Chapter 57

🧝Chapter 57

တိုက်ဆိုင်စွာပင် မြို့ထဲမှ ဧည့်သည် တော်တော်များများက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သိ​နေ​ကြသည်။ရှုမင်က သမားတော်ကျီနှင့်ခရီးသွားရာမှသိပြီး လျန်ယွမ်ဝေ နှင့် စင်းလုံးငှားလှေကြောင့် သိကာ ချွီလောင်နှင့်က ရေခဲကြောင့်ဖြစ်သည်။ 

ဟင်းသီးဟင်းရွက်စိုက်ပျိုးသူ မြောင်ဟယ် နှင့် ရန်သာ့လန် တို့ကြောင့် ဤလူများသည် မကြာသေးမီက ပိုမိုရင်းနှီးလာကြသည်။ ကံတရားအကြောင်းပြောရလျှင် အင်မတန်စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလေသည်။

တစ်ဖက်က​နေ ၎င်းတို့ကို စောင့်ကြည့်နေသော မြောင်ဖင်းတို့ နှလုံးသားထဲတွင် သတိကြီးကြီးထားနေရုံသာမက ၎င်းတို့နှင့် လွတ်လပ်စွာ ဆက်ဆံနိုင်သည့် ရန်သာ့လန် နှင့် မြောင်ဟယ် ကိုလည်း လေးစားမိကြသည်။ ရွာရှိလူအများစုသည် မျိုးဆက်ပေါင်းများစွာ လယ်ယာစိုက်ပျိုးကြပြီး ကုန်သည်ငယ်/စျေးသည်များမှလွဲ၍ အခြားအဆင့်များနှင့် ထိတွေ့လေ့မရှိကြပေ။ ပထမတုန်းက သူတို့ စကားဝိုင်းဖွဲ့ပြောရာတွင် အနည်းငယ် အဆင်မပြေဖြစ်ကြသည်။

သို့သော်လည်း မြောင်ဟယ် ဧည့်သည်များကို ဧည့်ခံရန်အတွက် စားပွဲပေါ်၌ ချ​ပေးထားသော ငရုတ်ကောင်းမြေပဲကြော်က အချင်းချင်းကြား အကွာအဝေးကို အမြန်ကျဉ်းမြောင်းစေခဲ့သည်။

တန်ဖိုး​ကြီးဇိမ်ခံဝတ်စုံဝတ်ထားသည့်လူငယ်လေးက တစ်ခါမှကောင်းသည့်ဟာမစားခဲ့ဖူးသလိုမျိုး မြေပဲတွေကို ပါးစပ်ထဲကို တစ်​စေ့ပြီးတစ်စေ့ သွပ်နေသည်။

 ဒီချမ်းသာတဲ့ မိသားစုက ဒါ​လေးပဲကျွေးမှာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား...ဟမ်း ဒါပေမဲ့ ဒီမြေပဲတွေက ဘာလို ဒီလောက်ကြီးပြီး အရသာရှိရတာလဲ... ရပ်လို့မရဘူးဖြစ်နေတယ်...

လီမင်တို့စားပွဲသည် ပို၍ပင် မယဥ်ကျေးကြပေ။ဖက်တီးက ဒီနေ့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လိုက်မည်ဟု အတင်းပြောနေသဖြင့် သူလည်း ပါလာခဲ့သည်။သူက မီးဖို​ချောင်သို့သွားကာ အဒေါ်ရန်ဆီက မြေပဲနှင့်ထမင်းပူပူတစ်ပန်းကန် တောင်း​လေသည်။ စားရတာ ဘယ်လောက်ပျော်နေမှန်းမသိပေ။

ဆိုင်ရှင်ကျင်းက ချီတုံချတုံဖြစ်နေပြီး တခြားနည်းဖြင့်တောင်းလေသည်။ 

"ဟယ်​ကောအာ ဒီလိုမျိုး မြေပဲကောင်းတွေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ရှိရင် သေချာပေါက် ရောင်း​ကောင်းလိမ့်မယ်...လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရဲ့စီးပွားရေးက ကောင်းတယ်...နှစ်ကုန်အမြတ်ဝေစုက သေချာပေါက်ကြီးမှာ"

မြောင်ဟယ်က တစ်ခုခုပြောရန်ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သည်။

"ကျွန်​တော်တို့လည်း အဲလိုထင်ပါတယ်...​ဒါပေမဲ့ ဒါက တောင်ပေါ်မှာ သာ့လန်တွေ့ခဲ့တဲ့ အစိတ်အပိုင်းသေးသေးလေးပါ... သဘာဝအတိုင်း ပေါက်နေပြီး အ​တော်ကောင်းတယ်...အိမ်နောက်ဖေးမှာ စိုက်ဖို့ မျိုးစေ့တချို့ ချန်ထားခဲ့တယ်...တစ်လအတွင်း ရိတ်သိမ်းနိုင်လိမ့်မယ်... ကံကောင်းပြီး 70% လောက်ထွက်ရင် ဟင်းလျာတွေကို စမ်းကြည့်ဖို့ ဆိုင်ရှင်ကို ပေးလိုက်ပါ့မယ်"

ဆိုင်ရှင်ကျင်း၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာသည်။

"ကောင်းပြီ ကောင်းတယ် အရမ်းကောင်းတယ်"

ချွီလောင်က တစ်ခုယူပြီး အနီးကပ်သေချာ ကြည့်ရှုထားပြီးဖြစ်သည်။စီးပွားရေးသမားများက အကင်းပါးသည်။ 

"တကယ်တော့ လက်မအရွယ် မြေပဲက တကယ်ရှားတယ်...နောင်မှာ70%ပဲ ပေါက်ရင်တောင် ဆီ​ကြိတ်ဖို့ သုံးရင်ကောင်းလိမ်မယ်... ဟယ်ကောအာ အရေအတွက်လုံလုံလောက်လောက် စိုက်နိုင်ရင် ငါ့ကို အစိမ်းတစ်သုတ် အရင်ပို့ပေးပါ...ဆိုင်ရှင်ကျင်း ငါ တစ်ယောက်ယောက်ကို စမ်းကြည့်ခိုင်းလိုက်မယ်"

ဆီနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် ထိုလုပ်ငန်းက ပိုအမြတ်အစွန်းရသော လုပ်ငန်းတစ်ခုဖြစ်​လေသည်။ဆိုင်ရှင်ကျင်းက လေးနက်စွာ တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။

ရှုမင်ကမူ ဆက်၍ပဲအပြင်းအထန်စားနေသည်။

သူ့မိသားစုက ဝိုင်နှင့် လက်ဖက်ရည်လမ်းကြောင်းကို သွားသည်။ ဟင်းချက်ဆီနှင့် ထိတွေ့မှုရှိပေမဲ့ အများကြီးတော့ မဟုတ်ပါချေ။

သို့ရာတွင် တော်ဝင်ကုန်သည်များပါရှိသည့် ကုန်သည်များသည်လည်း နန်းတော်အား လက်ဆောင်ပဏ္ဍာဆက်သရန် နှစ်စဉ်အခွင့်ထူး သုံးခုရှိသည်။ ၎င်းကို နန်းတော်က လက်ခံပါက အနာဂတ်တွင် လုပ်ငန်းသစ်နှင့် ငွေကြေးများ ဒလဟောဝင်လာမည်ဖြစ်သည်။

 သို့သော် သုံးနှစ်ဆက်တိုက် လက်ဆောင်ပဏ္ဍာဆက်သခြင်းမအောင်မြင်ပါက ကုန်သည်၏ အမြင်မှာ မကောင်းဟု ဆိုလိုသည်။ လက်ဆောင်ပစ္စည်းများကို ဆက်လက်ဆက်သနိုင်သော်လည်း လက်ဆောင်ပဏ္ဍာဆက်သရမည့်အခွင့်အရေးအသစ်ကို ဆုံးရှုံးသွားမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ​တော်ဝင်ကုန်သည်တို့သည် အပြင်ထွက်တိုင်း နေရာတိုင်းမှာ အမြဲအဖားခံရလေသည်။အကြောင်းမှာ သူတို့က ကောင်းကင်သို့သွားရာလမ်းကို ပိုင်ဆိုင်ထားသောကြောင့်ပင်။

ယနေ့မှာမူ မြို့ကလူတော်တော်များများက လယ်သမားစုံတွဲအပေါ်မှာ ယဥ်ကျေးကြ၊ချစ်ခင်ကြင်နာကြသည်ကို သူတွေ့လိုက်ရ​သည်။ရှုမင်က ​​ငတုံးမဟုတ်ပါချေ၊သူကလည်း အကူအညီလာတောင်းခြင်းဖြစ်သဖြင့် အလွန်ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြုမူနေပြီး တိတ်ဆိတ်နေ၏။

သူမြေပဲမည်မျှစားသည်ဖြစ်စေ ဟယ်ကောအာက သူလိုချင်သလောက်ချပေးပြီး လုံးဝမတွန့်တိုတတ်ကြောင်း မကြာမီ သူသိလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးများ ချက်ချင်းတောက်ပလာပြီး သူ တိတ်တိတ်လေး အရှိန်တင်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်ခြမ်းကလည်း ဖက်တီး စားသည့်ပမာဏက သူစားသလောက်ဖြစ်လောက်သည်။

မြောင်ဟယ်က ဖက်တီးနှင့် ပို၍ရင်းနှီးပြီး သူ့ကိုသတိမပေးဘဲ မနေနိုင်ပေ။ 

"ကိုဖက်တီး အခုစားတာ အများကြီးဖြစ်နေပြီ...အဓိကဟင်းပွဲကျမှ မစားနိုင်ရင် အိမ်ကိုငိုပြီးမပြန်နဲ့"

ဖက်တီး၏ ပန်းကန်ထဲကောက်နေဆဲတူတွေက ချက်ချင်းရပ်သွားပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမေးလေသည်။

"အသားပါလား"

"ဒါပေါ့... ပါတာပေါ့" 

မြောင်ဟယ်က ရယ်ပြီး ရန်သာ့လန်ကိုဆွဲကာ မီးဖိုခန်းဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။

မီးဖိုခန်းသို့ရောက်သောအခါ၊ရန်သာ့လန်က ခဏရပ်နေပြီးနောက် မြောင်ဟယ်တို့မိသားစုက တစ်ယောက်မှ မရောက်သေးကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ၎င်းကို မပြောပြမီက မြောင်ဟယ် ထိုအိမ်တည်ရှိမှုကို မေ့လုနီးပါးပင်။သို့ပေမဲ့ ဒီအချိန်မှာ ဘယ်သူမှ မလာဘူးဆိုလျှင် လာ​တော့မည်မဟုတ်မှာစိုးရသည်။သည်ဒေသတွင် ထမင်းစားဖိတ်လျှင် နာရီဝက် နောက်ကျတတ်သည့် အလေ့အထ မရှိပါချေ။ အားလုံးက အစောကြီးရောက်ကြသည်။

"မစောင့်နဲ့...သူ့အချိန်အတိုင်းပဲသွား" 

မြောင်ဟယ်က ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။

ရန်သာ့လန် ခုနက မျိုသိပ်ထားသည့် ခံစားချက်တွေ ပြန်ပေါ်လာ၏။

မြောင်ဟယ် တစ်ဖက်လူကို မနေနိုင်ဘဲ ထိလိုက်၏။

"အမေတို့ မလာဘူးဆိုရင် ကျွန်​တော့်ကို အပြစ်တင်မှာလား"

ရန်သာ့လန်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာဆိုသည်။

"ဘယ်တင်ပါ့မလဲ"

"အဲဒါဆို သူတို့လာလာ မလာလာအရေးကြီးလို့လား... ခုနပဲပြောတယ်မဟုတ်ဘူးလား... လာမဲ့သူတွေက လာမှာပဲလို့" 

မြောင်ဟယ်က ပြုံးလိုက်သည်။

ရန်သာ့လန်က ခဏလောက် တိတ်သွားပြီး ၎င်းနောက် မြောင်ဟယ်၏ခေါင်း​ပေါ် လက်တင်လိုက်ပြီး ပြောသည်။

"ကိုယ်ရှိတယ်"

မြောင်ဟယ် အဓိပ္ပါယ်ကို မည်သို့နားမလည်ဘဲနေမည်နည်။လှပသော အပြုံးလေးဖြင့် ချက်ချင်း ရယ်မောလိုက်သည်။

"သိတယ်"

ထို့နောက် မြောင်ဟယ်က ရန်သာ့လန်ကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲ ဘတ်စကက်ဘောအရွယ် ရွှံ့ဘောလုံးများပြည့်နေသည့် ခြင်းတောင်းကို ဆွဲရန် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။ ဤရွှံ့လုံးတောင်းကြီးကို လူတိုင်းမြင်သောအခါ၊ ရွာနှင့်မြို့မှ ဧည့်သည်များ အားလုံး သိချင်သွားပြီး စောင့်ကြည့်​နေကြသည်။သည်ကနေ့ လာသည့် ဧည့်သည် အရေအတွက်က 60% ပဲ ရှိသဖြင့် တကယ် မများပါ​ချေ။ မြင်ကွင်းက unboxing showတစ်ခုအဖြစ်သို့ မတော်တဆ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။

ရန်သာ့လန်က ရွှံ့ဘောလုံးကို ကောက်ယူပြီး လက်သီးဖြင့် ညင်သာစွာ ထိုးလိုက်သည်။ရွှံ့ဘောလုံးက ချက်ချင်း အခွံကွာကျပြီး ကွဲအက်သွားသည်ကို လူတိုင်း မြင်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် မွှေးကြိုင်သော မွှေးရနံ့များ ထွက်ပေါ်လာသည်။ထို့နောက် အပြင်ဘက် ရွှံ့အခွံကို ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး ကြာရွက်ဖြင့် ထုပ်ထားသော မီးမျှင်းမျှင်းနှင့်ဖုတ်ထားသော အဆီတဝင်းဝင်း ကြက်သားပေါ်လာလေသည်။

အ​ရောင်​က မည်း​နေသဖြင့် မစားရဲ​ကြမှာစိုးသည့်အတွက် မြောင်ဟယ်က ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်ကို ယူ၍ ရှင်းပြရင်း သရုပ်ပြခဲ့သည်။သူက တူဖြင့်ကြာရွက်ကိုဖယ်လိုက်သည်။ ကြာရွက်ရနံ့ ရောစပ်နေသာ ဝင်းပြောင် စွတ်စို​​ပြီး ကြွပ်ရွနေသည့် ရွှေရောင်သူတောင်းစားကြက် ကင်ပေါ်လာလေသည်။

လူစုလူဝေးကြောင့် ပုန်းနေသည့် ကြောင်နက်လေးက ဤအနံ့ရသောအခါ သူ့ခေါင်းလေးကို ဖော်လိုက်သည်။

ထို့နောက် မြောင်ဟယ်က သူ၏တူများနှင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ရွှေရောင်တောက်တောက် ကြက်သားအချိုရည်ကြည်တွေ လျှံထွက်လာပြီး အရသာရှိပြီး နူးညံ့သော ကြက်သားက မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပဲ အရိုးကနေကွာကျသွားသည်။ ကြက်၏ဗိုက်ထဲတွင်က အာလူးနှင့် အသီးအရွက်တွေ ရောထားသည့် အဆီအနှစ်ပျစ်ပျစ်တွေသိပ်ထားသည်။အသားနံနှင့်တရုတ်နံနံရနံ့က သူတို့နှာခေါင်းထဲ ချက်ချင်းရောက်လာပြီး ဧည့်ပရိသတ်များ ချက်ချင်း ဗိုက်ဆာလာကြလေသည်။

"ဒီကြက်ကင်မျိုးကို သူတောင်းစားကြက်လို့ခေါ်တယ် ... အိုးတို့ ဇလုံတို့မသုံးတဲ့အတွက် ခေါ်တာဖြစ်နိုင်တယ်... ကြက်ကို အပူရှိန်မြင့်တဲ့ ရွှံ့ဘောလုံးနဲ့ အုပ်ထားတာကြောင့် အဆီအနှစ်ကို လုံးလုံးလျားလျား ပိတ်ဆို့နိုင်ပြီး ကြက်သားကို စိုစွတ်ပြီး ပျော့ပျောင်းစေတယ်.. ပြီးတော့ အသီးအရွက်တွေကိုပါ ထည့်နှပ်ထားလို့ရတယ်... ပါဝင်ပစ္စည်းတွေက ပိုအရသာရှိတယ်...ပြီးရင် သာ့လန်က အားလုံးကို ရွှံ့ဘောလုံးကို ခွဲပေးလိမ့်–– "

"​မင်းတို့ကအလုပ်များနေတာလေ... ​​ငါ့ဘာသာပဲလုပ်လိုက်မယ်" 

မြောင်ဟယ် စကားဆုံးသွားနှင့် ဖက်တီး ခုန်ထွက်ပြီး ခြင်းတောင်းထဲက ရွှံ့ဘောလုံးကို ကောက်ယူကာ စားပွဲဆီ ပြန်သွားသည်။

ဖက်တီးက ဦးဆောင်နေသဖြင့် လူတိုင်းက ၎င်းကို မိမိဘာသာလုပ်ရတာ ပိုမြန်ပြီး ပိုပျော်စရာကောင်းသည်ဟု ခံစားခဲ့ရသည်။ သူတို့အားလုံးသည် ခြင်းတောင်းဆီသို့သွားကာ ရွှံ့ဘောလုံးကို စားပွဲပေါ်သို့ ပြန်တင်လိုက်ကြသည်။ ကြက်သားကို ပထမဆုံးတစ်ကိုက်ကိုက်ပြီးသည်နှင့် စားပွဲရှိဘယ်သူမှစကားမပြောကြတော့ပေ။

ထို့နောက် စားပွဲတစ်ခုစီတွင် မုန်လာဥရှာလကာရည်ချဉ်၊ ဇီးခရမ်းချဉ်သီးချဉ်၊ ရေခဲတုံး ကြက်သွန်နီနှင့် ကြက်သွန်ဖြူအရသာ သခွားသီးအေး၊နှင့် ထမင်းတစ်ပန်းကန်ဖြင့် တည်ခင်းဧည့်ခံပြီး လယ်​တောအိမ်စတိုင်ထမင်းတစ်နပ်က ပြည့်စုံသွားပြီဖြစ်သည်။

ယနေ့ကြက်များ သည်ရန်သာ့လန်တောင်ပေါ်မှ ဖမ်းမိသော ရစ်ငှက်များဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် မူလကတည်းက ကြီးမားပြီး သန်မာသည်။ ၎င်းတို့ကို ရှီရန်ထဲတွင် စိုက်ပျိုးထားသည့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကျွေး၍ မွေးမြူထားသောကြောင့် မော်ဒန်ခေတ် နေရာတိုင်းတွင်တွေ့ရသော သေးငယ်ပြီး သနားစရာကောင်းသည့် အသားစားကြက်များလို မဟုတ်ပေ။

ကြက်တစ်ကောင်က စားပွဲတစ်ဝိုင်းစာလူတွေအတွက်လုံလောက်သည့်အပြင် အထဲမှာ အသီးအရွက်နှပ်လည်းပါသေးသည်။

သို့ပေငြါး ယင်းက လူတိုင်း၏​ကောင်းမွန်အစာစားချင်စိတ်နှင့် မယှဥ်နိုင်ဆဲဖြစ်လေသည်။

ခဏအကြာတွင် ကြက်သားနှင့်အထဲက အသီးအရွက်နှပ် ကုန်သွားသည်။လူတချို့က နောင်တရသွားပြီး အအေးဟင်းလျာများဘက် လက်ကို လှည့်လိုက်သည်။တစ်ကိုက်စားပြီးနောက် သူတို့တွေးလိုက်မိကြသည်။ဘာလို့များ ဒီလောက်အရသာရှိရတာတုန်း...ထမင်းတစ်လုပ်​မြန်​မြန်ယူ အအေးဟင်းလျာမျိုးစုံနဲ့ တွဲစားလိုက်...ပြီးနောက် အအေးဟင်းလျာတွေလည်းကုန်သွားသည်...

စား​သောက်ပွဲစပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ စားပွဲ၏80% ဗလာဖြစ်သွားသည်။ သက်သတ်လွတ်စားလေ့ရှိသည့် သာ့ပိုင်ပင်လျှင် မြောင်ဟယ်ကို ကြက်သားနှစ်ပန်းကန် တောင်းလေသည်။

မြောင်ဟယ် အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ဟင်းတွေက ရိုးရှင်းလွန်းနေလားဟုတွေးနေမိသည်။ရွှံ့ဘောလုံးတွေကို ပြန်ရေတွက်ကြည့်သောအခါ နောက်တစ်ပြန် ကျွေး၍ရသေးသည်။ဒါပေမဲ့ ဟင်းတစ်မျိုးတည်းကို နှစ်ကြိမ်စားခိုင်းတာက ရိုင်းရာကျသလိုပဲ...

သူထိုသို့တွေးနေစဥ်မှာပဲ ဖက်တီးက ပြေးလာပြန်သည်။ 

"ဟယ်​ကောအာ နောက်တစ်​ကောင်ရနိုင်မလား...ကြက်သားက အရသာရှိတယ်"

မြောင်ဟယ် "ရတယ်"ဟုပြောပြီးသည်နှင့် တခြားစားပွဲက ကိုယ်စားလှယ်တွေ လည်း ချက်ချင်းထလာပြီး စကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ ရွှံ့ဘောလုံးတွေလာယူလေသည်။

ဂုဏ်သ​ရေအရှိဆုံး ဧည့်သည်များစားပွဲမှ ရွှံ့ဘောလုံး လုရန် ရောက်လာသူက ပြောစရာမလိုအောင်ပဲ သခင်လေးရှုဖြစ်လေသည်။ စူးစူးရဲရဲ မျက်လုံးအစုံဖြင့် သူသည် ပိုကြီးသော တစ်လုံးကို အလျင်အမြန် ကောက်ယူလိုက်ပြီး ဒုတိယအကျော့အတွက် ပျော်ရွှင်စွာ စားပွဲဆီသို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။

အာ ဒီလို ကြက်သားအချိုရည်ထဲစိမ်ထားတဲ့ နူးညံ့နေတဲ့ အာလူးပျော့ပျော့လေးကို ကြက်အရေကြွပ်ကြွရွရွ ကြက်သားနူးနူးအိအိလေးနဲ့တွဲစားလိုက်ရင် လုံးဝလိုက်တယ်...

ချိုပြီး နူးညံ့​နေတဲ့ ကြက်သွန်နီကွင်း​လေးတွေက လုံးဝမမွှန်ဘူး... အသားထူထူ ချိုချို သစ်အယ်သီး​တွေကိုလည်း ​နည်းနည်းပိုစားမှရမယ်...

ပြီးတော့ တူလေးနဲ့သခွားသီးစပ်စပ်လေးကိုညှပ်ယူပြီး ထမင်းနဲ့တွဲစားရင်လုံးဝမိုက်တယ်...အအီပြေအောင် ချိုချိုချဥ်ချဥ်မုန်လာဥချဥ်လေးကို တဂျွမ်းဂျွမ်းကိုက်...

ပဲတီစိမ်းဟင်းရည်ကအချိုပွဲအတွက်ဆိုရင်တောင်  တကယ် နောက်တစ်ပန်းကန် ထပ်တောင်းချင်တယ်...

ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက် အရသာရှိနိုင်ရတာလဲ...

သူဒီမှာ ဇီးသီးဝယ်ဖို့ ရောက်နေတာလို့ ပြောထားတာ မဟုတ်ဘူးလား...

သခင်လေးရှုက ပြောင်လက်နေသောပန်းကန်အလွတ်တစ်လုံးကို ကိုင်ကာ ပြန်လည်တွေးတောနေချိန်တွင် မြောင်ဖင်းတို့ အော်ဟစ်နေသည့် အကြောင်းအရာက ပို၍ကျယ်လောင်လာသည်။

"ဟယ်ကောအာ ဟင်းချက်တာ ဒီ​လောက် အရသာရှိလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး...ဒီနေ့ ထမင်းကျွေးက အရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းတယ်"

"သာ့လန်က စိတ်ပုတ်ချက်ပဲ... ဒါကိုတစ်ခါမှတောင်မပြောဘူး... ငါတို့တွေ နေ့တိုင်း အတူတူစားဖို့ မင်းအိမ်ကို လာမှာကို ကြောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား... ဒီဖုံးကွယ်မှုကို အပြစ်ပေးဖို့ မနက်ဖြန် ငါပြန်လာမယ်"

"ဟေ့ ဒီနေ့ မင်းပြောတဲ့ထဲမှာ ဒါအမှန်ဆုံးပဲ... ငါလည်း လာခဲ့မယ်... ဒါပေမဲ့ ငါ အလကားမစားပါဘူး...သာ့လန်မင်းတို့အနောက်ဘက်က တောင်ကုန်းက ပြန်မပြင်ရသေးဘူး...ဟယ်ကောအာရဲ့ဟင်းချက်လက်ရာကြောင့် မင်း ငါတို့ကို သေချာပေါက် ငါတို့ရဲ့စွမ်းဆောင်ရည်​တွေကိုပြဖို့ အခွင့်အရေးတစ်ခုပေးရမယ်"

"ဟုတ်​တယ်​ ​နေ့တိုင်းဒီလိုစားသာရမယ်ဆို နေ့တိုင်း ​ရေရှည်​အလုပ်​သမားလုပ်​မယ်​ ​...လုပ်အားခပေးစရာမလိုဘူး"

"ဟုတ်​တယ်​ ကြက်​သားကတကယ်​အရသာရှိတယ်​...ပြန်ရင်​ ကိုယ်​ဘာ့ကိုယ် ချက်​လို့ရလား"

မေးလိုက်သည့်သူက ငယ်ရွယ်ပြီး သတိမထားတတ်သည့်ကျီကွမ်းဖြစ်၏။သို့ပေမဲ့ ဆိုင်ရှင်ကျင်း နှင့် ရှုမင်က ကြက်သေသေသွားသည်။

သို့သော်လည်း မြောင်ဟယ်က ပြုံးပြီး ဆက်ပြောသည်။ 

"ဒါပေါ့... လွယ်ပါတယ် ကြက်သားအတွက် အရသာရည်က ကြိုက်သလိုလုပ်လို့ရတယ်... ကြာရွက်နဲ့ပတ်တဲ့အခါ အပြင်မှာ ရေလေးသေချာစွတ်ပေးရုံပဲ...ပြီးရင် အဝါရောင် ရွှံ့နဲ့ ရေကို ရောပြီး ရွှံ့အုပ်... ထင်းမီးနဲ့ အပြင်မှာ ခြောက်ပြီး အက်လာတဲ့အထိဖုတ်ရုံပဲ"

ဆိုင်ရှင်ကျင်းက ၎င်းကိုကြားပြီးနောက် အချိန်အတော်ကြာ အတွေးလွန်ဆွဲနေသည်။သို့ပေမဲ့ သူ မနေနိုင်ဘဲမေးလိုက်၏။

"ဒါဆို လက်ဖက်ရည်အိမ်ကရော ဒီသူတောင်းစားကြက်ကို နောင်မှာ ရောင်းလို့ရလား…"

မြောင်ဟယ် တွေးပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"ရပါတယ်...လက်ဖက်ရည်အိမ်က ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေက ကျွန်​တော့်ဟာထက် အရသာပိုကောင်းမှာ သေချာတယ်"

ဆိုင်ရှင်ကျင်းက ထိုစကားကိုကြားသောအခါ အလွန်ဝမ်းသာသွားသည်၊ချွီ​လောင်၏ စူးရှသောမျက်လုံးများက သူများကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ မကျေနပ်သကဲ့သို့ တစ်ဖက်ကနေ လှမ်းကြည့်လာသည်။ရန်သာ့လန်က သူဘာတွေတွေးနေသည်ကို မသိသဖြင့် ချွီလောင်ကို ပြောလိုက်သည်။ 

"လူကြီးမင်းချွီ တစ်ခုခု ဆွေးနွေးစရာရှိပါတယ်...ကျွန်​တော်နဲစကားပြောဖို့ အချိန်တချို့ပေးနိုင်မလား"

ခဏရပ်ပြီးနောက် ချွီလောင်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ရန်သာ့လန် နှင့် အယခပ်လှမ်းလှမ်းသို့သွားကာ စကားပြောခဲ့သည်။မြောင်ဟယ် အနည်းငယ် ပဟေဠိဖြစ်သွားသည်။

 ချွီလောင်နဲ့ပြောဖို့ လိုအပ်တဲ့ တစ်ခုခုရှိလို့လား...ရန်သာ့လန်က ငါ့ကိုလည်း ဘာမှမပြောထားဘူး...

ဧည့်ခံရန် ဧည့်သည် အများကြီး ရှိနေသောကြောင့် မကြာခင် သူ့မှာ စဉ်းစားရန်အချိန်မရှိတော့​ပေ။

 ထမင်းစားပြီးနောက် အိမ်သစ်ကို လည်ပတ်အချိန်ကျပြီဖြစ်သည်။ထို့အပြင် လီမင်လည်းရှိသည်။ဤအိမ်က သူ့အတွက် အဖိုးတန်လက်ရာတစ်ခုဖြစ်၏။သူ ချက်ချင်းဆိုသလို ခုန်ထွက်လာပြီး အဆုံးမသတ်နိုင်သော စကားတွေဖြင့် ရှင်းပြပါတော့သည်။

ရွာကလူတွေတင် လေးစားအံသြသွားရုံသာမကဘဲ ဆိုင်ရှင်ကျင်းနှင့်လျန်ယွမ်ဝေတို့တတွေလည်း အားကျသည့်ဟန်၊ သဘောကျနှစ်ခြိုက်သည့်ဟန်တွေအများကြီးရှိနေသည်။ရန်သာ့တုန်၏ ပရိဘောဂတွေပင် ချီးကျူးမှုတွေ အများကြီးရခဲ့​လေသည်။

ထိုအချိန်မှာ ကောင်းကောင်းပြင်ဆင်လာသည့် ဧည့်သည်များက ဂုဏ်​ပြုလက်ဆောင်များ ထုတ်လိုက်ကြသည်။