အပိုင်း ၄၄

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၄၄; ဒေါသထွက်တယ်

မနေ့က သူတို့နှစ်ယောက် ပြန်ရောက်တာ အရမ်းနောက်ကျနေပြီ၊ ဒါပေမယ့် ဦးလေးလီရဲ့ 20/20 ကောင်းတဲ့ မျက်လုံးတွေက မလွတ်ကြဘူး။ သူတို့က တစ်ရက်လောက် အပြင်ထွက်ပြီး အဝတ်အစားမျိုးစုံနဲ့ ပြန်လာကြသည်။ အဲဒီညမှာပဲ ပိုင် မိသားစုရဲ့ မိဘတွေကို သတင်းပို့လိုက်သည်။

မာမားပိုင်က ညလယ်တွင် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ အိပ်မက်မက်နေရင်း လှန်လိုက် မှောက်လိုက် ဖြစ်နေတော့ ပါပါးပိုင်က ကောင်းကောင်းမအိပ်နိုင်ခဲ့ပေ။

“မနေ့က မိုးက အရမ်းသည်းတယ်။ ရှောင်ယနဲ့ ရှောင်ချွန်းတို့ မိုးရေထဲမှာ ဆွဲခံထားရပြီး အဝတ်အစားတွေ လဲလိုက်ကြတယ်လေ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။" ပါပါးပိုင်က သူ့ဇနီးက ဘာလို့ ဒီလောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေလဲဆိုတာ နားမလည်ပါ။

"ရှင်က အမြင်ကျဥ်းတဲ့သူပဲ အဲဒါက ဟာသမဟုတ်ဘူး" လီရုံက သူ့ဘက်သို့ နောက်ပြန်လှည့်ကာ စောင်ကို လှန်ပြီး ပြန်လှဲချလိုက်သည်။

“…” ငါက ဘယ်လို အမြင်ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ကောင်လဲ။ မဟုတ်သေးဘူး ငါကဘာလို့ ဟာသမဟုတ်ရမှာလဲ။ ပိုင်ကောယွိက ကူကယ်ရာမဲ့စွာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူ စကားထပ်ပြောရင် စာကြည့်ခန်းဆီ သွားအိပ်ရမှာကို ကြောက်တာကြောင့် စကားမပြောရဲတော့ပေ။ 

လီရုံက မနေ့ညက ပိုင်ချွမ်း စကားအများကြီး မပြောသောကြောင့် နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် လီရုံက နောက်ထပ်မေးခွန်းအချို့ကို မေးဖို့ မကူညီနိုင်ခဲ့ပါ။

"မနေ့က မိုးခြိမ်းတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရှောင်ချွမ်း တကယ် မကြောက်ဘူးလား။" လီရုံက မုရှောင်ယကို မေးသည်။

"မကြောက်ပါဘူး ရှောင်ချွမ်း မိုးခြိမ်းတာကို မကြောက်ဘူး " မိုးရွာတဲ့နေ့တုန်းက နည်းနည်းကြောက်နေပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ချွမ်းက သူမကို မိုးရွာထဲ ခေါ်ဆောင်နိုင်ခဲ့ပြီး ကြောက်စရာမရှိတော့ပေ။ ဒါကိုတွေးရင်း မုရှောင်ယက မနေ့က မိုးရေထဲကအနမ်းကို မတွေးဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ အထိတ်တလန့်ဖြစ်စွာနဲ့ သူမကိုယ်သူမ စိတ်အေးစေဖို့ နို့အေးတစ်ငုံကို အမြန်သောက်လိုက်သည်။

မနေ့က ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုကနေ ဒီအကြောင်းကို သိခဲ့ပေမယ့် ပိုင်ချွမ်း ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မိုးကြိုးမုန်တိုင်းတွေကို မုန်းတီးခဲ့သည်။ အခုတော့ သူ ရုတ်တရက် မိုးခြိမ်းသံကို မကြောက်တော့တာကြောင့် ပိုင် မိသားစုက လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်တယ်လို့ ခံစားလာရသည်။

မိုးခြိမ်းသံကို သူ ရုတ်တရက် ဘယ်လို မကြောက်တော့တာလဲ။

"ရှောင်ချွမ်း သား ရုတ်တရက် မိုးခြိမ်းသံကို ဘာလို့ မကြောက်တော့တာလဲ။ " လီရုံက ပိုင်ချွမ်းကိုကြည့်ရင်း မေးသည်။

ပိုင်ချွမ်းက စားတာကို ရပ်လိုက်ပြီး အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ သူ့အမေ၏မေးခွန်းကို သူကြားသော်လည်း သူ့စိတ်ထဲတွင် အပြောင်းအလဲကို မည်သို့ဖော်ပြရမည်ကို မသိပါ။

သူ ရုတ်တရက် မကြောက်တော့ဘူး။

"ရှောင်ချွမ်း မား ရှင့်ကို တစ်ခုခုမေးနေတယ်" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း မကြားလိုက်ဘူးလို့ ထင်တာကြောင့် တိုးတိုးလေး သတိပေးလိုက်သည်။

ပိုင်ချွမ်းက သူ့အမေကိုကြည့်ကာ သူ့ကိုသတိပေးသည့် မုရှောင်ယကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ရုတ်တရက် ဘေးစောင်းကာ မုရှောင်ယ မတုံ့ပြန်နိုင်မီတွင် သူမကို နမ်းလိုက်သည်။

"ဒီနည်းနဲ့ ကျွန်တော် မကြောက်တော့ဘူး။ " ပိုင်ချွမ်းအနေနဲ့ ဤလုပ်ဆောင်ချက်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှင်းပြဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုဟု ခံစားမိသည်။

“ကလန်။”

"ဒုန်း ဂွမ်း"

ပိုင်ကျန့်ရဲ့ တူတွေက စားပွဲပေါ် ပြုတ်ကျသွားပြီး ပိုင်ကောယွိ ပန်းကန်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားကာ လီရုံရဲ့မျက်နှာက မုရှောင်ယထက်ပင် ပိုဆိုးသည်။ ကွာခြားချက်မှာ လီရုံက စိတ်လှုပ်ရှားနေချိန်တွင် မုရှောင်ယက ရှက်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“ကျွန်… ကျွန်မပြီးပြီ” အိမ်ထောင်ကျရင် နမ်းတာက ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး။ သူမယောက်ျား နမ်းတာလည်း ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ သူမ အိမ်ထောင်ကျသွားပေမယ့်လည်း သူမယောက္ခမတွေနဲ့ ခဲအိုက သူတို့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမမျက်နှာကို ဘယ်ဆီထားရမလဲမသိတော့ဘဲ မုရှောင်ယက သူမ၏ခြေရာများကို ချန်ထားခဲ့ကာ ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။

ပိုင်ချွမ်း ခေတ္တမျှ အေးခဲသွားပြီးနောက် သူ့ဇနီး၏ လုပ်ရပ်အတိုင်း လိုက်လုပ်ကာ တူများကို ချကာ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

တစ်ဖက်လူနှစ်ယောက် ထွက်ခွာသွားပြီးနောက် ဧည့်ခန်းသည် ခဏတာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး လီရုံရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ အော်သံက တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။

"ရှောင်ချွမ်းက ဉာဏ်လင်းရသွားတာလား။" လီရုံက ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲကာ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လှုပ်ယမ်းလိုက်သည်။ “ကျွန်မပြောတာ မှန်တယ်။ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးက အမှန်ကန်ဆုံးပဲ။”

"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် " ပိုင်ကောယွိလည်း အရမ်းသဘောကျခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုကိစ္စမျိုးက ဒီလောက်လှုပ်ရှားနေဖို့ မလိုပါဘူး။ ကလေးနှစ်ယောက် ကြောက်လန့်သွားတာကို သူမ မမြင်ဘူးလား။

ပိုင်ကျန့်က တစ်ခဏလောက် အံ့အားသင့်သွားပြီးနောက် သူ ပြုတ်ကျသွားတဲ့ တူတွေကို အေးအေးဆေးဆေး ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး မပြီးဆုံးသေးတဲ့ မနက်စာတွေကို ဆက်စားလိုက်သည်။ သူက သူ့မိဘများလို အသက်ကြီးပြီး အရှက်ကင်းမဲ့သူမဟုတ်ပေ။ သူတို့ကနောက်ကွယ်မှာ သူတို့သားနဲ့ချွေးမရဲ့ မပြောနိုင်တဲ့ အရာတွေအကြောင်း အမှန်တကယ်ပဲ ပြောဆိုနေကြတာဖြစ်သည်။

“ယောက်ျား ရှင်ပြောတာမှန်တယ်။ ရှင်သူတို့ကို ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခွင့်ပေးလိုက်တော့ အဲ့ဒါက တစ်ရက်တည်းနဲ့ အများကြီး တိုးတက်မှုရှိတယ်။ ” လီရုံက ပိုင်ချွမ်း ထွက်သွားမှာကို အနည်းငယ်စိုးရိမ်ခဲ့သော်လည်း ယခုအခါတွင် သူမ၏စိုးရိမ်မှုများ မရှိတော့ပေ။

"မင်း အခု စိတ်မပူတော့ဘူးလား။ " ပိုင်ကောယွိက ပြုံးလိုက်သည်။

"စိတ်မပူတော့ဘူး။ စိတ်မပူတော့ဘူး " သူမ သေချာပေါက်ကို စိတ်ချသည်။ ဒီနေ့တောင် သူတို့ကို ရွေ့ပြောင်းစေချင်သည်။ "ပိုင်ကျန့် အိမ်ရွေးချယ်မှုကောင်းတယ်။"

“…” ပိုင်ကျန့်က ငယ်စဉ်ကတည်းက ချီးမွမ်းခြင်းကို တစ်ခါမျှ ချီးမွမ်းခြင်းကို လက်မခံခဲ့ရပေ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ ချီးကျူးတာကိုတော့ သူတကယ် လက်မခံချင်ပါဘူး။ ဤကိစ္စသည် သူရွေးချယ်ထားသောအိမ်နှင့် ယုတ္တိတန်သောဆက်ဆံရေးရှိလို့လား။

“ကျွန်တော်လည်း ပြီးပြီ” ပိုင်ကျန့်က မကြားချင်တော့တဲ့အတွက် ကော်ဖီတောင်မသောက်ဘဲ ထမင်းစားခန်းထဲက ထလိုက်သည်။

“ ရှောင်ယက သူ့အလုပ်တွေနဲ့ အရမ်းရှုပ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် နောက်ပိုင်းမှာ ဦးလေးလီကို သူတို့အိမ်ဆီ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြောင်းရွှေ့နိုင်အောင် သူတို့ကို တိုက်ရိုက်အလှဆင်ဖို့ ကူညီပေးဖို့ တောင်းဆိုလိုက်မယ်”

“ အဲ့လို မလုပ်နဲ့ သူတို့အိမ်ကို သူတို့ဘာသာ အလှဆင်ခွင့်ပြုလိုက် ရှောင်ချွမ်းမှာ စွဲလမ်းစိတ်လွန်ကဲတဲ့ရောဂါရှိပြီး ကျေနပ်မှာမဟုတ်သလို စိတ်မသက်မသာဖြစ်နိုင်တယ်…”

"ရှင်ပြော သူတို့ အပြင်ထွက်ပြီး ချောချောမောမော အတူတူနေမယ်ဆိုရင် နောက်နှစ်မှာ ငါတို့မြေးတွေကို ထိန်းနိုင်မလား။"

"ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုက အရမ်းမြန်တယ်မဟုတ်လား။"

“…” ပိုင်ကျန့်က သူ့အရှိန်ကို မြှင့်တင်ရင်း ပြတ်ပြတ်သားသား ထွက်သွားသည်။

ဤတွင်၊ မုရှောင်ယက သူမ၏မျက်နှာကို ဖုံးကာ အခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ လူများနှင့်တွေ့ဆုံဖို့ အောက်ထပ်သို့ဆင်းရန် မျက်နှာမရှိဟုသာ ခံစားမိသည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်၊ အရေးမကြီးပါဘူး။ ပိုင်ချွမ်း နဲ့ ငါက လေးနက်တဲ့ စုံတွဲပါ။ ပါးကို နမ်းတာ ဘာဖြစ်မှာလဲ။" မုရှောင်ယက သူ့ကိုယ်သူ ညှို့ယူနေခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် သူမကိုယ်သူမ ဘယ်လောက်ပဲ ခက်ခက်ခဲခဲ အိပ်မွေ့ချနေပေမယ့် အခုလေးတင် အောက်ထပ်က အံ့အားသင့်နေတဲ့ မျက်လုံး ၃ စုံကို တွေးပြီးတာနဲ့ မြေပြင်မှာ ကျင်းတူးချင်နေခဲ့သည်။

"ရာ့ " မုရှောင်ယက အိပ်ယာပေါ်တွင် ပြင်းထန်စွာ လှဲချလိုက်ပြီး စောင်များကိုပတ်ကာ ပိုးအိမ်လို ထုပ်ပိုးလိုက်ပြီ ညည်းတွားလိုက်သည်။ “ငါ ရှောင်ချွမ်းကို အပြစ်တင်နေတယ် သူ ဘာလို့ ငါ့ကို နမ်းတာလဲ။”

ပိုင်ချွမ်း အခန်းထဲဝင်လာတာနဲ့ မုရှောင်ယ သူ့ကိုအပြစ်တင်တာကို ကြားလိုက်ရပြီး သူ့မျက်နှာက ချက်ချင်းဖျော့သွားသည်။ သူက နှုတ်ခမ်းများကိုကိုက်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင် ရပ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေသော ရှောင်ယကို ကြည့်ကာ ခေါင်းမာမာဖြင့် စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက ငြိမ်သက်သွားပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ စောင်ထဲက ထွက်လာတဲ့အထိစောင့်ပြီး သူက မကျေမနပ်ပြောလာသည်။

"မင်းပြောတယ်၊ ငါလိုချင်တဲ့အချိန်တိုင်း နမ်းနိုင်တယ်လို့"

“…” မုရှောင်ယက မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး သူမခင်ပွန်၏ ခေါင်းမာသော မျက်လုံးများကို ခဏတာ ကြည့်နေသည်။ ခဏကြာတော့ သူမ စိတ်ရှုပ်သွားတယ်၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။

"မေ့သွားပြီလား။"

“ကျွန်မ… မဟုတ်ဘူး အာ” သူမ မှတ်ဉာဏ်မကောင်းရင်တောင် မနေ့က ကတိပေးထားတာကို မေ့မှာမဟုတ်ဘူး။

"ဒါဆို မင်း ပြောပြီးသားစကားကို ပြန်ပြောမှာလား။" ပိုင်ချွမ်း အသံက တစ်စုံတစ်ခုကို ဖိနှိပ်ဖို့ ကြိုးစားနေသကဲ့သို့ တုန်လှုပ်သွားသည်။ မုရှောင်ယရဲ့ ဆိုးရွားသောမှတ်ဉာဏ်ကို သူလက်ခံနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မုရှောင်ယက ကတိပြန်ပေးလိုက်ရင် သူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။

"ပြောပြီးသားစကားကို ပြန်ပြောတာ။ အဲ့ဒါ…”

“ခွင့်မပြုဘူး။” မုရှောင်ယ စကားမဆုံးခင် ပိုင်ချွမ်းက ဒေါသတကြီးအော်လာသည်။ သူမ ကတိပေးထားသည့်အတိုင်း သူမ မည်သို့ ငြင်းဆန်နိုင်မည်နည်း။

"ရှင် ကျွန်မကို ရက်ရက်စက်စက် ပြောနေတာလား။" မုရှောင်ယက ယခုအချိန်တွင် အံသြရုံသာမက အသစ်အဆန်းကိုလည်း ခံစားခဲ့ရသည်။

“ငါ…” ငါ မင်းကို ရက်စက်ဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး၊ ငါ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။

' ဟင့်အင်း ငါ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်အောင် ကြိုးစားသွားမယ်လို့ ရှောင်ယကို ကတိပေးထားတယ် ' ပိုင်ချွမ်းက မြန်မြန်ဆန်ဆန် တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ ကမန်းကတန်း လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး စားပွဲဆီပြေးသွားခဲ့သည် မုရှောင်ယက သူ့ကိုပေးထားတဲ့ နားကြပ်ကို ယူဖို့ ဗီရိုကိုဖွင့်လိုက်သည်။ နောက်တော့ အိတ်ကို အမြန်ဖွင့်ပြီး နားရွက်ကို အုပ်လိုက်သည်။

ပိုင်ချွမ်းက မျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားပြီး ကတိအတိုင်းလုပ်ဖို့ကို ရှာတွေ့သွားသကဲ့သို့ ကုလားထိုင်ပေါ် လဲကျသွားသည်။ သူ့မျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားရင်း၊ သူ့ကမ္ဘာထဲတွင် မုရှောင်ယရဲ့ သီဆိုမှုသာရှိခဲ့ပြီး သူ၏ဦးနှောက်က ထိုတောင်ကုန်းပေါ်က သူတို့ကို သူ့စိတ်ထဲတွင်ပုံဖော်ထားသည်။ ဤနည်းဖြင့်လည်း သူ့ အသိစိတ်စိတ်လည်း ပျောက်ကွယ်သွားမှာ မဟုတ်ပေ။

'အဲဒါ… ဒေါသထွက်တာလား။'

စားပွဲခုံတစ်ဖက်မှ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေသည်။ အော်တစ်ဇင်ဝေဒနာရှင်များ၏ စိတ်သည် အလွန်မတည်မငြိမ်ဖြစ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံတွင် နားမလည်နိုင်သော အကြောင်းပြချက်များဖြင့် အသိစိတ်ကို ဆုံးရှုံးသွားတတ်သည်ဟု ဆိုသည်။ သို့သော် သူမသည် ပိုင်ချွမ်းနှင့် အချိန်အတော်ကြာနေခဲ့ပြီး ပိုင်ချွမ်း အသိစိတ်ပျောက်သွားတဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ယသူမမြင်ဖူးတာဖြစ်သည်။ အဲ့ဒါထက် ဝုန်းဒိုင်းကြဲရသည့် အကြောင်းရင်းမှာ အလွန်ချစ်စရာကောင်းသည်။

နားကြပ်မှ သီချင်းသံကို တစ်ဖန် နားထောင်ပြီးနောက် ပိုင်ချွမ်းရဲ့ စိတ်ခံစားမှုများက တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားသည်။ သူ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ စားပွဲတစ်ဖက်စွန်းက မုရှောင်ယကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"ရှောင်ယ " ပိုင်ချွမ်းက နားကြပ်များကို ချလိုက်သော်လည်း သူ့အမူအရာမှာ အနည်းငယ် ဆိုးနေသေးသည်။

"အင်း" မုရှောင်ယက တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ ယခုအချိန်တွင် ပိုင်ချွမ်းက သူမအား ဘာပြောမည်ကို သိချင်နေပါသည်။

"မင်းနောင်ကျ ငါ့ကို စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေတဲ့ တစ်ခုခုလုပ်ရင် မင်းငါ့ကို တောင်းဆိုချက်တစ်ခု ကတိပေးနိုင်တယ်လို့ပြောတယ် ဟုတ်တယ်မလား။ " ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယကို ထိတ်လန့်စွာကြည့်နေခဲ့သည်။ သူမက ဤကိစ္စကို မေ့သွားမှာ ဒါမှမဟုတ် ပြောပြီးသားကို ပြန်ပြောမှာ စိုးရိမ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

“အင်း” မုရှောင်ယ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"ဒါဆို.... ငါ အစောက အဆင်မပြေဘူး" ပိုင်ချွမ်းက ပြောသည်။

“ဟုတ်တယ်” ဒါပေမယ့် ရှင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကောင်းကောင်း ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။

"ကိုယ် တစ်ခုလောက် တောင်းဆိုချင်တယ်" ပိုင်ချွမ်းက တင်းမာစွာပြောသည်။ 

"ရှင်ပြောလေ။"

"မနေ့ကကိစ္စတွေ...အဲ့ဒါကို နောင်တမရနဲ့" ပိုင်ချွမ်းရဲ့ လေသံက ပြင်းထန်သည်။ "မင်းငါ့ကို ကတိပေးထားတယ် နောင်တရလို့ မရဘူး"

“ကောင်းပြီ” မုရှောင်ယ ရယ်မောလိုက်သည်။

မေ့လိုက်တော့ ငါ့ကို ကြည့်ရှုသူတွေ ဝိုင်းရံနေတယ်ဆိုလဲ။ ကြီးကြီးမားမားကိစ္စကဘာလဲ။ ပိုဆိုးတာက အရေပြား ပိုထူလာဖို့ပဲ လိုပါလိမ့်မယ်။

ကတိတောင်းထားတဲ့ ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယနဲ့ ရယ်မောပျော်ရွှင်နေသည်။ လွန်ကဲသော ရောင်ဝါသည် သူ၏ ပါးပြင်နက်ကြီးထဲတွင် တိမ်တိုက်တစ်ခုလို ပျောက်ကွယ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။

အပိုင်းသေးသေးလေးကြောင့် မုရှောင်ယ တစ်နေ့တာလုံး စိတ်ခံစားချက်ကောင်းတွေ ရနေတာကြောင့် သူမရဲ့ စိတ်အားထက်သန်မှု များပြားလာသည်။ သူမ၏လုပ်ငန်းစွမ်းဆောင်ရည်သည် သိသိသာသာတိုးတက်လာပြီး လာမည့်ရာသီအတွက် ဖိနပ်ဒီဇိုင်းမူကြမ်းအသစ်သည် တစ်ပတ်ကြိုတင်ပြီးမြောက်ခဲ့သည်။

"မကြာသေးခင်ကမှ muse က လှုံ့ဆော်ခံလာရတာလား။ မင်းရဲ့ လှုံ့ဆော်မှုဟာ ပေါက်ထွက်လာခဲ့တယ်" ဖန်းဟော်က မုရှောင်ယ ပြီးစီးသွားတဲ့ နောက်ဆုံး ဒီဇိုင်းမူကြမ်းကို ကြည့်ပြီး ပြောလာသည်။"ပြီးတော့ နင့်ရဲ့ ဒီဇိုင်းမူကြမ်းက နင်ကျောင်းတက်တုန်းကထက် အများကြီး ပိုကောင်းတယ်လို့ အမြဲတမ်း ငါထင်နေတယ်။ နင်နဲ့ ယှဉ်ရင် ငါ့ရဲ့ ဒီဇိုင်းတွေက လိုက်လျောညီထွေ မရှိဘူး"

သူမတက္ကသိုလ်တက်တုန်းက မုရှောင်ယလောက် အတန်းမကောင်းကောင်းပေမယ့် ကွာဟချက်ကြီးကြီးမားမားမရှိပေ။ စိတ်ကူးဉာဏ်က အရည်အချင်းအပေါ်အခြေခံပါက၊ ဒီဇိုင်းမူကြမ်းပြီးစီးသွားသည့်တိုင် မုရှောင်ယက သူမနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍မရနိုင်ပါ။ မုရှောင်ယရဲ့ ဒီဇိုင်းမူကြမ်းပုံဆွဲနည်းသည် ပိုမိုတိကျပြီး တိကျသည်၊ ၎င်းသည် သူမ၏ယခင်ပုံများနှင့် အလွန်ကွာခြားသည်။

"အရင်က နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ဖို့ စိတ်ကူးထားခဲ့တယ်လေ မဟုတ်ဘူးလား။ အရင်က လိုက်မမှီနိုင်တော့မှာကို ကြောက်တဲ့အတွက် တာဝန်တွေ ပိုလုပ်ခဲ့ရတယ်။ ” မုရှောင်ယက ရှင်းပြသည်။ သူမ၏ လက်ရှိ ဒီဇိုင်းစွမ်းရည်ကို ပွတ်ဆွဲပြီး လေ့လာမှု လေးနှစ်အကြာတွင် တီထွင်နိုင်ခဲ့ကာ သဘာဝအားဖြင့် ၎င်းသည် တက္ကသိုလ်ထက် များစွာ ပိုကောင်းမည်ဖြစ်သည်။

"အိုကေ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နင်က ပိုကောင်းလေ၊ ငါ့အတွက် ပိုအကျိုးရှိလေပဲ။" ဖန်းဟော်က သူမ၏ သူငယ်ချင်း၏ တိုးတက်မှုကို အံ့ဩသွားခဲ့သည်။ သူမသည် ငြူစူနေသော်လည်း သူမမှာ မနာလိုမှုများစွာ မရှိပါ။ "စကားမစပ်၊ ပထမပတ်က ဖိနပ်အရောင်းအစီရင်ခံစာကို အစီရင်ခံလာပြီ အဲ့ဒါက ငါတို့ မျှော်လင့်ထားတာထက် ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းပိုများတယ်"

"တကယ်လား။" မုရှောင်ယက အံ့သြသွားပြီး ဖန်းဟော် ပေးပို့သော အစီရင်ခံစာကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ အခြားဟာတွေ မဖတ်ကြပဲ အမြတ်ကော်လံကို တည့်တည့်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ ၁၀၀,၀၀၀… တစ်ပတ်မှာ ယွမ် ၁၀၀,၀၀၀ ရရှိတာလား။”

“ကြည့်လိုက်စမ်း နင့်ကြည့်ရတာ အရူးလိုပဲ ငါတို့ အခု ဘယ်မှာလဲ။ စုစုပေါင်း ဖိနပ် အမျိုးအစား သုံးမျိုးသာ ရှိပြီး ကုန်ကျစရိတ်ကို နုတ်ယူဖို့ လိုအပ်တယ်။ အမြတ်တစ်ဝက်ကို ဦးလေးကို ပေးရမယ်။ အဲဒါတွေအားလုံးကို နုတ်ပြီး သူတို့ဆိုင်တွေ တစ်ခုလုံးက ငါတို့ဖိနပ်တွေ ရောင်းရင် ငါတို့ ဝင်ငွေဘယ်လောက်ရမယ်ထင်လဲ။” ဖန်းဟော်က မုရှောင်ယ ရှေ့တွင် အလွန်ငြိမ်သက်နေပုံရသည်။ အမှန်မှာ၊ သူမသည် ကနဦးအစီရင်ခံစာကိုရရှိသောအခါ မုရှောင်ယ ထက်ပို၍ ကောင်းမွန်စွာတုံ့ပြန်ခြင်းမရှိပါ။

"ငါ အရမ်းကျေနပ်တယ်။ " သူမ၏ယခင်ဘဝတွင် ဒီဇိုင်နာတစ်ဦးအဖြစ် လုပ်ကိုင်သည့်အခါ မုရှောင်ယက အလွန်နာမည်ကြီးသော ဖိနပ်များစွာကို ထုတ်လုပ်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကုမ္ပဏီက သူမအား ဘောနပ်စ်အဖြစ် ယွမ် 100,000 သာပေးခဲ့သည်။ ယခုအခါ သူမတွင် ကိုယ်ပိုင်စတူဒီယိုတစ်ခုရှိပြီး၊ တစ်ပတ်လျှင် ယွမ် ၁၀၀,၀၀၀ ဝင်ငွေရနိုင်ပြီး ဤအမြတ်ငွေသည် ရေရှည်တည်တံ့သည်။ ဆက်ရောင်းရင် အမြဲအမြတ်ရလိမ့်မည်။

“ငါ ပိုကြိုးစားရင်း ပိုင်ချွမ်းကို အမီလိုက်မယ်” မုရှောင်ယက စိတ်လှုပ်ရှားစွာပြောသည်။

"ဘာလို့၊ နင့်မိသားစုရဲ့ ပိုင်ချွမ်းက နင့်ကို မထောက်ခံတာလဲ။ " ဖန်းဟော်က မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။

"အာ ထောက်ခံတာ သူကငါ့ကိုထောက်ခံတယ် ပြီးတော့ ငါလည်းသူ့ကိုထောက်ခံတယ်" မုရှောင်ယက အပြုံးလေးနဲ့ပြောလိုက်သည်။ "လင်မယားနှစ်ယောက်က ငွေရေးကြေးရေးအရ အပြန်အလှန်မှီခိုနေတာမို့ ဒါကြောင့် အိမ်ထောင်ရေးက ထာဝရတည်တံ့လိမ့်မယ်"

"ဘယ်လို့လဲ။ မိသားစုကြီးတစ်ခုမှာ အိမ်ထောင်ကျတဲ့အခါ ဖိအားတွေရှိတာလား။ ”

“ဟင့်အင်း……” မုရှောင်ယက ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “ငါ့မိသားစုက အရမ်းတော်တဲ့အတွက် အလုပ်ကြိုးစားရမှာပဲ” 

"နင်တို့နှစ်ယောက်က နင်ရဲ့အချစ်တွေကို လူတိုင်းရှေ့မှာ မပြရရင် သေမှာလား။" ဖန်းဟော်က သူမမျက်လုံးတွေကို မလှန်ဘဲမနေနိုင်ခဲ့ပေ။ 

“ ငါတို့ ကြွားကြွား မကြွားကြွား ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့သေရမှာပဲ အဲ့ဒါကြောင့် ငါတို့အဲ့ဒါကို ဘာလို့ မကြိုက်ရမှာလဲ။ ” မုရှောင်ယက ရိုင်းစိုင်းစွာ ပြန်ပြောသည်။

"ရာ့။ ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးက တုန်လှုပ်ချောက်ချားလာတာတွေကို ကြည့်လိုက်။ " ဖန်းဟော်က သူမ၏ လက်မောင်းက ကြက်သီးထတာတွေကို ပြဖို့ မုရှောင်ယရှေ့ လက်မောင်းကို တိုက်ရိုက်ဆန့်လိုက်သည်။

မုရှောင်ယက စိတ်ကောင်းဝင်နေပြီး လက်နဲ့ရိုက်ချလိုက်သည်။ 

“နင် မကြောက်ဘူးလား နင်ကအရမ်းထူးချွန်တယ် ပိုင်ချွမ်းနဲ့ မထိုက်တန်ဘူးလို့ တစ်ခြားသူတွေပြောမှာကို " ဖန်းဟော်က လန့်သွားသည်။

"ငါမကြောက်ပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပိုင်ချွမ်းက နားမလည်ဘူး” ဤကိစ္စနှင့်စပ်လျဉ်း၍ မုရှောင်ယက လုံးဝမစိုးရိမ်ပါ။ သူမနောက်ကွယ်တွင် ပိုင်ချွမ်းအကြောင်း မပြောပါနဲ့။ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားပြောရင်တောင် သူမမိသားစုရဲ့ ပိုင်ချွမ်းက စကားစမြည်ပြောဖို့တောင် အရမ်းပျင်းသည်။

"ဒီလိုစိတ်ပျက်စရာကောင်းတဲ့ အော်တစ်ဇင်ဖြစ်ရပ်ကနေ ဒီလောက်ဂုဏ်ယူနိုင်ပြီး သာလွန်မှုကို ဘယ်လိုခံစားရနိုင်တာလဲ။ " ဖန်းဟော်က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။