MM Story Teller

Chapter 57

Viewers 11k

💮Chapter 57

( စာမကျန်ခဲ့ဘူးနော်💙 ဒါ‌က ဝမ်ချီနဲ့တူတူရှိနေတုန်း စိတ်ပျံ့ပြီး အရင်ကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိသွားလို့ပါ )

"ရှစ်ယဲ့....ထွက်လာခဲ့စမ်း"

ထိုမိန်းမ၏ရူးကြောင်ကြောင်အော်ဟစ်သံက တစ်ရှိန်ထိုးတိုက်ခတ်လာသောလေနှင့်အတူ ပျံ့လွင့်လာ၏။

"နင်ပုန်းနေတာကို ငါရှာလို့မတွေ့နိုင်ဘူးများ ထင်မနေနဲ့... တစ်သက်လုံး ပုန်းနေရာက ထွက်မလာဘဲ ဒီအတိုင်းနေသွားချင်လို့လား…"

အသက်ရှစ်နှစ်အရွယ်သာရှိသေးသည့် ရှစ်ယဲ့မှာ ပိန်လှီနေပြီး ဘောလုံးတစ်လုံးကဲ့သို့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ခပ်ကျုံ့ကျုံ့လေးခွေထားပြီး ချုံပုတ်နောက်တွင် ပုန်းနေ၏။

နေဝင်ရီတရောအချိန် ဖြစ်သောကြောင့် မီးတောက်ကဲ့သို့ နီရဲနေသည့် တိမ်တိုက်များက ကောင်းကင်တစ်ခွင်ဖြန့်ကြက်ထားပြီး တံလျှပ်ရောင်စဥ်များက သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ဖြာကျနေသည်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင်လည်း သူ့တစ်ရပ်စာမျှမြင့်သော မြက်ပင်ရှည်များက ဝန်းရံထား၏။

သူ လုံးဝမော့မကြည့်ဘဲ အသံကြားရန် နားကိုသာစွင့်ထားသည်။

ထိုမိန်းမ၏ခြေသံက တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာပြီး တစ်ခဏအကြာတွင် ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ အနီးတစ်ဝိုက်တွင် ပတ်ရှာကြည့်ရာ သူ့ကိုမတွေ့သောကြောင့် အခြားတစ်ဖက်သို့ ပြန်လှည့်ထွက်သွားပုံပင်။

ထိုမိန်းမ၏ စူးရှကျယ်လောင်သောအသံကို အဝေးမှနေ၍ပင် ကြားနေရသည်။ သစ်သားစားပွဲခုံကို လက်သည်းနှင့်တောက်လျှောက်ကုတ်ခြစ်နေသော အသံနှင့်အတူ သူ့နာမည်ကိုလည်း ဗလုံးဗထွေးဖြင့် ထပ်ခါထပ်ခါခေါ်နေ၏။

ရှစ်ယဲ့ မျက်လုံးများပြူးကျယ်သွားပြီး မြေပြင်ကိုအကြောင်သား ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ထိုလူမရှိသည့်အချိန်တိုင်း ထိုမိန်းမက သူ့ကိုစိတ်ကြိုက်နှိပ်စက်လေ့ရှိသည်။ နှစ်ယောက်လုံးကို သူရွံမုန်းလှသော်လည်း ဤတစ်ကြိမ်တွင် ထိုလူအမြန်ပြန်လာပါစေဟု သူ အကြိမ်ကြိမ်ဆုတောင်းနေမိသည်။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူ့ပုခုံးပေါ်သို့ လက်တစ်ဖက်ရောက်လာသည်။

"မင်းဒဏ်ရာတွေရထားတယ်...သွေးတွေလည်းအများကြီးပဲ…ဒဏ်ရာဆေးထည့်လို့ရအောင် သမားတော်ဆီ ခေါ်သွားပေးရမလား..."

လူတစ်ယောက်က သူ့ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့အား စိုးရိမ်တကြီးကြည့်နေသည်။

ထိုလူက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်ကာ တစ်ပြိုင်နက်တည်းတွင် သူ့ကိုလည်းဆွဲထူသည်။

သို့သော် ထိုလူ၏လက်တို့က သူ့အား ဒုတိယအကြိမ်ထိတွေ့လိုက်ချိန်တွင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်သွားသည်။

ထိုလူကိုယ်တိုင်လည်း လန့်ဖြန့်သွားပြီး ဇဝေဇဝါ ပြောလာသည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ စောစောက ငါမင်းကို ထိလို့ရပါတယ်...အခုကျတော့ ဘာလို့ထိလို့မရတော့တာလဲ…"

အမြဲလိုလို သူ့ကိုယ်သူစကားပြောနေတတ်သည့် ထိုလူ၏ပုံစံကို ရှစ်ယဲ့ကျင့်သားရနေပြီဖြစ်သည်။ အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ထိုလူက လူသားစင်စစ်ဖြစ်သည်လား သရဲတစ္ဆေပေလားဟူသောအချက်ကို သူလည်းအသေအချာမသိပေ။ ထိုလူကို သူ့တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် တွေ့မြင်ပြီး အသံကြားနိုင်ခြင်းဖြစ်၏။

မူလက ထိုလူ၏အသွင်သဏ္ဍာန်ကိုသာ မြင်ရပြီးကိုင်တွယ်ထိတွေ့၍မရသော်လည်း ဤနောက်ပိုင်းတွင်မ ည်သည့်အကြောင်းကြောင့်မှန်းမသိ ထိတွေ့ကိုင်တွယ်၍ရသည့်လူသားစင်စစ်၏ခန္ဓာကိုယ်ပုံစံသို့ အသွင်ပြောင်းသွားတတ်သည်။ အစောပိုင်းကလည်း သူ့ပခုံးကိုလာထိလိုက်သေးသည်။

သို့သော် ထိုပုံစံက တစ်ဒင်္ဂမျှသာဖြစ်၏။

ရှစ်ယဲ့အေးအေးဆေးဆေးနေလိုသော်လည်း ထိုလူက ဆူညံပူညံလုပ်ကာ သူ့နားနားကပ်၍ ဆက်တိုက်စကားပြောနေသည်။

"ထွက်သွား..."

နောက်ဆုံးတွင် ရှစ်ယဲ့ နားပူမခံနိုင်တော့သောကြောင့် ဇာမဏီမီးငှက်၏မျက်လုံးနှင့် တူသည့်မျက်ဝန်းများဖြင့် ထိုလူကိုအေးစက်စက်စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော် သမားတော်ပြစရာမလိုဘူး..."

ထိုလူက ပြောလာသည်။

"ဒါပေမဲ့ မင်း သွေးတွေအများကြီး ထွက်ထားတယ်လေ..."

ရှစ်ယဲ့က ပြတ်ပြတ်သားသားပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ကိစ္စမရှိဘူးလို့ ခင်ဗျားကိုပြောနေတယ်လေ..."

ထိုလူက လက်မလျှော့သေးပေ။

"မင်းကိုယ်ပေါ်မှာ ဒဏ်ရာတွေအများကြီးပဲ... ဆေးထည့်ပြီး ပတ်တီးစည်းထားသင့်တယ်..."

ရှစ်ယဲ့ ထိုလူအား တည့်တည့်စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး တစ်ခွန်းချင်း ပြတ်ပြတ်သားသားပြောလိုက်သည်။

"မလိုဘူး..."

ထိုလူ နှုတ်ဆိတ်သွားသည်။

ရှစ်ယဲ့လည်း ထိုလူကိုလျစ်လျူရှုကာ သူ့မျက်စိရှေ့ရှိမြေပြင်ကိုသာဆက်ပြီး စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

သူ သွေးအလွန်အကျွံထွက်နေသည်မှာ အမှန်ပင်။ ဒဏ်ရာများက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ ဗရပွဖြစ်နေပြီး ထိုမိန်းမ၏နေ့ညမပြတ်နှိပ်စက်မှုကြောင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ဒဏ်ရာမရထားသည့်နေရာဟူ၍ တစ်နေရာမှမရှိတော့ပေ။

ထိုမိန်းမက အနာကျက်မြန်သည့် သူ့ပင်ကိုစွမ်းရည်နှင့် ပတ်သက်ပြီးသိထားသောကြောင့် တမင်တကာ အကောက်ကြံနေခြင်းဖြစ်၏။ တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ရင်ဘတ်တည့်တည့် ဓားနှင့်ထိုးစိုက်လိုက်လျှင်ပင် အချိန်တစ်ခဏမျှ လှဲလျောင်းပြီးအနားယူလိုက်သော် ထိုဒဏ်ရာက ပကတိအရှင်း ပျောက်ကင်းသွားလေ့ရှိသည်။

အနာကျက်မြန်သည့်စွမ်းအင်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော်လည်း ဒဏ်ရာအရှင်းမပျောက်မချင်း နာကျင်မှုကို သူ အလူးအလှိမ့်ခံစားရသည်။ ဓားမြှောင်နှင့် အသွေးအသားတို့ကို လှီးဖြတ်ခံရသောခံစားချက်နှင့် နာကျင်မှုတို့က သူ့နှလုံးသားကို ဓားတုံးတုံးဖြင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးဆွခုတ်ဖြတ်နေသကဲ့သို့ပင်။

သို့သော် ထူးဆန်းသည်မှာ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ နာကျင်မှုကို သူအသားကျလာခြင်းပင်။

ဒဏ်ရာရသည့်အခါတိုင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အလိုအလျောက်နိုးကြားလာကာ ပုန်းကွယ်နေသည့်ဒဏ်ရာဟောင်းများကိုပါ ပြန်လည်ကုသရန် အသည်းအသန်ကြိုးစားတော့သည်။ ရိုးတွင်းခြင်ဆီထဲအထိ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသောနာကျင်မှုက ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် သူတည်ရှိနေသေးကြောင်းအသိပေးနေ၏။

မြက်တောထဲထိုင်နေပြီး မကြာလိုက်သောအချိန်တွင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ဒဏ်ရာများက တဖြည်းဖြည်းပျောက်သွားသည်။ အကြီးဆုံးသွေးစွန်းကွက်ကြီးကိုပင် အရေပြားကစုပ်ယူသွားသည်။

ထိုအခြင်းအရာကိုမြင်သောအခါ ဘေးတွင်ရပ်နေသူက အံ့ဩတကြီးပြောလာသည်။

"ဘုရားရေ ဘယ်လိုကြီးလဲ...မင်းအဝတ်အစားအပေါ်က သွေးကွက်တွေအကုန် ပျောက်သွားပြီ..."

ရှစ်ယဲ့ ထိုလူကိုလျစ်လျူရှုကာ သူ့အားအမြဲလိုလိုနှိပ်စက်တတ်သောမိန်းမကြီး ရှိသည့်နေရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။

တစ်ခဏအကြာတွင် ဂူတစ်ဂူရှေ့သို့ရောက်သွားသည်။

စက်ဆုပ်ဖွယ်မိန်းမနှင့် မဆုံမိအောင် ရှောင်တိမ်းလိုသည့်အခါတိုင်း ဤဂူရှိရာသို့ သူအမြဲလာလေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ဂူထဲတွင် အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းအချို့ အဆင်သင့်ရှိနေ၏။

လူလိုလိုသရဲလိုလိုလူက ဂူထဲအထိ လိုက်လာသည်။ ကောက်ရိုးဖျာပေါ် သူလှဲချလိုက်သောအခါတွင်မူ ထိုလူကအနားလိုက်မတိုးလာဘဲ ဖျာအစွန်နားလေးတွင် ခပ်ကုပ်ကုပ်ထိုင်ရင်း သူ့ကိုယ်သူ စကားဆက်ပြောနေ၏။

"ကလေး...ဒီအစ်ကိုက မင်းကို ကိုယ်ခံပညာသင်ပေးမယ်လေ…"

ဖျာအစွန်နားလေးတွင် ထိုင်နေသူက တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသောမျက်လုံးများဖြင့် ရှစ်ယဲ့ကိုကြည့်ကာ ပြောလာသည်။

"ညီလေးက ထူးခြားတဲ့စွမ်းအင်တွေကိုလည်း နဂိုကတည်းက ပိုင်ဆိုင်ထားတာဆိုတော့ သင်လွယ်တတ်လွယ်ရှိမှာပါ...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းအမေ ဟိုအရူးမကြီးက မင်းကိုဆိုးဆိုးရွားရွား ထပ်ပြီးနှိပ်စက်လာရင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ခုခံကာကွယ်လို့ရတာပေါ့..."

တရစပ်ပြောလာသော ထိုလူ၏စကားများကြောင့် ရှစ်ယဲ့စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်လာကာ မျက်လုံးမှိတ်ထားရာမှ ပြန်ဖွင့်ပြီး ထိုလူအား အေးစက်စက်စိုက်ကြည့်ပေးလိုက်သည်။

ထိုလူ၏မျက်နှာကို သူ ပထမဆုံးအကြိမ် အနီးကပ်မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ မျက်ခုံးပေါ်တွင် အနီရောင်မှဲ့သေးသေးလေးရှိနေပြီး ဗာဒံစေ့သဏ္ဍာန်မျက်ဝန်းလေးများက ဝိုင်းစက်ကာ ပါးလျလျနှုတ်ခမ်းသားလေးကြောင့် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိလှသော်လည်း စကားကို ရေပက်မဝင်အောင်တရစပ်ပြောနေသည်မှာ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။

ရှစ်ယဲ့ မေးလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားက ကိုယ်ခံပညာကျွမ်းတဲ့သူလား..."

"သေချာတာပေါ့...မဟုတ်ရင် ဒီလိုမျိုး ဘယ်ထုတ်ကြွားရဲမလဲ…"

ထိုလူ၏နှုတ်ခမ်းစွန်းတို့ ကော့တက်သွားပြီး သူ့ရင်ပုတ်သူပုတ်ကာ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာ ပြောလာ၏။

"လူငါးယောက် ခြောက်ယောက်လောက်ကို ငါတစ်ယောက်တည်း အသာလေးချနိုင်တယ်...နံရံတွေပေါ်ကို ခုန်ပျံကျော်လွှားဦးမလား...ဒါလည်းရတာပဲ…"

ရှစ်ယဲ့ အေးစက်စက်ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ကိုယ်ခံပညာတွေ အရမ်းတော်ပြီး အင်အားကြီးနေတော့ရော ဘာလုပ်ရမှာလဲ...သေပြီးသွားရင် ခြေဦးတည့်ရာလျှောက်သွားနေရတဲ့ အထီးကျန်တစ္ဆေတစ်ကောင် ဖြစ်လာမှာပဲ..."

သူ့စကားကြောင့် ထိုလူတစ်ခဏမျှ ကြက်သေသေသွားသည်။

"မင်းပြောတာလည်း ဟုတ်သားပဲ..."

တစ်ခဏတွင်းချင်းတွင် ထိုလူ၏ တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသောမျက်ဝန်းများမှာ ချက်ချင်းအရောင်မှိန်ကျသွားပြီး ဒူးခေါင်းလေးပိုက်ကာ ဖျာအစွန်တွင် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချထိုင်ရင်း အတွေးကမ္ဘာထဲ နစ်မြောသွားတော့သည်။

---

အစပိုင်းတွင် ထိုလူပေါက်ကရလျှောက်ပြောနေသည်ဟု ရှစ်ယဲ့ ထင်ခဲ့မိသော်လည်း မျက်စိနှင့်တပ်အပ်မြင်လိုက်ရသောအခါ ထိုလူလိမ်ပြောနေခြင်းမဟုတ်ကြောင်း သူသိလိုက်ရသည်။ ထိုလူက နံရံများပေါ်တွင် ခုန်ပျံကျော်လွှားနိုင်ရုံသာမက ခေါင်မိုးပေါ်တွင်လည်း မလှုပ်မယှက်ရပ်နေနိုင်သည်။

ခေါင်မိုးက လှုပ်လိလှုပ်လဲ့နှင့်ခိုင်ခံ့ခြင်းမရှိသည့်အပြင် ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှ တံစက်မြိတ်နှစ်ခုကလည်း အောက်ဘက်သို့ လျှောစောက်သဏ္ဍာန် ကျနေသည်။ အလယ်မှတန်းလေးတစ်ခုသာလျှင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိနေပြီး ထိုတန်းလေး၏အကျယ်အဝန်းမှာ ငှက်တစ်ကောင်နားနေနိုင်သည့် အကျယ်အဝန်းမျှသာရှိသည်။

သို့သော် ထိုလူက ခေါင်မိုး၏အလယ်တန်းတွင် မလှုပ်မယှက်နှင့် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရပ်နေသည်။

ရှစ်ယဲ့မှာမူ ခြံဝင်းထဲတွင် အစေခံမိန်းကလေးနှစ်ဦးနှင့်အတူ ဆေးပင်များကို နှုတ်နေရသည်။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် အမေဟု မခေါ်ထိုက်သော မိန်းမကြီးက အိမ်ထဲမှ သွေးရူးတန်းရူးနှင့် ပြေးထွက်လာသည်။ သူ မ၏မျက်လုံးများက နီရဲနေသည့်တိုင် မျက်နှာတစ်ခုလုံးမှာမူ သွေးတစ်စက်မှမရှိတော့သည့်နှယ် ဖြူဖျော့နေ၏။ သူမ၏ပုံစံက တစ္ဆေသရဲတစ်ကောင်ကို တွေ့ခဲ့ရသကဲ့သို့ပင်။

ထိုမိန်းမ၏လက်ထဲတွင် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ရှစ်ယဲ့ဆီသို့ ခပ်မြန်မြန်လျှောက်လာသည်။ ထို့နောက် ရုတ်တရက် မပြောမဆိုနှင့် ရှစ်ယဲ့ကိုမြေပြင်ပေါ်သို့တွန်းလှဲကာ ရှစ်ယဲ့၏မျက်နှာပေါ်သို့ခေါင်းအုံးနှင့် ဖိချလိုက်သည်။

သွေးပျက်ဖွယ်မြင်ကွင်းကြောင့် အစေခံမိန်းကလေးနှစ်ဦးမှာလည်း ထိတ်လန့်တကြားအော်ဟစ်လျက် နောက်ဆုတ်သွားကြသည်။

"နင်က အစတည်းက သေသွားခဲ့သင့်တာ...ဒီကမ္ဘာမှာ နင်ရှိမနေသင့်ဘူး...မကောင်းဆိုးဝါးကောင်ရဲ့..."

ထိုမိန်းမက ရှစ်ယဲ့၏မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အတင်းဖိချထားကာ ခေါင်းအုံးနှင့်ဖိသတ်ရင်း ငိုယိုအော်ဟစ်လိုက်၊ ရယ်မောလိုက်၊ ဆဲရေးတိုင်းထွာလိုက်နှင့် စိတ်မနှံ့သူသဖွယ်ပြုမူနေ၏။

"ဟွားမိသားစုတစ်ခုလုံးက မကောင်းဆိုးဝါးတွေချည်းပဲ...ငါကိုယ်တိုင်လည်း နင့်လိုမကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ပဲလေ...အဲဒီတော့ စိတ်မပူနဲ့...နင်သေရင် ငါက အဖော်လိုက်ပေးပြီး မြစ်ဝါမြစ်အထိ ခေါ်သွားပေးမယ်..."

ရှစ်ယဲ့က မြေပြင်ပေါ်တွင် မလှုပ်မယှက် လှဲလျောင်းနေကာ ယခင်ကအတိုင်း သေခြင်းတရားကို အသာတကြည်လက်ခံလိုက်သည်။

သို့သော် ယခုတစ်ကြိမ်တွင် ယခင်အကြိမ်များနှင့်မတူကွဲပြားနေသည်က တစ်စုံတစ်ယောက်၏ငိုသံကို သူ့နားနှင့်ဆက်ဆက်ကြားလိုက်ရခြင်းပင်။ တစ်ယောက်ယောက်က ဝမ်းပန်းတနည်း ငိုကြွေးနေ၏။

ထိုလူက ရှစ်ယဲ့အား ခေါင်းအုံးနှင့်ဖိသတ်နေသည့်မိန်းမကိုတွန်းထုတ်ပစ်ရန် ကြိုးစားနေသော်လည်း ဝိညာဥ်အသွင်ဖြစ်နေသောကြောင့် ထိုမိန်းမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိ၍မရသလို ရှစ်ယဲ့၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုလည်း ထိကိုင်၍မရပေ။

ထိုလူက ရှစ်ယဲ့အပေါ်ဖိထားသည့်မိန်းမကို တွန်းထုတ်ပစ်ရန် အကြိမ်ကြိမ်အော်ပြောနေသလို မရုန်းကန်ဘဲငြိမ်ခံနေသည့်သူ့ကို ကျေးဇူးပြုပြီးအသက်ရှင်ပေးရန် ယူကျုံးမရစွာဖြင့်ငိုကြွေးကာ တိုးလျှိုးတောင်းပန်နေသည်။

အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုကာ အော်ပြောနေသော ထိုလူ၏အသံမှာ အက်ကွဲစပြုလာသည်။

ရှစ်ယဲ့ မူလက အသာတကြည်အသေခံလိုက်ရန် တွေးထားသော်လည်း ထိုလူ၏ငိုသံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ သူ့အား ခေါင်းအုံးနှင့်ဖိသတ်နေသည့်မိန်းမကို ပြန်လည်ခုခံရန် ပထမဆုံးအကြိမ် အတွေးဝင်လာသည်။

ရှစ်ယဲ့ ထိုမိန်းမကို ရှိသမျှအားကုန်သုံးကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မြေပြင်ပေါ်သို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းလဲကျသွားသည့် ထိုမိန်းမ၏အသံကို ကြားလိုက်ရ၏။ အစေခံမိန်းကလေးနှစ်ဦးက ထိုမိန်းမကိုအမြန်ဆွဲထူကြသည်။

သူ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိချိန်တွင် မျက်ခုံးပေါ်မှ မှဲ့အနီလေးနှင့်အတူ ဗာဒံစေ့သဏ္ဍာန်မျက်ဝန်းပိုင်ရှင်က နေ့ခင်းကြောင်တောင် သူ့အပေါ်မှအုပ်မိုးကာ အသက်ရှူရပ်မရပ် ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေသည်။

ထိုလူ၏မျက်နှာက သူ့မှတ်ဥာဏ်ထဲတွင်တဖြေးဖြေးဝေဝါးလာကာ နောက်ဆုံးတွင်ကြည်လင်ရှင်းလင်းလာပြန်၏။

ထိုမျက်နှာက တဖြည်းဖြည်းပီပြင်လာကာ နောက်ဆုံး သူမြင်လိုက်ရသည်က ဝမ်ချီ၏မျက်နှာဖြစ်နေသည်။

မကြာမီကမှ အငိုတိတ်သွားသော်လည်း ဝမ်ချီ၏မျက်လုံးများက နီရဲနေဆဲပင်။ ငွေ့ရည်များ ရစ်သိုင်းနေသောမျက်ဝန်းများဖြင့် ရှစ်ယဲ့ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ လည်ပင်းတစ်ဝိုက်ကို တရှူံ့ရှူံ့နမ်းနေပြန်သည်။

ရှစ်ယဲ့ တစ်ခဏမျှဆက်လှဲနေလိုက်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ပြန်လည်နာလန်ထူနိုင်ရန် အားယူနေလိုက်သည်။

သူ့အနားတွယ်ကပ်နေသည့်ဝမ်ချီကို တွန်းထုတ်ရန်ကြိုးစားသော်လည်း ဝမ်ချီက ခွေးပေါက်လေးပမာ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့တွယ်တက်လာသည်။ ထို့အပြင် သူ့လည်ပင်းကို အတင်းသိုင်းဖက်ပြီး မျက်နှာအပ်ကာ လည်ပင်းတစ်ဝိုက်ကို လျှာနှင့်လျက်နေ၏။

ရှစ်ယဲ့၏လှုပ်ရှားမှုတို့ ရပ်တန့်သွားပြီး လေသံခပ်အေးအေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"ဝမ်ချီ မင်းဘာလုပ်နေလဲ မင်းသိလား..."

ဝမ်ချီသာ အနည်းငယ်လောက်သတိရှိနေလျှင် ရှစ်ယဲ့၏ ရေခဲတမျှအေးစက်နေသော လေသံကိုသတိထားမိနိုင်သည်။

သို့သော် ယခုလက်ရှိအချိန်တွင် သူ အတော်လေးစိတ်ရှုပ်ထွေးနေပြီး သူ့ကိုယ်သူပင် ဘာလုပ်နေမိသည်ကို မသိပေ။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ရှစ်ယဲ့၏ ချိုမြိန်လွန်းသောသွေးနံ့ကို သူ လိုချင်တပ်မက်လာသည်။

"အရှင့်သားရဲ့သွေးနံ့က ဘာလို့ ဒီလောက်မွှေးနေရတာလဲဟင်..."

ရှစ်ယဲ့ကိုယ်ပေါ်သို့ ဝမ်ချီသတိလက်လွတ်မှီချလိုက်ပြီး ရှစ်ယဲ့လည်ပင်းအား လျှာနှင့်ထပ်ခါထပ်ခါလျက်ကာ ရေရွတ်ပြောဆိုနေမိသည်။

"အနံ့အရမ်းကောင်းတာပဲ...."

သူ့စကားအဆုံး ရှစ်ယဲ့က သူ့မေးစေ့ကိုဆွဲညှစ်လာပြန်သည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင် ရှစ်ယဲ့က အနည်းငယ်မှ ညှာတာမှုမရှိပေ။ အားနှင့်ဆွဲညှစ်နေသဖြင့် ဝမ်ချီက နာကျင်မှုကြောင့်မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိပြီး ဗာဒံစေ့သဏ္ဍာန်မျက်ဝန်းများကလည်း ငွေ့ရည်များရစ်သိုင်းလာ၏။

"အာ...နာတယ်..."

"ပန်ကုန်းက မင်းကို အရမ်းအထင်ကြီးမိခဲ့တယ်နဲ့တူတယ်…"

ဝမ်ချီ၏ ငိုမဲ့မဲ့မျက်လုံးလေးများနှင့် အကြည့်ချင်းဆုံကာ ပြောလာသော ရှစ်ယဲ့၏လေသံက အကူအညီမဲ့နေသကဲ့သို့ပင်။

"နံရံပေါ် ခုန်ပျံကျော်လွှားဖို့မပြောနဲ့...ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထိန်းချုပ်တဲ့ အခြေခံနည်းပညာလေးကိုတောင် မင်းမသိဘူးပဲ...မင်းလည်း အဲဒီဧကရာဇ်လိုမျိုး လှည့်စားရတာလွယ်ကူလွန်းတယ်…"

သူဝမ်ချီကို စမ်းရုံသာစမ်းကြည့်ခဲ့သော်လည်း ကိုယ်ခံပညာကိုအခြေခံလေးပင် တတ်မြောက်ခြင်းမရှိလိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်ထားခဲ့ပေ။

သို့သော် ထိုလူက....

ထိုလူ၏ကိုယ်ခံပညာအရည်အချင်းက အံ့ချီးဖွယ်ကောင်းလွန်းလှသည်။

ရှစ်ယဲ့ အတွေးလွန်နေရင်း သူ့မေးစေ့၌ စူးအောင့်နေသောနာကျင်မှုတစ်ခုကို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။ အသိပြန်ဝင်လာသောအခါ ဝမ်ချီက သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ပိုတိုး၍ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်တွယ်ထားပြီး သူ့မေးစေ့ကိုလည်းကိုက်ခဲထားကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။

ရှစ်ယဲ့: "..........."

သူ စိုက်ကြည့်လိုက်သောအခါမှ ဝမ်ချီက မေးစေ့ကိုကိုက်ထားရာမှလွတ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးရင်း သူ့မေးစေ့ကို လျှာဖြင့်လျက်ပြန်သည်။ ဝမ်ချီ၏လှုပ်ရှားမှုများက အလွန်ပေါ့ပါးသွက်လက်ပြီး အချိန်တစ်ခုအထိ ထိုအတိုင်း မေးစေ့ကိုလျှာဖြင့် ဆက်လျက်နေသည်။ ရှစ်ယဲ့၏ သုန်မှုန်နေသောမျက်နှာကို မြင်သောအခါ ဝမ်ချီတစ်ယောက် သူ့ပါးပြင်ကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလာပြန်သည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ထိကပ်ရုံမျှ တစ်ဖွဖွနမ်းနေ၏။

မနမ်းတတ်ဘဲနမ်းနေသူက သူ့နှုတ်ခမ်းကို လျှာနှင့်လျက်လိုက် ခပ်ဖွဖွလေးထိလိုက်သာ လုပ်နေသည်။

သို့သော် ထိုအနမ်းလေးက ရှစ်ယဲ့ရင်တွင်းမှ အပူမီးအားလုံးကို ငြှိမ်းသွားစေရန်လုံလောက်သည်။

ရှစ်ယဲ့က ဝမ်ချီ၏ခါးပေါ်သို့ လက်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝမ်ချီသူ့ကိုနမ်းရန် အရှေ့တိုးလာချိန်တွင် ရုတ်တရက်တစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ ဝမ်ချီအား တွန်းချလိုက်သည်။

ရုတ်တရက်ဆန်သော အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ဝမ်ချီအသိစိတ်ပြန်ဝင်လာပုံပေါ်သည်။ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသောမျက်လုံးများက ချက်ချင်းလက်ငင်း ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုအသွင်သို့ ပြောင်းသွားသည်။ သို့သော် သူစကားတစ်ခွန်းမျှမပြောနိုင်မီတွင် ရှစ်ယဲ့က သူ့နှုတ်ခမ်းကိုအနမ်းတို့ဖြင့် ပိတ်ဆို့လာပြန်သည်။

ရှစ်ယဲ့က ရုန်းကန်နေသည့် ဝမ်ချီ့ခြေထောက်တို့ကို သူ့ခြေထောက်ဖြင့်ဖိထားပြီး လက်များကို သူ့လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် ချုပ်ကိုင်ထားသည်။ အခြားလက်တစ်ဖက်က ဝမ်ချီ၏ခါးကို တိတ်တဆိတ် ထိတွေ့ပွတ်သပ်နေသည်။

ဝမ်ချီက အဖြူရောင်အတွင်းအင်္ကျီလေးတစ်ထပ်ကိုသာဝတ်ထားသဖြင့် အင်္ကျီအစွန်းကို ဆွဲမလိုက်ရာ နို့နှစ်ရောင်ဝမ်းဗိုက်ဖြူဖြူလေးကထွက်ပေါ်လာ၏။

"အရှင့်သား...ကျွန်တော်ဘာဖြစ်တာလဲဟင်...အခုလေးတင်ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..."

ဝမ်ချီက ပင့်သက်ရှိုက်ရင်း မှင်သက်စွာပြောလိုက်မိသည်။

စိတ်နှင့်ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုလုံး ထိန်းချုပ်မရစွာ လွတ်ထွက်သွားတော့မလို မူမမှန်မှုကို ဝမ်ချီ ဝေဝေဝါးဝါးခံစားမိသည်။ သူ ချက်ချင်း ထထိုင်လိုက်ချင်သော်လည်း အသိစိတ်တို့က တဖြည်းဖြည်းလေးလံလာ၏။

သို့သော် ရုတ်တရက် ဝင်ရောက်လာသော တစ်စုံတစ်ခုကြောင့် သူအသိစိတ်ပြန်ဝင်ကာ ချက်ချင်းနှိုးထလာခဲ့သည်။

💮💮💮

Prev Next