အပိုင်း ၁၄၄

လျို့ဝှက်သောသူကြွယ်၏ ချစ်ဇနီးလေး  

အပိုင်း ၁၄၄ - ရွှေ့ရွှေ့ 

ရွှေ့ရွှေ့ အသက်သုံးနှစ်အရွယ်မှာ ယဲ့ဆွေနဲ့ ချန်ရှု့က  သူ့ကို အလည်အပတ်ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ဟိုတယ်သို့ရောက်သောအခါ အနီးပတ်ဝန်းကျင်တွင် သရဲခြောက်သည်ဟူသော ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်တစ်ခုက ကြားလိုက်ရသည်။ 

အနက်ရောင် ရထားလုံးသည် ညသန်းခေါင်ယံတွင် ပေါ်လာပြီး အထဲတွင် လှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦး ရှိကြောင်း ဒေသခံများက ပြောသည်။ သူမနဲ့ လိုက်ဖို့ ယောက်ျားချောတွေကို ဖိတ်ခေါ်သည်။ 

ဒီလှပတဲ့ သရဲတစ္ဆေက လူတွေကို ဆွဲဆောင်နိုင်တာမို့ သတိထားရမည်။ 

ချန်ရှု့နဲ့ ယဲ့ဆွေတို့က သရဲတစ္ဆေတွေ အများကြီးတွေ့ခဲ့ပြီး ဒီဒဏ္ဍာရီကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။ 

သုံးယောက်သား ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေကြသည်။ ပြတင်းပေါက်ကို မပိတ်ထားသောကြောင့် ဤအခိုက်အတန့်တွင် ဓါတ်ပုံတစ်ပုံသည် လေထုထဲက လွင့်ပျံလာကာ ပြတင်းပေါက်ကို ဖြတ်ပြီး စားပွဲပေါ် ငြိမ်သက်စွာ ကျလာခဲ့သည်။ 

ယဲ့ဆွေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုပန်းချီကားသည် ရှေးခေတ်အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို ပုံဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးသည် လှပသော မျက်လုံးတစ်စုံကိုသာ ဖော်ထားကာ ပရိသတ်တစ်ဦးလို မျက်နှာလွှဲထားသည်။ 

'ဒါပေမယ့် ဒီပန်းချီကားက ဘာလို့ လေထုထဲမှာ ပေါ်လာတာလဲ။ ထူးဆန်းလွန်းတယ်၊ အဲဒါကို လူသားတစ်ယောက်မှ လုပ်ခဲ့တာမဖြစ်နိုင်ဘူး' 

ယဲ့ဆွေက ပန်းချီကားကို ဘေးဖယ်ထားလိုက်ပြီး ချန်ရှု့က ပန်းချီကားကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ့အကြည့်ကို ဆုတ်သွားသည်။ ရွှေ့ရွှေ့ ထမင်းစားနေစဉ် ဟင်းခွက်ကို မတော်တဆ ခေါက်မိသွားသည်။ 

ချန်ရှု့က ပန်းကန်လုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ယက်တောင်ကိုင်ထားတဲ့ လှပတဲ့ ရှေးခေတ်အမျိုးသမီး ပန်းချီကားပေါ်မှာ တင်ခဲ့သည်။   

​နောက်​တစ်​​နေ့​တော့ သူတို့ အပြင်​ထွက်​​တော့မည်​။ သူတို့ မထွက်ခင်မှာ ယဲ့ဆွေက စားပွဲပေါ်မှာ လက်ကိုင်ပုဝါတစ်ထည်ကို တွေ့သွားသည်။ အခန်းတံခါးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပိတ်ထားသည်။ ဒီလက်ကိုင်ပုဝါက ဘယ်ကလာတာလဲ။ သူမ သိချင်သည်။ 

ရဲဆွေက လက်ကိုင်ပုဝါကို ကြည့်သည်။ လက်ကိုင်ပုဝါပေါ်တွင် " ရှင့်ကိုစောင့်နေတယ်" ဆိုတဲ့ စကားလုံးတချို့ ရေးထားသည်။ 

ယဲ့ဆွေက ယမန်နေ့က မြင်ခဲ့သော မိန်းမလှလေး၏ ပန်းချီကားကို သတိရပြီး လက်ကိုင်ပုဝါကို ပြန်ကြည့်ရင်း အနက်ရောင် ဆလွန်းလှသော အမျိုးသမီး၏ ဆွဲဆောင်မှုရှိသော ဒဏ္ဍာရီကို တွေးတောမနေနိုင်တော့ပေ။ 

'လှပတဲ့ တစ္ဆေမိန်းမက ချန်ရှု့ကို စွဲလန်းနေတာ ဖြစ်နိုင်မလား။' 

ယဲ့ဆွေနဲ့ ချန်ရှု့ ဒီကိစ္စကို ပြောပြီး နှုတ်ဆိတ်သွားတယ်။ ခဏကြာတော့ သူက “ဒီလိုဖြစ်ရင် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမလဲဆိုတာ ကြည့်ရအောင်” လို့ ပြောခဲ့သည်။ 

နှစ်ယောက်သား ဒီကိစ္စကို ခဏထားလိုက်ကြပြီး တစ်နေကုန် အပြင်မှာ ကစားဖို့ ရွှေ့ရွှေ့ကို ခေါ်ထွက်သွားကြသည်။ ညနေ ကိုးနာရီမှာ အိမ်ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်ပြီး ဟိုတယ်ကို အတူတူ လမ်းလျှောက်ကြသည်။ 

အပြန်လမ်းက နည်းနည်းဝေးသည်။ လမ်းမှာ လူမရှိဘူး၊ အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ်။ 

ယဲ့ဆွေ နည်းနည်းလှမ်းကြည့်တော့ တစ်ခုခုမှားနေပြီလို့ ခံစားရသည်။ သူမက ချန်ရှု့ကို ကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ "ကျွန်မတို့ ဒီလမ်းကို အရင်က လျှောက်ဖူးတယ် မထင်ဘူးလား" 

ချန်ရှု့က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး လေးနက်စွာပြောခဲ့သည်။ "ကိုယ်တို့ ဒီလမ်းကိုပဲ ထပ်ခါထပ်ခါ လျှောက်နေပုံရတယ်" 

နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်သွားကာ ပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ မနီးမဝေးတွင် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် မတ်တပ်ရပ်နေပြီး လေပြည်သည် အကိုင်းအခက်များမှတစ်ဆင့် လှိုင်းပုတ်ကာ ငိုနေသကဲ့သို့ ညည်းတွားနေသည်။ 

သစ်ပင်၏ အရိပ်သည် မြေပြင်ပေါ်တွင် ညင်သာစွာ လှုပ်ခါပြီး နက်နဲမှောင်မိုက်နေသည်။ ပထမတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့ အေးစက်နေတဲ့ တစ္ဆေလိုပဲ။ 

ယဲ့ဆွေ စိတ်ထဲမှာ မှန်းဆထားပြီးသား။ ဒီအချိန်မှာ ရွှေ့ရွှေ့က ပြောလာခဲ့သည်။ "မေမေ၊ အိပ်ချင်နေပြီ" 

ယဲ့ဆွေ ငုံ့ပြီး ရွှေ့ရွှေ့ကိုကြည့်ကာ မေးခဲ့သည်။  "ပေါင်ပေ့ အိပ်ချင်နေပြီးလား" 

ရွှေ့ရွှေ့က ခေါင်းညိတ်ပြရင်း သူ့မျက်လုံးတွေ မှိတ်လုမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ ချန်ရှု့က ရွှေ့ရွှေ့ကို ပွေ့ချီပြီး သူ့ကို ဖက်ကာ အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ 

ရွှေ့ရွှေ့က အလွန်အိပ်ငိုက်နေပုံရပြီး မကြာမီ အိပ်ပျော်သွားသည်။ 

ယဲ့ဆွေက လမ်းမှာ ဒေသထွက် ကျောက်တုံးလက်ကောက်တစ်စည်းကို ဝယ်လိုက်ပြီး အခုမှ အဆင်ပြေသွားသည်။ ယဲ့ဆွေက ဆွဲကြိုးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ညင်သာစွာ ဆွဲလိုက်သည်။ 

သူမသည် ကျောက်စရစ်ခဲအချို့ကို ကောက်ယူပြီး အမှတ်အသားအဖြစ် သစ်ပင်အောက်တွင် ထားခဲ့သည်။ ချန်ရှု့က ယဲ့ဆွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုများကို မြင်ပြီး သူမကို အနှောက်အယှက် မပေးခဲ့ပေ။ 

ယဲ့ဆွေနဲ့ ချန်ရှု့တို့သည် နောက်တစ်ကြိမ် လှည့်ပတ်ကြည့်ခဲ့ကြပြီး တူညီသော သစ်ပင်ကြီးဆီသို့ ပြန်ရောက်သွားကြသည်။ သစ်ပင်အောက်မှာ ယဲ့ဆွေတင်ထားတဲ့ နူးညံ့တဲ့ ကျောက်စရစ်ခဲနှစ်လုံးက အဲဒီနေရာမှာ လဲလျောင်းနေတုန်းပဲ။ 

ယဲ့ဆွေနဲ့ ချန်ရှု့တို့က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ လမ်းပျောက်သွားကြောင်း သေချာသွားခဲ့ပြီး အစသို့ ပြန်လှည့်လာခဲ့သည်။ 

ယဲ့ဆွေက အားကိုးရာမဲ့နေပြီး တစ္ဆေက သူတို့ကို ဘာကြောင့် တားချင်တာလဲဆိုတာ တွေးနေသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ရွှေ့ရွှေ့က အိပ်ပျော်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် သူ့ကို ရှင်းပြရန် မလိုအပ်တော့ပါ။ 

ယဲ့ဆွေ - "မင်းနဲ့ ငါတို့မှာ ဘာပြဿနာမှ မရှိဘူး။ မင်း ငါတို့ကို အခုလွှတ်ပေးနိုင်မလား" 

ယဲ့ဆွေ အသံက ပဲ့တင်ထပ်ခြင်းမရှိဘဲ လေထဲရောက်သွားပြီး တိတ်ဆိတ်နေဆဲဖြစ်သည်။  ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ သရဲရဲ့တုံ့ပြန်မှုလည်း မရှိဘူး။ 

ကြည့်ရတာ သရဲက စကားပြောမယ့်ပုံမရှိဘူး။  ယဲ့ဆွေ ချန်ရှု့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။ 

ချန်ရှု့က ယဲ့ဆွေ ကို မကြည့်ဘူး။  သူ၏ နက်မှောင်သော မျက်လုံးတွေက အရှေ့ကိုကြည့်နေကာ သူ့အကြည့်က ထိုနေရာတွင် နစ်မြုပ်သွားသည်- “ ရှေ့ကိုကြည့်လိုက် ” 

ချန်ရှု့ လေသံက လေးလံနေသည်။  ယဲ့ဆွေ ထူးဆန်းသွားပြီးတော့ သူမ ခေါင်းကို လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။  သူမ ကြောင်အသွားသည်။  လမ်းရဲ့ လွတ်နေတဲ့ ထောင့်မှာ မည်းနက်နေတဲ့ ထမ်းစင်တစ်ခု ရပ်ထားသည်။ 

မမြင်ရတဲ့ အမှောင်ထဲမှာ မည်းနက်နေတဲ့ ထမ်းစင်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။  ဒီထူးဆန်းတဲ့ မြင်ကွင်းကို ဒီညနေမှာမြင်ရသူတိုင်း ဆံပင်တွေထောင်ကုန်လိမ့်မယ်။ 

ယဲ့ဆွေ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ “ဒီသရဲက… ခါတိုင်းတွေ့နေရတဲ့သရဲတွေနဲ့မတူဘူး ” 

 ထိုအချိန်တွင် လေထဲတွင် မြူခိုးများ ရှိနေပြီး မြူမှုန်များ ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာကာ အမြင်အာရုံက အနည်းငယ် မှုန်ဝါးလာသည်။ 

ယဲ့ဆွေနဲ့ ချန်ရှု့တို့ မျက်လုံးများကို ပြန်ဖွင့်လိုက်သောအခါတွင် မြူခိုးများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ထမ်းစင် နံဘေးတွင် သရဲတစ္ဆေများစွာ ရှိနေခဲ့သည်။ 

ထမ်းစင်၏တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ရှေးခေတ် အ၀တ်အစားများ ဝတ်ဆင်ကာ ရှေးခေတ်ဆံထိုးများ ထိုးထားသော အပျိုစင် နှစ်ယောက်က မျက်နှာဖျော့တော့တော့နဲ့ မီးပုံးကို လက်ထဲတွင် ကိုင်ဆောင်ထားကြသည်။ 

မီးပုံးက အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့ကိုထုတ်ပေးကာ ထမ်းစင် ရှေ့ မြေပြင်ကို လင်းထိန်စေသော်လည်း မီးခိုးစိမ်းရောင်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသည်။ 

 မီးပုံးက ထွန်းထားသော်လည်း မှောင်လာလေ မှုန်မှိုင်းလေပဲ။ ထမ်းစင်ကုလားထိုင်က အောက်ခြေမရှိသော အမှောင်ထုထဲသို့ နစ်မြုပ်သွားပြီး တစ္ဆေက သန်မာသည်။ 

ကန့်လန့်ကာကို မ မတင်ထားဘူး၊ အနက်ရောင် ကန့်လန့်ကာကို ချထားပြီး ထမ်းစင်ထဲမှာ ဘယ်သူရှိလဲဆိုတာ မတွေ့ရပေမယ့် ကျယ်လောင်တဲ့ အသံကြားရသည်။ 

 ကန့်လန့်ကာများမှတဆင့် ကျယ်လောင်တဲ့အသံကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားရလေသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။   

သီချင်းဆိုသံ၊ စောင်းသံ၊ ဤတိတ်ဆိတ်သောမှောင်မိုက်တဲ့ညတွင် တီးမှုတ်ခြင်းက မှန်သကဲ့သို့၊ လူ့ဝိညာဉ်ကို အမှတ်မထင် ဖမ်းစားလိုက်သလိုမျိုး သရဲရဲ့သွေးဆောင်မှုတစ်ခုကဲ့သို့ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ 

ယဲ့ဆွေ ဤနေရာတွင် ဒဏ္ဍာရီကို သတိရမိသွားသည်။  အနက်ရောင်ထမ်းစင်က ညဥ့်နက်ချိန်တွင် လမ်းထောင့်တွင်ပေါ်လာပြီး လှပသောသရဲတစ္ဆေတစ်ကောင်လည်းရှိနေကာ ချောမောသောလူ၏ ဝိညာဉ်ကို ဆွဲဆောင်လိမ့်မည်။ 

ယဲ့ဆွေ ချန်ရှု့ ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ညက မှောင်နေတော့ ချန်ရှု့ မျက်နှာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည်။ သူ့မျက်လုံးများက အလွန်နက်မှောင်နေပြီး နှာခေါင်းသည် အလွန်ဖြောင့်စင်းသည် ပါးလွှာသော နှုတ်ခမ်းတွေက လုံးဝကို ကွေးညွှတ်နေတယ် ပြီးတော့ ကြည့်ရတာ မဆိုးဘူး။ 

ချန်ရှု့ မျက်လုံးများ အနည်းငယ် ပင့်လာခဲ့တယ် ။ မည်သည့် လှုပ်ရှားမှုတွင်မဆို သူ့တွင် သန့်စင်ပြီး ပြေပြစ်သော လေထုကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။  ညဟာ ပိုနက်နဲပြီး ဝေးနေရင်တောင်မှ ညကို ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ တောက်ပတဲ့အရောင်ကို ထပ်လောင်းပေးလိမ့်မည်။ 

ဒီဝိဉာဉ်က ချောမောတဲ့ယောကျ်ားကို  တားရုံပဲ၊ ဒီတစ္ဆေ က နစ်မြုပ်နေပုံရတယ်။ ဘာပဟေဠိဖြစ်စရာလိုလို့လဲ? 

ယဲ့ဆွေ ထမ်းစင်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ သရဲက မထွက်လာသေးသော်လည်း စောင်းသံကိုတော့ သဲ့သဲ့လေး ကြားနေရသည်။  

တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ယဲ့ဆွေ ဦးရေပြားမှာ ထုံကျင်နေသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူမ ချန်ရှု့ ကို ကြည့်လိုက်ပြီး "အခုကျွန်မတို့ သွားကြရအောင်  ”လို့ပြောလိုက်သည်။ 

သရဲတစ္ဆေက အံ့သြဖွယ်ကောင်းလှသည်၊ သူမက သူတို့ကို ဤနေရာ၌ ဇာတ်ကြောင်းအတွက် အထူးပိတ်ဆို့ထားသည်၊ သရဲက မရွေ့သေးစဥ် သူတို့ စောစောထွက်သွားကြသည်။ 

ထိုအချိန်တွင် သရဲက ယဲ့ဆွေ၏ အတွေးများကို ရိပ်မိပုံရသည်။ အပျိုစင်သရဲက သူမရဲ့အသံကို မြှင့်လိုက်ပြီး “သခင် ချန်၊ ခဏလေးစောင့်ပါ  ” 

ယဲ့ဆွေ အဲ့ဘက်ကို ကြည့်လိုက်ရာ အပျိုစင်မလေး ၏လက်ထဲမှ မီးပုံးက လေကြောင့် ယိမ်းယိုင်သွားကာ သူမအသံသည် ရုပ်ရှင်နှင့် ခြားသွားပုံရသည်။ 

 “ကျွန်မတို့ မိန်းမပျိုလေးက သခင်လေး ချန်ကို သဘောကျနေတာ ကြာပါပြီ။ သူနဲ့တွေ့ဆုံဖို့ ဒီည ဒီမှာစောင့်နေတာ  ” 

ယဲ့ဆွေ သက်ပြင်းချပြီး လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ပေ။ သရဲတစ္ဆေအမျိုးသမီးတွေထဲက တစ်ယောက်က  ရှေ့ကို ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းပြီး မီးပုံးက ယိမ်းနွဲ့နေကာ တစ္ဆေအမျိုးသမီးရဲ့ မျက်နှာကို ရောင်ပြန်ဟပ်ပြီး လင်းလာလိုက် မှောင်သွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ 

တစ္ဆေအမျိုးသမီးက မီးပုံးကို မြှောက်လိုက်ပြီး အသံထွက်လာသည်။ “သခင်လေး ချန်၊ သခင့်ရဲ့အခန်းမှာ ပုံတူပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို မြင်ဖူးလား” 

 “အဲဒါ ကျွန်မတို့ မိန်းမပျိုလေးရဲ့ပုံပါပဲ။ ကျွန်မတို့ မိန်းမပျိုလေးရဲ့ အသွင်အပြင်က သခင်လေး ချန် အတွက် ပြီးပြည့်စုံပါတယ် ” 

ထိုအချိန်တွင်၊ ထမ်းစင်ထဲမှ စောင်းသံက ရပ်တန့်သွားပြီး၊ ထမ်းစင်ထဲမှ သရဲမလေးက နောက်တစ်ကြိမ် စောင်း ကို ထပ်တီးရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိပုံရပြီး ချန်ရှု့  အဖြေကို နားထောင်နေသည်။ 

ချန်ရှု့ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ “ဘာ ပုံတူလဲ?”  သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်တဲ့ လူတွေနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့အရာတွေကို သူ ဘယ်တော့မှ ဂရုမစိုက်ဘူး။ 

ယဲ့ဆွေ ပြန်စဥ်းစားကြည့်ပြီး  ချန်ရှု့ကို တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ "အိုး၊ အဲ့ပန်းချီကားက စားပွဲပေါ်မှာ " 

အစေခံ သရဲမလေး -"........." 

ထမ်းစင်ထဲက လှပတဲ့ သရဲတစ္ဆေ - "......" 

ယဲ့ဆွေ -  “...…” ဟေး ဒါကဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဟ။ 

 အစေခံသရဲက လက်မလျော့ဘဲထပ်မေးလာသည်။ "ဒါဆိုလက်ကိုင်ပုဝါ ကော? အဲ့အပေါ်မှာ  စကားနည်းနည်းရေးထားတယ်လေ 'မိန်းမပျိုလေးက  ရှင့်ကိုစောင့်နေမယ် 'ဆိုပြီး " 

လေကြောင့် အခန်းထဲတွင် ပေါ်လာသော လက်ကိုင်ပုဝါကို ချန်ရှု့ သတိရလိုက်သည်။ သူက မကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး "မင်းတို့မိန်းမပျိုလေးက ဒီအရာကို ဘယ်လိုတောင်လွတ်သွားရတာလဲ?” 

ချန်ရှု့ က ဆက်ပြောလိုက်သည်။ " လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ ပုံတူကို မင်းတတ်နိုင်ရင် ဖယ်ပေးပါ။ အဲ့တာက ငါ့အတွက် အဆင်မပြေဘူးထင်တယ် " 

ဤလှပသော သရဲတစ္ဆေက ပြောခြင်းကို မကြိုက်သလို ချန်ရှု့ကလည်း လုံးဝ ဂရုမစိုက်ပေ။ သူက စာကို စိတ်အနှာင့်အယှက်ဖြစ်သလို ခံစားရသည်။ 

ယဲ့ဆွေက ဒါကို ရယ်စရာလို့ ထင်ခဲ့သည်။ ထမ်းစင်ထဲက အလှသရဲရဲ့ နှလုံးသားကို ရိုက်ချိုးခံရပြီး ပြန်မဆက်နိုင်တော့ဘူးလို့ သူမ လေးလေးနက်နက် သံသယဖြစ်မိသည် 

လှပသော သရဲက ချန်ရှု့ ဤမျှ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။  အစေခံ သရဲ၏မျက်နှာမှာ အနည်းငယ် ဒေါသဖြစ်နေသည် - “သခင်လေး ချန်ကို စံအိမ်ကို ဖိတ်ဖို့ ကျွန်မတို့မိန်းမပျိုက တောင်းဆိုထားတယ်။  သခင်လေး ချန် ဒီလောက်စိတ်ရှုပ်နေမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး  ” 

ယဲ့ဆွေ မျက်နှာမှာ နစ်မြုပ်သွားသည်။ - “လူနဲ့ သရဲတစ္ဆေကြားက ခြားနားချက်ကို မင်းမသိဘူးလား ” 

“လူတစ်ယောက်လို တူညီတဲ့ခံစားချက်ကို ရရင် ဒါဟာ တိုက်ဆိုင်မှုပါပဲ။  သူတို့က မင်းကို စိတ်မဝင်စားဘူးဆိုရင် သူတို့ကို မင်းရဲ့အကြိုက်တွေကို လက်ခံဖို့ အတင်းအကျပ်ခိုင်းစေတာက ရွံရှာဖွယ်ကောင်းစေနိုင်တယ် ” 

အစေခံသရဲက ပို၍ပင် ဒေါသကြီးလာသည်- “နင်....…” 

ထိုအချိန်တွင် ကားထဲမှ နူးညံ့လှသော အသံတစ်ခုက ထမ်းစင်ပေါ်မှ တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည် - "မရိုင်းစိုင်းနဲ့" 

သရဲက ချက်ချင်း ပါးစပ်ပိတ်သွားပြီး စက္ကန့်အနည်းငယ်အကြာမှာတော့ ရိုရိုသေသေပြန်ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်မ   ” 

ပထမတော့ ထမ်းစင်ထဲမှာ လှုပ်ရှားမှုမရှိခဲ့ဘူး။ ခဏအကြာတွင် ကျယ်လောင်သောအသံကိုကြားရပြီး သက်ပြင်းချကာ အားကိုးရာမဲ့နေပုံရသည်။ အစေခံသရဲအသံက ထွက်လာသည်– “ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး  ” 

သခင် ထွက်လာကြောင်းကို ယဲ့ဆွေ သိသည်။  ဒီညအချိန်တွေ အားလုံးပြီးသွားတော့ ဒီအလှလေး သရဲက ဘယ်လိုပုံစံရှိလဲဆိုတာကို သူမ သိချင်မိသွားသည်။ 

ထိုအချိန်တွင် ကန့်လန့်ကာကို ညင်သာစွာ ဆွဲလိုက်ပြီး ထမ်းစင်၏ အစွန်းတွင် အလွန်ဖျော့သော လက်တစ်ဖက်၊ လက်ချောင်း ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်လေးတွေက ဖြူဖွေးနေသည်။ 

ယဲ့ဆွေ တွေးလိုက်သည်။ ဒီလက်ကို ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့တင် အရမ်းလှတာပဲ၊ မျက်နှာက ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး? 

ယဲ့ဆွေ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဆက်ကြည့်လိုက်သည်။  သရဲတစ္ဆေအမြောက်အမြား ရောက်ရှိလာပြီး ကန့်လန့်ကာများကို ရုတ်သိမ်းကာ အတွင်းပိုင်းအခြေအနေကို နောက်ဆုံးတွင် ပြသခဲ့သည်။ 

လှပသော သရဲက သူမ၏ ခေါင်းကို ငုံ့ထားပြီး သူမ၏ ၀တ်စုံကို ကိုင်ထားတော့ မျက်နှာကို မမြင်နိုင်ပေ။ 

 ယဲ့ဆွေက သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပုံသဏ္ဍာန် ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ ဆံပင်ကိုမြင့်မြင့်စည်းထားပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ ၀တ်စုံက အရောင်ဖျော့ဖျော့ရှိကာ ပြေပြစ်သော ပုံစံများဖြင့် ခြယ်လှယ်ထားတာကိုသာ မြင်နိုင်ခဲ့သည်။ 

လှပသော သရဲမက မတ်တပ်ရပ်လိုက်သောအခါ၊ သူမက အဝတ်အစားကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပြီး ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။ ယဲ့ဆွေ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ သူမ ဘာကြောင့် မျက်နှာလွှားဇာကို ၀တ်ထားတာလဲ? 

လှပသော သရဲ၏ မျက်နှာက ပါးလွှာသောဇာဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားပြီး ကျဉ်းမြောင်းပြီး ကြည့်ကောင်းသော မျက်လုံးတစ်စုံသာပေါ်နေ၏။ ညလေတိုက်လို့ ဇာက လွင့်သွားကာ မေးရိုးဖျော့ဖျော့လေးကိုလည်းမြင်လိုက်ရသည်။ 

ဒါပေမယ့် မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ ဒီသရဲက ကြည့်ကောင်းသည်။  ဝိညာဥ်ရဲ့ ဒဏ္ဍာရီတစ်ခုရှိသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။ 

လှပသော သရဲက ချန်ရှု့၏ အမူအရာကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများက အနည်းငယ် တောက်ပလာသည်။  ထို့နောက် သူမ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ခေါင်းငုံ့ကာ နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။ 

“အမျိုးသမီးအစေခံတွေရဲ့ အပြုအမူအတွက်  တောင်းပန်ပါတယ်။  ” 

တစ္ဆေ၏ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့်အတူ လေသည်လည်း မွှေးရနံ့များ သယ်ဆောင်လာပုံရသည်။ ယဲ့ဆွေက ချန်ရှု့ ကိုကြည့်ပြီး “ဒီသရဲမက အရမ်းလှတယ်။ သူမက ရှင့်ကိုစိတ်ကူးယဥ်နေတုန်းပဲ။ ရှင်ဘယ်လိုထင်လဲ?  ” 

ချန်ရှု့က ယဲ့ဆွေ နောက်ပြောင်နေမှန်း သိခဲ့ပြီး "စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာကောင်းတယ် " ဆိုတဲ့ စကားတစ်ခွန်းတည်းသာ ထွက်လာခဲ့သည်။   

ချန်ရှု့ ရဲ့ တုံ့ပြန်မှုက အရမ်းကျေနပ်စရာကောင်းသည်။  သူမ သရဲကို ပြန်ကြည့်ကာ မေးခဲ့သည်။ “ရှင်ဘာလို့ ညကြီးသန်းခေါင်ကြီးမှာ မျက်နှာလွှားဇာကို ဝတ်ထားတာလဲ? ” 

လှပသောသရဲက ချန်ရှု့ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ကြည့်ပြီးနောက် သူမ၏ မျက်လုံးများကို အောက်စိုက်ကာ မျက်နှာလွှားဇာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ - "အစေခံရဲ့ မိသားစုက အရင်က အိမ်ထောင်မရှိပါဘူး။ သေတဲ့အထိ ခင်ပွန်းကို ရှာမတွေ့ခဲ့တော့ တစ်ယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့တာ ” 

“ကျွန်မရဲ့မွေးရပ်မြေမှာ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက် တိုက်ရိုက်မမြင်နိုင်အောင် မျက်နှာလွှားဇာဝတ်ရမယ်ဆိုတဲ့ ဓလေ့တစ်ခုရှိတယ်...… သူက ရှင့်ရဲ့ယောကျ်ားကောင်းတစ်ယောက်ပဲ  ” 

သူမနောက်ဆုံးစကားအနည်းငယ်ပြောပြီးသောအခါ လှပသောသရဲက ချန်ရှု့ တစ်ဖန်ပြန်ကြည့်ကာ သူမ၏မျက်နှာမှာ နီရဲနေပုံရသည်။ 

လှပသောသရဲရဲ့မျက်လုံးများ ကတောက်ပနေကာ သူမ၏အသံက မျှော်မှန်းချက်ဖြင့်- "သခင်လေး ချန် က ကျွန်မနဲ့လိုက်မယ်လို့ ကတိပေးရင် သခင်လေး ချန် အတွက် မျက်နှာလွှားဇာကို ကျွန်မ ချွတ်မယ်  ” 

ယဲ့ဆွေ ချန်ရှု့ ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ချန်ရှု့ က အေးစက်စွာပြောလာသည်။  "မင်း ရဲ့ မျက်နှာလွှားဇာကို ဖယ်စရာမလိုဘူး၊ ငါ စိတ်မဝင်စားဘူး  ” 

လှပသော သရဲက ထမ်းစင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ချန်ရှု့ သူမကိုမြင်လိုက်ရင် သူမကို သဘောကျမယ်လို့  ထင်ခဲ့သည်။  သူ ဒီလောက် ရက်စက်စွာ ငြင်းဆန်နေလိမ့်မယ်လို့ သူမ မထင်ခဲ့မိဘူး။ 

လှပသောတစ္ဆေမျက်လုံးများက မျက်ရည်များကျလာသည် - "သခင် ချန်၊ ဒီရဲ့ကျွန်မိသားစုကို ဘာကို မတွေ့ရတာလဲ? ကျွန်​​မရဲ့အိမ်​၊ စား​သောက်​ဖွယ်​ရာ၊ အလှတရား​တွေ....... ရှင်​နဲ့အတူရှိ​နေသမျှ ကာလပတ်​လုံး အဲ့တာကိုရှင်​ရရှိမှာပါ ” 

 “နောက်ပြီး သခင် ချန်က ထူးခြားတဲ့ပုံစံရှိတယ်။  ကျွန်မက သရဲဖြစ်နေရင်တောင် ရှင်ကျွန်မကို မြင်နိုင်တယ်။ကျွန်မ  တစ်သက်လုံး နေသွားနိုင်တယ်......." 

လှပသောသရဲရဲ့ စကားတွေက မပြီးသေးဘူး။  ချန်ရှူ့၏ စိတ်ရှည်မှုက ကန့်သတ်ချက်သို့ ရောက်ရှိသွားသည်။  သူက သူမကို တိုက်ရိုက် နှောင့်ယှက်ခဲ့သည်- "မင်းပြောလို့ ပြီးပြီလား။  ” 

လှပသော သရဲက ထိန်းထားရင်း၊ ချန်ရှု့ မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးအောက်ရှိ အလင်းရောင်က နှင်းခဲထက် ပိုအေးနေသည်- "အရင်ဆုံး မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီး မင်းရဲ့ရယ်စရာကောင်းတဲ့ စိတ်ကူးတွေကို ရပ်လိုက်တော့  ” 

သူက အေးစက်စွာပြောလာသည်– “ဒုတိယအနေနဲ့ မင်းရဲ့အစေခံတွေကိုခေါ်သွား၊ မင်းရဲ့ထမ်းစင်ပေါ်တက်တော့၊ ပြီးတော့ ငါတို့နဲ့အတူထားခဲ့တဲ့ ပုံတူနဲ့လက်ကိုင်ပုဝါကို ယူသွား  ” 

ချန်ရှု့က စကားလုံးတိုင်းကို စိတ်မရှည်သလိုပြောလိုက်သည်။ “ငါတူညီတဲ့စကားလုံးတွေကို ထပ်မပြောချင်ဘူး” 

ချန်ရှု့ လှပသော သရဲကိုပင် မကြည့်ဘဲပြောလိုက်သည်။ "ငါပြောတာကို နားလည်လား?  ” 

လှပသော သရဲက သူမ၏ နှလုံးသားတွေ အကြီးအကျယ် ပျက်စီးသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူမ ပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီး မျက်ရည်များကျလာသည်။ သခင် ချန်က သတိလစ်နေပြီး နှလုံးသားမဲ့သည်။ 

ယဲ့ဆွေ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နောက်ထပ်သရဲကတော့ ဖော်ပြချကြောင့် နှလုံးသားတွေကျိုးပဲ့သွားသည်။ 

ထိုအချိန်တွင် ချန်ရှု့လက်ထဲမှ ရွှေ့ရွှေ့  နိုးလာခဲ့သည်။  ဆူဖြိုးသော လက်ကလေးကို မြှောက်ကာ မျက်လုံးများကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူသည် အနီးနားပတ်ဝန်းကျင်ကို မထင်မရှား စိုက်ကြည့်ရင်း မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။ 

ရွှေ့ရွှေ့က ယဲ့ဆွေကိုကြည့်ရင်း အိပ်ချင်မူးတူးသံနဲ့ပြောလိုက်သည်။ “မာမီ၊ သားတို့ ဘာလို့ ဒီမှာ ရှိနေသေးတာလဲ?  ” 

 ရွှေ့ရွှေ့ နိုးလာတာကို ယဲ့ဆွေတွေ့လိုက်ရသည်။ ယဲ့ဆွေ ရွှေ့ရွှေ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမဆီ လက်ဆန့်လိုက်သည်။  သူ့အမေကို ချီခိုင်းစေချင်နေတာ။ 

ယဲ့ဆွေက သူမ၏ နှလုံးသား ပျော့ပျောင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူမ ရွှေ့ရွှေ့ရဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ညှစ်လိုက်သည်။ " ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ တစ်ခုခု ဖြစ်နေလို့ပါ  ” 

ယဲ့ဆွေ မျက်လုံးထဲမှာ ရွှေ့ရွှေ့ပဲရှိတော့တယ်။ သူမ ဂရုတစိုက်နဲ့မေးလိုက်သည်။ " ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ရဲ့လား" 

ရွှေ့ရွှေ့က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည် - “အွန်း ” 

ရွှေ့ရွှေ့ရဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရတော့ လှပသောသရဲနှင့် အစေခ့်သရဲတွေက သူ့ ကြည့်လာကြသည်။ ရွှေ့ရွှေ့က ချန်ရှု့ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲတွင် နစ်မြုပ်နေသောကြောင့် ရွေ့ရွှေ့ရဲ့မျက်နှာကို သူတို့  ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရပေ။ 

အခု ရွှေ့ရွှေ့က ထလာပြီး ခေါင်းကို မော့လိုက်တော့ သရဲတစ္ဆေတွေအားလုံး သူ့ကို မြင်လိုက်ပြီး မျက်လုံးတွေက လင်းလတ်နေပြီ။ ဒီလောက် လှပတဲ့ အရုပ်လေးက ဘယ်ကရောက်လာတာလဲ? 

ဆူဖြိုးသောမျက်နှာ၊ လှပသော မျက်နှာသွင်ပြင်၊ နှင်းအုပ်စုလေးများကဲ့သို့ပင် လူအများ၏နှလုံးသားများ အရည်ပျော်ကျသွားသည်ကို မြင်တွေ့ရသည်။ 

ယဲ့ဆွေက ရွှေ့ရွှေ့သရဲတစ္ဆေများကို မြင်နိုင်သည်ကို တွေ့ရှိခဲ့သည်။ 

ယဲ့ဆွေက ရွှေ့ရွှေ့ သူတို့ကိုကြောက်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည်။ သူမ နောက်လှည့်ပြီး သရဲတစ္ဆေများကို ကျောပေးထားလိုက်သည်။  သရဲတစ္ဆေတွေက ရွှေ့ရွှေ့ကို မမြင်နိုင်တော့တာကြောင့် သူတို့ရဲ့မျက်နှာတွေက စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်သွားကြသည်။ 

အထူးသဖြင့် လှပသော သရဲ သူမ ရွှေ့ရွှေ့ ကြည့်ရန် မတ်တပ်ထရပ်ခဲ့သည်။ ယခု သူမ ရွှေ့ရွှေ့ကို အာရုံစိုက်နေသောကြောင့် သူမသေဆုံးမှုအတွက် ဝမ်းနည်းနေသေးသည်ကို သူမ မေ့သွားခဲ့သည်။ 

ယဲ့ဆွေ စိတ်မသက်မသာဖြစ်ပြီး ရွှေ့ရွှေ့ ဒီဟာတွေကို မမြင်ရအောင် မျက်လုံးများကို ဖုံးလိုက်သည်။  ရွှေ့ရွှေ့က ယဲ့ဆွေ လက်ကို ဆွဲချပြီး အပြင်ကိုကြည့်ချင်နေသည်။ 

ယဲ့ဆွေက သဘောမတူဘူး။ ရွှေ့ရွှေ့ မျက်လုံးများကို လှန်ကြည့်လိုက်သည်။  သူက သူ၏ဆူဖြိုးသောလက်ဖက်ဖြင့် ယဲ့ဆွေ လက်ကို ညှစ်ကာ ချစ်စဖွယ်ကောင်းအောင် လှုပ်ယမ်းလိုက်သည်။ 

ယဲ့ဆွေ ဒါကိုစဉ်းစားပြီး ငြင်းလိုက်သည်။ ရွှေ့ရွှေ့က ယဲ့ဆွေ သဘောမတူသေးတော့ နှုတ်ခမ်းစူလိုက်ပြီး ချန်ရှု့ကိုကြည့်လာသည်။ 

ချန်ရှု့က ရွှေ့ရွှေ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ရွှေ့ရွှေ့က သူရဲ့သဘောတူချက်ကို လိုချင်တဲ့အခါတိုင်း သူက ယဲ့ဆွေ ဘက်မှာ အမြဲရပ်တည်ဖို့ ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ 

ဒီတစ်ခါလည်း အတူတူပင်။  ချန်ရှု့က ကြမ်းတမ်းစွာပြောခဲ့သည်။– “မင်းမေမေ ပြောတာကို နားထောင်  ” 

ရွှေ့ရွှေ့က ယဲ့ဆွေကို ပြန်ကြည့်ကာ သူ့ပါးစပ်ကလည်း နူးညံ့စွာအော်ခေါ်နေသည်။ "မေမေ၊ မေမေ၊ မေမေ...." 

ယဲ့ဆွေက ဤထွားကြိုင်းသော မုန့်လုံးကြီး တွယ်ကပ်တာကိုခံနေရသည်။ ရွှေ့ရွှေ့က အမြဲတမ်းကြီးထွားပြီး မကြောက်နေသင့်တာကို သူမသိသည်။ 

ယဲ့ဆွေ လမ်းဖယ်ပေးရင်း လှည့်ကာ ရွှေ့ရွှေ့ မျက်လုံးများကို ဆက်လက် ဖုံးထားသော်လည်း ပြင်ပအခြေအနေအချို့ကို ဖော်ထုတ်ရန် သူမ၏ လက်ချောင်းများက အနည်းငယ် ကျယ်သွားသည်။ 

ရွှေ့ရွှေ့ ယဲ့ဆွေရဲ့လက်ချောင်း ကြားထဲကနေ ဖြတ်ပြီး အပြင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ 

မီးပုံးပါသော ထူးဆန်းတဲ့ အနက်ရောင် ထမ်းစင်ကြီးနှင့် သရဲ၏ ဖြူဖျော့သော မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသော်လည်း သူ လုံးဝ မကြောက်ဘူး အံ့သြစရာကောင်းသည်။ 

ရွှေ့ရွှေ့ ဘေးဖယ်ပြီးကြည့်ချင်သော်လည်း မမြင်နိုင်ပေ။  ရွှေ့ရွှေ့က အော်ပြောလာခဲ့သည်။ "မေမေ၊ မေမေ သားကို ပိတ်ထားတယ် " 

 ဒီကလေးအသံလေးတွေက ချစ်စရာကောင်းလွန်းတာကြောင့် ယဲ့ဆွေ က သူမလက်ကိုဖယ်ပေးလိုက်တော့ ရွှေ့ရွှေ့ရဲ့ မြင်ကွင်းက လုံးဝကို ကြည်လင်သွားခဲ့သည်။ 

ရွှေ့ရွှေ့က လှပသော သရဲတစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်ရပြီး   အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်သွားကာ ခေါင်းလှည့်ပြီး ယဲ့ဆွေကိုမေးလိုက်သည်။ “ မေမေ၊ ဒီမိန်းမလှလေးက ဘယ်သူလဲ။  ” 

ယဲ့ဆွေ - “   သရဲ ” 

ရွှေ့ရွှေ့က ထူးထူးခြားခြား မေးလိုက်သည်။ "ဘာလို့ သူမက ဒီမှာထိုင်ငိုနေတာလဲ? 

ယဲ့ဆွေ လှပသောသရဲကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။  “သူက သားရဲ့ဖေဖေကို ခေါ်ဖို့ကြိုးစားတာ။ သားဖေဖေက သူမကို ငြင်းလိုက်လို့လေ  ” 

လှပသောသရဲက ယဲ့ဆွေ စကားကိုကြားသောအခါတွင် သူမသည် ရှက်ရွံ့စွာ ခေါင်းငုံ့ကာ သူမတည်ရှိနေမှုကို လျှော့ချရန် အမှောင်ထဲသို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းခဲ့သည်။ 

ရွှေ့ရွှေ့က သိချင်စိတ်ပြင်းပြလာပြီး ထလာကာ အောက်ကိုတော့မဆင်းဘဲ သူ့အမေကိုမေးလိုက်သည်။  “မေမေ သူမက ဘာဖြစ်လို့ ဖေဖေ့ကို ခေါ်သွားမှာလဲ?” 

ယဲ့ဆွေက သိချင်နေတဲ့ ရွှေ့ရွှေ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။ အဲ့တာကရယ်စရာကောင်းတယ်လို့ သူမထင်မိတယ်။  သူမက ရွှေ့ရွှေ့ရဲ့  နှာခေါင်းကို တို့လိုက်ကာ "ပေါင်ပေ့ မင်းမှာဘာလို့ မေးခွန်းတွေ အများကြီးရှိနေရတာလဲ" 

ရွှေ့ရွှေ့က ပြုံးပြီး ရယ်မောလိုက်သည်။ 

ယဲ့ဆွေက သူတို့ပြောတာကို ဂရုတစိုက်နားထောင်နေတဲ့ ချန်ရှု့ကို ကြည့်ပြီး  "သားရဲ့ဖေဖေက အရမ်းကြည့်ကောင်းနေတာကြောင့် သူမက သားဖေဖေကို အဝေးခေါ်သွားချင်နေတာလေ " 

ရွှေ့ရွှေ့က ယဲ့ဆွေ စကားကို နားမလည်ဘူး။ သူ့အသက်အရွယ်မှာ "ကြည့်ကောင်းရင် အဝေးကိုခေါ်သွားတယ် ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို နားလည်ဖို့ ခက်ခဲသည်။ သူရဲ့ ဝကစ်နေတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုယှက်ပြီး စိတ်ရှုပ်နေသည်။ 

  ခဏနေတော့ သူနားလည်သွားပြီး ပါးစပ်ကမဲ့လာကာ ငိုတော့မယ့်ပုံပေါ်သည် - “ဒီလောက်ကြည့်ကောင်းတဲ့ လူတွေအများကြီးရှိတာကို အဲ့လူတွေကို မမ ခေါ်သွားပါလား ” 

လှပသောတစ္ဆေကို လက်ညိုးထိုးပြကာ ရွှေ့ရွှေ့က မျက်ရည်များကို ကျလာသည်။ - "မမက အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ် မမကိုမုန်းတယ် ဝူးဝူးဝူးးးး..." 

ရုတ်တရက် ရွှေ့ရွှေ့ ထငိုလာသည်နှင့် ယဲ့ဆွေက ကြောက်လန့်တကြား သူ့ပခုံးကို လှမ်းဆွဲကာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်- "ပေါင်ပေ့ မငိုနဲ့တော့နော် " ချန်ရှု့ မျက်လုံးများသည် သရဲတစ္ဆေများကို ကြည့်ကာ နစ်မြုပ်သွားခဲ့သည်။ 

ဤငိုကြွေးသံကြောင့် လှပသောသရဲရဲ့ နှလုံးသားကို နာကျင်စေရုံမျှမက ဤလှပသော အရုပ်လေးက သူမအား စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသည် 

ရွှေ့ရွှေ့က နှာခေါင်းကို ရှုံ့လိုက်ပြီး လှပသောသရဲကို ကြည့်လိုက်သည်။  သူ့ပါးလေးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေက စီးကျနေတုန်းပင်။ "မမက မကောင်းဘူး။ မမ မကောင်းတာတွေ ထပ် မလုပ်နဲ့တော့" 

ယခုတော့ လှပသောသရဲက ရွှေ့ရွှေ့ကို ကြည့်ပြီးတော့  အလျင်စလိုပြောလိုက်သည်။ "ဟုတ်တယ် မမရဲ့အမှားပါ။ မမ မင်းတို့မိသားစုကိုမနှောင့်ယှက်ဘဲ ထွက်သွားပေးမှာပါ" 

ယဲ့ဆွေနဲ့ ချန်ရှု့တို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်နေကြသည်။  ဒီလောက်ခက်ခဲတဲ့ သရဲတစ္ဆေတစ်ကောင်ကို စကားလုံးနည်းနည်းနဲ့ ရွှေ့ရွှေ့က ဆွဲဆောင်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး။  တကယ်ကို မမျှော်လင့်ထားဘူး။ 

လှပသောသရဲက ထမ်းစင်ဆီသို့ ပြန်သွားရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီး ယဲ့ဆွေက သူမကို “ခဏလေး ”လို့ပြောလိုက်သည်။ 

လှပသောသရဲက ရပ်တန့်သွားသည်။ 

ယဲ့ဆွေ - "နောင်မှာ မကောင်းတာတွေ  မလုပ်ပါနဲ့၊ လူတွေရဲ့ဝိညာဉ်ကို မထိနဲ့တော့” 

လှပသောသရဲက စကားမပြောဘဲ အစေခံသရဲက စကားပြောလာသည်။ “ဝိညာဉ်ကို ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ ဒဏ္ဍာရီတွေအားလုံးက အတုကြီး။ ငါတို့မိန်းမပျိုလေးရဲ့ အမြင်ကအရမ်းမြင့်တယ်။  နင့်ရဲ့ယောက်ျားကို ထည့်တွက်ရင် သူမက စုစုပေါင်း လူ သုံးယောက်လောက်ပဲ တွေ့ဖူးတာ ” 

ယဲ့ဆွေနဲ့ ချန်ရှု့တို့ ကြောင်အသွားသည်။ အတုကြီးလား? 

အစေခံသရဲက ဆက်ပြောခဲ့သည်– “ကျန်နှစ်ယောက်က ထမ်းစင်ပေါ်တက်ပြီး ငါတို့မိန်းမပျိုလေး နဲ့ လိုက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါတို့မိန်းမပျိုလေးက သူတို့ကို ထမ်းစင်ပေါ်တင်ခေါ်လာပြီး လမ်းတစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ နောင်တရပြီး သူတို့ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်  ” 

အစေခံသရဲ - “ကျွန်မတို့မိန်းမပျိုလေးက  ဘယ်သူ့ကိုမှ ထိခိုက်အောင်မလုပ်ပါဘူး  ” 

 လှပသောသရဲက ရွှေ့ရွှေ့ကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။ "အရုပ်လေး၊ မင်းရဲ့မမက မင်းကို မလိမ်ပါဘူး။ မမ ဘယ်သူ့ကိုမှ မထိခိုက်စေခဲ့ဘူး  ” 

သူမကို လူတွေက အဓိပ္ပါယ်မရှိလျှောက်ပြောနေကြတာ။ သူမကို နာမည်ကြီးအောင်လုပ်ပြီး အရုပ်လေးကို နားလည်မှုလွဲစေခဲ့တာ။ 

ရွှေ့ရွှေ့က အခုအချိန်မှာ စကားလုံးတွေကို နားမလည်သေးဘူး။ သွယ်ဝိုက်သောနည်းဖြင့်သာ သိပြီး မိန်းမလှလေးကို နားလည်မှုလွဲမှားမိခဲ့တာပင်။  ရွှေ့ရွှေ့က စဉ်းစားရင်း “မမက လူကောင်းလေးပဲ ” ဟု နူးညံ့စွာပြောလိုက်သည်။ 

လှပသော သရဲက ရွှေ့ရွှေ့ သူမကို ချီးမွမ်းနေတာကိုမြင်တော့ ပျော်ပြီး ငိုနေလေသည်။  လှပသောသရဲက စကားဆက်ပြောချင်နေပေမယ့် အစေခံသရဲကသတိပေးလိုက်သည်။ “သခင်မလေး၊ မိုးလင်းခါနီးနေပြီ ” 

ဤအချိန်တွင် ကောင်းကင်ကြီးက အဖြူရောင် ငါးအရိပ်အယောင်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေပြီး အမှောင်ထုက တဖြည်းဖြည်း ကွယ်ပျောက်သွားသည်။ တခဏချင်းမှာ နေရောင်က တောက်ပြီး နေက တိမ်တွေကိုဖြတ်ပြီးတော့ မြေပြင်ပေါ် ဆင်းသက်လာလိမ့်မည်။ 

ဤသရဲတစ္ဆေတွေက အမှောင်ထဲတွင်သာ တည်ရှိနိုင်ပြီး နေရောင်ခြည်မှာ နေလို့မရနိုင်ပါ။ 

လှပသောသရဲက ထွက်ခွာသွားရတော့မယ်။  သူမ ရွှေ့ရွှေ့ကို မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပေ။ "နှုတ်ဆက်ပါတယ်၊ အရုပ်လေး " 

ရွှေ့ရွှေ့က သူမက သရဲလား ဘာလားဆိုတာကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ သူမက ကောင်းမွန်တဲ့အမျိုးသမီးဆိုတာကိုပဲ သူသိသည်။  သူက သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး “နှုတ်ဆက်ပါတယ် မမ လှလှ ” 

လှပသောသရဲက အနက်ရောင်ထမ်းစင်ဆီသို့သွား၍ ကန့်လနွကာများကိုချကာ အရာအားလုံးကို ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့သည်။  သရဲတွေက အနက်ရောင်ထမ်းစင်၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ရပ်နေပြီး မီးပုံးက မှောင်ရိပ်တွင် တောက်ပနေသည်။ 

အနက်ရောင် ထမ်းစင်ကို မ မဘဲနဲ့ လေထဲသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ပျံတက်သွားကာ နောက်သို့ ရွေ့လျားသွားခဲ့သည်။  တိတ်ဆိတ်သောလေထဲတွင်၊ ထမ်းစင်အတွင်းမှ အသံထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ 

 ဒီတစ်ခါတော့ အသံက နှုတ်ဆက်စကားပြောနေသလိုမျိုး အရမ်းဝမ်းနည်းနေသည်။ 

 ထမ်းစင်က တဖြည်းဖြည်း ဝေးကွာသွားကာ ရုတ်တရက် မြူခိုးများ ထပ်မံထွက်ပေါ်လာသည်။  မြူများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီးနောက် အနက်ရောင် ထမ်းစင်ကြီးနှင့် လှပသောသရဲတို့ လုံဝ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ 

လှပသော သရဲ ထွက်ခွာသွားပြီ။ ယဲ့ဆွေက ရွှေ့ရွှေ့ကို ချီပြီး သူ့ရဲ့ မျက်နှာဖောင်းဖောင်းလေးကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နမ်းလိုက်ကာ ချီးကျူးခဲ့သည်– “ပေါင်ပေ့ မင်းက အံ့သြစရာပဲ ” 

လှပသောသရဲကို စကားလုံးအနည်းငယ်နဲ့ ရွှေ့ရွှေ့က ဆွဲဆောင်ထားနိုင်တယ်လို့ ဘယ်သူကထင်မှာလဲ? ချန်ရှု့လိုပဲ ရွှေ့ရွှေ့ သရဲတွေရဲ့ ကြယ်ပွင့်ကြီးပဲ 

ရွှေ့ရွှေ့က ရုတ်တရက် ယဲ့ဆွေရဲ့ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နမ်းတာကိုခံလိုက်ရသည်။ သူက ယဲ့ဆွေကို နားမလည်နိုင်ဘဲ ကြည့်လိုက်သည်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက မျက်လုံးဝိုင်းကြီးနဲ့ ငိုနေတာကိုး။ 

 ထိုအချိန်တွင် ကောင်းကင်က တောက်ပနေပြီး တိမ်တိုက်များကြားမှ နေရောင်ခြည်က အနည်းငယ် ကျဆင်းလာသည်။ 

ယဲ့ဆွေက ရွှေ့ရွှေ့ မြေကြီးပေါ်တွင် ချလိုက်ပြီး ရွှေ့ရွှေ့ရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုကိုင်ထားကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်မှာ ချန်ရှု့ကိုကိုင်ထားသည်။ လူကြီး နှစ်ယောက်၊ ကလေးတစ်ယောက်၊ လက်သုံးဖက်က တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ 

သူတို့ ရှေ့သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်သွားကြပြီး နေမင်းကြီးက သူတို့၏ နောက်ကျောက နွေးထွေးမှု အရိပ်အမြွက်ကို ပြသနေခဲ့သည်။