MM Story Teller

Chapter 170

Viewers 13k

🦊Arc 11 - ဧကရာဇ်ပလ္လင်ထက်မှ ကောလေး

Chapter 170

11.10

သူပန်းချီအား စိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်သည့်အခါ ချမ်ကျင့်ကျန်းက မတတ်နိုင်တော့ဘဲ ရယ်မောလိုက်သည်။

"အရှင့်သားက ပန်းချီအရမ်းကြိုက်တယ်ထင်တယ်...နှစ်သစ်ကူးပြီးမှ ပညာရှင်တစ်ယောက်ကိုရှာပြီး ဘောင်ကွပ်လိုက်မယ်...ကျွန်တော်စုဆောင်းထားတဲ့အထဲက အကောင်းဆုံးပန်းချီဖြစ်လာမှာပဲ..."

"ပန်းချီပညာမှာ ဒီလို ထိပ်တန်းအဆင့်နဲ့သာဆိုရင် ကျင့်ကျန်းပြောသလို ဒီဒေသမှာအောင်မြင်မယ့် အရည်အချင်းမျိုးပဲ..."

ယင်းရှန်းက မျက်လွှာချသွားပြီး ပန်းချီနှင့်ပတ်သတ်သည့်သတင်းကို အရှက်မရှိ နှိုက်ထုတ်ချင်သည့်ပါးစပ်အား အတင်းဖိချုပ်ထားလိုက်ရသည်။ "အနာဂတ်မှာအချိန်ရရင် ကျင့်ကျန်းကပဲငါ့ကို အဲဒီလူနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပါလား..."

ချမ်ကျင့်ကျန်းမှာ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ ဆက်သွယ်နှီးနှောရေး စကားခေါင်းစဥ်အကြောင်းဖြင့် လွှမ်းမိုးခံလိုက်သည့်တိုင် ယင်ရှန်း၏ သူလိုချင်နေသည့်အရာကို စောင်းပါးရိပ်ချည်ပြနေသည့် ရည်ရွယ်ချက်က သိသာနေလေသည်။

အရှင့်သားထံတွင် အရေးကြီးကိစ္စရှိလိမ့်မည်ဟု သူတစ်လျှောက်လုံးတွေးခဲ့မိသည်။ အချိန်အတော်ကြာအောင် တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်နေပြီးနောက် ဘေးအိမ်က သခင်လေးကြောင့် ရောက်လာခြင်းဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားသွားတော့၏။

ဘယ်လောက်တောင် ရယ်စရာကောင်းလိုက်လဲ။ ယင်းရှန်းကဲ့သို့သောလူမျိုးပင် စိတ်အခြေအနေကြောင့် ကပျက်ကချော်ဖြစ်နေသည်။ သူသည်ယခင်က ယင်းရှန်းကို တစ်ဘဝလုံးခံစားချက်မရှိ၊ စွဲလန်းစိတ်မရှိသည့်ကျောက်ဆောင်ကြီးဟု ထင်ထားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း သူတကယ်တမ်းစိတ်ဝင်စားနေသည်က ဘေးအိမ်မှလူငယ်လေး....ချမ်ကျင့်ကျန်းသည် အရှင့်သား၏ စံသတ်မှတ်ချက်များက မြင့်သွန်းလွန်း၍ သူကိုယ်တိုင်စိတ်ဝင်စားသည့်အရာမရှိခဲ့သည်မှာ အံ့အားသင့်စရာကောင်းသည်ဟု ထင်မြင်ခဲ့သည်..။

"ဟုတ်ကဲ့..."

ချမ်ကျင့်ကျန်းက ဆက်ပြုံးနေသေးလင့်ကစား ယင်းက နူးညံ့နိုင်သည့်ဂိတ်ဆုံးမျက်နှာထားပင်။

ယင်းရှန်းက သူ၏ရည်ရွယ်ချက်ကို နားလည်သွားပြီး ချောင်းဟန့်လိုက်၏။ "သူကဘယ်လိုလူမျိုးလဲဆိုတာ ကျင့်ကျန်းငါ့ကိုပြောပြပါလား..."

နောက်ဆုံးတွင်မူ ချမ်ကျင့်ကျန်း ရယ်လိုက်မိပြီ။ မျက်ရည်အပြည့်ဖြင့် သူ့ခမျာ ရယ်ရမလားငိုရမလားပင်မသိတော့။

"အရှင့်သားကသူ့အကြောင်းတောင်မသိဘဲနဲ့ ဒီနေရာကိုပြေးလာခဲ့တာလား?"

"ငါကသူ့ကို ငါ့အပေါ်မှာ အမြင်ကောင်းရှိစေချင်လို့ပါ..ပြီးတော့ သူ့ဆီလည်း ကတိုက်ကရိုက် လာမတွေ့ချင်ပါဘူး..." ယင်းရှန်း သက်ပြင်းချလိုက်မိပြီ။

"ဒီအထိတောင်ရောက်လာပြီးမှတော့...ငါ ကျင့်ကျန်းရဲ့အကူအညီကို လိုတယ်.."

"အရှင့်သားက တောင်းဆိုဖို့ပဲလိုတာပါ...ကျွန်တော်လည်း သခင်လေးရွှယ်အကြောင်းမသိပါဘူး...ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုမနေ့ကမှ တစ်ခါပဲ မြင်လိုက်တာ..သူ့ဆီသွားလည်မလို့လုပ်နေပေမဲ့ တစ်ခါမှမရောက်ဖြစ်သေးဘူး..."

"နှစ်သစ်ကူးပြီး ဆယ့်ငါးရက်မြောက်နေ့ မီးပုံးပွဲတော်ရောက်ရင် သူ့ကိုခေါ်လိုက်ပါလား..."

ချမ်ကျင့်ကျန်းသည်ကား ထိတ်လန့်သွားကာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ယင်းရှန်းကိုကြည့်နေမိပြီး ခေါင်းညိတ်ပြောလိုက်လေသည်။

"ရပါတယ်..အရှင့်သား ကျွန်တော့်ကိုအခြားလုပ်ခိုင်းချင်တာများ ရှိသေးလား..."

"မလိုတော့ဘူး..." ထိုသူကိုအပြင်ဘက်သို့ ခေါ်ထုတ်နိုင်ရုံနှင့်တင် သူ့အစီအစဥ်က လုံးဝပြီးမြောက်သွားလိမ့်မည်။

ယင်းရှန်းသည်ကား သူ့ကိစ္စပြီးသွားသည်နှင့် ထွက်သွားလေတော့၏။ ချမ်ကျင့်ကျန်းက ထိုသူကို အဝင်ဝအထိလိုက်ပို့ပေးပြီး သူ့ခြံနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ရပ်နေသူကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ ပို၍ပင်အံ့အားသင့်သွားရတော့သည်။

ယခုမူ ယင်းရှန်းကား ထိုသူနှင့်နောက်တစ်ကြိမ်တွေ့ရပြန်ပြီ၊ ထိုယောကျ်ားပျို၏အရှိန်အဝါက ပို၍ပင်ကြီးမားနေသည်ကို သူနားလည်လိုက်၏။ ယခင်က သူ၏ငယ်သားမှ အနှီသူထံတွင် သိုင်းပညာကောင်းရှိသည်ဟု ပြောခဲ့ဖူးသည်။ သာမန်အိမ်တော်ထိန်းတစ်ယောက်က ဤအဆင့်အထိရောက်ရန်မဖြစ်နိုင်ဘဲ ထိုသူက ကျန်းဟူတစ်ခွင် သို့မဟုတ် အခြားအရာများကို လုပ်ဖူးခဲ့လျှင်မူ မသိနိုင်ပေ၊ သို့သော်လည်း ယင်းရှန်းက ထိုသူအပေါ် အစဥ်အမြဲ သတိချပ်နေမိလေသည်။

မူကောသည်လည်း လမ်းတဖက်မှ သူတို့အားကြည့်နေသူကို သတိထားမိပြီး ၎င်း၏စူးရှသည့် မျက်လုံးက ယင်းရှန်းမျက်လုံးဖြင့် တည့်တည့်တိုးသွားခဲ့သည်။

မူကော၏ နဖူးက မဆိုသလောက်လေး ပင့်တက်သွားခဲ့သည်၊ သို့ထိတိုင် အမူအရာမှာကား ဗလာသက်သက်သာ။

ယင်းရှန်းက အရင်ဆုံးအကြည့်လွှဲသွားခဲ့သည်။ ဘေးတွင်ရပ်နေသေးသော ချမ်ကျင့်ကျန်းနှင့် အကြည့်ချင်းဖလှယ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သား ဘေးမှဖြတ်သွားခဲ့ကြသည်။ တစ်ယောက်မှ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့ကြချေ၊ အချင်းချင်းသည်ကား တဖက်လူ၏အန္တရာယ်အဆင့်ကို နှလုံးသားထဲမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိနေခဲ့ကြသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် ရွှယ်လင်က နေရောင်ထဲ၌ပင်ရပ်ကျန်နေခဲ့သည်။ ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်တွင် နာမကျန်းဖြစ်မှုမှ သက်သာလာသော်လည်း အိပ်ရာမှထလိုက်မိသည်နှင့် မူကောနှင့်ရှုဟမ်တို့က သူ့အားဘောလုံးတစ်လုံးလို ထုပ်ပိုးပေးတတ်ကြသည်။ ယင်းကသူ့အတွက် ခဏတာမျှ နေရခက်စေခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ယခုကဲ့သို့ နေရောင်ထဲ၌ ဇိမ်ကျရသည့်နေရက်များကို ပျော်တတ်လာခဲ့သည်။

မူကောက အရှေ့ခြံကိုပြန်လာခဲ့ပြီး မျက်နှာဖုံးတဝက်အပေါ်မှ မျက်လုံးတစ်စုံနှင့် အကြည့်ချင်းဆုံတွေ့သွားသည့်အခါ ခေတ္တမျှ အူတိအူကြောင်ဖြစ်သွားရှာလေသည်။ "သခင်လေး...အပြင်မှာအေးတယ်လေ...သခင်လေးအိပ်ချင်ရင် အခန်းထဲပြန်သင့်တယ်.."

ရွှယ်လင်သည်ကား သူ့စကားကြောင့် ကြက်သေသေနေရာမှ နိုးလာပြီး မကျေမချမ်းဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ "ပြန်လာပြီလား..အပြင်မှာဘာထူးလဲ..."

"နှစ်သစ်ကူးနီးနေပြီ..ပြီးတော့ ကျန်းနန်မင်းသားနန်းဆောင်ကလည်း ပြင်တာဆင်တာနဲ့အလုပ်များနေတယ်..တပ်သားတွေအများစုလည်း အားလပ်ရက်ရကြတယ်..ဘာသတင်းမှ ထပ်မရှိတော့ဘူး.." မူကောက စကားကိုအဆုံးသတ်ပြီး နောက်ထပ် အမှတ်ရလာသည့်စကားကို ပြောလိုက်သည်။ "ခုနကလေးတင် အပြင်မှာ ကျန်းနန်မင်းသားကို တွေ့ခဲ့သေးတယ်..ချမ်ကျင့်ကျန်းဆီ လာတာထင်တယ်.."

ရွှယ်လင်က အနည်းငယ်ခန့် သိချင်စိတ်ဖြစ်လာလေ၏။ "မနက်ဖြန်ဆိုနှစ်သစ်ကူးပြီ..ဘာလို့ဒီနေ့ ချမ်ကျင့်ကျန်းဆီလာတာလဲ..."

"အရင်က ကြားဖူးတာကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့တယ်တဲ့..."

မူကောသည်ကား ကျန်းနန်မင်းသားကို ရွှံ့တောထဲတွန်းချပစ်လိုက်ပြီ။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ အနည်းငယ်မျှ ပျော်စရာကောင်းသလိုပင်။

ရွှယ်လင်က ခေါင်းညိတ်သည်၊ သို့သော်လည်း အတည်မယူပါချေ။

"မနက်ဖြန်အပြင်မထွက်နဲ့တော့...နှစ်သစ်ကူးမှာခွင့်ရက်ယူလိုက်...ငါတို့နောက်ပိုင်းကျ အလုပ်များလာတော့မှာ..."

"အင်း..."

ရွှယ်လင်က နန်းတော်ထဲကကဲ့သို့ တက်တက်ကြွကြွဖြင့် နှစ်မကူးခဲ့သော်လည်း သူ့ဇာတ်ကောင်ကလက်တွေ့ကျပြီး တည်ငြိမ်ကာ ထိုအကြောင်းလောက်လေးဖြင့် စိတ်ပျက်မသွားပေ။ သူ့အစားစိတ်ညစ်နေရသူ ရှုဟမ်ကမူ အရှင်မင်းကြီးက တစ်ခုခုမှားနေကြောင်း ခံစားချက်ရနေလေသည်။

ခဏအကြာတွင် ရှုဟမ်သည် ရွှယ်လင်စားရန်အတွက် အင်တိုက်အားတိုက်ဖြင့် အရသာရှိသောစားစရာတို့ကို ချက်ပြုတ်ပေးခဲ့သည်။ မတိုင်ခင်က လှေပေါ်တွင် ဖျားနာခဲ့မှုကြောင့် ပြန်လည်အားရှိလာစေရန် ရည်ရွယ်ထားခဲ့ရှာ၏။

သူတို့ သည်နေရာကို ရောက်လာသည်မှာ မကြာသေးသောကြောင့် နှစ်သစ်တွင် သူတို့ထံလာလည်သူမရှိသေးပေ။

ချမ်ကျင့်ကျန်းက အကြိမ်ရေအနည်းငယ်ခန့် လာခဲ့ပြီးနောက် မကြာခင်မှာပင် ရွှယ်လင်နှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားတော့သည်၊ ပြီးနောက် သူ့အားဤအိမ်တော်တွင် ကြာကြာနေထိုင်ရန် ဆုတောင်းလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့သည်၊ သို့မှသာ သူနှင့်နေ့ရောညပါ စကားစမြည် ပြောနိုင်မည်လေ။ မူကောက အတော်လေးရိုင်းပျ၍ အနည်းငယ် ကသိကအောက်ဖြစ်ရလင့်ကစား ထိုအကြောင်းကြောင့် ရွှယ်လင်ကလည်းထိုသူကို နှင်ထုတ်လိုက်လေသည်။

ချမ်ကျင့်ကျန်းသည်ကား သိပ်သဘောမကောင်းလှသော်လည်း ထိုအခြေအနေဖြင့်တွေ့လိုက်တိုင်း အတော်လေးအရေထူပေသည်။ သူတွေးနေသည့်အရာကို မသိနိုင်သော်လည်း နောက်ထပ်သုံးရက်အထိ ခြံအရှေ့နှင့်အနောက်ကို သွားလိုက်ပြန်လိုက်လုပ်နေခဲ့သည်၊ ပြီးနောက်

ရွှယ်လင်ကို ကဗျာဖတ်ရန်ခေါ်တတ်ပြီး နှစ်ယောက်သားပျော်၍ဝမှ အိမ်ပြန်တတ်ကြသည်။

ဤအခြေအနေကြောင့် ရွှယ်လင်သည် နှစ်သစ်ပြီးသည့်နောက် ပထမဆုံးလ၏ ဆယ့်ငါးရက်မြောက်တွင်လုပ်သည့် မီးပုံးပွဲတော်ကိုတက်ရန်သဘောတူလိုက်လေ၏။

"အရင်ကမြို့တော်မှာဆိုရင် မီးပုံးပွဲတော်လုပ်တတ်ပေမဲ့ ငါမသွားတာများတယ်...ကျန့်ကျင့်ရဲ့မီးပုံးပွဲတော်က ဘယ်လိုမျိုးလဲတော့ သိချင်ပါရဲ့..."

"မင်းပျော်မှာပါ.." ချမ်ကျင့်ကျန်းက ရွှယ်လင်ကိုခေါ်ပြီးအပြင်ထွက်လာလေသည်။

မူကောသည်လည်း သူနှင့်အတူလိုက်ချင်သည်ဟုပြောလာခဲ့ပြီး ရွှယ်လင်ကလည်း အထွေအထူးမပြောတော့ချေ။

သူ့စိတ်ထဲတွင်ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိနေသည့် အရာများရှိသည် - မူကောတွင် ချမ်ကျင့်ကျန်းနှင့်ပတ်သတ်၍ အသေးစားပြဿနာလေးများရှိပြီး ထို့ကြောင့်ပင် သူ့အားတစ်ယောက်တည်း အပြင်မထွက်စေချင်ခဲ့ပေ။ ရွှယ်လင်သည်လည်း ချမ်ကျင့်ကျန်းက သူ့အားရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ချဥ်းကပ်နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြောခဲ့လင့်ကစား နောက်ဆုံးရည်ရွယ်ချက်က ဘာမှန်းမသိရ၍ သူသွားသည့်အတိုင်း ဆက်လိုက်နေရုံသာရှိခဲ့သည်။

လူအုပ်ကြီးထဲ ပိုတိုးဝင်လာမိပြီး ရွှယ်လင်သည် မူကောနှင့်ဝေးရာကို ဆွဲခေါ်ခံနေရမှန်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် သတိထားမိလာခဲ့သည်။

"ဟိုးရှေ့မှာ ပဟေဠိမီးပုံးရှိတယ်.."

ချမ်ကျင့်ကျန်းအသံက အဝေးကြီးမှလာသလိုပင်၊ အနားမှလူများ၏ အသံက ဖုံးကာထားခဲ့သည်။ လူအုပ်ကြီးက တလိမ့်လိမ့်တိုးနေပြီး ရွှယ်လင်က ချမ်ကျင့်ကျန်းနှင့်လည်း တဖြည်းဖြည်းဝေးလာကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

ယခုမူ ကျန့်ကျင့်က မည်မျှအေးချမ်းပြီး ပျော်စရာကောင်းကြောင်း သူနားလည်သွားခဲ့ပြီ။ လီယွမ်၏မှတ်ဉာဏ်များထဲကအတိုင်း ဤပြည်ထောင်စုက လူတစ်ယောက်၏မျက်လုံးနှင့်ဆုံတွေ့လိုက်တိုင်း ကြေကွဲဝမ်းနည်းမှုများနှင့်ပြည့်နေတတ်သည့်နေရာပင်။

သို့သော် တောင်ပိုင်းတွင်မူ ရောက်လာပြီးသည်နှင့် မပြန်ချင်လောက်သည်အထိ ပျော်စရာကောင်းသောနေရာလေးရှိသည်။ တစ်လမ်းလုံး လူတိုင်း၏ မျက်နှာများက ပျော်ရွင်မှုအပြည့်ရှိနေကြ၏။ ရွှယ်လင်က သူ့မျက်နှာကို တဝက်ဖုံးထားခဲ့သည်။ ချမ်ကျင့်ကျန်းက ၎င်းကို သူ့အားပေးထားခဲ့ပြီး လူငယ်လေးများအနေဖြင့် မျက်နှာဖုံးတပ်ထားလျှင် ပိုကောင်းသည်ဟုပြောခဲ့ဖူးသည် -

အထူးသဖြင့် သူပင် ၊ သူ့ထံတွင် မျက်နှာလှလှလေးရှိနေ၍ပင်။

နောက်ထပ် လူအုပ်တစ်လှိုင်းက တက်လာပြန်ပြီး ရွှယ်လင်ကစိတ်လျှော့လိုက်ကာ လူအုပ်ကြီးတိုးသည့်အတိုင်း လိုက်တိုးသွားလိုက်သည်။ ရုတ်တရက်ပင် သူသည် အင်မတန်ရင်းနှီးနေသည့် ပွေ့ဖက်မှုအတွင်း ကျရောက်သွားရပြီး တစ်ခဏခန့် ငြိမ်သက််နေခဲ့သော သူ့နှလုံးသားက အကြမ်းအတမ်းခုန်လှုပ်လာခဲ့သည်။ ရွှယ်လင်က သူ့အတွက်အတည်ပြုပေးရန် စနစ်ကိုမလိုအပ်တော့ဘဲ သူ့အရှေ့မှလူက သူ့အနောက်မှ ကမ္ဘာထဲသို့ လိုက်လာသူဖြစ်ကြောင်း သိနေလေသည်။ ထိုသူကို တိတ်တိတ်လေးခေါ်ထုတ်ရန် တမင်မကြိုးစားခဲ့သည့်တိုင် အနှီသူကသူ့အားရှာတွေ့နေဆဲ။

သူ၏ပါးစပ်ထောင့်လေးက မနေနိုင်မထိုင်နိုင် တွန့်ကွေးသွားခဲ့လင့်ကစား တဖက်လူ၏လက်မောင်းအကြားမှ ရုန်းထွက်နိုင်ရန်ကြိုးစားနေဆဲ။ သို့သော် စပင်မစရသေးခင် လူအုပ်ကြီးက သူ့အကြံအစည်ကိုဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။ သူတို့ဘေးပတ်လည်မှ လူတန်းကြီးကြောင့် တဖက်လူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုက်ရိုက် တွန်းခံလိုက်ရကာ တစ်ဖက်ကလည်းသူ့အား သဘာဝကျကျပင် ကိုင်ထားခဲ့သည်။

"သခင်လေး...မင်းမိသားစုနဲ့ကွဲလာတာလား..."

ရွှယ်လင်မော့ကြည့်လိုက်ပြီး လက်ဖြင့် မျက်နှာဖုံးကို ညှိလိုက်သည်။ ထိုလူက သူ့ခါးကို ပွေ့ဖက်ထားရင်း မျက်နှာဖုံးကို အောက်ဘက်ဆွဲချကာ ပြောလာလေသည်။

"ဒီမှာလူတွေအများကြီးပဲ...ငါကဒီကသခင်လေးကို လူနည်းတဲ့နေရာ ခေါ်သွားပေးမယ်..."

ရွှယ်လင် မျက်လုံးများကို မှေးကျဥ်းလိုက်၏။ ဤဘဝတွင်မူ အနှီယောက်ျားက သူ့ထက်ပင်ပို၍အရပ်ရှည်နေကာ သူ့မျက်နှာကို မျက်နှာဖုံးဖြင့် အပြည့်အဝဖုံးအုပ်ထားလေသည်။ ရွှယ်လင်က ထိုသူ၏သဘောအတိုင်း အနောက်မှလိုက်သွားလိုက်ပြီး အနှီသူ၏လုံးဝဖုံးကွယ်ထားနိုင်သော ပုံစံအသစ်ကို အကဲခတ်နေမိသည်။

ထိုသူသည်သာ ချမ်ကျင့်ကျန်းကို သူ့အားအပြင်ခေါ်ထုတ်ခိုင်းခဲ့ပြီး လူအုပ်ထဲတွင် လူကွဲသွားစေခဲ့သည်၊ ထိုမှသာ ယောက်ျားပီသသည့်ပုံစံမျိုးဖမ်းပြရန် အခွင့်အရေးရမည် မဟုတ်လား။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သိက္ခာရှိသူတိုင်းက တဖက်လူ၏ခါးကို အတင်းဖက်ပြီး အသားမယူတတ်ကြောင်း ထိုသူမှာ မေ့သွားခဲ့သည်ထင်သည်။ အနှီသူ၏လက်ရှိပုံစံက တဏှာရူးတစ်ယောက်နှင့် ပိုတူနေသည်လေ။

ကလေးတစ်ယောက်အား ပြန်ပေးဆွဲနေသည့် တဏှာရူးတစ်ယောက်။

သို့သော် သူတို့နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ကြပြီးတည်းက ထပ်မတွေ့ကြရတော့သည်မှာ အတော်လေးကြာမြင့်ခဲ့ပြီ၊ လူအုပ်ကြားထဲတွင် တိုးဝှေ့နေရသည့်အချိန်အတွင်း အနှီသူ၏ဝါသနာကိုမနှောင့်ယှက်ခဲ့ပါချေ။ ထိုသူက သူ့အားလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ဆွဲခေါ်သွားခဲ့ပြီး သူတို့နီးကပ်သွားသည်နှင့် လူအုပ်ကလည်းကျဲသွားခဲ့သည်။ ထိုသရုပ်ဆောင်အုပ်စုက အသေအချာ လေ့ကျင့်ပေးခံထားရပုံပေါ်၍ ရွှယ်လင်မှာ ရယ်ချင်ပက်ကျိဖြစ်သွားရပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးများပင် ကွေးညွှတ်သွားခဲ့သည်၊ မီးပုံပွဲတော်တွင် ၎င်းတို့၏အလုပ်ရှင်ကို ကူညီပေးရန်မမေ့လျော့ခဲ့ကြပါချေ။ ၎င်းတို့သည်ကား အသံတိတ်ပင်လူကွဲသွားကြသည့်တိုင် ၎င်းတို့ထွက်သွားသည်နှင့် 'ပေါ့တီးပေါ့ဆ' စီစဥ်ထားမှုများကြောင့် အချိန်ပြည့် တဖက်လူ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင်ရှိနေသည့် ရွှယ်လင်က ရုန်းကန်ရန်ကြိုးစားလေတော့၏။

ထိုသူ မည်မျှ ကျေနပ်နေလိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်းသိရရန် မော့ကြည့်နေစရာပင် မလိုအပ်ပေ။ တဖက်လူက သူ့အားရင်ခွင်ထဲသို့ ပြန်ဆွဲသွင်းလိုက်ချိန်တွင် သူ၏တင်ပါးကို ဖျစ်ညှစ်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း မသိပဲမနေခဲ့! လူတစ်ယောက်က ဤမျှအရှက်မရှိဘဲမဖြစ်သင့်၊ မဟုတ်ပါက ရက်အနည်းငယ်ခန့်ကြာအောင်ဝဋ်လည်နေလိမ့်မည်!။

နှစ်ဦးသားမှာ အပြင်ရောက်သည်အထိ လူအုပ်ထဲတွင်တိုးဝှေ့နေခဲ့ကြရကာ လူအုပ်မှာလည်းတဖြည်းဖြည်းကျဲလာခဲ့၏။ ရွှယ်လင်သည် အနှီယောကျ်ားပျို၏ရင်ခွင်ထဲမှ ခဏတွင်းချင်းရုန်းထွက်လိုက်ကာ လမ်းလျှောက်နေရင်း ခေါင်းလှည့်ပြီးအရှေ့နှင့် အနောက်ကို ကြည့်နေရသေး၏။ ထိုသူက ကွဲသွားသည့်လူများကို လိုက်ရှာနေသည်ဟု ထင်သွားပုံရသည်၊ သူ့အား အပြောဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးလာ၏။

"သခင်လေးစိတ်မရှိရင်..ကျွန်တော်သခင်လေးရဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို လိုက်ရှာပေးပါ့မယ်..."

ရွှယ်လင်က သူ့အားတချက်သာကြည့်ပြီး ဂရုမထားသလိုသာ ပြောလိုက်သည်။ "မင်းက မင်းဟာမင်း သရုပ်ဆောင်နေတာပဲ...ဒါပေမဲ့လည်း ငါ့ကိုယုံစေချင်သေးတာပဲလား.."

တဖက်လူမှာ တောင့်ခဲသွားလေသည်။ ယင်းက ရွှယ်လင်သူ့ကို ပထမဆုံးအကြိမ်ပြောလာသည့်စကားပင်။ အနှီသူက ဤမျှတည့်တိုးဆန်ပြီး ပွင့်လင်းလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားခဲ့ချေ။ သူသည် မျက်နှာဖုံးကိုချွတ်ကာ ရယ်ရခက်ငိုရခက်နှင့်ပြောရလေတော့၏။

"သရုပ်ဆောင်နေတာမဟုတ်ပါဘူး..ကျွန်တော်လည်း သခင်လေးလိုပါပဲ..ကျွန်တော့်ပုံစံက အရမ်းအထက်တန်းကျလွန်းနေတော့...အသက်ရှူပေါက်လေးရအောင် ရှာကြံရတာပေါ့ဗျာ..."

ရွှယ်လင်ကမူ အနှီသူက အတော်လေးအရှက်မရှိကြောင်း စိတ်ထဲတွင်ကောက်ချက်ချလိုက်ပြီးဖြစ်သည်။ ကြည့်ကောင်းနေရုံကလွဲ၍ အသုံးဝင်သည့်အရာမရှိ၊ သို့သော်လည်း ဤသို့သောစကားမျိုးကို ထုတ်ပြောပြီး ၎င်း၏ ကျန်းနန်မင်းသားဂုဏ်ပုဒ်ကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။

Prev Next