MM Story Teller

Chapter 171

Viewers 13k

🦊Arc 11 - ဧကရာဇ်ပလ္လင်ထက်မှ ကောလေး

Chapter 171

11.11 - ကျွန်တော်တို့က ဒီတိုင်းပြည်မှာ အရှင်သခင်အစစ်တွေပဲ

ယခုဆိုလျှင်။ ရွှယ်လင်သည် သူ့အရှေ့မှလူက တကယ်ကိုသူ့ချစ်သူဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုလိုက်နိုင်ပြီ၊ သူတောင်ပိုင်းကို လာခဲ့ရခြင်းမှာလည်း ကျန်းနန်မင်းသားကြောင့်သာ။

သူ၏စိတ်ထဲတွင် ဝေခွဲရခက်နေလျှင်ပင် အနှီသူ၏အသွင်စစ်ကို ထုတ်ဖော်ရန် စနစ်ရှိနေသေးသည်။ ထိုသူ၏ရည်ရွယ်ချက်အမှန်ကို ဖုံးကွယ်ထားရန်လည်း မဖြစ်နိုင်ပါချေ။ ၎င်း၏ 'တစ်လောကလုံးကငါ့ကိုခစားရမယ်' ဆိုသော နိုင်ထက်စီးနင်းအရှိန်အဝါက သူ့အားသစ္စာဖောက်သွားလေပြီ၊ သူကြာကြာကြည့်မိလေ ထိုသူကပို၍ပင် တောင့်တင်းလာလေပင်။ ၎င်း၏မျက်နှာတွင် ရှက်သွေးဖြန်းလာမှ ရွှယ်လင်ကအဝေးကို အကြည့်လွှဲလိုက်ကာ လူနည်းနေသည့်လမ်းကြောင်းအတိုင်း အရှေ့မှဦးဆောင်သွားလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားရဲ့အရည်အချင်းတွေကို ထပ်ဖြုန်းတီးနေစရာမလိုတော့ဘူး...ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတွေက လူငယ်တွေဆိုတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်တော့ပြန်တတ်ကြပါတယ်..ကျွန်တော်ကလည်းကာကွယ်ပေးဖို့လိုတဲ့ ကလေးမဟုတ်ဘူး...ကျွန်တော့်အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်လို့ရပါတယ်..."

ယင်းရှန်း၏မျက်နှာထားက အေးစက်တောင့်တင်းသွားခဲ့သည်။ ရွှယ်လင်က ဇာတ်ကြောင်းမှသွေဖယ်သွားလိမ့်မည်ဟု သူမထင်ထားမိခဲ့။ နောက်တစ်ခုမှာ မှားနေသည့်အရာမရှိသလိုပင်ခံစားရသေးသည်။ သူ့အိမ်မှထွက်လာပြီး ကျင့်ကျန်းကိုမြို့တော်ထဲမှ စီစဥ်ခိုင်းခဲ့သည်၊ ထိုသူသည်ကား နေ့တိုင်းအိမ်ထဲတွင်ထိုင်ကာအချိန်ဖြုန်းနေပြီး ဘာမျှမသိသောလူငယ်လေးပုံစံနှင့်ကွဲပြားပေ၏။

"သခင်ငယ်လေး...မင်းအထင်လွဲနေပြီ..ငါလည်း မင်းကအားနည်းပြီး ကာကွယ်ခံရမယ့်လူလိုတော့မထင်ခဲ့ပါဘူး...ကျန့်ကျင့်မြို့လည်းဒီညအိပ်မှာမဟုတ်ဘူး...အိမ်တိုင်းကလည်းမနက်မိုးလင်းတဲ့အထိ မီးတွေထိန်နေအောင်ထွန်းထားကြမှာ...မြို့ထဲမှာမသိတဲ့လူတွေအများကြီးပဲ...ဒါပေမဲ့ သခင်လေးကိုတစ်ယောက်တည်းအိမ်မပြန်စေချင်ဘူး..."

ရွှယ်လင်ကသူ့အား ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်ကာဆိုသည်။

"ကျွန်တော်တို့လည်းအချင်းချင်းမသိကြဘူးလေ...ခင်ဗျားသာ ဒီနေ့ ကျွန်တော့်ကို လူအုပ်ကြီးကလည်း ဖိအားမပေးခဲ့ရင် ဘယ်တော့မှစကားပြောခွင့် ကြုံရမှာမဟုတ်ဘူး..." သူနှုတ်ခမ်းတို့ကို ဖိလိုက်ရင်း ဆက်ပြောလိုက်၏။ "တကယ်တော့...ကျွန်တော်လူကွဲသွားခဲ့ရင်တောင် လူတန်းကြီးနောက်လိုက်ပြီး အိမ်ပြန်လို့ရတယ်..အခုခင်ဗျားကကျွန်တော့်ကို ဒီလိုဆွဲခေါ်လာတော့ ဘယ်ရောက်နေမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး..."

ယင်းရှန်း: "....." သူစွဲလန်းရလောက်သည်အထိ တန်ပါပေသည်။ ထိုသူတွင် ပြောလိုက်သည့်စကားတိုင်း ပြန်ငြင်းမရလောက်သည်အထိ သွက်လက်လွန်းသော လျှာရှိသည်။ သူတို့၏ပထမဆုံးတွေ့ဆုံမှုကို ဂရုတစိုက်စီစဥ်ရန်တွေးထားခဲ့စေကာမူ တဖက်လူကလုံးဝကိုလျစ်လျူရှုထားခဲ့သည်! "မင်းဘယ်ရောက်နေပြီလဲမသိရင် မင်းကိုအိမ်ပြန်ရောက်အောင်လုပ်ပေးမယ့် လူအုပ်ကြီးကြားထဲပြန်ပို့ပေးမယ်လေ.."

ရွှယ်လင် အနှီသူကို နောက်တကြိမ်စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ယင်းရှန်းမှာ သူ့မျက်နှာပေါ်တွင်တစ်ခုခုပေနေသည်ဟု ထင်သွားသည်အထိဖြစ်ပြီးမှ လူငယ်လေးကခေါင်းညိတ်ပြီး ပြန်လှည့်သွားတော့သည်။ "အဲဒီလိုပဲလုပ်ကြတာပေါ့..."

သူလှည့်သွားနေသည့်လမ်းက အမှန်မဟုတ်သော်ငြား ယင်းရှန်းကသူ့နောက်မှလိုက်လာနေဆဲ။ "အရှင့်သားလည်း စစ်ရေးအကြံပေးချမ်ရဲ့အိမ်ကိုသိတယ်မလား...ကျွန်တော့်ကိုခေါ်သွားပေးလေ..."

ယင်းရှန်းခြေလှမ်းများက တုံ့ခနဲရပ်သွားလေ၏။ "မင်းဘယ်လိုလုပ်သိလဲ ငါက...."

ရွှယ်လင်မှာ အချိန်အတန်ကြာအောင် သည်းခံနေပြီးသည့်နောက် ဆက်သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ ထိုသူပြောလိုက်ချိန်တွင် နှုတ်ခမ်းကပွင့်ဟသွားခဲ့သည်။ ထို့နောက် လှည့်ကြည့်ကာ စွဲမက်ဖွယ်အပြုံးလေးဖြင့် ပြောလိုက်ပါ၏။

"အရှင့်သား အရင်ကရော ကောင်လေးတွေနောက်ကိုလိုက်ဖူးလား.."

ယင်းရှန်းက အလိုလိုခေါင်းယမ်းလိုက်မိ၏။ ယခင်က မည်သူနောက်မှ မလိုက်ခဲ့ဖူးသော်ငြား သူ့အစီအစဥ်မတိုင်ခင် ချမ်ကျင့်ကျန်းနှင့် ဆွေးနွေးခဲ့ဖူးသည်။ ချမ်ကျင့်ကျန်းက အထက်ပါအတိုင်း အမြင်ကောင်းရအောင်လုပ်သင့်သည်ဟု အကြံပေးခဲ့၏....သို့ထိတိုင် ပြဿနာမှာ တဖက်လူက သူ့ကိုတစ်ချက်လေးကြည့်ရုံဖြင့် သူ၏အသွင်အစစ်အမှန်ကို သိနေပြီး ထိုသို့သောမေးခွန်းမျိုးပင် မေးလာခဲ့သေးသည်။

"အံ့ဩစရာမရှိပါဘူး..." ရွှယ်လင် မျက်လွှာချလိုက်ပြီး အရှေ့ပြန်လှည့်ကာ ဆက်လျှောက်သွားတော့၏။ "အရှင့်သား...နောက်တခါကျွန်တော့်ကို ဒီလိုစကားမျိုးပြောစရာမလိုပါဘူး...ကျွန်တော့်မျက်လုံးထောင့်မှာ မျက်ရည်ခံမှဲ့ရှိပေမဲ့ လူတွေကကျွန်တော့်ကို ကလေးလိုမှတ်တာကိုတော့ မုန်းတယ်..သူတို့အရှင့်သားနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်ရုံနဲ့ တင်ချစ်မိသွားတတ်ကြပေမဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်တော့အသုံးမဝင်ဘူး..."

ယင်းရှန်းက သူ့အားကြည့်ရန် ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။ ကောင်လေးကသူ့ထက် ခေါင်းတစ်လုံးစာပုနေသော်လည်း မျက်နှာထက်တွင်အပြုံးဖျော့ဖျော့လေးနှင့် သူ၏ဘေးမှလမ်းလျှောက်နေပါ၏။ ထိုသူကား စိတ်အခြေအနေကောင်းနေပုံရသည်၊ သူတို့၏ပထမဆုံးတွေ့ဆုံခြင်းကြောင့်မဟုတ်၊ အနှီသူကအားလုံးကို သိသွားခြင်းကြောင့်ပါပေ။ မတိုင်ခင်က ပျော်စရာလုပ်ရပ်များကြောင့် ထိုသူ၏အပြုံးက ထိုထက်ပင်ပိုနေသေး၏။

"ဒါဆို..ကိုယ်မင်းကို မြင်မြင်ချင်းချစ်မိအောင်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ..." မထင်မှတ်ဘဲ ၎င်းကိုသူ့စိတ်ထဲမှသာ ပြောလိုက်မိသည်။

သူတို့ပိုနီးကပ်လေ၊ သူ့အရှေ့မှလူကို မည်မျှသဘောကျမိကြောင်း သိလာလေပင်။ ထိုသူကို စကားပြောလိုက်ချိန်တိုင်း နှလုံးခုန်မြန်လာပြီး ပျော်လွန်း၍ ထခုန်မိမတတ်ပင်၊ ထိုသူချက်ချင်းထွက်သွားပါက မည်သို့လုပ်ရပါမည်နည်းဟူသော စိုးရွံတုန်လှုပ်နေသော စိတ်တို့ပြည့်နှက်နေကာ ထိုသူသာလိုချင်လျှင် ကမ္ဘာကိုပင် အရယူပေးချင်နေခဲ့သည်။ ထိုသူနှင့်စကားအနည်းငယ်ခန့် ပိုပြောခွင့်ရပါက သူ့အသက်ကိုပေးရန်ပင် လက်တွန့်နေမည်မဟုတ်ပါချေ။

ဤခံစားချက်က အားကောင်းလွန်းသည်။ ထိုသူက သူ့နှလုံးသားထဲကို ကူပိုးကောင်ထည့်ထားသလိုပင်၊ ထိုသူကိုတွေ့လိုက်ရသည်နှင့် သူဘာကိုမှမစဥ်းစားနိုင်တော့။

သူ့ဘဝ၏ပထမပိုင်းတွင် ယင်းရှန်းသည် အချစ်အကြောင်းနားမလည်ခဲ့ပေ။ သူ၏ငယ်သားများက သူသဘောကျသည့်လူတစ်ယောက်ကိုရှာဖို့ တိုက်တွန်းတတ်ကြသည်၊ သို့သော်လည်း သူ၏မသိစိတ်ကမူ လူတစ်ယောက်ကို စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့မိသည်၊ ၎င်းတို့ အချစ်အကြောင်းဆွေးနွေးသည့်အခါတိုင်း စိတ်အားထက်သန်နေတတ်မှုမျိုးကို သူတကြိမ်မှမခံစားခဲ့ဖူးချေ။ သူ့အရှေ့မှလူကို မတွေ့ခင်အထိ....။

ဒါကမှ သူ့အတွက်အတိဒုက္ခလား.....။

ယင်းရှန်း သူ့အတွေးနှင့်သူ စိတ်ဓာတ်ကျသွားလေ၏။

ရွှယ်လင်ကခေါင်းမော့လာကာ အင်မတန်သိမ်မွေ့နူးညံ့သောအကြည်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းထက်မှအပြုံးက ပို၍ပင်အယုတ်တမာဆန်လာလေသည်။ "အရှင့်သား...သိချင်လား..."

သူခေါင်းညိတ်လိုက်မိသည်။ ယခု တဖက်လူက သူ၏ရည်ရွယ်ချက်ကို သိသွားပြီဖြစ်၍ နှစ်ယောက်လုံးကပို၍ပင် ပွင့်လင်းလာကြသည်။ အနှီသူက သူ၏စိတ်ဝိညာဥ်ကို လှုပ်နှိုးနိုင်ခဲ့လောက်သည်အထိ မည်သို့သောမကောင်းဆိုးဝါးလေးပါနည်းဟု သံသယများနေသည့်တိုင် တဖက်လူကသူ့အားစကားပြောလာချိန်တွင်မူ မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ပါချေ။

"မင်းကိုယ့်ကိုပြောပြနိုင်မလား..."

"အင်း..." ရွှယ်လင်သည် နောက်တဖန်မျက်လွှာချသွားပြန်ကာ သူ့အားထပ်မကြည့်လာတော့ပေ။ လမ်းတလျှောက်ထွန်းထားသော မီးပုံးများကို ကြည့်ရင်းဖြင့်သာ ပြန်ဖြေလာ၏။

"အခုတော့ ကျွန်တော်အပြင်ရောက်လာပြီ...ဘာမှမမြင်ရဘဲနဲ့ ဘယ်လိုအိမ်ပြန်ရမလဲ..အရှင့်သားအဆင်ပြေရင် ကျန့်ကျင့်ရဲ့မီးပုံးလေးတွေကို အတူလိုက်ကြည့်ပေးပါလား..."

"ကိုယ်အဖော်လုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်.."

အမှန်ပင်။ ဤအရာကမှ သူလုပ်သင့်သည့်အရာ....

"ဒီလိုခမ်းနားတဲ့မြင်ကွင်းလေးကို.." ရွှယ်လင်က တဖက်သို့လှည့်ကာ လူအုပ်ကြားထဲသို့ပြန်တိုးဝင်သွားလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်ဘယ်အချိန်မှ နောက်တခါပြန်တွေ့ရမလဲမသိနိုင်ဘူး..."

သူ၏အသံက လူများအကြားတွင် ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးပင်။ ယင်းရှန်းကငေးကြည့်နေပြီး သူ့အနောက်မှ အမြန်လိုက်လာခဲ့သည်။ "သခင်လေးသာဆန္ဒရှိနေသရွေ့ ကျန့်ကျင့်မှာအမြဲတမ်း ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုးရှိနေဦးမှာပါ..."

"ကျွန်တော်မြင်ချင်တာက ကျန့်ကျင့်ကအလှအပတွေတင်မဟုတ်ဘူး..."

ခဏတာစိတ်လွတ်သွားစဥ် ထိုစကားအားပြောလိုက်ပြီးသည့်နောက် ရွှယ်လင်သည်ကား အတိတ််ကိုအောက်မေ့သည့်စကားမျိုး ထပ်မပြောတော့ပေ။ မီးပုံးပွဲတော်မှာ ကမ္ဘာတိုင်းတွင်အမျိုးမျိုး ကျင်းပခဲ့ကြသည်။ ကျန့်ကျင့်ဒေသခံများက ကြွယ်ဝချမ်းသာပြီး စိတ်အေးလက်အေးနေထိုင်ကြ၏၊ ထို့ကြောင့် ၎င်းတို့၏ဖန်တီးနိုင်စွမ်းသည်လည်း အကန့်အသတ်မရှိ ကျယ်ပြန့်နေခြင်းပင်။ မီးပုံးများကို အမျိုးစုံစွာ ပြုလုပ်ထားကြ၏၊ နဂါးနှင့်ခြင်္သေ့အကများကို ဖျော်ဖြေနေကြပြီး အဆိုအကတို့မှာလည်း ဝေ့ကာဝိုက်ကာဖြင့် နွဲ့နှောင်းနေလေသည်။ ပွဲတော်တွင် ရယ်မောသံများကို နေရာအနှံ့ကြားနိုင်၏။

လူတိုင်းက ထောင့်တိုင်းမှ ထွက်ပေါ်လာနေကြပြီး အိမ်ပြန်လမ်းကို ရှာတွေ့ရန်မှာ ခက်ခဲလှသည်၊ ယင်းရှန်းမှရွှယ်လင်ကို အိမ်ပြန်ခေါ်လာချိန်တွင် နေ့လည်ပင်ကျော်သွားခဲ့ပြီ။ မူကောက တစ်ချိန်လုံး တံခါးတွင်စောင့်ကြပ်နေခဲ့၏။ သူ့ခမျာ အပြေးအလွှားရောက်လာပြီး ရွှယ်လင်၏ အရိပ်ကိုမြင်လိုက်ရမှ နောက်ဆုံးစိတ်သက်သာရသွားခဲ့သည်။ "ဒီနေ့သခင်လေးပျောက်သွားခဲ့ရတာ ငယ်သားကျွန်တော်ရဲ့အမှားပါ...သခင်လေးကျွန်တော့်ကို စိတ်ကျေနပ်တဲ့အထိ အပြစ်ပေးပါ..."

ရွှယ်လင်က လက်ယမ်းပြလိုက်သည်။ "အစ်ကိုကြီးမူ စိတ်ထဲထားမနေပါနဲ့..လူတွေကအများကြီးဖြစ်နေတာ..အစ်ကိုလည်းကျွန်တော့်ကို တချိန်လုံးကြည့်မနေနိုင်ဘူးလေ..."

မူကောက ခေါင်းငုံ့ထားပြီး စကားပြောမလာခဲ့ပေ။ ယနေ့တွင် လူအရမ်းများနေသောကြောင့် သိက္ခာကျခဲ့ရခြင်းမဟုတ်ပေ။ သူနှင့်လူကွဲသွားစေရန် တစ်စုံတစ်ယောက်က စီစဥ်ခဲ့၍ပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့တွေးလိုက်သည်နှင့် ရွှယ်လင်အနောက်မှလိုက်လာသည့် ယင်းရှန်းကိုမော့ကြည့်လိုက်မိ၏။ သူ၏အကြည့်များက မည်းမှောင်သွားခဲ့သည်။

ယင်းရှန်းကသူ့အပေါ် ဘယ်လိုပင်တွေးပါစေ ဂရုမစိုက်ချေ၊ သို့သော် ရွှယ်လင်ကထိုသူအား အစ်ကိုကြီးမူဟု ခေါ်လိုက်သည့်အခါ မပျော်မရွှင်ဖြစ်သွားရလေသည်။

"သခင်လေးရွှယ် အိမ်ရောက်ပြီဆိုတော့ ပန့်ဝမ်လည်းအရင်ပြန်နှင့်ပါတော့မယ်..."

ရွှယ်လင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ "နှစ်သစ်ကူးပြီးလို့ နန်းတော်က ဧည့်သည်လက်ခံမယ့်အချိန်ကျမှပဲ ကျွန်တော်အရှင့်သားဆီလာခဲ့ပါမယ်...အရှင့်သားလည်း ဒီနေ့လိုသတ္တိရှိပြီး လေးစားဖွယ်ကောင်းလာဖို့ ကျွန်တော်မျှော်လင့်ပါတယ်.." ဒုတိယမြောက်စကားကို ညှစ်ထုတ်ပြောလိုက်သည့်အခါ သူ၏နူးညံသည့်အသံက ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ဖြင့် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းနေ၏။ ၎င်းကြောင့် ယင်းရှန်း၏နှလုံးသားက ပူနွေးလာရလေသည်။

"ဒါပေါ့...မင်းလာရင် 'ငါကသတ္တိရှိပြီးလေးစားစရာကောင်းနေမှာ' " နှစ်ယောက်သားစကားပြောနေစဥ်အတွင်း အခြားသူကကြားမှဝင်ပြောရန်နေရာမရှိသလိုပင်။ မူကောက ရွှယ်လင်၏ဘေးတွင် ရပ်နေရင်း မျက်လုံးများကမူ ယင်းရှန်းကို ထွက်သွားခိုင်းနေလေပြီ။

"သခင်လေး...ဒါကကျန်းနန်မင်းသားပါ..." ထိုသူအဝေးသို့ ထွက်သွားသည့်အခါမှ မူကောကသူ့အားသတိပေးလာလေသည်။

"သိပါတယ်...ငါသူ့ကိုအရှင့်သားလို့ ခေါ်လိုက်တယ်လေ..." ရွှယ်လင်သည် မျက်နှာထက်မှခံစားချက်များကို တစ်စမကျန်ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးထဲတွင်အေးစက်မှုများကို ချန်ထားခဲ့လိုက်သည်။ "နန်းတော်က ပထမဆုံးလရဲ့ ဆယ့်ငါးရက်မြောက်နေ့မှာ ထပ်ဖွင့်မှာ..မင်းငါနဲ့သွားဖို့အသင့်ပြင်ထားပြီးပြီလား..."

မူကောက သူ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး စိတ်တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းကာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။

"သခင်လေးက ကိုယ့်ပုံစံအမှန်ကိုထုတ်ပြဖို့စီစဥ်ထားတာလား..."

"သူသာစစ်တပ်ကို လွှတ်လိုက်ပြီဆိုရင်..စောစောသိထားလေ ပိုကောင်းလေပဲပေါ့..."

"သခင်လေး..သေချာရဲ့လား..." မူကောမှာ ရွှယ်လင်က သူ့ကတ်များအားလုံးကို ထုတ်ပြလိုက်လျှင်ပင် ကျန်းနန်ဝမ်ကသူ့အား ဘာမှမလုပ်နိုင်ကြောင်းသေချာနေအောင် မည်သည့်အရာကလုပ်ထားမှန်း နားမလည်နိုင်သေးပေ။

"ဒီလက်တွေကအတိတ်မှာ လှည့်စားရင်ခက်ခဲခဲ့ဖူးတယ်..ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အရေးမကြီးတော့ပါဘူး..." ရွှယ်လင်က မပိုင်လျှင်မလုပ်ပေ။ ယခုမူ ကျန်းနန်ဝမ်က သူ့ချစ်သူပင်ဖြစ်ကြောင်းသေချာသွားပြီး အရာအားလုံးကိုခြေတစ်လှမ်းစော၍ စီစဥ်ထားနိုင်သည်။ နွေဦးမတိုင်ခင် သူတို့လုပ်ရမည့်အရာ အများအပြားရှိနေသည်။ ယင်းရှန်းဘက်မှ ကြိုလုပ်ထားလျှင်ပင် ပြီးစီးအောင်လုပ်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။

ရွှယ်လင်သည်ကား ပြိုင်ပွဲကိုအစီအစဥ်မချဘဲ မတိုက်ခိုက်တတ်။ သူတို့တိုက်ခိုက်ရန်လိုအပ်လာခဲ့ပါက ပြင်ဆင်ထားသည့်အရာများက သဘာဝတကျပင် အောင်မြင်သွားနိုင်သည်။

သူသည် အိမ်ဘက်သို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်ကာ မူကောအားပြောလိုက်ပါ၏။ "သူစိတ်ဆိုးပြီး ငါ့ကိုသတ်ချင်လာရင်..ငါမင်းကိုပဲယုံထားလိုက်မယ်..မူကော..မင်းမှာငါ့ကိုကယ်ဖို့နည်းလမ်းတော့ ရှိတယ်မလား..."

မူကောက တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။

ရွှယ်လင်သည်ကား ပျော်စရာကောင်းသလိုခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ပုခုံးကိုပုတ်လိုက်၏။ "မပူပါနဲ့...မဖြစ်လာပါဘူးကွာ.."

မူကောက ထိုသူယုံသည်ဖြစ်စေ၊ မယုံသည်ဖြစ်စေ အမြန်ပင်သဘောတူလိုက်၏။

အချိန်များက အလျင်အမြန်ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်၊ အားလပ်ရက်များလည်း ပြီးဆုံးသွားလေပြီ။ တော်ဝင်နန်းတော်သည်ကား ပြန်လည် လည်ပတ်လာပြီး ယင်းရှန်းသည်လည်း လာမည့်သူကိုစောင့်မျှော်နေခဲ့၏။ ရွှယ်လင်သည်လည်း သူ့အားစိတ်မပျက်စေခဲ့ပေ၊ အားလပ်ရက်အပြီး ဒုတိယမြောက်နေ့တွင် ဧည့်တွေ့ဆုံရန် စာတစ်စောင်ပေးပို့ခဲ့သည်။

ယင်းရှန်းက ချက်ချင်းပင် လူလွှတ်ပြီးကြိုခိုင်းလိုက်၏။ သူ၏စိတ်စောနေသည့်ပုံစံကြောင့် မသိသည့်လူတိုင်းက အပြင်တွင်စောင့်ဆိုင်းနေသူမှာ သူ့ထက်ပို၍ ရာထူးမြင့်လိမ့်မည်ဟု ထင်ကြပေလိမ့်မည်။

ရွှယ်လင်သာ ဧကရာဇ်ဖြစ်ပါက အဆင့်မြင့်လိမ့်မည်မှန်သော်လည်း ယခုမူသူသည် ပလ္လင်အလုခံလိုက်ရသော နန်းကျဘုရင်တစ်ပါးထက်မပိုတော့ပေ။

သူ့လက်ထဲရှိ ယာယီကတ်များမှအပ သည်တကြိမ်တွင် ရွှယ်လင်ဝင်လာရသည့်နေရာက အဆင့်နိမ့်လွန်းခဲ့သည်။ သူသည်ရှုဟမ်ကိုလည်း ခေါ်မလာခဲ့ဘဲ မူကောကိုသာ ခေါ်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်နှင့် တိုက်ရိုက်ပင်ပြောလိုက်ပါ၏။

"အရှင့်သားဒီလောက်ပြင်ထားစရာမလိုပါဘူး..ကျွန်တော်ဒီနေ့လာခဲ့တာ အရှင့်သားနဲ့ အရေးတကြီးဆွေးနွေးစရာလေးရှိလို့ပါ..ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ အရှင့်သားရဲ့ အစေခံတွေကို ထွက်သွားခိုင်းလိုက်ပါ...အတော်ကိုကြီးကျယ်တဲ့ကိစ္စဖြစ်တာကြောင့် လူအများကြီးရှေ့မှာမပြောချင်ပါဘူး..."

တမုဟုတ်ချင်းပင် ယင်းရှန်း၏စိတ်ထဲ၌ ရွှယ်လင်၏မိသားစုမှ သွေးချောင်းစီးစေခြင်းနှင့် အငြိုးအာဃာတတို့ ပြည့်ကျပ်နေသောဇာတ်လမ်းတို့ ပေါ်လာလေသည်။ သူသည်စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာဖြင့် လူတိုင်းကိုထွက်သွားခိုင်းလိုက်ပေ၏။

"မင်းဘာကိုမကျေနပ်တာလဲပြောပါ..ပန့်ဝမ်ကိုသာပြောလိုက်..ငါတတ်နိုင်တဲ့အရာမှန်သမျှ ဘာမဆိုလုပ်ပေးမယ်.."

ရွှယ်လင်ကပြုံးလိုက်ကာ မူကောကိုပါအပြင်သို့ထွက်သွားခိုင်းလိုက်သည်။ "အကောင်းဆုံးပါပဲ..ကျွန်တော်ဖြစ်ချင်တာကလည်း အရှင့်သားပဲကူညီပေးနိုင်မှာပါ..."

ယင်းရှန်းသည်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ "မင်း မြို့တော်ကနေ ကျန့်ကျင့်အထိလာခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကလည်း ဒါကြောင့်ပဲလား...မင်းပြောတော့ မြို့ကိုရောက်ရင် ဆွေမျိုးတွေကို လိုက်ရှာချင်တာဆို..အခုမင်းတစ်ယောက်တည်းနေနေတာ ဒါအတွက်လား..."

"အရှင့်သား ဒီလိုပဲတွေးထားတယ်ဆိုရင်တော့ အမှန်ပါပဲ..." ရွှယ်လင် ဝတ်ရုံလက်များကို ပြင်လိုက်သည်။ သူသည် အနားသတ်များတွင် ရွှေရောင်နှင့်အနီရောင်ချည်ကို ရောယှက်ထိုးထားသည့် အဖြူရောင်ခါးစည်းကြိုးကိုဆင်မြန်းထားတတ်သည်။ ဝတ်ရုံရှည်ကြီးအားဖယ်ရှားလိုက်သည့်အခါ အင်မတန်သေးသွယ်ပိန်ပါးသွားသလိုပင်။

"အရှင့်သားက ကျွန်တော့်နောက်ခံကို စုံစမ်းတဲ့နေရာမှာ ပိရိသေသပ်လှပါတယ်..ကျွန်တော်အရင်ကနေခဲ့တဲ့နေရာမှာ အဲဒီမိသားစုက ရွှယ်မျိုးရိုးကောင်လေးကိုတွေ့ဖို့ အရှင့်သားသာလူမလွှတ်ခဲ့ရင် ကျွန်တော်ဖြင့်သိမှာမဟုတ်ပါဘူး..."

ယင်းရှန်း ခေါင်းခါလိုက်မိချေသည်။ "ကိုယ်ကမင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးသိချင်ရုံပါ...သံသယတွေများပြီး မင်းကိုစုံစမ်းနေတာ မဟုတ်ပါဘူး.."

"ဒါကြောင့်ပဲ..အရှင့်သားက စုံစမ်းတဲ့နေရာမှာတော်တယ်လို့ ပြောတာပေါ့..." ရွှယ်လင်ကအေးတိအေးစက်ဖြင့် ရယ်လိုက်လေသည်။

"မြို့တော်ထဲမှာ ရွှယ်လင်ဆိုတဲ့နာမည်နဲ့ လူမရှိဘူးဆိုတာ အရှင့်သားသိတယ်လေ...သူ့ဘေးကကိုယ်ရံတော်ကို အသေးစိတ်စစ်မေးလိုက်ရင် အဲဒီလူကမူကောဆိုတာသိမှာပဲ.. သစ်ရွက်ခြောက်ရွက်ဂိတ်က အတည်ပြုပေးတဲ့အရာရှိကိုလည်း နန်းတွင်းအုံကြွမှုတုန်းက အရှင်မင်းကြီးရှန်းသတ်ပစ်လိုက်ပြီ..."

ယင်းရှန်း နဖူးကြောများကို သာသာလေးပင့်တင်လိုက်မိသည်။ အဆုံးတွင်မူ သူ့အရှေ့မှလူကသူ့အား ထိတ်လန့်စရာကောင်းသည့်စကားကို ပြောနေခြင်းပင်ဖြစ်ကြောင်း ရိပ်စားမိလိုက်လေ၏။ ၎င်းကသူလက်တစ်ချက်ဝှေ့ကာ ခပ်ပြုံးပြုံးပင် ဖြေရှင်းလိုက်နိုင်မည့်ကိစ္စမျိုး မဟုတ်ပေ။

"ကျန်းနန်ဝမ်ပြောခဲ့တယ်မလား...ကူညီလို့ရတဲ့ကိစ္စဆိုရင် ကူညီပေးပါမယ်လို့လေ.."

သူသည် ခေါင်းကိုလှည့်လိုက်ပြီး ယင်းရှန်းကိုစေ့စေ့ကြည့်လိုက်၏။

"အရမ်းကောင်းတာပဲပေါ့..ကျွန်တော်တို့လိုချင်တဲ့ မြစ်နဲ့တောင်တန်းတွေက ကောင်းကင်ကြီးအောက်မှာပဲလေ...! ကျွန်တော်တို့က ပလ္လင်ပေါ်ကလူကို ဆွဲချပြီး အပိုင်းတစ်သောင်းလောက် ဖြတ်တောက်ပစ်ချင်တာ! ပြီးရင် ရွှယ်နိုင်ငံကိုတည်ထောင်မယ်!"

သူလက်ကိုမြှောက်ပြီး ခါးဆန့်လိုက်သည်။ သူ၏ခါးကသွယ်လျပြီး လေတိုက်လျှင်ပင် တောင့်မခံနိုင်မည့်ပုံပေါ်၏၊ သို့သော်လည်း သူ၏အရှိန်အဝါတို့က တဟုန်ထိုးပေါ်ထွက်လာကာ ထိုအချိန်ပိုင်းလေးအတွင်း ယင်းရှန်းသည်သူ့ကိုယ်ထဲမှ အရှိန်အဝါများတိုးထွက်လာသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

ယင်းသည်ကား တလောကလုံး၏အရှင်သခင်ပင်။

"ကျွန်တော်တို့ အခုထိကျန်းနန်ဝမ်ကို မိတ်မဆက်ရသေးဘူးပဲ.." ရွှယ်လင်က ထပ်မံပြုံးလိုက်ပြန်ပြီး ကောက်ကျစ်စဥ်းလဲမှုတို့ပြည့်နှက်နေလေသည်။

"ကိုယ်တော့် နာမည်က ကျီးယွင်ဟွား..ပြီးတော့ ဒီမြေရဲ့အစစ်အမှန်အရှင်သခင်တွေပါပဲ.."

Prev Next