Chapter 59

💮Chapter 59

အချိန်အတန်ကြာအောင် လက်ဆန့်ထုတ်ထားရသောကြောင့် ဝမ်ချီ၏လက်များ ညောင်းကိုက်လာသော်လည်း ရှစ်ယဲ့က သူပေးနေသည့်ဝတ်ရုံကို လှမ်းမယူသေးပေ။

တစ်ခဏမျှအကြာတွင် ရှစ်ယဲ့က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုအထက်အောက်စုန်ဆန်ကြည့်ပြီး ဖိနပ်မပါ‌သည့် သူ့ခြေထောက်ကို မြင်သောခါ တိုးလျသောလေသံဖြင့် ပြောလာသည်။

"မင်းပဲ ယူထားလိုက်တော့..."

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူ့အားကျောခိုင်းကာ နံရံကိုခုန်ကျော်သွားလေသည်။

တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားသော ရှစ်ယဲ့၏ကျောပြင်ကို ဝမ်ချီ အချိန်အတော်ကြာအောင် ငေးကြည့်နေမိသည်။ တလှပ်လှပ်တိုက်ခတ်နေသော ညလေကြောင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ခိုက်ခိုက်တုန်ယင်နေသော်လည်း ရှစ်ယဲ့၏ဝတ်ရုံကို သူ ပြန်မခြုံထားမိပေ။ ထိုအစား ခြေလှမ်းတို့ကိုခပ်သွက်သွက်လှမ်းကာ အိမ်တော်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။

ယောဖန်းနှင့်ယောထောင်က ညဘက်အချိန်တွင် သူ ဝါးပုလွေအိမ်တော်မှ ထွက်သွားသည်ကို မသိကြပေ။ 

အခုအချိန်လောက်ဆို အိမ်မောကျနေကြလောက်ပြီ...

ဖင်အန်းကိုမူ တစ်စုံတစ်ယောက်က အမိန့်ပေးခိုင်းစေထားသည့် သူလျှိုတစ်ယောက်ဟု သူ သံသယရှိသည့်အချိန်ကတည်းက လက်တိုလက်တောင်းအလုပ်မှန်သမျှ အချိန်ပြည့်လုပ်ခိုင်းခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ယောဖန်းနှင့်ယောထောင်တို့ လုပ်ရမည့်အလုပ်များကိုပါ ဖင်အန်းအားလုပ်ခိုင်းမိသောကြောင့် ဖင်အန်းက သူ့ကို တတ်နိုင်သမျှ မဆုံမိအောင် ရှောင်လာသည်။

ဖင်အန်း သူ့ကိုရှောင်ဖယ်နေလျှင်လည်း သူ့အတွက်ဘာမှမဖြစ်သွားသည်ဖြစ်၍ သူ ဂရုမစိုက်မိပေ။

အိမ်တော်တွင်ရှိနေသောလူအားလုံး အိပ်မောကျနေကြောင်းသေချာသွားမှ ဝမ်ချီက အိပ်ခန်းထဲတွင်အဝတ်အစားများကို ဝင်ယူကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့တိတ်တဆိတ်ဝင်သွားလိုက်သည်။

ရေချိုးခန်းတစ်ခုလုံးက မှောင်မည်းနေပြီး ဖယောင်းတိုင်နှစ်တိုင်မျှ ထွန်းလိုက်လျှင်ပင် ရေချိုးခန်းထောင့်တိုင်းကို ကောင်းကောင်းမြင်ရမည်မဟုတ်ချေ။

ဖယောင်းတိုင်မီးထွန်းလိုက်လျှင် ယောဖန်းနှင့်ယောထောင်တို့ သတိထားမိပြီး အိပ်နေရာမှ နိုးသွားမည်စိုးသောကြောင့် သူ ဖယောင်းတိုင်အားလုံး မထွန်းရဲပေ။ ရေချိုးခန်းထဲ ခဏမျှ ပတ်လျှောက်ကြည့်လိုက်သောအခါ ရေနွေးတည်ရန် လိုနေသည်ကို သူ သတိရသွားသည်။

သို့သော် ရေနွေးတည်သည့်နေရာက မီးဖိုချောင်တွင်ဖြစ်သည်။ မီးဖိုချောင်ကလည်း ဝါးပုလွေအိမ်တော်၏ မြောက်ဘက်ခြမ်းတွင်ရှိနေပြီး ရေချိုးခန်းနှင့်မီးဖိုခန်းကြားတွင် ခြံဝင်းတစ်ခုလုံးခြားထားသည်။

ဤအချိန်၌ ရေချိုးခန်းမှ မီးဖိုခန်းအထိသွားကာ ရေနွေးတည်ခြင်းက သံသယဖြစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။ ထို့အပြင် တည်ပြီးသည့်ရေနွေးကို မီးဖိုချောင်မှ ရေချိုးခန်းသို့ ပြန်သယ်လာရန်မှာ အတော်လေးအားစိုက်ထုတ်ရမည့်ကိစ္စဖြစ်သည်။ 

ယခုအချိန်အထိ သူ့ခြေထောက်များက အားမရှိသလို ပျော့ခွေနေဆဲပင်။ 

ရေချိုးခန်းလေးထဲလာနိုင်ရန်ပင် သူ အတော်လေးကြိုးစားခဲ့ရသည်။ ဝမ်ချီ စိတ်မောစွာဖြင့် သစ်သားစည်ပိုင်းအလွတ်ကြီးကိုမှီကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အဆုံးအထိ ချစ်တင်းမနှောခဲ့ကြသလို ရှစ်ယဲ့ကလည်း သူ့ကိုယ်ထဲတွင် ဘာမှမချန်ထားခဲ့သည့်တိုင် သူ စိတ်မသက်မသာခံစားနေရဆဲပင်။ ထို့အပြင်မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် အချိန်အတန်ကြာအောင် လှဲလျောင်းခဲ့ရသောကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဆံပင်အနှံ့ မြက်တိုမြက်စများကပ်နေ၍ သူ အမြန်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရမည်ဖြစ်သည်။ 

ဝမ်ချီ တစ်ခဏမျှအနားယူလိုက်ပြီးနောက် အားအနည်းငယ်ပြန်ပြည့်လာချိန်တွင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေအေးနှင့်သာ ဆေးကြောသန့်စင်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ 

ကံကောင်းသည်က ယောထောင်နှင့်ယောဖန်းမှာ ရေချိုးခန်းထဲတွင် အမြဲလိုလိုရေဖြည့်ထားခြင်းပင်။ မဟုတ်လျှင်သူ ရေတွင်းအထိ ရေသွားခပ်နေရဦးမည်။

အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ရေလှမ်းယူရန် ပြင်နေချိန်တွင် အပြင်ဘက်မှ တံခါးခေါက်သံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရသည်။

" သခင်လေးဝမ်..."

ဖင်အန်း၏စိုးရိမ်တကြီးအသံက ညအမှောင်ယံထဲတွင် ဟိန်းထွက်လာသည်။

"သခင်လေး အထဲမှာလား…"

ဝမ်ချီ လန့်သွားပြီး ချွတ်ထားသည့် အဝတ်အစားများကို အမြန်ပြန်ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့စိတ်သူတည်ငြိမ်အောင်ထိန်းချုပ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

"အင်း ငါပဲ..."

ဖင်အန်းက ပြန်မေးလာသည်။

"သခင်လေး ရေချိုးချင်လို့လား...."

"ငါနည်းနည်းပူနေလို့ ရေချိုးချင်နေတာ..."

ထိုစကားအဆုံး ဝမ်ချီက အကြံတစ်ခုခုရသွားကာ ရွှင်ပျပျလေသံဖြင့် အပြင်ဘက်တွင် ရပ်စောင့်နေသည့် ဖင်အန်းအားပြောလိုက်သည်။

"ဪ...ဟုတ်သားပဲ...ငါ့အတွက် ရေနွေးသွားတည်ပေးပါဦး..."

ဖင်အန်း တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

ဖင်အန်းထံမှ စကားတစ်ခွန်းမျှ မထွက်လာသော်လည်း တံခါးခေါက်မိသောကြောင့် အတော်လေး နောင်တရနေကြောင်း ဝမ်ချီခန့်မှန်းမိသည်။

တစ်ခဏမျှကြာပြီးနောက် ဖင်အန်းက ပြန်ဖြေလာသည်။

"ဒီအစေခံ သခင်လေးအတွက် ရေနွေးသွားတည်ပေးပါ့မယ်... သခင်လေး ခဏစောင့်ပေးပါ…"

ဖင်အန်းထွက်သွားပြီးနောက် ဝမ်ချီလည်း သစ်သားစည်ပိုင်းထဲတွင် ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။

အချိန်အတန်ကြာပြီးနောက် ရေပုံးသယ်ပြီးရောက်လာသည့်ဖင်အန်း၏ခြေသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ရေပုံးက မကြီးမသေးဖြစ်နေသောကြောင့် သစ်သားစည်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကိုဖြည့်ရန် ရေဆယ်ပုံးမျှလိုသည်။ 

ထို့ကြောင့် ဖင်အန်းက ရေချိုးခန်းနှင့်မီးဖိုချောင်ကို ဆယ်ကြိမ်မျှ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေရသည်။

သစ်သားစည်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ရေဖြည့်ပြီးနောက် ဖင်အန်းမှာ ပင်ပန်းလွန်း၍ မတ်တပ်ပင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့ချေ။ 

ဝမ်ချီက စိတ်ရင်းအတိုင်း ကျေးဇူးတင်စကား‌ပြောလိုက်သည်။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."

ဖင်အန်းက သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ ချွေးစက်များကိုသုတ်ကာ ဖျစ်ညှစ်ပြုံးလျက်‌ ပြန်ပြောလာသည်။

"ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး သခင်လေး...ဒါက အစေခံတစ်ယောက်ရဲ့အလုပ်ပါပဲ…"

ဝမ်ချီ လက်ကာပြလိုက်သည်။

"သွားနားတော့လေ..."

ဖင်အန်းလည်း ရေပုံးကိုကိုင်ကာ ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်သွားရန်ပြင်လိုက်သည်။ 

ထိုစဉ် ဝမ်ချီက တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားသောကြောင့် ဖင်အန်းအား အမြန်ပြန်ပြောလိုက်သည်။ 

"ဪ ဒါနဲ့လေ...မင်း ဟွားမိသားစုနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့သတင်းတွေဘာတွေ ကြားမိသေးလား..."

သူ့စကားအဆုံး ဖင်အန်းက သူ့အားတစ်ခဏမျှ ထူးထူးဆန်းဆန်းကြည့်လာသည်။ 

"သခင်လေးဝမ်က ဟွားမိသားစုအကြောင်းဘာလို့မေးတာလဲဟင်..."

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီမှာဟွားမိသားစုအကြောင်းကို မင်းပဲအသိဆုံးလေ...

ဝမ်ချီစိတ်ထဲတွင်တွေးရင်း ပြောလိုက်သည်။

"အရင်ရက်တွေတုန်းက မယ်မယ်ကြီး(တော်ဝင်မင်းသမီးကြီး)ရဲ့ မွေးနေ့ဧည့်ခံပွဲမှာ ငါ ဟွားမိသားစုဝင်တွေကို တွေ့ခဲ့သေးတယ်... အရှင့်သားရဲ့မယ်တော် မိဖုရားဟွားကလည်း ဟွားမိသားစုဝင်တစ်ယောက်မလား... အဲဒီတော့ သူတို့အကြောင်း ငါနည်းနည်းလောက်ပိုပြီးသိချင်မိလို့ပါ…"

ဝမ်ချီ၏မျက်နှာအမူအရာက အလိမ်အညာတစ်စက်မျှ မပါသည့်ဟန်ပင်။

ဖင်အန်းက တစ်ခဏမျှတုံ့ဆိုင်းနေပြီး ခေါင်းခါရင်း လေးတွဲ့စွာပြောလိုက်သည်။ 

"ဟွားမိသားစုက မြို့တော်မှာ အကျော်ကြားဆုံးမိသားစုပါ... ဟွားမိသားစုနဲ့ ဆွေမျိုးဝေးတဲ့သူတစ်ယောက် ချောင်းဆိုးရင်တောင် မြို့တော်တစ်ခုလုံး စိတ်ပူနေကြတာ... သိမ်နုပ်တဲ့ကျွန်တော်မျိုးလိုအ‌စေခံက ကြီးမြတ်လှတဲ့ ဟွားမိသားစုအကြောင်းကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီးသိနိုင်မှာပါလဲ..."

ဟွားမိသားစုအကြောင်း ပြောချင်ပုံမရသောဖင်အန်းကို ဝမ်ချီလည်း အတင်းအကြပ်ဆက်ပြီးမမေးတော့ဘဲ သွားခွင့်ပြုလိုက်သည်။

ဖင်အန်း ထွက်သွားပြီးနောက် ဝမ်ချီက အဝတ်အစားများချွတ်ကာ သစ်သားစည်ပိုင်းထဲသို့ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

ထိုစဉ် အစောပိုင်းက ရှစ်ယဲ့နှင့်ချစ်တင်းနှောမိလုဆဲဆဲ ဖြစ်ခဲ့မိသည့် အခိုက်အတန့်ကိုပြန်တွေးမိသွားသည်။

အဲဒီတုန်းက ငါ ဘာဖြစ်သွားခဲ့တာလဲ....

ထိုအချိန်တွင် သူက ရှစ်ယဲ့၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ သွေးနံ့မှလွဲ၍ အခြားဘာကိုမှ မတွေးနိုင်ခဲ့ပေ။

သို့သော် ထိုသွေးနံ့က သူ့အတွက် အလွန်ချိုမြနေပြီး ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ပင်။ ထိုရနံ့ကြောင့် ရမ္မက်ဇောတို့က အလိုအလျောက်ဖြစ်တည်လာကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ရှစ်ယဲ့ကိုယ်ကို တစ်ချိန်လုံးပွတ်သပ်ချင်နေမိသည်။

ရှစ်ယဲ့၏သွေးကို သောက်ခဲ့သည့်ညတွင်လည်း ချိုမြိန်လွန်းသည့် သွေးအရသာကို သူ ခံစားမိခဲ့သည်။ ထိုသွေးကိုသောက်ပြီးနောက် သူ့အသိစိတ်များ ဝေဝါးလာကာ ရှစ်ယဲ့နှင့်ခုတင်တစ်ခုတည်း အတူအိပ်နေမိသည်ကို မသိတော့သည်အထိ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ 

သို့သော် ထိုညက ယခုလောက်အထိ ဆိုးဆိုးရွားရွားအသိစိတ်မလွတ်သွားခဲ့ပေ။ 

သွေးပမာဏ ကွာတာကြောင့်များလား....

ထိုညက သူသောက်ခဲ့သော သွေးပမာဏက တစ်ဇွန်းစာခန့်ပင် မရှိချေ။ ယနေ့ည သူ သောက်ခဲ့မိသည့် သွေးပမာဏကမူ ကြောက်ခမန်းလိလိများနေသည်။

ဝမ်ချီ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ရေနွေးထဲတွင်စိမ်ကာ နှာခေါင်းအပေါ်ပိုင်းလေးကိုသာ ဖော်ထားသည်။ ရှုပ်ထွေးလွန်းသည့်ကိစ္စများကို တစ်ခုချင်းစီ‌ အဖြေရှာနေမိသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် အချိန်ကုန်ရုံသာ အဖတ်တင်ပြီး သူ အဖြေမရလာခဲ့ပေ။ 

သေချာတာတစ်ခုကတော့....

ရှစ်ယဲ့၏သွေးက အလွန်အင်အားကြီးပြီး နေရာအတော်များများတွင် အသုံးဝင်သည်။ မယ်မယ်ကြီး(တော်ဝင်မင်းသမီးကြီး)က ရှစ်ယဲ့ဆီသို့ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျရောက်လာပြီး သူ့အားကုပေးရန် ရိုရိုကျိုးကျိုးတောင်းပန်နေသည်မှာ မဆန်းပေ။

နောက်နေ့မနက်တွင် အတော်လေးနေမြင့်သည့်အချိန်မှ ဝမ်ချီနိုးလာခဲ့သည်။

သူ စိတ်ထင်နေသောကြောင့်လား မသိသော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်အနောက်တစ်နေရာဆီမှ နာကျင်မှုကို ယခုအချိန်အထိ ခံစားနေရဆဲပင်။ ထိုနာကျင်မှုနှင့် အထိမခံနိုင်သောခံစားမှုတစ်ခုကြောင့် သူ လမ်းလျှောက်သည့်ပုံစံကပင် အထူးအဆန်းဖြစ်နေ၏။ မနက်စာပြင်နေသည့် ယောထောင်ပင်လျှင် သူ့ကို အထူးအဆန်းကြည့်နေသည်။

ယောထောင်က သူ့အားစိုးရိမ်တကြီးမေးလာသည်။

"သခင်လေး နေမကောင်းဘူးလားဟင်..."

မိန်းကလေးငယ်လေးထံမှ ထိုသို့အမေးခံလိုက်ရသောကြောင့် ဝမ်ချီရှက်သွားကာ သံပတ်ရုပ်တစ်ရုပ်ကဲ့သို့ ခေါင်းကို တတွင်တွင်ခါယမ်းလိုက်သည်။

"မဟုတ်ပါဘူး...နေကောင်းပါတယ်…"

ယောထောင်က ပြန်ပြောလာသည်။

"ဒါပေမဲ့ သခင်လေးရဲ့အသားအရေက ဖြူဖျော့နေတာပဲ...သမားတော်ပင့်ပြီး စစ်ခိုင်းကြည့်ပါလား…"

ဝမ်ချီကိုယ်တိုင်လည်း သမားတော်ပင့်ရန် တွေးမိသော်လည်း ထိုသို့သောနေရာမျိုးကို စစ်ကြည့်ခိုင်းရန်က ရှက်စရာကောင်းလှသည်။ 

တစ်ခဏမျှ စဥ်းစားချင့်ချိန်ပြီးနောက် ယောထောင်၏အကြံကို သူငြင်းလိုက်သည်။ 

"စိတ်မပူပါနဲ့...ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး... မနေ့ညကကောင်းကောင်းမအိပ်ခဲ့ရလို့ပါ...ခဏနေ ပြန်သွားအိပ်လိုက်ဦးမယ်…"

ယောထောင် စိုးရိမ်နေမိသော်လည်း ဝမ်ချီက ခေါင်းမာနေသဖြင့် သူမ ဘာမှဆက်မပြောနိုင်တော့ပေ။ 

မနက်စာစာပြီးနောက် ဝမ်ချီအိပ်ရာပြန်ဝင်ခဲ့သည်။

ရှေးခေတ်အချိန်အခါတွင် အိပ်ရာထဲ၌ တစ်ချိန်လုံးလှဲလျောင်းနေခြင်းက မသင့်တော်ပေ။ ထို့ကြောင့် နေ့ဘက်တွင် သူအိပ်ရာထဲ မလှဲမိအောင် ရှောင်လေ့ရှိသော်လည်း ယခုအခြေအနေတွင်မူ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်နေရန် သက်တောင့်သက်သာမရှိလှသည်ဖြစ်၍ အိပ်ရာထဲလှဲနေရန်သာ တတ်နိုင်သည်။ 

ကံကောင်းသည်က ဝါးပုလွေအိမ်တော်တွင် လူလေးယောက်သာရှိသောကြောင့် သူ အိပ်ရာထဲလှဲအိပ်နေလျှင်ပင် မည်သူမှ သူ့အကြောင်း အတင်းတုပ်ကြမည်မဟုတ်ချေ။

နေ့လယ်ခင်းဘက်တွင် ဝမ်ချီ အာခေါင်ခြောက်လာသောကြောင့် ရေတစ်ခွက်မျှသောက်ရန် အိပ်ရာထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။

သို့သော် အိပ်ခန်းထဲမှထွက်လာသောအခါ သူ့မျက်စိရှေ့တွင် မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် လန့်သွားရသည်။ 

မူလက တိတ်ဆိတ်နေသော ဝါးပုလွေအိမ်တော်ဝင်းထဲတွင် မိန်းမစိုးများ ၊နန်းတွင်းအခြွေအရံများကတန်းစီပြီးရပ်နေ၏။

သူ့အသံကိုကြားသောအခါ ယောထောင်က သူ့ဘက်လှည့်ပြီး ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့်ပြောလာသည်။

"သခင်လေး နိုးနေပြီလား..."

ဝမ်ချီက ခြံထဲတွင် တန်းစီရပ်နေသည့် လူအုပ်ကြီးကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး မေးလိုက်သည်။

"သူတို့တွေကဘယ်သူတွေလဲ..."

ယောထောင်က ပြန်ဖြေလာသည်။

"သခင်လေးကို အလုပ်အကျွေးပြုဖို့ မိန်းမစိုးကျိုးလွှတ်လိုက်တဲ့လူတွေပါ..."

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် ယောထောင်က ထိုအစေခံများအား မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ကာ ကြိမ်းမောင်းလိုက်သည်။

"မင်းတို့အားလုံး သခင်လေးဝမ်ရောက်နေတာကို ဘာလို့မနှုတ်ဆက်ကြတာလဲ..."

ယောထောင်၏ ဩဇာအာဏာပါသည့်လေသံကြောင့် ထိုလူများအားလုံး ​ကြောက်လန့်တကြားဖြင့် ဝမ်ချီအားတညီတညွတ်တည်းနှုတ်ဆက်လာကြသည်။

နန်းတွင်းသူများနှင့် မိန်းမစိုးများအားလုံးကို ဝမ်ချီရေတွက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ 

လူစုစုပေါင်း ရှစ်ယောက်ရှိသည်။ 

ထိုအရေအတွက်က သူ့အတွက် များလွန်းလှသည်။

ဝမ်အိမ်တော်တွင် နေခဲ့စဥ်က သူ့ထံတွင် အခစားဝင်သူမှာ လူနှစ်ယောက်ထက်မပိုခဲ့ပေ။ အရှေ့နန်းတော်တွင် နေစဥ်ကလည်း လူနှစ်ယောက် သုံးယောက်ကိုသာ အခစားဝင်စေခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း လူအများ၏အပြုအစုကို နေသားကျသူ မဟုတ်ခဲ့ပေ။

ယခုမူ သူ့ထံတွင် အခစားဝင်မည့်လူရှစ်ယောက်ကို တစ်ပြိုင်တည်းတွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ဝမ်ချီခေါင်းကိုက်လာသည်။

သို့သော် ထိုတစ်ခဏတွင်းချင်း၌ သူ့ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခုဝင်လာသည်။

"နေပါဦး...ငါတို့ရဲ့ဝါးပုလွေအိမ်တော်က အရမ်းကျဥ်းလွန်းတယ်... အခန်းတွေလည်း သိပ်ပြီးများများစားစားမရှိဘူးလေ... သူတို့က ဘယ်မှာနေမှာလဲ..."

"စိတ်မပူပါနဲ့ သခင်လေးဝမ်...အဲဒီအတွက် မိန်းမစိုးကျိုးက အားလုံးစီစဥ်ထားပြီးသားပါ…"

ယောထောင်က ကျေနပ်အားရစွာပြုံးရင်း​ ပြောလာသည်။

"အရှင့်သားက မိန်းမစိုးကျိုးကို ဒီနေရာနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာရှိတဲ့ ခြံဝင်းတစ်ခု ရှာခိုင်းထားတယ်... အဲဒီနေရာကိုလည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားပြီးပြီဆိုတော့ သူတို့ အဲဒီမှာနေပါလိမ့်မယ်... သခင်လေးဝမ်နဲ့ ကျွန်မတို့တွေလည်း အဲဒီဝင်းထဲမှာလွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝင်ထွက်သွားလာလို့ရတယ်…"

ဝမ်ချီ ကြက်သေသေသွားသည်။

"ဒါတွေအားလုံးကို အရှင့်သား အမိန့်ပေးထားတာလား..."

ယမန်နေ့ညက သူရှစ်ယဲ့၏ဗိုက်နှင့်ရင်ဘတ်ကို မကြောက်မရွံ့ကန်ခဲ့မိသည်။ 

ယခုပြန်တွေးမိသောအခါ ကြောက်စိတ်များက စိုးမိုးဝင်ရောက်လာသည်။ အိမ်ရှေ့စံတစ်ယောက်ကို ကန်ကျောက်မိခြင်းက အကြိမ်တစ်ရာသေဒဏ်ပေးခံရလျှင်ပင် အပြစ်လွတ်ပင်မဟုတ်ချေ။ 

ထိုကိစ္စအတွက် ရှစ်ယဲ့က သူ့ကို ကောင်းကောင်းဆုံးမလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သော်လည်း သူ့အတွေးနှင့်လက်တွေ့ကတခြားစီဖြစ်နေခဲ့သည်။

ထိုအိမ်ရှေ့စံ၏စိတ်က ပင်လယ်ကြမ်းပြင်အောက်ခြေတွင်ကျနေသော အပ်တစ်ချောင်းလိုပင်။ ပုံမှန်အတိုင်း တသမတ်တည်း ဘယ်သောအခါမှ ရှိမနေချေ။ 

"ဒါနဲ့...သခင်လေးဝမ်…"

ယောထောင်က နန်းတွင်းအခြွေအရံတစ်ဦး၏လက်ထဲမှ  သစ်သားဘူးလေးတစ်ဘူးကိုယူကာ သူ့အားလှမ်းပေးလာသည်။ 

"မိန်းမစိုးကျိုးက ဒီဟာလေးကို သခင်လေးဝမ်လက်ထဲအရောက် ပေးခိုင်းထားတာပါ..."

ဝမ်ချီလည်း သူ့အား လှမ်းပေးလာသည့် သစ်သားဘူးကိုယူလိုက်သည်။

"ဒါက ဘာလဲ..."

ယောထောင်က ခေါင်းခါပြသည်။

"ကျွန်မလည်း မသိပါဘူး..."

ဝမ်ချီ ထိုသစ်သားဘူးကို အိပ်ခန်းထဲယူသွားကာ နန်းတွင်းအခြွေအရံများအား ဆုံးမဩဝါဒပေးနေသည့် ယောထောင်၏အသံကို ကျောခိုင်းကာ တံခါးပိတ်ချလိုက်သည်။

သစ်သားဘူးကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ဘူးအဖုံးကို သိချင်စိတ်အပြည့်ဖြင့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

ထို့နောက် သစ်သားဘူးထဲတွင် သူတွေ့လိုက်ရသောအရာက  အလျားရှည်ပြီးတုတ်ခိုင်သည့် ကျောက်စိမ်းချောင်းတစ်ချောင်းပင်။ ထိကိုင်ကြည့်လိုက်သောအခါ ပူနွေးစိုစွတ်မှုကိုတစ်ပြိုင်တည်းခံစားလိုက်ရသည်။ 

ထိုကျောက်စိမ်းချောင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်နှင့် ဝမ်ချီက မည်သည့်အရာဖြစ်ကြောင်း ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားတော့သည်။

ထိုတစ်ခဏတွင်းချင်းတွင် သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းလာသည်။

ကျောက်စိမ်းချောင်းအား သစ်သားဘူးထဲ ပြန်ပစ်ချလိုက်ပြီး သူအံကြိတ်ကာ ပြောလိုက်မိသည်။

အဲဒီခွေးမင်းသား...

........

တစ်ချိန်တည်းတွင် အိမ်ရှေ့စံ၏စာကြည့်ခန်း၌...

ရှစ်ယဲ့က မေးထောက်ကာ အရာရှိများထံမှစာလွှာများကို ပျင်းရိပျင်းတွဲ့ထိုင်ဖတ်နေသည်။ တစ်ခဏအကြာတွင် စာဖတ်နေသည်ကို အာရုံရတော့သောကြောင့် မလှမ်းမကမ်းတွင်ရပ်နေသည့် မိန်းမစိုးကျိုးအား လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

"ငါမင်းကိုခိုင်းထားတဲ့ဟာ ပြင်ပြီးသွားပြီလား..."

"ဟုတ်ကဲ့ ပြင်ပြီးသွားပါပြီ... အဲဒီလက်ဆောင်ကိုလည်းသခင်လေးဝမ်ဆီ သွားပို့ခိုင်းလိုက်ပါပြီ… သခင်လေးဝမ်နဲ့အသင့်တော်ဆုံးဖြစ်မဲ့ လက်ဆောင်မျိုးကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် လက်မှုပညာရှင်ကို ပြောပြီးပြင်ပေးခဲ့တာ... အဲဒီလက်ဆောင်ကိုရရင် သခင်လေးဝမ် ပျော်သွားမှာကျိန်းသေပါတယ်..."

မိန်းမစိုးကျိုးက ဦးညွှတ်ရင်းတရိုတသေပြန်ဖြေသည်။

ရှစ်ယဲ့:  "သိပ်ကောင်းတယ်..."

မိန်းမစိုးကျိုးက ဝမ်ချီထံသို့ မည်သို့သောလက်ဆောင်မျိုး ပို့ပေးလိုက်သည်အား ရှစ်ယဲ့ မမေးမိလိုက်ပေ။

သူ့စိတ်ထဲတွင် ကျိုးရှန့်က အလုပ်ကို သေသေချာချာလုပ်တတ်သူဟုသာ မှတ်ယူထားလိုက်သည်။

ထို့ကြောင့် မိန်းမစိုးကျိုးအား ကျေနပ်အားရသည့်လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"မင်းအတွက် ပန်ကုန်းပြင်ပေးထားတဲ့ဆုကို သွားယူချေ..."

သူ့စကားအဆုံး မိန်းမစိုးကျိုးမှာအပျော်လွန်သွားကာ "ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်အရှင့်သား" ဟုချက်ချင်းပြန်ဖြေပြီး မြူးထူးတက်ကြွစွာဖြင့် ထွက်သွားတော့သည်။

💮💮💮