Chapter 134

🌍Chapter 134

​လော့ဖုန်းချန်း​ဘောပင်ကိုချလျက် ထန်​မော့ကို ကြည့်လိုက်သည်။ 

"စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းကတခြားဂိမ်း​တွေနဲ့မတူဘူး... သူကအသက်အန္တရာယ်မရှိဘူး...ဂိမ်းရှုံးရင်​တောင် ပြစ်ဒဏ်မစ်ရှင်ပဲရှိမှာ...အဲဒါကိုရှင်းပြီးတာနဲ့ ဂိမ်းထဲက ထွက်လို့ရပြီ..  ဒီလို​ဆိုတော့ စု​ဝေးခြင်းဂိမ်း​တွေဆီက​နေ ငါတို့​တွေ အနက်​ရောင်​မျှော်စင်အ​ကြောင်းပို​လေ့လာလို့ရတယ်...အနည်းဆုံး​တော့ ​မြေ​အောက်နိုင်ငံနဲ့ မွန်းစတားကမ္ဘာရဲ့ အ​ကြောင်း​တွေကို​ပေါ့"

ထန်​မော့ကသ​ဘောတူလိုက်သည်။ 

"ဒီတစ်ကြိမ်ကျွန်​တော် ​မြေ​အောက်နိုင်ငံရဲ့ မြို့တော်တစ်​လျှောက်ပတ်ခဲ့ရတာ...ဒီဂိမ်းက ကစားသမား​တွေကို နယ်နိမိတ်သတ်မှတ်​ပေးမထားပဲ ​နေရာတိုင်းကို စိတ်ကြိုက်သွားလို့ရတယ်... အကယ်၍​နောက်ထပ်စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းကသာ မွန်းစတားကမ္ဘာဆိုရင်..."

ထန်​မော့လက်လှမ်း၍ ​လော့ဖုန်းချန်း၏​မြေပုံ​ပေါ်တွင် စက်၀ိုင်းတစ်ခု​ရေးဆွဲလိုက်သည်။

"အနက်​ရောင်​မျှော်စင်အ​ကြောင်း ပိုသိလာရမှာ​ပေါ့" 

၂ဦးသားတစ်​​ယောက်ကိုတစ်​ယောက် ကြည့်လိုက်မိကြသည်။ 

"သတင်း​တွေပိုသိရ​လေ ​နောက်ဂိမ်း​တွေအတွက် အသုံး၀င်​လေပဲ" 

​လော့ဖုန်းချန်းကရယ်လိုက်သည်။ 

"အနာဂါတ်မှာ အ​ခြေအ​နေရရင်ရသလို ကစားသမား​တွေလည်း အခွင့်​ကောင်းယူလို့ရတယ်... ဒါ​ကြောင့် စု​ဝေးခြင်းဂိမ်း​တွေကို ​ဆော့ဖို့လိုတယ်... ငါတို့ခွန်အားကိုတိုးရုံတင်မဟုတ်ဘူး သတင်းအချက်အလက်လည်း ပိုရတာ​ပေါ့ကွာ... ​နောက်အပတ်ကျရင် ဂျက်နဲ့ထန်​ရှောင်းက ​မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ဖို့သွားကြ​တော့မှာ"

ထန်​မော့အနည်းငယ်အံ့သြသွားခဲ့​သော်လည်း ဆိုလိုက်သည်။ 

"ဂျက်နဲ့ ထန်​​ရှောင်းရဲ့ သန်မာမှုနဲ့ဆို ပြဿနာမရှိ​လောက်ပါဘူး...ချော​ချော​မွေ့​မွေ့နဲ့ ပြီးသွားမှာပါ...ဂိမ်းထဲမှာ​တွေ့ခဲ့သမျှ ကစားသမားတိုင်းက ​မျှော်စင်ပထမထပ်ကိုရှင်းပြီးထားတဲ့သူ​တွေပဲ... တချို့ကသန်မာ​ပေမယ့် ဂျက်​လောက်​တော့မဟုတ်ဘူး"

​လော့ဖုန်းချန်းကအဓိကအချက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ 

"မင်းနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ဖူ၂​ယောက်တည်းကပဲ ​မျှော်စင်ဒုတိယထပ်ကိုရှင်းထားတာလား"

ထန်​မော့ခတ္တတန့်သွားပြီးမှ ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

"အင်း"

ဥာဏ်ရည်မြင့်​သောသူများနှင့် စကား​ပြောရသည်မှာ ​ကောင်း​သောအချက်​ရော ဆိုး​သောအချက်ပါရှိ​လေသည်။ ​ကောင်းသည်က တချို့အ​သေးစိတ်အရာများကို ​ထောက်ပြ​နေစရာမလို​ချေ။ တဖက်လူကမိမိဆိုလိုသည်ကို ချက်​ချင်းနားလည်သွားမည်ဖြစ်ကာ ​လေကုန်ခံစရာမလို​ချေ။ ဆိုးသည်က မိမိ​ပြောပြရန်မရည်ရွယ်ထား​သော အရာများကိုပါ တဖက်လူကအလိုလိုရိပ်မိသွားနိုင်ခြင်းပင်။

ထန်​မော့က မိမိ​တွေ့ခဲ့ရသမျှလူတိုင်း အနက်​ရောင်​မျှော်စင်ပထမထပ်ကို ရှင်းထားသည်ဟုသာဆိုရ​သေး​သော်လည်း ​လော့ဖုန်းချန်းမှာ ထိုစကားထဲမှ သူနှင့်ဖူ၀မ်​သော်ကသာ​မျှော်စင်ဒုတိယထပ်ကိုရှင်းထားသူများဖြစ်​ကြောင်း သိသွားခဲ့သည်။ သူသာပို၍​တွေးကြည့်ဦးမည်ဆိုပါက ထန်​မော့နှင့်ဖူ၀မ်​သော်၏ ဂိမ်းကိုပင်ခန့်မှန်းနိုင်​လောက်သည်။ ထို့​ကြောင့် ​ပြောသည့်စကား​တိုင်းကိုအလွန်သတိထားရမည်ဖြစ်သည်။

သို့​သော်အနာဂါတ်တွင် ထိုသို့ဖြစ်ရပ်မျိုး ထပ်ရှိ​တော့မည်မဟုတ်။

ထန်​မော့ သူ၏​ရှေ့မှ ​လော့ဖုန်းချန်းအားတိတ်တဆိတ်ကြည့်​နေမိသည်။ သူတို့စ​တွေ့ချိန်မှစ၍ ​လေးလပင်ရှိခဲ့​လေပြီ။ အနက်​ရောင်​မျှော်စင်​ကြောင့်သာမဟုတ်ပါက သူ ဤနိုင်ငံ့လျှို့၀ှက်သု​တေသနပညာရှင်နှင့် ဆုံဖြစ်ခဲ့မည်မဟုတ်​ချေ။ ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်း​ပေါ်တက်လာပြီးကတည်းက သူ၏အချိန်အများစုကို ရှန်ဟိုင်းတွင်ကုန်ဆုံးခဲ့သည်။ သူသည် ချန်ရှန်းရှန်း၊ ဖက်တီး​လေး၊ ဂျက် နှင့် ​လော့ဖုန်းချန်းတို့ကို ဤ​နေရာတွင်ဆုံခဲ့ရသည်။

ရှန်ဟိုင်းတွင်ဆက်​နေရန်ဆုံးဖြတ်ပါက ပို၍လွယ်ကူမည်ပင်။ သူသည် တိုက်အဖွဲ့၀င်တစ်ဦးမဟုတ်သည့်တိုင်​လော့ဖုန်းချန်းနှင့်ဂျက်က သူ့အား အပြင်လူတစ်ဦးလိုမဆက်ဆံ​ချေ။ 

ထန်​မော့နှင့်​လော့ဖုန်းချန်းက အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်းများမဟုတ်ဘဲ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး သတိထား​နေကြ​သော်လည်း အ​ခြေခံယုံကြည်မှု​လောက်က​တော့ ပြဿနာမရှိ​ချေ။

တစ်ဖက်တွင် ရှန်ဟိုင်း၌ ချန်ရှန်းရှန်း ​လော့ဖုန်းချန်းနှင့် ရင်းနှီး​သော နယ်​မြေများရှိသည်။ တစ်ဖက်တွင်​တော့ သူ၏​ပေကျင်းမှသူငယ်ချင်းမှာ အသက်ရှင်​ကောင်းရှင်​နေနိုင်ကာ ဖူ၀မ်​သော်လည်းရှိ​သေးသည်။

ထန်​မော့ နှုတ်ခမ်းကိုဖွင့်ဟလိုက်သည်။ 

"မနက်ဖြန် ဖူ၀မ်​သော်နဲ့ ရှန်ဟိုင်းကထွက်သွား​တော့မယ်"

​လော့ဖုန်းချန်း၏ မျက်နှာ​ပေါ်မှ အပြုံးမှာ တဖြည်းဖြည်း​ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ အ​တော်ကြာပြီး​နောက် သူကဆိုလာသည်။

"မင်း​နေခဲ့မယ်ထင်​နေတာ"

ထန်​မော့ တစ်စုံတစ်ခုမှားယွင်း​နေသည်ကို ချက်ချင်းသတိထားမိလိုက်သည်။

"ဘာကိစ္စလဲ"

​လော့ဖုန်းချန်းကရှင်းပြလာသည်။ 

"မင်းက အနက်​ရောင်​မျှော်စင်ဂိမ်းအတွက် ​ဗိုလ်​ချုပ်ဖူနဲ့ အသင်းဖွဲ့မလို့မလား" 

ထန်​မော့၄င်းကိုထုတ်မ​ပြောလျှင်​တောင် ​လော့ဖုန်းချန်းအတွက် ခန့်မှန်းရန်မခက်ခဲ​ချေ၊

"ဒါက ရှန်းရှန်းအကြံပါ.. ထန်​မော့မင်းက တိုက်အဖွဲ့၀င်မဟုတ်​သလို လက်ရှိ မင်းကဘယ်​လောက်ထိသန်မာလည်းမသိ​ပေမယ့် တိုက် တစ်ခုခုဖြစ်ရင်တော့ မင်းကလျစ်လျူရှုထားမှာမဟုတ်ဘူး.. အနာဂတ်မှာ ငါ​မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ခြင်းဂိမ်းကိုရှုံးခဲ့ရင် မင်းကငါ့​နေရာကို အစားထိုးရ​လောက်တယ်"

ထန်​မော့နားလည်သွားလျှင့် အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။ သူချက်ချင်းပြန်လည်တည်ငြိမ်သွားလျက် သူ၏ဦး​နှောက်မှာလျှင်မြန်စွာ ​ပြေးလွှား​နေခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့​သော၂ပါတ်ခန့်က ​လော့ဖုန်းချန်းမှာ ထန်​မော့နှင့် ဖူ၀မ်​သော်အား စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းတစ်ခုကို ညွှန်း​ပေးခဲ့ပြီး ယခုသူတို့ထိုဂိမ်းကို အနိုင်ရရှိခဲ့သည်။

ထန်​မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပါတ်က ခင်များတမင် ကျွန်​တော်ဒီဂိမ်းကို​ဆော့​အောင် ညွှန်း​ပေးခဲ့တာလား"

"အမှန်ပဲ"

"ဒီဟာကချန်ရှန်းရှန်းအကြံ​ပေါ့" 

​လော့ဖုန်းချန်းက​ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

" သူ့အကြံ​ရော ငါ့အကြံ​ရောပါပဲ... မင်းထွက်သွားတာနဲ့ တိုက်အဖွဲ့ကလည်း အားနည်းသွားမှာ... ဒီ​တော့ ငါ့ဆန္ဒလည်းပါပါတယ်... အဲက​လေးမက​တော့ငါ့​လောက်ရှည်ရှည်​ဝေး​ဝေးမ​တွေးဘူး​ပေါ့...  ဖက်တီး​လေးနဲ့ ရှန်းရှန်းတို့ကမင်းကို မသွား​စေချင်ကြဘူး.. ရှန်းရှန်း​ပြောတာက မင်းနဲ့ဗိုလ်ချုပ်ဖူနဲ့ အသင်းဖွဲ့ရင် ဂိမ်းရဲ့ခက်ခဲမှု အ​ဆမတန်မြင့်သွားမှာကို မင်းခံစားရလိမ့်မယ်တဲ့... ဒီလိုဆို မင်းကဗိုလ်ချုပ်ဖူနဲ့ အသင်းဖွဲ့ဖို့တွန့်ဆုတ်သွားမယ်လို့​ပေါ့... ဒီဟာကမင်းကို ဗိုလ်ချုပ်ဖူနဲ့ ထွက်မသွား​​အောင် တားနိုင်တဲ့ တစ်ခုတည်း​သောနည်းလမ်းမို့..."

အမြဲတမ်းတည်ငြိမ်​နေတတ်​သော က​လေးမ​လေး၏ မျက်နှာကို သူ၏အာရုံထဲတွင် မြင်​ယောင်လာပြီး ရယ်စရာ​ကောင်းသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ 

ချန်ရှန်းရှန်းက သူမ၏ ဥာဏ်ကြီးရှင်​တွေး​ခေါ်နိုင်စွမ်းကိုဤ​နေရာတွင် အသုံးချလိမ့်မည်ဟုမထင်ထား​ချေ။ သူမမှန်းသည်မှာ မှန်ကန်ပါသည်။ သူဖူ၀မ်​သော်နှင့် အသင်းဖွဲ့ပြီး​နောက် လူထု ရန်သူသက်​ရောက်မှုနှင့်အတူ ကစားသမား၂၁​ယောက်ကိုရင်ဆိုင်ရသည်အထိ ခက်ခဲမှု တိုးသွားခဲ့သည်။ သူ့တွင်​နောင်တအနည်းငယ်ရှိ​သော်လည်း အသင်းဖွဲ့ရန်ဆုံးဖြတ်ထားဆဲဖြစ်သည်။

တစ်ဖက်တွင်​တော့ ဂိမ်း၏ခက်ခဲမှုကမြင့်တက်သွား​သော်လည်း ကျန်တစ်ဖက်မှာလည်း အသင်း​ဖော်​ကောင်းတစ်ဦးဖြစ်သည်။

ထိုထူးဆန်း​ထွေလာဆပ်ကပ်ပွဲ၏အဆုံးသတ်က ထန်​မော့ကိုအ​ကောင်းဆုံးအ​ဖြေတစ်ခု​ပေးခဲ့သည်။ အသင်း​ဖော်​ကောင်းတစ်​ယောက်က ဂိမ်း၏ခက်ခဲ​မှုထက် အ​ရေးပါ​လေသည်။

ထန်​​မော့က​မေးလိုက်သည်။ 

"ချန်ရှန်းရှန်းနဲ့ ဖက်တီး​လေးက ​ဆေးခန်းမှာမရှိဘူးလား"

​လော့ဖုန်းချန်း​ခေါင်းခါသည်။

"ဂျက်နဲ့ ထန်​​ရှောင်းတို့နဲ့ အသစ်​တွေ့ထားတဲ့ အစစ်အမှန်​လော​ကဂိမ်းထဲ၀င်သွားတယ်...ပြန်လာဖို့ ရက်နည်းနည်း​တော့ကြာဦးမယ်ထင်တယ် မင်းသူတို့ကို ​စောင့်ဦးမလား"

ထန်​မော့က မနက်ဖြန်တွင်ထွက်ခွာမည်ဖြစ်ကာ က​လေးများမှာ​တော့ ရက်အနည်းငယ်ကြာ​ပေဦးမည်။ 

ထန်​မော့ခတ္တမျှတိတ်ဆိတ်​နေခဲ့သည်။

"မ​စောင့်​တော့ဘူး"

​လော့ဖုန်းချန်း ထိုအ​ဖြေကိုခန့်မှန်းမိပြီးသားပင်။ 

စကားအနည်းငယ်ဆက်​ပြောပြီး​နောက် ထန်​မော့ပြန်ရန် ထရပ်လိုက်သည်။ ​လော့ဖုန်းချန်းထန်​မော့၏ ​ကျောပြင်ကိုကြည့်လျက် ရုတ်တရက်ဆိုလိုက်သည်။

"ငါ့မှာ စွမ်းရည်ရှိရင် မဟုတ်ရင်လည်း အနက်​ရောင်​မျှော်စင်ကိုတိုက်ခိုက်ပြီး​တော့ စွမ်းရည်ရခဲ့ရင် ထန်​​မော့ မင်းနဲ့ငါလည်း တွဲဖက်​ကောင်း​တွေဖြစ်ရင် ဖြစ်နိုင်ပါတယ်"

ထန်​မော့တန့်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ​လော့ဖုန်းချန်း၏ မျက်နှာ​ပေါ်မှ တည်ငြိမ်​သောအပြုံးကိုမြင်လျှင် သူတို့ပထမဆုံးစ​တွေ့စဥ်က အချိန်ကို သတိရသွားမိသည်။ ထိုစဥ်ကသူသည်​လော့ဖုန်းချန်းအား ခိုး၀င်သူဟု သံသယ၀င်ခဲ့သလို သူ၏အနက်​ရောင်​မျှော်စင်သု​တေသနပညာရှင်ဟူ​သော ဇစ်မြစ်ကိုလည်း မယုံကြည်ခဲ့​ပေ။ 

ယခု​တော့၄လ​ကျော်လွန်သွား​ချေပြီ။

ထန်​​မော့​၄င်းကို​တွေးကြည့်လိုက်သည်။ 

"ခင်များ စွမ်းရည်ရလာမှာပါ အနက်​ရောင်​မျှော်စင်ပထမထပ်ကိုရှင်းပြီး​တော့ စွမ်းရည်ရလာပြီးတဲ့အခါ ပိုပြီးသန်မာလာလိမ့်မယ် အနည်းဆုံး​တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုကာကွယ်နိုင်ဖို့​တော့ လုံ​လောက်ပါတယ်"

​လော့ဖုန်းချန်းကပြုံးလိုက်သည်။

"​မျှော်လင့်တာပါပဲ"

၂ဦးသားမှာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးအ​တော်ကြာ စိုက်ကြည့်​နေခဲ့မိကြသည်။ ၁မိနစ်ကြာပြီး​နောက် ထန်​​မော့ပြုံးလိုက်လျှင် ​လော့ဖုန်းချန်းကလည်း ပြုံးလာခဲ့သည်။

"နှုတ်ဆက်ပါတယ်"

"နှုတ်ဆက်ပါတယ်"

တံခါးပိတ်သွားပြီး​နောက် သူ လော့ဖုန်းချန်း၏ရုံးခန်းမှ ထွက်လာခဲ့​လေသည်။ 

ကားပါကင်တွင်တစ်ညအနားယူပြီး​နောက် ​နောက်တစ်​နေ့မနက်တွင် ထန်​မော့ ပထမထပ်မှ အင်္ကျီဆိုင်သို့၀င်လာခဲ့သည်။ ထိုဆိုင်ထဲ၀င်လိုက်သည်နှင့် ထန်​မော့ရင်ထဲမှ တစ်ခုခုကိုခံစားလိုက်ရသည်။ ပြင်းထန်​သော တိုက်ခိုက်မှုတစ်ခုက ထန်​မော့၏​နောက်မှ တိုး၀င်လာခဲ့​လေသည်။ သူ ခုန်​ရှောင်ပြီးနောက် ​ရှေ့သို့လိမ့်၍​​ရှောင်လိုက်သည်။ သူ၏ကိုယ်ကိုထိန်းလိုက်ပြီး​နောက်​ ​နောက်သို့တစ်ချက် ကန်ထည့်လိုက်သည်။

ထိုလူမှာ​ဘေးသို့​ရှောင်လိုက်ပြီး လက်သီးတစ်ချက် ​ပစ်သွင်းလာသည်။

ထိုလက်သီးချက်မှာ ​လေကိုထိုးမိပြီး ​​လေထုကိုလှုပ်ခါသွား​စေသည်။  သူတို့တစ်ဦးကိုတစ်ဦး လုံး၀မညှာတာကြ​ချေ။ လူ၂ဦးမှာအင်္ကျီဆိုင်ထဲတွင် ပြင်းပြင်းထန်ထန်တိုက်ခိုက်​နေခဲ့ကြသည်။ ထန်​​မော့​​ဘေးမှနံရံကိုကန်လိုက်ပြီး ​လေထဲတွင် ကိုယ်ကိုလှည့်လျက် ​နောက်မှလူကို ထိုးချလိုက်သည်။

သို့​သော် ထိုလူမှာ ပြင်ဆင်နှင့်ပြီးသားပင်။ 

ထိုသူက​ခေါင်းကို​စောင်းလိုက်ပြီး သူ၏ဘယ်လက်က ထန်​မော့၏ လက်သီးကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်ကာ ညာဘက်လက်က​​တော့ ထန်​​မော့၏ လက်​​မောင်းကို ဖမ်းလိုက်သည်။ ထန်​​မော့၏ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားလျက် အံအားသင့်မှုကို ​ဖော်ပြလာသည်။ သူပြန်သတိထားမိချိန်တွင် သူသည် ဖူ၀မ်​သော်ထံမှ ကြမ်းပြင်တွင်ဖိချခံလိုက်ရပြီးဖြစ်သည်။

သူ၏​အောက်မှထီးက​လေးမှာ ထူးဆန်း​​သော နာကျင်မှုမျိုးကို​ပေး​နေခဲ့သည်။ ထန်​မော့လည်ပင်းကိုလိမ်လျက် အကူအညီမဲ့စွာ ​မေးလိုက်သည်။

"ဒီဟာက အ​လေးခံနိုင်တဲ့လေ့ကျင့်​ရေးလား ဗိုလ်ချုပ်ဖူ"

ဖူ၀မ်​သော်သူ၏ လက်များကိုပြန်လွှတ်​ပေးလိုက်သည်။ 

"ရန်သူက မင်းအိတ်ပဲလွယ်ထားသလား အိပ်​နေလား စား​နေလား ဂရုမစိုက်ဘူး"

ထန်​​မော့ ထရပ်လိုက်ပြီး သူ၏အ၀တ်များ​ပေါ်မှ ဖုန်များကို ခါထုတ်လိုက်သည်။

"​ပေကျင်းကိုသွားကြ​တော့မလား..."

ဖူ၀မ်​သော်တံခါးဆီသွား​နေရာမှ တန့်သွားပြီး သူ၏နှုတ်ခမ်း​ထောင့်တို့ ​ကွေးညွတ်သွားသည်။

"​ပေကျင်းကို သွားကြစို့"

ပူဒုန်​မောလ်ထဲတွင် ကစားသမားအ​ယောက် ၇၀မကရှိရာ ၂​ယောက်မျှထွက်ခွာသွားခြင်းကို မည်သူမျှ သတိမမူမိကြ​ချေ။ 

ထန်​​မော့ လွယ်အိတ်အ​သေး​လေးတွင် ​ရေအနည်းငယ် စားရာအနည်းငယ်နှင့် ရှန်ဟိုင်းမှ ​ပေကျင်းသို့​မြေပုံတစ်ခုကိုထည့်လာခဲ့သည်။ ထန်​​မော့နှင့် ဖူ၀မ်​သော် အတူတကွ​လျှောက်သွားကြပြီး ​နေ​ရောင်​အောက်တွင် သာမာန် သူငယ်ချင်း၂ဦးကဲ့သို့ ​မြောက်အရပ်သို့ဦးတည်​နေကြသည်။

​ပေကျင်းအထိ​ခြေလျင်​လျှောက်ရန်​တော့ မဖြစ်နိုင်​ချေ။ ၁၀၀၀ကီလိုမီတာထက်ပို​လျှောက်ရန် အနည်းဆုံး ၁လမျှအချိန်ယူရလိမ့်မည်။ 

ဖူ၀မ်​သော်က လမ်း​ဘေးတွင် အကြမ်းခံကားတစ်စီးကို ​တွေ့လိုက်သည်။ သူကကားစက်ကိုနှိုးကြည့်လိုက်ပြီး​နောက် နှစ်​ယောက်သား ကား​ပေါ်သို့တက်လိုက်ကြသည်။ ဖူ၀မ်​သော်က​မောင်းနှင်သူ​နေရာကို ယူလိုက်ပြီး ထန်​​မော့က​တော့ ခရီးသည်ခုံတွင် ​မြေပုံနှင့်အတူ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။

ကားမှာရဲစခန်းတစ်ခုကို ဖြတ်​ကျော်သွားချိန်တွင် ထန်​​မော့ရုတ်တရက်ဆိုလိုက်သည်။

"ခဏ​လေး​ရပ်ပါဦး အထဲကို၀င်ပြီး ကြည့်ချင်လို့"

ဖူ၀မ်​သော် သူ့အားကြည့်လိုက်သည်။

"ဒီ​နေရာလား"

ထန်​​မော့ ​ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

ဖူ၀မ်​သော် ထပ်မ​မေး​တော့။ သူကကားရပ်လိုက်ပြီးနောက် ထန်​မော့ ရဲစခန်းထဲကို၀င်လိုက်သည်။ ရဲစခန်းတွင် လူသူကင်းမဲ့လျက် စားပွဲနှင့် ခုံများမှာ ​နေရာအနှံ့ပြန့်ကျဲ​နေခဲ့သည်။ ထန်​မော့ထိုရုံးခန်းထဲတွင် အ​တော်ကြာရှာကြည့်ခဲ့​သော်လည်း ​သေနတ်​နှင့်တူ​သော တစ်စုံတစ်ရာကိုမျှရှာမ​တွေ့ခဲ့​ချေ။ သူ ၃ထပ်​မြောက်သို့တပ်သွားကြည့်လိုက်ပြီး နံရံ​ပေါ်တွင်  လက်နက်သို​လှောင်ခန်း အမှတ်အသားကို​တွေ့လျှင် အမြန်လျှောက်သွားခဲ့ခဲ့လေသည်။

သံတံခါးမှာ ဖျက်ဆီးခံထားရပြီး အတွင်းတွင် ဘာမှမကျန်​တော့​ချေ။ ပစ္စတိုတို့ရိုင်ဖယ်တို့မဆိုထားနှင့် နံပါတ်တုတ်ပင်လျှင် မရှိ​တော့။ ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်း​ပေါ်တက်လာစဥ်ကတည်းက ကစားသမားများမှာ ဤ​နေရာသို့ လာ​ရောက်​မွှေ​နှောက်သွားခဲ့ပုံ​ပေါ်သည်။

ထန်​​မော့​နေရာတိုင်းကို ဂရုတစိုက်ရှာ​ဖွေပါ​သော်လည်း ​သေနတ်တစ်လက်မျှမ​တွေ့ခဲ့​ချေ။ သူကားဆီသို့ပြန်လာလျှင် ဖူ၀မ်​သော်မှ သူ့ကို ကြည့်လာခဲ့သည်။ 

"ဘာမှမယူခဲ့ဘူးလား"

ထန်​မော့​ခေါင်းခါလိုလိုက်သည်။ 

"​သေနတ်တစ်လက်​လောက််များရှိမလား သွားရှာကြည့်ချင်တာ အကုန်ယူသွားပြီးကြပြီထင်တယ်" 

ဖူ၀မ်​သော် အ​တွေးတချို့ဖြင့် ​ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ 

ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်း​ပေါ်တက်လာပြီး ၄လကြာပြီးမှ ထန်​မောာ့​သေနတ်တစ်လက်ကို လိုချင်လာခြင်းမှာ ထူးဆန်းသည်ပင်။ သူ၏လက်ရှိ သန်မာမှုနှင့်ဆိုလျှင် သူ့ကိုယ်သူကာကွယ်ရန် ​သေနတ်ကိုမလိုအပ်​​ချေ။ သူသည် ရန်သူများကို ​သေနတ်မပါပဲ တိုက်ရိုက်ရင်ဆိုင်နိုင်သည်။ သို့တိုင်​အောင်ဖူ၀မ်​သော်က​ မေးခွန်းတစ်ခု​သော်မျှထုတ်မလာခဲ့​ချေ။ သူကတည်ငြိမ်စွာ အိတ်ကပ်ထဲ လက်ထည့်လိုက်သည်။ ထို့​နောက် တစ်စက္ကန့်အကြာတွင် ထန်​​မော့၏မျက်စိ​ရှေ့ ​ငွေ​ရောင် အလင်းတစ်ခုလက်သွားခဲ့သည်။ 

ထန်​မော့ ၄င်းကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ဖူ၀မ်​သော်အား အံ့အားသင့်လျက် ပြန်ကြည့်လိုက်မိသည်။

 ​နေ​​ရောင်ခြည်မှာ ပြတင်း​ပေါက်မှတဆင့်ဖြာကျလျက် ဖူ၀မ်​သော်၏ ကိုယ်​ပေါ်တွင်​ရွှေ​ရောင်အလင်းတစ်ခုလွှမ်းခြုံထားသည့်နှယ်။ သူကထန်​မော့ကိုကကြည့်လျက် လက်ထဲတွင်​တော့ ​ငွေ​​ရောင်​သေနတ်တစ်လက်ကို ကိုင်ထားခဲ့သည်။ သူထန်​မော့အား ကမ်း​ပေးလိုက်ပုံမှာ ၄င်းက သာမာန်​အ​​ရေးမကြီး​သော အရာတစ်ခုနှယ်။ သူ၏​လေသံမှာ ပကတိတည်ငြိမ်​နေခဲ့သည်။

"မင်း​သေနတ်တစ်လက် လိုချင်​နေလို့"

ထိုစကားများ​ကြောင့် ထန်​​မော့ရင်ထဲမှ တချက်​ဆောင့်ခုန်သွားမိသည်။ အ​တော်​လေးကြာပြီ​နောက်သူသည် ဖူ၀မ်​သော်၏ လက်ထဲမှ လှပ​သော ​ငွေ​ရောင်​သေနတ်ကိုလှမ်းယူလိုက်မိသည်။ ထို့​နောက် အပြုံးဖြင့်ပင်

"ကျွန်​တော်ရုတ်တရက်ကြီး ဘာလို့​သေနတ်တစ်လက်လိုချင်တာလဲ ခင်များ မ​မေး​တော့ဘူးလား"

ဖူ၀မ်​သော်မှာ သူ၏​ခြေ​ထောက်အား လီဗာတွင်ဖိနင်းလိုက်ပြီး 

"ကိုယ့်ကို​မေး​စေချင်လို့လား"

ထန်​​မော့ လှပ​သော​ငွေ​ရောင်​သေနတ်​လေးကိုသာကြည့်​နေခဲ့ပြီး မတုန့်ပြန်ခဲ့​ချေ။ ဤ​သေနတ်မှာ အများသုံးထုတ်​ပေး​သော အရာတစ်ခုမဟုတ်မှန်းသိသာလှသည်။ ၄င်း၏ကိုယ်ထည်မှာ​ချောမွတ်လျက် ပိုင်ရှင်က ၄င်းကို အကြိမ်​ပေါင်းများစွာ အသုံးပြုထားမှန်းလည်းသိသာ​လေသည်။ ထို​သေနတ်​လေး၏​ လက်ကိုင်အောက်​​ခြေတွင် Vဟူ​သော စာလုံးကို ​ထွင်းထားခဲ့သည်။

သူ ဤသည်ကဖူ၀မ်​သော်၏ ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းသို့တည်းမဟုတ် အ​ရေးကြီး​သော ပစ္စည်းတစ်ခုဟု ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။ ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်း​ပေါ်တက်လာပြီး​နောက်တွင် ​သေနတ်များမှာ ကစားသမားများအတွက် သိပ်အ​ရေးမပါ​တော့​​ချေ။ အထူးသဖြင့် ​ ဖူ၀မ်​သော်လို လူမျိုးအတွက် သိပ်မစွမ်းလှ။ သို့တိုင်​အောင် ဖူ၀မ်​သော် ဤ​သေနတ်ကို လွှင့်မပစ်ခဲ့သည်မှာ ၄င်းမှာ အ​ရေးကြီး​သော တစ်စုံတစ်ခုဖြစ်​ကြောင်း ​ဖော်ပြ​နေခဲ့သည်။

ထန်​မော့၄င်းကိုသတိထားမိပြီး ရုတ်တရက်တစ်ခုခုကို သတိရမိကာ သူ၏အမူအယာက​ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ 

ထန်​မော့ သူ၏ခံစားချက်တို့ကို ဖုံးကွယ်လျက် ဖူ၀မ်​သော်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ တဖက်သူမှာ သူ၏ပုံမှန်မဟုတ်မှုတို့ကို သတိမထားမိပုံပင်။ ထန်​မော့ ထို​သေနတ်​လေးအား အိတ်ထဲသို့ တိတ်တဆိတ်ထိုးထည့်လိုက်​လေသည်။

အနက်​ရောင်SUVကား​​လေးမှာ ဟွမ်ဖူမြစ်​ကြောင်းတစ်​လျှောက် ​ရွေ့လျား​နေခဲ့သည်။ 

ည​နေခင်း၄နာရီတွင် ထန်​မော့နှင့်ဖူ၀မ်​သော်သည် ရှန်ဟိုင်းမှ တရား၀င်ထွက်ခွာလာခဲ့ပြီဖြစ်၏။

🪩