အပိုင်း ၆၃

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၆၃

 ကျောင်းစတက်ပြီးနောက် လူတိုင်း၏ဘဝသည် လမ်းကြောင်းပေါ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့သည်။

 ကျားဟွေ့က ဟိုင်းဒန်ကို ကျောင်းပို့လိုက်သောအခါ မူလတန်းကျောင်းဘေးတွင် သူငယ်တန်းတစ်ကျောင်းရှိကြောင်း သူမသိလိုက်ကာ တစ်စုံတစ်ယောက်နှင့် တိုင်ပင်ရန် ပြန်သွားချင်သည်။ ယင်းပေါင်၏ အသက်အရွယ်သည် သူငယ်တန်းအတွက် သတ်မှတ်ချက်ပြည့်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။  အများသူငှာ သူငယ်တန်းဖြစ်သောကြောင့် ကျူရှင်ခမှာ စာသင်ခ ၃၆ ယွမ်နှင့် စားနပ်ရိက္ခာကြေး ဆယ်ယွမ်ကို သီးခြားစီပေးရသည်။

 သူမပြန်လာပြီးနောက် ကျားဟွေ့က ကျောက်တုန်းလင်ကို ယင်းပေါင်ကို သူငယ်တန်းတက်စေချင်လားဟု မေးခဲ့သည်။

 "မြို့က ကလေးတွေအားလုံး သူငယ်တန်းတက်ကြပေမယ့် ငါတို့ရွာက ဒါကို ဂရုမစိုက်ဘူး"

 မြို့တွင်းရှိ ကလေးများ၏ မိဘအများစုမှာ အလုပ်သမား လူတန်းစားဖြစ်သောကြောင့် ကလေးသူငယ်များကို သူငယ်တန်းနှင့် ကလေးထိန်းကျောင်းများသို့ ပို့ခြင်းသည် အလုပ်သမားလူတန်းစား၏ လိုအပ်ချက်များနှင့် ကိုက်ညီသော်လည်း ကျေးလက်တွင် ကလေးများက သူတို့နှစ်သက်သည့်အတိုင်း ကြီးပြင်းလာကြခြင်းအပြင် ထိုမျှမကသေးပေ။  ကလေးတွေကို သင်ပေးနိုင်တဲ့ ဆရာ အမျာကြီးမရှိပေ။

 ကျောက်တုန်းလင်က သူ့မျက်နှာကို ကိုင်လိုက်သည်။  မြို့ထဲကိုဝင်ပြီးရင် ရေလိုငွေသုံးတယ်လို့ ပြောလို့ရသည်။  ယင်းပေါင်လည်း သူငယ်တန်းတက်ခဲ့မယ်ဆိုရင် တစ်နှစ်ကို ယွမ် ၁၀၀ သုံးစွဲရမယ်လို့ ဆိုသည်။

 "မင်းဘယ်လိုထင်လဲ။  ကိုယ်တို့မိသားစုရဲ့ ငွေကြေးအင်အားက မင်းလက်ထဲမှာရှိတယ်။ "

 ကျောက်တုန်းလင်က ကျားဟွေ့ကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်သော အာဏာကို စတင်ပေးခဲ့သည်။  ကျားဟွေ့က သူ၏ သတိထားတွေးခေါ်မှုကို မြင်ပြီး ကွက်လပ်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

 “သူ့ကို သူငယ်တန်းကျောင်းပို့တာ ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်။  အမေတို့လည်း စိတ်အေးလက်အေးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်ပြီး သူမ အဖွဲ့နဲ့ စောစောဆက်သွယ်ရတာ ကောင်းတယ်။  သူမက ဖန်ဖန်ကိုပဲ အိမ်မှာ ပြုစုနိုင်တယ်။ ”

 ဟုတ်ပါတယ်၊ အဓိကကတော့ ယင်းပေါင်ကို ပုံမှန်ပညာရေးကို ရအောင်ယူဖို့ပါပဲ။  ယခုခေတ်မှ ပေါက်ဖွားလာသော ကျားဟွေ့အတွက် သူငယ်တန်းသည် ကလေးများအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သော အဆင့်ဖြစ်သည်။

 "ဟုတ်တယ်၊ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ ထိုင်စားပြီး ကျောင်းပိတ်ရက်ကို စောင့်လို့မရဘူး။  ကျွန်မတို့က ငွေရှာဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုခုကို ရှာဖွေရမယ်။ "

 ယနေ့ခေတ်တွင် အမြတ်အစွန်းအရှိဆုံးလုပ်ငန်းမှာ တစ်ဦးချင်းစက်မှုလုပ်ငန်း သို့မဟုတ် စီးပွားဖြစ်အိမ်ထောင်စုတစ်ခုအဖြစ် လုပ်ကိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။  ကျားဟွေ့မှာ ဘာလုပ်ရမည် သို့မဟုတ် မည်သို့လုပ်ရမည်ကို စိတ်ကူးမရှိပေ။  လက်ရှိအခြေအနေနဲ့ ပေါင်းစပ်ရမည်။

 ကျောက်တုန်းလင်က  “ကိုယ် မင်းကို မှားတွက်ခဲ့မိတယ်။  မင်း ပိုက်ဆံအတွက် စိတ်မပူသင့်ဘူး။ ”

 ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် ကျောက်တုန်းလင်က မြို့ထဲသို့ဝင်ပြီးနောက် ဖိအားများစွာကို ခံစားခဲ့ရသည်။  ရွာမှာ သူ့လစဉ် လစာ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ယွမ်က ထိပ်တန်း ၀င်ငွေ။  တုန်းလင်က ကျားဟွေ့ကို အလွန်ကောင်းမွန်သော ဘဝပေးစွမ်းနိုင်သော်လည်း မြို့ထဲတွင် ကျောင်းတက်သောအခါတွင် ဝင်ငွေမရှိရုံသာမက ငွေကိုလည်း မရပ်မနား သုံးစွဲကြသည်။

 “အမျိုးသမီးတွေက ကောင်းကင်တ၀က်ကို ကိုင်ထားနိုင်တယ်။  ကျွန်မတို့က လင်နဲ့မယား။  အားလုံးအတူတကွ သည်းခံရမယ်လေ ”

 ဒီနည်းနဲ့ ယင်းပေါင်လည်း သူငယ်တန်းတက်တယ်။  ကျန်းချောင်းအာက ပိုပေါ့ပါးသွားသည်။  သူမသည် နေ့ဘက်တွင် ဖန်ဖန်ကို ဂရုစိုက်ပြီး ညနေပိုင်းတွင် ယင်းပေါင်ကို ကို ကျောင်းသွားကြိုသည်။  ဟိုင်းဒန်က အသက်ကြီးပြီး ကျောင်းပြီးရင် လမ်းလျှောက်ပြန်လာနိုင်သည်။

 "အားလုံးပဲမင်္ဂလာပါ ငါ့နာမည်က ရှဲ့မင်လီပါ။  ငါက မင်းရဲ့အတိုင်ပင်ခံပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ပြီး နောက်လေးနှစ်အတွင်း မင်းကိုကျောင်းဝင်းတစ်လျှောက် လိုက်ပို့ပေးမယ်။”

 အတိုင်ပင်ခံပုဂ္ဂိုလ်သည် စစ်စိမ်းရောင် ကျုန်းရှန်း ဝတ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားကာ စင်မြင့်ပေါ်တွင် ရပ်နေသည်။  သူသည် အသက်သုံးဆယ်ကျော်ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး သူ့စကားသည် လူးလွန့်ကာ ကူးစက်သွားသည်။

 “ကျွန်တော်တို့အားလုံးက အသက်အရွယ်အရပဲဖြစ်ဖြစ် မတူညီတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကြီးပြင်းလာရပေမယ့် အတူတကွ ပေါင်းစည်းနိုင်တာကတော့ ကံကြမ္မာပါပဲ။  ဒီနေ့က တရားဝင်သင်တန်းမစခင် အစည်းအဝေးတစ်ခုပါ။  လူတိုင်းကိုယ့်ကိုယ်ကို မိတ်ဆက်ရမယ်။”

 အတိုင်ပင်ခံပုဂ္ဂိုလ်၏ စကားများအပြီးတွင် ကျောင်းသားများသည် စင်မြင့်ပေါ်သို့ အလှည့်ကျ မိတ်ဆက်ကြလေသည်။

 "အားလုံးပဲ မင်္ဂလာပါ ငါက ရဲ့လီလီပါ ဟိုင်းချန်ကပါ။  ငါက ဆယ့်ကိုးနှစ်။  ငါ့ဝါသနာက…"

 "အားလုံးပဲမင်္ဂလာပါ၊ ငါက ရှု့ချန်ဟိုင်ပါ ချင်မြို့ကပါ။    ငါအသက်ကနှစ်ဆယ့်ခုနစ်နှစ်။ 

ငါက တတိယကျောင်းက စံပြတစ်ယောက်ပါ ”

 "အားလုံးပဲမင်္ဂလာပါ ငါက ကျန့်ခုံးကောင်တီလက်အောက်ခံ ကွန်မြူနတီက တုန်းကျားဟွေ့ပါ။ ဒီနှစ်က အသက် နှစ်ဆယ့်လေးနှစ်ရှိပြီ။  ဝူတုန်း တက္ကသိုလ်ကို ဝင်ခွင့်ရပြီး အားလုံးနဲ့ အတန်းဖော်ဖြစ်ခွင့်ရလို့ ဝမ်းသာပါတယ်။  ကျွန်မရဲ့ အနာဂတ် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘ၀မှာ အချင်းချင်း ကူညီပြီး အားလုံးနဲ့ အတူတူတိုးတက်အောင်မြင်ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ "

ကျားဟွေ့ စင်ပေါ်မှာ စကားပြောနေချိန်မှာ စင့်အောက်က ကျောင်းသားတချို့က တီးတိုးပြောနေကြသည်။

 "သူမကဘယ်သူလဲ။  သူမကို အိပ်ဆောင်ထဲမှာ မတွေ့ဖူးပါဘူး။ "

 "သူမမှာ နေစရာနေရာမရှိဘူးလား"

 "သူမက အသက်နှစ်ဆယ့်လေးနှစ်ပုံစံနဲ့ မတူဘဲ တော်တော်ငယ်တယ်"

 “သူမက တကယ်ဖြူတယ်၊ ဝတ်တာလည်းမဆိုးဘူး။  သူ့မိသားစုက အခြေအနေကောင်းနေရမယ်။”

 အင်္ဂလိပ်စာဌာနတွင် ကျောင်းသား စုစုပေါင်း လေးဆယ့်ကိုးဦးရှိပြီး မိန်းကလေး ဆယ့်ရှစ်ဦးနှင့် ယောက်ျားလေး နှစ်ဆယ့်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။  ၀တ်စုံဝယ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ မတူဘဲ ယောက်ျားလေးတွေက မိန်းကလေးတွေရဲ့ အသွင်အပြင်နဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားကို ပိုဂရုစိုက်ကြသည်။

 အိမ်ထောင်သည် ယောက်ျားလေးတွေက ပိုတည်ငြိမ်ပြီး ယောက်ျားလေး ကျောင်းသားတွေက သိပ်စိုးရိမ်စရာ မရှိပေ။

 ကျားဟွေ့ စာသင်ခန်းထဲဝင်လာပြီးကတည်းက သူမသည် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အချို့၏ အာရုံကို စွဲဆောင်နေပြီဖြစ်သည်။

 “ဒီကျောင်းသူက ရုပ်ချောတယ်။  သူမက ငါတို့အတန်းထဲမှာ မျက်နှာအကောင်းဆုံးလူလို့ ထင်တယ်။ သူမအသက် နှစ်ဆယ့်လေးနှစ်ရှိပြီ။  အိမ်ထောင်ရှိလားလို့ တွေးမိတယ်။”

 “အဲလို မထင်ဘူး။  သူမ အိမ်ထောင်ပြုထားပုံမပေါ်သလိုပဲ”

 “နှစ်ဆယ့်လေးနှစ် အိမ်ထောင်မပြုသေးဘူးလား?  အကယ်၍ သူမသာ ငါ တို့နေရာမှာ ရှိနေရင်၊ သူမကို "အဘွားအို" အဖြစ် သတ်မှတ်ခံရလိမ့်မယ် ”

 "အဘွားအိုက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ။  မင်းက ဒီလောက် ရုပ်ချောတဲ့ မိန်းကလေးဆိုရင် ငါ့ဆီ ပို့ပေးနိုင်တယ်။  ငါသူမကိုလိုချင်​​သေးတယ်​။ "

 "ငရုတ်ကောင်းသေးသေးလေးနဲ့တူတဲ့ ရဲ့လီလီက တော်တော်ကြည့်ကောင်းတယ်ထင်တယ်"

 “လာ၊ ဒီလို မိုက်မဲတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို မကြိုက်ဘူး။  နူးညံ့လိုက်တာက ပိုကောင်းတယ်။”

 ကျို့ရော့စန်လို့ အမည်ရတဲ့ ကောင်လေးဘေးက လုကွမ်က ကောင်လေးတွေနဲ့ တီးတိုးပြောနေသည်။  ကျို့ရော့စန်က ထိုကဲ့သို့သော ကျောင်းသူလေးပုံစံ မိမိကိုယ်ကို မိတ်ဆက်ခြင်းအား ညံ့ဖျင်းစွာ လက်ခံခြင်း၊ သူ့အဖေက မြို့တော်ရှိ တက္ကသိုလ်တစ်ခု ဖြစ်သည့် ၎င်း၏ ပထမရွေးချယ်မှုကို စွန့်လွှတ်ရန် အတင်းအကြပ် ခိုင်းစေခြင်း နှင့် အတူ ဝူတုန်းနယတက္ကသိုလ်ကို သူ မပျော်မရွှင် ခံစားချက်ဖြင့် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။  အတန်းတစ်တန်းလုံး တွေ့ဆုံခြင်းတွင် ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်သည်။

 "သူမက ပြုံးပြရင် အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်။"

 လုကွမ် စကားများ ငြိမ်ကျသွားသောအခါ ကျားဟွေ့ရဲ့ မိမိကိုယ်ကို မိတ်ဆက်ခြင်းလည်း ပြီးသွားသည်။  လူတိုင်းက ချီးကျူးကြသည်။  အတိုင်ပင်ခံက ကျားဟွေ့ကို ထိုင်ခွင့်မပေးပေ။  သူသည် လူတိုင်းကို ခဏရပ်ရန် လက်ကိုဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။

 "ဒီကျောင်းသား တုန်းကျားဟွေ့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပါရစေ။  သူမက ပြည်နယ်အတွင်း ဒုတိယအမြင့်ဆုံးရမှတ်ဖြင့် ငါတို့ကျောင်းကို ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲမှာ သူမအင်္ဂလိပ်စာရမှတ်က အမှတ်ပြည့်ပဲ။ "

 ကျားဟွေ့က အတိုင်ပင်ခံပုဂ္ဂိုလ်အား အံ့အားသင့်သလို​ကြည့်ပြီးနောက် စင်မြင့်ရှေ့တွင် သူမကိုယ် မိတ်ဆက်ပေးမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။  သူမ မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးမပျက် ထိန်းထားရသည်။

 ဆရာ၏ နိဒါန်းကို ကြားပြီးနောက်၊ စင်အောက်ပးရှိ ကျောင်းသားများသည် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောင်းလဲသွားသော အကြည့်ဖြင့် ကျားဟွေ့ကို ကြည့်ကြသည်။

 ခေါင်းငုံ့နေသော ကျို့ရော့စန်က ထို စကားကြောင့် ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။  သူသည် ကျားဟွေ့၏ ပေါ့ပါးသော မျက်ခုံးများကို ကြည့်လိုက်သည်။  သူမ၏ အပြုံးလေးထဲက သစ်တော်သီး ရေဝဲလေးလို သူ့အမြင်အာရုံထဲသို့ ကျိုးပေါက်လားကာ ငယ်ငယ်က သူစားခဲ့သော မုယော သကြားလုံးကိုစဥ်းစားမိသွားတယ် အဲ့တာကသူ့ကို ချိုမြိန်သော ခံစားမှုတစ်ခုပေးစွမ်းသည်။

ကျို့ရော့စန်၏ မိသားစု နောက်ခံသည် အထူးကောင်းမွန်ပြီး မိသားစု ရာဇဝင်ကောင်းသူဖြစ်သည်။  သူ အင်္ဂလိပ်စာလေ့လာရတဲ့ အကြောင်းရင်းကတော့ သူက သံတမန်မိသားစုက လာတာဖြစ်လို့ပင်။

 သူ၏ပထမဆုံးရွေးချယ်မှုမှာ မြို့တော်ရှိတက္ကသိုလ်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့အဖိုးသည် ဝူတုန်းတွင် ပြန်လည်ကျန်းမာလာသောကြောင့် သူ့အဖေက သူ့ကို "ဖခင်အတွက် ဝတ်ပြုဆုတောင်းခြင်း" နှင့် သက်ကြီးရွယ်အိုများနှင့် အချိန်ပိုပေးခိုင်းခဲ့သည်။

ကျို့ရော့စန်က ကန့်ကွက်ခဲ့ပေမယ့် သူ့အဖေရှေ့မှာတော့ သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘာစကားမှ မပြောခဲ့တာ ထင်ရှားသည်။  ထို့အပြင် ဝူတုန်းတက္ကသိုလ်သည် နိုင်ငံ၏ ထိပ်တန်းတက္ကသိုလ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး အင်္ဂလိပ်စာပါမောက္ခမှာ သူ့အဖေ၏စီနီယာအစ်ကိုဖြစ်သည်။ ကျို့ရော့စန် သာလာဖို့ တုံ့ဆိုင်းခဲ့သည်။

 သူတို့ရဲ့ မိသားစု ရာဇဝင်နဲ့ သူတို့ရဲ့ အင်္ဂလိပ်စာ အမှတ်တွေက အကောင်းဆုံး ဖြစ်ရမယ်လို့ သူထင်ခဲ့ပေမယ့် ကောင်းကင်ပြင်မှာ လူတွေရှိနေတယ်လို့ သူ မမျှော်လင့်ထားပေ။

ပထမအတန်းချိန်မှာ တွေ့ဆုံခြင်းတွင် ကျို့ရော့စန်သည် မည်သည့်အရာကိုမျှ ဂရုမစိုက်ဘဲ "တုန်းကျားဟွေ့" ဟုခေါ်သော နာမည်တစ်ခုကိုသာ မှတ်မိခဲ့သည်။

ပထမအတန်းတွင်၊ ကျားဟွေ့ နှင့် ကျို့ရော့စန်သည် အသံထွက်လေ့ကျင့်ခန်းတွင် ပထမနေရာအတွက် ချိတ်ခဲ့ပြီး ရှေ့သို့တက်လှမ်းခဲ့သည်။

ကျားဟွေ့ ၏ထူးချွန်မှုသည် သူမ၏ယခင်ဘဝတွင် စနစ်တကျအင်္ဂလိပ်စာသင်ယူမှုကြောင့်ဖြစ်ပြီး ကျို့ရော့စန် ၏ထူးချွန်မှုသည် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝမှလွှမ်းမိုးမှုကြောင့်နဲ့ မိသားစု၏ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့်ဖြစ်သည်။

“ဒီအတန်းမှာ စစ်ဆေး ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ လူတိုင်းရဲ့ အင်္ဂလိပ်စာအဆင့်ကို သေချာနားလည်ထားပြီး ကွာခြားချက်က တော်တော်ကြီးနေသေးတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်။”

သူတို့၏ဂျူနီယာနှင့် စီနီယာနှစ်များသို့ တိုက်ရိုက်တက်ရန် ပြဿနာမရှိသော်လည်း အများစုမှာ အင်္ဂလိပ်ဘာသာရပ်၏ အစွန်းကို မထိမိသေးဟု ယူဆနိုင်သော်လည်း အကောင်းဆုံး နှစ်ယောက်ရှိသည်။

" ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲတွေ ပြန်လည်စတင်ပြီးနောက် ငါတို့က ပထမအတန်းဖြစ်တယ်။  သမိုင်းဆိုင်ရာ ကိစ္စတွေကို သိပ်ပြီး မပြောချင်ဘူး။  ကောလိပ်တက်ကတည်းက ကိုယ့်ကိုကိုယ် တိုးတက်အောင် တတ်နိုင်သမျှ အချိန်ပေးသင့်တယ်။  အတန်းအတွက် ငါတို့မှာ ဖတ်စာအုပ်မရှိဘူး၊ ဖတ်စာအုပ်က သုတေသနအဆင့်မှာ ရှိနေဆဲမို့ နောက်အတန်းအတွက် အတန်းတစ်ခုစီအတွက် ခေါင်းစဉ်တစ်ခုစီ တင်ပြပေးမှာဖြစ်ပြီး အားလုံးက အတန်းပြီးတာနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာပြင်ဆင်ကြရမှာဖြစ်ပြီး နောက်အတန်းကနေစပြီး ကျောင်းသားတိုင်း၊  စင်မြင့်ပေါ်တွင် အလှည့်ကျ ဟောပြောရမှာဖြစ်တယ်။ "

ဤအဖွင့်ပညာရေးသည် ကျောင်းသားများအတွက် အလွန်စိတ်ဖိစီးနေပြီး ထိုမှသာ ၎င်းတို့သည် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဖြစ်နေပြီဟု ခံစားချက်ကို အမှန်တကယ် ခံစားလာရခြင်းဖြစ်သည်။

အတန်းပြီးသောအခါ ပါမောက္ခက တုန်းကျားဟွေ့ နှင့် ကျို့ရော့စန် တို့ကို အကန့်အသတ်မရှိတဲ့ အကြောင်းအရာနှင့်  ၎င်းတို့၏ကိုယ်ပိုင်ပြဇာတ်တိုကို အစမ်းလေ့ကျင့်ရန် တာဝန်ပေးခဲ့သည်။

“မင်းတို့နှစ်ယောက်က တခြားကျောင်းသားတွေထက် ပိုကောင်းတဲ့ အခြေခံအုတ်မြစ်တွေရှိတယ်၊ ဒါကြောင့် မင်းတို့အနာဂတ်မှာ ပိုခံစားသင့်ပြီး တခြားကျောင်းသားတွေကို မင်းတို့နဲ့အတူ တိုးတက်လာအောင်လုပ်သင့်တယ်။ ”

 ပါမောက္ခထွက်သွားပြီးနောက်၊ ကျို့ရော့စန် နှင့် ကျားဟွေ့ တို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ တစ်ယောက်စီရဲ့မျက်လုံးတွေက ရွှင်မြူးပျော်ရွှင်စွာ ခုန်ပေါက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသော်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းမရှိပေ။

 “မင်းရဲ့ အသံထွက်က အရမ်းကောင်းတယ်။ ဒါက ဗြိတိသျှ အသံထွက် အစစ်အမှန်ပဲ။ ”

ကျို့ရော့စန်က ပထမဆုံး စကားပြောသူဖြစ်သည်။

“ရှင့်ရဲ့ အသံထွက်လည်း ကောင်းပါတယ်”

ကျို့ရော့စန်၏ အသံထွက်သည် သူ့မိသားစုမှ ပြုစုပျိုးထောင်ထားသော စံပြ အမေရိကန်အသံထွက်တစ်ခုဖြစ်သည်။

 နှစ်ယောက်သား အတူတူ စာသင်ခန်းထဲက ထွက်လာကြပြီး ပါမောက္ခက ပေးအပ်တဲ့ အိမ်စာတွေကို ဖလှယ်ကြသည်။  ကျားဟွေ့ သည် စာသင်နှစ်အစအတွက် အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းပြီး ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဖြစ်သင့်သည်ဟု တွေးထင်ကာ ရှုပ်ထွေးလွန်းနေဖို့ မလိုအပ်ပေ။

“အင်း မင်းအကြံကောင်းတယ်။ ခေါင်းစဉ်ကို အရင်ဆွေးနွေးရအောင်၊ ပြီးရင် ဇာတ်လမ်းတွဲ ဒိုင်ယာလော့ဒ်ကို ဒီဇိုင်းဆွဲကြမယ် ”

ကျားဟွေ့ ၏အမြင်ကို သဘောတူပြီးနောက်၊ စင်္ကြံတစ်လျှောက် လှေကားမှဆင်းလာပြီးနောက် ကျို့ရော့စန်သည် ကျားဟွေ့ ရုတ်တရက် ထွက်ပြေးသွားသည်ကို မြင်သောအခါတွင် သူစကားပြောနေသေးသည်။  သူအံ့အားသင့်စွာ မော့ကြည့်လိုက်တော့ မနီးမဝေးက လူတစ်ယောက်ရဲ့ လက်မောင်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျားဟွေ့ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ဒီကကျောင်းသား၊ ရှင်ကျွန်မကိုစောင့်နေတာလားလို့ ကျွန်မမေးလို့ရမလားရှင့်။ ”

 ဘေးတိုက်အပြုံးနဲ့ ကျားဟွေ့သည် ကျောက်တုန်းလင် ဘက်သို့ ပြေးကာ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လှမ်းပြီး မေးလိုက်သည်။

ကျောက်တုန်းလင်သည် ဆယ်မိနစ် သို့မဟုတ် ထို့ထက်မက စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ပြီး ကျားဟွေ့ နှင့် ကျို့ရော့စန်  စာသင်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်ကို တလျှောက်လုံး စောင့်ကြည့်နေခဲ့သည်။  နှစ်ယောက်သား ယှဉ်တွဲရပ်နေသော အရည်အချင်းရှိတဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့် ချောမောလှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ အရသာကို ခံစားလိုက်ရသည်။  အတန်းပြီးတာနဲ့ အင်္ဂလိပ်စာဌာနက ကျောင်းသားတွေရဲ့စကားကိုကြားခဲ့သည်။  အတန်းထဲတွင် အလွန်ကောင်းမွန်သော အင်္ဂလိပ်စကားပြောနိုင်သူ နှစ်ယောက်ရှိတယ်- သူတို့ကယောက်ျားလေးနဲ့ မိန်းကလေးတဲ့။

ကောင်လေးနာမည်က ကျို့ရော့စန် ဖြစ်ပြီး မိန်းကလေးနာမည်က တုန်းကျားဟွေ့တဲ့။

ကျောက်တုန်းလင်က သူ့စိတ်ထဲမှာ အတွေးတွေကို ဖယ်ထားပြီး တည်ငြိမ်တဲ့ အပြုံးနဲ့ "မင်းက ကိုယ့်မိန်းမလေ။ ကိုယ်ကမင်းကိုမစောင့်လို့ ဘယ်သူ့ကိုစောင့်ရမှာလဲ။"

ကျို့ရော့စန်က သူတို့ရှေ့ လေးငါးမီတာလောက်မှာ ရပ်နေသည်။  သူ နေရာမှာတင် နည်းနည်း အေးခဲသွားသည်။

“ဒါက ကျွန်မရဲ့အတန်းဖော် ကျို့ရော့စန်တဲ့ ။သူက ကျွန်မတို့ကျောင်းရဲ့ စီးပွားရေးဌာနက ကျွန်မရဲ့ခင်ပွန်းပါ ”

ကျို့ရော့စန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ညာလက်ကို ကျောက်တုန်းလင်ဆီသို့ ယဉ်ကျေးစွာ လှမ်းလိုက်သည်။

“မင်္ဂလာပါ ”

“မင်္ဂလာပါ”

လူနှစ်ယောက် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ကြသည်။

“အတန်းဖော် ကျို့၊ ဒါဆို ကျွန်မအရင်သွားနှင့်တော့မယ်။ ဒီ​နေ့​နေ့လည်​ စာသင်​ချိန်​မတိုင်​ခင်​ ကျွန်မတို့ထပ်​​ပြောကြမယ် ”

“ကောင်းပြီ”

ကျို့ရော့စန်သည် သူရှိနေသည့်နေရာတွင် ရပ်ကာ ကျောင်းဝင်းအပြင်ဘက်သို့ ဦးတည်သွားနေသည့် လူနှစ်ယောက်ကို ကြည့်နေခဲ့သည်။

အင်္ဂလိပ်ဌာနတွင် အတန်းဖော် အမျိုးသမီးတစ်ဦး ရှိပြီး ဝူတုန်းတက္ကသိုလ်ကို သူမ၏ခင်ပွန်းဖြစ်သူနှင့်အတူ တက်ရောက်ခဲ့သည်။  ဒီအကြောင်းကို ကျောင်းကလူအများစုက သိသည်။  သို့သော် ကျားဟွေ့ လိုပဲ ကျို့ရော့စန်က ကျောင်းမှာမနေပေ။ ပြီးတော့ သူ၏ အဘိုးအဘွားများနှင့် အတူနေထိုင်သောကြောင့် ကျောင်းကအကြောင်း အတင်းအဖျင်းပြောသံကို သူ မကြားခဲ့ရပေ။

“ဒီနှစ်ရက်အတန်းကရော ဘယ်လိုလဲ။ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး နက်ရှိုင်းတဲ့ ဉာဏ်အလင်းရသွားပြီလား။ ”

လမ်းတွင် ကျားဟွေ့ သည် ပေါ့ပါးသောအကြောင်းအရာများအကြောင်း ကျောက်တုန်းလင်းအား ပြောပြခဲ့သည်။

“အင်း၊ ကိုယ် အဲ့တာကို ခံစားမိတယ်။  ကိုယ့်ရဲ့ အရင်အယူအဆတွေက တစ်ဖက်သတ်ဆန်လွန်းလှတယ်။  မက်ခရိုရှုထောင့်ကနေ အကြောင်းအရာတွေအကြောင်း မတွေးခဲ့မိဘူး။”

 “မရိုးရှင်းဘူး။  မနက်ပိုင်း အတန်းပြီးတာနဲ့ "မက်ခရို" ဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုတောင် သိသွားပြီ။”

ကျောက်တုန်းလင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ရယ်မောလိုက်ပြီး "မနက်ခင်းမှာ သူ့ကိုယ်သူ နာမည်ပေးပြီးသား တုန်း လောက်တော့ မကောင်းဘူး။  ရုပ်ရည်ချောမောပြီး သူမရဲ့မေဂျာမှာ ထိပ်တန်းအဆင့်ရှိတဲ့ နိုင်ငံခြားဘာသာစကားဌာနမှာ အမျိုးသမီးကျောင်းသူတစ်ဦးရှိတယ်။”

ကျားဟွေ့ က ကျောက်တုန်းလင်ကို ဘေးတိုက်ကြည့်ကာ "ဘာလဲ။ ရှင် မနာလိုဖြစ်နေတာလား။ အဲ့ဒါကြောင့် ရှင်က အတန်းပြီးတော့ ကျွန်မကို  လာခေါ်တာ မဟုတ်လား။”

ကျောက်တုန်းလင်သည် ငြင်းဆိုခြင်း သို့မဟုတ် ဝန်ခံခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ သူ ကျားဟွေ့ ၏လက်ကိုယူကာ သူမ၏ပျော့ပျောင်းသောလက်ဖဝါးကို သူ၏ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲသို့ထည့်လိုက်သည်။

သူက အဲဒီအပေါ်ယံမဟုတ်ဘူး၊  သူ့မိန်းမရဲ့ ဖြည့်စွက်တာက သူ့ကို အကျပ်အတည်းလို့ မထင်စေပေ။ ယင်းအစား၊ အခုအဲ့တာက ကျောင်းသား ကျို့ ဖြစ်သည်။  သူသည် ထိုလူအပေါ်က အန္တရာယ်ရှိသော အနံ့အသက်ကို အနံ့ခံမိလိုက်သည်။

“ အဲ့ဒီကျောင်းသား ကျို့၊ သူလည်း သူ့ဘာသာရပ်တွေမှာ  ထူးချွန်တယ်လို့ ကိုယ် ကြားတယ်။”

“အိုး၊ သူကလေ။  သူ့အင်္ဂလိပ်စာအခြေခံက တော်တော်ကောင်းတယ်။  သြော်၊ ပါမောက္ခက ကျွန်မတို့ကို ပြဇာတ်လမ်းတို စီစဉ်ခိုင်းထားတယ်။”

ကျောက်တုန်းလင် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။  ကျေးလက်မှ ထွက်လာပြီးနောက် ထူးချွန်သူများ အများအပြား ရှိနေသည်ကို သူ တွေ့ရှိခဲ့သည်။  သူ့မိန်းမနဲ့ ပိုသဟဇာတဖြစ်ဖို့အတွက် အနာဂတ်မှာ သူ ပိုကြိုးစားရဦးမည်။