MM Story Teller

Chapter 58

Viewers 11k

💮Chapter 58

"ရှစ်ယဲ့....ခဏနေပါဦး"

ဝမ်ချီ၏အသံက ရှိုက်သံများဖြင့် ဗလုံးဗထွေးဖြစ်နေ၏။ မျက်လုံးထောင့်မှမျက်ရည်များက အဆက်မပြတ်စီးကျလာကာ မည်သည့်အရာများ ဖြစ်ပျက်သွားကြောင်း သူ မသိတော့ပေ။

"ခဏနေဦးလို့..."

သူ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးတွင် မျက်ရည်များဖြင့် စွန်းထင်းစိုစွတ်ကုန်၏။

ထိတ်လန့်မှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှုတို့ထက် ယခုအချိန်တွင် နာကျင်လွန်းသည့်ခံစားချက်က ကြီးစိုးနေသည်။ ထိုအရာကို ပြုလုပ်ခြင်းက နာကျင်လွန်း၍ စကားပင်ပီပီသသမပြောနိုင်တော့သည်အထိ နာကျင်လိမ့်မည်ဟု သူ မထင်ထားခဲ့ပေ။

သူမည်မျှပင် တားဆီးနေပါစေ ရှစ်ယဲ့က လုံးဝမရပ်တန့်ပေ။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုမှီချကာ သူ့မျက်လုံးထောင့်များကို တစ်ဖွဖွနမ်းလာ၏။

သို့သော် ထိုအနမ်းများက ဝမ်ချီခံစားနေရသည့် မချိမဆန့်နာကျင်မှုကို ဖြေဖျောက်နိုင်စွမ်းမရှိချေ။

နောက်ဆုံးတွင် သည်းမခံနိုင်တော့သည့်အဆုံး မည်သည့်နေရာက ထွက်လာမှန်းမသိသော အားအင်တို့ဖြင့် ရှစ်ယဲ့၏အချုပ်အနှောင်မှ ရုန်းထွက်ကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုအားကုန်သုံး၍ တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

ဝမ်ချီ ဤသို့ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းတုံ့ပြန်လာမည်ဟုထင်မှတ်မထားသည်ကြောင့် ရှစ်ယဲ့ တစ်ခဏမျှကြက်သေသေသွားခဲ့သည်။

ရှစ်ယဲ့ အကြောင်သားရပ်နေခိုက်တွင် ဝမ်ချီက သူ့ဗိုက်တည့်တည့်ကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ကန်လာပြန်သည်။

ရုတ်တရက်နာကျင်မှုကြောင့် ရှစ်ယဲ့ထံမှ အာမေဋိတ်သံတစ်သံထွက်လာကာ မျက်ခုံးတန်းများက ချက်ချင်းစုကျုံ့သွားသည်။

ဝမ်ချီ.....

ရှစ်ယဲ့၏ အလိုရမ္မက်ဇောများက ချက်ချင်းလက်ငင်း ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ဒေါသမီးဝင်းဝင်းတောက်ကာ သူ့အား စိုက်ကြည့်လာသည်။

"မင်း...အတင့်ရဲလှချည်လား…"

သူ့စကားမဆုံးမီ ဝမ်ချီက နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ကန်လာပြန်သည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင် ဝမ်ချီက သူ့ရင်ဘတ်တည့်တည့်ကို ကန်လာခြင်းဖြစ်သည်။

ထိုတစ်ခဏချင်းတွင် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လေထုတစ်ခုလုံး တောင့်ခဲသွားသည့်နှယ်ပင်။

တိတ်ဆိတ်မှုက ကြီးစိုးလျက် ဝမ်ချီ၏မျက်နှာမှာ သွေးမရှိတော့သလို ချက်ချင်းဖြူဖျော့သွားကာ မျက်လုံးများကလည်း ထိတ်လန့်တကြားပြူးကျယ်လာ၏။ ရှစ်ယဲ့ ဒေါသထွက်နေကြောင်း သူသိလိုက်၍ ခြေထောက်ကို အမြန်ပြန်ရုတ်ကာ ထွက်ပြေးရန်ကြံစည်နေခိုက် အေးစက်စက်လက်တစ်ဖက်က သူ့ခြေချင်းဝတ်ကိုဆွဲကိုင်လာသည်။

ရှစ်ယဲ့၏မျက်ဝန်းများက အသူရာချောက်နက်ကဲ့သို့ မည်းနက်နေကာ သူ့အား မကျေမချမ်းစိုက်ကြည့်နေ၏။ ထိုအကြည့်တို့က အေးစက်လွန်း၍ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အချိန်မရွေးအေးခဲသွားနိုင်သည့်အတိုင်းပင်။

ဝမ်ချီ ကြောက်လွန်း၍ တစ်ကိုယ်လုံးခိုက်ခိုက်တုန်နေ၏။ ရှစ်ယဲ့အား နှစ်ချက်မျှကန်ခဲ့မိသည်ကို ယခုအချိန်တွင် သူ အတော်လေးနောင်တရမိသည်။ သို့သော် နောင်တရလျှင်လည်း မထူးတော့သည်ဖြစ်၍ အသနားခံ တောင်းပန်ရန်သာရှိတော့သည်။

"အရှင့်သား...ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်..."

"အဟင်း..."

ရှစ်ယဲ့က သူ့ခြေကျင်းဝတ်ကိုဆွဲကိုင်ကာ အနောက်သို့တိုးဆုတ်စေရင်း ခနဲ့တဲ့တဲ့ပြန်ပြောလာသည်။

"မင်းက တောင်းပန်တဲ့နေရာမှာတော့ သိပ်မြန်တာပဲ..."

သူ့အနား တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသော ရှစ်ယဲ့ ၏ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် ဝမ်ချီ၏ကြောက်စိတ်တို့က ပိုပိုပြီးမြှင့်တက်လာသည်။

"ကျွန်တော် မှားမှန်းသိပါပြီ...အစောက အရှင့်သားကို မကန်လိုက်သင့်ဘူး..."

ဝမ်ချီ၏မျက်လုံးများက ယုန်သူငယ်၏မျက်လုံးများကဲ့သို့ နီရဲနေသည်။ မျက်တောင်တစ်ချက်မျှမခတ်ဘဲ အသနားခံတောင်းပန်နေပုံက မျက်တောင်ခတ်လိုက်မိလျှင် ရှစ်ယဲ့ကသူ့အား လည်ပင်းညှစ်တော့မည်ဟု မှတ်ယူထားပုံပင်။

ဝမ်ချီ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့အနားပိုတိုးကပ်လိုက်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော အဝတ်အစားများကြောင့် အတိုင်းသားပေါ်နေသည့် ပခုံးသားလေးနှင့်ရင်ဘတ်ဖွေးဖွေးလေးကို မြင်နေရသည်။

တခိုက်ခိုက်တုန်ယင်နေသည့် ဝမ်ချီ၏ပုံစံက သနားချင့်စဖွယ်ကောင်းလှသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး မျက်ရည်များဖြင့်စိုရွှဲနေကာ လရောင်အောက်တွင် တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေ၏။

ရှစ်ယဲ့က သူ့ပေါ်သို့ခန္ဓာကိုယ်ကို မှီချလာသည်။

ဝမ်ချီက တဖြည်းဖြည်း နောက်သို့တိုးကပ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုပိုပြီးစုကျုံ့လိုက်သည်။ သူက ရှစ်ယဲ့ကို လူသားစားမကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ကဲ့သို့မှတ်ယူပြီး အတင်းရှောင်ဖယ်ရန်ကြိုးစားနေသည်။

ရှစ်ယဲ့၏လှုပ်ရှားမှုတို့ ရပ်တန့်သွားသည်။

သို့သော်ဝမ်ချီက အငိုမရပ်သေးပေ။ မျက်ရည်များကအဆက်မပြတ်စီးကျနေကာ နှုတ်ကလည်း တောင်းပန်စကားတို့ကို တီးတိုးရေရွတ်နေ၏။

ရှစ်ယဲ့ ဝမ်ချီအား တိတ်တဆိတ်စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူ့မျက်ဝန်းထဲရှိ အေးစက်မှုတို့က တဖြည်းဖြည်းအနည်ထိုင်သွားပြီး နက်ရှိုင်းလွန်းသည့် အမှောင်ထုသာ ကျန်ရှိနေခဲ့သည်။ ထို့နောက် ခံစားချက်မဲ့နေသော မျက်နှာသေဖြင့် ဝမ်ချီကို အချိန်အတော်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေသည်။

နောက်ဆုံးတွင် ခြေကျင်းဝတ်အားဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်တို့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလွှတ်ကာ ဝမ်ချီ၏ခေါင်းလေးပေါ်သို့ ဖွဖွလေးတင်လာသည်။

သူ့အထိအတွေ့ကို ဝမ်ချီ ရှောင်ရန်မကြိုးစားသော်လည်း သူထိလိုက်သည့်အခါတိုင်း တစ်ချက်တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ ထို့အပြင် သူ့ပုံစံက အားအင်လုံးဝမရှိတော့သည့်နှယ် နွမ်းလျမောဟိုက်နေ၏။

ရှစ်ယဲ့ မျက်လွှာချလိုက်သောအခါ မျက်တောင်ရှည်ရှည်အောက်တွင် အရိပ်လေးတစ်ခုဖြစ်တည်လာကာ မျက်ဝန်းနက်တို့နှင့် ထပ်တူကျနေ၏။ နှုတ်ခမ်းစွန်းတို့က ကွေးညွှတ်သွားပြီး ပုံမှန်မဟုတ်သည့် တည်ငြိမ်လွန်းလှသောလေသံဖြင့် ပြောလာသည်။

"မင်း ပန်ကုန်းကို ကြောက်နေတာလား..."

ရှစ်ယဲ့နှင့် မျက်လုံးချင်းမဆုံရဲသောကြောင့် ဝမ်ချီခေါင်းငုံ့ချလိုက်သည်။

သူ ပြန်ဖြေချင်စိတ်မရှိပေ။ သူ မည်သို့ပြောပြော ရှစ်ယဲ့ကျေနပ်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ဝမ်ချီ တွေးထင်နေမိသည်။

တစ်ခဏမျှတုံ့ဆိုင်းနေပြီးနောက် ဝမ်ချီအမှန်အတိုင်းဖြေလိုက်သည်။

"အရှင့်သားကို ကျွန်တော်ကြောက်ပါတယ်..."

"ဘာလို့လဲဆိုတော့..."

ဝမ်ချီ အံကြိတ်ကာဆက်ပြောမိသည်။

"ကျွန်တော်က အရှင့်သားရဲ့ရန်သူနဲ့ သိပ်တူတယ်လေ... အဲဒါကြောင့်လည်း အရှင့်သားက ကျွန်တော့်ကို ဘေးမှာထားခဲ့တာ...တစ်နေ့ အရှင့်သား လက်စားချေချင်တဲ့အချိန်ကျရင် အဲဒီရန်သူအစား ကျွန်တော် သေပေးရမှာမလား..."

ရှစ်ယဲ့: "အဲဒီလူက...ပန်ကုန်းရဲ့ရန်သူ မဟုတ်ဘူးဆိုရင်ရော..."

ဝမ်ချီ တစ်ခဏမျှမှင်တက်သွားသည်။

ရှစ်ယဲ့က ဆက်ပြောသည်။

"အဲဒီလူက ပန်ကုန်းရဲ့မိတ်ဆွေဟောင်းပါ..."

ရှစ်ယဲ့၏စကားကြောင့် ဝမ်ချီ အလန့်တကြားဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်မိသည်။

"မိတ်ဆွေဟောင်းလား..."

ဝမ်ချီ အံ့ဩတကြီးမေးမိသည်။

"အရှင့်မှာ ကျွန်တော်နဲ့ချွတ်စွပ်တူတဲ့ မိတ်ဆွေဟောင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်တဲ့လား..."

ရှစ်ယဲ့က သူ့မေးခွန်းကို ချက်ချင်းပြန်မဖြေပေ။ သူ့ခေါင်းပေါ်တင်ထားသည့်ရှစ်ယဲ့၏ အေးစက်စက်လက်တို့ကအောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာပြီး မျက်ခမ်းစပ်တွင်နေရာယူလိုက်သည်။

ဝမ်ချီ၏မျက်ရည်များကို သူ့လက်နှင့်သုတ်ကာ ဖယ်ရှားပေးချင်မိသည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင် ဝမ်ချီက သူ့အထိအတွေ့ကို ရှောင်ဖယ်ခြင်း မရှိသော်လည်း တွန့်ဆုတ်နေသေးသည်။ သူ့ကိုကြောက်ရွံ့နေဆဲ ဖြစ်သည့်အပြင် တစ်စက်ကလေးမှမလွန်ဆန်ရဲပေ။

ရှစ်ယဲ့၏မျက်ဝန်းများက အနည်းငယ်မှောင်မိုက်သွားသည်။ အဆုံးတွင် ဝမ်ချီ၏မျက်ရည်များကို မသုတ်ပေးဘဲ တည်ငြိမ်စွာဖြင့် သူ့လက်ကိုပြန်ရုတ်သွားသည်။

ထို့နောက် ထိုင်နေရာမှထရပ်ကာ သူ့အပေါ်ဝတ်ရုံကို ချွတ်ပြီး မြက်ခင်းပေါ်တွင် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသည့် ဝမ်ချီဆီသို့လှမ်းပေးလိုက်သည်။

"ဝတ်လိုက်..."

ဝမ်ချီလည်း ရှစ်ယဲ့၏ဝတ်ရုံကို လှမ်းယူကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်အမြန်ခြုံလိုက်သည်။

"ထလိုက်...ငါမင်းကို ပြန်ပို့ပေးမယ်..."

ရှစ်ယဲ့က သူ့ကိုကျောပေးလျက် အေးစက်စက်လေသံဖြင့်ပြောလာသည်။

ရှစ်ယဲ့က သူ့ကို အလွယ်တကူ အလွတ်ပေးလိမ့်မည်ဟု ဝမ်ချီ မထင်ထားသောကြောင့် အံ့ဩသွားသလို ဝမ်းလည်းဝမ်းသာသွားသည်။ ထို့ကြောင့် မြက်ခင်းပေါ်ထိုင်နေရာမှ အလောတကြီးထရပ်လိုက်သည်။

သို့သော် သူထရပ်လိုက်သည်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်အနောက်ဘက်တစ်နေရာမှ ပြောမပြနိုင်လောက်သောနာကျင်မှုတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ဝမ်ချီ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်မိကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက နာကျင်မှုကြောင့် အနည်းငယ်တုန်ယင်လာ၏။

အရှေ့သို့ ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းမျှ လှမ်းသွားလိုက်ချိန်တွင် အသည်းခိုက်မတတ်နာကျင်မှုက ပိုသိသာလာကာ သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံး အားအင်များဆုတ်ယုတ်ကုန်ပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားသည်။

အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ ဝမ်ချီထံမှ အသံမကြားရသောကြောင့် ရှစ်ယဲ့လှည့်ကြည့်မိရာ မြက်ခင်းပေါ်တွင်လက်မှိုင်ချလျက် ပြန်ထိုင်နေကာ ကောင်းပင်ကြီးအား ငေးကြည့်နေသည့် အနှီလူသားကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ရှစ်ယဲ့ သူ့ကိုကြည့်နေသောကြောင့် ဝမ်ချီလည်း အက်ရှရှလေသံဖြင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"အရှင့်သား အရင်သွားနှင့်ပါ...ကျွန်တော် ဒီမှာခဏထိုင်ချင်သေးလို့..."

ရှစ်ယဲ့က ပြန်မေးလာသည်။

"မင်း ဘယ်လိုပြန်မှာလဲ..."

ဝမ်ချီက ရှစ်ယဲ့ကို အကြောင်သားငေးကြည့်ကာ ခပ်တုံးတုံ့ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"လမ်းလျှောက်ပြီးပြန်မှာပေါ့..."

ရှစ်ယဲ့၏ နှုတ်ခမ်းစွန်းတို့ ကော့တက်သွားသည်။

"ဒီနေရာက ဧကရာဇ်နန်းဆောင်ရဲ့ အနောက်ဘက်ဥယျာဥ်နော်...မင်းရဲ့ဒီလိုပုံစံကို လူတွေမြင်သွားစေချင်တယ်ဆိုရင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပြန်ပေါ့...ပန်ကုန်း မင်းကိုမစောင့်ဘဲ အရင်သွားနှင့်လိုက်မယ်..."

ဝမ်ချီ: "..........."

အရှေ့နန်းတော်တွင်သာ အနေများခဲ့သောကြောင့် ဤနေရာက ဧကရာဇ်နန်းတော်ဖြစ်ကြောင်း သူ မေ့သွားခဲ့သည်။ ရှစ်ယဲ့၏ပိုင်နက်နယ်မြေဖြစ်သော အရှေ့နန်းတော်တွင်မူ သူဘာကိုမှဂရုမစိုက်ဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားလာနိုင်သည်။

အချိန်တစ်ခုကြာသည်အထိ စကားတစ်ခွန်းမျှမပြောဘဲ အတွေးလွန်နေသော ဝမ်ချီအနားသို့ ရှစ်ယဲ့ ချဥ်းကပ်သွားလိုက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို အနည်းငယ်ညွှတ်ကိုင်းကာ ဝမ်ချီအား ချိုင်းအောက်မှ ကောက်ပွေ့လိုက်သည်။

ဝမ်ချီအတော်လေး အံ့အားသင့်သွားကာ နဂိုအတိုင်းပြန်ပြီးသွေးရောင်လွှမ်းနေသော သူ့မျက်နှာမှာ နောက်ထပ်တစ်ဖန်ဖြူဖျော့သွားပြန်သည်။

"ခဏလေး နေပါဦး...ကျွန်တော်အဝတ်တွေ အကုန်မဝတ်ရသေးလို့..."

ရှစ်ယဲ့က သူ့ကိုတစ်ချက်ငုံ့ကြည့်ပြီးနောက် အကြည့်ပြန်လွှဲသွားသည်။

"ဆယ်ရက်လောက် အချိန်ပေးရင်တောင် မင်းအဲဒီအဝတ်တွေကို ဝတ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး..."

ထိုအခါမှ သူ့ဘောင်းဘီနှင့် သူ့အင်္ကျီဝတ်ရုံများကို ရှစ်ယဲ့ဆွဲဖြဲထားကြောင်း ဝမ်ချီသတိရသွားကာ မျက်နှာတစ်ခုလုံးအရောင်မျိုးစုံ ဖြတ်ပြေးသွားပြန်သည်။ ယခုအခြေအနေ၌ သူ့ကိုယ်ပေါ်ခြုံထားသည့် ရှစ်ယဲ့၏ဝတ်ရုံကိို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပတ်ထားရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။

သူ့ကို အသေအချာပွေ့ချီပြီးသည်နှင့် ထိုတစ်ခဏချင်းအတွင်းတွင် ရှစ်ယဲ့က နန်းတော်ခေါင်မိုးထိပ်သို့ ပျံတက်သွားသည်။

ဝမ်ချီမျက်လုံးများမှိတ်ကာ ရှစ်ယဲ့ရင်ခွင်ထက်တွင် ခေါင်းမှီချလိုက်သည်။

မကြာလိုက်သောအချိန်တွင် ရှစ်ယဲ့က ဝမ်ချီကိုပွေ့ချီလျက် ဝါးပုလွေအိမ်တော်သို့ ရောက်လာသည်။

ရှစ်ယဲ့အနေနှင့် ဝမ်ချီကို အိမ်တော်ထဲအထိ လိုက်ပို့ပေးလိုသော်လည်း သူ မည်သို့ပြောသည်ဖြစ်စေ ဝမ်ချီက အထဲအထိ လိုက်ပို့ခွင့်မပေးပေ။

အသည်းအသန်ငြင်းနေသောကြောင့် အိမ်ဝင်းအတွင်းတွင်သာ အောက်ချပေးလိုက်ရသည်။

ညနက်နေပြီဖြစ်၍ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှာ အင်မတန်တိတ်ဆိတ်နေ၍ တဝေါဝေါတိုက်ခတ်နေသော လေသံနှင့်ညငှက်များ၏ အတောင်ပံခတ်သံကိုသာ ကြားနေရသည်။ မှိန်ဖျဖျမီးအလင်းရောင်သာရှိနေသောကြောင့် ရှစ်ယဲ့၏မျက်နှာကို ဝမ်ချီ ကောင်းကောင်းမမြင်ရချေ။

သူက တိုးလျလျလေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"ပြန်ပို့ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အရှင့်သား...နောက်ကျနေပြီဆိုတော့ အရှင့်သား ပြန်နားသင့်ပါပြီ..."

ထိုသို့ပြောပြီးမှ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိဝတ်ရုံကို သတိရသွားသောကြောင့် ဝတ်ရုံကိုအမြန်ဆွဲချွတ်ကာ ရှစ်ယဲ့အား ပြန်ပေးလိုက်သည်။

"ဒါလေး ပြန်ယူသွားပါ..."

ရှစ်ယဲ့၏အကြည့်တို့က ဝမ်ချီ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ မဖယ်ခွာသွားပေ။ ညအမှောင်ထုထဲတွင်ပင် ဝမ်ချီ၏ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းနှင့် ပရမ်းပတာဖြစ်နေသော ဝင်သက်ထွက်သက်တို့ကို သူ အထင်းသား မြင်နေကြားနေရသည်။

💮💮💮

Prev Next