အပိုင်း ၂၃

ဟယ်လို မစ္စတာ ကျိုး

အပိုင်း ၂၃

 အဝတ်အစားလဲပြီးတာနဲ့ ကုတင်အနားကို လျှောက်သွားပြီး နည်းနည်းလေး ခါးကိုင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ဘယ်လောက်ထိ ဟန်ဆောင်နိုင်လဲဆိုတာ သူမြင်ချင်ပြီး သူမနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း နီးကပ်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ထူထပ်တဲ့ မျက်တောင်တွေက အနည်းငယ် လှုပ်သွားသည်။

 နောက်ဆုံးတော့ ပျင်းရိတဲ့ပုံစံနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်လာခဲ့သည်။  "မင်္ဂလာနံနက်...."

 စင်တီမီတာ အနည်းငယ်အကွာ​၌ သူတို့မျက်လုံးချင်းဆုံသွားကြသည်။

 သူ့မျက်လုံးတွေက သူမနဲ့ လုံးလုံးလျားလျားပြည့်နှက်နေသည်။

သူပြောလိုက်သည်။ "မောနင်း၊ ကိုယ် မင်းကိုခေါ်ပြီး နိုးတော့မို့"

ကျန်းရှောင် ညည်းလိုက်သည်။ "ကျွန်မ အခု ထတော့မယ် " 

ငယ်ရွယ်သော အိုဒေါများကို အနီးကပ်မြင်ရလေ့ရှိသော်လည်း ကျိုးရှို့လင်း၏ မျက်နှာကို ရင်ဆိုင်ရသောအခါတွင် သူမ၏ နှလုံးသားမှာ မကူညီနိုင်ဘဲ ခုန်ပေါက်နေခဲ့သည်။ 

 သူ ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ "ကိုယ် မင်းကို စောင့်မယ်" သူ၏ နက်နဲသိမ်မွေ့သော အသံက တိတ်ဆိတ်တဲ့အာကာသထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်ကာ သူမ၏ နားရွက်ကို ကလိထိုးနေသည်။

ကျန်းရှောင် သူမ၏ အဝတ်အစားများကို ကိုင်ပြီး ရေချိုးခန်းသို့ သွားတော့မည်ဖြစ်သော်လည်း သူမတုံ့ဆိုင်းကာ နှေးကွေးသွားခဲ့သည်။  "ရှင် အလျင်လိုနေလို့လား"

 သူက အင်္ကျီ ကြယ်သီးတပ်ပြီး ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ "မနက်စာ အတူတူစားရအောင်"

ကျန်းရှောင် ပြောလိုက်သည်။ "........ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ရှင်းရန်နဲ့ လိုက်သွားရဦးမယ်"

ကျိုးရှို့လင်းက သူမကို အပြုံးတစ်ဝက်ဖြင့် ကြည့်ပြီး သူ့လေသံက မပြောင်းလဲသေးပေ။

 "အိုခေ၊ ငါတို့နဲ့ထမင်းစားဖို့ ကျောက်ရှင်းရန်ကို ဖိတ်ရင်ကော၊ ကိုယ်က သူ့သူဌေးမို့ သူ ငြင်းမယ် မထင်ဘူး"

ကျန်းရှောင် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ "ဟုတ်ကဲ့ပါ သူဌေး"

 နောက်ဆုံးတော့ လူ ၂ ယောက် အတူတူ မနက်စာ စားနေတုန်းပဲ။

သူမက ဦးထုပ်နှင့် မှန်ဘောင်ကြီးကြီး မျက်မှန်ကို တပ်ထားသည်။ နာမည်ကြီးလက်ထောက်အဖြစ် အချိန်အတော်ကြာအောင် ထမ်းဆောင်ခဲ့တော့ သူမ အလွန်သတိထားခဲ့သည်။ ကျိုးရှို့လင်းက သူမရဲ့ အသွင်အပြင်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။

 " ကျင်းကျုံးပိုင်နဲ့ ကင်မရာမှာ ဘယ်လိုလုပ် မိသွားရတာလဲ "

ကျန်းရှောင် ပခုံးတွန့်လိုက်သည်။ "ကျွန်မ မသိဘူး၊ အဲဒီညက ကျွန်မတို့ ဒီအတိုင်းသာမန်ပဲ။ စကားစမြည်ပြောဖြစ်တာ"

ကျင်းကျုံးပိုင်က အခြားသူများနှင့် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး စကားစမြည် ပြောတတ်သူ မဟုတ်ပေ။

 "အရင်က မင်း သူ့ကို သိတာလား"

ကျန်းရှောင် ခေါင်းခါလိုက်သည်။ "ဟင့်အင်း။ ကျွန်မက ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ။ ကျွန်မတို့က မတူညီတဲ့ကမ္ဘာက မတူညီတဲ့ လူတွေလေ။ ကျွန်မရဲ့အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းက ဒီနှစ်မှစတာ အဲ့တော့ ကျွန်မက ဘယ်လိုလုပ်သူနဲ့တွေ့ခွင့်ရမှာလဲ " 

သူမ ဝမ်းနည်းနေပုံရပြီး သူမ၏ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအတွက် အလွန်အရေးကြီးကြောင်း ဖော်ပြနေသည်။

 အင်း၊ သူက သူမရဲ့အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းကိုနှောင့်ယှက်ခဲ့တာ။

 "ကျင်းကျုံးပိုင်က နည်းနည်းတော့ ရှုပ်ထွေးတယ်။ သူနဲ့ အရမ်း နီးနီးကပ်ကပ်မနေနဲ့"

ကျန်းရှောင် နာခံစွာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သော်လည်း သူမစိတ်ထဲမှာ အတွေးတစ်ခု ရှိနေသည်။ 'ပဲပင်ပေါက်လေး၊ မင်းအဖေ သဝန်တိုနေတာလား။'  သူမ သူ့ကို သံသယဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။

 "ကိုယ့်ကို ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ"

 "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ရှင် ဘယ် skincare ပစ္စည်းတွေသုံးတာလဲ။ ရှင့်ရဲ့အသားအရေက အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်"

ကျိုးရှို့လင်း သက်ပြင်းချပြီး ရယ်လိုက်သည်။  "ကောင်းပြီ၊ လှည့်စားတာကို ရပ်လိုက်တော့"

 မနက်စာစားပြီးနောက် ကျိုးရှို့လင်းက ပြန်သွားခဲ့သည်။ ကျန်းရှောင်က အဝေးမှာ သူ့ကားကိုရပ်ထားတဲ့နေရာဆီကို သူနဲ့လိုက်သွားခဲ့သည်။

အဲ့တာက နွေရာသီအားလပ်ရက်ဖြစ်ပြီး ရုပ်ရှင်နှင့် ရုပ်မြင်သံကြားမြို့၌ ကမ္ဘာလှည့် ခရီးသည်များစွာရှိခဲ့သည်။ တစ်ချို့လူတွေက ကျိုးရှို့လင်းကို မှတ်မိကြပြီး ဖုန်းနဲ့ ဓာတ်ပုံအနည်းငယ် ရိုက်ယူခဲ့ကြသည်။

ကျန်းရှောင် ပြောလိုက်သည်။ "... ရှင် လျှို့ဝှက် ဓာတ်ပုံရိုက်ခံလိုက်ရပြီ!"

 ကျိုးရှို့လင်းက ဂရုစိုက်ပုံ မပေါ်ပေ။ "သတိထားပြီး လုံခြုံအောင်နေ "

ကျန်းရှောင်ပြောလိုက်သည်။ "ကျွန်မလည်း အခုလေးတင် လျှို့ဝှက်ဓာတ်ပုံ ရိုက်ခံလိုက်ရပြီ။ ကျွန်မ ဖော်ထုတ်ခံရနိုင်တယ်၊"

ကျိုးရှို့လင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။ "သူတို့မှာ လွတ်လပ်စွာ ဓာတ်ပုံရိုက်ခွင့်ရှိတယ်"

ကျန်းရှောင် ပြောလိုက်သည်။ "ကျိုးရှို့လင်း၊ ကျွန်မတို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေး ပေါ်လာရင် နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးဆက်တွေကို ရှင် မကြောက်ဘူးလား။ အဲ့ဒါကို ရှင်တွေးရော တွေးဖူးလား"

 ဘာအကျိုးဆက်တွေလဲ။  လက်ရှိအခြေအနေထက် ပိုကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူးလား။

ကျိုးရှို့လင်း ရယ်မောလိုက်သည်။ "အရိပ်တွေကိုကြောက်ပြီး မြွေအတွက်ကြိုးကို အထင်မှားနေတာပဲ။ကိုယ်က ကျင်းကျုံးပိုင် မဟုတ်ဘူး။ တစ်ယောက်ယောက်က ကိုယ့်ဓာတ်ပုံကို ရိုက်ပြီးကိုယ်က ဆယ်လီမဟုတ်မှန်း သိသွားရင် ဓာတ်ပုံတွေကို သဘာဝအတိုင်း ဖျက်ပစ်လိမ့်မယ်"

ကျန်းရှောင် မေးလိုက်သည်။ "ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ဖော်ထုတ်ခံလိုက်ရရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

 ကျိုးရှို့လင်း - "သူဌေးက အလုပ်ကိုစစ်ဆေးတဲ့အခါ ဝန်ထမ်းတွေက သူဌေး ထွက်သွားတာကို ကြည့်ကြတယ် အဲ့တာကို ခွင့်မပြုထားဘူးလား"

ကျန်းရှောင် အံကြိတ်လိုက်သည်။  "ခွင့်ပြုထားပါတယ်။ သူဌေး၊ လုံခြုံတဲ့ ခရီးဖြစ်ပါစေရှင့် "

 နောက်ပိုင်းတွင် ကျန်းရှောင်သည် အရာများကို အမှန်တကယ် လွန်မြောက်ကြောင်း သက်သေပြခဲ့သည်။

လဝက်ကြာပြီးနောက် ကျောက်ရှင်းရန်သည် သူမ၏ ဇာတ်ဝင်ခန်းများကို ရိုက်ကူးခဲ့ပြီး ကျန်းရှောင်ရဲ့အလုပ်ကလည်း အဆုံးသတ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

ဝန်ထမ်းတွေက ကျောက်ရှင်းရန် အတွက် သေးငယ်တဲ့ အထိမ်းအမှတ်ပွဲတစ်ခု ပြုလုပ်ပေးခဲ့သည်။

 ဤကာလအတွင်း ကျောက်ရှင်းရန်မှာ အတွေ့အကြုံများစွာရခဲ့ပြီး သူငယ်ချင်းအသစ်တွေရပြီး  သူမရဲ့ သရုပ်ဆောင်မှု စွမ်းရည်လည်း တိုးတက်လာသည်။

 နှုတ်ဆက်စကားပြောခြင်းက လူကို လွမ်းဆွေးစေသည်။ ကျောက်ရှင်းရန်က သူမဘေးမှာ လက်ထောက်နှစ်ယောက်နဲ့အတူ  ဒရာမာရဲ့ ဓာတ်ပုံကို သူမရဲ့Weibo မှာ တင်ခဲ့သည်။

 ဓာတ်ပုံကို အွန်လိုင်းမှာ တင်လိုက်တာနဲ့ ပရိသတ်တွေ တကျည်ကျည် ဖြစ်လာကြသည်။

 "ရှင်းရန်က အရမ်းလှတယ်"

 " 'သာယာဝပြောသောကမ္ဘာ' ရဲ့အောင်မြင်မှုအတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်"

 "ဝိုး၊ လက်ထောက် ညီမလေးကလည်း အရမ်းလှတာပဲ။သူမ လုံးဝ ပွဲဦးထွက်လို့ရပြီ!"

....

 ညနေခင်း အခမ်းအနားတွင် ချန်းရင် နေမကောင်းတာကြောင့် မတက်ရောက်ခဲ့ဘဲ အံ့သြစရာကောင်းသည်မှာ ကျင်းကျုံးပိုင်က သွားခဲ့သည်။

ကျန်းချင်သည် ဟွားရှ ရုပ်ရှင်နှင့် ရုပ်မြင်သံကြားလုပ်ငန်း၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ရက်ပေါင်းများစွာ စခန်းသွင်းခဲ့ပြီး ၎င်းတို့နှင့် ရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်သည်။

 သူ့ကိုယ်သူလည်း ဝါရင့်သရုပ်ဆောင် တစ်ယောက်လို့ သတ်မှတ်ပြီး ရိုက်ကွင်းမှာ ဒါရိုက်တာနဲ့ မကြာခဏ ဆွေးနွေးလေ့ရှိသည်။ သီးသန့်တောင် သူကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ သရုပ်ပြသည်။

 ဤအချက်ကြောင့် "သာယာဝပြောသောကမ္ဘာ " တွင် ကျန်းချင်၏ အသွင်အပြင်မှာ အတော်လေး ကျိုးကြောင်း ဆီလျော်သည်ဟု လူတိုင်း ခံစားခဲ့ရသည်။

 သီးသန့်အခန်းတွင် လူနှစ်ဆယ်ကျော်ရှိသည်။

ကျောက်ရှင်းရန်က လူတိုင်းကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် နှုတ်ဆက်ပြီး ဒီအချိန်အတွင်းမှာ သူမကို ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်းနဲ့ အနာဂတ်မှာ ဆက်ရှိနေလိုတဲ့ ဆန္ဒကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။

 ကျင်းကျုံးပိုင်၏ ရောက်ရှိနေခြင်းသည် သူမ မျက်နှာပေါ်ရှိ သူမ၏စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ဖုံးကွယ်ထားနိုင်ခြင်းမရှိဘဲ သူမကို နားမလည်နိုင်စွာ ပျော်ရွှင်စေခဲ့သည်။

 တကယ်တော့ ကျန်းရှောင်က ကျင်းကျုံးပိုင် လာနိုင်တာကို တော်တော်အံ့သြသွားတာ။

 လူတိုင်း နှစ်ယောက် သို့မဟုတ် သုံးယောက် အုပ်စုဖွဲ့ စကားပြောကြသည်။

မသိလိုက်ဘဲ ကျင်းကျုံးပိုင်က ကျန်းရှောင်ရဲ့ နံဘေးမှာ ထိုင်ခဲ့သည်။

ကျန်းရှောင် စပျစ်သီးစားနေချိန် ခေါင်းကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ သူမ ပြုံးလိုက်တော့ မျက်လုံးတွေ အနည်းငယ် မှေးကျဉ်းသွားခဲ့သည်။

 "ဆရာ ကျင်း........" အခြားသရုပ်ဆောင်များက သူ့ကို "အစ်ကို ကျုံးပိုင် " သို့မဟုတ် သူ့နာမည်ကို ခေါ်ကြသည်။  ဒီလက်ထောက်က သူ့ကို "ဆရာ" လို့ ခေါ်ခဲ့သည်။

ကျင်းကျုံးပိုင် မေးလိုက်သည်။ "မင်း မနက်ဖြန် ပြန်မှာလား"

 "ဟုတ်ကဲ့။ ရှင်းရန်မှာ နောက်ထပ် ပရောဂျက်တစ်ခုရှိသေးတယ်၊ အဲ့ဒါကြောင့် သူမ နောက်ထပ် ရုပ်ရှင်မရိုက်ခင် တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် ပြန်ပြီး အနားယူမှရမယ်။ ဆရာ ကျင်း၊ ဆရာ လာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး"

ကျင်းကျုံးပိုင် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။  "ဘာလို့ မလာရမှာလဲ"

ကျန်းရှောင် ညည်းလိုက်သည်။ "ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဆရာက super big shot မလို့လေ"

ကျင်းကျုံးပိုင် ရယ်လိုက်သည်။ "ဒီနောက်ပိုင်း ကိုယ်အလေးချိန်နည်းနည်း တက်လာတဲ့ မင်းက လွဲပြီး  လူတိုင်း ကိုယ်အလေးချိန် ကျသွားသလိုပဲ "

 "တကယ်လား"  ကျန်းရှောင် တောက်ပြောင်နေတဲ့ စပျစ်သီးများကို အမြန်ချလိုက်ပြီး သူမမျက်နှာကို ဖျစ်ကြည့်လိုက်သည်။ 

သူမ၏ အပြုအမူတွေက သူ့ကို ရယ်မောစေခဲ့သည်။

ကျန်းရှောင်မှာ ခါးသီးတဲ့အမူအရာကို ဆင်မြန်းထားပြီး ယနေ့ခေတ် မိန်းကလေးတွေက ပိန်မှသာ လှပသည်ဟု ယူဆကြသည်။

 "အဲ့​လောက်​ ဝိတ်မတက်ပါဘူး"

 "ဆရာ ကျင်း၊ ကျွန်မကို နှစ်သိမ့်ဖို့ မလိုဘူး"  ကျန်းရှောင်သည် မကြာသေးမီက သူမ ကိုယ်အလေးချိန် ကျိန်းသေ တက်လာသည်ကို သူကိုယ်တိုင် သိခဲ့သည်။

ကျင်းကျုံးပိုင် ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ "မင်းက ကင်မရာရှေ့မှာ နေစရာမှ မလိုတာ။ ကိုယ်အလေးချိန်တက်တာက ကိစ္စမရှိပါဘူး"

 ကျန်းရှောင် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက်သည်။  "စကားမစပ်၊ အခု ဆရာ့ကို ကျွန်မ လက်မှတ်တောင်းလို့ရမလား"

ကျင်းကျုံးပိုင် သူမကို ကြည့်လိုက်သည်။ "မင်း ငါ့ရဲ့ လက်မှတ်ကို ထပ်ပြီး စိတ်မဝင်စားဘူးလို့ ထင်ထားတာ။မင်း ငါ့ဆီ မချဥ်းကပ်ခဲ့တာ တော်တော်ကြာပြီ "

ကျန်းရှောင် မှားသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ အဓိကကတော့ ပါပါရာဇီး နဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့်ပင်။

လက်ထောက် ကျန်းသည် ကျင်းကျုံးပိုင်နဲ့ ခပ်ခွာခွာနေရန် သူမကို နားထဲစွဲနေအောင် ငြီးတွားခဲ့သည်။

 အကယ်၍ သူမ ထပ်ဖော်ထုတ်ခံလိုက်ရမည်ဆိုရင် ကျင်းကျုံးပိုင်ရဲ့ဖန်တွေက သူမကို အပိုင်းပိုင်းဆုတ်ဖြဲပစ်ကြလိမ့်မည်။ 

ကျန်းရှောင်က ထိုကိစ္စကို စိတ်မပူပါဘူး။  အဓိက စိုးရိမ်တာက အစစ်အမှန် တစ်ခုခု ဖော်ထုတ်ခံလိုက်ရရင်  ပြုပြင်လို့ မရနိုင်တော့မှာကိုပဲ။

သူမ ဘောပင်တစ်ချောင်းနှင့် မှတ်စုစာအုပ်တစ်အုပ်ကို အိတ်ထဲမှ ထုတ်လိုက်သည်။ အဖုံးက ပန်းရောင်ဖြစ်ပြီး မိန်းကလေးဆန်တဲ့ အငွေ့အသက်တွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။

 "ဘာရေးရမလဲ"

ကျန်းရှောင် ခဏလောက် စဉ်းစားလိုက်သည်။ "မင်းရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မနေဘဲ မင်းရဲ့အချစ်နောက်ကိုလိုက်။  လင်းဝူ၊ ဆက်လျှောက်သွား "

ကျင်းကျုံးပိုင် ခဏရပ်တန့်ခဲ့ပြီး စာကြောင်းကိုစိတ်အားထက်သန်စွာ ရေးခဲ့သည်။ သူ့ လက်မှတ်က ပုံမှန်ဇာတ်ညွှန်းထဲက အတိုင်းပင်။ "လင်းဝူက မင်းသူငယ်ချင်းကောင်းလား"

 "ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်မတို့က အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက အတန်းဖော်တွေ၊ သူက ဘီ ဆေးကောလိပ်က ကျောင်းသူ။ အဲဒီတုန်းက 'ဆရာဝန်တစ်ယောက်ရဲ့ စစ်မှန်သော အရောင် 'မှာ ဆရာသရုပ်ဆောင်ခဲ့တဲ့ အခန်းကို သူမက အရမ်းသဘောကျတာ"

 "ကျေးဇူးပြုပြီး သူမကို ငါ့အစား ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပေးပါ။ အခွင့်အရေးရရင် သူမနဲ့ တွေ့ဆုံခွင့်ရဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်"

ကျန်းရှောင် မှတ်စုစာအုပ်ကို သေချာထည့်လိုက်သည်။

 "ကျန်းရှောင်၊ မင်းက ကျင်းချန် ရဲ့ လျန့်နန် မြို့ကလာတာလို့ ငါကြားတယ်"

 "ဟုတ်တယ် လျန့်နန်က ကျွန်မရဲ့ မွေးရပ်မြေ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ အဲဒီကို မပြန်ဖြစ်တာ နှစ်အတော်ကြာပြီ"

 "မင်း အဝေးကို ပြောင်းသွားလို့လား"

 "အဲဒီမှာ လူသိပ်မရှိတော့ဘူး။ ကျွန်မ အဖေက ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်ဆိုတော့ စိတ်ကူးယဥ်ဆန်တဲ့ တခြားနေရာတွေကို အမြဲရှာဖွေနေတတ်တဲ့သူလေ "

 "မင်းအဖေရဲ့ နာမည်အရင်းက ဘာလဲ "

 ကျွန်မအဖေရဲ့နာမည်က ကျန်းယိ၊ ဒါပေမယ့် သူက သိပ်နာမည်ကြီးတဲ့သူ မဟုတ်ဘူး"

ကျင်းကျုံးပိုင်သည် ပန်းချီအနုပညာ အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် မရင်းနှီးတာကြောင့် နောက်ထပ် မမေးတော့ပေ။