အပိုင်း ၂၀

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၂၀

အဲဒီတုန်းက ကျောက်တုန်းလင်ကို အရင်ဆုံးကြွေခဲ့တဲ့သူက ဝမ်မိန့် ဖြစ်သည်။

ရွာမှလယ်သမားများကဲ့သို့ပင် မြို့မှ ရှန်ဟဲကျေးရွာသို့ ပြောင်းရွှေ့လာသော ပညာတတ်လူငယ်များသည် အလုပ်အမှတ်နှင့် စားနပ်ရိက္ခာများရရှိရန် လယ်ကွင်းများတွင် အလုပ်လုပ်ကြသည်။

ယောက်ျားလေး ပညာတတ်လူငယ်က ကောင်းသည်။ သူတို့ လယ်ယာလုပ်ငန်းကို မလုပ်နိုင်ရင်တောင် သူတို့မှာ ခွန်အားတွေ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ သူတို့မှာ လုပ်ချင်စိတ်ရှိသရွေ့ တစ်နေ့ကို အလုပ်အမှတ် ကိုးမှတ် ဆယ်မှတ်ရနိုင်သည်၊  အမျိုးသမီး ပညာတတ်လူငယ်တွေအတွက်က ပြဿနာနည်းနည်းရှိသည်။  ပထမဆုံးအနေနဲ့ သူတို့ဟာ အလုပ်ကြမ်းတွေကို မလုပ်နိုင်ကြသလို စေ့စပ်သေချာတဲ့အလုပ်ကိုလည်း မလုပ်နိုင်ကြပေ။  ရွာအလုပ်အမှတ်ကို မှတ်တဲ့သူက သူတို့အား ယုံကြည်ချက်မရှိဘဲ အဆင့်သတ်မှတ်၍ မရပေ။  ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သည်အထိ အလုပ်ကြိုးစားကြသော အခြားကျေးရွာမှ အဖွဲ့ဝင်များအတွက် ဤအချက်သည် ငါးမှတ်၊ ခြောက်မှတ်ရဖို့က မတရားပေ။  အကယ်၍ ၎င်းကို ရိက္ခာအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲမည်ဆိုပါက သူတို့၏ အစာအိမ်အား ဖြည့်သွင်းခြင်းသည် ပြဿနာတစ်ရပ် ဖြစ်လိမ့်မည်။

ကျေးလက်ဒေသတွင် ခက်ခဲသောအခြေအနေများ၊ ပညာတတ်လူငယ်အချို့၏ ဖွဲ့စည်းမှုနှင့်အတူ အချို့မှာ ကျေးလက်တွင် အခြေချနေထိုင်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့ကြသောကြောင့် ရွာသားများဖြစ်လာကြသည်။  ဤနည်းဖြင့် သူတို့သည် ကျေးရွာလူထု၏ ဆက်ဆံမှုကို မျှတစွာ ခံစားနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

ဝမ်မိန့် အတွက်ကတော့ သူမရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က မြို့ကို ပြန်ဖို့ပဲ ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကျေးလက်တွင် တစ်ရက်မျှ မနေနိုင်ပေ။  စျေးဝယ်စင်တာတွေမရှိဘူး၊ စတိုးဆိုင်တွေမရှိဘူး၊ သူမအကြိုက်ဆုံး ကြက်သားအစာသွတ်မုန့် နဲ့ ကြွပ်ရွနေသောပေါင်မုန့်အချပ်ပါးများကိုပင် ဘယ်နေရာမှာမှ ရှာမတွေ့ပေ။

အရေးကြီးဆုံးက ကျောင်းမှာ ရည်းစားထားခဲ့တာ။  သူမတွင် တောက်ပသောလမ်းမရှိသော်လည်း သူမနှလုံးသားထဲတွင် သူ့ကို မှတ်မိနေခဲ့သည်။  အစပိုင်းတွင် မိသားစုဆက်ဆံရေးကြောင့် ကျေးလက်သို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့သည်။  ကျေးလက်ကို မသွားခင် သူမရဲ့ ချစ်သူက သူမကိုလက်ထပ်ဖို့ မြို့ကို ပြန်လာမှာကို စောင့်နေမယ်လို့ သူမရဲ့ရည်စားက ကျိန်ဆိုခဲ့သည်။

ဒါကြောင့် ဝမ်မိန့်က မြို့ကိုပြန်သွားဖို့ အမြဲတမ်းအိပ်မက်မက်ခဲ့ပြီး တစ်နှစ်ခွဲကြာတဲ့အထိပဲ ဖြစ်သည်။  မြို့က သူမရဲ့ အတန်းဖော်တစ်ယောက်ဆီက စာတစ်စောင်ရခဲ့သည်။ သူမရဲ့ချစ်သူမှာ တခြားတစ်ယောက် ရှိနေပြီဆိုတာကို သူမရဲ့အတန်းဖော်က ပြောပြခဲ့သည်။

ဝမ်မိန့်၏နှလုံးသားက တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူ့ကတိကို သူ ဖျက်မယ်လို့ သူမ မယုံပေ။  သူမ လှည့်ပတ်ကြည့်ကာ မြို့ကိုပြန်ရန် ဆယ်ရက်ခွင့်ယူဖို့ ခေါင်းဆောင်ကိုတောင်းဆိုခဲ့သည်။ သူ့ချစ်သူကိုရှာဖို့ သူ့ချစ်သူရဲ့အိမ်ဆီ တန်းတန်းမတ်မတ်သွားခဲ့ပေမယ့်  စက်ဘီးနောက်မှာ ထိုင်နေတဲ့တခြားမိန်းကလေးနဲ့ စက်ဘီးကိုနင်းနေပြီး ဟူးထုန်ထဲမှာစီးနေတာကို တွေ့ဖို့ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ဒီမြင်ကွင်းက ဝမ်မိန့်ကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့သည်။  သူမအပြေးအလွှားသွားကာ သူ့ကို ဘာကြောင့်မို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲလို့ မေးပြီး ဘာကြောင့် သူမကို သစ္စာဖောက်ရတာလဲလို့ မေးလိုက်သည်။

“ တောင်းပန်ပါတယ် ဝမ်မိန့်၊ ဒါပေမယ့် မင်းငါ့ကို အပြစ်တင်လို့မရဘူး။  မင်း ကျေးလက်ကို သွားခဲ့တယ်၊ မင်းပြန်လာနိုင်တဲ့ အချိန်ကအတိအကျမရှိဘူး။ မင်းကို စောင့်မျှော်နေပြီး ငါ့ဘဝကို မကုန်ဆုံးနိုင်ဘူး။ ”

ဝမ်မိန့် သူ့ကို ပါးရိုက်လိုက်ပြီး နာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်ကျလာသည်။

“ ငါ နင့်အပေါ်ကို  တကယ် ခန့်မှန်ချက်လွဲသွားခဲ့တာပဲ။  ငါနင့်ကို အရမ်းယုံကြည်ခဲ့မိတယ်။ ဒါက နင်ငါ့ကိုပြန်ဆပ်တဲ့နည်းလမ်းပေါ့။”

ကျေးလက်ကို မသွားခင်မှာ သူမက သူ့ကို အရာအားလုံး ပေးခဲ့ပြီး ကျေးလက်မှာ ခက်ခဲကြမ်းတမ်းတဲ့ အခြေအနေတွေကို ကြံ့ကြံ့ခံပြီး သူ့ရဲ့သတို့သမီးဖြစ်လာဖို့ မြန်မြန်ပြန်လာဖို့ မျှော်လင့်နေတာကို သူကတခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်မိသွားခဲ့တယ်တဲ့။

ရွာကို ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ဝမ်မိန့်၏ စိတ်ဓာတ်သည် အလွန်ပြောင်းလဲသွားသည်။  ထို့အပြင် အိမ်သို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက် သူမသည် အခြားသူများနှင့် တူညီသော ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချမှတ်ခဲ့သည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ၊ ရွာတွင် လက်ထပ်ရန် သင့်တော်သူတစ်ဦးကို ရှာဖွေရန် ဖြစ်သည်။  အဲ့အချိန်မှာပဲ ကျောက်တုန်းလင် ပေါ်လာခဲ့သည်။

သူက စစ်သားတစ်ယောက်။  ဒီခေတ်မှာ စစ်သားတွေက ပိုပြီးရေပန်းစားသည်။ ရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမားများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက သူတို့၏ စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ ထောက်ပံ့ကြေးများက မြင့်မားနေပြီး သူတို့၏ သက်သာချောင်ချိရေးက ကောင်းမွန်ပြီး ရုပ်ရည်လည်း ကြည့်ကောင်းနေသေးသည်။ စုံစမ်းမေးမြန်းပြီးနောက် သူက အိမ်ထောင်မပြုရသေးဘူးဆိုတာသိလိုက်ရသည်။

ဝမ်မိန့်က ကျန်းချောင်းအာနှင့် နီးစပ်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်။  ကျန်းချောင်းအာသည် မြို့မှ ပညာတတ်လူငယ်လေးက သူမကို အမြဲပြုံးပြပြီး သူမကို “ဒေါ် လေး” ဟု ချစ်ခင်စွာ ခေါ်သည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။  သူမ၏ဘဝင်မြင့်ခြင်းက လွန်စွာ ကျေနပ်သွားခဲ့သည်။

နောက်ပိုင်းမှာ ကျောက်တုန်းလင်က ပညာတတ်လူငယ်ဇနီးသည်ကို မရှာချင်ဘူးလို့ ဝမ်မိန့်ကို ပြောခဲ့သည်။  ကျန်းချောင်းအာက အခိုင်အမာပြောနေတော့ ကျောက်တုန်းလင်က သူ့မိခင်စကားကို မလွန်ဆန်ချင်သောကြောင့် သဘောတူခဲ့သည်။

အတိတ်ကိုပြန်တွေးရင်း ကျန်းချောင်းအာ၏ နှလုံးသားက ခါးသီးသွားသည်။  သူမ အချိန်အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။  သူမ လက်သီးများကို ဆုပ်ထားပြီး ပြောလိုက်သည်။ “အင်း၊ နင် အဲ့တာကိုစဉ်းစားလို့ရတယ်။  အကယ်၍ နင် တုန်း  မိသားစုရဲ့သမီးနဲ့ လက်ထပ်ရင်တော့ နင်က အနာဂတ်မှာ သူတို့ရဲ့ အတင်းအဖျင်း ဖြစ်လာမှာ။  နင် တစ်ခါ ကွာရှင်းခဲ့ပြီးပြီ။ နောင်မှာ ကောင်းသည်ဖြစ်စေ ဆိုးသည်ဖြစ်စေ ဘာကိုမှမခွဲခြားဘဲ ကိုယ်တိုင်ခံနိုင်ရည်ရှိရမယ်။ သူများတွေကို ဟာသတွေ ကြည့်ခွင့်မပေးနဲ့။”

ကျန်းချောင်းအာ နှလုံးသားမှာလည်း ကြေကွဲနေခဲ့သည်။  သားဖြစ်သူ၏ အိမ်ထောင်ရေးတွင် သူမက သူ့သားအတွက် နည်းနည်းလေး တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သူဖြစ်သော်လည်း၊ သူမက ဒီအသက်အရွယ်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ တစ်နေ့နေ့မှာတော့ သူမ သေဆုံးရမှာပဲ။ သူ့သားအတွက် ပိုကောင်းတဲ့ ဇနီးကို ရှာချင်ခဲ့သည်။ အဲ့တာက သူမသား တုန်းလင်နဲ့ သူတို့ရဲ့ ကျောက်မိသားစု မျက်နှာအတွက် မဟုတ်ဘူးလား။

တုန်းလင်သည် ကွာရှင်းပြတ်စဲထားသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သည့် ဝမ်မိန့်၏ ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ သူမ၏ နှလုံးသားကို လက်ညှိုးထိုးခဲ့သည်။  အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ကျန်းချောင်းအာ အရမ်းမပျော်ပေ။

 “အမေ၊ အမေ က ကျွန်တော့် အကျိုးအတွက် လုပ်ပေးနေတာကို ကျွန်တော် သိပါတယ်။  ဒါပေမယ့် ဘဝဆိုတာ ဖိနပ်တွေကို ရွေးချယ်နေတာနဲ့ တူတယ်၊ ဘယ်ဖိနပ်တစ်ရံက တော်ပြီး ဘယ်ဖိနပ်တစ်ရံကမတော်ဘူးလဲဆိုတာ ဝတ်တဲ့သူကပဲသိမှာ။  ခြေထောက်မှာ သက်တောင့်သက်သာရှိနေသရွေ့ မျက်နှာက ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ မျက်နှာအတွက်ပဲ ရွေးချယ်ဖို့ ရည်ရွယ်ပြီးတော့ ကိုယ့်အတွက် မတော်တဲ့ အရာတစ်ခုကို ရွေးမယ်ဆိုရင် ပိုဆိုးသွားမှာ မဟုတ်ဘူးလား။”

သူ့အမေကို စိတ်မချမ်းသာအောင် လုပ်ဖို့ မရည်ရွယ်ပေမယ့် ဒီလိုမျိုး တစ်ကြိမ်တော့ ကြုံဖူးသည်။ သူနဲ့မလိုက်ဖက်တဲ့သူ ပြီးတော့ သူ မကြိုက်တဲ့ မိန်းမကို ရှာရရင် သူ့ဘ၀မှာ ဘယ်လို နေထိုင်မလဲ။

“တုန်းလင်၊ မင်းမှာအချက်တစ်ခုရှိတယ်။  ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ မင်းအကြောင်း ဘာမှ မပြောနိုင်ဘူး။  ဒီအချိန်မှာ မင်းကြိုက်လို့ အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်းပြောဖို့ အောင်သွယ်ကို ရှာနိုင်တယ်။ ငါ အဲ့တာကို ပြုစုရတာ ပျင်းတယ်။  အဲ့တာကို သိပ်ဂရုမစိုက်နဲ့။  နောက်မှ ငါအပြစ်မတင်ချင်ဘူး။”

သူမသည် ဤကဲ့သို့ ကြမ်းတမ်းသော စကားများကို တမင်တကာ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။  သူမရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကတော့ 'ကောင်းပြီ၊ ငါ ကန့်ကွက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့်လည်း ငါ မထောက်ခံဘူး။  ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နင်လုပ်ချင်တာကို လုပ်ချင်တယ် ဆိုရင်တော့ ဒါဟာ နင့်ရဲ့ရွေးချယ်မှုဖြစ်ပြီး နင်နဲ့ သင့်တော်တာကို တွေ့ရှိခဲ့တာ။'

ကျောက်တုန်းလင်က “အမေ၊ အမေ သဘောတူလိုက်ပြီပေါ့။  ဒါတွေက အသေးအမွှားလေးတွေပါ။ အမေ့ကို အနှောင့်အယှက် မပေးမိအောင် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ကိုယ်တွယ်နိုင်တယ်”ဆိုတဲ့ စာကြောင်းဆီသို့ တိုက်ရိုက်ရောက်လာသည်ကို သိမှသာ သူမရဲ့သားက စကားအနည်းငယ်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နိုင်တာပဲလို့ သူမထင်ခဲ့သည်။

ဤစာကြောင်းက ကျန်းချောင်းအာကို အသက်ရှူကြပ်စေသည်။ သူမ၏ ကျားမျက်နှာနှင့် ယာဂုကို ပန်းကန်လုံးတစ်ဝက်လောက်သောက်ပြီး တူကို ချကာ စားပွဲကနေ ထွက်သွားခဲ့သည်။

ကျန်းချောင်းအာ စားပွဲမှ ထွက်သွားပြီးနောက်၊ စားပွဲပေါ်ရှိ လေထုက ရုတ်တရက် တည်ငြိမ်သွားကာ ကျောက်မန့်ဇူက တွန့်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကျောက်တုန်းလင် ကို ကြည့်လိုက်သည်။  “သား၊ တုန်း မိသားစုရဲ့သမီးကို လက်ထပ်ဖို့ တကယ် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီလား။”

“ဟုတ်ကဲ့ အဖေ။  သား ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ”

ကျောက်ဖန့်ဇူက ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ့ခါးမှာထိုးထားတဲ့ ဆေးလိပ်ခြောက်ချောင်းကို ထိဖို့ လက်လှမ်းလိုက်ချိန် ဒီစားပွဲက ညစာစားပွဲဖြစ်ပြီး အဲဒီမှာ ကလေးသုံးယောက်ရှိတာကို သတိရပြီး ပြန်ဆုတ်သွားသည်။

“အင်း၊ ဒါ မင်းရဲ့ကိုယ်ပိုင်ကိစ္စပဲ။  ကိုယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုယ်ချပါ။  မင်းအမေကို ငါပြောပေးမယ်။ မင်းအတွက် ငါလုပ်ပေးမယ်။”

 ကျောက်တုန်းလင်က ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ “အဆင်ပြေပါတယ် အဖေ၊ အမေပြောတဲ့စကားကြောင့်လား ကျွန်တော် တကယ်ဂရုမစိုက်ဘူး။”

 ကျောက်မန့်ဇူးကလည်း ပြုံးပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်တယ် မင်းအမေက ဒီလိုလူပဲ။  ပါးစပ်က ဓားနဲ့တူပေမယ့် တိုဟူးနှလုံးသားနဲ့။”

 စားသောက်ပြီးနောက်မှာ ကျောက်မေရှန်းက အိုးများနှင့် ပန်းကန်များကို သန့်ရှင်းပြီး ကျန့်ယွဲ့ဖန်နဲ့ ကျောက်တုန်းဟဲတို့က သားဖြစ်သူ ရှီထုကို အိမ်ခန်းထဲပြန်ခေါ်သွားကြသည်။

“ရှင့်အစ်ကိုက ကွာရှင်းထားတဲ့ မိန်းမနဲ့ ပြန်လက်ထပ်တော့မှာလား။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က တောက်ပသော မျက်လုံးများနဲ့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူအား အတင်းအဖျင်းပြောချင်တဲ့ မျက်နှာထားဖြင့် ကြည့်နေသည်။  ကျောက်တုန်းဟဲက ခေါင်းခါရင်း အမူအရာမဲ့စွာနဲ့ ပြောလာသည်။ “ငါမသိဘူး။  ငါတို့ ဒီစကားကို အတူတူနားထောင်တာမဟုတ်ဘူးလား။”

ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ခင်ပွန်းသည်နဲ့ သူမလက်မောင်းထဲက သားကို ကြည့်ပြီး မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း စိတ်ဝင်တစားပြောလာသည်။  “ရှင့်အမေက ရှင့်အစ်ကိုအတွက် နတ်သမီးလေးရှာပေးမယ်လို့ ကျွန်မထင်ခဲ့တာ။  မမျှော်လင့်ဘဲ နောက်ဆုံးမှာတော့ ကွာရှင်းထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို သူမတွေ့ရှိခဲ့တယ်။ ရှင့်အစ်ကို ဘယ်လိုတွေးနေမယ်ထင်လဲ။ တစ်ကယ်ပဲ ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင် အတွက်လား။”

 “မဟုတ်ရင်ကော။ အစ်ကိုက ငယ်ငယ်ကတည်းက ဉာဏ်ကောင်းတယ်။  သူ့မှာ လုပ်စရာ အကြောင်းပြချက် ရှိရမယ်။  မှန်းဆလို့မရဘူး။  ရှီထုကိုမြန်မြန် ရေချိုးပေးပြီး အိပ်ခိုင်းတော့။ သူက တစ်နေ့လုံး အသားအရေ စိုပြေအောင် စောစော အိပ်သင့်တယ်။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က သူ့ကို မကျေမနပ်နဲ့ ကန်လိုက်သည်။ “ဘာလို့ သွားရမှာလဲ။  ရှီထုက ရှင့်ရဲ့သားပဲ။  ရှင်သူ့ကို ရေချိုးပေးလို့ မရဘူးလား။”

 ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူမက သူမသားကို ကျောက်တုန်းဟဲ လက်ထဲ အပ်လိုက်သည်။

 နောက်နေ့မနက်မှာ ကျန်းချောင်းအာက မနက်စာချက်ပြီးသွားတော့ ကျောက်တုန်းလင် ပြောတဲ့နေရာကို  အသီးအရွက်တွေတောင်းယူပြီး အပြင်ထွက်သွားသည်။  ဘာပဲပြောပြော သူမစိတ်က မသက်သာဖြစ်ဆဲပင်။ နောက်ဆုံးတော့ အိမ်ထောင်ပြုဖို့က ကြီးကျယ်တဲ့ကိစ္စဖြစ်သည်။ သူဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သူ့ကိုယ်သူသိရမည်။

 သူမ သတိရမိသော ပထမဆုံးအချက်မှာ တုန်းချန်ကွေ့ မိသားစုက ပထမတပ်မဟာတွင်ရှိပြီး ပထမတပ်မဟာတွင် သူမနှင့်ရင်းနှီးသော အစ်မတစ်ယောက်ရှိသည်။  ထို့ကြောင့် ယနေ့တွင်၊ သူမသည် တုန်း မိသားစု၏ သမီးဖြစ်သူ၏ အခြေအနေကို မေးမြန်းရန် သူမအစ်မကြီးကို ရှာခဲ့သည်။

 တယွိရွာသို့ ဝင်ရောက်ပြီးနောက် ရွာရှိ လူ ၂ ဦးနှင့် ၃ ဦးတို့သည် နံနက်စာ စားကြပြီး လယ်ကွင်းထဲတွင် အလုပ်လုပ်ရန် အဆင်သင့် ဖြစ်နေကြသည်။  ယခုအချိန်တွင် လယ်ကွင်းများတွင် မြက်ပင်များကို ဓားပြားရိုက်ခြင်း နှင့် မြေသြဇာလုပ်ခြင်းကလွဲပြီး အလုပ်များစွာမရှိပေ။

 ကျန်းချောင်းအာက မှတ်ဉာဏ်ထဲက လမ်းကြောင်းအတိုင်းလျှောက်လာရာ သူမသည် ရိုးပြတ်လမ်းပေါ်တွင် လျှောက်လှမ်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။  မကြာသေးမီနှစ်များအတွင်း အသင်းသည် အိမ်အသစ်များစွာကို ဆောက်လုပ်ခဲ့သည်။  ပြောင်းသွားတာ တော်တော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။

 ကျန်းချောင်းအာက ဟင်းရွက်တောင်းကို ကိုင်ဆောင်ကာ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။  သူမနောက်တွင် တစ်စုံတစ်ယောက်၏ မိသားစုတံခါးက ပွင့်လာသည်။  တံစက်မြိတ်ကျယ်ကျယ်မှာ ကောက်ရိုးဦးထုပ်ကို ဆောင်းထားတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် လက်ထဲမှာ ကလေးမလေးနဲ့အတူ ခြံဝင်းထဲက ထွက်လာသည်။

“ဟေး သမီးလေး လီကျင်းဇီရဲ့ မိသားစုက ဘယ်မှာနေလဲလို့ မေးချင်တယ်။  ဒီရွာကို မရောက်တာ နှစ်အတော်ကြာပြီဆိုတော့ သူ့အိမ်ကို တစ်ခါတည်း ရှာမတွေ့လို့။ ”

 ကျန်းချောင်းအာက သူမ တူမလေး ထျန်းနျိုကိုပွေ့ချီထားတဲ့ တုန်းကျားဟွေ့နဲ့ တွေ့ခဲ့သည်။ 

“လီကျင်းဇီလား။”

 ဒါကိုကြားတော့ တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ ခေါင်းက ကြီးလာတယ်။  သူမသည် မူလက ရှီဘိုင် ကုန်ပစ္စည်း*ဖြစ်သည်။  ရွာကလူတော်တော်များများက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မသိကြဘူး။  အများအားဖြင့်တော့ တတိယအဒေါ် ဒါမှမဟုတ် စတုတ္ထအဒေါ်လို့ ခေါ်ကြသည်။  လီကျင်းဇီ ဘယ်သူလဲဆိုတာ သူမ ဘယ်လိုသိနိုင်မလဲ။  ဒါပေမယ့် နဖူးမှာ ချွေးတွေ စီးကျနေတဲ့ အဒေါ်ကို ကြည့်ပြီး အလျင်လို မေးလိုက်သည်။  ပြန်သွားရမှာ ရှက်သွားပြီး သူ့အကြောင်း တိုက်ရိုက်မသိလိုက်ပေ။

 “ဒေါ်လေး၊ ဒေါ်လေး ရှာနေတဲ့လူက အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ။  ပြီးတော့ သူ့မိသားစုထဲက တခြားလူတွေက ဘယ်သူတွေလဲ။ ဒေါ်လေး ဒီနာမည်ကို ပြောတုန်းက ဘယ်သူလဲဆိုတာ ကျွန်မ မမှတ်မိနေဘူး။  သူ့မိသားစုထဲက တခြားအဖွဲ့ဝင်တွေရဲ့ နာမည်တွေကို ပြောပြတာ ပိုကောင်းပါတယ်။ အဲ့တာဆိုရင်တော့ မှတ်မိနိုင်တယ်။”

 ကျန်းချောင်းအာက သူမပြောတာကို ကြားသောအခါ တယွိရွာတွင် မွေးဖွားကြီးပြင်းခြင်း မရှိသူအား မေးမြန်းနေသည်ဟုသာ ထင်မြင်မိသွားသည်။  တခြားရွာက အိမ်ထောင်သည် မိန်းကလေးကို အကူအညီတောင်းမိတာ ကံမကောင်းပေ။  သူမအတွက် လီကျင်းဇီကို မမှတ်မိနိုင်တာက ပုံမှန်ပါပဲ။

 “သူမက အသက်ငါးဆယ်ကျော်ပြီ ချောင်ကုန်းရှီ ဆိုတဲ့ အမျိုးသားနဲ့ လက်ထပ်ထားတယ်။  သားသုံးယောက်ရှိပြီး အကြီးဆုံးသားကတော့ ချောင်ဟုန်ကျွင်း၊ ဒုတိယသားက ချောင်ဟုန်ချီနဲ့ တတိယသား... သူ့ကို ဘယ်လိုခေါ်လဲ။ ရုတ်​တရက်​​မေ့သွားပြီ။ ”

 ဒီတစ်ခါတော့ တုန်းကျားဟွေ့က ဒီနာမည်တွေကြားတော့ သူမ သိသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သူမက ပြုံးကာ ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။  “ဒါဆို ဒေါ်လေးက ချောင် ရဲ့ ပဉ္စမအဒေါ်အကြောင်း ပြောနေတာ ကျွန်မ သိပြီ။  သူ့မိသားစုက လမ်းဆုံရဲ့ အရှေ့ဘက်မှာ နေတယ်။ ကျွန်မလည်း အဲ့ဘက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ရှာဖို့ သွားချင်တာ။ ကျွန်မဘာလို့ ဒေါ်လေးကိုမခေါ်သွားရမှာလဲ။”

 ကျန်းချောင်းအာက ချက်ချင်းပင် ကျေးဇူးတင်သွားသည်။  ပါးလွှာသော အသားအရေနှင့် မျက်လုံးတွေထိ ပြုံးနေသော ကောင်မလေးကို ကြည့်မိသည်။  သူမက ကြင်နာပြီး ကြည်နူးစရာပင်။  သူမသည် ပိန်သော်လည်း လေထဲတွင် ပြုတ်ကျမည့် အမျိုးအစားမဟုတ်ပေ။  ထို့အပြင် သူမလက်ထဲတွင် ကလေးမလေးကို ချီထားဆဲဖြစ်သည်။  သူမရဲ့ မျက်နှာက နီရဲမနေဘူး ပြီးတော့ အသက်ရှုဝတာကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်က မဆိုးဘူးဆိုတာ ပြသနေသည်။

“ဒီကောင်မလေးက အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်။  မင်းအပေါ်မူတည်တယ်။  သူမက ငိုတာ ဒါမှမဟုတ် သူ့လက်နဲ့ ဒုက္ခမပေးတာကို မင်းမြင်လား။ သူမမျက်လုံးတွေက လူတွေကိုကြည့်တယ်။ သူမက  ထက်မြက်တယ်။”

 ထျန်းနျိုက 17 လရှိပြီ ဖြစ်သည်။ သူမက တုန်းကျားဟွေ့ လုပ်ထားတဲ့ ပန်းပွင့်အင်္ကျီလေးကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး ခေါင်းပေါ်တွင် နေကာဦးထုပ်ငယ်တစ်ခုနှင့် မြေပဲ၊ သစ်အယ်သီး၊ ကာရာမဲလ်နှင့် အခြားအစားအစာအချို့ပါရှိသော ပန်းပွင့်အိတ်ငယ်ကို သူမ၏ပခုံးပေါ်တွင် လွယ်ထားသည်။

 ထျန်းနျိုက သဘောကောင်းပြီး ရုပ်ရည်လည်းကောင်းသည်။  တုန်းကျားဟွေ့က ချစ်စဖွယ်ကလေးများကို သဘာဝအတိုင်း ခံနိုင်ရည်မရှိပေ။  အခု ရာသီဥတုက ပူပြီး နေရောင်အောက်မှာ နေရတာ အဆင်မပြေပေ။  တုန်းကျားဟွေ့က ထျန်းနျိုကို သူမယောက်မ ကျို့ရင်ဒီနဲ့  ထားခဲ့တာက ပိုကောင်းတယ်လို့ ပြောခဲ့သည်။  ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ထျန်းနျိုကို ခေါ်ဖို့အားထုတ်မှုအများကြီးမလိုအပ်ပေ။

 ကျို့ရင်ဒီက တုန်းကျားဟွေ့ နောက်လိုက်တာကို သဘာဝအတိုင်း ပျော်ရွှင်နေသည်။  ဒီရက်တွေမှာတော့ ထျန်းနျိုက ကျားဟွေ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားသည်။  ကလေးတွေက သူတို့အတွက် ဘယ်သူကောင်းလဲ၊ ဘယ်သူက မကောင်းဘူးဆိုတာ အကောင်းဆုံး ပြောပြနိုင်သည်။  ဤအဒေါ်သည် သူမအတွက် လှပတဲ့ အဝတ်အစားများကို ဖန်တီးပေးရုံသာမက အရသာရှိသော သကြားလုံးများကို ဝယ်ပေးပြီး သူမကို ရယ်စရာပုံပြင်များကို ပြောပြကာ တန်ကဗျာရွတ်ဆိုကာ ရေတွက်တတ်စေရန် သင်ပေးသည်။  အခုတော့ သူ့အမေအပြင် ထျန်းနျိုက တုန်းကျားဟွေ့ကို အကောင်းဆုံး နှစ်သက်သည်။

 ဒီနေ့ တုန်းကျားဟွေ့က သူမရဲ့ပြီးခါစ အဝတ်အစားတွေကို ပို့ပေးဖို့ အိမ်တစ်အိမ်ကို သွားရမှာဖြစ်တာကြောင့် သူမကို အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ဖို့ အဆင်မပြေတာကြောင့် ကလေးကို သူမနဲ့အတူ ခေါ်လာခဲ့တာဖြစ်သည်။

 .........

 ကိုးကားချက်

↑1 - ရှီဘိုင် ကုန်ပစ္စည်းဆိုသည်မှာ အယောင်ဆောင် သို့မဟုတ် အတုဖြစ်သည်။