Chapter 59

💙Chapter 59

သူ့အမေ လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က မတော်တဆမှုတစ်ခု ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး ဝမ်လီချမ်သည် ပထမဆုံးအကြိမ် ရောက်လာသူမဟုတ်ခဲ့ပေ။ သူ့ကိုယ်သူလည်း အပြစ်တင်မိပြီး နောက်တစ်ကြိမ် အရေးပေါ်ကိစ္စရပ်မျိုးတွင် မိသားစုက သူ့ကို အမြန်မဆက်သွယ်နိုင်မည်ကို စိုးရိမ်မိသည်။

ထို့ကြောင့်ပင် လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က သူ့မိသားစုနှင့် သူ့ယောက်ဖအတွက် ဖုန်းများ တပ်ဆင်စေပြီး လုပ်စရာရှိလျှင် ချက်ချင်း ဆက်သွယ်နိုင်စေရန် မိုဘိုင်းလ်ဖုန်းကိုလည်း သူ့အတွက် ဝယ်ခဲ့သည်။ယခင်က အိမ်မှာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ စက်ရုံမှာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကျန်းချမ်ကိုသွားသည့်အခါ စတိုးဆိုင်မှာလည်း ဖုန်းရှိ၍ သုံးနေရာလုံးကို ခေါ်၍ရသည်။ထိုနေရာများ၌ မရှိလျှင် သူ လမ်းမှာဖြစ်သည်။ထိုအချိန်မျိုးဆို သူ့ကို ဆက်သွယ်ဖို့ ဖုန်းမရှိပေ။

ယခုနောက်ထပ် အထည်ချုပ်စက်ရုံတစ်ခုရှိလာ၍ တစ်ခါတစ်လေ ရှောင်ဟုန်ယန်ကိုတွေ့ဖို့ ကျန်းတကိုသွားရသည်။ မိုဘိုင်းလ်ဖုန်းဝယ်ခြင်းက ပိုအဆင်ပြေပါလိမ့်မည်။

 မူလက ရှောင်ဟုန်ယန်အတွက် တစ်လုံးဝယ်ချင်သော်လည်း တွေးကြည့်မှ သူမက ယခု ကျောင်းသားဖြစ်နေပြီမို့ စာသင်ခန်းထဲ လက်ကိုင်ဖုန်းကို ယူလာ၍မရသလို အိပ်ဆောင်ထဲမှာလည် လက်ကိုင်ဖုန်းကို ထားခြင်းက မလုံခြုံပေ။ ရှောင်ဟုန်ယန် အတွက် သူ ဝယ်မပေးရသေးပေ။ငွေစုနေတုန်းပင်၊ မိုဘိုင်းလ်ဖုန်းတစ်လုံးသည် သာမာန်မိသားစုတစ်ခု၏ ၀င်ငွေနှင့် ညီမျှသော ယွမ် ၁၀,၀၀၀ အောက် ကုန်ကျပေသည်။

 မိသားစုကိစ္စများပြီးသောအခါ သူ ကျန်းချမ်သို့ပြန်သွားခဲ့သည်။လောကျုံးယုံကို ဒီဇိုင်းဌာနက အသစ်ရေးဆွဲထားသည့် အဝတ်အစားများအား ပြသခိုင်းသည်။ သူ့မှာအမြင်ရှိကြောင်း လောကျုံးယုံ ကလည်း သဘောတူသည်။

 ဖတ်ပြီးသောအခါ သူက မှတ်ချက်မပေးဘဲ၊ လူကြိုက်များမည်ထင်သော အဝတ်အစားအချို့၏ ပုံစံများကို ပြောပြကာ ထိုအတိုင်း ဒီဇိုင်းထုတ်နိုင်ဖို့အတွက် ပြောပြခဲ့သည်။

တကယ်တော့ အကျည်းတန်သည့် အဝတ်အစားများကို ဝယ်သူ အမြဲရှိနေသည်ဟု ခေတ်သစ်မှာ ဆိုရိုးစကားတစ်ခုရှိပေသည်။ 

 အများသူငှာ လက်ခံနိုင်သောအဝတ်အစားများကို ဒီဇိုင်းဆွဲနိုင်သရွေ့ ရောင်းအားက သိသသာသာ ကွာခြားသွားပေမည်။ ဤသည်က တိုက်ပွဲတစ်ဝက် အောင်နိုင်ခြင်းပင်။

 ယခုတစ်ကြိမ် ကျန်းချမ်သို့ သူရောက်လာသောအခါ ဝမ်လီချမ်သည် သမီးလေးကို ခေါ်လာပြီး ကျန်းချမ်တွင် ရှောင်ဟုန်ယန်နှင့် ခဏလောက်နေရန် စီစဉ်ခဲ့သည်။နောက်နှစ် ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ သမီးက မူကြိုတက်တော့မှာမို့ ယခုအချိန်လောက် မလွတ်လပ်နိုင်တော့ပေ။ သူမကို ကစားချင်သည့်အချိန်တိုင်း အပြင်ကို ခေါ်သွားနိုင်သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် အထည်ချုပ်စက်ရုံမှထွက်လာပြီးနောက် စျေးဝယ်စင်တာသို့သွားခဲ့သည်။ အိမ်မှာ ထမင်းချက်စရာမရှိတာကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန် အတန်းကမထွက်လာခင်မှာ လိုအပ်သော အရာအားလုံးကို ဝယ်ရမည်။သူသည် ကျန်းချမ် အိမ်တွင် အိမ်အလုပ်အားလုံးကိုလုပ်သည့်အပြင်၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဈေးဝယ်ခြင်းနှင့် အဝတ်လျှော်ခြင်းအပါအဝင် အိမ်အလုပ်များလုပ်သည်။ ရှောင်ဟုန်ယန်က ဟင်းသာချက်ရ၏။

သူကတော့ တခါမှ မချက်ဖူးပေ။၊ သူ့အဖွား အရင်ဘဝက ချက်ပြုတ်သမျှကို စားလာသူပင်။ ဝမ်လီချမ် ဖြစ်လာပြီးနောက်လည်း သူသည် ချက်ပြုတ်နည်းကိုပင် မသိခဲ့ပေ။ ယခု ယောက်ျားဖြစ်နေပြီဖြစ်၍ သူ့အမေက ဟင်းချက်ဖို့ ခွင့်မပြုသလို သူ့ဘာသာသူ ချက်ဖို့လည်း စိတ်မကူးပါချေ။ထမင်းစားပွဲကို ရောက်တိုင်း သူ တူကိုကောက်ကိုင်ပြီး စားလေ့ရှိတာပင်။ 

ရှောင်ဟုန်ယန် ချက်ပြုတ်မည့် ဟင်းလျာအမျိုးအစားကို သူမသိခဲ့ပေ။သာမန်ဟင်းသီးဟင်းရွက်နှင့် ဝက်သားကိုဝယ်လျှင် ကောင်းမည်ထင်သည်။

သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ရှောင်ဟုန်ယန် ဟင်းချက်သည့်အကြိမ်အရေအတွက်ကို လက်ချိုးရေကြည့်၍ရ၏။သို့သော် သူမ ချက်တိုင်း အတော်အရသာရှိသည်ကိုတော့ သူ မှတ်မိနေသေး၏။

ဝမ်လီချမ် သည် နှစ်နှစ်အရွယ်သမီးလေးနှင့်အတူ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဈေးသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။သူ ရောက်လာပုံက နာမည်ကြီးအနုပညာရှင်များကို အများအာရုံကိုဖမ်းစားလိုက်လေတော့သည်။ ဝမ်လီချမ် သည် ချောမောပြီး ဖက်ရှင်ကျကျ ဝတ်ထားကာ၊ ရှောင်ဝမ်ရှီ ကတော့ မင်းသမီးလေး ဝတ်စုံလေးနှင့် ချစ်စရာကောင်းနေသည်။

ရုပ်ရည်ချောမောပြီး မင်းသားလေးလို ဝတ်စားဆင်ယင်ထားသော လူငယ်လေးတစ်ယောက်သည် ရှုပ်ပွနေသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဈေးတွင် ပေါ်လာပြီး အနက်ရောင်သားရေဖိနပ်ဖြင့် ပုပ်နေသော သစ်ရွက်ခြောက်များဖုံးထားသော မြေပြင်ပေါ်တွင် လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကြည့်၍ သဟဇာတမဖြစ်ပေ။

ဝမ်လီချမ်သည် အခြားသူများ၏ ထူးဆန်းသောအကြည့်များကို ဂရုမစိုက်ဘဲ အသီးအရွက်များကို ကိုယ်တိုင် ဈေးဆစ်ကာ ဝယ်သည်။ သူက ကြည့်ကောင်းသော်လည်း အသီးအရွက်ဝယ်သည့်ပုံစံက အသီးအရွက်ကို မကြာခဏ ဝယ်သူမဟုတ်ကြောင်း ပြသနေပေသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်သော် ဝမ်လီချမ်က သမီးလေးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကစားဖို့ အရုပ်တစ်ရုပ်ပေးလိုက်သည်။ပြီးလျှင် သူသည် အိမ်ကို တစ်ကြိမ် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန် ထမင်းချက်ရန် အိမ်ပြန်လာချိန်ကို စောင့်နေခဲ့သည်။

ဟင်းသီး ဟင်းရွက်များဝယ်လာရင် ရှောင်ဟုန်ယန် ဟင်းချက်‌ေသာ်ကြောင့် တွေးမိသည်။ သူ ကောင်းကောင်းစားရမှာ သေချာ၏။သို့သော် သူမ ကြော်သည့် ဟင်းများက ငန်လိုက်၊ ချိုသွားလိုက်ဖြစ်ကာ တစ်ချို့က ဆီများလွန်းပြီ တစ်ချို့က ဆီနည်းလွန်းသည်။ မီးနည်းနည်းတူးထားသည်များလည်းရှိ၏။

 သူဝယ်လာသည့် ပါဝင်ပစ္စည်းအနည်းငယ်က ရှောင်ဟုန်ယန် ချက်ပြုတ်တတ်သော ဟင်းအမည်များ မဟုတ်ပေ။ သူက ရှောင်ဟုန်ယန်ကို မနက်ဖြန် ဘာစားစရာဝယ်ရမလဲဟု မေးသော် သူကြိုက်တာကို ဝယ်ဟု မနေ့က ပြောလေသည်။

 ဒုတိယနေ့မှာလည်း သူ ဝယ်လာသည့်ပစ္စည်းများက ပထမနေ့နှင့် အတူတူပင်။ ပထမနေ့ထက် ပိုကောင်းလာသော်လည်း လုံးဝ အရသာ မကောင်းသေးပေ။သူက ထပ်ပြီး မနက်ဖြန် ဘာဟင်းသီး ဟင်းရွက်ဝယ်ရမလဲဟု မေးပြန်သည်။

 "ကျွန်မကိုဘာလို့စိတ်ညစ်အောင် လာလုပ်နေတာလဲ၊ ရှင်တို့ကြိုက်တာဝယ်ဖို့ပြောခဲ့တယ်မလား၊ ကျွန်မ ဘာစားချင်လဲဆိုတာ မသိဘူးလား" 

 "ကိုယ်ဆိုလိုတာက မင်း ကောင်းကောင်းချက်တတ်တာ ဘာလဲ၊ ဒါဆို ကိုယ်ဝယ်လာမယ်လေ"

အသီးအရွက် မဝယ်လျှင်လည်း ဘာဝယ်ရမှန်း သူ မသိပေ။ နေ့တိုင်း ဟင်းတစ်မျိုးတည်း မစားနိုင်ပေ။ အရသာရှိသော ဟင်းလျာများကိုလည်း စားချင်သည်။

 "ကျွန်မ ဘာကျွမ်းလဲ ဟုတ်လား၊ ရှင် မသိဘူး၊ ရှင်နဲ့ တွေ့ပြီးတော့ ကျွန်မ ကောင်းကောင်းချက်တတ်လာတာလေ"  

သူမ ဟင်းမချက်ရတာ တော်တော်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။နှစ်ရက်လုံးလုံး ဟင်းကိုစမ်းတဝါးဝါးချက်နေတာပင်။ ယနေ့ အကြော်က မဆိုးပေ။ အနည်းဆုံး မနေ့ကထက် ပိုကောင်းသည်။

 "စိတ်ဆိုးမနေနဲ့၊ ကိုယ် ပြောတာမှားသွားတာ၊ ကြည့်ပါဦး"  

ရှောင်ဝမ်ရှီသည် သူမဘာသာသူမ စတင်စားသောက်နေပြီဖြစ်သည်။

 "ဖေဖေ၊ မေမေ၊ စားပါ"  

ရှောင်ဝမ်ရှီသည် ဇွန်းကို လက်နောက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်ပြီး စားရန် ခေါင်းငုံ့ကာ မျက်နှာမှာလည်း ထမင်းများပေကျံနေသည်။သူမက လူကြီးနှစ်ယောက်ကို မော့ကြည့်ပြီး ခေါင်းငုံ့၍ ထမင်းစားပြန်သည်။

ညစာစားပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် ပန်းကန်များကို ဆေးကြောပြီး ကြမ်းပြင်များ၊ ဘေစင်များကို သုတ်သင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မိသားစုသုံးယောက် လမ်းလျှောက်ထွက်ကြသည်။ယခုလိုကျမှ သူနှင့် ရှောင်ဟုန်ယန် တို့သည် အသက်ကြီးသည့် အိမ်ထောင်ရှင်စုံတွဲများလို ပိုပိုပြီး ခံစားလာရ၏။

 သူ့အမေ ဆေးရုံတက်ရသည့်အကြောင်း ရှောင်ဟုန်ယန် ကို မပြောပြခဲ့သလို သူ့အစ်မများ၊ ရှောင်ဟုန်ယန်၏ အစ်ကိုများအား အမြတ်ဝေစုခွဲသည့် ကိစ္စကိုလည်း မဖြေရှင်းခဲ့ပေ။ ညနေပိုင်းမှ သူသည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ဤအရာအားလုံးကို ပြောပြသည်။

 "တကယ်တော့ အစ်ကိုတို့ကို အမြတ်ဝေစုပေးစရာ မလိုဘူး"  

သူမသည် ဝမ်လီချမ် နှင့် လက်ထပ်ထားသော်လည်း ဝမ်လီချမ်သည် အစားအသောက် စက်ရုံကို သူ့ဘာသာသူ တာဝန်ယူထားခြင်းဖြစ်သည်။

 “အခု အထည်ချုပ်စက်ရုံတစ်ရုံ ထပ်ရှိတော့ စားသောက်ကုန် စက်ရုံကို ဆွေမျိုးတွေဆီ လွှဲပေးချင်တယ်၊ စားသောက်ကုန် စက်ရုံအတွက် စိတ်အားထက်သန်ပြီး အလုပ်လုပ်ချင်အောင် အမြတ်ဝေစုလည်း ပေးထားတာ၊တစ်ဖက်ကိုပေးရင် တစ်ဖက်က မရရင် မကောင်းဘူးလေ"  

ရှောင်ဟုန်ယန် သည် ပေးကမ်းချင်သော ဝမ်လီချမ်ကြောင့် ထပ်ခါထပ်ခါ မငြင်းဖြစ်ပေ။ထိုအကြောင်းအရာများကို ပြောဆိုပြီးနောက် ဝမ်လီချမ် သည် ရှောင်ဟုန်ယန်၏ အခန်းဖော်အချို့ကို အိမ်ကိုလာလည်ပါဟု ခေါ်လိုက်၏။

 သူတို့ ယခင်က ခဏခဏ လာနေခဲ့ကြသော်လည်း၊ ရှောင်ဟုန်ယန် မှာ ကျောင်းအပြင်ဘက်တွင် အိမ်ရှိမှန်း အားလုံးသိပြီးဖြစ်နိုင်၍ သူတို့ကို ထမင်းစားမဖိတ်ခြင်းက အဆင်မပြေပေ။ 

 "မနက်ဖြန် သူတို့ကိုမေးကြည့်မယ် နေ့လည်အချိန်ရှိလားလို့"  

ရှောင်ဟုန်ယန် အနည်းငယ် စိတ်မချမ်းသာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ ဤမေးခွန်းကို အကောင်းဆုံး ဖြေဆိုသင့်သော်လည်း ဝမ်လီချမ် သည် သူမ၏ အခန်းဖော်များအတွက် အလွန်အမင်း စိတ်ပူကြောင်း ခံစားမိရသည်။

မိသားစုသုံးယောက်သား ဤအတိုင်း တစ်ပတ်လောက် နေခဲ့ရသည်။ နေ့ခင်းဘက်တွင် ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဝမ်ရှီကို အထည်ချုပ်စက်ရုံသို့ ကစားရန် ခေါ်သွားကာ နေ့လည်ပိုင်းတွင် ဈေးဝယ်ရာမှ ပြန်လာပြီး အတန်းပြီးချိန်တွင် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို စောင့်ရသည်။

ဝမ်လီချမ်က အခန်းဖော်များအား အိမ်လာလည်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပြီး နောက်တစ်နေ့မှာ သူ့သမီးကို ဖူချမ်သို့ ပြန်ခေါ်သွားသည်။

 ဤနည်းဖြင့် သူသည် သူ့သမီးကို လစဉ် နှစ်နေရာသို့ ခေါ်သွားရသည်။ ကျန်းချမ်တွင် တစ်ပတ်၊ ဖူချမ်မှာ တစ်ပတ် နေဖြစ်ကြသည်။ ဒီဇင်ဘာလတွင် သူ ပြန်လာသောအခါ သူ့သမီးကို ခေါ်မလာတော့ပေ။ အထူးသဖြင့် သမီးက သူ မောင်းနှင်သည့်ကားကို စီးရတိုင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတတ်သည်။ ရာသီဥတုအေးလာပြီးနောက် သူမအား ကျန်းချမ်သို့ မခေါ်တော့။ 

သူမကို မခေါ်သွားဘဲ အဖေက ကားကို တစ်ယောက်တည်းမောင်းသွားသည့်အခါ ပထမဆုံးအကြိမ်က ငိုနေရင်း ကားနောက်ကို ပြေးသွားခဲ့သည်။ လျှိုဖုန်းကျန်းကလည်း သူမကို မထိန်းနိုင်တော့ပေ။

နောက်ပိုင်းမှာ ဝမ်လီချမ် အချိန်တိုင်း ခိုးထွက်ခဲ့သည်။ နေ့ခင်းဘက်မှာတော့ ရှောင်ဝမ်ရှီသည် ဝမ်လီချမ်ပျောက်နေမှန်း မသိသော်လည်း ညဘက် အိပ်ရာဝင်ချိန်မှာ သူ့အဖေဆီ သွားရှာသည်။သူမက ဝမ်လီချမ်ကို ဖုန်းခေါ်ပြီး ငိုယိုဂျီကျတတ်၏။

 "လီချမ်၊ရှီရှီကို ဘာလို့ ဒီကို မခေါ်လာတာလဲ၊ သူမကို အဝတ်အစားတွေ ထပ်ပြီးဝတ်ပေး၊ အပြင်ထွက်မယ့်အစား ဒီအိမ်မှာပဲ ကစားခိုင်းလိုက်ပါလား"

သမီးလေး ငိုနေသည်ကို ကြားရတိုင်း ရှောင်ဟုန်ယန် စိတ်မသက်မသာခံစားရပြီး ကျန်းချမ်ကို စာလာသင်မိသည်အား နောင်တရမိသည် ။

ဝမ်လီချမ် ကလည်း သမီးကို မခေါ်လာချင်၍ မဟုတ်။ကားထဲက လေအေးပေးစက်က အပူမထွက် ပေ။ကားမောင်းတဲ့အချိန်တိုင်း သူ အေးနေရသည်။သမီးလေးဆိုလျှင် လှုပ်ပင်လှုပ်နိုင်မည်မဟုတ်။ ဤအကြောင်းအရာသည် ဤနေရာတွင် ပြီးဆုံးသွားပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် ကျန်းချမ် သို့ မကြာခဏ မသွားတော့။ ရှောင်ဟုန်ယန်ကသာ ဖူချမ်သို့ ပြန်လာသည်။

သမီးက ယခု အရွယ်ရောက်နေပြီ၊ အပြင်မှာ ပြေးလွှားဆော့ကစားရသည်ကို နှစ်သက်ပြီး အိမ်ထဲမှာ မနေချင်ပေ။ ထမင်းစားသည့် တူကဲ့သို့ ကစား၍မရသည့်အရာများနှင့် အမြဲဆော့ကစားရသည်ကို နှစ်သက်သည်။

သူမသည် ဇွန်းသေးသေးလေးနှင့်စားပြီး လူကြီးများက တူဖြင့် စားသည်။ယနေ့ နေ့လည်စာမစားခင် လျှိုဖုန်းကျန်း ဟင်းချက်နေခိုက်၊ ရှောင်ဝမ်ရှီက စားပွဲပေါ်တက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကို တူတစ်ချောင်းထည့်လိုက်တာကြောင့် အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာသည့် ရှောင်ဟုန်ယန် မြင်ပြီး ထိတ်လန့်သွားရသည်။

 "ဒါက မစားရဘူး၊ ရှီရှီ အမေ့ကို ပေးလို့ရမလား"

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ကလေးအား ထိုးမိမည်ကို ကြောက်သောကြောင့် တူကို အတင်းလုယူလိုက်သည်။ ရှောင်ဝမ်ရှီ ငိုပြီး ဝမ်လီချမ် ဆီသို့ လျှောက်သွားကာ ဖက်ထားလိုက်သည်။

 " မေမေ မကောင်းဘူး"  

ဝမ်လီချမ်ကိုလည်း တိုင်လိုက်သည်။

"မေမေက ဆိုးတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါတွေက တူတွေ၊ သမီး မကစားရဘူး။ရှီရှီက ငယ်သေးတယ်၊ ကြီးလာရင် ဖေဖေက သမီးကို တူနဲ့စားတတ်အောင် သင်ပေးမယ်"  

သမီးလေးသည် အသက်ကြီးလာလေ သင်ပေးရတာ ခက်လေလေဟု သူခံစားမိသည်။

 မနေ့က ဝမ်လီချမ်သည် သူမကို ဂဏန်းရေတွက်ပုံအား သင်ပေးခဲ့သည်။ အစပိုင်းတွင် သူမသည် အလွန်စိတ်ဝင်စားခဲ့သော်လည်း ထို့နောက်တွင် ဝမ်လီချမ်ကို ဂရုမစိုက်တော့ဘဲ မတုန်မလှုပ်ဖြစ်သွားရ၏။သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးကိုကိုက်၍သာ တစ်ယောက်တည်း ဆော့နေသည်။ 

 တစ်နည်းနည်းနှင့် သူမသည် ကြယ်သီးများအား ဖြုတ်ကြည့်ပြီး ကမ္ဘာသစ်တစ်ခုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသလိုမျိုး စူးစမ်းလေ့လာနေပေတော့သည်။သူမ အအေးမိမှာကြောက်၍ ဝမ်လီချမ်က သူမ၏ ၀တ်စုံလေးကို ယူကာ ကြယ်သီးတပ်နည်းကို သင်ပေးခဲ့သည်။

 ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူမသည် လျင်မြန်စွာ သင်ယူခဲ့ပြီး ဝမ်လီချမ် နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် သင်ကြားပြီးနောက် ကြယ်သီးပြန်တပ်နိုင်သွားသည်။သူမသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် တစ်နာရီကြာ ကစားခဲ့ပြီး သတင်းစာဖတ်နေစဉ် ဝမ်လီချမ် နှင့်အတူ ဆော့နေခဲ့သည်။

နေ့ခင်းဆို ရှောင်ဝမ်ရှီ သည် တစ်ရေးတစ်မောအိပ်လေ့ရှိသည်။ ယနေ့လည်း ရှောင်ဟုန်ယန်က သူမနှင့်အတူ တစ်ရေးတစ်မော အိပ်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။သို့သော် ရှောင်ဝမ်ရှီသည် နေ့လည်က အဖြစ်အပျက်ကို မှတ်မိနေသေးပြီး ရှောင်ဟုန်ယန် နှင့်အတူ တစ်ရေးတစ်မော အိပ်ရန် ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ်က သမီးကို ချော့သိပ်ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန် ၏ အိပ်ယာထဲ ထည့်ကာ အတူတူ အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။တစ်ရေးတစ်မော မအိပ်တတ်သော ရှောင်ဟုန်ယန် လည်း သူ့သမီးနှင့် အတူ အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

တစ်နာရီခန့်ကြာပြီးနောက် ရှောင်ဟုန်ယန် ထိတ်လန့်တကြား နိုးလာသည်။ သူမသည် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေသော်လည်း ရုတ်တရက် လေးလံသော အရာတစ်ခုသည် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ဖိပြီး လှည့်ပတ်ကာ အင်္ကျီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ သူမ ချက်ချင်း ထထိုင်ရန် ရုန်းကန်လိုက်ရာ သမီးဖြစ်သူသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ငိုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

 "ရှီရှီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ပြုတ်ကျလို့ နာသွားတာလား"  

သူမ အိပ်ပျော်သွားပြီး သမီးလေး ဘေးမှာ အိပ်နေမှန်း မေ့သွားတာပင်။

 "ဝူး ဖေဖေ.... ဖေဖေရေ"

ဝမ်ရှီ အနည်းငယ် ထိတ်လန့်သွားသည်။ သူမနိုးလာသည်နှင့် သူမဘေးတွင် အိပ်နေသော ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ကော်လာပေါ်တွင် ကြယ်သီးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမသည် ကြယ်သီးဖြင့် ကစားရန် ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်သွားသည်။ ထိုအချိန်တွင် ရှောင်ဟုန်ယန်က ရုတ်တရက်ထထိုင်လိုက်ပြီး သူမကို ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်သည်။မွေ့ရာပေါ်က ချည်သိုးမွှေးက ထူထဲ၍ ပြုတ်ကျတာ မနာသော်လည်း သူမ ကြောက်နေမိသည်။

ဝမ်လီချမ်လည်း ငိုသံကိုကြားသော် ပြေးလာပြီး သူ့သမီးကို ချော့ဖို့ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။

 ညဘက်အိပ်ရာဝင်ချိန်မှာ ရှောင်ဝမ်ရှီက ရှောင်ဟုန်ယန်နှင့် မအိပ်ချင်ဘဲ အပြင်ထွက်ခိုင်းသည့်အတွက် သူမ အခန်းထဲမှာ မနေရပေ။သမီး အိပ်ပျော်သွားပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်က ရှောင်ဟုန်ယန်ကို အထဲကို ခေါ်လိုက်သည်။ သူမ အထဲဝင်လာချိန်မှာ မျက်လုံးများ နီရဲပြီး ရောင်ရမ်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အလွန်နောင်တရပြီး စိတ်မသက်မသာဖြစ်မိ ရသည်။ သမီးလေးသည် သူမ ကိုယ်ထဲက ပြုတ်ကျလာသော အသားတစ်စပင်။ သူမ စာလေ့လာနေရ၍ သမီးလေးနှင့် မရင်းနှီးရုံသာမက သူမအား မုန်းတီးနေသည်ကိုလည်း ယူကြုံးမရဖြစ်မိသည်။

 "ရှီရှီက ငယ်သေးလို့ မသိနားမလည်သေးတာ၊ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ မနက်ဖြန်ဆို မေ့သွားလိမ့်မယ် နိုးလာတဲ့အခါ မင်းနဲ့ စကားပြောကြည့်လိုက်ရင် သူမ ရယ်မယ်လို့ ကိုယ် ကတိပေးတယ်"

xxxxxx💙