အပိုင်း ၂၀

အပိုင်း  ၂၀

အန်တီကျွမ်းက သူ့ထိုင်ခုံကနေ ထရပ်လိုက်ပြီး "ဒီညက ဘယ်လိုလုပ် ဒီ​လောက်​တောင် လုပ်စရာ​တွေ များရတာလဲ"ဟု​ပြောပြီး တံခါးကိုဖွင့်ဖို့ သွားရင်း တံခါးဝ၌ စီလီက ပြင်းပြင်းထန်ထန် အ​မောဆို့နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"စီလီ?" အန်တီကျွမ်းက သူ့ကို အံ့သြတကြီး ကြည့်လိုက်သည်။

စီလီက နီမြန်းနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ "ကျွန်တော်... မီးရောင်တွေ့လို့ ခေါက်လိုက်တာ..." ဟု​မောဟိုက်စွာ​ပြောသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားတာလား" အန်တီကျွမ်း က ကမန်းကတန်း သူ့ကို ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။

စီလဲ့က မပွင့်တပွင့်နဲ့ “အန်တီတို့မှာ…” လို့ ပြောလျှောက်လာရင်း စားပွဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ ချစ်စဖွယ်ကလေးငယ်လေးက ပန်းကန်လုံးလေးကိုင်ပြီး ပျော်ရွှင်စွာ သောက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"ရှောင်ရှီထို့!" စီလီက စိုးရိမ်တကြီး ပြေးလာပြီး "မင်းဘယ်ကို ထွက်သွားတာလဲ၊ ငါ မင်းကို ရှာနေတာ နေ့တစ်ဝက်လောက်ရှိပြီ"

သူ့အစ်ကိုကိုမြင်တော့ ရှောင်ရှီထို့လည်း မကြောက်တော့ဘဲ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ပြီး အစ်ကိုလို့ တိုးတိုးလေး အော်ခေါ်ကာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။

စီလီက သူ့ကို ကောက်ကိုင်လိုက်သောအခါ သူ့သောက်ထားတဲ့ ချိုမြိန်တဲ့ နို့ရနံ့ကို အရင်ဆုံး ရလိုက်ပြီး နောက်မှအရသာရှိတဲ့ ထမင်းရနံ့ကို အနံ့ရလိုက်သည်။

သူ တံ​ထွေးမျိုချလိုက်သည်။

ရှောင်ရှီထို့က သူ့ပေ​ရေ​နေတဲ့ပန်းကန်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ "အစ်ကို၊ စားပါ"

စီလီက ပြုံးလိုက်သည်။ "အစ်ကို မစားဘူး၊ ရှောင်ရှီထို့ပဲစားပါ။"

အန်တီကျွမ်းက အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။ "ရှောင်ရှီထို့က  မင်းရဲ့ညီလေးလား"

ခယ်မကုန်းက ကြက်ဥပြုတ်ဟင်းရည် ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးကို စီလီကို ကျွေးဖို့ချ​ပေးသည်။ "လာ စားဖို့ထိုင်ပါ၊ ဖြည်းဖြည်းပြောကြပါ"

စီလီက ရှက်ရွံ့စွာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ရှောင်ရှီထို့က သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး သူ့ပန်းကန်လုံးကို လျှက်နေသည်။

"ရှောင်ရှီထို့က ကျွန်တော့်ညီပါ" စီလီက "ဒါပေမယ့် ငါတို့က အဖေမတူဘူး" ဟု​ပြောသည်။

"ဗိုက်ကြီးတဲ့အချိန်အထိ သူ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေမှန်း အမေမသိခဲ့ဘူး။ အဲဒီလူမှာ ကလေးမရှိဘူး၊ အမေက ရှောင်ရှီထို့ကို ပိုက်ဆံနည်းနည်းနဲ့ မွေးဖို့ သဘောတူခဲ့တယ်။ အမေက သူ့ကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလူက တော့ ဂရုစိုက်ပါတယ်။"

"ရှောင်ရှီထို့ မွေးပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော် သူ့ကို မတွေ့ဖူးသေးခင်ကတည်းက သူ့ကို ပေးလိုက်တာ။"

"လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က ရှောင်ရှီထို့ကို အဲဒီလူက DNA စစ်ခဲ့ပြီး ရှောင်ရှီထို့က သူ့သွေးမဟုတ်တဲ့အတွက် ပြန်ပို့ခံခဲ့ရတယ်။"

"ကျွန်တော့်အမေက သူ့ကိုဂရုမစိုက်ဘူး၊ အဲ့ဒီလူက သူ့ကို ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားတော့ ကျွန်တော်က သူ့ကိုပဲ ထိန်းနိုင်ခဲ့တယ်"

စီလီက ခေါင်းကုတ်လိုက်သည်။ "ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ အားချိန်သိပ်မရှိဘူး၊ ဒါကြောင့် သူ့ကို ကျောင်းတံခါးစောင့်ကို အပ်ပြီးစောင့်ခိုင်းလိုက်တာ"

"ဒီနေ့ အစားအသောက် ယူလာဖို့ မေ့သွားတယ်၊ သူ အရမ်းဗိုက်ဆာနေလောက်မှာ"

အန်တီကျွမ်းသည် မျက်လုံးများမှ မျက်ရည်ကျပြီးနားထောင်နေပြီဖြစ်သည်။ သူမ ထိန်းမထားနိုင်ဘဲ ဆရှာင်ရှီထို့ကို ရင်ခွင်ထဲတွင် ဖက်ထားလိုက်သည်။ "အိုး၊ သနားစရာကလေး၊ သူက အရမ်းငယ်သေးပြီး ကျောင်းတက်ရဦးမှာပဲ"

တင်းရှက ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး ပြောလိုက်သည်။  "ဒါက ဒီလိုဆက်သွားလို့ မဖြစ်ဘူး၊ မင်းကျောင်းတက်ရင် ရှောင်ရှီထို့ကို ဒီမှာပဲထားခဲ့လိုက်ပါ"

"ငါ မင်းကို လတိုင်း လစာပေးမယ်။"

စီလီ စိတ်အားထက်သန်စွာ ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။  "ရပါတယ်၊ ကျွန်တော် တတ်နိုင်တယ်၊ ကျွန်တော် မြန်မြန် စာရင်းရှင်းလိုက်မယ်"

တင်းရှက စီလီကို ကတ်ပြားတစ်ထပ် ပေးလိုက်သည်။ "အတန်းမပြီးခင် နှစ်ချိန်လောက် တံခါးမှာ ယောင်းမကုန်းကို စောင့်ခိုင်းလိုက်မယ်၊ သူမကိုအော်ဒါစာရွက်တွေ ပေးလိုက်ရုံပဲ"

စီလီသည် ကတ်များကို ယူလိုက်ပြီး ချက်ချင်း စိတ်အားထက်သန်မှုနှင့် ပြည့်နှက်သွားခဲ့သည်။

သူဌေးကတော် ပေးခဲ့တဲ့ အလုပ်ကို သူ ကောင်းကောင်း လုပ်နိုင်မှာ သေချာသည်။

ရာသီဥတုက တဖြည်းဖြည်း အေးလာသည်။ တင်းရှသည် ထိုနေ့တွင် စောစောထကာ ရွာရှိ  အန်တီကျွမ်းဆီမှ သူမ တောင်းထားသော ဆားရည်ဟောင်းကို ရှာရန် ရှောင်ကျွင်းကို ခိုင်းလိုက်သည်။

လတ်ဆတ်သော မုန်လာဥဖြူ၊ မုန်လာဥနီ၊ ပဲတောင့်ရှည်၊ ငရုတ်သီးသေးသေး၊ ငရုတ်ကောင်းနှင့် မျှစ်တို့ကို ရေဆေးပြီး အခြောက်ခံထားသည်။

ဂျင်းနှင့် ကြက်သွန်ဖြူအချို့ကိုလည်း လှီးဖြတ်ထားပြီး ငရုတ်သီး လက်တစ်ဆုပ်စာနှင့် စီချွမ်ငရုတ်သီးများကို ပြင်ဆင်ထားသည်။

ဂျင်းစိမ်ဖို့ နူးညံ့တဲ့ ဂျင်းမရှိတာ နှ​မြောစရာပင်ဖြစ်သည်။

ရေ (သို့) ဆီမပါသော ပြုပြင်ထားသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို အိုးအလွတ်ထဲသို့ ထည့်ပြီးနောက် ကျောက်သကြား၊ ကရဝေးရွက်နှင့် စမုန်အနည်းငယ်ကို ထည့်ကာ ငရုတ်သီးငရုတ်သီးနှင့် စီချွမ်ငရုတ်သီးတို့ကို ထည့်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဆားနယ်ထားသော အယ်လကာလီရေကို ရေမြုပ်အောင် လောင်းချလိုက်သည်။ ထို့နောက်ဆားရည်ဟောင်း နှစ်ဇွန်းထည့်သည်။

နောက်ဆုံးတွင် အိုးနှုတ်ခမ်းကို ရေဖြင့်ပိတ်ကာ အချဉ်ဖောက်ရန် အရိပ်ရနေရာတွင် ထားခဲ့သည်။

ယေဘုယျအားဖြင့် အချဉ်ဖောက်ပြီး တစ်ပတ်အကြာတွင် စားနိုင်သည်။

ဆားစိမ်က စားချင်စရာဖြစ်ပြီး အစာချေဖျက်ရာမှာ ကူညီပေးသည်။

သို့သော် သုံးရက်အကြာတွင် တင်းရှသည် ၎င်းကို အတုံးသေးသေးလေးများ ဖြတ်ကာ ငရုတ်ဆီနှင့် ရှာလကာရည် အနည်းငယ်ထည့်ကာ ရောမွှေကာ  အရန်ဟင်းအဖြစ် ထမင်းရည်၊ ထမင်း သို့မဟုတ် ခေါက်ဆွဲနဲ့ ချကျွေးခဲ့သည်။

တင်းရှ၏ ဆားစိမ်များသည် များသောအားဖြင့် ဆိုင်သေးသေးလေးတွင် အရောင်းရဆုံးပစ္စည်းများဖြစ်သည်။ ဒီလိုအရသာရှိတာတွေကို အနောက်မြောက်အရပ်က အရပ်ရှည်ပြီး သန်မာတဲ့ အမျိုးသားတွေက သူတို့ရဲ့မျက်နှာပေါ် ကျေနပ်မှုနဲ့အတူ ကြက်သွန်ဖြူအချဉ်တွေကို စားပြီး နှစ်သက်ကြတာကို မကြာခဏ မြင်တွေ့ရသည်။

နောက်ဆုံးတွင် တင်းရှသည် သူမ၏ မနက်ခင်းအော့အန်မှုကို နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး မြင်သမျှအရာအားလုံးကို စားချင်သည့်အဆင့်သို့ စတင်ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။

အထူးသဖြင့် သူမ၏ဗိုက်သည် ပူဖောင်းတစ်ခုကဲ့သို့ လျင်မြန်စွာ ကြီးလာပြီး သူမ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဝိုင်းစေသည်။

ရှောင်ကျွင်းသည် တင်းရှ၏ အိပ်စက်ခြင်းထက် ပိုဆိုးသော "မျှော်လင့်ထားသော ဖခင်ရောဂါ" ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်မှာ ထင်ရှားသည်။ သူ နေ့တိုင်း တင်းရှ ရုတ်တရက် က​လေး​မွေးဖို့ ဗိုက်နာလာသည်ဟုအိပ်မက်မက်သည်။

သူ တစ်ချိန်လုံး စိတ်ပူနေပုံရသည်။

တင်းရှ စိတ်မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေသည်။ သူမ ယောင်းမကုန်းကို အိမ်ပေါက်မှ သစ်အယ်သီးတစ်ထုပ်ဝယ်ရန် ခေါ်လိုက်ပြီး ထိုနေ့မွန်းလွဲပိုင်းတွင် သူတို့အားသွားသောအခါ သစ်အယ်သီးများကို ဆေးကြောကာ ပေါင်းကာ အခွံနွှာကြသည်။

၎င်းတို့ကို Blender ထဲတွင် နို့နှင့်ရောမွှေပြီး အဖုအထစ်များမရှိအောင် ရောစပ်ပြီး ပျားရည်နှင့် ထောပတ်ဖြင့် အိုးသေးတစ်လုံးထဲသို့ ရောမွှေကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဒယ်အိုးကို အပူပေးပြီး ကြော်သည်။

နောက်ဆုံးတွင် ၎င်းတို့ကို ပုံဖော်ရန် ပုံစံခွက်များထဲတွင် ဖိသွင်းခဲ့သည်။

လတ်ဆတ်သော သစ်အယ်သီးပေါင်း ကိတ်မုန့် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီပင်။

အေးတဲ့လေတိုက်တဲ့နေ့မှာ၊ သစ်အယ်သီးကိတ်မုန့်ကို စားရင်း ရင်ဘတ်က ချက်ချင်း ပူနွေးလာသလိုမျိုး ခံစားရသည်။

မွှေးကြိုင်သော သစ်အယ်သီး ကိတ်မုန့်များ အပြည့်ထည့်ထားသည့် ပူနွေးသော သေတ္တာငယ်လေးကို စတိုးဆိုင်ဝင်ပေါက်တွင် ချထားလိုက်သည်။ ဖြတ်သွားသောကလေးများသည် လမ်းမလျှောက်နိုင်ရုံသာမက ကျောင်းမှ ကလေးများကို ကောက်ယူနေသည့် လူကြီးများပင် ရပ်တန့်ကာ အိမ်အတွက် တစ်ဘူးကို ဝယ်လာကြသည်။

"အရသာရှိပေမယ့် ပင်ပန်းတယ်" လို့ အန်တီကျွမ်းက သူမရဲ့ခါးကို နှိပ်နယ်ပြီး "အဲ့တာ နည်းနည်းလုပ်ပြီး ပင်ပန်းနေပြီ"ဟု​ပြောသည်။

"ပုံမှန်မဟုတ်ဘဲ ရံဖန်ရံခါပဲ ရောင်းရအောင်၊ နောက်တစ်ခေါက်တော့ လျှော့လုပ်ပေါ့၊ ကိုယ်​တွေစားဖို့ပဲ" လို့ တင်းရှက သူမဘေးနားမှာ သစ်အယ်သီးကိတ်မုန့်ကို လိမ္မာရေးခြားရှိစွာ ကိုက်စားနေတဲ့ ရှောင်ရှီထို့ကို ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

"အော်ဒါစာရွက် သွားယူရမှာပေါ့ စီလီ အတန်းနောက်ကျလို့မရဘူး" ယောင်းမကုန်းသည် သစ်အယ်သီး ကိတ်မုန့်အနည်းငယ်ကို သေတ္တာတစ်ခုထဲသို့ထည့်ကာ မြို့က ဂျူနီယာအထက်​တန်းကျောင်းသို့ အမြန်ထွက်သွားသည်။

တင်းရှသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် စောင့်ခဲ့ပြီး​နောက် ပွန်းပဲ့နေသော စီလီကို ပြန်ခေါ်ဆောင်လာသော ယောင်းမကုန်ကိုသာ တွေ့လိုက်ရသည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ?" တင်းရှအံ့သြသွားသည်။

ရှောင်ကျွင်းလည်း မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဆေးပစ္စည်းများကို ထုတ်ယူရန် ထလိုက်သည်။

ခယ်မကုန်းက စီလီကို ထိုင်ခိုင်းပြီး "သူ့ကိုခဏလောက် စောင့်ပြီး သူ့ အမူအရာမမှန်လို့ ဆရာ့ဆီ သွားလိုက် တယ်"

"ဘာဖြစ်တာလဲ?" ရှောင်ကျွင်းက သူ့ဒဏ်ရာတွေကို လေးနက်စွာ ကုသပေးရင်း မေးခဲ့သည်။

စီလီ ခဏတုံ့ဆိုင်းသွားပြီး​ပြောသည်။ "ဘေးအတန်းထဲက ကောင်လေးတစ်ယောက်ဆီက အရိုက်ခံရတာ"

"သူ့မိသားစုက ကော်ဖီဆိုင်ကို လုပ်နေတာ။ အခုနောက်ပိုင်းတော့ လူတိုင်းက ငါ့ဆီက အစားအသောက်တွေ မှာယူနေကြတော့ သူ့ကော်ဖီဆိုင်ကို မသွားတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် ရန်ဖြစ်ကြတာ"

စီလီက ရိုးရိုးသားသားဖြင့် ပြောသည်။ "ကျွန်တော် သူ့ကို မရိုက်နိုင်ပေမယ့် သူ့မျက်နှာကို ကုတ်ခဲ့ပါတယ်"

တင်းရှ ပထမက ဒေါသအနည်းငယ် ထွက်​နေ​ပေမယ့် နောက်ပိုင်း ရယ်မောကာ "မင်းမချနိုင်ရင် ပြေးသင့်တယ်"

ရှောင်ကျွင်း ရဲ့ အပြုအမူတွေက ပိုနူးညံ့လာခဲ့သည်။  "မင်းပြန်ကောင်းလာပြီးရင် ငါမင်းကို တိုက်ခိုက်နည်းသင်ပေးမယ်"

"ကောင်းပါပြီ" စီလီက လက်သီးကို တင်းတင်းဆုပ်ထားရင်း ကျယ်လောင်စွာပြောခဲ့သည်။

တင်းရှက ရှောင်ကျွင်းကို လက်နဲ့ရိုက်ပြီး "ဘာလို့ သူ့ကို ကောင်းတာမသင်ပေးတာလဲ။"

ရှောင်ကျွင်း - "ကိုယ်က သူ့ကိုယ်သူ ခုခံကာကွယ်ဖို့ သင်ပေးနေတာ။ မဟုတ်ရင် ရှောင်ရှီထို့ကို အနာဂတ်မှာ ဘယ်လိုကာကွယ်မလဲ၊ သူ့မိန်းမကို ကာကွယ်ဖို့ မပြောနဲ့တော့။ 

စီလီက "ကျွန်တော် မိန်းမ မလိုချင်ဘူး" ဟုလျှင်မြန်စွာပြောခဲ့သည်။

အန်တီကျွမ်းသည် သူမ၏ ရယ်မောခြင်းကို ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရမဖြစ်သည့် ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည်။

ထို့နောက် ယောင်းမကုန်းနှင့် တင်းရှတို့လည်း ရယ်မောကြသည်။

သူတကယ်လက်ထပ်ဖို့ မစဉ်းစားခဲ့ဘူး၊ သူက ငယ်သေးတယ်။

ရှောင်ကျွင်းက သူ့ ဆံပင်ကို ဖွပြီး ပြောလိုက်သည်။ "မနက်ဖြန် မင်းနဲ့လိုက်ပြီး ဆရာနဲ့ စကားပြောဖို့ သွားလိုက်မယ်"

"အာ? အစ်ကို ရှောင် ကျွန်တော်တို့ဘာလို့သွားမှာလဲ"

ရှောင်ကျွင်း ပြုံးလိုက်သည်။ "ပြဿနာရှာဖို့။"