MM Story Teller

Chapter 38

Viewers 11k

💮Chapter 38

နောက်ဆုံးတွင် ဝမ်ချီတစ်ယောက် ရှစ်ယဲ့ဆုချသည့် ပန်းချီကိုယူလိုက်ရသည်။

ဝါးပုလွေအိမ်တော်သို့ အပြန်လမ်းတွင် အလုပ်ပြီးသွား၍ ဖြတ်သွားဖြတ်လာလုပ်နေသော ယောထောင်နှင့် သူပက်ပင်းတိုးလေသည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် လမ်းလျှောက်လာသော သူ့ကို သူမက ထူးဆန်းသလို ကြည့်နေပြီးမှ မည်သည်ကိုမြင်သွားသည်မသိ အူလှိုက်သည်းလှိုက်ရယ်တော့သည်။

"သခင်လေးဝမ်...ရှင်..."

ဝမ်ချီ ပိုပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားသည်။

"ငါက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ..."

"အိုက်ယား....သခင်လေးရဲ့မျက်နှာတစ်ခုလုံး မှင်တွေနဲ့ပေပွနေတာပဲ…"

ယောထောင်က ရယ်သွမ်းလျက် ပြောလာသည်။

"သခင်လေး အိမ်ထဲမြန်မြန်ဝင်တော့လေ... ဒီအစေခံက သခင်လေး မျက်နှာသစ်ဖို့ ရေခပ်လာပေးပါ့မယ်...."

ဝမ်ချီ: "......"

သူ ယခုမှသတိရသွားသည်။

ဒီနေ့ကျမှ ခွေးမင်းသားရဲ့ ခေါင်းထဲဘယ်လိုအတွေးတွေ ရောက်နေမှန်းမသိ...

ထိုသူက စုတ်တံဖြင့် သူ့မျက်နှာပေါ်ကို အကြိမ်များစွာ လျှောက်ခြစ်ပစ်ခဲ့သည်။

ပိုပြီးစိတ်တိုစရာကောင်းသည်မှာ သူစာကြည့်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်ကိုမြင်လျက်နှင့် ဤအတိုင်းကြည့်နေပြီး မျက်နှာတွင် မှင်ပေနေသည့်အကြောင်း နည်းနည်းမှ သတိမပေးခဲ့ပေ။ သူ့ကို ဝါးပုလွေအိမ်တော်ဘက်အထိ လိုက်ပို့ပေးသည့် မိန်းမစိုးကျိုးကလည်း ထိုအကြောင်းတစ်ခွန်းမှမဟခဲ့ချေ။

သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက တစ်ကျိတ်တည်းတစ်ဥာဏ်တည်းပင်။ သို့သော် မိန်းမစိုးကျိုးက ခွေးမင်းသားဘက်ပါလိမ့်မည်ဟု သူ မထင်ထားခဲ့ပေ။

သူ့ကိုယ်သူ နှစ်သိမ့်အားပေးပြီးမှ ဝမ်ချီတစ်ယောက် ပိုပြီးနေထိုင်ကောင်းသွားသည်။ ထို့နောက်် ယောထောင်အား ပင်ပန်းနွမ်းလျစွာဖြင့် လက်ယပ်ခေါ်လိုက်သည်။

"မြန်မြန်ယူခဲ့..."

ယောထောင််က ခပ်သွက်သွက်အရှိန်တင်ကာ သူခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်သည်။

ဝမ်ချီပင့်သက်ရှိုက်ကာ သူ့လက်ထဲရှိ ပစ္စည်းထည့်သည့် ရွှေရောင်ဖန်ပြွန်လေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

ထိုရွှေရောင်ဆလင်ဒါဖန်ပြွန်လေးအား မိန်းမစိုးကျိုးကိုယ်တိုင် သူ့ကိုပေးခဲ့ခြင်းပင်။ ဖန်ပြွန်မျက်နှာပြင်တွင် လက်ရာမြောက်လှသော ပုံစံငယ်များကို ထွင်းထုထားသည်။ ထွင်းထုထားသည့် ပုံစံငယ်သစ်ပင်များနှင့် အပင်ငယ်များမှာအလွန်အသက်ဝင်၏။ ဝမ်ချီကဲ့သို့ လူအတွက် ဤပစ္စည်းလေးက အလွန်အဖိုးတန်သော်လည်း မိန်းမစိုးကျိုးက ကြက်ပန်းချီစာရွက်လိပ်ကို ထည့်သိမ်းရန်သုံးလိုက်သည်မှာ နှမြောစရာကောင်းလွန်းလှ၏။

တစ်ခဏမျှကြာပြီးနောက် ဝမ်ချီ သူ့အတွေးတို့ကို ရုတ်သိမ်းကာ အိမ်ထဲသို့ ဆက်လျှောက်သွားလိုက်သည်။

ထိုအခိုက် မလှမ်းမကမ်းတစ်နေရာရှိ သစ်ပင်ငယ်လေးတစ်ပင်အောက်တွင် ကြိုးစားပမ်းစားသစ်ကိုင်းချိုးနေသည့် ဖင်အန်းကို သူတွေ့လိုက်သည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဖင်အန်း၏ လုပ်ပုံကိုင်ပုံက တိုးတက်လာပြီး အရင်ကဲ့သို့ လက်ကိုထိခိုက်မိခြင်းမရှိတော့ပေ။

သို့သော် အလုပ်ဝန်များစွာပိနေသောကြောင့် ဖင်အန်းမှာ ရုတ်ချည်း လုံးလုံးလျားလျား တိတ်ဆိတ်သွားတော့သည်။ ယခင်က ဝမ်ချီ့ဘေးတွင် တစ်တွတ်တွတ် စကားလိုက်ပြောတတ်သော ဖင်အန်းမှာ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားပြီး တိတ်ဆိတ်လွန်းသည့် လူသားတစ်ယောက်အသွင်သို့ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။

ဝမ်ချီအလုပ်အကျွံလုပ်ခိုင်းသည့် အချိန်မှစ၍ တက်တက်ကြွကြွဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ် ရှိခဲ့သောဖင်အန်းမှာ စိတ်အားထက်သန်မှုတို့ တိမ်ဖုံးသွားပြီး ရံဖန်ရံခါတွင် အနှီမျက်ဝန်းများမှတစ်ဆင့် မကျေမချမ်းဖြစ်နေသည့် အရိပ်အယောင်အချို့ကိုပါ ဝေဝေဝါးဝါးတွေ့ရတတ်သည်။

သို့သော် ဝမ်ချီက ထိုအရာများကို လုံးဝဂရုမစိုက်ချေ။ ပုံမှန်အတိုင်း မသိသလိုသာ ဟန်ဆောင်နေလိုက်သည်။

သစ်ကိုင်းချိုးရင်း အလုပ်ထဲခေါင်းနစ်နေသော ဖင်အန်းက အလုပ်လုပ်နေစဥ် မျက်လုံးထောင့်မှ ဝမ်ချီ၏ အရိပ်အယောင်ကို တစ်စွန်းတစ်စ တွေ့လိုက်ရသောကြောင့်ကတ်ကြေးကိုချကာ လုပ်လက်စတို့ကို ချက်ချင်းရပ်ပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်လျက် တိုးညင်းသောအသံဖြင့်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

"သခင်လေးဝမ်...."

ခြောက်ကပ်ကပ်အသံဖြင့် အခေါ်ခံလိုက်ရသောကြောင့် ဝမ်ချီလှည့်ကြည့်မိရာ အင်္ကျီကော်လံထဲမြှုပ်လုနီးပါး ခေါင်းငုံ့ကာ နှုတ်ဆက်နေသည့် ဖင်အန်းနှင့်ဆုံလေတော့သည်။ သူခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ခြေလှမ်းတို့ကို အရှိန်တင်ရင်း အထဲသို့ ခပ်သွက်သွက် ဝင်သွားလိုက်သည်။

တစ်ရေးတစ်မောအိပ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ရင်ထဲစွဲကျန်နေသည့် ပူဆွေးသောက အတော်များများ အနည်ထိုင်သွားသည်။

သူ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ ယခုအချိန်မှ သင့်တော်သည့် လက်ရေးလှပန်းချီကို သူ မည်သည့်နေရာတွင်မှ ရှာ၍ရမည်မဟုတ်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့်လက်ဗလာနှင့် ဧည့်ခံပွဲသို့သွားသည်ထက် ရှစ်ယဲ့ဆွဲထားသည့် ကြက်ပန်းချီကိုယူသွားလျှင် ပို၍သင့်တော်ပေလိမ့်မည်။

ဧည့်ခံပွဲလာသည့်လူများက သူ့ကိုလှောင်ပြောင်ကြလျှင်ပင် ပန်းချီကားဆွဲသူမှာ ရှစ်ယဲ့ဖြစ်နေသောကြောင့် သူနှင့်တိုက်ရိုက်သက်ဆိုင်ခြင်းမရှိပေ။

အရေးအကြီးဆုံးအချက်မှာ ပန်းချီကားနှင့်ပတ်သတ်ပြီး ရှစ်ယဲ့က ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ မေးလာခဲ့လျှင်လည်း သူ့မှာလွှဲချရန် ဆင်ခြေရှိသွားပြီဖြစ်သည်။ မဟုတ်လျှင် ရှစ်ယဲ့က သူ့ကိုမည်သည့်လယနည်းသုံးပြီး လှည့်စားမည်ကိုမသိနိုင်ချေ။ စိတ်မထင်လျှင် တစ်ခါတည်း နတ်ပြည်ပါ တန်းရောက်သွားနိုင်သည်။

ရှင်းရှင်းပြောရလျှင် သူက သူရဲဘောကြောင်သူပင်။

ခွေးမင်းသားထံတွင် လှည်စားမခံရအောင် ကိုယ့်အသက်ကိုကယ်သည့်အရေးနှင့် ယှဥ်လျှင် လက်ဖက်ရည်ဧည့်ခံပွဲတွင် မျက်နှာပျက်ရမည့်အရေးက ဘာမှမဟုတ်တော့ပေ။

ထိုသို့တွေးလျက် ဝမ်ချီတစ်ယောက် မာနများကိုချနင်းကာ ကူကယ်ရာမဲ့နေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။

သို့သော် စိတ်ဒုံးဒုံးချကာ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသည့်တိုင် ပွဲနေ့ရောက်သောအခါ သူသွားချင်စိတ်မရှိတော့ပေ။ အိမ်ရှေ့တံခါးနားတွင် ပန်းချီကားထည့်ထားသည့် ရွှေရောင်ဖန်ပြွန်ကိုပိုက်ကာ အချိန်အတော်ကြာအောင် ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေပြီး အပြင်ထွက်ရန် သတ္တိတစ်စက်ကလေးမှမရှိနေချေ။

သူ့ပုံစံကိုမြင်သောအခါ ယောထောင်က လာပြီးနှစ်သိမ့်ပေးရှာသည်။

"သခင်လေးဝမ်...သခင်မကျန်းရဲ့ လက်ဖက်ရည်ဧည့်ခံပွဲအတွက် အရှေ့နန်းတော်မှာရှိနေတဲ့ သခင်လေး သခင်မလေး အကုန်လုံးနီးပါးကို ဖိတ်ထားတာပါ... ပန်းပေါင်းတစ်ရာက အလှပြိုင်ကြတဲ့သဘောမျိုးပေါ့... သူတို့ရဲ့ အရည်အချင်းကို အကောင်းဆုံးချပြကြမဲ့လူတွေက အတော်များတာမလို့... သခင်လေးရဲ့ ပန်းချီကားကို ဘယ်သူမှ သတိထားမိလောက်မှာမဟုတ်ပါဘူး...သိပ်မစိုးရိမ်ပါနဲ့..."

ဝမ်ချီ: "......"

ယောထောင်အကြောင်း ကောင်းကောင်းမသိသည့်သူဆိုလျှင် သူမက နှစ်သိမ့်စကားပြောသလိုလိုနှင့် ကဲ့ရဲ့နှိမ့်ချနေခြင်းဟု ထင်ကောင်းထင်နိုင်သည်။

သို့သော် သေသေချာချာစဥ်းစားကြည့်ပြန်လျှင် ယောထောင်၏စကားက အကျိုးအကြောင်းမဆီလျော်သည်တော့မဟုတ်ပေ။

ဧည့်ခံပွဲလာသူတိုင်းက အရည်အချင်းရှိကြကာ လူပုံအလယ်တွင် အာရုံစိုက်ခံရပြီး ထင်ပေါ်လိုသူချည်းပင်။ ထို့ကြောင့် သူသာ အနည်းငယ်နောက်ကျပြီးမှ ပွဲသို့ရောက်သွားမည်ဆိုလျှင် ပန်းချီကားထုတ်လိုက်သည်ကိုပင် မည်သူမှ သတိထားမိမည်မဟုတ်ချေ။ ကံကောင်းလျှင် အိုးနင်းခွက်နင်းနှင့် ရောယောင်ပြီး အဆင်ပြေသွားနိုင်သည်။

နှစ်ကြိမ်ခန့် စဥ်းစားပြီးသည့်နောက် ဧည့်ခံပွဲတစ်ဝက်ရောက်သည်အထိ စောင့်ပြီးမှသွားရန် သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ယောထောင်က အနည်းငယ်စိတ်မအေး ဖြစ်နေသေးသည်။

"သခင်လေးဝမ် ဒီလိုလုပ်ပါလား... ကျွန်မနဲ့ယောဖန်းနဲ့ သခင်လေးကို ဧည့်ခံပွဲဆီအဖော်လိုက်သွားပေးမယ်လေ... သခင်လေးက အပြင်သွားရင် အမြဲတစ်ယောက်တည်းသွားတော့ ဘေးမှာပြုစုပေးမဲ့လူတွေ မရှိဘူးဖြစ်နေတယ်..."

ဝမ်ချီ ခေါင်းခါလိုက်သည်။

"မလိုက်နဲ့..."

အရှက်တကွဲအကျိုးနည်းဖြစ်မဲ့ပွဲကို ငါက ဘာကိစ္စအစေခံနောက်လိုက်တွေပါ ခေါ်သွားရမှာလဲ....

သုံးယောက်လုံးအတူတူ အရှက်ကွဲခံဖို့လား...

ဝမ်ချီက ထိုသို့ပြောလာသောအခါ ယောထောင််မှာ တစ်ခုခုပြောချင်နေသော်လည်း အဆုံးတွင်စကားတစ်ခွန်းမှ ထွက်မလာဘဲ တုံ့ဆိုင်းနေလေသည်။

အတော်ကြာ အချိန်ဆွဲလိုက်ပြီးနောက် ပွဲတစ်ဝက်လောက် ရောက်သည့်အချိန်မှ ဧည့်ခံပွဲကျင်းပရာ ရေကန်ဘက်သို့ ဝမ်ချီ ခြေဦးလှည့်ခဲ့သည်။

ဝမ်ချီက အရှေ့နန်းတော်ထဲတွင် လမ်းလျှောက်လေ့ရှိသော်လည်း ဝါးပုလွေအိမ်တော်နှင့် အိမ်ရှေ့စံ၏ စာကြည့်ခန်းနှစ်နေရာကိုသာ သွားလိုက်ပြန်လိုက်လုပ်ဖူးသည်။ အိမ်ရှေ့စံ၏စာကြည့်ခန်းဘက်ဆိုလျှင် သူမျက်စိမှိတ်သွားတတ်သော်လည်း ယခုတစ်ကြိမ်က ရေကန်ဘက်ဖြစ်နေသောကြောင့် ပွဲနေရာရှာမတွေ့မီအထိ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး တွေ့သမျှ နန်းတွင်းသူများနှင့်မိန်းမစိုးများကို လမ်းမေးလာခဲ့ရသည်။

မထင်မှတ်ထားစွာဖြင့် ကျန်းချိုက်ဟွေ့က ပွဲနေရာကို တမင်တကာ ခမ်းခမ်းနားနားပြင်ဆင်ထားသည်။ လက်ဖက်ရည်နှင့် မုန့်ပဲသရေစာ စားပွဲဝိုင်းများကို ပြင်ထားသည့်အပြင် စားပွဲထိုး တာဝန်ယူရသည့် အစေခံများ လူအုပ်ကြားထဲတွင် ကူးလူးသွားလာရလွယ်ကူအောင်လည်း စီစဥ်ပေးထားသည်။

ဝမ်ချီ ရောက်သွားသည့်အချိန်တွင် ဧည့်ခံပွဲက စည်ကားသိုက်မြိုက်နေပြီဖြစ်သည်။

ပွဲတက်လာကြသူများက ကိုယ်လုပ်တော်များသာမက နောက်မှတပ်ကြပ်မကွာလိုက်နေသော ၎င်းတို့၏အစေခံများနှင့် အထိန်းတော်မိန်းမစိုးများလည်း ပါကြသည်။

တစ်ကိုယ်တည်း လူအုပ်ကြား ကွဲထွက်နေသည့်ဝမ်ချီမှာ အများအမြင်တွင် အထီးကျန်ကာ သနားဂရုဏာသက်စရာကောင်းလှသည်။

သို့သော် သူ့အတွက် ထိုအရာများက အရေးမကြီးလှပေ။ အရေးကြီးသည်က ဧည့်ခံပွဲတွင် တက်ရောက်လာကြသည့် ဧည့်သည်အရေအတွက်က အလွန်များနေခြင်းပင်။

အစေခံများနှင့် မိန်းမစိုးများကို ဖယ်လိုက်လျှင်ပင် ပွဲတက်လာသူ ကိုယ်လုပ်တော်အရေအတွက်က အယောက်သုံးဆယ်ကျော်ခန့်ရှိနေသည်။ ချောမောလှပသည့် ယောကျာ်းမိန်းမကိုယ်လုပ်တော်များက ထင်းထွက်နေသည့် ဝတ်ရုံများကိုဝတ်ဆင်ထားကာ နှစ်ယောက်တစ်စု သုံးယောက်တစ်စုဖွဲ့လျက် စကားစမြည်ပြောနေကြ၏။

ထိုလူများ၏ မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ယောထောင်ပြောခဲ့သော "ပန်းပေါင်းတစ်ရာ အလှချင်းပြိုင်ကြတယ်" ဟူသောစကား၏ အဓိပ္ပါယ်ကို သူသဘောပေါက်သွားတော့သည်။ ဧည့်ခံပွဲတွင်ရှိနေသော ယောကျာ်းမိန်းမကိုယ်လုပ်တော်အားလုံးကို ပေါင်းလိုက်လျှင် အရှေ့နန်းတော်တွင် ရွေးကောက်ပွဲပြိုင်ခိုင်း၍ ရနေလောက်ပြီဖြစ်သည်။

ရှစ်ယဲ့၏ မောင်းမဆောင်က အတော်လေးကြီး‌မည်ဟု ဝမ်ချီခန့်မှန်းမိထားသော်လည်း မျက်စိနှင့်တပ်အပ်မြင်လိုက်ရသောအခါ သူ မအံ့ဩပဲမနေနိုင်ပေ။ ခွေးမင်းသားက ကံကောင်းလွန်းသည်။

သို့သော် အပြင်ထွက်မလာဘဲ စာကြည့်ခန်းထဲတွင်သာ တစ်နေကုန်တစ်နေခမ်း နေနေသည့် ရှစ်ယဲ့က သူ့မောင်းမများကို နည်းနည်းလေးမှ စိတ်ဝင်စားပုံမရသည်မှာ အတော်လေးနှမြောစရာကောင်းလှ၏။

ထိုသို့တွေးရင်း ဝမ်ချီတစ်ယောက် ချောင်အကျဆုံးနေရာတစ်နေရာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သို့သော် ဖင်ပူအောင်တောင်မထိုင်ရသေးမီ လူအုပ်ကြားထဲမှ ကျန်းချိုက်ဟွေ့၏ စူးရှသောမျက်လုံးများက သူ့ကိုချက်ချင်း ရှာတွေ့သွားသည်။

💮💮💮

Prev Next