MM Story Teller

Chapter 44

Viewers 11k

💮Chapter 44

ဦးဆုံးသတိဝင်လာသူမှာ ယောဖန်းပင်ဖြစ်သည်။ ယောဖန်က သတိဝင်လာသည်နှင့် သူမရှေ့ရှိ ထိုင်ခုံတစ်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသည့် သခင်လေးဝမ်ကို သတိထားမိသွားသည်။ အဝတ်အစားများကယ ကပိုကရိုနှင့် ဆံပင်များကလည်းရေစိုနေသေးသည့် သခင်လေးဝမ်၏ပုံစံမှာ ဖရိုဖရဲနိုင်လွန်းသည်။

"သခင်လေးဝမ်...ကျွန်မ သခင်လေးရဲ့ဆံပင်တွေ ရေခြောက်သွားအောင်သုတ်ပေးပါ့မယ်…"

ယောဖန်းက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် တဘတ်တစ်ထည်သွားယူလိုက်သည်။

ယောဖန်း၏လှုပ်ရှားမှုများက တိကျမြန်ဆန်လွန်းသည်။ အလုပ်လုပ်နေစဥ်တွင်လည်း တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးနေပုံရကာ စကားတစ်ခွန်းမျှမပြောချေ။

ဝမ်ချီလည်း ပြောစရာစကားရှာနေမိသည်။

နောက်ဆုံးတွင် ယောဖန်းက ချီတုံချတုံနှင့် စကားစလာသည်။

"သခင်လေးဝမ် အိမ်ရှေ့စံပြန်သွားပြီလား..."

ဝမ်ချီလည်း ယောဖန်းမေးလာသောကြောင့်အမှန်အတိုင်းပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"သူ ရေချိုးနေသေးတယ်..."

ယောဖန်း: "......."

တစ်ခဏအကြာမှ ဝမ်ချီလည်း သူ့အဖြေက မည်သည့်အဓိပ္ပါယ်ပေါက်သွားသည်ကို စဥ်းစားမိသောကြောင့် ယောဖန်းအား အမြန်ပြန်ရှင်းပြလိုက်သည်။

"သူ မသွားလောက်သေးဘူး....ပြီးတော့ ဒီညမှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စအားလုံးကို ဘာမှမသိသလို ဘာမှမမြင်သလိုနေပေးပါ..."

ယောဖန်းလည်း နာခံရိုကျိုးစွာပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်မနားလည်ပါပြီ..."

ဆံပင်ခြောက်အောင်သုတ်ပြီးနောက် ဝမ်ချီလည်း အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားများ လဲလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှပြန်ထွက်လာချိန်တွင် ယောဖန်းနှင့်ယောထောင်က ညစာပြင်နေပြီဖြစ်သည်။

"ယောဖန်း...ရေချိုးခန်းထဲကိုတစ်ချက်သွားကြည့်..."

ယောဖန်းအား ဝမ်ချီလှမ်းပြောလိုက်သည်။

ယောဖန်းက သင်္ကာမကင်းစွာဖြင့် ပြန်မေးလာသည်။

"သခင်လေးက ကျွန်မကို ဘာကြည့်စေချင်တာလဲဟင်..."

မူလက ရေချိုးခန်းထဲတွင် ရှစ်ယဲ့ရှိမရှိ ယောဖန်းအား သွားကြည့်စေချင်သော်လည်း ယောဖန်းက ရှစ်ယဲ့၏လျှို့ဝှက်ချက်ကို အစောပိုင်း၌ မတော်တဆတွေ့သွားသောကြောင့်ရှစ်ယဲ့စိတ်မထင်လျှင် သူမအား အန္တရာယ်ပြုလာမည်ကို ဝမ်ချီတွေးလိုက်မိသည်။

"နေပါစေ...သွားကြည့်ဖို့မလိုတော့ဘူး…"

ဝမ်ချီ အကြောက်လွန်နေသေးသဖြင့် ညစာစားပြီးသည်နှင့် အိပ်ရာတန်းဝင်တော့သည်။

ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ထိုနေ့ညတွင် မည်သည့်ထွေထွေထူးထူးကိစ္စမှ မရှိခဲ့ချေ။

ထိုအဖြစ်အပျက်ဖြစ်ပြီးနောက် ဝမ်ချီက ရှစ်ယဲ့ထံသို့ မုန့်သွားပို့ရန် မစဥ်းစားရဲတော့ပေ။ သို့သော် မုန့်လာမပို့သောကြောင့် ရှစ်ယဲ့သူ့ကို လာရှာနေမည်စိုး၍ ယောဖန်းနှင့်ယောထောင်တို့အား မုန့်ပြင်ထားခိုင်းလိုက်သည်။

သို့သော် ကြိုပြင်ထားသောမုန့်များက နှစ်ရက်သုံးရက်သာခံသည်။ အဆုံးတွင် ထိုမုန့်များအားလုံးက ဝမ်ချီ၊ ယောဖန်းနှင့်ယောထောင်တို့၏ပါးစပ်ထဲသာ ရောက်သွားတော့သည်။

ထိုနေ့မွန်းလွဲပိုင်းတွင် ဝမ်ချီက ခြံနောက်ဖေးရှိကုလားထိုင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းကာ နေပူဆာလှုံနေခိုက် ယောဖန်းကရုတ်တရက်အပြေးရောက်လာပြီး သခင်လေးလီရောက်နေကြောင်း လာပြော၏။

ဝမ်ချီ တစ်ခဏမျှဇဝေဇဝါဖြစ်သွားပြီးမှ သခင်လေးလီဆိုသူမှာ လက်ဖက်ရည်ဧည့်ခံပွဲတွင် ရှစ်ယဲ့ဆွဲခဲ့သည့် ဇာမဏီငှက်ကို ကြက်ပုံဟုပြောခဲ့သည့် လီယွီဖြစ်ကြောင်း သတိရသွားသည်။

လီယွီနှင့်ပတ်သတ်ပြီး ခံစားချက်မကောင်းသောကြောင့် သသ ထွက်မတွေ့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သို့သော် ယောဖန်းက ချက်ချင်းမသွားသေးဘဲဆက်ပြောလာသည်။

"သခင်လေးဝမ်... သခင်လေးလီက ကျွန်မတို့ရဲ့ဝါးပုလွေအိမ်တော်ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဒူးထောက်ပြီး သခင်လေးကိုသူလာတောင်းပန်တာပါလို့ပြောနေတယ်... မျက်နှာချင်းဆိုင်မတောင်းပန်ရမချင်း မပြန်ဘူးတဲ့…"

ဝမ်ချီ: "......."

လာပြန်ပြီ ဒီဒူးထောက်တောင်းပန်တာ....

လီယွီက သူ့ဆီသို့မလာမီ ကျန်းချိုက်ဟွေ့ထံမှ အကြံဥာဏ်တောင်းခဲ့ပုံပင်။

သို့သော် နန်းတွင်းသူများနှင့် အထိန်းတော်များ၊ မိန်းမစိုးများက ဝါးပုလွေအိမ်တော်ရှေ့တွင် ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လုပ်နေကြသောကြောင့် လီယွီကို အချိန်ကြာမြင့်စွာဆက်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်နေခိုင်း၍မဖြစ်ပေ။ ထို့ကြောင့် နာရီဝက်ခန့်ကြာသောအခါ ပေတေတေနှင့်ဆက်ဒူးထောက်နေသည့်လီယွီအား အထဲဝင်စေရန် ယောဖန်းကို သူပြောလိုက်သည်။

လီယွီ၏ဟန်ပန်အမူအရာက ယခင်အတိုင်း မပြောင်းလဲသော်လည်း ကိုယ်ကာယပိုင်းမှာမူ အတော်အတန်ပြောင်းလဲသွားသည်။ ကိုယ်အလေးချိန် သိသိသာသာကျသွားပြီးမျက်ကွင်းများကလည်း ညိုမည်းကာချိုင့်ခွက်နေသည်။ အထူးသဖြင့် လည်ပင်းပေါ်ရှိ အပြာပုပ်ရောင်သန်းနေသော လက်ရာကြီးမှာ ထိတ်လန့်စဖွယ်ကောင်းလှသည်။

လီယွီ၏ လည်ပင်းပေါ်မှလက်ရာကြီးအား ဝမ်ချီ အချိန်အတော်ကြာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက်သူ့ကိုယ်သူသတိပြန်ကပ်ကာ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသောအမူအရာဖြင့် အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။

ရှစ်ယဲ့သူ့မေးစေ့ကို ဆွဲညှစ်လာသည့်အခါတိုင်း နာလှ၊ ကြမ်းတမ်းလှပြီဟု ဝမ်ချီထင်ခဲ့မိသော်လည်း လီယွီကိုလည်ပင်းညှစ်ခဲ့သည့်အချိန်ကနှင့်ယှဥ်လျှင် ရှစ်ယဲ့က သူ့အပေါ်တွင် အတော်လေးညင်သာလှသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

လီယွီက လက်ဆောင်ပဏ္ဍာပစ္စည်းအများအပြားကို ယူလာပြီး စားပွဲပေါ်တွင် ဘေးချင်းကပ်လျက် စီစီရီရီတင်ထားသည်။

"သခင်လေးဝမ် လက်ဖက်ရည်ဧည့်ခံပွဲမှာတုန်းက ကျွန်တော့်ဘက်က စမှားခဲ့တာပါ... ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာလည်း ကိုယ့်အမှားကို အများကြီးဆင်ခြင်သုံးသပ်ခဲ့ပါတယ်... အဲဒီနေ့တုန်းက သခင်လေးအပေါ် ရိုင်းပျခဲ့မိတဲ့အတွက်ကျွန်တော်ထပ်ပြီး တောင်းပန်ပါတယ်...ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ…"

သခင်လေးလီက ခေါင်းငုံ့ကာ ဝမ်ချီအား လေးလေးနက်နက်တောင်းပန်လာသည်။

ဝမ်ချီပြန်ပြောလိုက်သည်။

"သခင်လေးလီအနေနဲ့ အရှင့်သားကိုပဲတောင်းပန်ရမှာ...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီပန်းချီက အရှင့်သားကိုယ်တိုင်ဆွဲခဲ့တဲ့ပန်းချီလေ..."

သူ့စကားအဆုံး လီယွီက တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားဟန်ဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီကာ ခေါင်းဆက်ငုံ့နေရင်းလျက် ပြောလာသည်။

"ကျွန်တော် အရှင့်သားဆီသွားပြီး တောင်းပန်ပြီးပါပြီ... ဒါပေမဲ့ အရှင့်သားက သခင်လေးဝမ်ခွင့်လွှတ်ပေးမှ သူလည်းခွင့်လွှတ်မယ်လို့ ပြောလိုက်လို့ပါ…"

ဝမ်ချီ: "......."

ခွေးမင်းသားက အကုန်လုံးကို ငါ့အပေါ်လွှဲချနေတော့တာပဲ....

"ထားလိုက်တော့..."

ဝမ်ချီစိတ်မောစွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။

"ကိစ္စတွေကလည်း ဖြစ်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ ဘာမှလုပ်လို့လည်း မရတော့ဘူးလေ... ခွင့်လွှတ်ပေးပြီးသားမို့လို့ ထပ်ပြီးတောင်းပန်မနေပါနဲ့တော့…"

သူ့စကားအဆုံး လီယွီ၏မျက်နှာမှာ ချက်ချင်းဝင်းပသွားပြီး အားတက်သရောပြောလာသည်။

"သခင်လေးဝမ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...သခင်လေးရဲ့ကြင်နာမှုကိုကျွန်တော်ဒီတစ်သက်မမေ့ပါဘူး…"

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် စားပွဲဆီသို့အပြေးသွားကာ လက်ဆောင်ပစ္စည်းပုံထဲမှ သစ်သားဘူးတစ်ဘူးကို မွေီနှောက်ရှာဖွေနေလေသည်။ ထို့နောက် ဝမ်ချီအားပြရန် သစ်သားဘူးကို ယောဖန်းလက်ထဲသို့ ကမ်းပေးလိုက်သည်။

"ဒီဟာက ကျွန်တော့်အမေပို့လာတဲ့ဂျင်ဆင်းပါ... နှစ်ပေါင်းတစ်ရာနေမှ တစ်ခေါက်ပေါက်တဲ့ဂျင်ဆင်းမို့လို့ ရှားပါးရတနာလို့ ပြောလို့ရပါတယ်... ကိုယ်ဝန်ဆောင်တဲ့အချိန်မှာလည်း ဆေးဖြစ်ဝါးဖြစ်သုံးလို့ရပါတယ်…"

လီယွီက ရတနာတစ်ပါးကို လက်ဆောင်ပေးနေသည့်နှယ် လေးလေးနက်နက်ပြောလာသည်။

"လက်ခံပေးပါ သခင်လေးဝမ်..."

ဂျင်ဆင်းဘူးကိုယူကြည့်ရန် လက်လှမ်းနေခိုက် ကြားလိုက်ရသော လီယွီ၏စကားများကြောင့် ဝမ်ချီ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရုတ်တရက်နီမြန်းလာကာ လက်ကိုအမြန်ပြန်ရုတ်လိုက်သည်။

ဝမ်ချီက လေးတွဲ့စွာပြန်ပြောလိုက်သည်။

"သခင်လေးလီရဲ့စေတနာကို ကျေးဇူးတင်ပေမဲ့ ကျွန်တော်အဲဒီဂျင်ဆင်းကို မလိုပါဘူး..."

လီယွီ: "မဟုတ်တာ...သေချာပေါက်လိုတာပေါ့သခင်လေးဝမ်...."

ဝမ်ချီ: "မလိုပါဘူး..."

လီယွီ: "သခင်လေးဝမ်အတွက် ဂျင်ဆင်းကတကယ့်ကိုလိုအပ်တာပါ...ကျွန်တော့်အမေက ကျွန်တော့်ကိုကိုယ်ဝန်ဆောင်ကာလမှာ ဆေးဖြစ်ဝါးဖြစ်သုံးဖို့ ပေးထားပေမဲ့ အခုအချိန်မှာတော့ မသုံးနိုင်သေးဘူးနဲ့တူပါရဲ့…"

ထိုသို့ပြောရင်း လီယွီကညှိုးငယ်စွာပြုံးလျက် ဝမ်ချီအား မနာလိုအားကျသည့်မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လာသည်။

အချိန်တစ်ခုကြာမှ ဝမ်ချီတစ်စုံတစ်ခုကိုရုတ်တရက်အတွေးပေါက်သွားတော့သည်။

"အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျွန်တော်လည်း အခုချိန်မှာ ဂျင်ဆင်းကိုသုံးလို့မရသေးပါဘူး..."

သူ့စကားအဆုံး လီယွီက ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားဟန်ဖြင့် သူ့ကိုခေါင်းအစခြေအဆုံးကြည့်ကာ အံ့ဩတကြီးမေးလာသည်။

"သခင်လေးဝမ်က ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာမဟုတ်ဘူးလားဟင်...ဘာလို့ သုံးလို့မရရမှာလဲ..."

ဝမ်ချီ တစ်ခဏမျှဆွံ့အသွားသည်။

"ကျွန်တော်ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်လို့ သခင်လေးလီကို ဘယ်သူပြောလဲ..."

လီယွီက ခေါင်းကုတ်ကာ ဇဝေဇဝါနှင့်ပြန်ပြောလာသည်။

"ဟို...သခင်လေးဝမ်က ဒီတစ်လော အရင်ကထက် နည်းနည်းလေးပိုဝလာတော့ ကျွန်တော်ကကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ထင်သွားတာ…"

ဝမ်ချီ: "......."

ဒီတစ်လော နင်းကန်စားသောက်နေမိတဲ့ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်ပဲ...

လီယွီကို မရှင်းပြ၍မဖြစ်တော့ဟု ဝမ်ချီတွေးလိုက်မိသည်။

"မဟုတ်ပါဘူး...ကျွန်တော်က ဒီအတိုင်း..."

သို့သော်မထင်မှတ်ထားစွာဖြင့် သခင်လေးလီက လက်ကာပြကာ အရာအားလုံးကို နားလည်သဘောပေါက်သလိုပြောလာသည်။

"သခင်လေးဝမ် ရှင်းပြစရာမလိုပါဘူး...ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်...အမေကလည်း ပြောဖူးတယ်လေ...တချို့လူတွေကျတော့ ကလေးလမစေ့သေးခင် ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကိစ္စကို တခြားလူတွေကိုပြောပြဖို့ အဆင်မပြေလောက်ဘူးတဲ့…"

ဝမ်ချီ: "......."

ဝမ်ချီနှုတ်ဆိတ်နေသောအခါ လီယွီက သူ့ရင်ပုတ်သူပုတ်ရင်း ကျိန်ဆိုကတိပြုလာသည်။

"ကျွန်တော်က ပါးစပ်လုံပါတယ်...ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူ့ကိုမှပြန်မပြောဘူး...သခင်လေးဝမ်စိတ်ချလက်ချအနားယူပါနော်…"

ဝမ်ချီက အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ စကားတစ်ခွန်းမျှမပြောနိုင်ဘဲ ဆွံ့အသွားသည်။

"ကိုယ်ဝန်ရှိတာမဟုတ်ပါဘူး...ဒီရက်ပိုင်း ကျွန်တော်အစားများသွားလို့ ကိုယ်အလေးချိန်တက်လာတာပါ…"

"ဟုတ်တယ်...ဟုတ်တယ်…သခင်လေးဝမ်က ဝလာရုံပါ..."

လီယွီက အားနာသည့်ဟန်ဖြင့် သူ့နောက်သံယောင်လိုက် ပြောသည်။

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် ဆရာ့ထံမှ ချီးကျူးခံလိုက်ရသည့်မူလတန်းကျောင်းသားတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဝမ်ချီအား ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာ မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြလာသည်။

ဝမ်ချီ: "......."

သူ သွေးအန်မိတော့မည်။

နောက်ဆုံးတွင် သူနှုတ်ဆိတ်နေလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်သူရှင်းပြရန် မည်မျှကြိုးစားသည်ဖြစ်စေ သခင်လေးလီက လိုရာဆွဲတွေးနေသောကြောင့်ပင်။

လီယွီက မျက်စိနှင့်တပ်အပ်မြင်နေရသောအရာကိုသာ ယုံသောသူဖြစ်သည်။ ထိုအရာကလည်း သူဝလာသည်ဟူသောအချက်ပင်။

ပါးလျလျရေခဲချပ်အပေါ် လမ်းလျှောက်နေရသကဲ့သို့ရှင်သန်နေထိုင်ရန်ခက်ခဲလှသော ဤရှေးခေတ်ကြီးတွင်ပင် ကိုယ်အလေးချိန်တက်နိုင်သေးသည်ကို တွေးလိုက်မိသောအခါ ဝမ်ချီ၏စိတ်ထဲတွင် မျက်ရည်ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျနေပြီဖြစ်သည်။

ငါ တကယ်ဝလာတာပဲ...

လီယွီထွက်သွားပြီးနောက် ဘေးတွင်ရပ်နေသည့် ယောဖန်းကို သူလှမ်းမေးလိုက်သည်။

"ငါ အဲ့လောက်တောင်ဝလာတာလား..."

ယောဖန်းက သူ့ကိုတစ်ခဏမျှအသေအချာစိုက်ကြည့်သည်။

အမှန်တွင် ဝမ်ချီ ကိုယ်အလေးချိန်တက်လာသည်မှာ အတော်လေးသိသာလှသည်။ လီယွီအပြင် ဝမ်ချီအားအနီးကပ်အခစားဝင်နေသည့် ယောဖန်းလည်း ကိုယ်အလေးချိန်တက်လာသည်ကို သတိထားမိသည်။

သို့သော် သခင်လေးဝမ်က ကိုယ်အလေးချိန်တက်လာသော်လည်း အခြားလူများကဲ့သို့ ပုံပျက်ပန်းပျက်နှင့် ရုပ်မဆိုးသွားပေ။ ရုပ်မဆိုးသည့်အပြင် ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးနှင့် ယခင်ကထက်ပိုသွက်လက်ကာ ချစ်စရာကောင်းလာသည်။

ဝမ်ချီ နန်းတော်ထဲသို့ ပထမဆုံးရောက်လာသည့်အချိန်က လေတိုက်လိုက်လျှင် လွှင့်သွားတော့မည့်နှယ် ပိန်လှီလွန်းလှသည်။ ထို့အပြင် အမြဲလိုလိုမျက်မှောင်ကြုံ့နေကာ တစ်ခုခုကို စဥ်းစားနေဟန်ဖြင့် တိတ်တဆိတ် ထိုင်နေတတ်သည်။ နုနယ်ချည့်နဲ့ကာ ယခုကဲ့သို့လည်း ကြည့်ကောင်းမနေပေ။

ထိုအကြောင်းကိုစဥ်းစားရင်း ယောဖန်းတစ်ယောက် သခင်လေးဝမ်ကို နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်မိသည်။

ယောဖန်း၏နှစ်သိမ့်စကားကို ကြားပြီးမှ ဝမ်ချီ ပို၍နေသာထိုင်သာရှိသွားတော့သည်။

ထို့နောက် ယောဖန်းက ရုတ်တရက်စကားလမ်းကြောင်းလွှဲသွားသည်။

"သခင်လေးဝမ်...နန်းတွင်းသမားတော်ကို ဆင့်ခေါ်ကြည့်ပါလားဟင်...သခင်လေး တကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…"

သူမ၏စကားအဆုံး ဝမ်ချီ အတော်လေးအံ့ဩသွားပြီး အမြန်ခေါင်းခါလိုက်မိသည်။

"အဲဒီအကြောင်း စဥ်းတောင်မစဥ်းစားနဲ့...လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး…"

ယောဖန်းကပြန်မေးလာသည်။

"ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်တာလဲဟင်..."

ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စများကို မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ရခြင်းက ရှက်စရာကောင်းလွန်းလှသည်ဟု ဝမ်ချီတွေးမိသော်လည်း ယခုအခြေအနေတွင် ရှောင်လွှဲ၍မရတော့သဖြင့် ယောဖန်းအား အမှန်အတိုင်းဝန်ခံလိုက်ရတော့သည်။

"ငါနဲ့ အိမ်ရှေ့စံကြားမှာ ဘာဆိုဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူး... အဲဒီတော့ ကိုယ်ဝန်ရတယ်ဆိုတာ တကယ်အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ကိစ္စပဲ..."

ယောဖန်းက ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။

"ဒါပေမဲ့ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက အရှင့်သားနဲ့သခင်လေးနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ အတူတူရှိနေခဲ့ကြတယ်လေ..."

အတွေးချော်ပြီး ဇွတ်အထင်လွဲနေသည့်ယောဖန်းအား စကားသံထပ်မထွက်လာရန် ဝမ်ချီ လက်ကာပြလိုက်သည်။ ထို့နောက် ယောဖန်းအား တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ကာ လေးလေးနက်နက်ပြောလိုက်သည်။

"အရှင့်သားနဲ့ငါနဲ့က ရေချိုးရုံပဲ...တခြားဘာကိစ္စမှမဖြစ်ခဲ့ဘူး..."

ယောဖန်း: "........"

သူ မှားမြင်သည်လားမသိသော်လည်း ယောဖန်းက သူ့အားအနည်းငယ်မကျေမချမ်းဖြစ်နေသည့်ပုံစံဖြင့် ပြန်စိုက်ကြည့်နေသလိုပင်။

ဝမ်ချီ တိတ်တဆိတ်အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။

ရေချိုးခန်းထဲ မည်သည့်ကိစ္စမှမဖြစ်ခဲ့သလို သူဘာမှလည်းမမြင်ခဲ့ပေ။

ဤရက်ပိုင်းအတွင်း ရှစ်ယဲ့၏နှောင့်ယှက်မှုကို မခံရသောကြောင့် ဝမ်ချီ၏ဘဝက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်းချမ်းနေသည်။

သို့သော် ထိုရှားပါးလွန်းလှသည့် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်းချမ်းမှုက ကြာရှည်မခံပေ။

နေသာသည့် တစ်နေ့သောနေ့လည်ခင်းတွင် မိန်းမစိုးကျိုးက နန်းတော်အပြင်ဘက်မှ လူအတော်များများကို ဦးဆောင်ပြီး ဝါးပုလွေအိမ်တော်ဘက်သို့ ခြေဦးလှည့်လာသည်။

မိန်းမစိုးကျိုးက သူ့အားဦးညွှတ်အရိုအသေပေးကာ တလေးတစားပြောလာသည်။

"သခင်လေးဝမ်...အရှင့်သားက သခင်လေးအတွက်အဝတ်အစားချုပ်ဖို့ ကိုယ်တိုင်းတိုင်းရအောင် အပ်ချုပ်သမတွေလွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်..."

ကုလားထိုင်ပေါ် လှဲလျောင်းရင်း နေပူဆာလှုံနေသည့်ဝမ်ချီက မိန်းမစိုးကျိုး၏စကားကြောင့် အပ်ချုပ်သမများကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။

"ဘာအတွက်အဝတ်ချုပ်မှာလဲ..."

မိန်းမစိုးကျိုးက လေးလေးစားစားပြန်ဖြေသည်။

"သခင်လေးဝမ်အတွက် အထူးသီးသန့်ချုပ်ပေးဖို့ပါ..."

အဝတ်အစားနှင့် ပတ်သတ်သောကြောင့် ဝမ်ချီ ရုတ်တရက်စိိတ်ဝင်စားသွားကာ ထိုင်နေရာမှထလိုက်သည်။

"နှစ်သစ်အတွက် အဝတ်အစားတွေ ချုပ်ပေးနေတာလား..."

ဆောင်းအကုန်နွေအကူးကာလ ဖြစ်သည်ကတစ်ကြောင်း အဝတ်အစားများက ဟောင်းကုန်သည်ကတစ်ကြောင်း ဖြစ်သောကြောင့် သူက အဝတ်အစားအသစ် ချုပ်ချင်နေပြီဖြစ်သည်။

သို့သော် မိန်းမစိုးကျိုးက အသာအယာခေါင်းခါကာ ပြန်ပြောလာသည်။

"အရှင့်သားက ကျွန်တော်မျိုးကို သခင်လေးဝမ်တစ်ယောက်တည်းအတွက်ပဲ အဝတ်ချုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်ထားခိုင်းတာပါ...မက်မွန်ပွင့်ပွဲတော်အတွက် အဝတ်အစားအသစ်ချုပ်ရမှာပါ...နွေဦးရာသီအတွက် အဝတ်အစားတွေလည်းချုပ်ပေးပါ့မယ်…"

ဝမ်ချီ: "......."

မက်မွန်ပွင့်ပွဲတော်လား....

သူ နားကြားမှားသလားဟု ဝမ်ချီတွေးလိုက်မိသည်။

မက်မွန်ပွင့်ပွဲတော်က အဓိကဇာတ်လိုက်အတွက် အရေးအကြီးဆုံးပွဲတော် ဖြစ်ရုံသာမက ဝတ္ထုထဲတွင် ရှစ်ယဲ့ကလည်း မက်မွန်ပွင့်ပွဲတော်သို့ ရောက်မလာခဲ့ပေ။ မင်းသမီးကြီးကိုယ်တိုင် ရှစ်ယဲ့အား မက်မွန်ပွင့်ပွဲတော်သို့ ဖိတ်ခဲ့သော်လည်း ရှစ်ယဲ့က အနည်းငယ်မှ စိတ်ဝင်စားပုံမရပေ။

ဒါဆိုရင် ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး စိတ်ပြောင်းသွားတာလဲ…

အဝတ်ချုပ်ရန် ကိုယ်တိုင်းတိုင်းနေခိုက် ဝမ်ချီက မိန်းမစိုးကျိုးကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။

"မိန်းမစိုးကျိုး အရှင့်သားရော မက်မွန်ပွင့်ပွဲတော်ကိုသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီလား..."

ဘေးတွင်ရပ်နေသည့်မိန်းမစိုးကျိုးက တစ်ခဏမျှစဥ်းစားပြီးနောက် ပြန်ဖြေသည်။

"အရှင့်သားနဲ့ သခင်လေးက အတူတူတက်ရမှာလေ..."

ဝမ်ချီဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်

"ကျွန်တော်လား...ဘာလို့လဲ…"

မိန်းမစိုးကျိုးက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြန်ပြောလာသည်။

"အရှင့်သားက သူနဲ့အတူပွဲတက်ဖို့ သခင်လေးကိုရွေးထားလို့လေ..."

ဝမ်ချီ: "........"

မိန်းမစိုးကျိုးက ဆက်ပြောသည်။

"ပြီးတော့...အရှင့်သားနဲ့အတူ ပွဲတက်ရမဲ့လူက သခင်လေးတစ်ယောက်တည်းပါပဲ…"

ဝမ်ချီ: "........."

မဖြစ်ဘူးလေ...

💮💮💮

Prev Next