Chapter 44

🧝Chapter 44

နောက်တစ်နေ့နံနက်စောစောတွင် ရန်သာ့လန် နှင့် မြောင်ဟယ် တို့သည် အငှားစာချုပ်ဖြင့် ရွာလူကြီးအိမ်သို့ သွားကြသည်။

သဘောတူညီချက်အရ ကျေးရွာအုပ်စု အုပ်ချုပ်ရေးမှူးက သုံးဦးသုံးဖက်ရှေ့တွင် စာချုပ်ကို ဆုတ်​ဖြဲရမည်ဖြစ်သည်။ ဤရပ်စဲခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် ရန်သာ့လန်တစ်ယောက် အစိုးရတာဝန်ရှိသူမှ အတည်ပြုထားသော စာချုပ်တွင် ၎င်း၏လုပ်ပိုင်ခွင့်ကို ဆုံးရှုံးသွားပြီဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြနေသည်။

လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်အတွင်း အဒေါ်ယွီ ဖြန့်ဝေသည့် ဗားရှင်းသည် ရွာသူကြီး၏ နားထဲသို့ သဘာဝအတိုင်း ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်— ၎င်း၏ အသိစိတ်သည် အပြစ်ရှိစိတ်နှင့် ပြည့်နေသည်။ သို့သော်လည်း သူက အတင်းအကြပ်အတင်းအကျပ်မလုပ်ခဲ့ကြောင်းနှင့် ရန်သာ့လန်က ဆန္ဒအလျောက်ပြုလုပ်ခဲ့ကြောင်း သက်သေပြရန်၊ယနေ့တရားစီရင်ထုံးများကို လူသိရှင်ကြားထုတ်ပြန်ခဲ့ပြီး အားလုံးကို တက်ရောက်၍ စုပေါင်းသက်သေခံရန် ဖိတ်ကြားခဲ့သည်။ 

ရန်သာ့လန် နှင့် မြောင်ဟယ် ရောက်လာသောအခါတွင် ဆူညံသံများ ထွက်ပေါ်လာသဖြင့် သူတို့ အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ အရင်ညက ဖြိုသည့် နောက်ဆုံးနံရံကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန် သူတို့ အရုဏ်တက်ချိန်မှာ အိပ်ရာထခဲ့ကြသည်။ ဖုန်မှုန့်များနှင့် ချွေးများက သူတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဖုံးလွှမ်း​နေကာ သူတို့ကို ရှက်ရွံ့စေသည်။ သပ်ရပ်ပြီး ပျော်ရွှင်စရာကောင်းသည့် မြောင်လီတို့စုံတွဲနှင့် မတူဘဲ ရန်သာ့လန်နှင့်သူ့ဇနီးက စိတ်ဓာတ်ကျနေပုံပါပင်။ 

"ရန်သာ့လန်က ​​အဲဒီတောင်ထိပ်ကို ရလို့ ကံကောင်းပေမဲ့ ကံဆိုးမှုဒဏ်ကို ခံရပုံရတယ်"

တစ်စုံတစ်ယောက်က ရေရွတ်သည်။

"အတိအကျပဲ...စဉ်းစားကြည့်လေ တောင်တစ်လုံး ပိုင်ဆိုင်ခြင်းရဲ့ အကျိုးကျေးဇူးတွေက ဘာရှိလို့လဲ

... မြေတောင် ထွန်လို့မရဘူး... အသီးအနှံနဲ့ တောရိုင်းဟင်းသီးဟင်းရွက် နည်းနည်းလောက်ပဲ ခူးလိူ့ဘာလို့ရမယ်... ငတ်တော့မငတ်ပေမဲ့လည်းပေါ့... အခုတော့ ဒီလိုဖြစ်သွားပြီလေ...လျန်မိသားစုက သူတို့မြေကို လက်ဆောင်ပေးတဲ့အခါ ဒီလိုဖြစ်လာမယ်လို့ မျှော်လင့်မထား​လောက်ဘူး"

"မှန်တယ်... မြောင်လီတို့မိသားစု ဘာတွေတွေးနေမှန်းမသိဘူး...သူတို့လည်း သက်တောင့်သက်သာ နေထိုင်နေရတဲ့ဟာကို သူများ​တွေကို သူတို့မြေကို စွန့်လွှတ်ဖို့ ဘာကြောင့် တွန်းအားပေးနေကြတာလဲ"

"တကယ်ပါပဲ...ပဲပိစပ်စိုက်တာက အမြတ်ဘယ်လောက်ရလို့လဲ... မြေများများဝယ်ရင် အခွန်ပိုပေးရတယ်... မြောင်လီတို့ မိသားစုက ဒါကို ကိုင်တွယ်နိုင်မှာလား...သူ့မိသားစုမှာ မြေကွက်နည်းနည်းရှိသေးတယ် မဟုတ်လား…"

ရွာလူကြီးက ပွက်လောရိုက်သံတွေက လမ်းကြောင်းမှား​နေသည်ကို ကြားသဖြင့် အလျင်အမြန်ပင် ကြေညာလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီ အခု နှစ်ဖက်စလုံးရောက်လာပြီဆိုတော့ စလိုက်ကြရအောင်...သာ့လန် မြေငှားစာချုပ်ယူလာပြီလား"

ရန်သာ့လန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ့ကော်လာထဲက စာရွက်တစ်ရွက်ကို ရွာလူကြီးဆီ ပေးလိုက်သည်။ ရွာလူကြီးက စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို မတော်တလျော် ဖုံးကွယ်ကာဖြင့်ယူလိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲက မိတ္တူနှင့် သေချာစစ်ဆေးသည်။ သူက စာချုပ်ကို မိတ္တူနှစ်စောင်ဖြင့် တရားဝင်ရေးသားထားပြီး ယင်းကိစ္စအား စိတ်ချရစေရန်အတွက် နှစ်ခုစလုံးကို ​ဖြဲရမည်ဖြစ်သည်။

မြောင်မင်း၏မိခင်သည်လည်း လူအုပ်ကြားတွင် ရောနှော၍​နေကာ လက်နှစ်ဖက်ကို  ကျစ်ကျစ်ပါ​အောင်ဆုပ်ထားပြီး မျက်လုံးများက တောက်ပနေသည်။

သည်ကနေ့ အစီအစဉ်အတိုင်းသာ အားလုံးအဆင်ပြေလျှင် မင်းကောအာ သာယာသည့်ဘဝရပြီး သူ့မိဘတွေကို ထောက်ပံ့နိုင်စေမည့်အာမခံချက်ဖြစ်သော လျန်မိသားစုနှင့် အဆက်အသွယ် ထူထောင်နိုင်မှာဖြစ်၏။ဟင်းသီး ဟင်းရွက်ရောင်း၍ ရသည့်ငွေက ငွေတွေ အများကြီးရနိုင်သည် မဟုတ်​ပေ။ သို့တိုင် လျန်မိသားစုနှင့်သူကြားတွင် ရင်းနှီးသောနှောင်ကြိုးရှိလျှင် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏မိသားစုတွင် မင်းကောအာ၏ရပ်တည်မှု တိုးလာမည်ဖြစ်သည်။

အဓိက လှုံ့ဆော်သူ မြောင်လျန်ကား မလာ​ပေ။ သူက မီးမောင်းရောက်အောက်မှ ပုန်းနေချိန်တွင် သူ့အဖေကိုအစား ပေါ်လာရန် စည်းရုံးခဲ့သည်။ ထိုသို့သောနည်းဖြင့် သူနှင့်မြောင်မင်းက  ကြံရာပါများအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရမည့်အရေးမှဝေးမည်ဖြစ်သည်။ဤနည်း​ဖြင့်တစ်နေ့နေ့တွင် မင်းကောအာ​က ဟယ်ကောအာထံ ချဉ်းကပ်ပြီး လျန်မိသားစုနှင့် ချိတ်ဆက်ပေးရန် တောင်းဆိုနိုင်သည်။ 

စစ်ဆေးပြီးနောက် ရွာလူကြီးက ဘဝင်ခိုက်မှု အပြည့်ဖြင့် အတတ်နိုင်ဆုံးအလေးအနက်ထားကာဆိုလေသည်။ "တကယ်တော့ သာ့လန်ရဲ့မြေအငှားစာချုပ်က သူတရားဝင် လက်မှတ် ထိုးထားတဲ့ အမျိုးအစားပါ...ဒါကြောင့် ငါ ရွာလူကြီးက အဲဒါကို အခုပဲ ဖြဲတော့မယ်"

အပြောင်းအလဲဖြစ်မှာကို ကြောက်သ​ဖြင့် ရွာလူကြီးက ဘာမှ ထပ်မပြောဘဲ စကားဆုံးသည်နှင့်တန်းလုပ်သည်။စုတ်ပြဲသံနှင့်အတူ မြေငှားစာချုပ်နှစ်ခုက အသုံးမဝင်သော စာရွက်အပိုင်းအစများ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ကိစ္စပြီးသွားသည်နှင့် ရွာသူကြီးနှင့် မြောင်လီတို့၏ မျက်နှာများက အောင်ပွဲခံလိုစွာ တောက်ပသွားသည်။

သို့သော် ထိုအချိန်အခါမသင့်သည့်အမူအရာများသည် အလွန်တက်​ကြွနေပုံ​ပေါ်​လေသည်။ ရွာသားတွေက သူတို့ကို ကြည့်ပြီး မညည်းတွားဘဲမနေနိုင်။

ရွာလူကြီက လုပ်ချောင်းဟန့်ကာ ကြေညာလိုက်သည်။

"ယနေ့ကနေစပြီး ရန်သာ့လန်ကလျော်ကြေးမယူဘဲ မိမိဆန္ဒအလျောက် မြေယာပိုင်ဆိုင်ခွင့်ကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ပြီဖြစ်၍ ယခုမြေက မြောင်လီတို့မိသားစုအပိုင်ဖြစ်သွားပြီဖြစ်တယ်... နှစ်ဖက်စလုံးက ဒါကို ကန့်ကွက်တာမျိုးရှိလား... ရှိရင် အခုပြောပါ...အနာဂတ်မှာ နောင်တရစရာနေရာမရှိတော့ဘူး...ရှင်းရဲ့လား"

ဂန္ဓမာတစ်အုပ်၏ ပြီးပြည့်စုံသောစံနမူနာ မျက်နှာပုံပေါက်သည့် အဘိုးကြီး မြောင်လီက အောင်ပွဲခံစွာ ပြုံးပြီးဆို၏။  

"မရှိဘူး မရှိဘူး...ငါတို့မိသားစုက လုံးဝကန့်ကွက်စရာမရှိပါဘူး... ငါတို့မရှိရဲပါဘူး...ဒီတစ်ခေါက်က သာ့လန်ရဲ့ ကူညီချင်စိတ်ကို ကျေးဇူးတင်ရမှာပါပဲ...အဲဒါမရှိရင် ပဲပိစပ်ရာသီကို အမီလိုက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး... အင်း ငါတို့မြေကိုရတာနဲ့ အလျင်အမြန်ထွန်ယက်ရလိမ့်မယ်"

ထိုနေ့မတိုင်မီတွင် ရန်သာ့လန်သည် အဒေါ်ရန်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုဖြင့် အလျင်အမြန်ပင် ရွာလူကြီးထံမှ အိမ်ခြံမြေအသိအမှတ်ပြုလက်မှတ်ကို အောင်မြင်စွာ ရယူခဲ့ပြီး မြို့နယ်အစိုးရရုံးသို့ တင်ပြခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူက "ပြဿနာမရှိပါဘူး"ဟု ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

ပြန်ပြောင်းတွေးမိသည်က စာချုပ်က အပိုင်းပိုင်းအစစဖြစ်သွားကာမှ ဤမေးခွန်းကို မေးသည်က ဘာသဘောလဲဟူ၍။

ရွာလူကြီးက ကျေနပ်အားရစွာဖြင့်ဆိုလေသည်။

"ဒီနေ့ ဒီကိစ္စ အောင်မြင်စွာ ပြီးမြောက်သွားပါပြီ... နှစ်ဖက်စလုံး အိမ်ပြန်နိုင်ပါပြီ"

ရန်သာ့လန်က ရွာလူကြီးအား ခေါင်းညိတ်ပြပြီး မြောင်ဟယ် နှင့်အတူ လှည့်ထွက်သွားသော်လည်း မြောင်လီက ၎င်းတို့အားမေးလာသည်။

"ခဏနေပါဦး သာ့လန် ​ခြံသော့က​ရော...မင်းမှာရှိရင် ငါ့ကိုပဲပေးလိုက်ပါ

... သော့ခလောက်တွေပြောင်းဖို့လည်း ငါမစီစဉ်ထားပါဘူး"

အ​ဒေါ်လီကလည်း ခေါင်းညိတ်သည်။ "ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်...အစားထိုးရင် အပိုကုန်ကျစရိတ်တွေ များပါတယ်"

ရန်သာ့လန်ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ "မြေကို သော့ခတ်မထားဘူး... မလိုပါဘူး"

မြောင်လီ၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ အပြုံးက တောင့်တင်းသွားသည်။ 

"မြေက… သော့ခတ်မထားဘူးလား...ဪ မင်း ​ဖြုတ်ယူထားပြီးပြီလို့ ဆိုလိုတာလား"

မြောင်ဟယ်က လုံးဝကိုအတည်အတံ့ဆိုလိုက်၏။

"ဦးလေးလီတို့မိသားစုက ပဲပိစပ်စိုက်တဲ့နေရာမှာ ကိုယ်စိတ်နှလုံးသုံးပါးလုံး မြှုပ်နှံထားတယ်ဆိုတာ ကျွန်​တော်တို့သိပါတယ်...အိမ်ကို ဖြိုချဖို့က အချိန်အကြာကြီးယူရတယ်လေ...ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ကိုယ်တိုင်ပဲ ဖျက်လိုက်တယ်...ရွာလူကြီးက သူပေးမယ်လို့ပြောတဲ့ အိမ်ဖိုးပိုက်ဆံကို ကျွန်တော်တို့မတောင်းဘူး...ဒါက ယုတ္တိကျပါတယ်"

ထိုစကားများ သူ့နှုတ်ခမ်းမှ ထွက်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ရွာလူကြီး နှင့် မြောင်လီတို့လင်မယား၏ အမူအရာက ရုပ်ဆိုးသွားသည်။

အ​ဒေါ်လီက မထိန်းနိုင်ဘဲအော်လိုက်သည်။

"ဖြိုချပစ်လိုက်​ပြီလား...နင်တို့ အိမ်ကို ​ဖြိုချလိုက်ပြီ​ပေါ့...ဒါဆို မြောင်လျန်တို့တတွေက ဘယ်မှာနေရမှာလဲ...အရင်​က​ အိမ်မဖျက်ဖို့ငါမပြောထားဘူးလား... သာ့လန် ဒါ နင့်ကြိတ်ပြီး မကျေနပ်ဖြစ်နေတဲ့ပုံစံလား...နင် ငါတို့ကို အပြစ်ပေးဖို့ ကြိုးစားနေတာလား"

​သေချာသည်ပင်၊အဒေါ်ယွီက ပွဲကိုလက်လွှတ်မခံခဲ့ပေ။အဖြစ်အပျက်တွေက ရင်သက်ရှူမောဖွယ်အလှည့်အပြောင်းတွေဖြစ်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ သူမက မနေနိုင်ဘဲ ကျယ်လောင်စွာ မှတ်ချက်ပေးလိုက်​လေသည်။ 

"အိုး... တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သူတို့ရဲ့မြေကို အတင်းအကြပ် စွန့်လွှတ်ခိုင်းပြီး ကိုယ့်ကို အိမ်တစ်လုံး အလကားပေးလိမ့်မယ်လို့ထင်​နေတာလား...ကျစ် ဒီလိုမျိုးကြားဖူးတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ...တကယ်ကို အမြင်ကျယ်စေတာပဲ"

ထိုစကားများကို အဒေါ်လီ အော်ဟစ်လိုက်သောအခါတွင် ရွာလူကြီးနှင့် မြောင်လီတို့၏ မျက်နှာများသည် လျင်မြန်စွာ မည်းမှောင်သွားပြီး အရုပ်ဆိုးလာသည်။ သို့သော် အဒေါ်လီက သူမအလကားရထားသော အိမ်ကိုသာ ဂရုစိုက်သည်။ ထိုနေ့တွင် သူမရွှင်မြူးစွာဖြင့် အိမ်သို့ပြန်လာကာ မြေသားအိမ်တစ်လုံးကို အလကားရခြင်းဖြင့် အနည်းဆုံး ငွေသုံး​တေးမှ လေး​တေးကို ချွေတာနိုင်ကြောင်း တွေးနေသည်။ဒါက နှစ်နှစ်လောက်လယ်လုပ်ပြီး စုမှ ရမဲ့ငွေပဲ...

အခု သူတို့က သူမကို ဖျက်လိုက်ပြီလို့ပြောတယ်... သူမ မူးလဲလုနီးပါးပဲ...

သူမ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘဲ အလောတကြီးပြောလိုက်၏။

"မဟုတ်ဘူး ငါသွားကြည့်ရမယ်" 

ပြီး​နောက် သူမ ​ပြေးသွားလေသည်​။

ယနေ့ ပွဲလာရောက်ကြည့်ရှုသူတိုင်းသည် အတင်းအဖျင်းပြောတတ်သော နှလုံးသားများကို ပိုင်ဆိုင်ကြသည်။ သဘာဝအတိုင်းပင်၊ သူတို့သည်လည်း စိတ်အားထက်သန်​နေ​ကြပြီး စိတ်ဝင်တစား လိုက်သွားကြသည်။ 

'ဟီးဟီး...နောက်ပိုင်းမှ ပျော်ဖို့​ကောင်းလာမယ်လို့မမျှော်လင့်ထားဘူး... အကုန်လုံးကို မြင်မှပဲ သူများတွေကို ဒီအကြောင်းကို အပြည့်အစုံပြောပြနိုင်မှာ' ဟု သူတို့တွေးသည်။ ထို့ကြောင့် ရွာသားအများစုသည် သူမနောက်သို့ လိုက်သွားကြသည်။ 

မြောင်လီက နေရာမှာတင် ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားကာ မျက်နှာက ဖြူတစ်လှည့် စိမ်းတစ်လှည့် ဖြစ်​နေသည်။ 

ဒါပေမဲ့ သူဘာပြောနိုင်မှာလဲ... စောစောက ပဲပိစပ်စိုက်ချင်တာလို့ သူ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောခဲ့တယ်...ရန်သာ့လန်ကို ဆူဝံ့ရင် ပဲပိစပ်စိုက်ဖို့ဆိုတာက ဆင်ခြေတစ်ခုသက်သပ်ပါလို့ ဝန်ခံသလိုဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးလား...

ထိုအပြင် တစ်ဖက်လူက အိမ်အတွက်ငွေကို မယူသလို မြေသားအိမ်ကိုပေးမည်ဟုလည်း ကတိမပြုခဲ့ကြ။၎င်း​တို့ကသာ ဤကိစ္စကို အစပိုင်းတွင် ပွင့်လင်းမြင်သာ​အောင် မပြုလုပ်ခဲ့ဘဲ—အားလုံးသည် ၎င်းတို့၏ လိုချင်တောင့်တသော တွေးခေါ်မှုမှ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုအချိန်မှာ ရန်သာ့လန်က မမျှော်လင့်ဘဲ လက်တုံ့ပြန်လာရာ ရွာသားတွေ၏ ဝေဖန်မှုတွေကြောင့် မာနမထိချင်လျှင် သူ့အနေဖြင့် ပြုံးပြီး လက်ခံရမည်ပင်။

မူလက ကောင်းသောအရာသည် မမျှော်လင့်ဘဲ ဒုက္ခဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဟုတ်သည်၊မြောင်လီ သူ့သားစကားကို နားထောင်ပြီး မြေကို ရအောင် တတ်နိုင်သမျှ ကြိုးစားခဲ့သည်။ဒါပေမဲ့ အခုအခြေအနေအတိုင်းဆို ပဲပိစပ်စိုက်ပျိုးဖို့ သူတို့သုံးမှာလား...ဒါမှမဟုတ် သူတို့သားလေးရဲ့ အစီအစဉ်အတိုင်း အိမ်တစ်လုံးထပ်ဆောက်ပြီး အသီးအရွက်တွေ စိုက်ပျိုးမှာလား... နောက်ပိုင်းကျရင် သူများတွေ ဘယ်လိုထင်ကြမလဲ...

အဘိုးအို၏ အမြဲပြောင်းလဲနေသော အမူအရာက နောက်ဆုံးတွင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်သည်။ 

ရုတ်ချည်းပင် သူ၏ ကနဦးလောဘကြောင့် နောင်တရသလို ခံစားလာရသည်။ သားဖြစ်သူ ရေးဆွဲထားသော အစီအစဉ်ကို သူမယုံသင့်​ပေ။ရန်သာ့လန်အား ဤကဲ့သို့ အနိုင်ကျင့်ရန် ရွာလူကြီးနှင့် မဟာမိတ်ဖွဲ့ခြင်းမျိုး မပြုခဲ့သင့်ပေ။သူ့တစ်သက်လုံး လယ်လုပ်ခဲ့သည်။သူသာ မြောင်လျန်ကို ၎င်းတို့၏ဘဏ္ဍာရေးအခြေအနေတိုးတက်စေရန်အတွက် အလုပ်ရုံတွင်အလုပ်လုပ်ရန် တွန်းအားပေးခြင်းမရှိပါက သူ လယ်ကွင်းများတွင် အသက်မွေး​နေရဦးမည်ဖြစ်သည်။ အများအားဖြင့် လူတွေက တခြားသူတွေကို အကောက်ကြံသည်က ရှား၏။ ဤအကောက်ကြံမှုကြောင့် ဘုရားသခင်က သူ့အား ဘာပြန်ပေးခဲ့လဲ ကြည့်ပါလေ။

ရန်သာ့လန်၏မျက်နှာကို မကြည့်ဝံ့တော့ဘဲ မြောင်လီ သူ့မျက်နှာကို သုတ်လိုက်ပြီး သူ့မိန်းမနောက်ကို အလျင်စလို လိုက်သွားသည်။ 

'အဲဒီမိန်းမ—ဘယ်​တော့မှ စကားမပြောခင် ခဏရပ်ပြီး စဉ်းစားတတ်မှာမဟုတ်ဘူး...မပိုင်ဘဲခြင်ဝင်ရိုက်တဲ့သူတစ်ယောက်က ငါ့ကို လှည့်စားပြီး အကောက်ကြံမှုတစ်ခုခုထဲဆွဲထည့်ဖို့ ကြိုးစားရင် နောက်တစ်ကြိမ် ပြဿနာတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်လာမှာစိုးတယ်'

ရွာသူကြီးလည်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားသည်။

'…. အိမ်​​ကိုဖျက်လိုက်ပြီလား'

'ဒါဆို လျန်မိသားစုဆီ တက်ဖို့ မြောင်လျန်ရဲ့ အဓိက စီမံချက်က အလုပ်ဖြစ်သေးရဲ့လား'

'မဟုတ်ရင်လည်း မြောင်ကျွယ်က မြောင်ကွေ့ကို  အလုပ်ထဲထည့်ပေးပါဦးမလား'

သို့ပေမဲ့ ရန်သာ့လန်ကို သူဘာပြောနိုင်ပါ့မည်နည်း။အစကတည်းက သူသည် ပဲပိစပ်စိုက်မည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ကို အသုံးပြု၍ မြေကို စွန့်လွှတ်ရန် သဘောတူညီချက်ကို ရယူခဲ့သည်။ ခြံဝင်းကိုရော အထဲက စားစရာ​တွေ​ရောကိုပါ လုံးဝထည့်မပြောခဲ့။အချိန်​လေးအတွင်း လင်မယားနှစ်ယောက် အိမ်ပြောင်းရမည်ဆိုလျှင် အိမ်အသစ်မဆောက်နိုင်​လောက်ဟု သူတို့ ​ပေါ့​ပေါ့​လျော့​လျော့တွေးခဲ့ကြသည်။ထိူကနေတဆင့် ခြံဝင်းကို နောက်လူအတွက် အခမဲ့ ထားခဲ့လိမ့်မည်ဖြစ်သည်။မြောင်လီတို့မိသားစု ပဲပိစပ်မြန်မြန်စိုက်၍ရအောင် ကူညီပေးမည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ပေးကာ အိမ်ဖြိုချလိမ့်မည်ဟု မည်သူက မျှော်လင့်ထားမည်နည်း။ 

တကယ်ကို အမှားရှာ၍မရဖြစ်နေသည်။

ရွာလူကြီး သူ့ရင်ထဲတွင် အေးခဲသွားသည်။ 

တဖြေးဖြေး ဝေးကွာသွားသည့် ရန်သာ့လန်နှင့် သူ့ကော၏နောက်ကျောကို ငေးကြည့်ရင်း ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဤလူတွေကို သူ အထင်သေးလွန်းမိခဲ့သည်လားဟုတွေးမိလာသည်။

ထိုစဥ်တွင် ရန်သာ့လန်တို့ အိမ်ဟောင်း၏ ဥပစာတွင် ဒရာမာ ပြဇာတ်တစ်ခု ရှိသေးသည်။ 

အဒေါ်လီ အိမ်ဟောင်း၏ အငွေ့အသက်များကို ခြေရာခံကာ ကျက်တီးမြေပေါ်တွင် လှဲချပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် အော်ဟစ်လေသည်။

"သွားပြီ...အိမ်​​လေး တကယ်​ ပြိုသွားပြီ

.. ဘုရားရေ ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ...လျန်ကျစ်က လနည်းနည်းလောက်ကြာရင် လက်ထပ်တော့မှာ...သူ့အိမ်​အသစ်​​က မရှိတော့ဘူး... ငါသူ့ကိုဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ...သေစမ်း ဒီလောက်ကြီးကောင်ကြီးမား ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ယောက်ျားက ဘယ်လိုများ ဒီလောက် စိတ်ဓာတ်ယုတ်မာရတာလဲ... မလိုချင်တဲ့အိမ်ကို ငါတို့အတွက်ထားခဲ့တော့ ဘာဖြစ်မှာမလို့လဲ... ပိုက်ဆံကုန်မှာမလို့လား"

သူမ၏တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သော အော်ဟစ်သံကို ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေက သည်းမခံနိုင်ကြသည့်အတွက်  ပြက်ရယ်ပြုကြသည်။

"ဒီအိမ်က သူများ မလိုချင်လို့မဟုတ်ဘူး... နင်တို့မိသားစု သူများတွေကို စွန့်လွှတ်ဖို့ အတင်းအကြပ် ခိုင်းစေခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား"

တခြားတစ်ယောက်ကလည်း ဝင်ပြောသည်။

"ဟုတ်တယ် စဉ်းစားကြည့်...ရန်သာ့လန် ​​ဒီအိမ်ကို ဆောက်တာ အချိန်သိပ်မကြာ​သေးဘူး... တစ်နှစ်​တောင်မပြည့်သေးဘူး ပြီးတာ... အသစ်ဖြစ်နေတုန်းပဲ... အဒေါ်လီက အစက လျန်ဇီကို အိမ်အသစ်တစ်လုံး ပေးချင်ခဲ့တာ... အမလေး ဒါက အံ့သြစရာကောင်းတဲ့ အစီအစဉ်ပဲ ...အိမ်က အသစ်မို့လို့ တခြားသူရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုကို တောင်းဖို့ဇွဲကောင်းနေကြတာ အံ့သြစရာ မရှိဘူးပဲ"

"မှန်တယ်...ခဏလေး မြောင်လီတို့မိသားစုက ပဲပိစပ်စိုက်မဲ့အကြောင်း အမြဲပြောနေတာ... ဒီလိုဆိုရင် အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူးမလား"

"ဟယ် ဒါကသာအမှန်ဆိုရင် ဘာသ​ဘောလဲ...မြေသားအိမ်တစ်လုံးတင်လေ... ဘယ်လိုများ ဒီလောက် အပိုင်ကြံတတ်ရတာလဲ ..."

"ဟုတ်ပါ့ သူတို့က မြောင်လျန်ကိုလည်း ဆွဲထည့်လိုက်သေးတယ်...မြောင်လျန်က အလုပ်ရုံမှာ အလုပ်မလုပ်တော့ပေမဲ့ ငွေတွေ အများကြီးရထားတာပဲကို...ကျစ် ဒါတောင် သူက ဒီလောက် ဒုက္ခပေးနေတုန်းပဲ"