Chapter 25 (Arc 2 -End)

🦊Chapter 25

Arc 2 - လူမှားလက်ထပ်မိခြင်း

2.16 [End]

ဝမ်မော့၏ဂီတစွမ်းရည်သည် ပိုမိုထူးချွန်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြစ်ရခြင်းမှာ ရွှယ်လင်သည် အထူးကောင်းမွန်သော ဆရာတစ်ဦးဖြစ်သောကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဝမ်မော့သည် အသက်ငယ်ငယ်ဖြင့် ဇူကောကျီ ဂီတသင်တန်းကျောင်းသို့ ဝင်ရောက်နိုင်ခဲ့သည်။ ဘွဲ့ရပြီးနောက် သူသည် နိုင်ငံတကာအဆင့် ဂီတပြိုင်ပွဲတစ်ခုတွင် ဝင်ရောက်ယှဥ်ပြိုင်ခဲ့ပြီး ဘယ်တုန်းကမှ ပြီးမြောက်ဖို့ အခွင့်အရေးမရခဲ့သည့် ဝမ်ရှို့ယွမ်၏ အိပ်မက်ကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကာ ကမ္ဘာ့ထိပ်တန်း စန္ဒယားပညာရှင် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ လူအများသည် သူ့ကို သဘောကျကြပြီး မရေမတွက်နိုင်သော ဂီတပညာရှင်များသည် သူ့ကို ချီးကျူးလေးစားလာကြသည်။

မီဒီယာများက ဝမ်မော့အား အင်တာဗျူးလာချိန်တွင် သူသည် သူ့ဆရာထက် အရည်အသွေး နိမ့်ကျနေသေးသည့်အတွက် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အကောင်းဆုံးမဟုတ်ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောခဲ့ဖူးသည်။ ကံမကောင်းစွာပင် သူ့ဆရာသည် တခြားသူများအတွက် သီချင်းတီးမပြသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည်။

ဝမ်ရှို့ယွမ်၏ပရိသတ်များသည် တဖြည်းဖြည်း တိုးလာသော်လည်း သူ့အကြောင်းသတင်းများသည် ဆက်လက် လျော့နည်းလာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူသည် လူအများ၏ မှတ်ဥာဏ်များမှ ပျောက်ကွယ်သွားကာ လူအနည်းငယ်လောက်သာ သူ၏လက်စားချေမှုကို အမှတ်ရတော့သည်။

သူမ၏ထောင်ဒဏ်ဒုတိယနှစ်တွင် ပိုင်လုဇီသည် တုပ်ကွေးရောဂါကိုခံစားခဲ့ရပြီး အပြင်းဖျားကာ နောက်ဆုံးတွင် ကုသမှုမအောင်မြင်သောကြောင့် သေဆုံးသွားခဲ့သည်။ ရွှယ်လင်သည် ထိုသတင်းနှင့်အတူ ရှုယုံယီထံ သေချာပေါက် မက်ဆေ့ချ်ပို့ခဲ့ပြီး ရှုယုံယီအား ပြိုလဲလုနီးပါးဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။

ပိုင်လုဇီကွယ်လွန်ပြီးနောက် ဆယ်နှစ်အကြာတွင် ရှုယုံယီသည်လည်း သေဆုံးသွားခဲ့သည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စိတ်သည် နေ့ညမပြတ် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခံနေရပြီးဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးကောက်ရိုးမျှင်ဖြစ်သော သားဖြစ်သူသည် သူ့အမေ၏ပေါ့လျော့မှုကြောင့် ရေလှောင်ကန်ထဲ ရေနစ်သေဆုံးသွားကြောင်း သတင်းရရှိသည့်အချိန်တွင် လုံးဝပြိုလဲကျသွားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေသွားခဲ့သည်။

ရှုချင်းသည် အလွန်လိမ္မာပါးနပ်သော ဆယ်ကျော်သက် ကောင်လေးတစ်ယောက်အဖြစ် ကြီးပြင်းလာခဲ့သော်လည်း သူ့အဖွားသည် သူ့ကို ဘယ်တော့မှ မဆုံးမသောကြောင့် အပြင်တွင် အမြဲကစားနေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ရေလှောင်ကန်ထဲတွင် ရေကစားနေစဥ် ကြွက်တက်ကာ ရေနစ်သေဆုံးသွားခဲ့သည်။

သူ၏သေဆုံးမှုတွင် သူ့ကိုကယ်တင်ရန် ရေထဲခုန်ဆင်းသွားခဲ့သည့် ကောလိပ်ကျောင်းသားငယ်တစ်ဦးလည်း ပါဝင်သည်။ ကံမကောင်းစွာပင် သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အသက်မရှင်ခဲ့ပေ။

ရှုယုံယီ၏မိခင်သည် လုံးဝ အံသြသွားသည်။ မာကျောက်ကစားခြင်းမှတစ်ဆင့် သားဖြစ်သူ ချန်ထားခဲ့သော အရန်ငွေများအားလုံး ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ပြီး သူ၏ဂရုမစိုက်မှုကြောင့် မြေးဖြစ်သူသည် သေဆုံးသွားခဲ့သည်။ သို့သော် အဘွားကြီးသည် အစိုးရအား တရားစွဲရန် ခြိမ်းခြောက်ကာ ဆူညံမှုများကိုဖြစ်စေပြီး မြေးဖြစ်သူ သေဆုံးမှုအတွက် ရေလှောင်ကန်ကို အပြစ်တင်နေဆဲပင်။ ဤအဖြစ်အပျက်သည် လူအများ၏အာရုံကို နှိုးဆွနိုင်ခဲ့ပြီး သူတို့၏မိသားစုအရေးကိစ္စများသည် တစ်ဖန် လူသိရှင်ကြားဖြစ်လာစေခဲ့ပြန်သည်။ သူမ သွားသည့်နေရာတိုင်း၌ လူများသည် ရယ်မောကာ လက်ညှိုးထိုးလာကြသည်။

သူမ အစိုးရအဆောက်အဦး အပြင်ဘက်တွင် အလုပ်သမားများနှင့် ရန်ဖြစ်နေစဥ် တွန်းထိုးခံရပြီး ဦးခေါင်းကို သံချောင်းနှင့် ထိုးမိကာ မေးခိုင်ရောဂါကြောင့် သေဆုံးသွားခဲ့သည်။

ထိုသတင်းကို ရရှိသည့်အချိန်တွင် ရွှယ်လင်သည် ငါးဖမ်းနေခဲ့သည်။ သူ၏မြင်ကွင်းကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ပိတ်ဆို့နေသော သူ့ဦးခေါင်းပေါ်ရှိ ဦးထုပ်လေးကို ပြန်ပြင်ဆောင်းလိုက်ပြီး အစီရင်ခံစာ စာရွက်ကို ဆုတ်ဖြဲလိုက်ကာ စက္ကူအပိုင်းအစလေးများကို ရေထဲသို့ ပစ်ချလိုက်သည်။

စက္ကူအပိုင်းအစများနှင့် ပြည့်သွားသော ရေကန်ငယ်လေးသည် ထိုထက်ပိုပြီး မလှပတော့ပေ။

ကိုးလ်သည် သူ့အား ကြိုက်သလို လုပ်ခွင့်ပေးထားပြီး တချိန်လုံးရွေ့လျားနေသည့် ငါးမျှားတံကို သူ့အား ကူဆွဲပေးရန် လက်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ ငါးကြီးတစ်ကောင်ကို ဖမ်းပေးခဲ့သည်။

ရွှယ်လင်သည် အနည်းငယ် ဝမ်းသာသွားပြီး ကျေနပ်အားရစွာဖြင့် "ကောင်းမဲ့ပုံပဲ။ ဒီည ငါးစွပ်ပြုတ်စားရအောင်၊ အစ်မ ငါးစွပ်ပြုတ် မချက်တာအတော်ကြာပြီ"

"ကောင်းပြီ" ကိုးလ်သည် သူ့အား "မရဘူး" ဟူသောစကားကို တစ်ခါမျှ ပြောခဲ့ပုံမရပေ။

နှစ်များကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူသည် တစ်ဖက်လူအား သူ့ခံစားချက်များအကြောင်းကို တစ်ခါမှ မပြောပြခဲ့ဘဲ သူ့ဘေး၌ရှိနေရသည့် ခံစားချက်ကိုပင် လောဘတကြီး ပျော်ရွှင်နေခဲ့မိသည်။ ကိုးလ်သည် သူတို့ကြားရှိ အခြေအနေများကို မပြောင်းလဲချင်ခဲ့ပေ။ ရွှယ်လင်သည်လည်း မပြောင်းလဲလိုကြောင်း သူပြောနိုင်သည်။

သူတို့သည် E နိုင်ငံရှိ အိုဝင်မိသားစုအိမ်တွင် နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ နေရာသည် ကျယ်ဝန်းပြီး မြင်းပြိုင်ကွင်းလည်း ရှိသည်။ တော်ဝင်မိသားစုများပင် ထိုလောက်လှသည့်နေရာမျိုးတွင် မနေရပေ။ ရွှယ်လင်သည် သူ့အစ်မမိသားစုနှင့် ကိုးလ်တို့နှင့်အတူ ရဲတိုက်တွင် နေထိုင်ခဲ့သော်လည်း ဤနေရာတွင် နေထိုင်ရန် သူသည် မည်ကဲ့သို့သောအခြေအနေအဆင့်အတန်း၌ရှိကြောင်း သူ မသိပေ။

နေဝင်သည်နှင့်အမျှ ကောင်းကင်သည် တဖြည်းဖြည်း နီရဲလာသည်။ ရဲတိုက်အဝင်ဝသို့ ကားတစ်စီး မောင်းနှင်လာပြီး ကားပေါ်ရှိလူများသည် ရွှယ်လင်နှင့် ကိုးလ်တို့ ငါးဖမ်းကိရိယာများ သယ်ဆောင်လာသည်ကို မြင်သောအခါ ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ပြေးလာကြသည်။

အယ်လိန်းသည် အဆင့်မြင့်အထက်တန်းစား ကောလိပ်မှ ကျောင်းဝတ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားကာ ပြေးနေစဉ် သူမ၏အထပ်ထပ်ဖြစ်နေသောစကတ်သည် ယပ်တောင်ကဲ့သို့ ပြန့်ဝဲနေပြီး အလွန်လှပသော ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကဲ့သို့ပင်ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ဆံပင်ရှည်များကို ခေါင်းနောက်တွင် ချည်နှောင်ထားကာ ရွှယ်လင်နှင့် အလွန်ဆင်တူသော ထိုမြေခွေးမျက်လုံးများသည် တောက်ပနေသည်။ သူမ အလွန်ပျော်နေပုံရသည်။

"ဦးလေး! ကိုးလ်!" သူမသည် အော်ခေါ်လိုက်ပြီး ရွှယ်လင်၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ခုန်တက်လိုက်သည်။ 

"ဒီနေ့ အစ်ကိုကြီး ပြန်ရောက်ပြီလား"

တစ်မိသားစုလုံးသည် ဤကလေးမလေးအပေါ် လုံးဝကို အလိုလိုက်ကြသည်။ သူမသည် ရွှယ်လင်နှင့် အလွန်ဆင်တူသောကြောင့် ကိုးလ်က သူမကို အလွန်သဘောကျသည်။ ရွှယ်လင်သည် သူမ၏စိတ်နေစိတ်ထားကို နှစ်သက်ပြီး အနာဂတ်တွင် မော့အန်အုပ်စုကို သူမအား လွှဲပြောင်းပေးရန် ပြင်ဆင်ကာ သူမအား အမွေဆက်ခံသူအဖြစ် ပြုစုပျိုးထောင်ရန် ရည်ရွယ်ထားသည်။ သူမ၏ကြေကွဲဖွယ် ကလေးဘဝကြောင့် ဝမ်ရှို့ထင်သည် သူမကို ဘယ်တုန်းကမှ မဆူခဲ့ပေ၊ 

ဝမ်မော့သည် စကားပြောရသည်ကို သဘောမကျသော်လည်း သူသည်လည်း သူမကို အလွန်အလိုလိုက်ပေသည်။

ထိုမိသားစု၏အလိုလိုက်မှုကြောင့် ဤကလေးမလေးသည် ဆိုးဝါးသော မင်းသမီးလေးအဖြစ် ပြောင်းမသွားခဲ့ခြင်းမှာ အံ့ဩစရာပင်။

အယ်လိန်းသည် အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး အရွယ်ရောက်သော မိန်းကလေးအဖြစ် ယူဆနိုင်သော်လည်း ရွှယ်လင်နှင့် ကိုးလ်တို့နှင့် တွေ့သည့်အခါတိုင်း သူမသည် ကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ပြုမူနေဆဲဖြစ်သည်။

ရွှယ်လင်သည် သူမခေါင်းကို ပွတ်သပ်ကာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ "သူပြန်ရောက်ပြီလေ။ မင်းဝင်သွားရင် သူ့ကိုတွေ့မှာပါ"

အယ်လိန်းသည် ရွှယ်လင်ပါးပေါ်သို့ နမ်းလိုက်ပြီး သူ့အား လွှတ်ပေးလိုက်ကာ ရဲတိုက်ဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် မသွားမီ ကိုးလ်၏ပါးကိုလည်း နမ်းလိုက်သည်။ သူမနောက်တွင် အခြားကလေးနှစ်ယောက်သည် ကားပေါ်မှဆင်းလာသည်။

သူတို့သည် ဝမ်ရှို့ထင်နှင့် ဒွိုင်းလ်တို့၏ ကလေးများဖြစ်သည်။ သူတို့သည် အမွှာယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ဦးစလုံးသည် ဒွိုင်းလ်၏ရွှေရောင်ဆံပင်၊ ဝမ်ရှို့ထင်၏နူးညံ့သောအသွင်အပြင်တို့နှင့်အတူ နတ်သားလေးများကဲ့သို့ အရွယ်ရောက်လာကြသည်။

နှစ်ယောက်စလုံးသည် တည်ငြိမ်အေးဆေးသော ကလေးများဖြစ်ကြသည်။ သူတို့အသက်သည် ဆယ်နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။

"ဦးလေး၊ ဦးလေး" သူတို့သည် တူညီသော ကျောင်းဝတ်စုံများကို ၀တ်ဆင်ထားကြပြီး တူညီသော ကျောင်းလွယ်အိတ်ငယ်များကို သယ်ဆောင်ထားကြသည်။ နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးသည် ရွှယ်လင်နှင့် ကိုးလ်၏လက်များကို တစ်ယောက်စီ ဆွဲကိုင်လိုက်ကြသည်။

ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်များကိုဆွဲကာ ရဲတိုက်ဆီသို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့ကြသည်။ 

"ဒီနေ့ အိမ်စာတွေ အများကြီးပါသေးလား။ အတန်းထဲမှာ မင်းတို့ ဘာတွေသင်ခဲ့ရလဲ" ရွှယ်လင်သည် ဤကလေးနှစ်ယောက်ကို အလွန်သဘောကျသည်။ သူတို့၏အကျင့်စရိုက်များသည် သူတို့၏အဖေနှင့် လုံးဝမတူဘဲ၊ စကားများများစားစားပြောဆိုခြင်းကို မကြိုက်သော ကိုးလ်၏အကျင့်စရိုက်နှင့် ပို၍တူသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည်။ သူတို့ကို ရံဖန်ရံခါ စနောက်ရခြင်းသည် ရွှယ်လင်၏စိတ်အခြေအနေကို ပိုမိုကောင်းမွန်လာစေသည်။

"ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့ကို လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်တစ်အုပ် ပေးလာတယ်"

 အမွှာအကြီး ပါကင်သည် "အဲဒါက H နိုင်ငံကလို့ ဆရာက ပြောတယ်၊ နောက်ပြီး သင်္ချာလေ့ကျင့်ဖို့လည်း ပြောတယ်"

ရွှယ်လင်သည် ပြုံးကာ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ အစောပိုင်း သူ၏မိုက်ခရိုဘလော့ဂ်တွင် သတင်းများကို ဖတ်ရှုနေစဉ် နိုင်ငံတကာတွင် အသုံးပြုနေသည့် H နိုင်ငံ၏ လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်များအကြောင်း သူလေ့လာခဲ့သော်လည်း ၎င်းတို့သည် သူ၏တူလေးများလက်ထဲသို့ ရောက်သွားလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။

ကောင်းကင်သည် အမှောင်ယံသန်းလာပြီး အထဲသို့ဝင်ရန် အချိန်တန်ပြီဖြစ်သည်။ ရုတ်တရက် ဥယျာဥ်မီးနှင့် ဗီလာရှိမီးများအားလုံးသည် တစ်ပြိုင်နက်တည်း လင်းလာခဲ့သည်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်း အရာအားလုံး မီးလင်းလာသည့် မြင်ကွင်းသည် အထူးလှပပြီး အမွှာများပင် သဘောတကျဖြင့် သက်ပြင်းချလာကြသည်။ အယ်လိန်းသည် တံခါးဝတွင်ရပ်ကာ သူတို့ကို လက်ဝှေ့ယမ်းပြပြီး "ဦးလေး၊ ကိုးလ် ဦးလေးတို့ လမ်းလျှောက်တာ အရမ်းနှေးတာပဲ။ အမေက ညစာပြင်ပြီးပြီ"

ဤကမ္ဘာကြီးထဲရှိဘဝသည် အလွန်နွေးထွေးပြီး ပျော်ရွှင်စရာကောင်းလှသည်။ သူ ဤနေရာတွင် နေထိုင်ရသည်မှာ အမှန်တကယ် ပျော်ရွှင်စွာဖြတ်သန်းကုန်ဆုံးသွားရကြောင်း ရွှယ်လင် ခံစားရလေသည်။ ၎င်းသည် သူ သေမျိုးကမ္ဘာကြီးတွင် တစ်ယောက်တည်း အချိန်ဖြုန်းကာ လျှောက်သွားခဲ့သည့်နေ့များနှင့် လုံးဝခြားနားသော အတွေ့အကြုံတစ်ခုဖြစ်သည်။ 

ရွှယ်လင်သည် ဝမ်ရှို့ယွမ်၏ သဘာဝအတိုင်း သေဆုံးချိန်ရောက်သည့်တိုင်အောင် အသက်ရှင်နေထိုင်ခဲ့သည်။ လှုပ်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းကာ ပင်လယ်ကမ်းစပ်ရှိ နေထွက်သည်ကိုကြည့်ပြီး မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာမှိတ်ထားလိုက်သည်။

ကိုးလ်က သူ့ဘေးတွင် ထိုင်နေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးသည် တစ်သက်လုံး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာများကို တစ်ခါမှ မဖော်ထုတ်ခဲ့ကြသော်လည်း အသက်ကြီးသည်အထိ အတူတကွ နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အဖော်ပြုပြီး အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းများနှင့် အတိအလင်းမဟုတ်သေးသည့် ချစ်သူများကဲ့သို့ အတူတကွ နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။

ဝမ်ရှို့ထင်သည် သူမမောင်လေး တွေးနေသည့်အရာများကို နားမလည်နိုင်ခဲ့ပေ။ ရွှယ်လင်သည် ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့်အတူနေပြီး ထိုလူသည် ကိုးလ်ဖြစ်လျှင် လက်ခံနိုင်ကြောင်း သူမ ရွှယ်လင်ကိုပင် ပြောပြခဲ့သည်။

သို့သော် ရွှယ်လင်သည် ပြုံးပြကာ ကိုးလ်ကို သူ မချစ်ကြောင်း ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။

"ဒါပေမယ့် သူက မင်းကို ချစ်တယ်လေ" ဝမ်ရှို့ထင် အံ့သြသွားသည်။

ရွှယ်လင် ပြုံးလိုက်သည်။ သူသည် အသက်မငယ်တော့သော်လည်း ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိနေဆဲပင်။

 "အဲဒါကြောင့် သူက မပြောတာ။ ကျွန်တော် သူ့ကိုမချစ်ဘူးဆိုတာ သူသိတယ်"

ရွှယ်လင်သည် ထိုကဲ့သို့နူးညံ့သိမ်မွေ့သည့် နွေးထွေးမှုမျိုးနှင့် တစ်စုံတစ်ယောက်က အဖော်ပြုပေးသည့် ခံစားချက်ကို အမှန်တကယ် နှစ်သက်ခဲ့သည်။ စစ်အကြံပေးအဖြစ် စောစီးစွာသေဆုံးသွားသည့် သူ့အရင်ဘဝတုန်းကနှင့် မတူညီသည့် အံ့သြဖွယ်ကောင်းသောအတွေ့အကြုံကို ကိုးလ်က သူ့အား ပေးခဲ့ကြောင်း ဝန်ခံရပေမည်။

သို့သော် ကိုးလ်က သူ့ကို ပိုချစ်လေလေ ထိုခံစားချက်များကို တုန့်ပြန်နိုင်စွမ်း နည်းလာလေလေပင်။ ထိုကြောင့် သူဘယ်တုန်းကမှ မမေးခဲ့သလို ကိုးလ်သည်လည်း ထိုအကြောင်းကို တစ်ခါမှ မပြောခဲ့ပေ။ အလွန်နက်ရှိုင်းစွာ မဖော်ပြလည်းနားလည်မှု ရှိသကဲ့သို့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ထိုအကြောင်းအရာကို ဘယ်တုန်းကမှ မပြောခဲ့ပေ။

ဤကမ္ဘာတွင် ဖြတ်သွားဖြတ်လာတစ်ယောက်အနေဖြင့် ရွှယ်လင်သည် ၎င်းကိုမတတ်နိုင်သလို ကိုးလ်သည်လည်း ၎င်းကို လိုချင်ပုံမပေါ်ပေ။

အချိန်တွေကုန်လွန်သွားပြီး သူ သေဆုံးသွားချိန်တွင် ဤကမ္ဘာကြီးတွင် နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး ပြန်စလို့ရလျှင် ကိုးလ်ပေးခဲ့သော နူးညံ့သိမ်မွေ့သည့် နွေးထွေးမှုနှင့် အလှတရားထဲသို့ နစ်မြုပ်သွားပေလိမ့်မည်ဟု ရွှယ်လင် သူ့ကိုယ်သူ တွေးလိုက်မိသည်။

ကံမကောင်းစွာပင် ကိုးလ်သည် ဤတစ်ယောက်တည်းသာဖြစ်ပြီး ဝမ်ရှို့ယွမ်၏ဘဝ သို့မဟုတ် ဝမ်ရှို့ယွမ်အဖြစ်နေထိုင်သော ရွှယ်လင်သည် နောက်တစ်ကြိမ်ဖြစ်လာလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

သူသည် အကူစနစ်နှင့်အတူ နေရာလွတ်နယ်ပယ်သို့ ပြန်ရောက်သွားချိန်တွင် ရွှယ်လင်သည် ခံစားချက်များကို သူ့ကိုယ်သူ တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းချုပ်ရန် အခက်အခဲအချို့ ရှိနေသေးသည်။ အကူစနစ်သည် အနည်းငယ် စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် သူ့မျက်နှာရှေ့တွင် အမြီးကို လွှဲရမ်းလိုက်ပြီးနောက် ရွှယ်လင်ထံမှ ပြင်းထန်စွာပုတ်ထုတ်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ 

"ရှေ့ဆက်လုပ်၊ နောက်ကမ္ဘာကို စလိုက်တော့"

အကူစနစ်သည် အံ့အားသင့်သွားပြီး: "host ခဏလောက် အနားမယူချင်ဘူးလား။ မင်း ခံစားနေရတယ် မဟုတ်ဘူးလား"

ရွှယ်လင်၏နှုတ်ခမ်းများသည် ကွေးညွှတ်သွားပြီး မြေခွေးလေး၏ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရန် သူ့လက်ကို ဆန့်တန်းလိုက်သည်။ 

"မင်း အထင်မှားနေပြီ။ မြန်မြန် နောက်ကမ္ဘာကို စလိုက်ကြရအောင်။ အခု ငါ တကယ်ကို မျှော်လင့်နေပြီ"

မြေခွေးလေးသည် သူ့အတွက် တံခါးဖွင့်ပေးရုံမှတပါး ရွေးချယ်စရာမရှိပေ။

သူတို့ ထွက်သွားပြီးနောက် နယ်ရာလွတ်နယ်ပယ်မဟုတ်သော အမှောင်ထုထဲတွင် အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုအသံတွင် ရွှင်မြူးမှုနှင့် နောက်ပြောင်လိုသည့် အရိပ်အမြွက်များ ပါဝင်ပေသည်။ 

"မင်းရဲ့ထောင်ချောက်က အတော်လေးနက်တယ်၊ ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်လူက လွမ်းဆွတ်တမ်းတတာမျိုး လုံးဝ မခံစားရဘူး"

အမှောင်ထုထဲမှ လူတစ်ယောက်ထွက်လာသည်။ သူသည် ရွှယ်လင်ထက် ထိုကမ္ဘာမှ အနည်းငယ် နောက်ကျပြီးမှ ထွက်လာသောကြောင့် ဤနေရာလွတ်နယ်ပယ်သို့ အနည်းငယ် နောက်ကျပြီးမှသာ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သူ့နားထင်များကို ပွတ်လိုက်ပြီး အမှောင်ထဲမှ တစ်နေရာဆီသို့ သည်းမခံနိုင်သောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့အကြည့်များသည် အေးစက်သွားသည်။

အမှောင်ထုသည် ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး အနည်းငယ် ထိတ်လန့်သွားပုံရသော်လည်း မကြာမီပင် စကားထပ်ပြောလာပြန်သည်။

 "မင်း မကြိုက်ဘူးဆိုရင် ငါ့နောက် လိုက်မလာနဲ့~"

ထိုလူသည် အမှောင်ထဲသို့ တစ်ဖန်ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ မည်သည့်နေရာကို ကြည့်နေမှန်း ပြောရန်ခက်သည်။ နေရာလွတ်ရှိအသံသည် တိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် ကျိန်ဆဲကာ တံခါးကို နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး "သွားတော့၊ သွားတော့။ မင်းရဲ့ရေခဲလိုမျိုးမျက်နှာကို ကြည့်ရတာ ငါ့စိတ်အခြေအနေကို ပျက်ဆီးစေတယ်"

ထိုလူသည် ချက်ချင်းဝင်မသွားသေးဘဲ တိတ်တဆိတ် အချိန်အကြာကြီးရပ်နေပြီးနောက် မေးလာသည်။ "မင်း နောက်ကွယ်မှာ လှည့်စားနေတာလား"

"အမ် မဟုတ်ပါဘူး"

"မင်း မလှည့်စားရင် ပိုကောင်းမယ်" ထိုလူ၏အသံသည် အလွန်ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းသော်လည်း သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အမူအရာသည် အေးစက်သောရေခဲကဲ့သို့ဖြစ်နေပြီး အခြားသူများကို အအေးဓါတ်အား ခံစားရစေသည်။ သူသည် ပြန်ဖြေသည်ကိုမစောင့်ဘဲ အခြား

ကမ္ဘာသို့ တစ်ဖန်ဝင်ရောက်သွားသည်။

ထို့နောက် ထိုနေရာလွတ်နယ်ပယ်သည် တစ်ဖန်ပြန်၍ တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။

END Arc 2 - လူမှားလက်ထပ်မိခြင်း