Chapter 18

💌Chapter 18

ကျန်းယွီမို အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အချိန်၌ ကိုးနာရီတောင်မထိုးသေးပေ။ သူမ အမြန်ရေချိုးပြီး အခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ ဆရာပေးထားသော ၏စာများအား ပြန်နွှေးဖို့တွေးလိုက်သည်။ 

သူမ စာစ,လုပ်ချင်းမှာပင် ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်အတွင်းရှိ ဖုန်းက တုန်ခါသွားသည်။ ယန်ချင် သို့မဟုတ် သွမ့်ရယ်ထံမှ စာဖြစ်မည်ဟု ထင်ခဲ့သော်လည်း ဖန်သားပြင်ကို လော့ခ်ဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သောအခါ စိတ်လှုပ်ရှားလာရသည်။ ထိုအစ်မသည် နောက်ဆုံးတွင် သူမ၏ သူငယ်ချင်းတောင်းဆိုမှုကို လက်ခံခဲ့ပြီး သူငယ်ချင်းများဖြစ်လာလေပြီ။

သူမ၏ အမည်မှာ ခရီးသည် ဖြစ်သည်။

 ခရီးသည် : [?]

ကျန်းယွီမို သည် ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် တစ်ဖက်ကို သွားပြောလိုက်သည်။ 

 [အစ်မ၊ ကျွန်မက ချန်ရှုဟန်ရဲ့ဝမ်းကွဲပါ၊အစ်မက အရင်နှစ်က ပန်းချီ စာမေးပွဲ ဖြေဆိုဖူးတယ်လို့ ကြားရတယ်၊ ညီမ အဆင့်က သိပ်မကောင်းဘူလေ၊ ဘွဲ့ကြိုဝင်ခွင့်လိုင်းကိုတော့ ရအောင်ဖြေမယ်၊ ရိုးရာအကမှာတော့ ဆယ်နှစ်အတွေ့အကြုံရှိတယ်၊ စကားမစပ်၊ အခု ညီမ အထက်တန်းကျောင်းတက်နေပြီး အနုပညာ စာမေးပွဲ ဖြေဆိုသူဖြစ်ဖို့ တိုးတက်လာနိုင်မလားဆိုတာ လုပ်ကြည့်ချင်ပါတယ်၊ ဒါကြောင့် အခြေအနေကို မေးချင်တာပါ၊ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ရင် တောင်းပန်ပါတယ်]

 တစ်ဖက်လူက မက်ဆေ့ချ်ကို မမြင်ရသလို အတန်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။

ကျန်းယွီမို နောက်ထပ်မက်ဆေ့ချ်ပို့ဖို့ တွေးနေစဉ်မှာပင်။ [အမ်... လူမှားနေတာလား၊ ချန်ရှုဟန် ကို ငါ မသိဘူး၊ဒါပေမယ့် မင်းမေးတဲ့ မေးခွန်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အချက်အလက်တချို့ကို သိပါတယ်၊အဆင်ပြေရင် ပြောပြလို့ရတယ်။]

 ဟမ်?? လူမှားအပ်လိုက်တာလား???

ကျန်းယွီမိုသည် ကျောပိုးအိတ်အတွင်းမှ ဝမ်းကွဲအစ်ကိုရေးထားသော စာရွက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ မက်ဆေ့ချ်ပို့သူ၏ ပရိုဖိုင်ကို စစ်ဆေးပြီး ဂဏန်းတစ်ခုစီကို တစ်ခုချင်း နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ရာ အကုန်မှန်နေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ နံပါတ်ကို မှားယွင်းစွာကူးယူမိသော သူမ၏ ဝမ်းကွဲအစ်ကိုပင် ဖြစ်ရမည်၊ ဂဏန်းတစ်ခုမထည့်မိခြင်း သို့မဟုတ် အပိုတစ်ခုထပ်ထည့်မိခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။

 အချိန်အတော်ကြာ စဉ်းစားပြီးနောက် ကျန်းယွီမိုသည် ဝမ်းကွဲအစ်ကိုကို ထပ်မခေါ်တော့ဘဲ ထိုလူ၏မက်ဆေ့ချ်ကို ပြန်ပြောသည်- [တောင်းပန်ပါတယ်၊ လူမှားပြီး ပြောမိပုံရတယ်။]

 ခရီးသည် : [ရပါတယ် ၊ အနုပညာကျောင်းကိစ္စတွေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အခြေအနေတွေကို သိချင်တာလား၊ငါ့ အဒေါ်က ကျောင်းဆရာမပါ]

ကျန်းယွီမို : အို သူစိမ်းကလည်း ခင်တတ်မင်တတ်လိုက်တာ!!

 [ အရမ်းကြီး ပြဿနာမဟုတ်ရင် သိချင်ပါတယ်]

 ခရီးသည် : [ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ မင်းရဲ့တည်နေရာက နင်ချမ်မှာမလား၊ မင်းက ဒေသခံလား။ ငါလည်းဒီမှာနေတာပဲ]

ကျန်းယွီမို : [ဟုတ်တယ်၊ ငါက နင်ချမ် ကပါ၊ မင်းရဲ့တည်နေရာကလည်း နင်ချမ်လို့ရေးထားတော့ လူမှန်တယ်လို့ ငါ အစက ထင်ခဲ့မိတာေလ]

 ခရီးသည် : [/ရယ်လျက်]

 ခရီးသည် : [မနက်ဖြန် တိကျတဲ့ အချက်အလက်တွေကို မင်းကို ပို့ပေးမယ်၊ ကူညီနိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။]

 ခရီးသည် : [ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ မနက်ဖြန်ကျရင် တိကျတဲ့အချက်အလက်ကို ပို့ပေးမယ်။ မင်းအတွက် အထောက်အကူဖြစ်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ 】

ကျန်းယွီမို : [ကျေးဇူးတင်ပါတယ်!]

 ခရီးသည် : [ရပါတယ်]

***

ကျန်းယွီမို ယနေ့ ၁၀ နာရီမထိုးမီ အိပ်ရာဝင်ခဲ့သည်။

 စာသင်နှစ်အစကတည်းက ယနေ့သည် သူမအိပ်ဖူးသည့် အစောဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ သူမ နောက်ထပ် အိပ်မက်တစ်ခု မက်ပြန်သည်။ အိပ်မက်ထဲတွင် သူမသည် တီဗီဒရာမာတစ်ခုကြည့်ရင်း ဖြစ်ပျက်နေသည့်အရာများကို သက်သေခံနေသကဲ့သို့ မြင်ကွင်းတစ်ခုရှိသည်။

အိပ်မက်ထဲတွင် သူမသည် အနက်ရောင် ၀တ်စုံရှည်ကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး ဆံပင်အနည်းငယ် ရှည်လျားနေကာ ပိုမိုရင့်ကျက်လာသည်။ သို့သော် လှပပြီး ရင့်ကျက်သည့် သူမက တိတ်ဆိတ်နေ၏။

 သူမ တံခါးနောက်တွင် ပုန်းနေပြီး အခန်းတွင်းရှိ စကားစမြည်များကို နားထောင်နေသည်။

"လီကျန်း သမီးယွီမိုကို ဘာလို့ ဂရုမစိုက်တာလဲ၊ အခုဆို အသက်က သုံးဆယ်နီးပါးရှိပြီ၊ အတည်တကျဖြစ်ဖို့ သူမ စတင်စဉ်းစားသင့်တယ်၊ ယွီမိုမှာ အရည်အချင်းကောင်းတွေရှိပေမယ့် အချိန်ဖြုန်းမိသလိုဖြစ်ေနတာ၊ နောက်နှစ်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ ကောင်းတဲ့အရာတွေကို တခြားသူတွေ ယူသွားလိမ့်မယ်"

 " ယွီမို ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ရည်းစားရှိတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်မဟုတ်လား၊သူမ နှစ်အတော်ကြာအောင် ချိန်းတွေ့ခဲ့တာကို ဘာကြောင့် အိမ်ထောင်မပြုသေးတာလဲ”

 "မသိဘူးလား၊ ယွီမိုရဲ့ ရည်းစား... ဟာ ကောင်လေးက သိပ်မစွံပါဘူး၊ သူ့မှာ အမေတစ်ယောက်ပဲရှိတာ၊ သူ့အမေကလည်း အငြိမ်းစားပင်စင်တောင် မရှိဘူး၊ သူ ကောလိပ်တောင် မတက်ဖူးဘူး ၊ အထက်တန်း ဒီပလိုမာ ပဲ ရှိ တယ် ။ ယွီမိုနဲ့ ဘယ်လို ထိုက်တန်နိုင်မလဲ၊သူတို့မိသားစု အခြေအနေကောင်းရင် ကောင်းလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင်ပြုဖို့ အိမ်တောင်မတတ်နိုင်ဘူး၊ အိမ်မရှိ၊ အလုပ်မရှိ၊ ငွေမရှိနဲ့ သူ့ကိုသာ ယွီမို အိမ်ထောင်ပြုရင် အခက်အခဲတွေ ကြုံရလိမ့်မယ်၊ စောစောလမ်းခွဲတာ ပိုကောင်းပါတယ်၊ လီကျန်း ကျွန်မနဲ့ ရင်ပြင်မှာ အတူသွားကနေတဲ့ သူငယ်ချင်းရဲ့သားက ဘဏ်တစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်တယ်၊ကလေးက မဆိုးဘူး၊ စိတ်ဝင်စားရင် အချင်းချင်း မိတ်ဆက်ပေးလို့ရပါတယ်"

အမေကျန်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။ သူမသည် ချီတုံချတုံဖြစ်နေသည့် လေသံဖြင့် "ယွီမို နဲ့ စကားပြောပြီး သူအတွေးကိုလည်း နားထောင်သင့်တယ်"

 "အိုး၊ ရှင်က သူ့အမေလေ၊ ဘာမှ ကောင်းကောင်းမစီမံတတ်ဘူးလား၊ ရှင် သူ့ကို ဒီလိုအချိန်တွေ ဖြုန်းတီးပစ်ခိုင်းလိုက်တာပဲ"

 "သူ ဆန္ဒရှိရင် ကျွန်မလည်း စဉ်းစားမယ်"

 အရွယ်ရောက်သော ကျန်းယွီမိုသည် ကြားလိုက်ရသည့်အခါ သက်ပြင်းရှည်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ သူမ မောပန်းနွမ်းနယ်နေသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ သူမ၏ပခုံးများ တုန်လှုပ်သွားသည်။

ထိုအခိုက်၊ အခင်းအကျင်းပြောင်းသွားကာ စိတ်တည်ငြိမ်မှုပြန်ရလာသော သူမသည် ထမင်းစားစားပွဲ၌ သူမ၏ မိဘများကို သတိကြီးကြီးထားပြီးပြောလေသည်။

 "ကောင်းပြီ၊ သမီး ဘလိုင်းဒိတ် လုပ်လိုက်မယ်"

 ဤစကားခုနစ်လုံးကို သူမ ခက်ခက်ခဲခဲ ပြောလိုက်ရ၏။ သူမ၏ လည်ချောင်းထဲတွင် ထက်ရှသောဓားတစ်ချောင်းရှိနေသလိုမျိုး၊ပြောသမျှစကားတိုင်း သူမ ခန္ဓာကိုယ်မှ သွေးများစီးကျနေသလို ခံစားရသည်။ ဆံပင်ဖြူနေပြီဖြစ်သော သူမ၏မိဘများသည် အလွန်ပျော်ရွှင်နေကြသော်လည်း သူမ စိတ်မချမ်းသာမှာကို ကြောက်သဖြင့် အလွန်အကျွံ ထုတ်မပြကြပေ။

 လက်ရှိ ကျန်းယွီမို သည် ဝမ်းနည်းခြင်းများသာ ပြည့်နေတော့သည်။ ဤပြင်းထန်သော ခံစားချက်သည် သူမနိုးလာသည်အထိ ဆက်ရှိနေခဲ့သည်။

ကျန်းယွီမိုသည် သူမ၏ အမေ လေအေးပေးစက်ကို ပိတ်ထားကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ 

သူမ အိမ်မှ ထွက်လာသောအခါ၊အသိပြန်ဝင်လာသော်လည်း စိတ်ထဲတွင် အနည်းငယ် အုံ့မှိုင်းနေသေးသည်။ သူမ စာသင်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် အသက် ၁၇ နှစ်တွင် တစ်ဖန် ပြန်လည်နှစ်မြှုပ်သွားခဲ့သည်။

 အိပ်မက်က ဘာကိုဆိုလိုနေပါစေ...

 အခု အရေးကြီးဆုံးက လစဉ် စာမေးပွဲပဲ။

စာမေးပွဲတွင် ကျန်းယွီမိုသည် မေးခွန်းတစ်ခုစီကို လေးနက်စွာ ဖြေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး စာမေးပွဲအပြီးတွင် ကျောင်းသားများအားလုံး သက်ပြင်းချကာ လာမည့်အားလပ်ရက်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားနေကြ၏။ စာမေးပွဲကာလတွင် ညနေစာကျက်ချိန်မရှိသဖြင့် ကျန်းယွီမိုက သူမ၏မိဘများကို ကြိုပြောထားပြီးဖြစ်သည်။ ကျောင်းမှထွက်လာပြီးနောက် သူမ သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ လမ်းပေါ်ရှိ နို့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ သွားခဲ့သည်။သူတို့ သုံးယောက်လုံး အချိုရည်များ မှာလိုက်သည်။

သွမ့်ရယ်နှင့် သူ့သူငယ်ချင်းများလည်း ရောက်လာကြ၏။

 "ဒါကဘာလဲ" ကောရှစ်ချောင်က အထင်အမြင်သေးစွာဖြင့် မေးလိုက်သည်။

 "မြက်ဂျယ်လီ နို့လက်ဖက်ရည်၊ သူတို့ အခုမှ အသစ်လုပ်ထားတာ၊ တော်တော်ကောင်းတယ်" ယန်ချင်က ပြန်ဖြေသည်။

ကျန်းယွီမိုသည် နင်ကျစ်ယွီ၏ မှတ်စုစာအုပ်ကို လှန်ကြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။

သွမ့်ရယ်က "မင်း စာမေးပွဲမှာ ကောင်းကောင်းမဖြေနိုင်ဘူးလား"

ကျန်းယွီမိုသည် သူမ၏ အတွေးထဲမှ ရုန်းထွက်ကာ ခေါင်းခါလိုက်ပြီး "မဟုတ်ပါဘူး၊ မဆိုးပါဘူး..."

 သူမ သွမ့်ရယ်ကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

သွမ့်ရယ်က စိတ်ထားကောင်းသည်။သူက စကားအများကြီး မပြောတတ်သလို သူများလို ခံစားချက် မပြတတ်သော်လည်း သူ့မျက်ခုံး၊ မျက်လုံးများက သူ့အသက်အရွယ်၏ နုပျိုသည့် စိတ်ဓာတ်ကို မြင်နေရဆဲပင်။

 "မှတ်စုတွေ ကူးပေးနိုင်မလား"

နင်ကျစ်ယွီ၏ မှတ်စုစာအုပ်က တကယ်ကောင်းသည်။ ရိုးရှင်းပြီး နားလည်ရလွယ်၏။ အကြိမ်အနည်းငယ်ဖတ်ပြီးနောက်တွင် သူမ၏ကိုယ်ပိုင် အတွေးအမြင်များ ကျယ်ပြန့်လာသည်ဟု ခံစားခဲ့ရသည်။

သွမ့်ရယ်က သူမကို အံ့သြစွာကြည့်နေလေသည်။ သူတို့မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်သောအခါ ကျန်းယွီမိုသည် ရုတ်တရက် ဝမ်းနည်းသွားသည်။ ဘာ့ကြောင့် သူမနှုတ်က ပြောထွက်သွားမှန်း သူမလည်း မသိ။ သို့သော် မကြာသေးမီကပင် သွမ့်ရယ်သည် လုံ့လဝီရိယရှိရှိ သင်ယူနိုင်လိမ့်မည်ဟု သူမ အမှန်တကယ် မျှော်လင့်ခဲ့သည်... ဤမှတ်စုစာအုပ်မှ မှတ်စုများကို ကူးယူပေးပါက၊ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း စာတချို့ကိုမှတ်မိနိုင်ဖွယ်ရှိသည်။

သွမ့်ရယ်သည် အလယ်တန်းကျောင်းပြီးကတည်းက အတန်းထဲတွင် ဂရုမစိုက်ဘဲ နှစ်အတော်ကြာအောင် အချိန်ဖြုန်းနေသူပင်။

ကျန်းယွီမို ပြောရခြင်းမှာလည်း သူမအမေဖြစ်သူ၏ စကားများနှင့် စိတ်ဆင်းရဲစရာအိမ်မက်များကြောင့် ဖြစ်သည်။

 ဒါပေမယ့် သူမ ဒီလို မပြောသင့်ဘူး။

သူမ ချက်ချင်းပင် ခေါင်းယမ်းကာ လက်ထဲမှ မှတ်စုစာအုပ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ရင်း...

 "ငါ နောက်နေတာပါ"

 တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ သွမ့်ရယ်က လေးနက်သည့်လေသံနှင့် “ကောင်းပြီ” 

သူ အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသော်လည်း ဆိုင်းငံ့ခြင်းမရှိပေ။ သူမ ဘာပဲပြောပြော၊ သူမ ဘာပဲ တောင်းဆိုဆို သူသဘောတူမှာပဲလေ။

ကျန်းယွီမို သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။

 “ကောင်းပြီ၊ဒီမှတ်စုစာအုပ် ကိုယ့်ကိုပေး၊ မင်း ဘယ်အချိန် လိုချင်တာလဲ” 

 "ငါတကယ်နောက်နေတာပါ"

သွမ့်ရယ်က ပြုံးပြီး လေးလေးနက်နက်ပြောသည်။

 “ကိုယ်က တကယ်ပြောနေတာပါ၊ ကိုယ် ကူးပေးနိုင်ပါတယ်"

ကျန်းယွီမိုသည် မှတ်စုစာအုပ်ကို သူ့ထံသို့ ပေးရုံမှတပါး ရွေးချယ်စရာမရှိပေ။

ကောရှစ်ချောင်နှင့်ကျောက်ကျန့် တို့သည် စိတ်ထဲတွင် တူညီသော အတွေးတစ်ခုဖြင့် အကြည့်ချင်းဖလှယ်လိုက်ကြသည်။

 မယုံနိုင်စရာပဲ။

 ရယ်စရာကောင်းသည်၊ ဤမှတ်စုများကို သူတို့ ကိုယ်တိုင်ပင် နားမလည်နိုင်သော်လည်း ကျန်းယွီမိုက အစ်ကိုသွမ့်ကို ကူးယူရန် တောင်းဆိုနေသည်။

အစ်ကိုသွမ့်သည်လည်း နေ့တိုင်း သူတို့ကို စကားမပြောနိုင်အောင်ပင် လုပ်နိုင်သူဖြစ်သည်။

ကောရှစ်ချောင်က “အစ်ကိုသွမ့် အစ်မမိုကို ဘယ်တုန်းက ဝန်ခံခဲ့တာလဲ”

ကျန်းယွီမို : “…”

ယန်ချင်နှင့် ကျောက်ကျန့် နှစ်ယောက်စလုံးက ဖြေသည်။ "အထက်တန်းကျောင်းဝင်ခွင့်စာမေးပွဲပြီးတုန်းကလေ"

ကောရှစ်ချောင်က သူ့လက်ချောင်းကို ငုံ့ကြည့်ပြီး "အိုး၊ တော်တော်ကြာနေပြီပဲ၊ အစ်မမို အစ်ကိုသွမ့်က ဝန်ခံတဲ့အခါက ချင်ပိုင်တက္ကသိုလ်တက်တဲ့လူကိုပဲ ကြိုက်တယ်လို့ ပြောသင့်တယ်၊ဒါဆို အစ်ကိုသွမ့်လည်း စာအရမ်းကြိုးစားပြီး ချင်ပိုင်မှာတက်ခွင့်ရအောင်လုပ်မှာဘဲ"

သွမ့်ရယ်က သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး “မင်း ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ"

 "အစ်ကိုသွမ့်ကလည်း မဟုတ်တာ၊အစ်မမိုကလည်း ပြောမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ တခြားတက္ကသိုလ်တစ်ခုခုတော့ ပြောခဲ့သင့်တယ်"

ကောရှစ်ချောင်က အပြင်ဘက်သို့ လက်ညှိုးထိုးပြပြီး “အစ်မမိုက ကောင်းကင်က လကို လိုချင်တယ်လို့ ပြောရင်၊ အစ်ကိုသွမ့်က လှေကားကို ရအောင်ထောင်ပြီး ယူပေးဖို့ကြိုးစားလိမ့်မယ်၊ ဟုတ်တယ် လပေါ်က ချန်အယ်ကိုပါ ခေါ်ချင်ခေါ်လာပေးမှာ" 

 “ချန်အယ် ဘာပြောပြော အစ်ကိုသွမ့် မရရအောင်ခေါ်လာမှာဘဲ" 

ကျန်းယွီမို သည် သူတို့ စနောက်နေတာကြောင့် ရှက်သွားသည်။

သွမ့်ရယ်ကတော့ သူတို့ကို ဟာသလုပ်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။

ကျန်းယွီမိုက သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေသည်။

 ဟုတ်တယ်၊ သူမ သိတယ်။ သွမ့်ရယ်သည် ငယ်ရွယ်သေးသော်လည်း သူမ တောင်းဆိုသရွေ့ သူတတ်နိုင်သမျှ ဆောင်ရွက်ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း သူမ သိသည်။

သို့သော် ဆက်ဆံရေးအားလုံးသည် နှစ်ဖက်၊ အပြန်အလှန်ဖြစ်သည်။  

သူမ အတွက် သူက အဆင်မပြေဖြစ်အောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်ခဲ့ဘူး၊ ဒါကြောင့် သူ့ကို ခက်ခဲစေတာကိုလည်း သူမ မလုပ်နိုင်ဘူး။

သူမ ဖောက်ထွင်းမြင်ရသော ခွက်ကလေးထဲမှ သံပုရာသီးစိတ်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ခွက်နံရံပေါ်ရှိ ရေစက်များကို ထိလိုက်ရာ ချက်ချင်းပင် သွမ့်ရယ်က သူမကို တစ်ရှူးတစ်ခု ပေးလိုက်သည်။

သူက ကောရှစ်ချောင်နှင့် စကားပြောနေသေးတာတောင်မှ သူမ၏လုပ်ရပ်ကို သူ ဂရုစိုက်ကြည့်နိုင်နေသေးလေသည်။ 

****

ကျန်းယွီမို၏အခန်းသည် ယနေ့ အထူးတက်ကြွနေ၏။

ယန်ချင် နှင့် စွန်းမုန့်ထင် တို့သည် ညအိပ်ဝတ်စုံများ ၀တ်ဆင်ကြပြီး မိန်းကလေး သုံးယောက်သည် ကုတင်တစ်လုံးပေါ်မှာ အိပ်ကာ စကားစမြည်ပြောနေကြသည်။

ယနေ့ သူတို့ ပျော်နေ၍ ယန်ချင်က ကျောက်ကျန့်၏ နံပါတ်ကို ခေါ််လိုက်သည်။

 အခြားတစ်ဖက်တွင်၊ကျောက်ကျန့်သည် ဂိမ်းဆော့နေကြောင်း အသံများကြားနေရ၏။ 

ယန်ချင် ဒီလူတွေကို နားမလည်နိုင်ဘူး၊ ဒီဂိမ်းက တကယ်ပျော်စရာလား။

ကျောက်ကျန့်က ဖုန်းကို စိတ်မရှည်စွာ ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး "ပြောပါ"

ယန်ချင် - "အစ်ကိုသွမ့်ကို ဖုန်းပေးပြီး ကျန်းယွီမိုက ပြောချင်တယ်လို့ ပြောလိုက်ပါ" 

 " ယန်ချင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊နင်က ဘာလို့ပြောပေေးနတာလဲ" 

 "ပေးမလား မပေးဘူးလား"

 "ပေးဘူး၊ အစ်ကိုသွမ့်ကို တိုက်ရိုက်ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ"

“ငါတို့ မိန်းကလေးတွေက သစ္စာစောင့်သိမှုကို တန်ဖိုးထားကြတယ်ေလ၊ ငါ့ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းရဲ့ ချစ်သူကို ငါက ဘယ်လို ပေါ့ပေါ့တန်တန် ခေါ်လို့ ရမလဲ၊ငါ့မှာ ကိုယ်ကျင့်တရားမရှိဘူးလို့ နင် ထင်နေသလား"

ကျောက်ကျန့်သည် သူ့ဖုန်းကိုယူရန်မှလွဲ၍ ရွေးချယ်စရာမရှိေတာ့ဘဲ၊Duan Ye ဆီကို ဖုန်းကို လွှဲပေးလိုက်သည်။

  "အစ်ကိုသွမ့် ယန်ချင်က ပြောချင်လို့တဲ့" 

ဤအခိုက်အတန့်တွင် အစ်ကိုသွမ့်သည် သူ့ရည်းစားအတွက် မှတ်စုများကို လုံ့လစိုက်ထုတ်ကာ ဘေးတွင်ထိုင်ရေးနေသည်။

ကျောင်းကလူများသာ ဤမြင်ကွင်းကိုမြင်လျှင် ရယ်မောကြပေလိမ့်မည်။

 စာမေးပွဲဖြေတုန်းကတောင် ဒီလောက်သေသပ်စွာ ရေးတတ်မှာမဟုတ်ပေ။ ယခုမူ သူသည် သူ့ချစ်ဇနီး နားမလည်နိုင်ဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် သေသေချာချာ ရေးနေသည်။

 နောက်ဆုံးတော့ သွမ့်ရယ်က သူ့ဘောပင်ကိုချပြီး "ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ?"

ကျောက်ကျန့်က ပြုံးပြီး "အစ်မမိုက သာ့ကောကို ရှာနေတယ်"

သွမ့်ရယ် မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ကျောက်ကျန့်က သွမ့်ရယ်၏ မှတ်စုများကို ငုံ့ကြည့်ကာ "သွမ့်ကော ရေးနေတာကြာပြီ၊ နားလည်လား"

သွမ့်ရယ်က သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး "မင်းဘယ်လိုထင်လဲ"

"ကျွန်တော် တစ်သက်လုံး ဘယ်သူ့ကိုမှ မကြိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်!"

 သူသည် အစ်ကိုသွမ့် ကဲ့သိုလုပ်ရမည်ဆိုလျှင်၊ သူ့အဆုံးသတ်ဖြစ်လိမ့်မည်။

အစ်ကိုသွမ့်ကိုကြည့်လိုက်တိုင်း၊သူ တစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်တာက သိပ်တော့မဆိုးဘူးဟု ခံစားရ၏။

 "မင်းစကားအရမ်းများတယ်"

 သူက ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီး တစ်ဖက်ကလူက ယန်ချင်လား၊ကျန်းယွီမိုလား မသေချာ၍ "ဟဲလို" ဟုပြောလိုက်သည်။

ယန်ချင်က သူမ၏ဖုန်းကို စပီကာဖွင့်ထားလိုက်သည်။

 အခန်းထဲရှိ သွမ့်ရယ်၏ နက်နဲသော အသံသည် စပီကာမှ ထွက်ပေါ်လာပြီး မိန်းကလေး သုံးဦးစလုံး စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည့် အမူအရာများ ရှိနေသည်။ ယန်ချင် နှင့် စွန်းမုန့်ထင် တို့သည် ဒရာမာတစ်ကားကြည့်ရသကဲ့သို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေကြသော်လည်း ကျန်းယွီမို သည် အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာဖြစ်ပြီး ပြဿနာဖန်တီးသူ ယန်ချင် ကို မျက်စောင်းသာ ထိုးနေနိုင်ခဲ့သည်။

 "အစ်ကိုသွမ့် ညီမပါ"

သူမကို ယွီမိုလို့ ထင်နေတာလား။ ဟယ်လိုပြောတာလေးကလည်း နူးညံ့သိမ်မွေ့နေတာပဲ။

 "မင်း လိုအပ်တာတစ်ခုခုရှိလား"

"ဟုတ်တယ် ကျန်းယွီမို သူဗိုက်ဆာနေလို့ ခေါက်ဆွဲအေးနဲ့ ဖက်ထုပ်ကို စားချင်တယ်လို့ ပြောတယ်"

ကျန်းယွီမို သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ နားရွက်များ နီရဲလာပြီး ဖြတ်ပြောလိုက်သည် 

"အဲလို မပြောဘူး!"

 ဆူညံသောနောက်ခံများကြားတွင် သွမ့်ရယ်သည် သူမ၏အသံကိုကြားပြီး ချက်ချင်းပင် သူ၏မျက်ခုံးမွှေးများကို ဖြေလျှော့လိုက်သည်။

 "ခေါက်ဆွဲအေးနဲ့ ဖက်ထုပ်တွေအပြင် တခြားဘာစားချင်လဲ၊ နောက်ထပ် ဘာစားချင်လဲ"

 “Bubble milk tea ယွီမိုက နှစ်ခွက်သောက်ချင်တာတဲ့"

 “ကောင်းပြီ” သွမ့်ရယ်က သူ့ဖုန်းကို ဖယ်လိုက်ပြီး အချိန်ကို စစ်ကြည့်လိုက်သည်။ " မိနစ်လေးဆယ်စောင့်ပါ၊ဖုန်းပြန်ခေါ်မယ်"

 ဖုန်းချပြီးနောက် ယန်ချင်က သူမလက်မောင်းကို မြှောက်လိုက်ပြီး "ကျန်းယွီမို ရက်စက်တဲ့မိန်းမ၊ ငါ့လက်မောင်းကို ဆိတ်ဆွဲထားတာကြည့်စမ်း၊ ညိုမည်းကုန်ပြီ"

"နင်သာ အဲဒီလို ဖုန်းမခေါ်ရင် နင့်လက်မောင်းက အရင်အတိုင်းပဲ အကောင်းဖြစ်နေမှာကို" 

ယန်ချင်က ရယ်မောလိုက်ပြီး စွန်းမုန့်ထင်နှင့် အကြည့်ချင်းဖလှယ်ကာ ကျန်းယွီမို အား ပြောသည်။

"ကျန်းယွီမို၊ ဘာစဉ်းစားနေတာလဲ၊ အစ်ကိုသွမ့်ကိုတွေ့ဖို့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းတဲ့အခါ ဘာဝတ်ရမလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေပါလား"

 "အစ်ကိုသွမ့်ကို ငါက အခွင့်အရေးတစ်ခုဖန်တီးပေးထားတာနော်"

ကျန်းယွီမို : "……?"

💌💌