Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၃၁)
Chapter 31 (ချီမော့)
ဝူရှန်းနန်သည် လင်ချီးယဲ့၏အဖြေကို ကြားသောအခါ မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။
သူ တစ်စုံတစ်ခုမေးမည့်အချိန်တွင် ဟုန်ယင်းသည် ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး ဝူရှန်းနန်ကို မျက်လုံးနီရဲရဲဖြင့် စိုက်ကြည့်ရင်း ဒေါသတကြီးအော်လိုက်သည်။
"ဝူရှန်းနန် နင် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။
ကျောက်ခုန်းချိန်က သေသွားပြီ။ ငါတို့အဖွဲ့ဝင်က သေသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် နင်က သူ့ကိစ္စကို မေးမြန်းနေတုန်းလား။
နင့်စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုနည်းနည်းလေးတောင် မရှိဘူးလား။"
ဝူရှန်းနန်သည် သူ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်ပြီး ခေတ္တတန့်ပြီးနောက် တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။ "လောင်ကျောက် သေသွားလို့ ငါအရမ်းဝမ်းနည်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အမှန်တရားက ထပ်တူထပ်မျှ အရေးကြီးတယ်။"
ဟုန်ယင်းသည် သူ့ကို ခေါင်းမာမာ စိုက်ကြည့်ရင်း သူမရင်ဘတ်က ပြင်းထန်စွာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်လာကာ နှစ်ကြိမ်မျှ သရော်ရင်း သူမလက်ထဲက သေတ္တာနက်ကို မြေပြင်ပေါ် ပစ်ချပြီး လှည့်ကာ မြေအောက်ခန်းဝင်ပေါက်ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။
ဝမ်းချီမော့သည် ဘေးကနေ ဖျောင်းဖျချင်သော်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့အင်္ကျီလက်အားဆွဲထားတာသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သံသယစိတ်ဖြင့် ခေါင်းလှည့်လိုက်သည်။
စစ်းရှောင်နန်သည် သူ့ဘေးတွင် ရပ်နေပြီး ခေါင်းခါလိုက်သည်။
"ဒါဆို အခင်းဖြစ်ရာနေရာက…"
"ရှန်းနန် တော်လောက်ပြီ။"
ဝူရှန်းနန်သည် လင်ချီးယဲ့အား မေးခွန်းထုတ်မည့်အချိန် အစွန်းတွင်ရပ်နေသော ခေါင်းဆောင် ချန်မုရယ်က ရုတ်တရက် ပြောလာပြီး သူ့ကို ကြားဖြတ်လိုက်သည်။
"လင်ချီးယဲ့က အဲဒါကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောထားပြီးသား။ အသေးစိတ်အချက်တွေနဲ့ပတ်သတ်ပြီးတော့… မေးစရာမလိုတော့ဘူး။ ဒီကိစ္စ ဒီမှာပြီးပြီ။" ချန်မုရယ်သည် သူ့လက်ကို အိတ်ကပ်ထဲမှ ထုတ်လိုက်ကာ ဝူရှန်းနန်နောက်သို့ လျှောက်သွားပြီး သူ့ပခုံးကို ပုတ်လိုက်သည်။
ဝူရှန်းနန်သည် အံ့အားသင့်စွာ ခေါင်းလှည့်လိုက်ပြီး ချန်မုရယ်၏ သေချာသောမျက်လုံးများကို မြင်လိုက်ရပြီး ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားကာ ကူကယ်ရာမဲ့ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ချန်မုရယ်သည် လင်ချီးယဲ့နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဆိုဖာဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ဖြည်းညှင်းစွာ ထိုင်လိုက်သည်။
"ကျောက်ခုန်းချိန် ကိစ္စပြီးသွားပြီ၊ ဒါဆို မင်းအကြောင်းပြောဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ လင်ချီးယဲ့။"
"ခင်ဗျား ဘာအကြောင်းပြောမှာလဲ။"
"ငါသိသလောက် ကျောက်ခုန်းချိန်က မင်းကို ညကင်းစောင့်လုပ်ဖို့ တစ်ခါဖိတ်ခေါ်ခဲ့ပေမယ့် မင်းငြင်းခဲ့တယ်၊ နောက်ဆုံး သူက မင်းကိုရှာမတွေ့တော့ဘူးလို့တောင် ငါတို့ကို ပြောခဲ့တယ်။ မင်းသာ ကျောက်ခုန်းချိန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ထွက်မလာခဲ့ရင် ငါတို့မင်းကို ဘယ်တော့မှရှာတွေ့မှာမဟုတ်ဘူး…
ဒီလိုဆိုတော့ မင်း ဘာလို့ အခု ညကင်းစောင့်ကို ဝင်ချင်ရတာလဲ။"
ချန်မုရယ်သည် လင်ချီးယဲ့၏မျက်လုံးများကို စိုက်ကြည့်နေပြီး သူ့မျက်လုံးများက အလွန်နက်ရှိုင်းနေသည်။
"သူ့ကိုကျေးဇူးဆပ်ဖို့။" လင်ချီးယဲ့က တည်ငြိမ်စွာပြောသည်။
ချန်မုရယ်က အံ့အားသင့်သွားသည်။ "ကျေးဇူးဆပ်ဖို့လား။"
"ကျွန်တော် ညကင်းစောင့်ထဲဝင်မယ်လို့ သူနဲ့ သဘောတူညီမှု ရရှိခဲ့တယ်။" လင်ချီးယဲ့သည် ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး "ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ အခြေအနေတစ်ခုရှိတယ်။"
"ဘယ်လိုအခြေအနေလဲ။"
"ကျွန်တော် ညကင်းစောင့်မှာ ဆယ်နှစ်ပဲနေမယ်၊ ဆယ်နှစ်ကြာရင် ကျွန်တော်ထွက်သွားမယ်။"
လင်ချီးယဲ့၏စကားကိုကြားတောါ ရှိနေသူအားလုံး မှင်တက်သွားပြီး သူတို့၏ အမူအရာများက ရုတ်တရက် ထူးဆန်းသွားသည်။
"ညကင်းစောင့်တပ်ဖွဲ့က စေတနာ့ဝန်ထမ်းအဖွဲ့အစည်းမဟုတ်ဘူး။ မင်းဝင်ပြီးရင် ထွက်သွားလို့မရတာကြောင့် မင်းပြောတဲ့ဆယ်နှစ်ကို… ငါကတိမပေးနိုင်ဘူး။ ညကင်းစောင့်အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုလုံးက မင်းကို ဒီကတိမပေးနိုင်ဘူး။"
လင်ချီးယဲ့ တစ်စုံတစ်ခုပြောမည့်အချိန် ချန်မုရယ်က ထပ်ပြောလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် ဆယ်နှစ်အကြာ ညကင်းစောင့်ကနေ မင်းဟာမင်းထွက်သွားနိုင်တဲ့ စွမ်းရည်ရှိပြီး ညကင်းစောင့်ရဲ့ထိပ်သီးပိုင်းက မင်းကို ဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူးဆိုရင် အဲဒါက မတူညီတဲ့ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်သွားပြီ။
အတိုချုပ်ပြောရရင် မင်းက တရားဝင်လုပ်ထုံးလုပ်နည်းတွေနဲ့ ညကင်းစောင့်ကနေထွက်သွားဖို့… နည်းလမ်းမရှိဘူး။"
"ကောင်းပြီ။" မမျှော်လင့်ဘဲ လင်ချီးယဲ့က ပြတ်ပြတ်သားသား ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ "ဆယ်နှစ်ကြာလို့ ကျွန်တော် မထွက်သွားနိုင်ရင် အဲဒါက ကျွန်တော့်ကိစ္စပဲ။"
လင်ချီးယဲ့၏ ဥပဒေမဲ့နီးပါး အဖြေကို ကြားလိုက်ရာ စစ်းရှောင်နန်နှင့် ဝမ်းချီမော့တို့ နှစ်ဦးစလုံး အံ့အားသင့်စွာ ပါးစပ်ဟကာ ရေခဲတုံးကဲ့သို့ လန်ရွှမ်း၏ မျက်ခွံများပင် မြင့်တက်လာပြီး လင်ချီးယဲ့ကို နှစ်ကြိမ်မျှ ကြည့်လိုက်သည်။
"ဒီလိုဆိုရင် မင်းရဲ့လျှောက်လွှာကို အထက်အရာရှိဆီ ချက်ချင်းတင်ပြလိုက်မယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းက လေ့ကျင့်ရေးစခန်းမပြီးခင်အထိ မင်းကို တရားဝင်အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် မသတ်မှတ်ဘူး။"
"လေ့ကျင့်ရေးစခန်းလား။"
"ညကင်းစောင့်က စစ်တပ်တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း စီမံခန့်ခွဲမှုအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုပဲ။ ညကင်းစောင့်ကို တရားဝင်မဝင်ခင် လူသစ်တွေအားလုံးက တိုက်ခိုက်ခြင်း၊ သေနတ်တွေ၊ တိုက်ခိုက်ရေးတပ်ဖြန့်ခြင်းနဲ့ တားမြစ်အပျက်အစီးတွေအသုံးပြုခြင်း စတဲ့ကျွမ်းကျင်မှုတွေကို လေ့လာဖို့ တစ်နှစ်ကြာလေ့ကျင့်ရေးစခန်းမှာ ပါဝင်ရမှာဖြစ်တယ်။"
"ဘယ်တော့စမှာလဲ။"
"စက်တင်ဘာလတိုင်းပဲ၊ ဆိုလိုတာက နောက်တစ်လအကြာမှဖြစ်ပြီး မင်း လေ့ကျင့်ရေးစခန်းမပြီးမချင်း မင်းကို ငါတို့အဖွဲ့ရဲ့ ယာယီအဖွဲ့ဝင်အဖြစ်ပဲ ထည့်တွက်လို့ရတယ်။" ထိုအကြောင်းကိုပြောရင်း ချန်မုရယ်သည် တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားပုံရပြီး လေးနက်စွာ သတိပေးလိုက်သည်။
"ယာယီအဖွဲ့ဝင်တွေကို စားသောက်ရေးနဲ့ နေရေးထိုင်ရေးတွေ မစီစဉ်ပေးဘူး။"
လင်ချီးယဲ့: "…"
စားသောက်ရေးနဲ့ နေရေးထိုင်ရေးတွေ မပါဘူးလား။
ညကင်းစောင့်ရဲ့ အကျိုးကျေးဇူးတွေက အရမ်းကောင်းတာလို့ ပြောခဲ့တယ်မဟုတ်ဘူးလား။ ဘယ်လိုလုပ် အရမ်းတွန့်တိုရတာလဲ။
"ဒါဆို ဒီလ ကျွန်တော် ဘယ်မှာနေရမှာလဲ။" လင်ချီးယဲ့က ထိတ်လန့်သွားသည်။
ဒေါ်လေးအိမ်ပြန်ရမှာလား။ မဖြစ်ဘူး၊ မဖြစ်ဘူး၊ မဖြစ်ဘူး။ သူပြန်သွားရင် အပြင်မထွက်ရဖို့ ၉၉ ရာခိုင်နှုန်း ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတယ်။ သူ့မိသားစုတစ်ခုလုံးနဲ့အတူ သူထွက်ပြေးသွားရနိုင်တယ်…
သို့သော် သူ့ဒေါ်လေးကို အနည်းဆုံးတော့ သူဘေးကင်းကြောင်း သတင်းပို့ရမည်။ ထို့ကြောင့် သူ စစ်တပ်ထဲဝင်မည်ဟု ပြောကာ သူမကို စိတ်ချစေမည့် စာတစ်စောင်ကို ပြန်ရေးလိုက်မည်။
သို့သော် ယခုပြဿနာက ညကင်းစောင့်သည် သူ့ကို ညအိပ်ခွင့်မပေးသောကြောင့် သူ လမ်းပေါ်မှာ အိပ်ရမှာလား။
"အဆင်ပြေပါတယ်၊ နင် ငါ့အိမ်ကို လာလို့ရတယ်။"
ထိုအခိုက်တွင် တံခါးနောက်ကွယ်မှာ လျှို့ဝှက်ပုန်းအောင်းနေသော ဟုန်ယင်းက ခေါင်းထွက်လာပြီး အသံတိုးတိုး ပြောလိုက်သည်။ "ငါ့အိမ်က အတော်လေးကြီးပြီး နင့်ကိုအခန်းပေးလို့ရတယ်။"
"ဟုန်ယင်း မင်း ဒေါသတကြီး ထွက်သွားတာ မဟုတ်ဘူးလား။" ဝမ်းချီမော့က မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။
"ငါ ငါ… ငါ ငါ့ပစ္စည်းမယူခဲ့ဘူးဆိုတာ သတိရလို့ ပြန်လာယူတာ ဟုတ်ပြီလား။" ဟုန်ယင်းသည် သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း အခန်းထဲကို ဝင်လာကာ မြေပြင်ပေါ်ရှိ သေတ္တာနက်ကို ကောက်ယူပြီး သူမခေါင်းကို လှည့်ကာ ဝူရှန်းနန်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပြန်သည်။
ဝူရှန်းနန်: "…"
ဝူရှန်းနန်၏ မှင်တက်နေသောမျက်လုံးများအောက်တွင် ဟုန်ယင်းသည် လင်ချီးယဲ့ဆီသို့ လှမ်းလာပြီး ညင်သာစွာ ပြောလိုက်သည်။ "မောင်လေးချီးယဲ့ စိတ်မပူပါနဲ့၊ နင်က ငါတို့အဖွဲ့ရဲ့ အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်သွားပြီဆိုတော့ အစ်မက နင့်ကို သေချာပေါက် ကာကွယ်ပေးမယ်။"
"ယာယီ၊ သူက ယာယီအဖွဲ့ဝင်ပါ။" ချန်မုရယ်က အလေးအနက်ပြောသည်။ "ဒါ့အပြင် မင်းတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်သူအသက်ပိုကြီးလဲ သေချာတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ သူ့ကို မောင်လေးဆိုပြီး အလျင်စလို မခေါ်ပါနဲ့။"
"ခေါင်းဆောင်က အရမ်းတင်းကျပ်တာပဲ။" ဟုန်ယင်းသည် ချန်မုရယ်ကို လျှာထုတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်မှ မှတ်စုကို ဆုတ်ဖြဲကာ လိပ်စာတစ်ခုကို ရေးချလိုက်ပြီး လင်ချီးယဲ့၏လက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
"မောင်လေးချီးယဲ့ အစ်မ သေနတ်ပစ်လေ့ကျင့်စရာရှိတယ်။ နင် လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်တွေပြီးလို့ နင်ငါ့ကိုရှာမတွေ့ရင် နင်အရင်ပြန်သွားလို့ရတယ်။"
ဟုန်ယင်း၏မျက်နှာသည် လင်ချီးယဲ့နှင့် အလွန်နီးကပ်သောကြောင့် လင်ချီးယဲ့သည် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ မွှေးရနံ့သင်းသင်းလေးကို သိသိသာသာ အနံ့ရပြီး သူမမျက်တောင်များ အနည်းငယ် တုန်ခါနေတာကို တွေ့ရသည်...
ကြည်လင်သောမျက်လုံးများသည် ရွှေရောင်မေပယ်တောထဲရှိ ဆောင်းဦးရေအိုင်ကဲ့သို့ ကြည်လင်ပြီး နွေးထွေးမှုအပြည့်နှင့် လင်ချီးယဲ့ကို ကြည်လင်သောမျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။
သူပြောရမည်ဆိုလျှင် ဟုန်ယင်းက တကယ်ကြည့်ကောင်းသည်။
ဖြူစင်သော အသားအရေ၊ သေးသွယ်သော နှာတံ၊ နှုတ်ခမ်းနီနီ၊ နူးညံ့သော မျက်နှာအသွင်အပြင်၊ ဖွံ့ဖြိုးသော…
လင်ချီးယဲ့သည် သူ့အကြည့်ကို ချက်ချင်းပြန်လှည့်လိုက်သည်။
သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် နားမလည်နိုင်သော ရှက်သွေးဖြာမှုပေါ်လာသည်။
သူသည် ဒီအသက်အရွယ်အထိ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် ဒီလောက်နီးကပ်တာ ပထမဆုံး အကြိမ်ဖြစ်ပြီး ဟုန်ယင်းသည် သဘာဝကျပြီး ကြည်လင်သော မိန်းကလေးဖြစ်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်မဟုန်ယင်း။"
"အဟားဟား…" ဟုန်ယင်းသည် ရုတ်တရက်ထရပ်ပြီး စိတ်အားထက်သန်စွာရယ်လိုက်ရာ အနောက်က ဝူရှန်းနန် ထိတ်လန့်သွားသည်။
"မင်းဘာလို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလဲ။" ဝူရှန်းနန်က မပျော်မရွှင် ပြောသည်။
"ကျွန်မကို ဘာလို့ဂရုစိုက်နေတာလဲ။" ဟုန်ယင်းက သူမနှုတ်ခမ်းကို စူလိုက်သည်။ "ငါတို့လူသစ်မောင်လေးကို ဒီလိုအသံကောင်းဟစ်အောင် ဘယ်သူလုပ်တာလဲ…"
လင်ချီးယဲ့၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်များသည် အနည်းငယ် လှုပ်ယမ်းသွားပြီး မသိစိတ်က သူ့ခေါင်းကို တစ်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။
ဤအခိုက်အတန့်တွင် ဝမ်းချီမော့က ပြုံးကာ လျှောက်လာသည်။ "ဟုန်ယင်း လူသစ်ကို အနိုင်မကျင့်နဲ့၊ ချီးယဲ့ သွားရအောင်၊ ငါမင်းကို အနီးနားလိုက်ပြပြီး လမ်းမှာ ညကင်းစောင့်အကြောင်း ပြောပြမယ်။"
လင်ချီးယဲ့သည် လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ရသလို တံခါးဆီသို့ ဝမ်းချီမော့နောက်ကလိုက်သွားပြီး လှေကားမှ မြေပြင်သို့ ဆင်းသွားခဲ့သည်။
"ချီးယဲ့" စင်္ကြံတွင် ဝမ်းချီမော့က ရုတ်တရက် စကားစလိုက်သည်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ စီနီယာဝမ်းချီမော့။"
"အဟန့် အဟန့်… ငါ့ကို စီနီယာလို့မခေါ်ပါနဲ့။ အဲဒါက အရမ်းသဘာဝဆန်လွန်းတယ်၊ ပြီးတော့ ငါက မင်းထက် နှစ်နှစ်သုံးနှစ်လောက်ပဲ ပိုကြီးမှာ။" ဝမ်းချီမော့သည် အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့စွာ ခေါင်းကုတ်လိုက်ပြီး "ငါ့နာမည်ပဲခေါ်ပါ ဒါမှမဟုတ် သူတို့လို ချီမော့ လို့ခေါ်ပေါ့။"
"ကောင်းပြီ။"
"တကယ်တော့ ငါ့မှာ မပျူငှာတဲ့ တောင်းဆိုချက်တစ်ခုရှိတယ်။" ဝမ်းချီမော့က ရပ်လိုက်ပြီး လင်ချီးယဲ့၏ မျက်လုံးများကို အလေးအနက် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဘာလဲ။"
"ဒီည... ဟုန်ယင်းရဲ့အိမ်မှာ ငါမင်းနဲ့ အတူနေလို့ရမလား။ ငါအဲဒီကို သွားချင်နေတာကြာပြီ။"
လင်ချီးယဲ့: "…"
TK Team (Chapter 31)
