Chapter 7

ကျန်းယိမင်ရဲ့ အနုပညာ အလုပ်အကိုင်ကတော့ အဆင်ပြေနေတုန်းပဲ။ 

ငါ ထွက်သွားပြီးနောက်ပိုင်း သူ ရွှီကျန်းနဲ့ စေ့စပ်မယ်လို့ ငါ ထင်ခဲ့ပေမယ့် အွန်လိုင်းမှာ အတည်ပြုထားတဲ့ သတင်း မရှိသေးဘူး။ ဖြစ်မလာသေးတာလား ဒါမှမဟုတ် လူသိရှင်ကြား မလုပ်သေးတာလားတော့ မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့က တကယ်ကို ကောလာဟလ ဖြန့်နေကြတာတော့ မှန်တယ်။ 

ဒေါ်လေးချန် သမီးရဲ့ ခွဲစိတ်မှုက အဆင်ပြေပြေအောင်မြင်ခဲ့တယ်။ အခု ကောင်းကောင်း နားနေပြီး ပြန်ကောင်းလာနေပြီ။ သူ ကံကောင်းတယ်။ အလှူရှင်ကို အချိန်မီ ရှာတွေ့ခဲ့တယ်။ 

ကတ်ထဲမှာ ကျန်နေတဲ့ ပိုက်ဆံတွေက ကောင်မလေးကို ကောင်းကောင်း ပြန်လည်သက်သာအောင် လုပ်ပေးနိုင်လိမ့်မယ်။ 

ရွာကနေ ထွက်တဲ့လမ်းက တကယ်ကို သွားလာရခက်တယ်။ ရွာအကြီးအကဲနဲ့ ဆွေးနွေးပြီး လမ်းခင်းဖို့ ပိုက်ဆံ နည်းနည်း လှူလိုက်တယ်။ 

ငါ့ ဥယျာဉ်လေးက နောက်ဆုံးတော့ ကောင်းမွန်တဲ့ပုံစံ ဖြစ်လာပြီ။ အရင်က စိုက်ထားတဲ့ ပန်းတွေက ပွင့်နေပြီ၊ အဖြူနဲ့ ပန်းရောင် နှင်းဆီတွေက ခြံစည်းရိုးကို နွယ်တက်နေတယ်။ ရွာက ကလေးတွေက ငါ့ဥယျာဉ်လေးကို နှစ်သက်ကြပုံရတယ်။ သူတို့ မကြာခဏ ဒီကို စိတ်အားထက်သန်စွာနဲ့ ပြေးလာကြည့်ကြတယ်။

သူတို့က သိပ်ဆူညံတဲ့ ကလေးတွေ မဟုတ်ကြဘူး။ ငါ သူတို့ကို ဝင်ဆော့ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်တယ်။ သူတို့ မိဘတွေက သူတို့ ပစ္စည်းတွေကို မထိဖို့ သတိပေးထားပုံရတယ်။ လမ်းဆောက်လုပ်ရေးကြောင့်ပေါ့။ 

ငါ့ ရည်ရွယ်ချက်က ကိုယ်အဆင်ပြေဖို့ ဖြစ်ပေမယ့် ရွာအတွက်တော့ ကြီးမားတဲ့ ကိစ္စဖြစ်တယ်။ အခု ရွာသားတွေက ငါ့အပေါ် အရမ်းကောင်းကြတယ်။ ကလေးတွေက အစပိုင်းမှာ သူတို့ ပထမဆုံး လာတုန်းက ချုပ်တည်းနေကြပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်လာကြတယ်။ 

မကြာသေးခင်က ရာသီဥတုက ကောင်းတယ်။ ငါ လူတစ်ယောက်ကို စန္ဒရားကို အပြင်ထုတ်ဖို့ အကူအညီတောင်းပြီး မိုးကာ တဲထိုး၊ ဥယျာဉ်ထဲမှာ ထိုင်ပြီး စန္ဒရားတီးတယ်။ 

စန္ဒရားသံ ထွက်လာတော့ ပတ်ဝန်းကျင် အရာအားလုံး ရပ်တန့်သွားသလိုပဲ။ ငါ့ ကိုယ့်ကမ္ဘာထဲကို နစ်မြုပ်သွားတယ်။ ငါ့လက်ချောင်းထိပ်တွေက ခလုတ်တွေကို ဖိနှိပ်လိုက်တော့ သီချင်းသံက ဖြည်းဖြည်းချင်း စီးဆင်းလာပြီး တခြား ဆူညံသံ ဘာမှ မကြားရဘူး။ 

ငါ တီးခဲ့တဲ့ သီချင်းက တကယ်တော့ စန္ဒရားစတင်သူတွေအတွက် သီချင်းဖြစ်တဲ့ "Wedding in a Dream" ပါ။ 

ငါအရင်က ခဏလောက် ကြိုက်ခဲ့ဖူးတယ်။ တီးပြီးတော့ ငါ့နောက်ကနေ ဆူညံသံတချို့ ကြားရတယ်။ မကြာသေးခင်က ရွာက ကလေးတွေ အဆင်ပြေပြေ လာနိုင်အောင် ဥယျာဉ်တံခါးကို သေချာ မပိတ်ခဲ့ဘူး။ ဒါကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ 

ဥယျာဉ်ထဲမှာ လူစိမ်းတစ်ယောက် ပေါ်လာတာကို တွေ့ရတယ်။ အရပ်ရှည်ရှည်၊ ချောမောတဲ့မျက်နှာနဲ့၊ ဝတ်စုံပြည့် ဝတ်ထားတယ်။ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ မျက်နှာသွင်ပြင်တွေနဲ့ ကပြားတစ်ယောက်လိုပဲ။ ဒီကလူ မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။

ဒီဟာက ဖေကျင်းယန့်နဲ့ ငါ့ရဲ့ ပထမဆုံး တွေ့ဆုံမှုပဲ။

~~~