တစ်ခုကို သူ့အတွက်  ညှိနှိုင်းခဲ့၏။ လုမော့က အကြိုအစီအစဉ်ကို ကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်စွာ မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။

သူ့ မွေးရပ်မြေဖြစ်သည့် ထိုကျတ်တီးကြယ်ကလည်း အကူးအပြောင်းနေရာအနီးတွင် ရှိနေ၏။ ဤသည်က အမှန်ပင် ကမ္ဘာငယ်လေးဖြစ်၏။

ငါ့ မွေးရပ်မြေမှာ ဆိပ်ကမ်းဆောက်ဖို့လား...

ထိုအခိုက်တွင် သိမ်မွေ့သော အသံတစ်ခုက သူ့အာရုံကို ဖမ်းစားလိုက်ပြီး အောက်ထပ်မှ တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရ၏။

လင်း ပြန်လာပြီ…

ထိုသို့တွေးမိရင်း လုမော့ ချက်ချင်း ထခုန်လိုက်၏။ ပြီးသွားသည့် အလုပ်များကို သိမ်းလိုက်သည်နှင့် အခန်းတံခါးက ပွင့်လာ၏။

သူက ကြီးမားသောရန်သူနှင့် ရင်ဆိုင်ရသကဲ့သို့ စားပွဲကြီးနောက်တွင်ရပ်၍ လင်း၏ ချဉ်းကပ်လာမှုကို တားဆီးရန် ၎င်းကို အတားအဆီးအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည်။

"သခင်လုမော့..."

အမြောက်ကျည်ဆန်ကဲ့သို့ အနက်ရောင်ကိုယ်လုံးလေးက လုမော့လက်တွင်းသို့ ရောက်လာ၏။ ဇာ့ဂ်ငယ်လေးက လုမော့၏ အင်္ကျီကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းကို သူ့ပေါ်သို့ ခင်မင်ရင်းနှီးစွာ မှီလိုက်၏။

"ကျွန်တော် အရမ်းသတိရနေတာ..."

လုမော့ သူ့ကိုတိုက်မိချိန်တွင် နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ လဲကျသွားသည်။ သူ့မှာ ဤဇာ့ဂ်ငယ်လေးနှင့်ပတ်သက်ပြီး နည်းလမ်းမရှိဘဲ အထင်အမြင်သေးစွာ သူ့ခေါင်းလေးကိုသာ တွန်းထုတ်နိုင်ခဲ့၏။

"မင်းလောက် တွယ်ကပ်လွန်းတဲ့သူမျိုး ငါ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး..."

"အမျိုးသားသခင်..."

လုမော့၏လည်ပင်း တောင့်တင်းလာပြီး လည်စေ့များ လှိမ့်တက်သွားကာ မေးလိုက်၏။

"နောက်ဆုံးတော့ မင်းပြန်လာပြီပေါ့...မင်းရဲ့ အမျိုးသားသခင်ကိုတောင် ဒီလိုလျစ်လျူရှုပြီး ထားခဲ့ဖို့ ဘယ်လိုတောင် သတ္တိရှိတာလဲ..."

သူ့အမူအရာက အေးစက်နေသော်လည်း သူ့မျက်လုံးများကရွေ့နေပြီး လင်းမျက်နှာကို တိုက်ရိုက်မကြည့်ဘဲ စိတ်ဖိစီးကာ သူ့လက်ဖဝါးများမှ ချွေးစေးများထွက်နေ၏။

နောက်ပြီး ဒီနေရာမှာ ပေါက်စလေးတွေ ရှိနေတယ်လေ...အကယ်လို့ မင်းက မင်းရဲ့ ခံစားချက်ကို ဖော်ပြတော့မယ်ဆိုရင်တောင် အချိန်အခါတစ်ခုကို ရွေးရမှာ မလား...

သူ၏ တောင့်တင်းနေသော အသွင်အပြင်ကို ကြည့်ပြီး လင်းက ရယ်မောလိုက်သည်။

"အမျိုးသားသခင်ကြီးရေ...ပျားရည်ဆမ်းခွင့်ရက်က ပြီးသွားပြီလေ..."

လုမော့ အံ့အားသင့်သွား၏။

"ဟမ်....ဒါဆို ဘာလဲ..."

လင်းက စားပွဲပေါ် မှီလိုက်ပြီး ခေါင်းကို အနည်းငယ် လှည့်လိုက်၏။

"အင်း... ပြောရမယ်ဆို အမျိုးသားသခင်ရဲ့ တာဝန်က ပြီးသွားပါပြီ...နေ့တိုင်း မလိုအပ်တော့ဘူး..."

နောင်တွင် အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်များ၏  estrus အချိန်ကာလအခါတွင်မှသာ တာဝန်များကို ကျေပွန်ရန်လိုအပ်၏။

"ငါသိပြီ..."

လုမော့က စိတ်သက်သာစွာ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး သူက လင်း၏ နီမြန်းသောမျက်နှာကို မြင်သည်နှင့် တစ်ခုခုပြောရန် ပြင်လိုက်၏။

လင်းက ရှက်နေသည်ဟု သူ မထင်ခဲ့ချေ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူက နေ့ခင်းကြောင်တောင်မှာပင် လုမော့ပေါ်ကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ခုန်တက်ခဲ့သည့် အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တစ်ဦးပင်။

တစ်ခုတည်းသောရှင်းပြချက်က လင်းဖျားနေခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။

S အဆင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ဖျားနေတယ်...ကောင်းပြီလေ...အဲဒါက အန္တရာယ်ရှိသလိုပဲ…

ဆိုရိုးစကားအတိုင်း လူတစ်ယောက် ကျန်းမာလေလေ သူတို့ရောဂါ ပိုဆိုးလေလေဖြစ်၏။ လုမော့ လင်း၏နဖူးအပူချိန်ကို စစ်ဆေးရန် လက်ကို ဆန့်လိုက်၏။

"မင်းကိုကြည့်ရတာ ကြောက်စရာကြီး...နေမကောင်းရင် ငါ့ကို ဘယ်လို ဂရုစိုက်နိုင်မှာလဲ..."

သူ့လက်က လင်း၏နဖူးကို မထိမီ လင်းက ကြောက်လန့်နေသော ငှက်တစ်ကောင်သဖွယ် ရုတ်တရက် နောက်ပြန်ဆုတ်သွား၏။

လုမော့၏လက်က လေထဲတွင် ကိုးရိုးကားရာဖြစ်သွား၏။

လင်းက သူ့လက်ကိုဆန့်ပြီး အနက်ရောင် စစ်ဦးထုပ်အနားသားကို ဖိလိုက်၏။

"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး...အမျိုးသားသခင် စိတ်ပူနေစရာ မလိုပါဘူး..."

လုမော့က သူ့လက်ကို ပြန်ဆုတ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးလှိမ့်လိုက်၏။

"မင်းကို ဘယ်သူက စိတ်ပူနေတယ်ပြောလဲ...ငါ့ကို ကူးမှာကြောက်လို့..."

လင်းက မျက်လုံးလှိမ့်လိုက်၏။

"ဒါဆို အခန်းထဲကို အရင်ပြန်လိုက်မယ်နော်..."

ပြောပြီးသည်နှင့် လင်းက အခန်းမှထွက်သွားသောအခါ တံခါးကိုပိတ်ရန် သတိရကာ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

လုမော့: "..."

တွယ်ကပ်တဲ့ ခွင့်ရက်ပြီးဆုံးသွားလို့ ဒီလိုမျိုး အရာအားလုံးပြောင်းလဲသွားတာက မထူးဆန်းဘူးလား...

သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ပြင်ဆင်ထားခဲ့၏။ လင်း သူ့ကို တစ်ကြိမ်ခန့် ခုန်အုပ်လိုက်သည်နှင့် သူ ငြင်းမည်မှာ သေချာ၏။ ထို့ကြောင့် သူ ယနေ့အလုပ်လုပ်နေချိန်၌ပင် လင်းဓာတ်ပုံများကို ကွန်ပျူတာဘေးတွင် ထားခဲ့သည်။ သူအကျင့်ဖြစ်လာပါက လင်း၏အလှကို တွန်းလှန်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

လင်း ဤကဲ့သို့ ပြုမူလာလိမ့်မည်ဟု သူ မည်သည့်အခါကမှ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။

လုမော့က ဇာ့ဂ်ငယ်‌လေးကို ရေချိုးခန်းထဲ ချီသွား၏။ ဇာ့ဂ်ငယ်လေးက ကုလားထိုင်အမြင့်ပေါ်တက်ကာ နှစ်ယောက်သား သွားတိုက်ပြီး ဂလုဂလုအသံများပြုကာ ပလုတ်ကျင်းနေကြ၏။

ညအိပ်ဝတ်စုံများလဲပြီးသည်နှင့် လုမော့ မီးပိတ်လိုက်၏။ ဇာ့ဂ်ငယ်လေးက သူ့ကိုယ်သူ စောင်ဖြင့်ပတ်လိုက်၏။ 

"သခင်လုမော့...ညနေမှာ ပေါ်လာတဲ့ ပထမဆုံးကြယ်ပွင့်နဲ့ အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေလို့ ဆုတောင်းပါတယ်..."

နောက်ဆုံးစကားကို ပြောလိုက်ချိန်တွင် သူ့အသံက တိုးဖျော့နေ၏။

လုမော့က မျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် ငြိမ်သက်စွာ အိပ်နေလိုက်၏။

ဆယ်မိနစ်အကြာ…

နာရီဝက်အကြာ…

သုံးနာရီအကြာ…

သူ ရုတ်တရက် မျက်လုံးထဖွင့်ကာ ကုတင်ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ထုလိုက်သည်။

သောက်ကျိုးနည်း...ဒါက သူတို့ခေါ်တဲ့ အကြင်နာမဲ့တဲ့ ကျီစယ်မှုဆိုတာမျိုးလား....

——

လင်းက သူ့အခန်းထဲကို ဝင်သွား၏။

သူ တံခါးပိတ်ပြီးသည်နှင့်  တံခါးကို မှီပြီး ထိုင်နေလိုက်၏။

ရှည်လျားသော သူ့ငွေရောင်ဆံပင်များက မြေပြင်ပေါ်တွင် စမ်းချောင်းတစ်ခုသဖွယ် ပြန့်ကျဲနေ၏။ သူခ ဏထိုင်ပြီး မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်လိုက်၏။

ဘာဖြစ်နေတာလဲ...

အရာအားလုံးက အလွန် ရုတ်တရက်ဆန်၏။ ဒုတိယထပ်ကိုဝင်ပြီး လုမော့၏အခန်းကို ဖွင့်ချိန်အထိ သူ ပုံမှန်ပင်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လုမော့ကိုမြင်သရွေ့ သူ့နှလုံးသားက အလွန်တည်ငြိမ်လာလိမ့်မည်။

သို့သော် ယနေ့က အနည်းငယ် ကွဲပြားသွားသည်။ သူ လုမော့ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ခြေဖဝါးပေါ်မှ လျှပ်စီးကြောင်းတစ်ခု တက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးသို့ လျင်မြန်စွာ ပြေးဝင်လာ၏။ ရုတ်တရက် အခုန်မြန်လာသော သူ့နှလုံးခုန်သံကို သူကြားလိုက်ရသည်။

သူ့ပါးပြင်က ပူနွေးလာ၏။ 

လုမော့နဲ့ နီးကပ်ချင်တယ်...သူ့အသံကို ကြားချင်တယ်...သူ့အကြည့်ကို ခံစားချင်တယ်...

ငါ လုမော့ကို ချစ်တယ် ဒါပေမယ့် ဒါက ဒီလိုခံစားချက်မျိုးမဟုတ်ဘူး...

ယင်းခံစားချက်နှင့် မရင်းနှီးသည့်အတွက် လင်းက ခံနိုင်ရည်ရှိရန် မဆိုနှင့်  ဘာလုပ်ရမည်မသိ ဖြစ်နေ၏။

လင်းက အသက်ပြင်းပြင်းရှူ၍ ကော်လံကို အနည်းငယ်မြှင့်ကာ မျက်နှာကို နှာခေါင်းအောက် အဝတ်အတွင်းသို့ မြှုပ်လိုက်သည်။ သူက ဘွတ်ဖိနပ်ထိပ်ကို ကြည့်လိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးများက စိုစွတ်မှုဖြင့် တောက်ပနေ၏။

ဇာ့ဂ်များ၏ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင် ပျားရည်ဆမ်းခွင့်ရက်က စာချုပ်တစ်စောင်သဖွယ်ဖြစ်ပြီး အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တိုင်းက ထိုအရာကို စိတ်အားထက်သန်စွာ မျှော်လင့်ကြသည်။ ၎င်းကို ဆွေးနွေးခြင်းက ရှက်စရာမရှိသည့်အပြင် ယင်းက တာဝန်တစ်ခုပင်။

ဒါပေမယ့်…

ပျားရည်ဆမ်းခွင့်က ပြီးသွားပြီ…

အခု လုမော့နဲ့ ရင်းနှီးချင်လာတဲ့ ဒီထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်မျိုး ငါ့မှာရှိလာတာ ဘာကြောင့်လဲ...

🌌🌌🌌