MM Story Teller

Chapter 68

Viewers 11k

💮Chapter 68

ပါးစပ်ထဲ သွတ်ထည့်ထားသည့်လက်ကိုင်ပဝါကို လျှာနှင့် တွန်းကာ ဖယ်ထုတ်ပစ်ရန်လုပ်နေသော ဟွားကျစ်ချန်ကို မြင်သောအခါ ထိုလူက အမြန်ပြောလာသည်။

"ထွေးထုတ်လေ...မင်း ထွေးထုတ်လေလေ ငါက နောက်ထပ် လက်ကိုင်ပဝါတွေကို မင်းပါးစပ်ထဲ ထပ်ပြီး သွတ်ထည့်ဦးမှာ...မြေကြီးပေါ်ကျနေတဲ့ လက်ကိုင်ပဝါတွေကိုပါ ပါးစပ်ထဲ သွတ်ထည့်မှာနော်..."

ဟွားကျစ်ချန်: "........"

ထိုမြင်ကွင်းကို ဝမ်ချီ ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ကြည့်နေခိုက် ထိုလူက အိတ်ကပ်ထဲမှ အသစ်စက်စက် ပန်းရောင်လက်ကိုင်ပဝါကိုထုတ်ကာ သူ့ပါးစပ်ထဲသွတ်ထည့်ရန် လက်ဟန်ခြေဟန် ပြလာသည်။ ထို့ကြောင့် ဝမ်ချီလည်း အတွန့်မတက်ဘဲ အသာတကြည် ပါးစပ်ဟပေးလိုက်သည်။

ပါးစပ်ဟလျက်သားနှင့် အသင့်စောင့်နေသောဝမ်ချီကို မြင်သောအခါ ထိုလူ အနည်းငယ်အံ့ဩသွားသည်။ ထို့နောက် ရွှင်ပျသောအမူအရာဖြင့် လက်ကိုင်ပဝါကို သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ ခပ်တည်တည် သွတ်ထည့်သည်။ သူ့အပေါ် ဆက်ဆံသည့် ထိုလူ၏ အပြုအမူက ဟွားကျစ်ချန်အား ဆက်ဆံသည့် အပြုအမူထက် များစွာ နူးညံ့ညင်သာနေသည်။

"သခင်လေးလင်းလို ဥာဏ်ကောင်းတဲ့လူမျိုးကိုပဲ သဘောကျတာ...ဥာဏ်ကောင်းတဲ့လူတွေက ကိုင်တွယ်ရလွယ်တယ်လေ...ဆိုတော့ နှစ်ဦးနှစ်ဖက်လုံးအကျိုးရှိတာပေါ့..."

ထိုလူက ခပ်နောက်နောက်ပြောလာသည်။

ဝမ်ချီ စိတ်ထဲတွင်ပြောလိုက်မိသည်။

ချီးကို နှစ်ဦးနှစ်ဖက်အကျိုးရှိတာလား...

သို့သော် ယခုအချိန်တွင် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မအီမသာဖြစ်နေသည်။ လည်ပင်းနောက်ကျောနှင့် ခြေထောက်များက နာကျင်ထုံထိုင်းနေသလို ဤအခြေအနေမှ လွတ်မြောက်ရန် လက်ရှိတွင် မဖြစ်နိုင်သေးသောကြောင့် သူအနေချောင်အောင် ‌ဦးဆုံး လိုက်လျောညီထွေစွာပြုမူနေရခြင်း ဖြစ်သည်။

ဝမ်ချီ ထိုလူထံမှ စကားနှိုက်ရန် စဥ်းစားမိသော်လည်း ထိုလူက သူတို့အခြေအနေကို စစ်ဆေးရန်အတွက်သာ အထဲဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အခြေအနေကို အကဲခတ်စစ်ဆေးပြီးသည့်နောက် ထွက်သွားရန် အသင့်ပြင်နေပြန်သည်။

မထွက်သွားမီတွင် ထိုလူက ဟွားကျစ်ချန်အား လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးပြီး ပြောလာသည်။

" ငါ့အစ်ကိုကြီးတွေ အပြင်မှာ စောင့်ကြည့်နေတယ်နော်...ရုတ်ရုတ်လုပ်မယ် မကြံနဲ့...တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ ကြိုးစားရင် ငါလည်း မင်းကို အခုလောက် ယဥ်ယဥ်ကျေးကျေးဆက်ဆံနေတော့မှာ မဟုတ်ဘူး..."

ကြမ်းတမ်းရင့်သီးလွန်းလှသောစကားအဆုံး ထိုလူက ထင်းတဲထဲမှ ထွက်သွားလေသည်။

ထင်းတဲတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။

ဝမ်ချီမျက်လုံးများကိုမှိတ်ချပြီးတစ်ခဏမျှအနားယူလိုက်သည်။ သူမျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကြည့်မိသောအခါ ဘေးတွင်ရှိနေသည့် ဟွားကျစ်ချန်မှာ အာစေးမိနေသည့်နှယ် နှုတ်ဆိတ်နေဆဲပင်။

ဝမ်ချီ ဟွားကျစ်ချန်အား ထူးထူးဆန်းဆန်းကြည့်လိုက်မိသည်။

ဟွားကျစ်ချန်က မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ရှိနေသည့်မြက်ခြောက်ပုံကို စိတ်ပျက်လက်ပျက်အမူအရာဖြင့် ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်။ မကြာသေးမီက မြေကြီးပေါ်ကျထားသည့်လက်ကိုင်ပဝါက သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် ရှိနေသေးသည်။ သို့သော် ဟွားကျစ်ချန်က သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် ဘာမှရှိမနေသည့်အတိုင်း လက်မှိုင်ချကာ ထိုအတိုင်း မလှုပ််မယှက်နေနေသည်။

ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်သောအခါ ဝမ်ချီ တစ်စုံတစ်ခုကို ရုတ်တရက် သတိရမိသွားသည်။

ကျင်းကျိုးသို့ ရောက်လာပြီးနောက် သူ ဟွားကျစ်ချန်နှင့်အတူ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ထမင်းလက်ဆုံစားခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် ထမင်းအတူစားသည့်အချိန်တိုင်း တူတစ်ခါမှမကိုင်သော ဟွားကျစ်ချန်ကို အစားအသောက်မကြိုက်သောကြောင့်လားဟု သူမေးခဲ့ဖူးသည်။

ဟွားကျစ်ချန် ပြန်ဖြေသည်မှာ သူက နေရာစုံလှည့်လည်၍ ဆေးပညာလေ့ကျင့်နေသူ ဖြစ်သည့်အလျောက် အခြေအနေဆိုးယုတ်ကာ ခက်ခဲလွန်းသည့်နေရာ အမြောက်အများကို ရောက်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ အစားတစ်လုတ် ပါးစပ်ထဲရောက်ရန်ပင် အတော်လေးစဥ်းစားတွေဝေတတ်သူ ဖြစ်လာသည်ဟူ၍ပင်။

ထို့ကြောင့် အရှင့်သားထံမှ သစ်သားဘူးကို မုန့်ဘူးနှင့် သူမှားပို့မိသောအခါ ဟွားကျစ်ချန်က တစ်ခဏမျှတွေဝေတုံ့ဆိုင်းနေပြီးမှ ထိုမုန့်ဘူးကို ဘာမှမဖြစ်သလို ဟန်ဆောင် ၍ လက်ခံလိုက်သည်မှာ မထူးဆန်းလှပေ။

ထိုအကြောင်းကိုစဥ်းစားလျက် ဝမ်ချီတစ်ယောက် ဟွားကျစ်ချန်အပေါ် အလွန်အမင်းဂရုဏာသက်မိလာသည်။

မကြာလိုက်သောအချိန်တွင် အစောကထွက်သွားသည့်လူက ထင်းတဲထဲသို့ နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ဝင်လာပြန်သည်။ ဤတစ်ခေါက်တွင် သူ့နောက်မှ သန်သန်မာမာယောကျာ်းသားလေးယောက်ပါ အတူလိုက်လာသည်။

ထိုလူများကအရှေ့တိုးလာပြီး ဝမ်ချီနှင့်ဟွားကျစ်ချန်အား မြေကြီးပေါ်မှ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆွဲမလိုက်သည်။

ခေါင်းဆောင်လူကြီးက ခပ်သွက်သွက်လုပ်ရန်အမူအရာပြသည်။

"မြန်မြန်ခေါ်ပြီးထွက်သွားတော့..."

ကျန်လူများက တစ်ပြိုင်တည်းပြန်ဖြေကာ ဝမ်ချီနှင့်ဟွားကျစ်ချန်ကို တရွတ်တိုက်ဆွဲထုတ်သွားကြသည်။

ဝမ်ချီနှင့်ဟွားကျစ်ချန်မှာ သားသတ်ခုံတွင် လည်စင်းခံထားရသည့် ငါးလေးများပမာ နည်းနည်းလေးမျှပင် ရုန်းကန်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။

ထင်းတဲအိမ်မှ ထွက်လာပြီးနောက် အပြင်ဘက်တွင် ခြံဝင်းကျယ်ကြီးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ညအချိန်ရောက်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် ကောင်းကင်ယံတွင်တဖျပ်ဖျပ်လတ်နေသည့် ကြယ်များကို မျက်စိတစ်ဆုံးမြင်နေရပြီး လပြည့်ဝန်းကြီးကလည်း ဝေဟင်အလယ် ချိတ်ဆွဲထား၏။ ဖယောင်းတိုင်မီးများ ထွန်းမထားသည့်တိုင်လရောင်ကြယ်ရောင်များကြောင့် ခြံဝင်းတစ်ခုလုံးက ထိန်ထိန်လင်းနေသည်။

ခြံဝင်းကျယ်ကြီးတွင် ရပ်နေကြသော လူအချို့ကို ဝမ်ချီ ဝေဝေဝါးဝါးမြင်လိုက်သည်။

သူခေါင်းပြူပြီး အနီးကပ်ကြည့်လိုက်သောအခါ တန်းစီရပ်နေသူများအပြင် နောက်မှီခုံပေါ်တွင် ခြေချိတ်လျက်ထိုင်နေသော လူတစ်ယောက်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုလူက အုပ်စုခေါင်းဆောင်ဖြစ်ပုံရသည်။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် လူတစ်ယောက်က လက်ထဲတွင်တစ်စုံတစ်ခုကိုင်လျက် အိမ်ထဲမှ ခြေလှမ်းမှန်မှန်ဖြင့် ထွက်လာသည်။

"သူဌေး...ဒါကိုကြည့်လိုက်ပါဦး"

ထိုလူများက မလှမ်းမကမ်းတွင် ရှိနေသောကြောင့် သူတို့ပြောသမျှကို ဝမ်ချီ အသံသဲ့သဲ့ကြားနေရသည်။

"ဒီသေတ္တာဘူးက အနုစိတ်ထွင်းထုထားတာ...သိပ်လက်ရာမြောက်တယ်...ရှားပါးထိပ်တန်း အရည်အသွေးမျိုးပဲ...သူဌေးရောင်းလိုက်ရင် ဈေးကောင်းရမှာသေချာပါတယ်..."

ထိုအခါ သူဌေးဆိုသူက သေတ္တာဘူးကိုလှမ်းယူကာ စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက် တွေးတွေးဆဆဖြင့် ပြောလာသည်။

"ဒီဟာက နန်းတော်က ပစ္စည်းမျိုးနဲ့တူတယ်..."

သူ့စကားကြောင့် သူ့နောက်လိုက်များက ပိုပိုပြီးစိတ်လှုပ်ရှားလာကြသည်။

"တကယ်လား...."

"ဘုရားရေ...ငါတို့တော့ပွပေါက်တိုးတာပဲ..."

"ဒီ ဟွားမျိုးရိုးမှာ ဒီလိုပစ္စည်းမျိုးလည်း ရှိတာပဲလား..."

ထိုလူတို့၏စကားများကို နားထောင်ရင်း ဝမ်ချီ ပိုပိုပြီးမျက်မှောင်ကြုတ်မိသည်။

သူခန့်မှန်းသည်က မမှားလျှင် ထိုသေတ္တာဘူးက ယနေ့ညသူပြန်ယူရန်လုပ်နေသည့် သေတ္တာဘူးပင်။ သို့သော် သူပြန်မယူနိုင်မီတွင် ဤသူခိုးများ၏လက်ထဲသို့ ရောက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

ထိုသို့တွေးမိချိန်တွင် ဝမ်ချီ၏မျက်ဝန်းများမှာတဖြေးဖြေးနက်ဆွေးသွားသည်။

ထိုစဥ် အစောပိုင်းက သူ့ပါးစပ်ထဲလက်ကိုင်ပဝါသွတ်ထည့်ခဲ့သည့်လူက သူ့အကြည့်တို့ကို သတိထားမိသွားပြီး ကျောချမ်းဖွယ်လေသံဖြင့် ပြောလာသည်။

"သခင်လေးလင်း...ခင်ဗျားက ဘာကိစ္စ အဲဒီလိုအကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတာလဲ...မျက်လုံးကျွတ်ထွက်သွားချင်လို့လား…"

ထိုစကားကြောင့် ဝမ်ချီ ကြက်သေသေသွားပြီး ချက်ချင်းလက်ငင်းဆိုသလို အကြည့်လွှဲကာ ခေါင်းလှည့်လိုက်မိသည်။

ထိုလူများ၏ ဖိအားပေးမှုနှင့် တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်မှုအောက်တွင် သူတို့ အချိန်အတန်ကြာအောင် လမ်းလျှောက်လာခဲ့ကြရသည်။ ကျိုးစံအိမ်ကြီးက သူတို့နောက်တွင်တဖြည်းဖြည်း ကျန်ရစ်ခဲ့ကာ နောက်ဆုံးတွင် ရထားလုံးဆီသို့ ရောက်လာသည်။

ဝမ်ချီ၏ပါးစပ်ကို လက်ကိုင်ပဝါဖြင့် စည်းပိတ်ထားကာ ခေါင်းပေါ်တွင်လည်း ပိတ်စဖြင့် ဘာမှမမြင်ရအောင်အုပ်ထားသည်။ လူနှစ်ယောက်က သူ့ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် အတူကပ်ပါလာသည်။

ဝမ်ချီက ဇွတ်တရွတ်မလုပ်ရဲသလို အသက်ပင်ဖြောင့်ဖြောင့်မရှူရဲပေ။ လက်နှစ်ဖက်လုံးကို သတိလက်လွတ်လက်သီးဆုပ်လိုက်မိသည်။ သူ ကြောက်နေမိသည့်အပြင် စိုးရိမ်စိတ်လည်းဖြစ်မိသည်။

ထိုအခြေအနေက အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ကြာရှည်လွန်းလှသည်။

ခါယမ်းလွန်းနေသည့် ရထားလုံးကြောင့် အန်မိတော့မည်ဟုဝမ်ချီတွေးလိုက်ချိန်တွင် ရထားလုံးက ရုတ်တရက်ဆိုသလိုရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။

"ရထားလုံးထဲက ထွက်စမ်း..."

သူ့ညာဘက်ဘေးတွင်ရှိနေသူက သူ့ပခုံးကိုဆွဲကိုင်ကာ ခြိမ်းခြောက်သောလေသံဖြင့် ပြောလာသည်။

"စကားနားထောင်..."

ခန္ဓာကိုယ်တွင် ချည်ထားသောကြိုးများက တင်းကျပ်လွန်းသောကြောင့် မတ်တပ်ရပ်ရန်ခက်ခဲသည်မှလွဲ၍ ကျန်အချိန်များတွင် ဝမ်ချီက ထိုလူများခိုင်းသမျှကို အသာတကြည်လိုက်လုပ်သူဖြစ်သည်။

ယခုအခြေအနေတွင် ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်ရန် လုံးဝမဖြစ်နိုင်သလို အချိန်မရွေးအသက်အန္တရာယ်ရှိနိုင်သောကြောင့် သူ သတိတကြီးပြုမူနေရသည်။

ထိုလူများက သူနှင့်ဟွားကျစ်ချန်ကို ပြန်ပေးဆွဲရန် အတော်လေးဒုက္ခခံခဲ့သည်။ ယခုလည်း ကျိုးစံအိမ်တော်မှ ခက်ခက်ခဲခဲခေါ်ထုတ်လာပြန်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ကို ပြန်ပေးဆွဲရသည့်ရည်ရွယ်ချက်မှာ လွယ်လင့်တကူသတ်ပစ်ရန်မဟုတ်ဘဲ တစ်ခုခုအပေးအယူလုပ်လိုသောကြောင့်သာ ဓားစာခံအဖြစ် ဖမ်းထားခြင်းဖြစ်သည်။

ရထားလုံးထဲမှထွက်လာပြီးနောက် ဟွားကျစ်ချန်က ယခုအချိန်အထိထွက်မလာသေးပဲ လူအချို့နှင့်အတူ ရထားလုံးထဲတွင်သာ ကျန်ရစ်နေခဲ့သည်ကို ဝမ်ချီသတိထားမိသည်။

လူတစ်ယောက်က သူ့ကိုဆွဲခေါ်လျက် အချိန်အတော်ကြာအောင်လမ်းလျှောက်လာခဲ့ရပြီးနောက် သူ့ရှေ့တွင်ဦးဆောင်လျှောက်နေသူက ခြေလှမ်းတို့ကို ရုတ်တရက်ရပ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် တံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

သူ့ကိုအကြမ်းပတမ်းဆွဲခေါ်လာသူက ထပ်ပြတ်ပြတ်ပြောလာသည်။

"အထဲဝင်...."

ထိုစကားအဆုံး ဝမ်ချီ ချက်ချင်းအထဲဝင်သွားလိုက်သည်။

သို့သော် မျက်နှာကို ပိတ်စနှင့် အအုပ်ခံထားရသောကြောင့် ဘာမှမမြင်ရဘဲ စမ်းတဝါးဝါးနှင့် ဝင်သွားလိုက်ရာ တံခါးဘောင်နှင့်တိုက်မိပြီး ရှေ့သို့ဟက်ထိုးလဲလေသည်။

သို့သော် ကံကောင်းစွာဖြင့် သူ့နောက်တွင်ရှိနေသူက လဲကျလုဆဲဆဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို လှမ်းထိန်းထားပေးသည်။

ရုတ်တရက်ဆန်သော အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကြောက်စိတ်တို့က တရှိန်ထိုးဝင်ရောက်လာပြီး နှလုံးသားက တဒိန်းဒိန်းခုန်မြည်နေသည်။ ဝမ်ချီက သူ့ပါးစပ်ထဲရှိ လက်ကိုင်ပဝါအောက်ကျသွားသည်ကိုပင် သတိမထားမိတော့ဘဲ ပင့်သက်ရှိုက်ကာပြောလိုက်သည်။

"ကူညီပေးလို့ ကျေးဇူးပါ..."

"ဟမ်...ဘာလို့ အဲ့လောက် ယဥ်ကျေးနေတာလဲ..."

သူ့ကိုလှမ်းထိန်းထားသူက ဇဝေဇဝါပြောလာသည်။

ထိုစကားအဆုံး ထိုလူကရုတ်တရက်သတိထားမိသွားသည်။

"နေဦး...မင်းပါးစပ်စည်းထားတဲ့အဝတ်ပြေသွားတာလား..."

ဝမ်ချီ: "......."

သူ အမြန်ပါးစပ်ပိတ်လိုက်သည်။

ကံကောင်းသည်မှာ ထိုလူက သူ့ပါးစပ်စည်းထားသည့်အဝတ်ပြေသွားသည်ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ သူ့ခေါင်းပေါ်အုပ်ထားသောအဝတ်စကို ဖယ်ပေးလိုက်သည်။

"အထဲဝင်သွား..."

ဝမ်ချီ မျက်တောင် ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်နေမိသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်မြင်ကွင်းနှင့် အသားကျသွားချိန်မှ သူအထဲသို့ ဆက်ဝင်သွားလိုက်သည်။

အထဲသို့ ပတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူရောက်နေသောနေရာက အတော်လေး ကောင်းမွန်သပ်ရပ်သည့်နေရာဖြစ်နေသောကြောင့် ဝမ်ချီ အံ့ဩမိသွားသည်။ ကျင်းကျိုးသို့ မရောက်မီ သူတည်းခဲ့ဖူးသည့် တည်းခိုခန်းထက်ပင်ပို၍ကောင်းနေသေးသည်။

သူ့အား ဆွဲခေါ်လာသောလူနှစ်ယောက်မှာ သူ အလွယ်တကူမထွက်ပြေးနိုင်ကြောင်း သိလိုက်သောကြောင့် အခန်းပတ်ကြည့်နေသည့်သူကို ဤအတိုင်းလွှတ်ထားပေးသည်။

တစ်ခဏမျှအကြာတွင် လူနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်က ပြောလာသည်။

"ဒါက မင်းနေရမဲ့နေရာပဲ... တစ်ခုခုလိုရင်ပြောလိုက်... အပြင်မှာ ငါတို့လူတွေ စောင့်နေတယ်…"

ဝမ်ချီက ကြက်ပေါက်လေးတစ်ကောင်သဖွယ်ခေါင်းညိတ်လိုက်မိသည်။

"ဟုတ်ကဲ့ပါ..."

ထိုလူက တစ်ခဏမျှစဥ်းစားပြီးနောက် သူ့ဝသီအတိုင်း ကြမ်းတမ်းရင့်သီးသည့်စကားလုံးများကို ပြောလာပြန်သည်။

"ငါမင်းကို ထပ်ပြီးသတိပေးမယ်နော်... မင်းက အခု ငါတို့ပိုင်နက်ထဲရောက်နေတာ... စကားနားထောင်မယ်ဆိုရင်တော့ မင်းရဲ့ဆံပင်မွေးတစ်မွေးတောင် လက်ဖျားနဲ့မထိဘူး... မဟုတ်ရင်တော့ တစ်ခါတည်း ဇီဝိန်ခြွေပစ်မယ်...နားလည်လား…"

ဝမ်ချီက ထပ်ပြီး ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်လိုက်ပြန်သည်။

"နားလည်ပါတယ်...."

သူ့စကားအဆုံး ထိုလူက အံ့ဩလွန်းသဖြင့် နှုတ်ဆိတ်သွားပြီး တစ်ခဏအကြာတွင်ညသိချင်လွန်း၍ မနေနိုင်သောကြောင့် မေးလာပြန်သည်။

"မင်းထွက်ပြေးဖို့ မတွေးဘူးလား..."

ဝမ်ချီ ထိုလူကို ထူးထူးဆန်းဆန်းပြန်ကြည့်မိသည်။

"ခင်ဗျားပဲပြောထားတယ်လေ...ထွက်မပြေးနဲ့ဆို…"

လူနှစ်ယောက် : "......."

ထိုလူနှစ်ယောက်လုံး အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ သူတို့ဘဝတစ်လျှောက်တွင် လူပေါင်းများစွာကို ပြန်ပေးဆွဲခဲ့ဖူးသည်။ လူကုံထုံအသိုင်းအဝိုင်းမှ လူများကို ပြန်ပေးဆွဲခဲ့ဖူးသလို ဆင်းရဲသားများကိုလည်း ပြန်ပေးဆွဲခဲ့ဖူးသည်။ ပြန်ပေးဆွဲဖူးသည့်လူများတွင် ကျင်းကျိုးသို့ စုံစမ်းစစ်ဆေးရန်ရောက်လာသည့် အရာရှိကြီးများပင် ပါသည်။ ထိုလူအားလုံး သူတို့လက်ထဲမှ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်ရန် မီးကုန်ယမ်းကုန်ကြိုးစားခဲ့ကြ၏။

စကားနားထောင်လွန်းသည့် ဓားစာခံမျိုးကို သူတို့နှစ်ယောက်လုံး တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့မြင်ဖူးခြင်းပင်။

သူတို့သာ ပြန်ပေးဆွဲသမားများမဟုတ်လျှင် ဝမ်ချီကိုပြန်ပေးဆွဲခံထားရသူဟု ထင်မိမည်မဟုတ်ဘဲ ဤအတိုင်းအေးအေးလူလူလမ်းလျှောက်ထွက်လာသူဟု ထင်မိမည်ဖြစ်သည်။

ထိုသို့တွေးရင်း သူတို့နှစ်ယောက်လုံးထွက်သွားရန်ပြင်လိုက်သည်။

"အစ်ကိုကြီးနှစ်ယောက်...ခဏနေပါဦး…ကျွန်တော့်ကိုချည်ထားတဲ့ကြိုးက အရမ်းတင်းလွန်းနေတယ်...မတ်တပ်ရပ်လို့တောင်မရဘူး... ဒီမှာ ခဏလောက်လှဲပြီး အနားယူချင်လို့ ကြိုးလေးဖြည်ပေးလို့ရမလား..."

ဝမ်ချီ ရုတ်တရက် ထပြောလိုက်သည်။

လူနှစ်ယောက်: "......."

ဝမ်ချီ၏မျက်နှာအမူအရာနှင့် စကားပြောဆိုပုံက ဖြူစင်လွန်းလှသောကြောင့် ထိုလူနှစ်ယောက်မှာ ဘာမှမတွေးတော့ဘဲ ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် တုပ်နှောင်ထားသည့်ကြိုးကို ဓားနှင့်ဖြတ်ပေးလိုက်သည်။

ကြိုးဖြည်လိုက်သည်နှင့် ဝမ်ချီက သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လွတ်လပ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

ထိုင်ခုံပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်နေသည့်ဝမ်ချီကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး နှစ်ယောက်လုံး လှည့်ထွက်သွားရန် ပြင်လိုက်သည်။

သို့သော် တံခါးနားမရောက်မီတွင် အနှီဓားစာခံထံမှ ခေါ်သံကို ကြားလိုက်ရပြန်သည်။

"အစ်ကိုကြီးတို့...ကျွန်တော် တစ်ခုတောင်းဆိုချင်လို့ပါ..."

ထိုသို့ဖြင့် သူတို့ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်သွားပြီး ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသူကို တစ်ပြိုင်တည်းလှည့်ကြည့်မိကြသည်။

ဝမ်ချီက စားပွဲခုံအစွန်းကို လက်ထောက်ထားပြီး သက်တောင့်သက်သာအနေအထားမျိုးဖြင့် ထိုင်နေသည်။ သူက ထိုလူနှစ်ယောက်ကို စပ်ဖြီးဖြီးပြုံးပြရင်း ပြောလိုက်သည်။

"ဟိုသွားဒီသွားနဲ့ဆိုတော့ ကျွန်တော်ဗိုက်ဆာလာလို့...အစ်ကိုကြီးတို့ ကျွန်တော့်အတွက် မုန့်လေးဘာလေးပြင်ပေးလို့ရမလား..."

လူနှစ်ယောက်: "......"

အချိန်အတန်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် လူနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်မှာ သည်းမခံနိုင်တော့သည့်နှယ် ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောလာသည်။

"ဒီကို အပန်းဖြေခရီးထွက်လာတယ်များ ထင်နေလား... လိုချင်တဲ့ဟာတွေကလည်း များလိုက်တာ...ဘာလိုသေးလဲတစ်ခါတည်းပြောလိုက်…"

ထိုစကားအဆုံး ဝမ်ချီမျက်လုံးက အရောက်လက်သွားသည်။ အခွင့်ကြုံချိန်၌ သူ အမြန်ပြောလိုက်သည်။

"ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် တစ်ကိုယ်စာအိပ်ရာလေးလည်း လိုချင်တယ် အစ်ကိုကြီးတို့... ရာသီဥတုကလည်း ပူလာပြီဆိုတော့ အိပ်ရာပါးပါးလေးဆိုရင် ရပါပြီ...အထူကြီးမလိုဘူး…"

လူနှစ်ယောက်: "......"

ဝမ်ချီ သူတို့ကို မျှော်လင့်တကြီးကြည့်မိသော်လည်း တစ်ခွန်းမျှ ပြန်မဖြေသည့်အပြင် တံခါးကိုအကြမ်းပတမ်းဆောင့်ပိတ်ပြီး ပြန်ထွက်သွားလေသည်။

သို့သော် မကြာလိုက်သောအချိန်တွင် လူတစ်ယောက်က ညလယ်စာနှင့်အိပ်ရာခင်းတစ်စုံ လာပို့ပေးသည်။

💮💮💮

Prev Next