MM Story Teller

Chapter 160 (Arc 10 - End)

Viewers 8k

🦊Arc 10 END - သောကနှင့်ပြည့်နေသော audio dramaစက်ဝန်း

Chapter 160

10.13 - ငါ ဘာကိုမေ့ထားမိလဲဆိုတာ အတိအကျသိချင်တယ်။

သူထွက်သွားပြီးနောက် ဧပရယ်မှာမထားရစ်ခဲ့ပါနဲ့ က ရွှယ်လင်ကို စပ်စုချင်စိတ်ဖြင့်မေးလာသည်။

"ဒါလင် ~ အရှင်မင်းကြီးဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ကလေးက သူ့ကောင်လေးမလား...နှစ်ယောက်သားက ပူးကပ်နေကြတော့တာပဲ.."

ရွှယ်လင်မှာ တချိန်လုံးမိုက်ခ်ကို မောင်ပိုင်စီးထား၍ မောင်းထုတ်ခံလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ရေသောက်နေသည့်တိုင် ထိုစကားကြားလိုက်ရသည့်အခါ မျက်ခုံးပင့်ပြီး ဝမ်းသာအားရမေးလာ၏။ "ဘာလို့မေးနေတာလဲ...ကျွန်တော့်အစ်ကိုကိုမြူဆွယ်မလို့လား...."

"မဟုတ်ပါဘူးဟယ်..."

ဧပရယ်မှာမထားရစ်ခဲ့ပါနဲ့ သည်ကား မိန်းမငယ်လေးတစ်ယောက်ပင်။ Channel မန်နေဂျာတစ်ယောက်အနေနှင့် တေးဂီတတွင် အာရုံစိုက်ထား၍ အလုပ်ကိုပင်ရပ်ထားခဲ့သည်။ သူမ ရွှယ်လင်ကို ပြောလိုက်လေ၏။ "ညီလေးအသံကလည်း လွှမ်းမိုးမှုအားကောင်းပါတယ်...သိပ်မကြာခင်တုန်းက ငါ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က စီးရီးအသစ်ပြင်နေတာလေ...ပြီးတော့ သူလိုချင်တဲ့အသံမျိုးရှာမရတော့ စိုးရိမ်နေတာ..မင်းကသဘောကောင်းတဲ့ညီလေးပါ..ငါ့ကိုမိတ်ဆက်ပေးလေ ~ မင်းပြောတဲ့အတိုင်းဆို သူလည်းဒီလောကထဲကပဲနေမှာ...."

"သူ့နာမည်က နေနဲ့လရဲ့တောင်တန်းနဲ့မြစ်ပြင် တဲ့...သူလည်းဒီလောကထဲကပဲလေ...ပြီးတော့ အသံသရုပ်ဆောင်ပါပဲ..မင်းသူငယ်ချင်းကိုသွားပြီး စကားပြောဖို့ပြောလိုက်ပါလား.." ဝမ်းရော့ယီးက ရွှယ်လင်၏ပါးစပ်ထဲကို ပူရှိန်းသကြားလုံးထိုးထည့်ပြီး ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

ဧပရယ်မှာမထားရစ်ခဲ့ပါနဲ့ က သိချင်တာသိပြီးသွားသည်နှင့် ဆုဝမ်ကျွင်းနာမည်ကိုမှတ်ထားလိုက်ပြီး ချီးမွမ်းလိုက်၏။ "လူချောလေးက အရမ်းကောင်းတာပဲ...ငါသာဒါလင်ကိုမေးရင် သူကလိမ်ပြောမှာကြောက်ရတယ်..."

"ကျွန်တော့်ကို ဘေးထားပြီး အဲဒီစကားကိုပြောနေမှန်းရော သတိထားမိရဲ့လား..."

"အိုး...ဒါလင်...ဘေဘီရယ်...မွ~ မင်းကချစ်စရာအကောင်းဆုံးပါပဲ...ငါပွဲကလူတွေကို သတင်းသွားပို့လိုက်ဦးမယ်..."

ရွှယ်လင် လက်ဆန့်ထုတ်ပြီး အချိန်မနှောင်းခင်ပြောလိုက်သည်။ "စောပါသေးတယ်...ပွဲကိုပြန်ရအောင်...ကျွန်တော် လေကောင်းလေသန့်ရှူဖို့လိုနေတယ်~"

ဝမ်းရော့ယီးက ထုံးစံအတိုင်း သူသွားသည်နှင့် အနောက်မှလိုက်လာ၏။ နှစ်ယောက်သားက သီချင်းဆိုသည့်လေထုထဲတွင် နစ်မျောနေကြသော လူအုပ်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး KTV ၏ဆူညံသံများအပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့ကြ၏။

ဆောင်းရာသီတွင် မိုးချုပ်သည့်အချိန်စောတတ်သည်၊ ကောင်းကင်ကနီညိုရောင်ပင်သန်းနေလေပြီ။ ရွှယ်လင်က သမ်းဝေလိုက်ရင်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် လမ်းလျှောက်လာ၏။

"ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အတူ ရိုက်ထားတဲ့ပုံကို ဘာလို့တင်လိုက်လဲဆိုတာ ခင်ဗျားမသိချင်ဘူးလား.." သူတို့ အေးအေးလူလူ လမ်းလျှောက်နေရာမှ သူရုတ်တရက်မေးခွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။

ဝမ်းရော့ယီးက ခေါင်းယမ်းပြီး ပြန်ဖြေပါ၏။ "မသိချင်ပါဘူး..ကိုယ်ကမင်းလုပ်ချင်တာကို မတားတတ်ဘူးလေ..."

"ကျစ်..." ရွှယ်လင်က သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လာသည်၊ နောက်ရင်းပြန်လျှောက်လာပြီး သူ့ကို တွဲခေါ်သွားပေးရန် လက်ဆန့်ထုတ်လိုက်၏။

"ခင်ဗျားဘာလို့ ဒီလောက်တောင်ပျင်းစရာကောင်းရတာလဲ...တစ်လလုံးနောက်ကလိုက်နေပြီး အဖြေတောင်မရသေးဘူး...ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပုံကိုတင်လိုက်ပါပြီဆိုမှပဲ မပျော်နိုင်သေးဘူး...ခင်ဗျားမှာတကယ် ဘာစိတ်ကူးဘာဆန္ဒမှကို မရှိတာလား..."

သူဝမ်းရော့ယီကို တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်ကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။ ပုံမှန်အတိုင်း ညင်သာနေဆဲဖြစ်သော်လည်း နက်ရှိုင်းသည့်အောက်ခြေတွင် ပြင်းပြသည့်မီးတောက်လေး တောက်လောင်နေသယောင်ပင်။

ရွှယ်လင်၏ခြေလှမ်းများက မသိစိတ်အရ ရပ်တန့်သွားခဲ့၏။

"ဘာစိတ်ကူး ဘာဆန္ဒမှမရှိဘူး..." ဝမ်းရော့ယီးက ထိုစကားလေးလုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းရွတ်နေပြီး နွေဦးလေပြည်နှင့်တူသော အပြုံးလေးကိုလှစ်ဟပြလာသည်။ ရွှယ်လင်၏ကျောပြင်တလျှောက် တုန်ယင်သွားရကာ ဆံပင်မွှေးများထောင်တက်သွားလေ၏။

"ကိုယ့်မှာသာဆန္ဒမရှိရင် မင်းကိုတနေကုန်တွယ်ကပ်နေမှာလဲ...လူတစ်ယောက်ရဲ့အကျင့်ဆိုးတွေကို ဘာလို့ဂရုစိုက်နေပါ့မလဲ..."

"ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒါမျိုးကို အိမ်အကူစွဲလန်းစိတ်ရောဂါလို့ ထင်တာပဲ..."

ဝမ်းရော့ယီး သူ့လက်ကို အားဖြင့်ညှစ်လိုက်ပြီး ကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့်ပြောလိုက်၏။ "မင်းကိုတကယ်ပဲ ပျော်အောင်လုပ်ပေးဖို့ ခက်တာပဲ...မင်းလိုအပ်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ နေ့တိုင်း အလုပ်ကြိုးစားရပေမဲ့ မင်းကတော့ ကိုယ့်ကို အိမ်အကူလို့ပဲ သဘောထားနေခဲ့တယ်..."

"ခင်ဗျားစိတ်မပါတော့ဘူးလား...ခင်ဗျားမပျော်ရင် ကျွန်တော့်ကို သော့ပြန်ပေးလို့ရတယ်...မနက်ဖြန် ခင်ဗျားကျွန်တော့်အိမ်ထဲကိုဝင်မရအောင် အာမခံထားလိုက်မယ်..." ရွှယ်လင် မျက်တောင်ခတ်လိုက်ကာ ခပ်ပြုံးပြုံးပင်ပြောလိုက်ချေသည်။ "မဟုတ်ရင်လည်း အဲဒီသော့ကို လက်ဆောင်အဖြစ်ပေးလိုက်မယ်...ပြန်ရောက်တဲ့အခါမှ သော့ကိုပြောင်းလိုက်တာပေါ့.."

"ကိုယ်မင်းကိုဂရုစိုက်ပေးရတာ ပျော်ပါတယ်..မင်းသာကိုယ့်ကိုယ့်နည်းနည်းလေး သနားလို့ပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းအနားမှာ နေ့တိုင်းဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်ခွင့်ပေးရင် ကိုယ်ပိုပြီးတောင် ပျော်ဦးမှာ..."

ရွှယ်လင်က ထိုအကြောင်းကို တွေးကြည့်ပြီးနောက် မေးကိုပင့်ကာ ရန်လိုနေဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်လေတော့သည်။ "ကောင်းပြီလေ...ဒီသခင်လေးက ခင်ဗျားကို အနားမှာခစားခွင့်ပေးမယ်...မနက်ဖြန် ခင်ဗျားရဲ့ပစ္စည်းတွေရွှေ့ပြောင်းဖို့ ကျွန်တော့်မှာအချိန်ရှိတယ်..."

ဝမ်းရော့ယီးမှာ အစောပိုင်းက ငြင်းခံလိုက်ရသည်နှင့် ပြောရမည့်စကားအတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားခဲ့ပေ၏။ မမျှော်လင့်ဘဲ ရွှယ်လင်က လက်ခံခဲ့သည်။ အနှီကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရမှုမှာ အမြန်ရောက်လာခဲ့ပြီး သူ့အားခဏတဖြုတ်မျှ တုံ့ပြန်ရန် မေ့လျော့သွားစေခဲ့သည်။

သူသည် ရွှယ်လင်၏လက်ကို ဖမ်းဆွဲကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုက်ရိုက်သွင်းလိုက်လေ၏။ ရွှယ်လင်မှာ မထင်မှတ်ဘဲ ဆွဲခံလိုက်ရလေရာ ခေါင်းကရင်ဘတ်နှင့် ရိုက်မိသွားတော့သည်။ သူသည်ကား ထုံကျင်သွားသောနဖူးကိုအနည်းငယ်မျှပွတ်သပ်ပြီး တဖက်လူကိုကြည့်ကာ အံကြိတ်ပြောလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားဘာလုပ်တာလဲ..."

"ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကလူက တကယ်မှဟုတ်ရဲ့လားလို့ သေချာအောင်လုပ်လိုက်တာ...ကိုယ်စိတ်ကူးယဥ်နေတာမဟုတ်ဘူးပဲ.." ဝမ်းရော့ယီး သူ့နဖူးကို ပွတ်သပ်ပေးနေပြီး ခေါင်းငုံ့၍ နမ်းလိုက်လေ၏။ "ကိုယ်တို့ညစာသွားစားကြမလား...ကိုယ်တို့စားပြီးမှပွဲစမှာပဲဟာ...အဲဒီတော့မှ ပွဲတော်ကို သွားကြမယ်လေ..."

ရွှယ်လင်စူပုပ်ပုပ်နှင့် သဘောတူသည့်အသံလုပ်ပြီး မရေမရာပြောလိုက်သည်။ "ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကိုတောင် သံသယဝင်နေပြီ...ခင်ဗျားမှာ ဘယ်လောက်တောင် ယုံကြည်ချက်တွေကင်းမဲ့နေလဲ သိသာနေပြီ..."

"မင်းကကိုယ့်ကို အလွယ်တကူခွင့်လွှတ်ပေးလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ဘူးလေ..." ဝမ်းရော့ယီးသည်ကား အပျော်လွန်နေပြီ၊ မျက်ဝန်းအစုံက မှင်ရည်များ မွှေနှောက်ထားသည့်နှယ် အရိပ်များယှက်သန်းနေလေ၏။ "မင်းသိပါတယ်..လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လခွဲလောက်ကအထိ မင်းက ကိုယ်နဲ့လမ်းခွဲမယ်ဆိုပြီး အေးစက်စက်နဲ့ပြောနေခဲ့တာလေ.."

ရွှယ်လင်မှာ သည်လောက်ကြာအောင် ရှင်းရလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားခဲ့ဖူးပေ။ လွန်ခဲ့သည့်လဝက်က - သည်ကမ္ဘာမှာ အင်မတန်အေးချမ်းနေခဲ့သည်။ ကျင့်ကြံသည့်အရာကလွဲပြီး လုပ်စရာမရှိ။ ထိုလူကို စနောက်နေရသည်နှင့်ပင် ပျော်စရာကောင်းနေခဲ့သည်၊ သူတို့ကြားမှ ဆက်ဆံရေးတွင် ခွင့်လွှတ်ခြင်းဟူသောအရာမျိုး မပါဝင်ခဲ့ပေ။ သည့်အပြင် ယင်းက စနစ်ဝင်ရှုပ်ထားခြင်းဖြစ်သောကြောင့် သူအတည်ကြီး မှတ်ယူထားခဲ့မိခြင်းဖြစ်ပြီး စိတ်ဆိုးခဲ့မိခြင်း...

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်တွင် သူနှင့်တူသောမျက်နှာရှိနေ၍ မကျေနပ်စိတ်ကရှိနေဆဲပင်။

စနစ်: "....." အင်း၊ အင်းပါ...နောက်ဆုံးတော့လည်းငါ့အမှားပဲ...

အား...စနစ်စိတ်မချမ်းသာလိုက်တာ....

မကြာသေးခင်က host တစ်ယောက် အလွန်အေးဆေးနေခဲ့သည်။ နောက်ထပ်ကမ္ဘာတွင် အနှီသူကို ဘူပိတ်အောင်လုပ်သင့်ပြီး - ကံဆိုးလေပိုကောင်းလေပင်။

ရွှယ်လင်မှာ စနစ်က မည်သို့အကွက်ချထားမှန်းမသိပေ။ သူဝမ်းရော့ယီးအနောက်မှ လိုက်လာရင်းမေးလိုက်၏။ "ကျွန်တော်ခင်ဗျားကို တကယ်ပဲခွင့်လွှတ်လိုက်ပြီ ထင်နေတာလား...ဒါမှမဟုတ် ခင်ဗျားနဲ့ထပ်ပြီး ဒိတ်လုပ်ဖို့ကတိပေးမှ ကျွန်တော့်က ခင်ဗျားကိုသဘောကျအောင်လုပ်ပြီး ဘေးမှာထားမယ်...ဒါမှ ခင်ဗျားရဲ့နှလုံးသားကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရမှာလေ..."

ဝမ်းရော့ယီး သူ့ကိုကြည့်ပြီး ရယ်ရမလား၊ ငိုရမလားမသိတော့။ "မင်း ဒီလောက် ဒုက္ခခံနေစရာမလိုပါဘူး...ကိုယ်မင်းကို အကြိမ်တစ်ထောင်လောက်သဘောကျလည်း နှလုံးသားကို မဆုံးရှုံးရပါဘူး..."

ရွှယ်လင်: ".....ကောင်းပြီလေ...ဒီတစ်ခါတော့ခင်ဗျားကိုယုံပေးလိုက်မယ်.." အမှန်တကယ်လည်း ထိုယောကျ်ားပြောသည့်စကားက မဆိုးလှပါချေ။ မည်မျှပင် ထိုသူ၏မှတ်ဉာဏ်များက ပြန်စီစဥ်နေရသည်ဖြစ်စေ၊ ၎င်းကအမှားတစုံတရာမရှိဘဲ သူ့ကိုရှာတွေ့ပြီး ချစ်မိသွားလိမ့်မည်ပင်။ စနစ်ကသူ့အတွက် ထောင်ချောက်ဆင်ပေးထားပြီး ရုပ်ချင်ဆင်သည့် လူနှစ်ယောက်ဖြစ်နေလင့်ကစား မအောင်မြင်ခဲ့ချေ။ ထိုသူက မခွဲတတ်ခဲ့၍သာ ငတုံးတစ်ကောင် ဖြစ်လာခဲ့ရခြင်းပင်။

ရွှယ်လင်မှာ သူသာ တကယ်ကိုငတုံးတစ်ကောင်နှင့်ချစ်မိသည်က ဟုတ်သည်ရှိ၊ မဟုတ်သည်ရှိ၊ သူ့ဘက်မှ ထိုငတုံးကို ထက်လာသည်အထိသွေးပေးနိုင်သည်၊ ပြီးနောက် တဖက်လူက သူ့ကိုဆက်ချစ်နေရမည်။

ထိုယောကျ်ားပျို၏စကားများကြောင့် သူ၏ဒေါသများက အရည်ပျော်သွားခဲ့သည်။ တစုံတယောက်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်ရှိသော် သူလုံးဝသည်းခံနိုင်မည်မဟုတ်။ ရွှယ်လင် မျက်လုံးမှေးပြီး ဝမ်းရော့ယီးလက်ကို ခပ်မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့သည်။ သူသည်ကား တဖက်သား၏နားထဲသို့ ကပ်သွားပြီးပြောလိုက်ပေ၏။ "ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ရှာတွေ့တဲ့အထိစောင့်နေ..."

ဝမ်းရော့ယီးက တဖက်လှည့်လာပြီး သိလိုစိတ်ဖြင့်ပြန်မေးလိုက်သည်။ "ဘာလဲ..."

ရွှယ်လင်က ခေါင်းယမ်းပြလိုက်၏။ "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး..."

ဤကမ္ဘာ၏ဇာတ်ကြောင်းကို အဆင်ပြေပြေဆက်သွားနိုင်ရန် အသေးစားညှိနှိုင်းမှုလေးသာ လိုအပ်သည်။ အပြောင်းအလဲအချိုးအကွေ့များကြောင့် ရွှယ်လင်ဘက်မှ အကွက်မရွှေ့လျှင် ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်က BE ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် မုစစ်ချောင်နှင့်ဆုဝမ်ကျွင်းကို နှစ်များစွာကြာအောင် ဆက်လက်စောင့်ကြည့်နေခဲ့ပြီး သည်ကာလအတွင်း နှစ်ယောက်သားက စကားများ၍ လမ်းခွဲခဲ့ရသည်၊ အကြိမ်အနည်းငယ်ခန့် ပြန်ဆက်သွားပြီးမှ နှစ်ယောက်လုံးသက်ဆုံးတိုင် ပေါင်းစပ်သွားရခြင်းဖြစ်၏။ အဆုံးတွင် ရွှယ်လင်လည်း စိတ်အေးသွားရကာ ဝမ်းရော့ယီးကိုခေါ်၍ ကမ္ဘာအနှံ့လည်ပတ်နိုင်ခဲ့သည်။

ဆုဝမ်ကျွင်းက ဝမ်းရော့ယီးနှင့်ရွှယ်လင်တို့၏ အချစ်ကြောင့်ဖြစ်စေ၊ သို့မဟုတ် ရွှယ်လင်၏ အဆိပ်ပြင်းသောလျှာကြောင့် မကြာခဏမျက်ခွက်ဖြတ်ရိုက်ခံရ၍ဖြစ်စေ မူလဇာတ်လမ်းထဲတွင်ထက် သူသည် ပိုမိုလျင်မြန်စွာဖြင့် ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်နိုင်ခဲ့၏။ သူနှင့် ဧပရယ်မှာမထားရစ်ခဲ့ပါနဲ့ ၏ ပေါင်းစပ်ဖန်တီးမှုက ဝေဖန်မှုကောင်းများစွာရရှိခဲ့ပြီး ပရိသတ်များအကြားတွင် ရေပန်းစားခဲ့သည်။ သူ၏ စွမ်းရည်နှင့် ခွန်အားကသာ သည်လောကထဲတွင်

သူ့အားမှတ်မိစေမည်ဖြစ်ပြီး စိတ်ကူးယဥ်အရုဏ်ဦးနှင့် လူသိရှင်ကြားလက်တွဲရရန် အသိအမှတ်ပြုခံနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

သည့်နောက် စိတ်ကူးယဥ်အရုဏ်ဦးသည်လည်း အသံဇာတ်လမ်းတွဲများတွင် ဆက်လက်ပါဝင်ခြင်းမရှိတော့ချေ။ သူဟာသူ ရွှယ်လင်၏ Channel တွင်ပါဝင်ခဲ့ပြီး ရွှယ်လင်နှင့်အတူ သီချင်းသီဆိုခဲ့သည်။ အရုဏ်ဦးချစ်သူနှင့် စိတ်ကူးယဥ်အရုဏ်ဦးတို့၏ဆက်ဆံရေးက အသိုင်းအဝိုင်းတွင်လူသိများကာ ရွှယ်လင်နှင့်ဝမ်းရော့ယီးတို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းမှာလည်းအဆုံးမဲ့သည်၊ လူအများက 'အရုဏ်ဦးချစ်သူ' နှင့် 'စိတ်ကူးယဥ်အရုဏ်ဦး' တို့ကို CP အဖြစ် စွဲစွဲစွဲမြဲမြဲသတ်မှတ်ကြသည်။

ဤကမ္ဘာတွင် ရွှယ်လင်၏အကျင့်က ပိုပိုပြီးကလေးဆန်လာခဲ့၏။ သူ့တဘဝလုံးကို ဝမ်းရော့ယီးနှင့်ကုန်ဆုံးခဲ့ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် မမြင်ရသည့်အချိန်က အကြာဆုံးခွဲခွာရချိန်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူတို့က နေ့တိုင်း ကော်နှင့်ကပ်သလို ပူးကပ်နေကြပြီး ဆယ်နှစ်နေမှတစ်ကြိမ် ခွဲကြသည်။ ထိုလောကမှလူတိုင်း ဆွေးနွေးကြသည့်အခါ ၎င်းတို့ကသူတို့အား စံပြစုံတွဲဟုခေါ်တတ်ကြသည်။ သည့်အပြင် 'နေနှင့်လ၏ တောင်တန်းနှင့်မြစ်ပြင်' နှင့် 'စိတ်ကူးယဥ်အရုဏ်ဦး' တို့က အမြဲမပြတ်လိုက်ဆက်လိုက် ဖြစ်နေခဲ့ကြကာ နှစ်ယောက်သား ကြိတ်ချစ်နေခဲ့ကြသည့်အချိန်က လူပုံအလယ်တွင် စကားများရန်ဖြစ်နေခဲ့ကြဖူးသော အစပိုင်းအချိန်ကနှင့်စာလျှင် နှစ်ယောက်သားက ငြင်းခုန်ခြင်းမျိုး မရှိတော့ပါချေ။

ရွှယ်လင်အကြံပေးနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ဝမ်းရော့ယီးက ခေါင်းညိတ်လက်ခံခဲ့သည်။ သူလုပ်ခဲ့သည့်အရာနှင့်ရွှယ်လင်ပြောသည့်အရာနှင့်က လုံးဝကွဲပြားနေလင့်ကစား နှစ်ယောက်လုံးက သာယာလှပသည့်ဘဝတွင် အတူတကွနေထိုင်ခဲ့ကြပြီး မုစစ်ချောင်ပင်မနာလိုဖြစ်ခဲ့ရသည်။

သို့သော်လည်း သူ၏ညီလေးက ဝမ်းရော့ယီးနှင့်တွေ့သွားခဲ့၍ သူအလွန်ဝမ်းသာခဲ့ရသည်။ ရွှယ်လင်ကို စိတ်ရင်းနှင့်ကျေးဇူးတင်ခဲ့ပြီး သူအရင်တကြိမ်တခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးသော ဝမ်းရော့ယီး၏တဖက်ခြမ်းကို မြင်ခွင့်ရခဲ့သည့်အတွက် အင်မတန်ကျေးဇူးတင်ကြောင်းလည်း ပြောခဲ့သည်။

ရွှယ်လင်သေဆုံးသွားခဲ့ပြီး စနစ်၏နေရာလွတ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည့်အခါ ယခင်ကမ္ဘာများက ကွဲထွက်သွားခဲ့သည့်ဝိညာဥ်အစများက သူ့ထံပြန်လည်စုစည်းလာခဲ့ကြပြီး အချို့မှတ်ဉာဏ်များနှင့်စွမ်းအင်များကပါ တပါတည်းပြန်ပါလာခဲ့သည်။ ရွှယ်လင်သည် ယွိရှောက်ဖုန်နှင့်ချီကျန်းတို့၏အဆုံးသတ်ကိုလည်းသိခဲ့ရ၏ - ၎င်းတို့နှစ်ယောက်က တာအိုပြိုင်ဖက်များဖြစ်လာခဲ့ပြီး လက်ရည်ချင်းယှဥ်ခဲ့ကြသည်။ သူနှင့်ချီလန်တို့ ဖြစ်ခဲ့သမျှဇာတ်လမ်းကိုလည်း သိခဲ့ရကာ ဗိုက်နာအောင်ပင်ရယ်ခဲ့ရသေးသည်။

သူ၏ဝိညာဥ်က မူလအခြေအနေသို့ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး အမြှီးရှိစွမ်းအားများမှာလည်း ဟန်ချက်ညီမျှလာခဲ့သည်။ ရွှယ်လင်က တရားထိုင်သည့်အနေအထားဖြင့် မှတ်ဉာဏ်အတွင်းမှ ချိပ်ပိတ်ထားသည့်အရာတိုင်းကို ချိုးဖျက်ခဲ့သည်။

၎င်းမှတ်ဉာဏ်များက မှတ်ဉာဏ်ပင်လယ်အတွင်းတွင် ချိပ်ပိတ်ထားခံခဲ့ရပြီး ပုံသေသိမ်းဆည်းခံထားရသည်။ ရွှယ်လင်မှာ အကြိမ်အရေအတွက် မသိနိုင်သည်အထိ တိုက်ခိုက်ခဲ့ပြီးမှ နောက်ဆုံးတွင် အသေးငယ်ဆုံးသောကွက်လပ်လေးကို ဖန်တီးနိုင်ခဲ့သည်။ ပြန့်ကျဲနေသော မှတ်ဉာဏ်များက လေဟာနယ်ထဲတွင် ကြွေကျလာသော သစ်ရွက်လေးများသဖွယ် လွင့်မြောနေခဲ့ပြီး သူ၏မှတ်ဉာဏ်ပင်လယ်ထဲတွင် ဝေ့ဝဲကာဖြင့်နစ်မြုပ်သွားခဲ့၏။

သိမြင်နားလည်မှုများက ပို၍ပိုကာအားနည်းလာခဲ့သည်။ ရှုပ်ထွေးမှုများအလယ် ရွှယ်လင်သည် ကလေးဘဝကို ပြန်ရောက်သွားပုံရသည်။ ၎င်းက သူ၏မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် လုံးဝမရှိနေခဲ့သောအချိန်ကာလပင်။ တစုံတယောက်၏လက်ဝါးထဲတွင် ဝါးရွက်လေးတစ်ရွက်ရှိနေပြီး ၎င်းက လက်ချောင်းများအကြားတွင် ညှပ်ထားခံနေရသည်။

"အာ.." သူ့နားရွက်ထဲတွင် သက်ပြင်းချသံသဲ့သဲ့လေး ပေါ်လာခဲ့၏။

"အခြားနည်းလမ်းမရှိတော့ဘူးလား...."

သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်လူတစ်ယောက် ပြောလိုက်သည့်အသံ။ ရွှယ်လင်မှာ သူ၏တုံ့ပြန်ချက်ကို ထိန်းချုပ်မရလိုက်နိုင်သော်လည်း ထိုအသံများကြောင့် သူ၏ကိုယ်က အပြင်းအထန်ရုန်းကန်နေပြီး လူတစ်ယောက်၏ တင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်ထားမှုအောက်မှ စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာဖြင့် တွန်းထိုးနေမှန်းသိနိုင်နေသည်။

ထို့နောက် သူ့နောက်ကျောဘက်မှ ထောက်ကန်ထားသည့်အရာကို ခံစားရသည်။

ကလေးတစ်ယောက်၏ လက်ဖဝါးဖြစ်နိုင်သည်၊ အင်မတန်မှ သေးငယ်စေကာမူ ထိကိုင်ကြည့်လိုက်ပါက အလွန်ကို သိမ်မွေ့ညင်သာပေ၏။

"ဒီကလေးရဲ့ကံကြမ္မာကဒီအတိုင်းပဲ...ကျွန်တော်လုပ်ပေးနိုင်တာက သူ့အတွက်အခြားနေရာတစ်ခုကို ရှာပေးလိုက်ပြီး ဒီကပ်ဆိုးကနေလွတ်မြောက်ဖို့ပဲ...ဒါပေမဲ့ ဒီအခြေအနေမှာ ရှောင်ယွမ်က..."

"ကိစ္စမရှိဘူး..." ကလေး၏ညင်သာသိမ်မွေ့သည့်အသံက ပြတ်သားခိုင်မာနေ၏။ "ငါ့အနားမှာမရှိရင် သူအသက်ရှင်နိုင်မယ်ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ပဲလေ...ငါကတော့ သူ့ကိုဆုံးရှုံးလိုက်ရမှာပေါ့..."

ထိုအသံအပြီးတွင် အချိန်အတန်ကြာနှုတ်ဆိတ်သွားခဲ့ကြသည်။ အဆုံးတွင် သူတိတ်တဆိတ် သက်ပြင်းချလိုက်ပေ၏။

"ဒီကိစ္စကို ကျွန်တော့်လက်ထဲပဲအပ်လိုက်ပါ..."

သူ၏မှတ်ဉာဏ်များက တနေရာစီပင်အဆုံးသတ်သွားခဲ့၏၊ ရွှယ်လင်မှာ သူတို့ဆိုလိုချင်သော '၎င်း' ကိုမသိရပေ သို့မဟုတ် လွှဲပေးမည့်အရာကို မသိရပေ။ ဘယ်သူစကားပြောနေမှန်းလည်းမသိ၊ သူ့အရှေ့မှ အရာရာတိုင်းက တချိန်လုံးမည်းမှောင်နေခဲ့သည်လေ။ သူ၏အသိစိတ်အရ မရေမရာဝေခွဲနိုင်သည်မှာ ထိုနေရာတွင် လူတစ်ယောက်ရှိနေခဲ့သည်။

ရွှယ်လင် ရုတ်တရက်လန့်နိုးလာခဲ့ပြီး စနစ်၏ စိုးရိမ်နေသည့် မြေခွေးမျက်နှာဖြင့် ဆီးကြိုခံလိုက်ရသည်။

သူဖြည်းဖြည်းချင်း အသက်ရှူထုတ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်။ နောက်တကြိမ်မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည့်အခါ သူ၏မျက်ဝန်းထဲတွင် အလင်းရောင်လေးတစ်စလက်သွားလေ၏။ "စနစ်ရေ...နောက်ထပ်ကမ္ဘာတစ်ခုကိုသွားရအောင်...ငါတို့အရှိန်တင်ဖို့လိုတယ်...ငါမေ့နေတဲ့အရာကို အတိအကျသိချင်တယ်.."

စနစ်မှာ သူ မည်သည့်အရာကို မှတ်မိရန်ကြိုးစားနေမှန်းမသိရှာပေ၊ သို့ထိတိုင် ချစ်ရေးချစ်ရာအတွက် စိတ်အားထက်သန်နေခြင်းမဟုတ်မှန်းသိလိုက်ရ၍ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ~

"ရတယ်...ငါတို့ချက်ချင်းသွားကြမယ် ~"

🦊Arc 10 - သောကနှင့်ပြည့်နေသော audio dramaစက်ဝန်း

ပြီးပါပြီ 🦊🦊🦊

Prev Next