Chapter 40

🧝Chapter 40

"အလျင်မလိုပါနဲ့....ဒီကိတ်မုန့်ကို ငါတို့ယူမယ်...အခုနက ဒီဆိုင်ရှင် စကားနည်းနည်းမြန်သွားတယ်...ဒါပေမဲ့ ဒီအရသာရှိတဲ့ ကိတ်မုန့်က ပဲတီစိမ်းတင်ပဲလို့ ယုံရခက်တယ်...ကြည့်ရတာ အဆင်မပြေပေမဲ့ လုံးဝကောင်းတယ်...လက်ခံတယ်...အံ့သြစရာပဲ...ဒီနေ့ ငွေပမာဏနည်းနည်းဆိုရင်ရော — သုံးပြားဆိုရလား...ပြီးရင် ငါ ငါ့သခင်ကို မင်းကို ပုံစံဖော်ခွက်တစ်စုံပေးခိုင်းလိုက်မယ်...အဲဒါကိုသုံးပြီး ကိတ်မုန့်ကိုပုံသွင်း....နောင်ကျရင် တစ်ခုကို ငါတို့ ငွေတွဲဝက်နဲ့ဝယ်မယ်"

(T/N– ငွေတစ်တွဲ=1000ချမ်)

မြောင်ဟယ် အံ့သြမှုကြောင့် မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။ မနေ့က သူထလုပ်ခဲ့သည့် ပစ္စည်းက အနည်းဆုံး အခုငါးဆယ်ဖြစ်သည်။တစ်ခုကို သုံးပြားနှင့် ရောင်းလျှင် အခုငါးဆယ်ဆို 25ဆင့်နီးနီးဖြစ်သည်။

1 ခု = 0.5 ဆင့် = 5 ချမ် (ဒင်္ဂါး3ပြား)

20 ခု= 1မောင်  = 10 ဆင့်

50 ခု = 2မောင် 5 ဆင့် = 25 ဆင့်။ 

ပုံစံဖော်ခွက်ဖြင့်ပြုလုပ်လျှင် ၎င်း၏အရွယ်အစားသည် ပိုကြီးမည်ဖြစ်သော်လည်း ပမာဏပိုများပါက လုံးဝအဆင်ပြလောက်သည်။

မြောင်ဟယ် တစ်နေ့လျှင် အနည်းဆုံး သုံးယွမ်နှင့်ညီမျှသည့် ပဲတီစိမ်းကိတ် အခု 60နီးပါးပြုလုပ်နိုင်ဖွယ် ရှိသည်။

(20 ခုအတွက် = 10 ဆင့် = 1 မောင်

သုံးရက် = 3*3 = 9 မောင်[1 တေး နီးပါး]... သုံးရက်လျှင် 1 ​တေးနှင့် ရက်သုံးဆယ်လျှင် 10တေး...)တွက်ပြထားတာဟုတ်လားတော့မသိဘူး 😬

ဒါဆို အိမ်ဆောက်ဖို့ ပိုက်ဆံက အပိုထွက်နိုင်လား...

မြောင်ဟယ် နောက်ဆုံးတွင် ပြုံးသွားသည်။

"ကောင်းပြီ... ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆိုင်ရှင်...ဒါဆိုနောက်ကျ ဒီဟာကိုလည်း ပို့ပေးမယ်"

ဆိုင်ရှင်ကျင်းက ရယ်ပြီးဆို၏။

"ကိစ္စမရှိပါဘူး ပြဿနာမရှိဘူး...များလေ ပိုကောင်းလေပဲ"

ဤတစ်ခါတော့ သူတို့နှစ်ယောက် စာချုပ်မချုပ်ခဲ့ပေ။မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ၎င်းသည် ငွေကုန်သွယ်ခြင်းနှင့် ကုန်ပစ္စည်းပေးပို့ခြင်းကိစ္စမျှသာဖြစ်သည်။မြောင်ဟယ် နောက်ပိုင်းတွင် ဆိုင်ရှင်ကျင်းထံမှ သစ်သားပုံစံ​ဖော်ခွက်များရရှိပြီး သကြားနှင့် ဝက်ဆီအိုးသေးသေးလေးအတွက် မြို့၏အစားအသောက်ဆိုင်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ နှမ်းဆီအရသာကို အခြားသူများ မကြိုက်မည်ကို သူ စိုးရိမ်သည်။ ထို့အပြင် အဆီဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ပဲတီစိမ်းကိတ်များသည် စားရလွယ်ကူသည်၊ ပိုမိုမွှေးကြိုင်ပြီး သန့်စင်မှုရှိသည်။ 

ထိုနေ့မွန်းလွဲပိုင်းတွင် ရွာပြန်လာသော မြောင်ဟယ် အေးအေးဆေးဆေးဖြင့် အိမ်သို့ ခြေတစ်လှမ်းချင်း လှမ်းလိုက်သည်။ 

ရောက်သောအခါ၌ ဘာတစ်ကောင်တစ်မြှီးမှ မတွေ့ရသေးပေ။ သာ့ပိုင်သာလျှင် ဝမ်းမြောက်စွာ ကြိုးကြိုးစားစား သူ့ထံသို့ ပြေးလာလေ၏။မြောင်ဟယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်​ပေါ်တက်လာသည့် ကြောင်နက်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ကောက်​​ပွေ့လိုက်သည်။ အမှတ်တမဲ့ အတွေးတစ်ခု သူ့ဆီဝင်ရောက်လာသာ်။

'တကယ်လို့ ငါ ရန်သာ့လန်နဲ့ လမ်းခွဲပြီး အိမ်ပြန်မလာဘူးဆိုရင် ဒီနေ့ ဒီအခြေအနေက ငါနေထိုင်ရမဲ့ ဘဝမျိုး မဟုတ်ဘူးလား...ပိုက်ဆံရှာ၊ အိမ်ပြန်၊ တစ်ယောက်တည်းနေ'

မြောင်ဟယ် သူ့လက်ထဲတွင် မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေသော ကြောင်နက်လေး၏ မျက်နှာကို မနေနိုင်ဘဲ ပွတ်သပ်လိုက်​လေသည်။ 

"မင်းတောင် ရှိမှာမဟုတ်ဘူး"

ကြောင်က သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အဖြူရောင်လက်ထဲမှ ရုန်းထွက်ကာ နှာတရှုံ့ရှုံ့နှင့်မြောင်ဟုအော်လိုက်သည်။ သူ့စကားလုံးများကို သဘောတူသည်လား  သူဗိုက်ဆာနေပြီဟုပြောနေသည်လားမသေချာပေ။ထို့နောက် လူအနားသို့ တိုးဝှေ့အနံ့ခံကာ မြောင်ဟယ်၏လက်ပေါ်က ပဲတီစိမ်းကိတ်ရနံ့ကိုရသွားလေသည်။

'မနေ့က အရသာရှိတဲ့ ကိတ်မုန့်...' 

သူက ၎င်းကို စိတ်အားထက်သန်စွာ လျှက်လိုက်ပြီး အဆက်မပြတ်မြောင်လိုက်သည်။ 

နောက်ဆုံးတွင် မြောင်ဟယ် နားလည်သွားပြီး သူက ငြီးတွားလိုက်၏။ 

"လူကိုကပ်ချွဲနေပါတယ်အောက်မေ့... မင်းက လုံးဝ အစားသမားပဲ"

ကြောင်နက်ကလေးက ၎င်း၏အပြစ်ကင်းသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် တုံ့ပြန်ပြီး မြောငဟယ်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ 'အစားသမားဆိုတာ ဘာလဲ... စားလို့ရလား'

ထိုညနေခင်းတွင် ကြောင်နက်ကလေးနှင့်မြောင်ဟယ်တစ်ယောက်တည်း အလွန်အင်မတန် ပင်ပန်းလွန်း၍ ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲချလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းပင် အိပ်​ပျော်သွားသည်။သို့တိုင် နောက်နေ့ မိုးမလင်းခင် အိပ်ရာက နိုးလာပြီး စိတ်ပျံ့လွှင့်ခြင်းမရှိဘဲ မတ်ပဲကိတ် အကြီးကြီးကို ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ 

ဤတစ်ခါတော့ သူပိုလုပ်ရသည်ပင်၊ ပြင်ဆင်သည့်အလုပ်ကလည်း ပိုပို​ကြီးလေးလာပြီး အချိန်ပိုသည်ကတော့မပြောနှင့်။အရင်တစ်ခေါက်က နည်းပညာဆိုင်ရာ ရှုထောင့်တစ်ခုကို ဖယ်ထားလိုက်ရသည်- ပဲတီစိမ်းကို သေချာညက်အောင် မထောင်းခဲ့ရပေ။ထင်ရှားသည့်အတိုင်း ရှေးခေတ်က ဖျော်ရည်ဖျော်စက်၊ ဟင်းချက်ရန်အထောက်အကူပြုမွှေ၊ဖြတ်၊ကြိတ်စက် သို့မဟုတ် ဆန်ခါများပင် မတီထွင်ရသေး​ပေ။မြောင်ဟယ် သူ့ကြွက်သားတွေ သန်မာနိုင်သလောက် ကြိတ်ရန်ကြိုးစားပြီး ၎င်းတို့ကိုအဝတ်စထဲမှာ ထည့်ကာ တုတ်နှင့်ရိုက်ခဲ့သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ရှီရန်ထဲတွင် စိုက်ပျိုးထားသော ပဲတီစိမ်းများသည် မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ကောင်းမွန်လှသည်။ မဟုတ်လျှင် ပါးစပ်ထဲ အရည်ပျော်သွားသည့် အတွေ့အကြုံက ဆိုးရွားလှမှာပင်။

ပဲအနှစ် ပမာဏ အများအပြားနှင့် ရင်ဆိုင်ရသောအခါ ထိုကဲ့သို့သော စိန်ခေါ်မှုကို ကျော်လွှားနိုင်ရန် အတော်အတန် ကြိုးစားအားထုတ်မှု မရှိမဖြစ် လိုအပ်​လေသည်။ ထို့ကြောင့် မြောင်ဟယ် တစ်နေကုန် ရိုက်နှက်၊ထုထောင်းကာ ​​မွှေ​နေခဲ့သည်။ သူ့မှာ အလုပ်ရှုပ်နေပြီး ညနေရောက်သည်အထိ သူ့ပန်းတိုင်ကို မပြီးမြောက်​ပေ။မြောင်ဟယ်း ပုံစံဖော်ခွက်များကို အသုံးပြုပြီး သုံးမောင်တိတိရှိသော အခု ၆၀ ကို ဖန်တီးခဲ့သည်။ 

လုံ့လရှိသူသည်လည်း ပင်ပန်း၏။ထို့ကြောင့် ပို့ဆောင်မှုကို မနက်ဖြန်အထိစောင့်လိုက်ရသည်။ ပိုက်ဆံဆိုသည်က - ရရန် အလွန်ခက်သည့်အရာ​ဖြစ်သည်။ တစ်လလျှင် ဆယ်​တေး၊ယင်းက ထုတ်လုပ်မှု ကုန်ကျစရိတ်ကို မနုတ်ထားပေ။မဟုတ်လျှင် တစ်လလျှင် ငါး​တေးအထိ ကျဆင်းသွားနိုင်သည်။ 

ထိုညက သူ မသိလိုက်ပါဘဲမှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားသည်။နိုးလာသောအခါတွင် မြည်းလှည်းထွက်ချိန်ကို ကျော်လွန်နေပြီဖြစ်ကာ ကျောနာနာဖြင့် နှုတ်ဆက်လိုက်ရသည်။

မြောင်ဟယ် သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး စိတ်တိုသွားသည်။ 

'ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ... ဒီနေ့တော့ သယ်ရတော့မယ်'

ထို့အပြင်၊ ဤကိတ်မုန့်က ဖိ၍ လျှော၍မရပေ။ထို့ကြောင့် ၎င်းတို့ကို ငြိမ်အောင် အထပ်လိုက် လေးထောင့်ပုံးများဖြင့် ထုပ်ပိုးထားရမည်ဖြစ်သည်။ ယနေ့အသုံးပြုသောပုံးများသည် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ပို့သည့်ဟာနှင့် တူညီသော်လည်း ကိုင်တွယ်ပုံ တိကျမှုမှာ လုံးဝ ကွဲပြား​လေသည်။ လှုပ်၍ပင်မရပေ။မြောင်ဟယ် ၎င်းကိုတွေးကြည့်ရုံနှင့်ပင်ခေါင်းလေးလာသလိုခံစားရသည်။နောက်ဆုံးမှာ အံကြိတ်ပြီး ဝါးလုံးတစ်ချောင်းကိုရှာလိုက်သည်။

မြောင်ဟယ်က သူ၏ ကာယကြံ့ခိုင်မှုကို မြင့်မြင့်တွေးနေခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဤခန္ဓာကိုယ်သည် ယခင်က အလုပ်ကြမ်းနှင့် ကျင့်သားရနေပေပြီ။သို့ပေမဲ့  လအတော်ကြာ ရန်သာ့လန် ကျွေးမွေးပျိုးထောင်ခြင်းခံရပြီးနောက် မူလ ခွန်အားတွေ ကျဆင်းသွားခဲ့သည်။ ထွက်လာပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ မြောင်ဟယ် မောဟိုက်လာလေသည်။ 

မွန်းတည့်အချိန်၌ နေမင်းကြီးက ခေါင်းတည့်တည့်မှာ ထွန်းလင်းနေ၏။ ဤတခေါက် မြို့ကိုသွားသည့်လမ်းမှာ လူမရှိသလောက်ပါပင်။ လူတွေက နေမပြင်းသည့် မနက်ခင်းမှာပဲ လမ်းလျှောက်ကြသည်။အရိပ်ရရန် ခေါင်းပေါ်မှာ ဝါးဦးထုပ်ကို ဆောင်းထားပေမဲ့ ချွေးပုတီးစေ့တွေက မိုးရေလို သူ့မေးစေ့ပေါ်ကနေ စီးကျနေဆဲဖြစ်၏။

မြောင်ဟယ်၏ နည်းပါးလှစွာသော ခွန်အားသည်လည်း ပို၍ လျင်မြန်စွာ ကုန်ဆုံးသွား​လေသည်။ များမကြာမီပင်၊ မြောင်ဟယ် မျက်လုံးများဖြင့် မြေပြင်ကို အပေါက်ဖောက်မတတ်စိုက်ကြည့်ကာ ခြေကို တစ်လှမ်းချင်း တရွတ်တိုက်လှမ်းရုံသာတတ်နိုင်ခဲ့သည်။ 

ယင်းက အရိပ်တစ်ခုက သူ့လမ်းကြောင်းကို ပိတ်ဆို့ထားသည်အထိပါပင်။မြောင်ဟယ် မည်သူဖြစ်သည်ကို သိရန် ဝါးခ​မောက်ကို မတင်ရန် လက်ကို တအိအိ မြှောက်လိုက်သည်။ မထင်မှတ်ပဲ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်က ဆွဲမလိုက်သလိုမျိုး သူ့ပခုံးပေါ်က အလေးချိန်က ပေါ့ပါးသွားသည်။ ထို့နောက် ရင်းနှီးသော အသံကို​ကြားလိုက်ရသည်။ 

"ဘာလို့ လှည်းမစီးတာလဲ"

"အမ်"

မြောင်ဟယ် ဆောလျင်စွာ ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။သေချာသည်ပင်၊ခ​မောက်အောက်မှာ သူကောင်းကောင်းသိသည့် မျက်နှာတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည်။

နောက်ကျောမှာလည်း တောင်းတစ်လုံးကို သယ်ထားသည့် ရန်သာ့လန်က မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း မေးသည်။

"ဒါက ဘာလဲ...အသီးအရွက်တွေဟုတ်ပုံမရဘူး"

သူကပြောရင်းဆိုရင်း ပုံးကို မြေကြီးပေါ် ချလိုက်သည်။ 

ထိုအချိန်တွင် မြောင်ဟယ် ဘာကြောင့်မှန်းမသိသော်လည်း သူ့မျက်လုံးများ နီရဲလာသည်။ ရက်အနည်းငယ်ကြာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှု၊ အထီးကျန်မှု၊ မကြာသေးမီရက်ပိုင်းအတွင်းက စိတ်ဓာတ်ကျမှု၊ နှင့် ဤလူကို မထင်မှတ်ပဲတွေ့လိုက်ရပြီးနောက်ဖြစ်တည်လာသည့် စိတ်အေးချမ်းမှု ၊ သက်သာရာရမှုနှင့် စိတ်​ပြေလျော့သွားမှု—သူ၏ခံစားချက်များ ထွက်ပေါ်လာသည်။ တစ်ဖက်တွင်မူ သူ၏တုံ့ပြန်မှုက ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှုမရှိ၊ဖြစ်သင့်သည်က သူစိတ်တိုရမှာဟု သူခံစားရသည်။ဒီလူကို သင်ခန်းစာတစ်ခုပေးရမယ်... ဒါဆို သူဘာလို့ ငိုနေတာလဲ...

သူ အလိုလိုနေရင်း ခေါင်းကို လွှဲလိုက်မိသည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်နှင့် စကားမပြောရန် သူကြံစည်နေပြီဖြစ်သည်။

တခဏအတွင်းမှာပင် ရန်သာ့လန် ကောလေး၏မျက်လုံးများကို မြင်လိုက်ရပြီး သူ့အသံမှာ တင်းမာလာသည်။ "ဘာ​ဖြစ်လို့လဲ"

စကားပြောရင်း သူ့လက်က တစ်ဖက်လူ၏ခ​မောက်ကို ဆွဲမလိုက်သော်လည်း မြောင်ဟယ်က တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ 

"မ မနဲ့"

စိတ်ပူနေသော်လည်း ရန်သာ့လန် သူ့ကို အတင်းအကြပ် မလုပ်ရဲ။ခမောက် အောက်​ကလူကိုမြင်​နိုင်​​အောင်​ ထိုင်​ချလိုက်​သည်​။

သူ မျက်လုံးတွေ နီရဲနေသည့်မြောင်ဟယ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"…"

မြောင်ဟယ် ပို၍ပင် ဒေါသ ထွက်ကာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ဘေးသို့ လှည့်လိုက်ပြန်သည်။

ရန်သာ့လန်က သူ့နောက်ကို လိုက်လာသည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ... ကိုယ့်ကိုပြော တစ်ယောက်ယောက်က မင်းကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့တာလား"

"....ခင်ဗျားကလွဲလိုဘယ်သူဖြစ်ရမှာလဲ"

မြောင်ဟယ် အောင့်ထားပြီးနောက် နောက်ဆုံးတွင် ဒေါသတကြီးဖြင့် တရစပ်ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်– ကျွန်​တော် ခင်ဗျားကို အရမ်း စိတ်ဆိုးနေတာ...မနက်အစောကြီး ဘာလို့ ခိုးသွားတာလဲ...ကျွန်တော့်ကိုတစ်ခွန်းလေးတောင်မပြောဘူး... ခင်ဗျားကို ဘယ်သူမှ စိတ်ပူမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ထင်နေတာလား... ခင်ဗျားက အခု ပြန်လာတော့ ဘာမှမဖြစ်သလိုလုပ်နေတယ်...ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို စိတ်တိုပြီပေါ့"

ရန်သာ့လန် အံ့ဩသွားပြီး သူ့အသံကို ရှာတွေ့ရန် အချိန်အတော်ကြာခဲ့သည်။ သူက ဖြည်းညှင်းစွာပြောလိုက်သည်။

"မနက်ခင်းတုန်းကပြောခဲ့တယ်လေ" 

သူကအနည်းငယ် အသက်ရှုသွင်းရင်း တစ်ဖက်လူ၏ခမောက်ကို ချွတ်ရန် ကြိုးစားလိုက်ရာ မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း ကောလေးက သူ့လက်ကို ဖြေလျော့လိုက်လေသည်။ကောလေးချွေးတွေထွက်နေသည်ကိုမြင်ရာတွင် သူက အမြန် ယပ်ခတ်ပေးလိုက်သည်။

"အဲဒါက ဘယ်လိုအချိန်မျိုးလဲ" 

မြောင်ဟယ် ဒေါပွသွားသည်။

ထိုအချိန်တွင် သူက လုံးလုံးလျားလျား ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်ပြီး တစ်ဖက်လူ၏ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေသည်။ 

ဒါဆို ထည့်တွက်လို့ ရပါ့​မလား... ဆုတောင်းလေ...

"ကိုယ်ဂရုစိုက်ခဲ့ပါတယ်... မင်းပြောတာ ကိုယ်မှတ်မိပါတယ်" 

ရန်သာ့လန် သူ့ကိုချော့ရုံသာတတ်နိုင်ခဲ့သည်။

မြောင်ဟယ်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ 

"ဒါပေါ့ ခင်ဗျားဂရုစိုက်မယ်ဆိုတာ ကျွန်​တော်သိတာပေါ့ ... ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ကို မပြောရင် ခင်ဗျား​တောင်​ပေါ်မှာဘာစားဘာ​သောက်မလဲ...ခင်ဗျားအတွက် ကျွန်​တော်ဘယ်လိုလုပ်ပြင်ဆင်​ပေးနိုင်မှာလဲ... အဲဒီနေ့မနက်မတိုင်ခင် ပြင်ဆင်ပြီးသား ဂျင်ဆင်းချပ်တွေလည်း ရှိတယ်... ဒါတောင် ခင်ဗျားက ယူမသွားခဲ့ဘူး...တစ်ယောက်တည်း မြန်မြန်ထွက်သွားတယ်... ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို တားမယ်လို့ ထင်​နေတာလား...ဒါက ခင်ဗျားလုပ်တဲ့အလုပ်ပဲလေ...ကျွန်တော် အရမ်းဒေါသထွက်တယ်"

ရန်သာ့လန်၏ အနက်ရောင် မျက်လုံးများသည် မသိမသာပြူးကျယ်သွားသည်။ 

"မင်းကိုယ့်ကိုတားမှာမဟုတ်ဘူးလား"

မြောင်ဟယ် ကိုယ်အတိအကျလုပ်နိုင်သည့်အရာကို မလုပ်ဆောင်နိုင်တော့သည့် ခံစားချက်ကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ အထူးသဖြင့် အမဲလိုက်ခြင်းမှာ ရန်သာ့လန် အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအတွက် အမြဲအားကိုးခဲ့သော သူ၏ ကျွမ်းကျင်မှုဖြစ်ပြီး သူ့​အတွက်ဂုဏ်ယူစရာပင်။ သူ့မှာ ရှီရန်ရှိ​သောကြောင့် ရန်သာ့လန် အပြင်ထွက်သည်ကို ဘယ်တုန်းကမှ မတားချင်ခဲ့ပါ​ချေ။ သို့သော် မမျှော်လင့်ဘဲ၊ ၎င်းသည် သူ့အား မြောင်ဟယ်က သူမပါဘဲ ကောင်းကောင်း​နေနိုင်သည်ဟု ခံစားစေသည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်က မိသားစုဖြစ်၏။ 

နှစ်ယောက်စလုံးက မိသားစုအတွက်ပံ့ပိုးချင်လျှင် လုပ်ခိုင်းရုံပင်။

မြောင်ဟယ်က နှာသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ 

"မှတ်ထား...ခင်ဗျားပြန်မလာနိုင်ရင် ကျွန်​တော် နောက်တစ်ယောက်ရှာပစ်မယ်"

နောက်ဆုံးအပိုင်းကို ပြီး​အောင်မပြော 

နိုင်ခင် မြောင်ဟယ် ထိုလူ၏ ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲသွင်းခံလိုက်သည်။ 

ပေါင်းပင်နံ့များ၊ ချွေးများနှင့် သွေးနံ့စွန်းနေသောထွေးဖက်မှုဖြစ်နေပေငြား နွေးထွေးလှသည်။ 

"အဲလိုဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး"

အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ သူတို့နှစ်ဦးသည် ပဋိပက္ခအ​သေး​လေးတွေအပြီးမှာ ပြန်တည့်သွားကြသည်။ပြီးသည်နှင့် သူတို့နှစ်ယောက် အတူတူ မြို့ဆီကို လမ်းလျှောက်သွားကြသည်။ရန်သာ့လန်က သဘာဝအတိုင်း တောင်းများအားလုံးကို သယ်ခဲ့သည်။မြောင်ဟယ် နောက်ပိုင်းတွင် တစ်ယောက်သောသူက ယခုတစ်ခေါက် တောင်ပေါ်တက်စဥ်က တွေ့ခဲ့ရသော တောဝက်တစ်ကောင်ကို မြို့ထဲတွင် ရောင်းထားပြီးသားဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ထို့အပြင်၊အရွယ်ရောက်ပြီးသောဝက်တစ်ကောင်က နှစ်​တေးကျော်အထိ တန်သည့်အတွက်ကြောင့် ၎င်းမှရရှိသောငွေသည် သူရထားသည်ထက် များစွာပို​နေသည်။

စွန့်စားမှုအကြီးကြီးများ၏နောက်တွင် အမှန်တကယ်ပင် အကျိုးအမြတ်အကြီးကြီးများ လိုက်ပါလာသည် — အမှန်တကယ်ပင် *Financial Leverageကဲ့သို့ပင်။မြောင်ဟယ် စိတ်ထဲမှာကြိတ်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပဲ သူ့သူတို့၏ အသားတင်​ငွေပမာတွေကို တွက်ရင်း မျက်လုံးတောက်တောက်လေးတွေအောက်က နှုတ်ခမ်နှစ်လွှာကကော့တက်သွား၏။သူတို့သည် ယခင်က တေး၂၀ ကိုစုထား​ပြီးသားဖြစ်ပြီး ဤနှစ်​တေးထပ်ပေါင်းလိုက်လျှင် ဤအဆုံးသတ်လအတွက် ကိတ်မုန့်ငါး​တေးဖိုး လုပ်မည်ဆိုပါက၊ သူတို့တွင် နှစ်ဆယ်ခုနစ်တေး ရှိမည်ဖြစ်သည်။

(T/N—နားလည်သလိုပြောရင် ချေးငွေယူပြီးရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုလုပ်တာမျိုးပါ၊စွန့်စားမှုများလေလေ အမြတ်များလေလေပေါ့)

"အိမ်က အကြီးကြီး မလိုဘူး... မီးဖိုချောင်အခန်း၊ ပင်မခန်းမနဲ့ ရေချိုးခန်းတို့လိုမျိုး မရှိမဖြစ်ဟာတွေကို အရင်ဆောက်ရမယ်... ကျန်တာတွေကိုလည်း အနာဂတ်မှာ တိုးချဲ့လို့ရမယ်... အိမ်တစ်လုံးစာအတွက် ​တေးနှစ်ဆယ် နုတ်လိုက်ရင်တောင် အရေးပေါ်ငွေတချို့ လက်ထဲမှာ သိမ်းထားနိုင်ဦးမယ်"

ရန်သာ့လန် ကောလေးက ဘာကြောင့် ယခုလိုအ​ရေးမပါသည့်အခန်းများကိုလုပ်ရသည်လဲဆိုသည်ကိုလိုက်မမီနိုင်ခဲ့ပေ၊ အထူးသဖြင့် ဇိမ်ခံအိမ်သာလုပ်ရခြင်းမျိုးဖြစ်သည်။ 

သို့သော် လပြည့်ဝန်းကဲ့သို့ တောက်ပနေသော ထိုမျက်လုံးများကို ငေးကြည့်ပြီး သူဘာများ ပြောနိုင်ဦးမည်နည်း။

ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ပဲတီစိမ်းကိတ်များကို ဆိုင်ရှင်ကျင်းထံသို့ ချောချောမွေ့မွေ့ ပို့လိုက်ကြသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ကိတ်မုန့်အားလုံးသည် ငြိမ်ငြိမ်လေးရှိနေပြီး ပုံစံဖော်ထားမှုများက စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းအောင် လှပ​နေဆဲဖြစ်သည်။ လုံးဝမပျက်စီးပေ။

သို့သော်လည်း မြောင်ဟယ် အနည်းငယ် စိုးရိမ်နေသေးသည်။ သူ သည်နေ့ နေရောင်အောက်မှာ အကြာကြီး လျှောက်ခဲ့သဖြင့် သူ့စိုးရိမ်မှုတွေကို ထုတ်ဖော်မပြဘဲမနေနိုင်ပေ။

 "ဒါက နွေရာသီ...ဖြစ်နိုင်ရင် ကိတ်မုန့်​တွေကို မြန်မြန်စားတာက ပိုကောင်းတယ်... အအေးခံနိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပဲ"

ဆိုင်ရှင်ကျင်းက သဘောတကျရယ်လေသည်။

"ဟယ်ကောအာ... မင်းရဲ့စိုးရိမ်မှုတွေကို လွှတ်ချလိုက်ပါ...တ​မြန်​မနေ့က မင်းပို့လိုက်တဲ့အသုတ်က အဲဒီညမှာတင် ကုန်သွားပြီဆိုတာ မင်းသိလား... မနေ့ကလည်း ဖောက်သည်တွေက ပွက်လောရိုက်အောင်အဲဒါကိုတောင်းနေကြတာ

... ဒီနေ့ ပို့လိုက်တဲ့ ကိတ်မုန့်တွေက မနက်ဖြန်အထိ ခံမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ငါပြောနိုင်နေပြီ... အအေးခံဖို့အတွက်လည်း မြေအောက်ခန်းထဲမှာ သိမ်းထားလိုက်မယ်...ဒါကြောင့် စိတ်မပူပါနဲ့"

၎င်းကိုကြားသောအခါ မြောင်ဟယ်က ရုတ်တရက်ထပြောလိုက်သည်။ "လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ရေခဲမသုံးဘူးလား"

ဆိုင်ရှင်ကျင်း ထူးဆန်းသလိုခံစားလိုက်ရပေမဲ့ပြန်ဖြေလိုက်ဆဲဖြစ်သည်။

 "အဲဒါက တိုင်းပြည်က ချမ်းသာတဲ့ မိသားစုတွေပဲ သီးသန့်သုံးတဲ့ ရှားပါးပစ္စည်းတစ်ခုလေ...ငါတို့လို နှိမ့်ကျတဲ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်အတွက် ဘယ်ပေးနိုင်ပါ့မလဲ... ပြီးတော့ မြေအောက်ခန်းကရေခဲတွေက နှစ်တိုင်း အလုခံနေရတာ

...သင်္ဘောနဲ့သယ်ရမှာဆိုတော့ စရိတ်ကလည်းမသက်သာဘူး"

မြောင်ဟယ် သူ့ကိုယ်သူသာ ပါးပိတ်ရိုက်လိုက်ချင်သည်။

တို့ဟူး​​နှောင်းရှိရင်၊ယမ်းစိမ်းနဲ့ ရေခဲလုပ်တာက သူ့ဆီမှာဘယ်လိုလုပ်ပေါ်မလာဘဲနေမလဲ...

ဆိုင်ရှင်ကျင်း ရေခဲမြေအောက်ခန်းများရှိကြောင်းကိုသာထည့်ပြောခဲ့ပြီး နွေရာသီတွင် ရေခဲပြုလုပ်ခြင်းမပါပေ။ ယမ်းစိမ်းနှင့်ရေခဲလုပ်ခြင်းကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်းမရှိသေးဟု ဆို၍ရနိုင်လောက်သည်။

ဆိုင်ရှင်ကျင်းက ဆက်ပြောသည်။ "ရေခဲမရှိရင်တောင် ဟယ်ကောအာ ပို့ပေးတဲ့ ပဲတီစိမ်းကိတ်က အရမ်းအချိန်မီပါတယ်နော်... လွန်ခဲ့တဲ့ရက်နည်းနည်းက သာ့ဟယ်စားသောက်ဆိုင်က ပဲပိစပ်နဲ့ပြုလုပ်ထားတဲ့ တို့ဟူးခြောက်ဆိုတဲ့​မီနူးအသစ်ကို မိတ်ဆက်​ပေးခဲ့တယ်...ငါတို့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က သူတို့ထုတ်ကုန်အသစ်​တွေရတဲ့အခါ ပြိုင်ဆိုင်မှုအပေါ် ဂရုစိုက်မှုနည်းပေမဲ့ ဟီးဟီး အချိန်ကကွက်တိပဲ"

'တို့ဟူးခြောက်လား...တို့ဟူးပြီးတော့ တို့ဟူးခြောက် … ဒါဆို ပြီးရင် ပဲပိစပ်ခြောက်လာမှာလား...

သူ့နှလုံးသားထဲမှာ သံသယတွေ ထပ်ပြီး ထပ်ပေါ်လာသည်— ဤတစ်ခါ ပိုကြီးလာသည်။မြောင်ဟယ်၏ ထိတ်လန့်မှုက သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် မ​ပေါ်ဘဲ မနေ။ 

ဆိုင်ရှင်ကျင်းက ၎င်းကို သတိပြုမိပြီး သူ ​​တွေးပူ​နေပြီ ထင်သည့်အတွက် ရယ်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးလေသည်။