MM Story Teller

Chapter 118

Viewers 6k

🌱 Arc 3 - [ကြယ်တာရာခေတ် ABOကမ္ဘာတွင် လယ်စိုက်ခြင်း ]

Ch 118

မင်း လယ်စိုက်ရတာကြိုက်လား(၁)

စွေ့ဟူထွက်ခွာလာခဲ့သည်မှာ အတော်လေးကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ စွေ့ချီချောင်း၏ အာကာသစခန်းငယ်လေးပင် ယခုအခါ အိမ်ကြီးရခိုင်ဖြစ်နေလေ၏။ အာကာသစခန်း၏အပြင်ဘက်ကိုလည်း ပြန်လည်ပြုပြင်ထားခဲ့သည်။ ကန်များကိုလည်း မြေဩဇာအပြည့်ဖြည့်ထားပြီး ရေကူးကန်ကိုလည်း အကာအရံနှင့် တည်ဆောက်ထားသည်။ ကစားကွင်းအသစ်နှင့် ဥယျာဥ်အသစ်ကိုလည်းတိုးချဲ့ထားလေ၏။ အာကာသစခန်းလေးသည်ကား ခြံဝန်းငယ်လေးတစ်ခြံလိုပင်။ ယခုဆိုလျှင် လူစိမ်းများဝင်ချင်တိုင်းမဝင်နိုင်ရန် စည်းကမ်းအသစ်များချထားနှင့်ပြီးပြီဖြစ်၏။

စွေ့ချီချောင်းက စွေ့ဟူအား ယာယီဝင်ခွင့်ပေးခဲ့ပြီး စည်းကမ်းများကိုလည်း ပြောပြခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်တည်းကိုသာ ဝင်ခွင့်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

စွေ့ဟူက လေယာဥ်ပေါ်မှဆင်းလာပြီး စခန်းအတွင်းသို့ဝင်ရောက်သွားလိုက်၏။ သူက သူ့ညီလေးကို အပါခေါ်လာခဲ့သေးသည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုလိုက်ပြီးသည့်အခါ ရှုပ်ထွေးပွေလီလှသည့် ခံစားချက်တို့က သူ့ရင်ဘတ်ထဲသို့ ရိုက်ခတ်လာလေ၏။ အာကာသစခန်းသာ တိမ်ကိုပင် ဖောက်ထွင်းသွားနိုင်လောက်သည့် အဆောက်အအုံများ ပြွတ်သိပ်နေသည့် ဂြိုလ်တစ်လုံးပေါ်တွင်ရှိနေခဲ့လျှင် ဤမျှပြောင်းလဲမှုမျိုးက စကားထဲတွင်ပင်ပါလာမည်မဟုတ်ပေ။ သို့သော်လည်း စွေ့ဟူ ဤနေရာကိုစရောက်လာစဥ်က အာကာသစခန်းက လူတစ်ယောက်ကိုချုပ်ထားရန်ပင် ကျယ်လွန်းနေသည်ဟု ခံစားခဲ့ရဖူးလေသည်။

စွေ့ဟူ၏ညီလေးသည်ကား အထဲဝင်ရန်တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်နေပြီး တစ်လမ်းလုံး အမေးအမြန်းထူနေခဲ့သည်။ အရာအားလုံးက ခမ်းနားလွန်းနေသည်။ လယ်ကွင်းများက မိုင်ရာချီအဝေးတွင် တမေ့တမောပြန့်ပြူးနေ၍ ဤနေရာက စိုက်ပျိုးရေးဂြိုလ်တစ်လုံးနှင့် တူနေခဲ့သည်။ သူ ဤနေရာတွင်မနေချင်ပေ။ လူပြိန်းမေးခွန်းများ မေးနေသည်ထက် စောဒကတက်နေခြင်းကပင် သာလိမ့်ဦးမည်ပင်။

"ကျွန်တော့်ကို အခုလွှတ်ပေးတော့...အစ်ကိုကျတော့အိပ်မက်နောက်လိုက်နေပြီး ဘာလို့ကျွန်တော့်ကိုကျ လိုက်ခွင့်မပေးရတာလဲ..."

သူက အခဲမကျေသည့်လေသံဖြင့် အစ်ကိုဖြစ်သူအား ငြင်းခုန်နေပေသည်။

သူ အိမ်ပြန်ရောက်သွားပြီးနောက်ပိုင်း စွေ့ဟူက မိသားစုအတွင်း နေရာအပြိုင်အဆိုင်ရရေးအပေါ် ယှဥ်ပြိုင်လိုစိတ်မရှိတော့ပေ။ ထိုအစား စိုက်ပျိုးရေးနှင့်ပတ်သတ်သည့် နည်းပညာအသစ်များကို ရှာဖွေနေခဲ့သည်။ သူ၏ရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုများကလည်း ထိုကဏ္ဍနှင့်သက်ဆိုင်နေသည့်နေရာများတွင်သာ ဖြစ်လာခဲ့၏။ ဤပုံစံကြောင့် သူ၏မိသားစုဝင်များက သူ့အားထူးဆန်းသည်ဟု ထင်လာကြတော့သည်။

စွေ့မိသားစုတွင် စက်ရုံအများအပြားပိုင်ဆိုင်သည့်တိုင် လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးနှင့် ပတ်သတ်သည့်စက်ရုံမှာ တစ်ခုပင်မရှိပေ။ သူတို့က နည်းပညာကို အထူးပြုရင်းနှီးကြပြီး စက်ရုံအများစုကို အရံမျှသာ အရင်းအနှီးထည့်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အခြေခံသဘောအရ စိုက်ပျိုးရေးနှင့် ပတ်သတ်မှုမရှိဟု ဆိုနိုင်၏။ စွေ့ဟူသည်လည်း ယခင်က စိုက်ပျိုးရေးနှင့်ပတ်သတ်ပြီး စိတ်ဝင်စားမှုမရှိခဲ့ပေ။ သူတို့အတွက်မူ သူကထိုနယ်ပယ်တွင် ရုတ်တရက်စိတ်ဝင်စားလာသလိုဖြစ်နေခဲ့သည်။

ပျက်စီးနေသောဂြိုလ်ပေါ်မှ အတွေ့အကြုံများကြောင့် သူ၏မိဘများကလည်း သူ၏အလုပ်တွင် ဝင်မနှောင့်ယှက်ရဲကြပေ။ စွေ့ဟူက စိတ်ဝင်စားသည့်အလုပ်အား လုပ်နေလေသည်ဟုသာ သဘောထားကြသည်။ ထို့အပြင် သူက အချိန်အတန်ကြာအထိ စွေ့ချီချောင်းနှင့်အတူနေထိုင်ခဲ့သည်။ သူသ လယ်စိုက်ရာတွင် အတွေ့အကြုံမပြည့်ဝသေးသည်သာမက စိုက်ပျိုးရေးနည်းပညာနှင့် စိုက်ခင်းများ၏တိုးတက်ရေးအတွက် လေ့လာထားမှုအပိုင်းမှာလည်း နားလည်မှုအားနည်းနေသေးသည်။

"မင်းက အိပ်မက်တွေနောက် လိုက်ချင်သေးတယ်ပေါ့... ဘယ်အိပ်မက်နောက်ကို လိုက်ချင်နေတာလဲ..."

စွေ့ဟူက နောက်ပြောင်သလိုမေးလိုက်သည်။

ညီဖြစ်သူကမူ သူ၏လည်ပင်းကို လက်ဖြင့်ညှပ်ထားပြီးပြောလိုက်၏။

"ကျွန်တော်က စစ်မြေပြင်ကိုသွားချင်တာလို့…"

သူက မီးခိုးနှင့်သွေးတို့ဆုံတွေ့ကြသည့် စစ်မြေပြင်ကိုသွားချင်နေသည်။ စွေ့ဟူက အဘယ်ကြောင့်သူ့အား ဤနေရာကိုခေါ်လာရသည်အား နားမလည်ပေ။ ထိုသူ၏အသက်အရွယ်လောက်ဆိုလျှင် ကြမ်းတမ်းသည့်စစ်ရေးလေ့ကျင့်သည့် စခန်းပေါင်းစုံတွင် လေ့ကျင့်နေရလောက်ပြီဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူက အထူးအင်အားပြုတပ်များနှင့် နိုင်ငံတကာအဖွဲ့အစည်းများပင် ဆက်သွယ်နိုင်လိမ့်မည်။ တစ်နှစ်တွင် နှစ်ခေါက်အိမ်ပြန်နိုင်ပြီး အဖွဲ့အစည်း၏တံခါးဝတွင် မဝင်ခင်လျှို့ဝှက်ကုဒ်ကို ပြောရလိမ့်မည်။

"ကောင်စုတ်လေး...မင်းက ငါ့လောက်တောင်အရပ်မရှည်သေးဘူးနော်..."

စွေ့ဟူက သူ့အား ကန်တင်းတံခါးဝအထိ ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည်။

သူတံခါးမှဝင်လိုက်သည်နှင့် စွေ့ဟူမှာ သူ၏ညီက ငူငူငိုင်ငိုင်ဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။

သူ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို စူးစမ်းလိုက်၏။ ကန်တင်းမှအရပ်ရှည်ရှည်နှင့် ကတုံးများသည်ကား ကျန်သည့်လူများနှင့် မတူချေ။ သူတို့က ကျပ်ထုပ်နေသည့် တီရှပ်များကိုဝတ်ထားကြပြီး သူတို့၏တင်းကားနေသည့် ကြွက်သားစိုင်များကို လှစ်ပြထားကြသည်။ အချို့များဆိုလျှင် မျက်နှာပေါ်၌ အမာရွတ်ပင်ရှိနေကြပြီး အချို့ကမူ လက်မောင်းပေါ်တွင် တက်တူးထိုးထားကြသည်။ တစ်ချက်လောက်ကြည့်ရုံနှင့်ပင် လူကောင်းများမဟုတ်ကြမှန်းသိနိုင်ပြီး ယခင်ကလူအတော်များများကိုသတ်လာပြီးဖြစ်ကြောင်း သိနိုင်သည်။

သူ၏ညီလေးသည်ကား အာစေးမိသွားရကာ စွေ့ဟူထံလှည့်ကြည့်လိုက်၏။

"အစ်ကိုကြီး...အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်အိပ်မက်ကို ထောက်ခံပေးလိုက်တာပဲ..."

စွေ့ကျင်းဇယ်က သူ၏အစ်ကိုကြီးကို အထင်လွဲနေပုံရသည်။

တစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့ သိသာတယ် ဒီနေရာက လေ့ကျင့်ရေးအခြေစိုက်စခန်းမလား…

"အိပ်မက်မက်မနေနဲ့…"

စွေ့ဟူက သူ့ကိုငေါက်လိုက်၏။

သူက ညီဖြစ်သူကို စွေ့ချီချောင်းထံဆွဲခေါ်သွားလိုက်လေ၏။

"လာ...တစ်ဝမ်းကွဲအစ်ကိုကို နှုတ်ဆက်လိုက်ဦး..."

စွေ့ဟူ၏ညီလေးက ယခုလေးတင်စွေ့ဟူကို ရန်ရှာနေခဲ့သည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့်ပင် သူပြောမည့်စကားကို မကြားလိုက်ခြင်းပင်။ ထိုအချိန်ရောက်မှ စွေ့ကျင်းဇယ်မှာ ဤနေရာတွင်ဆွေမျိုးများ လာစုနေသည်ကို သတိထားမိသွားခဲ့သည်။

သူတို့က ပြန်ပေးဆွဲခံလိုက်ရတာဆို… အနားက ဂင်တိုတိုနဲ့လူတွေဖမ်းသွားတာဆို… ဘာလို့ အစ်ကိုကြီးက သူ့ကိုဆွဲပြီး ဒီနေရာမှာ အေးအေးဆေးဆေးဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေနိုင်ရတာလဲ…

ကလေးဦးနှောက်က ဤမျှအချက်အလက်များစွာကို တစုတည်းမဆံ့ပေ။ သူ့ခမျာ ရူးသွားတော့မတတ်ပင်။

စွေ့ချီချောင်းက ခေါင်းညိတ်ပြပြီးနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မရွှင်မပြမျက်နှာဖြင့်မေးလိုက်၏။

"မင်းက ဒီနေရာကို ဘာလာလုပ်ပြန်တာလဲ..."

စွေ့ဟူက စွေ့ချီချောင်းလေသံကို နားထောင်ကြည့်လိုက်သည်နှင့် စိတ်မပျော်နေကြောင်း သိလိုက်သည်။ သူက အတင်းဖျစ်ညှစ်ပြီး နှစ်ကြိမ်ခန့်ရယ်လိုက်၏။

"အို့...ငါအခုလေးတင် ပြောလိုက်တယ်လေ...ငါမင်းကိုလာတွေ့တာလို့...ပြီးတော့ အိမ်ကငါ့ညီက ပြောစကားကို သိပ်ပြီးနားမထောင်ဖြစ်နေတယ်..ဒါနဲ့ သူ့ကိုပါ တစ်ခါတည်းခေါ်လာလိုက်တာ..."

ကတုံးတစ်ယောက်ကကျောမှီကာ အကြောဆန့်ရင်းပြုံးလိုက်၏။

"အစ်ကိုကြီးစွေ့နဲ့ မလိုက်ဖက်ဘူးနော်... ကျွန်တော်တို့နေရာကို မိသားစုပိုင်အပန်းဖြေစခန်းလို့ ထင်နေတာလား..."

စွေ့ဟူ: "......"

စွေ့ထင်ကလည်း ရယ်လာ၏။

"မဟုတ်ဘူး...သူက ငပိန်းသက်သက်ပါ..."

စွေ့ဟူ: "....."

မှန်သည်။ သူကား ငပိန်းတစ်ယောက်ပင်။ သူ အကျဥ်းကျခံခဲ့ရသည့်နေရာကို ပြန်လာခဲ့မိပေသည်။

စွေ့ဟူသည်ကား အရေထူလေရာ ဂရုမစိုက်သလိုပင်ဆက်ပြောလေသည်။

"ငါ့ညီလေးနဲ့ငါနဲ့က အရမ်းချစ်ကြတယ်လေ..."

ထို့နောက် သူက စွေ့ကျင်းဇယ်ဘက်သို့လှည့်လိုက်လေ၏။ "ဟေး...မင်းဘယ်သူ့ကိုမှ မနှုတ်ဆက်သေးဘူးနော်...မရိုင်းရဘူး..."

သူသက ညီလေးကိုလက်ညိုးထိုးပြပြီး ကျန်သည့်လူများအား မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။

"ဒါကငါ့ညီလေး...စွေ့ကျင်းဇယ်တဲ့..."

ဂင်တိုတိုနှင့်လူများက ကြိုဆိုသည့်သဘောဖြင့် စွေ့ကျင်းဇယ်၏ခေါင်းကို ဝိုင်းပွတ်ကြ၍ သူက ကြက်ပေါက်လေးတစ်ကောင်ပမာ အသံတိတ်နေရလေ၏။ သူ့ ရန်လည်းမထောင်ရဲသလို ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်လေးပင် မပြုံးပေ။ သူက ဤနေရာမှ အရည်အချင်းရှိသောသူတိုင်း မာစတာအဆင့်ဝင်များ ဖြစ်နေသလို ခံစားနေရရှာလေ၏။ သူတို့အားလုံးက သူဖြစ်ချင်နေသည့်ပုံစံများသာ။ အားလုံး သန်မာပြီး အန္တရာယ်ရှိကြသည်။

ဤမတိုင်မီက စွေ့ဟူ ဤနေရာမှ ထွက်ခွာလာချိန်တွင် စွေ့ချီချောင်းနေမကောင်းလျှင် လာလည်၍ရမရ မေးမြန်းခဲ့ဖူးသည်။ ယခုမူ သူအမှန်တကယ်ပင် နေမကောင်းဖြစ်နေပြီထင်၏။

စွေ့ချီချောင်းက စွေ့ဟူကိုငေးကြည့်နေပြီး သူက နေရခက်နေမှန်း ရိပ်စားမိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူပုံမှန်အတိုင်းပြောလိုက်၏။

"ထိုင်ပြီး တစ်ခုခုစားဦး..."

ယင်းက စွေ့ချီချောင်းတစ်ယောက် သူ့အားလက်ခံလိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်ကြောင်း သဘောပေါက်လိုက်သည်နှင့် စွေဟူက တုံ့ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ထိုင်ခုံကိုဆွဲထုတ်ပြီးဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ကျေးဇူးပါပဲညီလေးရယ်...စွေ့ထင် ငါ့အတွက်နှစ်ပန်းကန်ယူလာခဲ့ပေး..."

စွေ့ဟူက မည်သူ့အပေါ်ကိုမှ အားနာမနေတော့ဘဲ မုန်လာဥဖြူစတူးဟင်းကို နှစ်ဇွန်းခပ်စားလိုက်သည်။ ကတုံးများကြားတွင်ညပ်နေသော စွေ့ကျင်းဇယ်သည်လည်း ယခင်အတိုင်းရှက်မနေတော့ဘဲ ခေါင်းမဖော်တမ်းလွေးနေလေတော့၏။

ယခင်တစ်ခေါက်က စွေ့ဟူပြန်သယ်သွားသော အသီးအရွက်များကို မိဘများက ချီးကျုးခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်း သူ၏လသာဆောင်တွင် ကိုယ်ပိုင်စိုက်ခင်းနှင့် ပျိုးထောင်သည့်အခါတွင်လည်း အရည်အသွေးမှာ အတော်အသင့်ကောင်းနေလေ၏။ စွေ့ကျင်းဇယ် ကျောင်းမှပြန်လာပြီး ထမင်းစားတိုင်း အသီးအရွက်ဟင်းပွဲများ ပါနေတတ်ပြီး ကျောင်းပြန်သွားလျှင်လည်း တစ်အိတ်စီပြန်သယ်သွားတတ်သေးသည်။ စားသောက်ပြီးတိုင်းလည်း အသီးအရွက်များက မည်မျှသေးကွေးသည့်အကြောင်း ငြီးငြူပြောတတ်သေးသည်။

ထိုအချက်များကြောင့် အိပ်မက်များအနောက်လိုက်မည်ဟုပြောခဲ့သည့်အချိန်တွင် စွေ့ဟူက ကန့်ကွက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူက အသီးအရွက်နည်းနည်းလေးသာစားသည့်တိုင် ညုတုတုနှင့် ဝေဖန်နေခဲ့သည်ပင်။

စွေ့ကျင်းဇယ်မှာ စားပြီးသည့်နောက်မှ ပါဝင်ပစ္စည်းများမှာအိမ်ရှိ အသီးအရွက်များနှင့်အတူတူပင်ဖြစ်ကြောင်းနားလည်သွားလေသည်။ သူ ပုံမှန်စားနေကျအတိုင်း အသားအားလုံးကို စားသောက်ရန် ကြိုးစားကြည့်ခဲ့၏။ သို့သော် သူ မုန်လာဥဖြူစတူးဟင်းကိုပိုနှစ်သက်လာခဲ့သည်။ ၎င်းတို့က ချိုမြိန်ပြီး အဆီအနှစ်ပြည့်ဝနေလေသည်။ အင်မတန်ပူနွေးလွန်း၍ အစ်ကိုကြောင့် ဒဏ်ရာရလိုက်သည့်နှလုံးသားလေးပင် နွေးထွေးသွားရသည်။

စွေ့ဟူက တဒင်္ဂမျှကြာအောင် တိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် စွေ့ချီချောင်းအားပြုံး ပြလိုက်သည်။

"မင်းသိလား... ငါပြန်သွားပြီးတော့လေ ဝိုင်ပါတီမှာဘရက်ဒီနဲ့ဆုံခဲတယ်..."

"..."

စွေ့ချီချောင်းက သူ့အား ဇဝေဇဝါဖြင့်ပြန်ကြည့်လာသည်။

စွေ့ထင်က သူ့အားကြည့်လာကာ မယုံသလိုပြန်ပြောလာသည်။

"တစ်ဝမ်းကွဲမောင်လေး...နင်လုပ်ခဲ့တာတွေအတွက်တော့ နောင်တမရဘူးမလား..."

ယခုမူ ဘရက်ဒီက လူကြားသူကြားထဲတွင် ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်နေနိုင်လေပြီဖြစ်သည်။ သူင အသက်ရှင်နေရုံမက ထီးနန်းကိုပင် အရယူနိုင်ခဲ့၏။ သူက လူတိုင်း၏ပါးစပ်ဖျားတွင် ရေပန်းစားပြီး တစ်ဝမ်းကွဲညီလေး စိတ်မဝင်စားသည့်အခြားကိစ္စများလည်း ရှိသေးသည်။ သို့တစေ လူတစ်ယောက်၏လက်ထဲတွင် စိုက်ပျိုးသည့် ဂြိုလ်ရှစ်လုံးရှိနေပါက မည်သို့များဖြစ်သွားနိုင်မည်ကို မသိကြပေ။

စွေ့ချီချောင်းကမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။ "နောင်တရစရာ ဘာရှိလို့လဲ... ဘရက်ဒီရဲ့ နာမည်အပြည့်အစုံက ဘာလဲ.."

လူတိုင်း: "....."

ဘရက်ဒီဆိုသည့်အမည်မှာ မရှားပါးပေ။ အလယ်ခေတ်ကဆိုလျှင် သူ ဘရက်ဒီနှစ်ယောက်ပင် မြင်ခဲ့ဖူးသည်။ ဘရက်ဒီဟုခေါ်သော ဖောက်သည်များပင် ရှိသေး၏။ သို့ဖြစ်၍ စွေ့ချီချောင်းမှာ စွေ့ဟူပြောနေသော ဘရက်ဒီကိုမသိပေ။

စွေ့ဟူကလည်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"အဲဒီအယ်လ်ဖာလေ… အာကာသထဲကို လွှတ်ခံလိုက်ရတဲ့ ပိုက်သာဂိုးရပ်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်…"

စွေ့ချီချောင်းက ပြန်စဥ်းစားလိုက်ပြီး "အိုး" တစ်လုံးတည်းသာ ရေရွတ်လိုက်သည်။

ဆိုတော့ အဲဒီဘရက်ဒီပေါ့…

သူ့အနေဖြင့် ကျွေးသည့်လက်ကို ပြန်ကိုက်သွားသည့်လူအား မှတ်မိနေပါသေး၏။

ယခုတွင်မူ ဘရက်ဒီကို မည်သူကမှ ဟာသမလုပ်နိုင်ကြတော့ပေ။ စွေ့ဟူက မေးစေ့ကိုပွတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ "ဟင်း… မင်းဒုက္ခရောက်မှာစိုးလို့ ငါသူ့ကို သွားပြီးမနှုတ်ဆက်ခဲ့ပါဘူး...ဒါပေမဲ့ သူဘလိုင်းဒိတ်တွေ့နေတယ်လို့တော့ ကြားမိတယ်...ပြီးတော့ တားဆေးမသုံးဘဲနဲ့ သူ့ကိုသည်းခံနိုင်လားလို့ တွေ့တိုင်းမေးတော့ အခုထိ ကြင်ဖက်ရှာမတွေ့သေးဘူးတဲ့..."

ငတုံးများပင် ဘရက်ဒီက စွေ့ချီချောင်းအပေါ် မမေ့နိုင်သေးကြောင်း ပြောနိုင်လေသည်။ သူ စွေ့ချီချောင်းကိုလိုက်ပိုးချိန်တိုင်း သနားစရာကောင်းနေခဲ့ပြီး ထိုအချက်ကြောင့်ပင် စွေ့ချီချောင်းအားမမေ့နိုင်သေးခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။

စွေ့ချီချောင်းက အကြံပေးလိုက်သည်။

"သူ အယ်လ်ဖာ ဒါမှမဟုတ် ဘီတာရှာလည်းရတာပဲကို..."

လူအုပ်ကြီးက ထအော်လေတော့၏။

"ဒါပေါ့ မင်းမှန်တယ်... ဘာလို့ အိုမီဂါကိုပဲ ဒုက္ခခံပြီးရှာနေရမှာလဲ... သူ့ ဖယ်ရိုမုန်းကို သူ မထိန်းထားနိုင်လို့ပဲ နေမှာပေါ့..."

စွေ့ကျင်းဇယ်က မုန်လာဥဖြူစတူးဟင်းတစ်ပန်းကန်လုံးကို အကုန်စားပစ်လိုက်ကာ ဒုတိယတစ်ဇွန်းကို ထပ်ခပ်ရန် လက်လှမ်း၏။ သူသည်ကား ကြီးထွားဆဲအရွယ်ဖြစ်သောကြောင့် စားလိုက်တိုင်းဝင်နေလေသည်။

"အစ်ကိုချီချောင်း...အစ်ကိုကိုယ်တိုင်ချက်တာလား... အရမ်းအရသာရှိတာပဲ..."

၎င်းကိုချက်ပြုတ်သည့်စက်က ချက်ထားသည်မှာအမှန်ဖြစ်သော်လည်း အသား၏အရသာမှာမူ ဆွေမျိုးမေ့လောက်သည်။ ချက်ပြုတ်မှုပုံစံကို စွေ့ချီချောင်းက စနစ်တကျဖြင့် အထူးစီစဥ်ထားရ၏။ အရသာကောင်းသည်ဟု ပြောလိုက်ခြင်းက စက်ကိုထိန်းချုပ်သူအား ချီးကျုးလိုက်ခြင်းပင်။

စွေ့ကျင်းဇယ်နှင့်စွေ့ချီချောင်းတို့က ဝမ်းကွဲညီအစ်ကိုများဖြစ်ကြသည့်တိုင် အတူမနေကြပေ။ သူ စွေ့ချီချောင်းကိုမေးလိုက်ရခြင်းမှာ စွေ့ချီချောင်းက အိုမီဂါဖြစ်နေသောကြောင့်ဖြစ်ပြီး အိုမီဂါများက အိမ်အလုပ်များတွင် အခြားသူများထက် ပိုတော်ကြသည်။

စွေ့ချီချောင်းက "အင်း" ဟုသာပြန်ဖြေလိုက်၏။

စွေ့ကျင်းဇယ်က သူ့အားချီးကျုးပြန်သည်။

"အစ်ကိုက အရမ်းမိုက်တာပဲ.."

လူတိုင်း: "...."

စွေ့ချီချောင်းက စကားလည်းပြန်မပြောသလို မည်သည့်အမူအရာမှလည်းမပြပေ။ ထိုအစား စွေ့ဟူကသာ ထိတ်လန့်တကြားနှင့် ချွေးစေးများထွက်လာရပြီး စွေ့ကျင်းဇယ်၏ခွေးခေါင်းလေးကို ကာကွယ်လိုက်သည်။

စွေ့ကျင်းဇယ်က ဖြစ်ပျက်သွားသည်ကို သတိမထားမိဘဲ ကတုံးတစ်ယောက်ကိုသာ ရှက်ရှက်နှင့် ပြန်ပြောလိုက်ရ၏။ "အန်ကယ့်တက်တူးက အရမ်းလန်းတာပဲ..."

ကတုံးမှာ သေမတတ်ကြောက်ရွံ့သွားရသည်။

"ငါ့ကိုအန်ကယ်လို့မခေါ်နဲ့... အစ်ကိုလို့ခေါ်..."

စွေ့ကျင်းဇယ်မှာ ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ထိုအန်ကယ်မှာ အင်မတန်ယောကျ်ားပီသသည့်တိုင် သူ၏အသက်အရွယ်အပေါ်တွင် အလေးအနက်ထားနေသေး၏။ သူသည်ကား ရိုးရိုးသားသားပင်ပြောလိုက်ပါသည်။

"အစ်ကို...အစ်ကိုက အရမ်းချောတာပဲ..."

ကတုံးက အကြည့်လွှဲသွားလေ၏။

"အင်း.."

သူ စွေ့ချီချောင်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဘော့စ်က သူ၏ညီလေးအပေါ် မည်သည့်သဘောထားရှိနေကြောင်းမသိပေ။ ဘော့စ်က စွေ့ဟူအပေါ်တွင်လည်း တစ်ခါမှပျော့ပျောင်းမှုမရှိခဲ့ပေ။ ဆွေမျိုးများအကြားမှ ပတ်သတ်မှုက အသုံးမဝင်သလိုပင်။

စွေ့ချီချောင်းက သူ့အားစိုက်ကြည့်နေကြသည်ကို သိနေ၏။

"မင်း ဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူးမလား... နေ့လည်ဘက်ကျရင် ရေသွယ်မြောင်းကိုသွား...ဒါနဲ့ ကျီထဲက ကုန်ခြောက်တွေကိုလည်း ကြည့်ခဲ့ဦး...မင်း ဝက်သားဆားစိမ်တာ မပြီးသေးဘူးမလား..."

ကတုံးကအားတက်သွားပြီး ချက်ချင်းအလုပ်သွားလုပ်တော့၏။

စွေ့ကျင်းဇယ်: "...."

စွေ့ကျင်းဇယ်မှာ ဘာမှနားမလည်နိုင်သေးဘဲ လူတိုင်းကိုလိုက်ကြည့်နေမိပြီး စွေ့ချီချောင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူက စွေ့ဟူအား တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်လေ၏။

"ဘာလို့လူတိုင်းက အစ်ကိုချီချောင်းပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ကြတာလဲ..."

"ဒီနေရာကလူတိုင်းက မင်းအစ်ကိုကြီးချီချောင်း ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ကြတာကွ..."

စွေ့ဟူကလည်း ခပ်သွက်သွက်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ဟင်… အစ်ကိုချီချောင်းကလည်း ပြန်ပေးဆွဲခံထားရတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား..."

လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းထဲတွင် သူကငယ်ရွယ်ပြီး မချမ်းသာလွန်းသော်လည်း ကြီးပြင်းလာသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကမူ အတော်လေးကောင်းမွန်ခဲ့သည်။ စုံစမ်းမေးမြန်းပြီးနောက် စေ့စေ့တွေးလေ၊ ရေးရေးပေါ်လာလေပင်။ သူ ဤနေရာသို့စရောက်လာချိန်တွင် အသေအချာမတွေးမိသေးပေ။ ယခုမှပင် အစ်ကိုကြီးစွေ့ချီချောင်းက ဤအဖွဲ့အစည်း၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်နေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

သူ စကားပြောလိုက်တိုင်း လူတိုင်း၏မျက်နှာက လေးနက်သွားတတ်သည်။ သူ့စကားဆုံးသွားသည့်အခါ လူများကသူပြောသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်ကြသည်။ အယ်လ်ဖာများစုနေသည့်အလယ်တွင် အိုမီဂါတစ်ယောက်ရှိနေခြင်းက သတိထားစရာဖြစ်လင့်ကစား မည်သူကမှ စိတ်မဝင်စားကြပေ။

"မဟုတ်ဘူး...သူပဲ ငါတို့ကိုပြန်ပေးဆွဲတာ..."

စွေ့ထင်က ကျောမှီထိုင်လိုက်သည်။ သူက လေထဲတွင် စက်ဝိုင်းတစ်ဝိုင်းဆွဲပြလိုက်ပြီး စွေ့မိသားစုဝင်နှင့် ကတုံးများကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်၏။

"ငါတို့အားလုံးက ဒီမှာလယ်စိုက်ဖို့ ပြန်ပေးဆွဲတာခံလာရတာ..."

စွေ့ဟူက အခွင့်အရေးရှာပြီးပြောလိုက်သည်။

"မင်းက စစ်မြေပြင်သွားချင်တာမလား...ငါမင်းကိုပြောပြမယ်...ဒီက လူတွေအကုန်လုံးက စစ်တိုက်ခဲ့ဖူးတယ်..ဦးနှောက်မသုံးပဲနဲ့ စစ်မြေပြင်ကိုဝင်ခဲ့တာ... ဒါကြောင့် ဒီကိုလယ်လုပ်ဖို့ ဖမ်းခေါ်ခံလာရတာ... မင်းလည်း စာကောင်းကောင်းမလုပ်ရင် အနာဂတ်မှာဒီလိုပုံနဲ့အဆုံးသတ်သွားလိမ့်မယ်..."

စွေ့ကျင်းဇယ်: "......"

🍀🍀🍀

Prev Next