MM Story Teller

Chapter 31.1

Viewers 478

Chapter 31.1

“လုပ်အားပေးခွန်”

လီကျန့်က ထန်ချွန်းမင်၏အိမ်မှာနေပြီး စကားစမြည်ပြောဖို့ အချိန်မရှိပေ။ ရွာလူကြီးတစ်ယောက်အဖြစ် သူက အစိုးရအရာရှိများကို ကူညီပေးပြီး ရွာသားများနှင့် အရာရှိများကြားက ပဋိပက္ခများကို ညှိနှိုင်းဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။ သူ့အလုပ်က မလွယ်ကူပါပေ။

လီကျန့်နဲ့အစိုးရအရာရှိနှစ်ဦးကို ပြန်လွှတ်ပြီးနောက် ထန်ချွန်းမင်က အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာပြီး အိမ်ထဲကမြင်ကွင်းကြောင့် စိတ်ရွှင်သွားသည်။ သူ့သားအားလင်းက ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံနေပြီး ကျင်းကျိစားသောက်ဆိုင်က ယူလာသော အစားစာများကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ရှန်းဖူလန်ကို ကျွေးလိုက်သည်။ ရှန်းဖူလန်က စားနေရင်း သူ့လက်ထဲမှာ ကျားရုပ်ကို ကိုင်ထားသေးသည်။

သူက ထန်ချွန်းမင် ဝင်လာတာကိုတွေ့တော့ ဝမ်းသာအားရပြောလိုက်သည်။ “အားလင်းက လိမ္မာတယ်။ သူကြီးလာရင် သူလည်း သူ့အားမူလို စွမ်းဆောင်ရည်ရှိလိမ့်မယ်။”

အားလင်းက ချီးမွမ်းစကားကြောင့် ရှက်သွေးဖြာပြီး ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ကာ သူ့အားမူဆီ ရောက်သွားသည်။ ထန်ချွန်းမင်က သူ့သားချီးကျူးခံရတာကို ပျော်သွားပြီး “သူလည်းလုပ်နိုင်တယ်”ဆိုသော အချက်ကို လက်ခံခဲ့သည်။ သူက သူ့သား၏မျက်နှာလေးကို ကိုင်ပြီး တစ်ကိုက်ကိုက်လိုက်ရာ အားလင်းက တခစ်ခစ်ထရယ်သည်။

ထန်ချွန်းမင်က သူ့သားကိုစနေရင်း ရှန်းဖူလန်ကို စကားပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော် မနေ့ညက ဒီအကြောင်းမကြားလိုက်ဘူး။ ခင်ဗျားဘာလို့ရုတ်တရက်ရောက်လာတာလဲ? ဘယ်သူကမှ စိတ်မပြင်ထားလောက်ဘူး။ ပြီးတော့ ဒီနှစ်ရဲ့ လုပ်အားခွန်က ဘာလဲ?” ရွာသားတွေက စိတ်ညစ်နေသည်။ အိမ်ထောင်စုတိုင်း အခမဲ့အလုပ်ကြမ်းဖြစ်သည့် လုပ်အားပေးခွန်ကို နှစ်စဥ်နှစ်တိုင်း ပေးရမယ်လို့ အင်ပါယာတရားရုံးက ပြဋ္ဌာန်းထားသည်။ သူပေးခဲ့ရသည့် လုပ်အားပေးခွန်က ပုံမှန်အားဖြင့် သူ့နေရာမှာ အစားထိုးဖို့ အစိုးရဘက်က လူငှားပေးခြင်းဖြစ်သည်။ လုပ်အားပေးခွန်! သို့ပေမယ့် အဆုံးမှာ ဘယ်သူ့လက်ထဲပိုက်ဆံရောက်မလဲဆိုတာ ပြောရခက်မှန်း ထန်ချွန်းမင်သိသည်။

“ငါ့ခင်ပွန်းကလည်း ရုတ်တရက်လို့ပြောတယ်။ ငါ့ယောက်ဖက ဒီအကြောင်းဘာမှမပြောပြဘူး။” ရှန်းဖူလန်က သားအဖနှစ်ယောက် ကစားနေတာကိုကြည့်ပြီး အပြုံးတစ်ခုဖြင့်ပြောလိုက်သည်။

“ငါတို့လိုသာမန်လူတွေက အစိုးရကိစ္စရပ်တွေကို မပြောနိုင်ဘူးလေ”

“ငါ့ယောက်ဖနဲ့ သူ့လက်အောက်ငယ်သားတွေကလည်း အထက်အမိန့်ကိုနားထောင်ပြီး သူတို့ပြောသမျှ လုပ်ကြရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနှစ်လုပ်အားပေးမှာက တခြားနှစ်တွေနဲ့ကွာတယ်။ အရင်တုန်းကတော့ မြစ်တွေကိုရှင်းပြီး အရာရှိလမ်းတွေကို ရှင်းလင်းရပေမယ့် ဒီနှစ်မှာတော့ သူတို့သွားရမယ့်နေရာက နည်းနည်းဝေးတယ်။ သူတို့ တင်းကျိုးကိုသွားရမှာ။”

“တစ်ဖက်မှာတော့ အဲ့ဒါက စစ်တန်းလျားအသစ်နဲ့ ပတ်သက်နေတယ်လို့ ငါယောက်ဖက စာပို့ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အတိအကျတော့မသိဘူး။”

“စစ်တန်းလျား?” ထန်ချွန်းမင်က အနည်းငယ်စပ်စုလိုက်သည်။ “တင်းကျိုးစီရင်စုမှာ တပ်စွဲထားတဲ့ အရာရှိနဲ့စစ်သားတွေရှိတယ်မလား? ဒီတန်းလျားအသစ်က ဘာဖြစ်လို့လဲ? ပြီးတော့ အစ်ကိုယွိမုကလည်း စစ်သားပဲမလား? သူတာဝန်ကျဦးမှာလား?”

လီဖုန်းနဲ့ ယွိမုက သာမန်စစ်သားတွေနဲ့မတူပေ။ အထူးသဖြင့် လီဖုန်းဖြစ်သည်။ သူက တည်ငြိမ်ပေမယ့် သူ၏အာနုဘော်ကြောင့် သူက စစ်တပ်ကိုဦးဆောင်ခဲ့တယ်လို့ ထန်ချွန်းမင်ခံစားရသည်။ သူက ထုတ်တော့မပြောပါပေ။ စဥ်းစားရင်းဖြင့် စိတ်ထဲမှာသာတွေးနေခဲ့သည်။

ရှန်းဖူလန်က ထန်ချွန်းမင်ကို လက်ဖြန့်ပြပြီး သူ့မေးခွန်းကိုတော့ မဖြေနိုင်ခဲ့ပေ။ သူက ထရပ်ကာ ဖုန်ခါပြီး ထွက်သွားလေသည်။

“မင်းက ပိုက်ဆံပေးပြီး ပြဿနာရှင်းသွားပေမယ့် တခြားသူတွေကတော့ အလွယ်တကူမပြီးလောက်ဘူး။”

“ငါ့ခင်ပွန်းအကူအညီလိုလား သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ မင်းခုမှပြန်ရောက်တော့ အလုပ်ရှုပ်နေမှာပေါ့။ နောက်မှစကားပြောကြမယ်။”

ထန်ချွန်းမင်က မတ်တပ်ထရပ်ကာ စားစရာတစ်ထုပ်ယူပြီး ရှန်းဖူလန်လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ “ကျွန်တော် ဒီနေ့မြို့ထဲက ကျင်းကျိစားသောက်ဆိုင်နဲ့ အလုပ်အဆင်ပြေလာခဲ့တယ်။ ဒါက သူတို့စားသောက်ဆိုင်ကလက်ဆောင်။ ခုကစပြီး အိမ်နောက်ဖေးက ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကို သူတို့လာကောက်ကြမှာ။”

ထန်ချွန်းမင်က အခြေအနေကို အတိုချုံးရှင်းပြပြီး သူ့ကိုအမြဲစိတ်ပူနေသော ရှန်းဖူလန်ကို စိတ်သက်သာရာရစေခဲ့သည်။ ရှန်းဖူလန်က ထိုစကားကြားတော့ ပျော်ရွှင်သွားပြီး သူ့ကို ထပ်တလဲလဲချီးကျူးကာ အဆာပြေမုန့်ထုပ်ကိုလည်း မငြင်းခဲ့ပေ။

သူ တံခါးနားကိုရောက်တော့ ရှန်းဖူလန်က လှည့်ကြည့်ပြီး နေ့ခင်းက အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို ပြောပြခဲ့သည်။

“ ကျောက်မိသားစုက ပြဿနာရှာပြန်ပြီ။ သူတို့အိမ်ကိုလာတဲ့ အစိုးရအရာရှိတွေတောင် သည်းမခံနိုင်ဖြစ်သွားတယ်။ ကျောက်မိသားစုရဲ့ တတိယဦးလေးလည်း မျက်နှာပျက်နေတယ်။”

အရင်နှစ်တွေမှာ တာဟူ့ဆီက ပိုက်ဆံတွေနဲ့ သူတို့မိသားစု၏ လုပ်အားပေးခွန်ကို ပေးချေခဲ့တာဖြစ်၏။ သို့ပေမယ့် ဤနှစ်မှာတော့ တာဟူမရှိတော့ပေ။ ဘိုးဘိုးကျောက်က ငွေထုတ်ဖို့ ချီတုံချတုံ့ဖြစ်နေတာကြောင့် အစိုးရအရာရှိတွေက ကျောက်တာနျိုနာမည်ကို ပြောခဲ့ပေမယ့် ဝမ်ချွန်းဟွာက သဘောမတူခဲ့ပေ။ သူ့ခင်ပွန်းက အလုပ်ကြမ်းမလုပ်နိုင်တာကိုသိသော ဝမ်ချွန်းဟွာက ဘိုးဘိုးကျောက်နဲ့အတူ ပြဿနာတက်ခဲ့သည်။

“ကံကောင်းလို့ပေါ့ မင်းဒီနေ့ မြို့ထဲသွားခဲ့တာ။ မဟုတ်ရင် မင်းအပြစ်လို့ပြောနေဦးမယ်။”

ထန်ချွန်းမင်က မျက်ခုံးပင့်ကာ နှာမှုတ်လိုက်သည်။ ၎င်းက စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေနဲ့မမြင်နိုင်ခဲ့တာ နှမြောစရာပဲ။ သူက မျက်လုံးကို ကျဥ်းမြောင်းလိုက်ပြီး အပြုံးတစ်ခုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“ဒါဆို နောက်ဆုံးမှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ? ဘိုးဘိုးကျောက်က ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်များတယ်။ တတိယဦးလေးကလည်း ကောက်ကျစ်တယ်။ တစ်နှစ်လုံး ဦးလေးငယ်အတွက် ငွေအများကြီးသုံးခဲ့ပေမယ့် အဲ့ဒီသားကပဲ ငွေနည်းနည်းလေးတောင် မပေးချင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ အကြီးဆုံးအစ်ကိုကြီးပြဿနာရှာတာ မဆန်းတော့ပါဘူး။”

ရှန်းဖူလန်ကလည်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်သည်။ မင်ကောအာက လူဆိုးတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ ထိုစကားတွေကိုကြားတော့ သူက အကြီးဆုံးအစ်ကိုကို သနားနေပုံရသည်။ ဝမ်ချွန်းဟွာကြားသွားလျှင် ကျောက်မိသားစုက အနှေးနဲ့အမြန် ပြိုကွဲသွားလိမ့်မည်။ ယခုလည်း သူတို့အခြေအနေက ယိုင်နဲ့နေသည်။ သူက ထန်ချွန်းမင်၏လက်ကိုပုတ်ကာ ဆက်ပြောလိုက်သည်။

“ဒီလူနှစ်ယောက်က ငွေအတွက် ရန်ဖြစ်ကြပေမယ့် အစိုးရအရာရှိတွေက သူတို့နဲ့ရန်ဖြစ်ဖို့ အချိန်မရှိလို့ စကားပြောပြီးတော့ ကျောက်တာနျိုကို ခေါ်သွားချင်ရုံပဲ။ နောက်တော့ဘာဖြစ်သွားလဲ မင်းသိလား…။ ကျောက်တာနျိုနဲ့ဝမ်ချွန်းဟွာ စကားများကြရော။ ကျောက်တာနျိုက သူလိုက်သွားရတော့မယ်လို့ပြောတော့ ဝမ်ချွန်းဟွာကလည်း ရှောင်ခွာသွားပုံပဲ။ ဝမ်ချွန်းဟွာ တိတ်တိတ်လေးပိုက်ဆံစုနေတာကို သူသိလို့ သူက ဝမ်ချွန်းဟွာကို ပိုက်ဆံထုတ်ပေးစေချင်ခဲ့တာ။ ဘိုးဘိုးးကျောက်ကလည်း ကျောက်တာနျိုနဲ့ ပူးပေါင်းပြီး ဝမ်ချွန်းဟွာက သူ့ဘိုးဘိုးနဲ့ စိတ်ဓာတ်တူတယ်လို့ပြောခဲ့တယ်။ သူက ငွေကိုင်ထားပြီးရင် သူ့ပိုက်ဆံကိုထိတဲ့လူက သေလူပဲတဲ့။ တာနျိုက ပိုက်ဆံမပေးရင် ဝမ်ချွန်းဟွာနဲ့ ကွဲမယ်လို့ပြောလို့ ဝမ်ချွန်းဟွာက ဒေါသထွက်သွားတယ်။”

ထန်ချွန်းမင်၏မျက်လုံးက ထိုစကားကြောင့် အေးခဲသွားသည်။ ဒါက ပြင်းထန်လွန်းသည်။ ယခင်က ကျောက်မိသားစုကို ထည့်မပြောလျှင်ပင် ကျောက်တာနျိုက ဝမ်ချွန်းဟွာကို ဘယ်လောက်ရို့ကျိုးလဲ ဖျင်ရှန်ရွာရှိ လူတိုင်းသိသည်။ ရွာထဲက ကောင်လေးတွေက ပျင်းရိညံ့ဖျင်းသည့် ကျောက်တာနျိုကို အထင်သေးသော်လည်း သူတို့က ဝမ်ချွန်းဟွာကို မထီမဲ့မြင်မပြုရဲပဲ ဝမ်ချွန်းဟွာ၏ သာယာသောဘဝကို အားကျခဲ့သည်။

ထိုသာယာသောဘဝက သူတို့ကိုထောက်ပံ့မယ့် လူတစ်ဦးလိုအပ်ပုံရသည်။ တာဝန်ယူမယ့်လူမရှိတော့တာနဲ့ ဘာဖြစ်သွားလဲ? နာခံရို့ကျိုးမှုနဲ့ ဂရုစိုက်မှုက အလဟဿဖြစ်ကုန်ပြီး လူတိုင်း၏ မျက်နှာအစစ်က ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။

ထန်ချွန်းမင်က မူလပိုင်ရှင် မင်ကောအာအတွက် အမြဲတမ်းစိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့သည်။ နွေဦးထွန်ယက်ခြင်းနှင့် လုပ်အားပေးခွန်နဲ့ပတ်သက်၍ နှစ်ဝက်အတွင်းမှာ မိသားစုဆက်ဆံရေးက ယိုယွင်းလာခဲ့သည်။ လူတွေကို ဒီထက်စိတ်ချမ်းသာစေမယ့် သတင်းဆိုတာမရှိတော့ပေ။

စိတ်သက်သာရာရသွားသော ထန်ချွန်းမင်က မျက်နှာပေါ်မှာ အံ့သြဟန်ဆောင်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဒီအကြီးဆုံးအစ်ကိုက သူ့ကောလေးကိုအချစ်ဆုံးမလား? သူက သူ့ဇနီးကို ပိုက်ဆံမကိုင်ပဲ မွဲတေစေချင်တာလား?”

မင်ကာအာက ထိုမိသားစုကို တကယ်စာနာတာမဟုတ်ကြောင်း ရှန်းဖူလန်သိသည်။ သူကလည်း အပြုံးကိုအောင့်အီးကာ ပြောလိုက်ရသည်။

“မင်းမပြောနဲ့။ ဝမ်ချွန်းဟွာလက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံရှိတာ တာနျိုတောင်မသိဘူး။ အစိုးရအရာရှိတွေထွက်သွားတော့ နှစ်ယောက်သားရန်ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ ဒီတော့ မင်းလည်း အိမ်မှာပဲ အေးအေးဆေးဆေးနေပါ။ မင်းရဲ့လုံခြုံရေးကို ဂရုစိုက်ပြီး အိမ်က အဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေကို သေချာသိမ်းထား။”

ဘဝကောင်းကို ဖြတ်သန်းနေရလျှင် တချို့လူတွေမနာလိုဖြစ်ကြမယ်ဆိုတာ ရှန်းဖူလန်က ထန်ချွန်းမင်ကို သတိပေးထားသည်။ ထို့အပြင် မင်ကောအာမှာ သားတစ်ယောက်ရှိပြီး လူအများက သူတို့လုံခြုံရေးကို ပို၍ပင်စိုးရိမ်နေသည်။ ကံအားလျော်စွာ ဖုန်းရှောင်ကျစ်က လုံးဝစိတ်မဝင်စားတာမဟုတ်ပါပဲ ယခုချိန်က အချိန်ကောင်းမဟုတ်သေးလို့ဖြစ်သည်။ တာဟူအတွက် ဝတ်ပြုဆုတောင်းခြင်းကာလ ပြီးဆုံးသွားမှဖြစ်မည်။

“သိပါတယ်။ ကျွန်တော်ဂရုစိုက်ပါ့မယ်။”

ထန်ချွန်းမင်က စိတ်ကောင်းဝင်နေသည်။ သူက သိုးနဲ့ကြက်အစာကျွေးရင်း သီချင်းညည်းလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာ တာမောင်းနှင့် အာမောင်းရောက်လာခဲ့သည်။ ယနေ့မှာ ထန်ချွန်းမင်က သူတို့အိမ်စာကို မကြည့်ပေးနိုင်သော်လည်း မနက်တုန်းက သူက သူတို့ကို စာလုံးကြီးများရေးခိုင်းခဲ့သည်။ ကလေးနှစ်ယောက်က ထန်ချွန်းမင်၏ စစ်ဆေးလို့ရအောင် နာခံစွာလိုက်လုပ်ခဲ့သည်။

“မင်အားမော့၊ ဦးလေးယွိက ထွက်သွားတော့မယ်လို့ ပြောတယ်။ ဦးလေးယွီနဲ့ ဦးလေးဖုန်းက ယုန်နဲ့ငှက်တွေကို ထုပ်ပိုးပြီး မင်အားမော့ကို ချက်ပေးခိုင်းဖို့ ယူလာမယ်လို့ပြောတယ်။ မင်အားမော့… ဦးလေးယွိက သွားတော့မှာတဲ့။ သူဘယ်သွားမှာလဲ? ဒီကိုပြန်လာမှာလား?” အာမောင်းက တဖျပ်ဖျပ်မေးသည်။ သူ့စိတ်က တာမောင်းနဲ့မတူပေ။ ၎င်းက သူရေးသည့် စာလုံးတွေမှတစ်ဆင့် မြင်သာပေမယ့် ယခုအရွယ်ကလေးတွေနဲ့ယှဥ်လျှင် သူက တည်ငြိမ်လွန်းသည်။

“ထွက်သွားမယ်။?” ထန်ချွန်းမင်က အာမောင်း၏ခေါင်းကို ထိလိုက်သည်။ “ငါလည်းမသိဘူး။ အားမော့က မင်းဆီကပဲ သူတို့အကြောင်းသိရတာ။ ဒါပေမယ့် ဦးလေးယွိ ထွက်သွားရင်တောင် ဦးလေးဖုန်းရှိမှာမလား?” ဤကလေးက ယွိမုကိုချစ်သွားဖို့ နှစ်ရက်ထက်ပိုမကြာခဲ့ပေ။ အားလင်းကြားတော့ သူက မြေပြင်ပေါ်မှ ချက်ချင်းထလိုက်သည်။ သူက စားပွဲပေါ်မှ စားစရာနှစ်မျိုးကိုယူကာ လက်မောင်းထဲပိုက်ပြီး သူ့အားမူကိုကြည့်ကာ ပြောလာသည်။ “ဖေဖေ…သား ဦးလေးယွိကို တွေ့ချင်တယ်။ အားလင်းက ဦးလေးယွိကို လွမ်းရတော့မှာ။”

“အင်း….ဦးလေးယွိကို သွားနှုတ်ဆက်လိုက်။ ဦးလေးယွိက သားကိုဂရုစိုက်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်လို့လည်း ပြောလိုက်ပါ။” ထန်ချွန်းမင်က လက်ယမ်းပြပြီး သူတို့ကို အပြင်ထွက်ကစားခွင့်ပြုလိုက်သည်။ အာမောင်းက အားလင်းလက်ကိုဆွဲကာ ပြေးထွက်သွားပြီး တာမောင်းက သူတို့နောက်က လျှောက်ထွက်သွားခဲ့သည်။

ယွိမုက လီဖုန်း၏လက်အောက်ငယ်သားဆိုတာကို ထန်ချွန်းမင်နှင့် ကျန်းရှို့မသိကြပေ။ လီတာရှန့်က နှုတ်လုံပြီး သူက လျှို့ဝှက်ချက်ထိန်းသိမ်းရာမှာ အတော်ဆုံးဖြစ်သည်။ တာရှန်၏အမြင်တွင် ၎င်းက လီကျန့်ပင်မသိသော ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်၍ သူတို့ကို မပြောပြတာအကောင်းဆုံးပင်။ သူက လီမိသားစုက လူတစ်ချို့ကို သဘောမကျသည့်အတွက် သူ့ကောလေးကိုတောင် မပြောပြခဲ့ပေ။

Prev Next