အပိုင်း ၄၂

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၄၂

 ရွာကော်မီတီက လူနာလရဲ့ ၂၈ ရက်နေ့တွင် နှစ်စဉ်အားလပ်ရက်ကို စတင်ခဲ့ပြီး ကျောက်တုန်းလင်လည်း သူ၏ အတိတ်အကျိုးခံစားခွင့်များကို ပြန်လည်ရရှိခဲ့သည်။  ဝက်သား ၁၀ ပေါင်၊ ဂျူဂျူဘယ် ၅ ပေါင်နှင့် သကြားညို ၃ ပေါင်။

“အိုး၊ သူတို့က စျေးကြီးတဲ့ အစားအစာတွေ အများကြီး ပို့ပေးခဲ့တယ်။”

အဲ့တာက စျေးကြီးရုံတင်မကဘဲ တော်တော်ရှားသည်။  ဒီဘက်ခေတ်မှာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး အဆင်မပြေလို့ အသီးအနှံနဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက် အကြီးစားတွေ စိုက်ပျိုးတာ မပြီးသေးပေ။  ဂျူဂျူဘယ် အကန့်အသတ်ဖြင့် ပေးဆောင်ခြင်းသည် သင်လိုချင်သလောက် ဝယ်နိုင်သည်ဟု မဆိုလိုပေ။  အခြားတစ်ဖက်တွင် ဂျူဂျူဘယ်က ချီ ကို အားဖြည့်ပေးပြီး လူကို အာဟာရဖြစ်စေသည်။ အိမ်မှာစားတာပဲဖြစ်ဖြစ် ပေးစားတာပဲဖြစ်ဖြစ် အရမ်းကောင်းသည်။

“အသား ၁၀ ကီလိုဂရမ်နဲ့ ဒီနှစ်တော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စားလို့ရပြီ။ ”

 “ယောင်းမ၊ အရင်တုန်းက အသားလုံးကြော်ချင်တယ်လို့ မပြောဘူးလား။ ညီမတို့ဘာလို့ အသားလုံးတွေကို ကြော်ပြီးမစားရမှာလဲ။”

မေရှန်းက ကျားဟွေ့  စကားကို အမြဲမှတ်မိသည်။ နှစ်သစ်မှာ အသားအပိုရှိရင် အသားလုံးကြော်စားလို့ရတယ် လို့ သူမကပြောခဲ့သည်။  အိမ်တွင် ကြာစွယ်များ ရှိကာ ကြာစွယ်ကိုအဝိုင်းလေးတွေဖြတ်ပြီး အသုံးပြုနိုင်သည်။ ကြော်ပြီးရင် အပြင်ဘက်မှာ ကြွပ်ကြွပ်လေးနဲ့ လှသည်။  အသား၏မွှေးရနံ့များ ပြည့်လျှံလာပြီး မေရှန်းတံတွေးများ ထွက်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်။

ကျားဟွေ့ က သူမယောင်းမလေးက ကလေးလို ဖြစ်နေမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။ သူမက အရသာရှိတဲ့ အစားအသောက်တွေအကြောင်း အမြဲတွေးနေခဲ့သည်။  ကျားဟွေ့ က ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ပြီ အမေ သဘောတူရင် ကြော်ပေးမယ်”

 ကျားဟွေ့က ဘောလုံးကို သူ့ယောက္ခမဆီ ကန်လိုက်တာနဲ့ ကျန်းချောင်းအာက အသားကို နေရောင်ထဲမှာလှမ်းဖို့ ဝါးတိုင်နဲ့ တန်းလန်းဆွဲလိုက်ပြီး ရယ်မောရင်း “ဟုတ်ပြီလေ။ နင်က အရွယ်ရောက်နေပြီ၊ ဒါပေမယ့် နင်က ကလေးလို လောဘကြီးနေတုန်းပဲ။ အဲ့တာက အသားတစ်ချို့ပဲ။ ကြိုက်သလို တိုင်းတာလို့ရတယ်။ နည်းသွားလည်း စိတ်ပူစရာမလိုဘူး။”

မိသားစုက ရယ်မောလိုက်ကြသည်။

ညစာစားပြီး အိပ်ယာဝင်ပြီးနောက်မှာ ကျောက်တုန်းလင်က စာအိတ်တစ်အိတ်ကို ကျားဟွေ့ အား ပေးလိုက်သည်။

“ဒါကဘာလဲ။”

ယေဘူယျအားဖြင့် လုပ်ငန်းဆောင်ရွက်မှုအရ၊ စာအိတ်တွင် ငွေရှင်းချက်များနှင့် အခြားအရာများ ပါဝင်သင့်သည်။ ကျားဟွေ့က အဲဒါကို ယူလိုက်ပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒါဟာ ပိုက်ဆံအစစ်အမှန်ပဲ။  အဲ့ဒီမှာ ယွမ် ၂၀၊ ၁၀ များရှိပြီး အများအပြားက ယွမ်ငါးဆယ်အထိ ပေါင်းထည့်ထားသည်။

 “ဒါက ဘယ်လိုငွေမျိုးလဲ” ဟု သူမ သံသယဖြင့် မေးလိုက်သည်။

“ဆုကြေးငွေ ရွာကထုတ်ပေးခဲ့တာ။”

ကျားဟွေ့ နားလည်သဘောပေါက်ကြောင်း ဖွင့်ဟခဲ့သည်။  ယွမ် ၅၀ သည် များလွန်းတာလည်းမဟုတ် အလွန်နည်းသည်မဟုတ်ပေ။  ကျောက်တုန်းလင် ၏လစာမှာ ယွမ်ခြောက်ဆယ်ကျော်ဖြစ်သည်။  ၎င်းသည် လရဲ့ ၁၃ ရက်စာ လစာနှင့်ညီမျှသည်။

“ဒါ ကျွန်မအတွက်လား။ ရှင့်ရဲ့ ဆုကြေးငွေရတဲ့ပိုက်ဆံကို အမေ့ကို ပေးစရာ မလိုဘူးလား။”

ကျောက်တုန်းလင်က သူ့မိန်းမကို မြင်သောအခါ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။ သူ့ပုံစံက မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ နူးညံ့ပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ တိရိစ္ဆာန်လေးတစ်ကောင်လိုပဲ။

သူမက သူမ၏ အရောင်းအဝယ်နဲ့ ပတ်သတ်၍ ဆက်ဆံရာတွင် သဘောထားကြီးသူဖြစ်သည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ဤငွေကို အစွဲအလမ်းကြီးသော အသွင်အပြင်မျိုးမှာ အမှန်တကယ် ရှားပါးလှသည်။  ကျောက်တုန်းလင် က ၎င်းကို သူ့နှလုံးသားထဲတွင် နှစ်သက်ခဲ့သည်။

“အင်း၊ အဲဒါ မင်းအတွက်ပဲ။”

ပျော်ရွှင်မှုဆိုတာလည်း ရုတ်တရက်ရောက်လာသည်။

“ အမေသိလား။ ရှင်အဲ့ဒါကို မပြောရင် အမေသိသွားရင် ပြဿနာတက်နိုင်တယ်။”

ကျောက်တုန်းလင် ပြုံးပြီး ဘာမှပြန်မပြောပေ။

သူ့အမေကို သူပြောလိုက်တယ်ဆိုတာ မပြောနဲ့၊ သူအဲ့တာကို သတင်းမပို့ရင်တောင် အဆင်ပြေသည်။ သူ့ရဲ့ လစဉ် လစာ ယွမ် ၆၀ သူပေးတယ်လေ။  သူ့အမေက သူ့မိန်းမကို တစ်လကို ဆယ်ယွမ်ပေးပေမဲ့ ၅၀ ကျော်ကျန်သေးသည်။  သူ့အမေက ငွေကိုတကယ်အစွဲအလမ်းကြီးတာမဟုတ်သလို ဒီဆုကြေးငွေကိုလည်း သိပ်ဂရုမစိုက်ပေ။

“သူမကပြောတယ် အဲ့တာကို ဖယ်ထားလို့ရတယ်တဲ့။  အနာဂတ်မှာ မင်းဝယ်ချင်တာမှန်သမျှကို သိမ်းနေစရာ မလိုဘူး။ ဒါ့အပြင်၊ အဝတ်အစားချုပ်တဲ့အခါကျရင် အထူးသဖြင့် နောက်ကျတဲ့အထိမနေဘဲ လျှော့လုပ်သင့်တယ်။ ”

 ငွေကို ရွှေသူဌေးက ပေးသည်။  ရွှေသူဌေး သူပြောသမျှ မှန်သည်။ သူမလက်ထဲတွင် ဤ “ငွေအမြောက်အမြား” ကို ကိုင်ထားသည်။ ကျားဟွေ့ သည် အထပ်ထပ်အခါခါ ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သူမ၏မျက်လုံးများသည် လခြမ်းသို့ ကွေးသွားသည်။  သူ့မျက်လုံးက မကျယ်ဘူးဆိုရင် အရာလေး ကျန်နေလိမ့်မည်။

“ဒါဆို ဒါကိုယူထားပြီး နှစ်သစ်ကူးပြီးရင် စုထားလိုက်မယ်။”

၁၉၇၀ကို ဖြတ်သန်းလာကတည်းက ကျားဟွေ့ က ဝါသနာအသစ်တစ်ခုကို ထပ်ထည့်လိုက်သည်။  အထူးသဖြင့် သူမသည် ငွေစုခြင်းကို နှစ်သက်သည်။  စုဆောင်းငွေ ပမာဏ နည်းနည်း တိုးလာတာကို တွေ့ရတော့ အထူး စိတ်ချမ်းသာသည်။

ပိုက်ဆံသုံးဖို့ ဘာမှ မရှိသလောက်ပင်။ ဘဝ၏အခြေခံလိုအပ်ချက်များ၊  အစားအသောက်၊ အဝတ်အစား၊ အိမ်ရာ၊ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေး။  အစားအသောက်က ယောက္ခမရဲ့တာဝန်။ သူမရဲ့ကိုယ်ပိုင်အဝတ်အစားတွေလုပ်ဖို့အတွက် အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ဆုတ်ဖြဲနိုင်တယ်၊ အိမ်ဝယ်စရာမလိုဘူး၊ စက်ဘီး ဒါမှမဟုတ် လမ်းလျှောက်ထွက်နိုင်တယ်၊ နေ့ရက်တွေက ရိုးရှင်းပြီး ကျေနပ်စရာနဲ့ ပြည့်နှက်နေသည်။

ပိုက်ဆံသုံးရမယ့်အပြင် ပိုက်ဆံသုံးစရာနေရာလည်း မရှိပေ။ ကျားဟွေ့ က ငွေစုခြင်းအတွက် အလေးအနက်ထားသည်။ ကျောင်းတက်တဲ့အခါ ကျောင်းလခ၊ နေထိုင်စရိတ်၊ စာအုပ်၊ လူမှုရေးစရိတ်စကတွေအတွက်လည်း ပြင်ဆင်နေသည်။  အလုပ်မရှိရင် ဝင်ငွေမရှိဘူး။  အပြင်ထွက်ရင် တစ်နေ့ကို ထမင်းသုံးနပ်စားဖို့ပိုက်ဆံသုံးရမည်။

ကျားဟွေ့ ကိုယ်တိုင်လည်း တက္ကသိုလ်တက်မှာ သေချာသည်။  ကျောက်တုန်းလင်က ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို ဖြေဆိုရန် ဆန္ဒရှိပြီး စိန်ခေါ်မှုအသစ်ကို လက်ခံမည်ဆိုပါက သူမသည်သိပ် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိရသေးပေ။  ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦး တစ်ချိန်တည်း စာလေ့လာခဲ့လျှင် ဝင်ငွေမရှိဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပြီး သဘာဝအတိုင်း သူတို့သည် ငွေပို၍ ပြင်ဆင်ရပေမည်။

သူမတွင် စုဆောင်းငွေ ယွမ်ငါးရာနီးပါးရှိသည်။  နောက်ထပ် နှစ်နှစ်လောက် ချွေတာရင် တစ်ထောင်အထိ စုနိုင်မည်။  စျေးသက်သက်သာသာနဲ့ ဒီဘက်ခေတ်မှာ တချို့တက္ကသိုလ်တွေမှာ ထောက်ပံ့ကြေးတွေ ရှိတယ်ဆိုတော့ စုဆောင်းထားတဲ့ငွေက လုံလောက်သင့်သည်။

နှစ်သစ်ကူးအကြိုတွင် စုံတွဲများ စာတင်ခဲ့သည်။  အိမ်ရှိ စုံတွဲများကို ကျောက်တုန်းလင် ကိုယ်တိုင် ရေးသားခဲ့သည်။ သူ ငယ်ငယ်က လက်ရေးလှ လေ့ကျင့်ထားသည်။  သဲပေါ်မှာဆွဲဖို့ အကိုင်းအခက်တစ်ခုကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်။  စစ်ထဲဝင်ပြီးနောက် စစ်တပ်က စစ်သားတွေကို အသိဉာဏ်ကြွယ်ဝအောင် အားပေးသည်။  ထိုမှသာ ကျောက်တုန်းလင်သည် လက်ရေးလှကို အလေးအနက် သင်ယူခဲ့သည်။

စုံတွဲတစ်တွဲက ဆင့်အနည်းငယ်ကုန်ကျသည်။  ကျောက်တုန်းလင်က စုတ်တံနဲ့ ရေးနိုင်သည်ကို အဖွဲ့က သိပြီးနောက် အနီရောင် စာရွက်ပေါ်တွင်  အဆုံးကာရန်တူလုံးရေညီ နှစ်ကြောင်းဗျာကိုရေးခိုင်းဖို့ လူများစွာ လာခဲ့ကြသည်။  စာရွက်အနီတစ်ရွက်ကို အဆုံးကာရန်တူကဗျာနှစ်ကြောင်း ရေးဖို့သုံးနိုင်ပြီး အဆုံးကာရန်တူကဗျာနှစ်ကြောင်းကို ဝယ်တာထက် အများကြီးပိုသက်သာသည်။  အမှတ်တစ်မှတ် သိမ်းတာကောင်းသည်။  ကလေးများအတွက် သကြားလုံးအနည်းငယ် သိမ်းဆည်းခြင်းသည်လည်း ကောင်းသည်။

ကျေးလက်ဒေသတွေမှာ ရေးထားတဲ့ စာတွဲတွေက သပ်ရပ်သည်။  တံခါး၊ ခန်းမ၊ မီးဖိုချောင်နဲ့ ဝက်ခြံနဲ့ ကြက်ခြံတွေမှာ သုံးတဲ့တွဲတွေက မတူပေ။ 

ဥပမာအားဖြင့်၊ အိမ်ရှေ့တံခါးသည် “ထပ်ခါတလဲလဲ သဟဇာတဖြစ်အောင်၊ တံခါးကိုဖွင့်ပါ” သို့မဟုတ် “ကောင်းချီးမင်္ဂလာများဖြင့် တံခါးကိုဖွင့်၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုသောအိမ်၌ ကောင်းသောလူများကို ကြိုဆိုပါ၏” ဟုသုံးနိုင်သည်။

 မီးဖိုချောင်မှာ “မင်္ဂလာပွဲအား သကြား၊ စပျစ်ရည်ဖြင့် ဂုဏ်ပြုပါ “ “  ဟင်းကောင်းများနှင့် ဧည့်သည်ကောင်းများ” သို့မဟုတ် “အရသာငါးမျိုးတို့ကို ခန်းမထဲတွင် ဂရုတစိုက် ချိန်ညှိထားပြီး ခန်းမထဲတွင် ဆွေမျိုးသုံးယောက်နှင့် တွေ့ဆုံပါ”

 တစ်စုံတစ်ယောက်က ထိုကဗျာများကို တံခါးဝတွင် ကဗျာများကို  ကပ်ထားပါက သို့မဟုတ် အလွန်ညစ်ပတ်ရှုပ်ပွနေသောနေရာများတွင်ကပ်ထားပါက ဟာသတစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မည်။

အဆုံးကာရန်တူစာလုံးရေညီနှစ်ကြောင်းကဗျာအတွက်  ကော်သည် အိမ်လုပ်ထမင်းစေ့ကော် ဖြစ်သည်။  ကောက်ညှင်းက စေးကပ်ပြီး ကောက်ညှင်းမှုန့်ဖြစ်အောင် ထောင်းပြီး ရေနဲ့ရောပြီး​ ကောက်ညှင်းကော်ဖြစ်လာသည်။  ကဗျာတစ်ခုကို ကပ်လုပ်ရန် လုံလောက်သည်ထက် သာလွန်သော စက်မှုကော်နှင့် ယှဉ်နိုင်သည်။

ဟိုင်းဒန်က ကျောက်တုန်းလင် နောက်လိုက်သွားပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဦးစွာကပ်ကာ၊ ထို့နောက် ခန်းမ၊ အခန်း၊ မီးဖိုချောင်၊ ကြက်ခြံ၊  ဝက်ခြံတို့ ခြံဝင်းပြည့်သွားသောအခါ အနီရောင်သည် ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်မြူးတူးမှုကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ 

ကျားဟွေ့ နံနက်စောစောတွင် အလုပ်များနေပြီး နှစ်သစ်ကူးအကြိုညစာအတွက် ပြင်ဆင်ခြင်းအပြင် နှစ်တစ်နှစ်၏ပထမနေ့တွင် မီးမသုံးရဟု ရွာတွင် စည်းကမ်းချက်တစ်ခုပါရှိသောကြောင့် ယနေ့တွင် ဟင်းပေါင်းများစွာ ပြင်ဆင်ရမည်ဖြစ်သည်။

ငါးက မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ နှစ်စဉ် ပိုမိုရရှိခြင်း၏ အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ကျားဟွေ့ သည် ယခုနှစ်တွင် မီးဖိုချောင်တာဝန်ခံဖြစ်ပြီး မေရှန်းက သူမအား ကူညီပေးခဲ့သည်။

 ငါးနှပ်၊ အသားလုံး၊ ကြာရိုးကြာစွယ်၊ ဝက်သားနှပ်၊ အားလုံးကို သံအိုးကြီးတစ်ခုထဲတွင် ချက်ပြုတ်ပြီးနောက် ပန်းကန်လုံးများတွင် တည်ခင်းပြီး သဘာဝအတိုင်း အအေးခံကာ ဗီရိုထဲတွင် ထည့်ထားလိုက်သည်။

 ဆောင်းရာသီတွင် အပူချိန် သုညအထိ နိမ့်သောအခါ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးက သဘာဝရေခဲသေတ္တာနှင့်တူသည်။  အစားအသောက်တွေ သိုးကုန်မှာကို သူမ မကြောက်ပေ။

 နှစ်သစ်ရဲ့ အပျော်ဆုံးလူတွေကတော့ ရူးသွပ်စွာဆော့ကစားကြတဲ့ ကလေးတွေပင်။  သူတို့တွင်ဝတ်ရန်အဝတ်အစားအသစ်၊ စားရန်အသား၊ အဆုံးမရှိတဲ့ မြေပဲ၊ ဖရဲစေ့နှင့်သကြားလုံးစားဖို့ရှိသည်။

 ကျားဟွေ့ စတင်ချက်ပြုတ်ချိန်မှစ၍ ကလေးများသည် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ မကြာခဏဝင်ကာ အသားလုံးတစ်လုံးနှင့် ကြာရိုးတစ်ချောင်းကို ခဏတာစားရန် ရံဖန်ရံခါစားသောကြောင့် နေ့လယ်စာ သိပ်မစားဘဲ ပြည့်သွားကြသည်။

 ညနေခင်း ကောင်းကင်က နည်းနည်းမှောင်နေတော့ နှစ်သစ်ကူးညစာစားပွဲက ကလေးတွေအပြင် လူတယောက်က ဆန်အရက်တစ်ခွက်ထည့်သည်။  ကျောက်မန့်ဇူက အများအားဖြင့် စကားမပြောသော်လည်း ယနေ့တွင် မိသားစုခေါင်းဆောင်အဖြစ် စကားပြောဖို့ ဆန်အရက်တစ်ခွက်ကို မခဲ့သည်။

 “ငါလည်း စကားမပြောချင်ပေမယ့် မင်းတို့အမေက ငါစကား ပြောသင့်တယ်တဲ့”

 ကျန်းချောင်းအာက ပြုံးပြီး တံတောင်ဆစ်နဲ့ ထိုးလိုက်သည်။  ကျောက်မန့်ဇူက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ ရိုးသားသော မျက်နှာဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။

 ဒီနှစ်ကတော့ အားလုံးအဆင်ပြေသည်။ တုန်းလင်လည်း စစ်တပ်က ပြန်လာပြီး နောက်ဆုံးတော့ ငါတို့မိသားစုက လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက်ကမှ ပြန်ဆုံတွေ့ခဲ့ကြရသည်။

 ဒီအကြောင်းကိုပြောရင် ကျောက်မန့်ဇူက သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေကို အမှန်ဆုံးပြောပြသင့်သည်။ ဒါကြောင့် အခုပဲ ထိမိ၍လဲခြင်းမရှိဘဲ စကားပြောတော့သည်။  ကျောက်တုန်းလင်က ဖန်ခွက်အား ငုံ့ကြည့်ကာ စစ်တပ်အတွင်း ခက်ခဲပြီး ပြည့်စုံသောအချိန်များကို တွေးတောနေခဲ့သည်။

 “အခု ငါ့ဘဝအတွက် ငါကျေနပ်တယ်။  ငတ်ပြီး အေးခဲနေဖို့ မလိုဘူး။  ကောင်းကောင်းစားနိုင်ပြီး မိသားစုလည်း အတူတူပါပဲ။  ဒီရက်တွေက အရင်က မတွေးဝံ့တဲ့ နေ့တွေပါ။ မင်းအမေနဲ့ငါ အမြဲပြောတယ်။ ငါတို့မိသားစုရဲ့ ကောင်းတဲ့နေ့တွေကို တုန်းလင်က ယူဆောင်လာတယ်။  သူ စစ်တပ်မှာ အလုပ်မလုပ်ခဲ့ရင် ငါတို့မိသားစုရဲ့ နေ့ရက်တွေက သိပ်ကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် တုန်းဟဲ မင်းအစ်ကိုအတွက် တို့စ်(ချီးယား)လုပ်ရမယ်။”

 ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက အနည်းငယ် စိုစွတ်နေပြီး ကျောက်တုန်းဟဲရဲ့ မျက်လုံးတွေလည်း အနည်းငယ် စိုစွတ်နေသည်။ ကျန်းချောင်းအာနဲ့ မေရှန်းတို့က သူတို့၏ မျက်ရည်များကို သုတ်ဖို့ ခေါင်းငုံ့ထားသော်လည်း ကျားဟွေ့နဲ့ ကျန့်ယွဲ့ဖန်သာလျှင် စိတ်ဓာတ် အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ယောင်းမနှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ကျောက်တုန်းဟဲ ဖန်ခွက်ကိုမြှောက်လာသည်နှင့် အသီးသီးအကြည့်လွှဲသွားကြသည်။

 “အစ်ကို၊ ညီငယ်တစ်ယောက်အနေနဲ့ မင်းရဲ့အခက်အခဲတွေကို ငါအမြဲသိတယ် ဘယ်လိုပြောရမှန်းကို မသိပေမယ့် နှလုံးသားထဲမှာတော့ နားလည်ပြီး အမြဲတမ်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အမှန်တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက မင်းအတွက် ဂုဏ်ယူခဲ့တာ။ တခြားသူတွေက ငါ့ကို ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့ ညီလေးလို့ ပြောတဲ့အခါ ငါပျော်တယ်။ ငါ့အစ်ကို ဘယ်လောက်တောင် တန်ခိုးကြီးလဲ။  ငယ်ငယ်တုန်းက ပညာကောင်းကောင်းမသင်ပဲ ရန်ဖြစ်ကြတယ်။  ငါအနိုင်ကျင့်ခံရတဲ့အခါ အစ်ကိုက ငါ့အတွက် တရားမျှတမှုရှာဖို့ သွားလိမ့်မယ်။”

 ဒါကိုပြောပြီးနောက်မှာ ကျောက်တုန်းဟဲက တစ်ဆို့သွားပြီး ကျောက်တုန်းလင်က သူ့ညီရဲ့ ပုခုံးကို ပုတ်ပြီး ဝိုင်ဖန်ခွက်ကို ရှေ့တိုးလိုက်ပြီး ကျောက်တုန်းလင်နဲ့ ပထမဆုံး တို့စ်လုပ်လိုက်သည်။ 

 စကားများစွာကို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပြောနေခဲ့သည်။ သူ့မှာ  ဒီညီအတွက် ခံစားချက်တွေ အများကြီးရှိသည်။  သူသည် ငယ်စဉ်ကပင် အိမ်မှ ထွက်ခွာသွားခဲ့သော်လည်း အများစုထက် မိသားစု ချစ်ခင်မှုကို ပိုအလေးထားသည်။

 “ကောင်းပြီ၊ စားရအောင်။  စကားများများပြောရင် ဟင်းပွဲတွေ အေးသွားလိမ့်မယ်။”

 ကျန်းချောင်းအာက ဒီလိုပြောပြီးနောက်မှာ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ထိုင်ကြပြီး နှစ်သစ်ကူးညစာစားပွဲကို တရားဝင်စတင်ခဲ့သည်။

 “အင်း၊ ဒီငါးက အရသာရှိတယ်၊ ငါလုပ်ထားတာထက် အများကြီး ပိုအရသာရှိတယ်။”

 ငါးတစ်ကိုက်စားပြီးနောက် ကျန်းချောင်းအာက ကျားဟွေ့ကို ချီးကျူးရုံမှတစ်ပါး မကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။

 “ဒါကို စားရတာ ကြိုက်တယ်။ အနံ့ကောင်းတယ်။”

 မေရှန်းက ကြာပန်းအသားညှပ်ပေါင်မုန့်အကြောင်း ပြောနေခဲ့သည်။

 “နွေရာသီရောက်ရင် ခရမ်းသီးကို သုံးလို့ရတယ်။ အဲ့ဒါက အရမ်းအရသာရှိတယ်။”

 မေရှန်းက သူ့မျက်နှာကို အုပ်ကာ ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ “အစ်မ အစ်မဟင်းတွေက အရမ်းအရသာရှိတယ်။  ညီမမျက်နှာ ဖောင်းလာပြီ။ “

 “ဒါက ပန်းသီးအနီနဲ့တူတယ်”

 “မှန်ပါတယ်၊ မိန်းကလေးတွေ ဝတာကောင်းပါတယ်။  နင့် ယောင်းမရဲ့ စံနမူနာကို မလိုက်နာနဲ့ ။ သူမက ပိန်လွန်းတယ်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံးမှာ အသားက ပေါင်အနည်းငယ်လောက်တောင် မရှိဘူး။ ”

 ကျားဟွေ့က သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းနိုင်ဘဲ “အမေ၊ ကျွန်မ လျော့မစားပါဘူး ကျွန်မက အရိုးသေးသေးလေးဘဲရှိတာ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အသားတွေအများကြီးရှိတယ်”

ကျောက်တုန်းလင်က သူ့အဖေနှင့် ညီတို့နှင့်အတူ အရက်သောက်နေသော်လည်း ကျားဟွေ့ ပြောတာကိုလည်း သူ နားထောင်သည်။ သူမခန္ဓာကိုယ်မှာ အသားတွေ အများကြီးရှိတယ်လို့ပြောတာကို သူကြားတဲ့အခါ ကျားဟွေ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ညဘက်မှာ သူ့လက်ဖဝါးအောက်က မွှေးကြိုင်တဲ့အသားအရေကို သတိရလိုက်သည်။

 “အစ်ကို မင်းမူးနေလို့ မင်းမျက်နှာတွေနီရဲနေတာလား။”

 ကျောက်တုန်းဟဲက အံ့သြစွာအော်လိုက်သည်။  သူဖြစ်မယ်မထင်ပေ။ သူ့အစ်ကိုရဲ့ အရက်သောက်နိုင်စွမ်းက အရမ်းကောင်းသည်။  မမူးဘူးလို့ အခိုင်အမာဆိုနိုင်သည်။  အဝါရောင်ဆန်အရက် ခွက်အနည်းငယ်သာဖြစ်သည်။  သူမူးနေမှာမဟုတ်ပေ။

 “လျှော့သောက်။  ငါတို့က မိသားစုဝင်တွေပဲ။  ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်း။  မနက်ဖြန် နှစ်သစ်ကို နှုတ်ဆက်ရမယ်။”

 ကျန်းချောင်းအာက ထိုစကားကိုကြားပြီး ချက်ချင်းတုံ့ပြန်ရန် ပါးစပ်ကိုဖွင့်လိုက်သည်။  တုန့းကျားဟွေ့လည်း ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ချစ်ခင်စွာနဲ့ ကြည့်ဖို့ ဂရုစိုက်သည်။  နှလုံးသားက မကူညီနိုင်ဘဲ ထိတ်လန့်သွားသည်၊ နောက်ကျောရိုးက နားမလည်နိုင်အောင် အေးစက်လာသည်။

 ထမင်းစားနေရင်းနဲ့ ကျန်းချောင်းအာက အနီရောင်အထုပ်အနည်းငယ်နှင့် ကလေးသုံးဦးစီအတွက် တစ်ဒေါ်လာစီယူဖို့ အခန်းပြန်သွားသည်။

 “ဒါက ပိုက်ဆံအများကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်းအတွက် ငါတန်ဖိုးထားလေးမြတ်မှုတစ်ခုပဲ။ သိမ်းကျုံးမဖြုန်းနဲ့။ “

 က​လေးများအတွက်​ဖြစ်​သည်​။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးရလာဒ်ကတော့ လူကြီးတွေလက်ထဲ အပ်လိုက်တာနဲ့တူတူပါပဲ။ နှစ်သစ်မှာ စာအိတ်အနီတွေ ပေးရတာ ထုံးစံပါပဲ၊ ပျော်ရွှင်ကြဖို့ပင်။

 ကလေးများ၏ အနီရောင်စာအိတ်များအပြင် စားပွဲပေါ်တွင် စာအိတ်နီများစွာလည်း ရှိနေသည်။ ကျန့်ယွဲ့ဖန်ရဲ့ မျက်လုံးများက သူတို့ကို ဆက်ကြည့်နေသည်။  သူ့ယောက္ခမက ပိုက်ဆံပေးတော့မယ်ဆိုတာ သူမသိပြီး မျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်း မကြာခင်မှာပဲ ကျန်းချောင်းအာက စကားဆက်ပြောသည်။

 “ဒီနှစ်မှာ ငါတို့အားလုံး အလုပ်ကြိုးစားတယ်။  ငါတို့ရဲ့ စည်းမျဉ်းအရ မင်းတို့ကို နှစ်ကုန်မှာ မုန့်ဖိုးနည်းနည်းပေးရမယ်။ ပိုက်ဆံဆိုတာ လူတိုင်းအတွက် အတူတူပါပဲ။  အကြီးဆုံးမိသားစုနှင့် ဒုတိယမိသားစုက တစ်ဦးကို ယွမ် ၃၀ ရလိမ့်မယ်။  မေရှန်က မိသားစုတွင် တစ်ဦးတည်းသော သူဖြစ်တာကြောင့် သူမမှာ ယွမ် ၂၀ ရှိလိမ့်မယ်။  နင်တို့မှာ ထင်မြင်ချက်တွေရှိရင်အဲ့ဒါတွေကို အခုပြော။ နင်တို့မှာ ထင်မြင်ချက်မတွေရှိရင် ဒါကိုပေးတော့မယ်။”

 လွန်ခဲ့သည့် နှစ်နှစ်က အသင်းက အမြတ်ဝေစုများ ပေးခဲ့သည်။  စပါးနုတ်ပြီးနောက် ကျောက် မိသားစုသည် ၂၆၈ ယွမ် ရရှိခဲ့သည်။ စပါးရိတ်သိမ်းမှုကောင်းသည့်နှစ်ဟု သတ်မှတ်နိုင်ခဲ့သည်။

 တခြားလူတွေက စီစဉ်ပေးတာ အဆင်ပြေတယ်။  ထင်မြင်ချက်အရှိဆုံးဖြစ်သော ကျန့်ယွဲ့ဖန်မှာ မည်သည့်အရာမှ မရှိပေ။  လူတစ်ယောက် အတွက် ၃၀ ဆိုရင် ယွမ် ၆၀ ရှိမည်။  ဒီငွေက များများစားစားမဟုတ်ပေမယ့် သန့်ရှင်းတဲ့ ၀င်ငွေအဖြစ်နဲ့ သိမ်းဆည်းနိုင်သည်။ ထို့အပြင် ယွမ်ငွေသည် ယခင်နှစ်ထက် ၁၀ ယွမ် ပိုများသည်။

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ပထမဆုံး မတ်တပ်ရပ်ပြီး “အမေ၊ အဲဒါနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြဿနာမရှိပါဘူး” လို့ ပြောလာသည်။

 သူပထမဆုံးစကားပြောတေည့ လူတိုင်းက သူမကိုကြည့်နေကြသည်။  ဒီယောင်းမ မတ်တပ်ရပ်ပြီး အော်တာကိုတွေ့တော့ ကျားဟွေ့က အံ့သြသွားသည်။

 “ကောင်းပြီ၊ နင်တို့အားလုံး အဆင်ပြေတဲ့အတွက်။  ငါပေးမယ့်ပိုက်ဆံက နင့်ကို ဘယ်လိုသုံးရမယ်ဆိုတာ မမေးသင့်ဘူးဆိုပေမယ့် တစ်ပြားတစ်ချပ်မှ ရဖို့မလွယ်ဘူး။  သိမ်းထားသင့်တယ်။  သိမ်းကျုံးမဖြုန်းနဲ့။ ”

 ကျန်းချောင်းအာက လူတိုင်းကို ငွေအမြောက်အမြားပေးရန်အတွက် ဆယ်ယွမ်ငွေစက္ကူများကို ထုတ်ယူခဲ့သည်။ ပထမဆုံး သူမက ၎င်းကို အကြီးဆုံးစုံတွဲ၊ ထို့နောက် ဒုတိယစုံတွဲ၊ နောက်ဆုံးမှ ကျောက်မေရှန်းကို ပေးခဲ့သည်။

 ကျောက်တုန်းဟဲ လက်ထဲသို့ ငွေများရောက်ရှိလာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ပိုက်ဆံကိုယူသွားခဲ့သည်။ ငွေကို စတင်ရေတွက်ပြီး မည်မျှသုံးသင့်သည်ကို တွက်ချက်ရင်း သူမမျက်နှာမှာ ဂုဏ်ယူနေသည်။

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က သူ့အမေအိမ်သို့ ပြန်သွားသောအခါ ပိုက်ဆံကုန်ခဲ့ရသည်။ သူသည် မိသားစုရှိ အခြားညီအစ်မများနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍မရပေ။  လက်ဆောင်တွေ လုံလုံလောက်လောက် ယူလာပြီး ကလေးတွေကို စာအိတ်အနီ ပေးရမယ်။  ၆.၈ ယွမ် ကုန်ကျမည်ဖြစ်သော်လည်း အရေးမကြီးပေ။  လူကြီးတွေက ရှီထုကို စာအိတ်နီတွေ ပေးသည်။  ဆိုလိုတာက သူမမိသားစုမှာ ရှီထုပဲရှိသည်။  မိသားစုတွင် ကလေးများစွာရှိသည့် ညီအစ်မများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ဆုံးရှုံးမှုအချို့ ခံစားခဲ့ရသည်။