အပိုင်း ၂၁

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၂၁

 “တူတွေက ဦးလေးနောက်လိုက်၊ တူမတွေက အဒေါ်နောက်လိုက်ကြတာ” ဟုဆိုကြသည်။  ထျန်းနျိုနဲ့ တုန်းကျားဟွေ့က တကယ့်ကို ဆင်တူသည်။  ရှန်းကွေ့ရှောင်တောင် ကျားဟွေ့နဲ့ ထျန်းနျိုတို့က ငယ်စဉ်ကပင် တစ်ပုံစံတည်း ထွင်းထုထားသည်ဟု ဆိုသည်။

 ကျန်းချောင်းအာက ထျန်းနျိုကို တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ သမီးအဖြစ် အထင်လွဲခဲ့သည်။  တုန်းကျားဟွေ့က သူတို့နှစ်ယောက် ဘာကြောင့် ချောင်းရဲ့အရှေ့ဘက်ခြမ်းကို လျှောက်သွားတာလဲ ဆိုတာကို မရှင်းပြခဲ့ပေ။  တုန်းကျားဟွေ့က အိမ်တစ်လုံးကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ကျန်းချောင်းအာကို ပြောလိုက်သည်။ “ဒေါ်လေး အဲ့ဒါက ပဉ္စမအဒေါ်အိမ်ပဲ”

 ကျန်းချောင်းအာက တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ လက်ညှိုးညွှန်ရာနောက်ကို လိုက်၍ ကြည့်လိုက်သည်။  ခြံဝင်းက သူမ မှတ်ဉာဏ်ထဲကနဲ့ ကိုက်ညီသည်။  သူမ ပြုံးပြီး ပေါင်ကို ပွတ်လိုက်သည်။   “အဲဒါကို အတိအကျ မှတ်မိတယ်။  ဒီနေ့ ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် သမီးလေး။”

 “ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။  အသေးအမွှားလေးပါပဲ၊ ဒါဆို ကျွန်မအရင်သွားလိုက်ဦးမယ်။ ”

 “ဟေးး စကားမစပ် သမီးလေး၊ နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ။   နောက်ကျ ကျေးဇူးတင်ဖို့ အခွင့်အလမ်းရှာရတာပေါ့။ ”

 တုန်းကျားဟွေ့က သူ့မလက်ကို ထပ်ခါတလဲလဲ ဝှေ့ယမ်းပြပြီး ပြောလိုက်သည်။  “မဟုတ်တာ၊ ဒါက အဆင်ပြေတဲ့အရာတစ်ခုပါပဲ၊ ဒေါ်လေး တကယ်စိတ်ပူနေဖို့ မလိုပါဘူး။”

 ထိုစကားကိုပြောပြီးနောက်မှာ တုန်းကျားဟွေ့က သူမလက်ကို ဝှေ့ယမ်းကာ တစ်ဖက်သို့သွားခဲ့သည်။  လှည့်ကြည့်လိုက်တာက ကျန်းချောင်းအာကို စပ်စုသောအကြည့်ကိုပေးနေတဲ့ ထျန်းနျို သာလျှင်ဖြစ်သည်။

 ကျန်းချောင်းအာက တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ နောက်ကျောကို ကြည့်လိုက်သည်။  သူမ၏ နှလုံးသားက ဝမ်းနည်းဝမ်းသာဖြစ်နေခဲ့သည်။  သမီးကောင်းတစ်ယောက်လို့ သူမထင်ခဲ့သည်။  အကယ်၍ တုန်းလင်က ထိုကဲ့သို့သော သမီးကောင်းနှင့် လက်ထပ်နိုင်သော်လည်း ကံမကောင်းစွာဖြင့်၊ ဤသမီးကောင်းသည် အခြားသူ၏ချွေးမဖြစ်သည်။ သူမကို ကြည့်၍သာနေနိုင်သည်။

 ထိုနေ့အချိန်၌ ရွာသူရွာသားများသည် လယ်ကွင်းထဲတွင် အလုပ်သွားလုပ်ကြသည်။  ကျန်းချောင်းအာက ချောင် မိသားစုရှေ့တွင် ရှိနေသည်။ အစ်မဖြစ်သူ လီကျင်းဇီ မရောက်ခင် တစ်နာရီကျော်ကျော်ထိ သူမ စောင့်ခဲ့သည်။

 “ဟေး ညီမလေး ဘာလို့ဒီမှာရှိနေတာလဲ။”

 လီကျင်းဇီက ဝက်စာကျွေးဖို့မြက်ရိတ်နေတဲ့ တံစဥ်ကို သူမလက်က ချလိုက်သည်။  လက်တစ်ဖက်က ကျန်းချောင်းအာရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။  အသက်ကြီးတဲ့သူတွေက စိတ်လှုပ်ရှားလွယ်တယ်။  ညီအစ်မနှစ်ယောက် မတွေ့တာကြာပြီ။  ရုတ်တရတ် နာကျင်ခံစားရပြီး ငိုချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။

 “ဒီနေ့ နင့်ကို ကိစ္စတစ်ခုမေးဖို့ ငါလာခဲ့တာ။  ဒီမှာ နင့်မြေးစားဖို့ တစ်ခုခု ယူလာတယ်”

 ရွှေဖရုံသီးအပြင်၊ ဘူးသီးနဲ့ သခွားမွှေးသီးတို့မှာလည်း ဥယျာဉ်တွင် စိုက်ပျိုးနိုင်တဲ့ အစားအစာများဖြစ်သည်။  ဤအစားအစာများသည် ဂရုစိုက်ပြီး စားသုံးရန်လွယ်ကူသည်။  စားပြီးရင် ဖရဲစေ့ကို အခြောက်ခံပြီး အိုးတစ်လုံးထဲမှာ ထည့်လှော်ပြီး  သရေစာအဖြစ်လည်း စားနိုင်သည်။

 “အိုက်ယား နင် အခုမှ လာပေမယ့် နင် ငါ့ကို တစ်ခုခု ယူလာပေးတယ်။ ငါတို့ရဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးမှုတွေ လိုအပ်နေသေးလို့လား။”

 ကျန်းချောင်းအာက ပြုံးကာ သူမလက်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး  “ဒါက ဘာလဲ။  နင် မြည်းစမ်းရအောင်လို့ ငါ နင့်အတွက် ဒီကို ယူလာခဲ့တာ။  ငါတို့ မတွေ့တာကြာပြီ။  ငါ နင့်ကို လွမ်းနေတုန်းပဲ။”

 ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက် ကျန်းချောင်းအာက သူမ၏ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်သည်။  ဒါက သူ့ညီမ၊ သူမ အနှီးထုပ်ကတည်းက သိခဲ့တာ။  ဆယ်စုနှစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးသည်နှင့် သူတို့ အပျိုကြီးဖြစ်လာကြသည်။

 သူတို့နှစ်ဦးသည် ခြံဝင်းထဲသို့ အတူတူဝင်ရောက်ကြပြီး ပျော်ရွှင်စရာအချို့ကို ဖလှယ်ပြီးနောက် ကျန်းချောင်းအာက လီကျင်းဇီကို သူမလာရောက်ရခြင်းရည်ရွယ်ချက်ကို ပြောပြခဲ့သည်။

 “ချန်ကွေ့ မိသားစုရဲ့သမီးလား။ အဲ့ဒါ ကျားဟွေ့ မဟုတ်လား။  ဒါ တုန်းလင်အတွက် စဥ်းစားထားတာလား။”

 “မဟုတ်ဘူး၊ ငါ သူ့ကို ဘယ်လောက် ရှာပေးခဲ့လဲ။ သူ့ကိုလက်လျှော့ဖို့ ငြင်းဆန်ခဲ့ပေမယ့် မနေ့ညက သူဒီတစ်ယောက်ကို ချစ်မိသွားတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်။  ပထမတော့ ချန်ဖူ မိသားစုရဲ့ ကလေးမလေးလို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် ချန်ကွေ့ မိသားစုရဲ့ ကွာရှင်းထားသူဆိုတာ ဘယ်သူကသိမှာလဲ။ ”

 ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက်မှာ ကျန်းချောင်းအာက မထိန်းနိုင်ဘဲ သက်ပြင်းချမိသေးသည်။

 “ဟေး ချန်ကွေ့ မိသားစုရဲ့သမီးက တကယ်ကောင်းတဲ့ကောင်မလေးပါ။ သူမမှာ ဆိုးရွားတဲ့ ဘဝတစ်ခုပဲ ရှိခဲ့တာ။  တုန်းလင်က သူမကို စိတ်အားထက်သန်နေတယ်ဆိုရင် ဒါက ဆိုးရွားတဲ့အရာတော့ မဟုတ်ဘူး။  သူတို့နှစ်ယောက် အတူတူ အဆုံးသတ်မလားဆိုတာ မသေချာသေးဘူးလေ။ ”

 တုန်းလင်က ကလေးဘဝကတည်းက အကြံဥာဏ်ကောင်းများ နှင့် ဇွဲလုံ့လရှိသူဖြစ်ကြောင်း သူမသိသည်။  အခက်အခဲတွေကို ခံနိုင်ရည်ရှိတဲ့သူပင်။  ကျားဟွေ့က နူးညံ့သည်။  သူမသည် အလွန်နူးညံ့သိမ်မွေ့သောကြောင့် လု မိသားစု၏ အနိုင်ကျင့်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။

 “အိုး  ဒါဆို ကောင်းတာလား။”

 ကျန်းချောင်းအာက လီကျင်းဇီကို အလွန်ယုံကြည်နေဆဲဖြစ်သည်။  ကောင်းတယ်လို့ပြောရင် မဆိုးပေ။

“အရမ်းကောင်းတာပေါ့။  ကွာရှင်းပြတ်စဲတာကလွဲပြီး ကျန်တဲ့အရာအားလုံး ကောင်းမွန်တယ်။  သူမက ရုပ်ရည်ချောမောပြီး စိတ်ထားကောင်းတယ်။ အိမ်မှုကိစ္စအားလုံးကို လုပ်ဆောင်နိုင်ပြီး ကြမ်းပြင်မှာ အလုပ်လုပ်နိုင်တယ်။  သူမအမေရဲ့အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာတော့ ရွာကလူတွေကို အဝတ် ချုပ်ပေးတယ်၊ အဝတ်ပြင်ပေးတယ်။  မိသားစုကို ထောက်ပံ့ဖို့ ငွေရှာနိုင်တယ်။  ပြန်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ လူအများကြီးက သူတို့ရဲ့အိမ်ကို အောင်သွယ်တွေအဖြစ် လာကြတယ်။  သူ့အမေက သူ့ကို တစ်သက်လုံး ထပ်ပြီး ဒုက္ခမပေးချင်ဘူး။  သူမအတွက် ခင်ပွန်းကောင်းရှာဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားပြီး ဒီနေ့ထိအောင် ဆွဲထားခဲ့တယ်။ ”

 လီကျင်းဇီက ပဲတွေကို ရွေးရင်း ပြောလာသည်။  ကျန်းချောင်းအာကလည်း ပဲရွေးမှာ အတူတူကူညီပေးဖို့ ဖျာသေးသေးလေးပေါ်မှာ ထိုင်နေခဲ့သည်။

 “အင်း နင်ပြောတာဆိုတော့ ငါယုံလိုက်ပါ့မယ်။  ငါ မနေ့ညက တုန်းလင်ကို တုံ့ပြန်ပြီးသား။  ငါ ဘာလုပ်သင့်သလဲ။  မိဘတွေက သားသမီးတွေကို တကယ် ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်နိုင်ပါ့မလား။  သူလုပ်ချင်တာကို ငါဘယ်တော့မှ မတားဘူး။ ”

 “အားလုံးအတူတူပါပဲ။  ကလေးတွေအားလုံးက အကြွေးကောက်တဲ့သူတွေပဲ။  မိသားစုတိုင်းမှာ ဖတ်ဖို့ခက်ခဲတဲ့ သင်ခန်းစာတစ်ခုရှိတယ်။  တုန်းလင်ရဲ့ အရင်အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စက အရမ်းချောမွေ့တာမရှိပေမယ့်လည်း အနည်းဆုံးတော့ သူမက သူ့ရဲ့အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းကို ပံ့ပိုးပေးနိုင်ခဲ့တယ်။  ရွာက အတွင်းရေးမှူး ဖြစ်လာတယ်။  နင် အနားယူပြီး နင့်ကိုယ်နင် ပျော်ရွှင်အောင်နေစမ်းပါ။  အိမ်ထောင်ကျတဲ့အခါ တစ်ယောက်တည်း လွှတ်လိုက်။  သိပ်စိတ်ပူမနေနဲ့။ ”

 ကျန်းချောင်းအာက တံတွေးမျိုချပြီး ပြောလိုက်သည်။  “နင်ပြောသလောက် မလွယ်ဘူး။  နင့်မှာလည်း သားသုံးယောက်ရှိတယ်။  နင်သူတို့ကိုဘာလို့စိတ်မပူတာလဲ။”

 လီကျင်းဇီက ပြုံးပြီး ခေါင်းခါလိုက်သည်။  “အဲ့ဒါကို မပြောစမ်းပါနဲ့။  သူတို့အမေနဲ့မဆိုင်ဘူး။  အသက်ကြီးပြီ။  တစ်ယောက်စီမှာ မိသားစုလေးတွေရှိတယ်။  သူတို့ကို ကူညီဖို့ ငါလှမ်းကူညီပေးနိုင်တယ်။  ငါသူတို့ကိုကူညီနိုင်ပေမယ့် ငါမလုပ်သင့်တဲ့အရာမှာ ငါကိုယ်တိုင်မပါဝင်ဘူး။  ရင်ဖွင့်ချင်ရင် စိတ်ဆိုးနေစရာမလိုဘူး။  ဗိုက်ပြည့်အောင် စားနိုင်တယ်၊ စားစရာနဲ့ အဝတ်အစားတွေ လုံလုံလောက်လောက်ရနိုင်တယ်၊ အရေးပေါ်သုံးဖို့ငွေတချို့ကို လက်ထဲမှာ ချွေတာစုဆောင်းထားနိုင်တယ်။  ဘဝက အရမ်းကောင်းတယ်လို့ ထင်တယ်။”

 အသေးအဖွဲ့အရာတွေ အများကြီးမရှိတာ ဘယ်သူလဲ။  သားသုံးယောက်၊ ချွေးမသုံးယောက်နဲ့ မြေးရှစ်ယောက်။  လူတိုင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးနဲ့ အတွေးအမြင်ရှိကြသည်။  စိတ်တိုပြီး စိတ်ဆိုးမနေသင့်ပေ။  အဲဒီအစား စိတ်သဘောထားကြီးကြီးထားသင့်သည်။  စိတ်သဘောထား ကြီးရင် ဒါက ကြီးကြီးမားမား မဟုတ်ဘူးဆိုတာ တွေ့ရလိမ့်မည်။  မကြိုက်တာကို မကြည့်နဲ့ မပြောချင်တာကို မပြောနဲ့။  တကယ်အသက်ကြီးတဲ့အထိ စောင့်ပြီး ဂရုစိုက်ဖို့ လိုသည်။

 အိမ်မှာ မကောင်းတာတွေပြောပြီးသွားတော့ ကျန်းချောင်းအာက ရွာမှာတွေ့ခဲ့တဲ့ သမီးလေးအကြောင်း ပြောပြခဲ့သည်။

“သူမရဲ့နှလုံးသားလေးက တော်တော်ကောင်းတယ်။ သူမကို လီကျင်းဇီရဲ့ မိသားစုကို သိလားလို့ ငါမေးခဲ့တာ။  သူမက ငါ့ကို လမ်းညွှန်ပေးရုံတင်မကဘူး ငါ့ကိုအဲနေရာဆီခေါ်သွားပေးခဲ့တယ်။ သူမရဲ့နာမည်ကို ဘယ်လိုခေါ်လဲမေးလိုက်တော့ သူမကငါ့ကို မပြောပြဘဲ ထွက်သွားလိုက်တယ်။ ”

လီကျင်းဇီလည်း ဒီကိစ္စကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ခဏလောက်စကားပြောပြီး ကျန်းချောင်းအာက တောင်းအလွတ်ကို သယ်ပြီးတော့ အိမ်ပြန်သွားခဲ့သည်။

အိမ်အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် သူမ၏သမီး ကျောက်မန့်ဇူ က ဟင်းချက်နေပြီဖြစ်ပြီး သူမရဲ့မြေးမဖြစ်သူ ယင်းပေါင်က တစ်လှမ်းခြင်းလမ်းလျှောက်နေရာမှရပ်ပြီး အားလူးပြုတ်တွေ စားနေသည်။

“အမေ၊ မနက်စောစော ဘယ်ကိုသွားတာလဲ။ ယောင်းမကပြောတယ်။ အမေ  ဒီနေ့ အလုပ်မသွားဘူးတဲ့။ ”

ကျန်းချောင်းအာ လှည့်ပတ်သွားခဲ့တော့ ပင်ပန်းသလို ခံစားနေရပြီ။ သူမ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ရေအေးကိုပန်းကန်လုံးထဲ  လောင်းထည့်လိုက်ပြီး သူမ ပန်းကန်လုံးထဲက ရေကိုသောက်ချလိုက်သည်။

 “ကိစ္စတချို့လုပ်ဖို့ သွားတာ”

တယွိရွာကိုသွားတယ်လို့ သူမ ဘယ်တုန်းကမှ မပြောခဲ့ပေ။

ကျောက်တုန်းလင် နေ့လည်စာထမင်းစားဖို့ ပြန်လာခဲ့သည်။  ကျန်းချောင်းအာ တီကောင်လိုတွန့်လိမ်ပြီးတော့ မေးလိုက်သည်။  “မင်းရဲ့ကိစ္စ ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ခဲ့လဲ။ မင်းကိုယ်မင်း အောင်သွယ်သမားလို့ ထင်နေသလား။”

ကျောက်တုန်းလင်၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် ဖျောက်မရသော အပြုံးတစ်ခုရှိနေသည်။

ကျောက်တုန်းလင် ပါးစပ်ထောင့်မှာ ခြေရာကောက်၍မရနိုင်သော ချိတ်အချို့ရှိသည်။ “တတိယအဖွဲ့ရဲ့ မရီး ဂျူဟွာ ကို သွားရှာလိုက်မယ်။ သူမကလည်း တယွိရွာကပဲ။ ”

ကျန်းချောင်းအာ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။  တုန်းလင် တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာမတွေ့ရင် လီကျင်းဇီကို ဘာလို့အောင်သွယ်လုပ်ခွင့်မပေးရမှာလဲလို့ သူမ မူလက တွေးခဲ့သည်။ အောင်သွယ်ပေးတဲ့သူကို မင်း ကျေးဇူးတင်လက်ဆောင် ပေးရမည်။  အများအားဖြင့်တော့  သူတို့နဲ့ ရင်းနှီးတဲ့ အောင်သွယ်ကို ရွေးတတ်ကြသည်။ အဲ့တာက မိသားစုအတွင်း ကောင်းသောအရာများကို စောင့်ရှောက်ခြင်းဟု မှတ်ယူနိုင်သည်။

“အောင်သွယ်တော်ကို မင်း ရှာတွေ့ကတည်းက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းမယ့်ရက်ကို အစော ရွေးချယ်ရလိမ့်မယ်။  အခုက သြဂုတ်လဆိုတော့ နှစ်မကုန်ခင် မင်္ဂလာပွဲအတွက် အချိန်ကောင်းပဲ။ ”

ကျောက်တုန်းလင် ခေါင်းညိတ်ပြီး တုန့်ပြန်လိုက်သည်။  ကျန်းယွဲ့ဖန် နှင့် ကျောက်မေရှန်းတို့က ထိုစကားကိုကြားသောအခါ မယုံနိုင်လောက်အောင်ပင် ခေါင်းထောင်လာကြသည်။  မနေ့ညက အမေက ဒီအိမ်ထောင်ရေးကို သဘောမတူဘူးဆိုပြီး ဒေါသအရမ်းထွက်ခဲ့ပေမယ့် ဒီနေ့မှာတော့ သူမရဲ့ သဘောထားဟာ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။  သူမရဲ့ စိတ်နေသဘောထားက ဘာကြောင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြောင်းလဲသွားတာလဲ။

“ဘာကြည့်နေတာလဲ။ မစားချင်ကြတော့ဘူးလား။”

ကျန်းချောင်းအာက သူမရဲ့မျက်နှာကို မထိန်းနိုင်ပေ။ သူမ စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ထမင်းပန်းကန်လုံးကို ခေါက်လိုက်သည်။  ကျန်းယွဲ့ဖန်နဲ့ ကျောက်မေရှန်းတို့က ကလေးများကို အစာကျွေးရန် ခေါင်းကို အမြန်ငုံ့လိုက်ကြသည်။

“အခုကစပြီး သုံးရက်နေရင် သတို့သမီးကို တွေ့မယ်လို့ ကျောက် မိသားစုဘက်က ပြောခဲ့တယ်။  တုန်းလင်က သတို့သမီးကြေးအတွက် ၆၆ ယွမ်ရဲ့ ကံကောင်းစေသော နံပါတ်တစ်ခုကို စုဆောင်းဖို့ အဆင်ပြေ၊ မပြေကို ငါ့ သီးသန့်မေးခဲ့တယ်။  အဲ့ဒါအပြင် သူတို့က ကျားဟွေ့ အတွက် အဝတ်အစားအသစ် နှစ်စုံကို ပြင်ဆင်ပေးထားတယ်။ အထည်ကို သိမ်းမလား ဒါမှမဟုတ် အဆင်သင့်ချုပ်ထားပြီးသား ဝယ်မလားဆိုတာကို ဆုံးဖြတ်ဖို့က ကျားဟွေ့ အပေါ်မှာ မူတည်တယ်။”

ကျောက်ဂျူဟွာသည် စာရလာသည်နှင့်တပြိုင်နက် တုန်း မိသားစုထံ အပြေးအလွှားသွားခဲ့သည်။  သူမ အရမ်းပျော်သည်။ ဒါက သူမ လေးနက်တဲ့ အောင်သွယ်လုပ်ဖူးသည့် ပထမဆုံး အကြိမ်ဖြစ်သည်။

“ အများကြီးပဲ။ သေချာရဲ့လား။”

ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူ့သမီးကို မယုံကြည်နိုင်စွာ ကြည့်နေသည်။  ၆၆ ယွမ်ကို ရွာတွင် အလွန်မြင့်သော သတို့သမီးကြေးအဖြစ် သတ်မှတ်ထားပြီးသားဖြစ်သည်။  လု မိသားစုက သတို့သမီးတစ်ဦးကို ယွမ်နှစ်ဆယ်နှင့် အထည်သုံးပေသာပေးသည်။

“အဲ့တာအမှန်ပဲ။ ကျောက် မိသားစုက အခြေအနေကောင်းနေတယ် ပြီးတော့ သူတို့ ကျားဟွေ့ကိုတွေ့တဲ့အခါ ပိုပေးချင်ကြတာ သဘာဝပဲ။”

ကျောက်ဂျူဟွာက စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေသော တုန်းကျားဟွေ့ ကို စနောက်ဖို့ ခေါင်းကိုလှည့်လိုက်သည်။

“ကျားဟွေ့ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ပွဲမျိုးတွေ့မယ်လို့ ကျွန်မ မထင်ထားဘူး”

ရှန်းကွေ့ရှောင် အရမ်းပျော်ရွှင်ပြီး လေးလေးနက်နက် လှုပ်ရှားသွားသည်။  သူမ အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်သည်။  သက်သာရာရခြင်းနှင့် ချီးမြှောက်ခြင်း ခံစားချက်တို့ မြင့်တက်လာသည်။

အင်း၊ ကျားဟွေ့ရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ သူမ ကို ရယ်မောပြီး သူမအကြောင်း အတင်းပြောတဲ့သူတွေ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲဆိုတာ ကြည့်ရအောင်။  သူမရဲ့သမီးက ကွာရှင်းထားခဲ့ရင်တောင် တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမကို လိုချင်တုန်းပဲ၊ သူမဟာ အရမ်းတန်နေသေးတယ် (သတို့သမီး စျေးနဲ့ ခန်းဝင်ပစ္စည်း)

ထိုနေ့တွင်၊ တုန်း မိသားစုကသာ တုန်းကျားဟွေ့ ချိန်းတွေ့ခဲ့တာကို သိပြီး၊ သူက ရှန်ဟဲ ရွာ၏ ရွာအခွဲအတွင်းရေးမှူး ဖြစ်သေးသည်။ သူက ကွာရှင်းထားပေမယ့် ရွာက ကေဒါတစ်ဦးဖြစ်နေတုန်းပဲ။ သင် တန်ဖိုးကြီးတဲ့အမွှေးတိုင်ကို  မီးရှို့နိုင်ခဲ့ပြီးပြီ[1]

  “အမေ၊ ဒါက အရမ်း အစွမ်းထက်တယ်။”

 “အမေ၊ အမေဒီနေ့ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့အကြောင်းကိုပဲ သမီးတို့ကို ဘယ်လိုပြောပြလာရတာလဲ။”

“မှန်ပါတယ်၊ အမေက သမီးတို့ဆီက အဲ့တာကိုဝှက်ထားတုန်းပဲ။”

ရှန်းကွေ့ရှောင် နှုတ်ခမ်းကို ဖိပြီးရယ်လိုက်သည်။ “ကိစ္စတွေ မပြေလည်သေးရင် ဘာပြောစရာရှိမှာလဲ။ အခု ပြေလည်သွားပြီဆိုတော့ အဲ့တာကိုပြောလိုက်ရင် နင်တို့ စိတ်ချမ်းသာနိုင်တယ်လေ။”

သူမ ဒုတိယချွေးမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမရဲ့ပါးစပ်နဲ့ အဲ့တာကိုအသံကျယ်ကျယ်ပြောပြီးတော့ နေရာတိုင်းကို ပြောပစ်မှာကို ကြောက်သည်။

“အဲ့ဒါကောင်းတာပေါ့။ ငါပြောမယ် ငါတို့သမီး ကျားဟွေ့ က ကောင်းချီးပေးတာခံရတာ။ သူမ  ပွဲကောင်းတစ်ပွဲတွေ့ခဲ့ပြီ။ ”

သူမက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ပြောလိုက်သည်။ “မှန်တာပေါ့။ ပထမအချက်က ခါးသီးတာဖြစ်ပြီး နောက်ဆက်တွဲမှာ ချိုမြိန်တယ်လို့ ဆိုကြတယ်။  ကျားဟွေ့မှာ သူမရဲ့ ခါးသီးမှုတွေရဲ့ အဆုံးကို ရောက်နေပြီ။”

မိသားစုထဲက အားလုံးက သဘောတူပြီး ခေါင်းညိတ်ကြသည်။

“ ကျောက် မိသားစုက သုံးရက်အတွင်း သတို့သမီးကို လာတွေ့လိမ့်မယ်။  ဒီကိစ္စက ကျားဟွေ့ရဲ့ ကျန်ရှိနေတဲ့ဘဝပဲ။ ဒီယောင်းမသုံးယောက်စလုံး စိတ်ဓာတ်ကောင်းတွေရှိဖို့ သေချာအောင်လုပ်။ ဒီကိစ္စပြီးအောင် သေချာလုပ်နော်။ ”

ဒါက နောက်ဆုံးခြေလှမ်းပဲ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မမှားသင့်တော့ပေ။

“ အမေ၊ စိတ်မပူပါနဲ့၊ သမီးတို့သေချာပြင်ဆင်ထားမယ်။  အိမ်ထောင်ကျတဲ့ ပထမဆုံးနေ့ကစပြီး ကျားဟွေ့ ကို ညီမလေးအရင်းအဖြစ် ဆက်ဆံခဲ့တာပဲ။ သူ့ဘဝကောင်းဖို့ သမီးကအမျှော်လင့်ဆုံးပဲ။ ”

ပထမဆုံးအကြိမ် ကျို့ရင်ဒီက ဒါကိုပြောလိုက်တော့ လျိုရှု့ယွင်က မျက်လုံး ကစားလိုက်သည်။ သူမသည် စကားပြောတတ်၊ ပြုမူတန်ပြီး အခြားသူများကို ထိုကဲ့သို့ ပြောနိုင်သည်။ အခုတော့ သူမနောက်က အဲ့တာကိုလိုက်ပြောမည်ဆိုပါက အခြားသူများ၏ ဉာဏ်ပညာကို ကောက်ယူလိုက်တာပဲ မဟုတ်လား။

“ဟုတ်တယ် အမေ။  ကျားဟွေ့က သမီတို့ရဲ့ ညီမအရင်းပါပဲ။ ကျားဟွေ့အပေါ်မှာ ချိန်းကြိုးမချပါဘူးလို့ သမီးတို့ကတိပေးပါတယ်။”

ဒါကိုကြားတော့ ကျောက်လီကျွင်းလည်း ထောက်ခံလိုက်သည်။ လျိုရှု့ယွင်ကလည်း လိုက်ပြောလိုက်သည်။  “ဟုတ်တယ် ၊ ဟုတ်တယ်။ သမီးတို့  သေချာပြင်ဆင်ပါ့မယ်။”

ရှန်းကွေ့ရှောင် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။  “ပြီးတော့ လူပုံအလယ်မှာ ဒီကိစ္စကို ကြိုမပြောနဲ့။ ငါတို့မိသားစုက အဲ့တာ ကောင်းတယ်ဆိုတာကိုသိတယ်၊ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်တဲ့အခါကျရင် ငါတို့အဲ့တာကို ထပ်ပြောမယ်။”

 ဤစာကြောင်းကို ရှင်းပြသောအခါ ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူမ၏ ဒုတိယချွေးမ လျိုရှု့ယွင် အပေါ်ကို တမင်အာရုံစူးစိုက်ခဲ့သည်။ အဓိပ္ပါယ်ကတော့ ပကတိအတိုင်းရှင်းနေပြီ ဖြစ်သည်။

နောက်ဆုံးတော့ ကျားဟွေ့က ကွာရှင်းထားပြီးသား။  ရှန်းကွေ့ရှောင်က တစ်ယောက်ယောက် ထွက်လာပြီး ပြဿနာရှာမှာကို ကြောက်သည်။  ဒီကမ္ဘာမှာ သူတစ်ပါးကို အကောင်းမမြင်ချင်တဲ့သူတွေရှိသည်။  သူမရဲ့သမီးက ဒီနှစ်မှာ အိမ်ထောင်ရေးကောင်းသည်။  သူမသမီးကို ကောင်းကောင်းထိန်းနိုင်အောင် ကူညီပေးနိုင်သည်။

“စိတ်မပူပါနဲ့ အမေ။ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာ သမီးတို့သိတယ်။ သမီးတို့ အပြင်ထွက်ပြီး အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ စကားတွေ မပြောပါဘူး။”

ကျို့ရင်ဒီက ပထမဆုံးတုံ့ပြန်လိုက်သည်။ လျိုရှု့ယွင်က သူ့မယောက္ခမ၏ စကားအဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်ပြီး သူမရဲ့ ပါးစပ်ကိုဟတာ မှားသွားတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရသည်။

........

 ကိုးကားချက်

↑1-တန်ဖိုးကြီးတဲ့အမွှေးတိုင်ကို မီးရှို့ခြင်း ဆိုသည်မှာ အခြားသူများကို ရိုးသားစွာ ကျေးဇူးတင်ခြင်း၏ နိမိတ်ပုံအဖြစ် ဗုဒ္ဓဘုရားနှင့် နတ်ဘုရားများအား အမွှေးတိုင်ကို မီးရှို့ပူ​ဇော်ခြင်းဖြစ်သည်။