အပိုင်း ၉၂

၁၉၇၀တွင်ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၉၂

ကျိကျန့်ဖန်နှင့် မေရှန်းတို့၏လက်ထပ်အိမ်သည် ခရိုင်အစိုးရအနီးရှိ တိုက်ခန်းအဆောက်အအုံတွင်ဖြစ်သည်။  သူတို့သည် ကျိကျန့်ဖန်၏မိဘများနှင့်အတူနေထိုင်လိမ့်မည်။

ကျိကျန့်ဖန်က ဒီကိစ္စအတွက် မေရှန်း နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး သူမရဲ့အကြီးတွေနဲ့ နေချင်လားလို့ မေးခဲ့သည်။

“မင်းသိတဲ့အတိုင်းပဲ ကိုယ့်မိဘတွေက အကျင့်စာရိတ္တကောင်းပြီး ပေါင်းသင်းဖို့ မခက်ပါဘူး။  ကိုယ့်ရဲ့အစ်ကိုလက်မထပ်ခင်မှာ ကိုယ့်မရီးက သူတို့နဲ့ မနေချင်တဲ့အတွက် အစ်ကိုက ပြောင်းသွားတာ။ ကိုယ်တို့လက်ထပ်ပြီးတဲ့အခါ မင်းရဲ့အကြံဉာဏ်တွေကို ကိုယ်လေးစားပါ့မယ်။”

 “ကျွန်မသူတို့နဲ့ နေနိုင်ပါတယ်။  ဦးလေးနဲ့ အဒေါ်တို့ သူတို့အိမ်က လူစည်ကားရင် အဆင်မပြေတာမျိုးမဖြစ်ဘူး ဆိုရင် သူတို့နဲ့ အတူနေဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်။ ”

“ဒီကလေး၊ ဒီနေရာက သွက်လက်နေဖို့ ဘာကြောင့် ငါတို့ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်ရမှာလဲ။  ငါတို့ချွေးမက ငါတို့နဲ့အတူနေဖို့ စိတ်အားထက်သန်တယ်။  ငါက စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေတဲ့ ယောက္ခမတွေထဲက တစ်ယောက်မဟုတ်တာကို မေရှန်းကိုစိတ်ချခိုင်းလိုက်။  ငါ့ရဲ့သမီးအရင်းအဖြစ် ဆက်ဆံမှာပါ။ ”

ယန်ယွိချင်က အရမ်းပျော်သွားသည်။  မေရှန်းသည် ချိုသာပြီး ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သော မိန်းကလေးဖြစ်သည်။  သူမ အမှားမလုပ်ခဲ့ဘူးဆိုတာ သူမ သိသည်။

ထိုအချိန်တွင်  ယန်ယွိချင်နှင့် ကျိချင်းမင်တို့သည် အိမ်တွင် ပျော်ရွှင်စွာ စောင့်နေကြသည်။  ကျိကျန့်လင်၊ လျိုစီဝမ်၊ ကျိကျားလုနှင့် လုဝေတို့လည်း ထိုနေရာတွင် ရှိနေခဲ့သည်။

ကျိကျန့်လင်က မြူနီစပယ်ပါတီ ကော်မတီရုံး၏ ဒါရိုက်တာဖြစ်သည်။  လျိုသီဝမ်က လျှပ်စစ်ဌာနတွင် အလုပ်လုပ်သည်။  ကျိကျားလုက အခြားစီရင်စုနှင့် လက်ထပ်ခဲ့ပြီး သူမလည်း ဆရာမတစ်ဦးဖြစ်သည်။  သူမ၏ခင်ပွန်း လုဝေသည် မီးရထားဌာနနှင့် သူတို့၏ဌာနအကြီးအကဲဖြစ်သည်။

“ညီမ၊ ယောက်မ ကျန့်ဖန်ကိုတွေ့ဖူးလား”

အခန်းက တက်ကြွနေပြီး လျိုစီဝမ်က သူမ၏ လက်ချောင်းများဖြင့် ကစားသည်။

“ သူမကို တစ်ကြိမ်တွေ့ဖူးတယ်။  သူမက ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးပဲ”

“လေးလေးနက်နက်ပြောနေတာလား။  ငါ့မိဘတွေက သူ့ကို ပန်းတစ်ပွင့်လို ချီးကျူးတာ ငါကြားခဲ့တယ်။  သူမက တကယ်ကောင်းတာလား”

လျိုစီဝမ်က မယုံမကြည်ဖြစ်သွားသည်။  သူမရဲ့ယောက္ခမ ယန်ယွိချင်က သူ့ကိုယ်သူ ကျေနပ်တဲ့လေသံနဲ့ တစ်ခါမှ မပြောဖူးပေ။

ဒါပေမယ့် သူမက ကျေးလက်က မိန်းကလေးပဲလေ။  တက္ကသိုလ်တက်ပြီး ကျောင်းဆရာမဖြစ်လာရင်တောင်မှ ကျေးလက်က ကြီးပြင်းလာမှုကို ဖုံးကွယ်ထားလို့မရပေ။  သူမ ဘယ်လောက်ကောင်းနိုင်မလဲ။

ကျိကျားလုက သူမကိုကြည့်ကာ ဘာမှပြန်မပြောပေ။

 ယာဥ်တန်းရောက်လာသောအခါ ခြံဝင်းအတွင်း မီးရှူးမီးပန်းတွေ ဖော်တဲ့အသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။  မူလက ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ညီအစ်မများနှင့် ရယ်မောကာစကားပြောနေသည့် ယန်ယွိချင်သည် ထိုအသံများကို သူမကြားသောအခါ ဝမ်းသာအားရ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။

“အဲ့တာသတို့သမီးကိုခေါ်တင်ပြီး ပြန်လာတဲ့ ကျန့်ဖန် ပဲ”

“သြော်၊ ဒီနေ့ မင်းရဲ့ အဆုံးမရှိတဲ့ ချီးမွမ်းခံရတဲ့ နင့်ရဲ့ချွေးမကို ငါ နောက်ဆုံးတော့ တွေ့ရပြီ ”

 ဤသည်မှာ မထင်မှတ်ထားသော မှတ်ချက်တစ်ခုဖြစ်သော်လည်း လျိုစီဝမ်က ၎င်းကိုကြားရသည့်အတွက် မပျော်ရွှင်ခဲ့ပေ။

မေရှန်းသည် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကို ၀တ်ဆင်ထားသည်။  ကားပေါ်ကဆင်းချိန်မှာ ကျားဟွေ့ က သူ့ကိုကူညီချင်ပေမယ့် ကျိကျန့်ဖန်က ကားပေါ်ကဆင်းဖို့ ခြေလှမ်းကြီးကြီးလှမ်းပြီး မင်းသမီးလေး မေရှန်းကို ပွေ့ချီပြီး ကားထဲက ထွက်သွားခဲ့သည်။

“အိုး၊ အိုး သတို့သားက သတို့သမီးကို ပွေ့ချီထားတယ်”

“သတို့သမီးက အရမ်းလှတာပဲ၊ အား ”

“သတို့သားက သူမကို အရမ်းချစ်တာ မဆန်းတော့ပါဘူး”

ယန်ယွိချင်သည် ပြတင်းပေါက်တွင် ရပ်ကာ ခြံဝင်းဆီသို့ လျှောက်လာစဉ် သားဖြစ်သူက မေရှန်း ကို ပွေ့ချီထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ကျန့်ဖန် သူ့မိန်းမကို အရမ်းချစ်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး၊ သူတို့နှစ်ယောက် အနာဂတ်မှာ ကောင်းမွန်တဲ့ဆက်ဆံရေးတစ်ခု ရှိလာမှာ သေချာတယ်”

“ အမှန်ပဲ သူက သူမကို အရမ်းချစ်တယ်”

“နင် သူ့အမေအနေနဲ့ အဲ့တာကို မနာလိုမဖြစ်ဘူးလား ”

“သူတို့တွေ ကောင်းကောင်းနေလေလေ အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ ပိုပျော်လေလေပဲ ”

ချွေးမကို မနာလိုဖြစ်တတ်တဲ့ ယောက္ခမမျိုးက တကယ်တော့ မဆန်းပေ။  ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ယန်ယွိချင်ကတော့ သိပ်နားမလည်ပေ။  သူ့ချွေးမနဲ့ မပေါင်းနိုင်ရင် သူ့ချွေးမနဲ့ ဝေးဝေးမှာ နေဖို့ ရွေးချယ်လိမ့်မည်။  သူမ၏ အကြီးဆုံးချွေးမကဲ့သို့ပင်၊ နှစ်သစ်ကူးပွဲတော်အတွင်း ယန်ယွိချင်၏ ဆွေမျိုးများနှင့် အတူတူပင် သူမ၏ရုပ်သွင်ကို မမြင်ရပေ။  တကယ်တော့ သူ့အိမ်နီးနားချင်းတွေက သူ့ချွေးမထက် သူမကိုပိုရင်းနှီးပြီး ကြင်နာတတ်ကြသည်။

မေရှန်း ရှက်ရွံ့သွားပြီး ကျိကျန့်ဖန် ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်သွားသည်။  ဒါက သူမရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားပါ။  သူမသည် အာရုံစူးစိုက်ခံရမှုကို မကြိုက်သော်လည်း ယနေ့သည် သူမ၏ မင်္ဂလာပွဲနေ့ဖြစ်သည်။  မရေမတွက်နိုင်သော ချီးကျူးမှုများ ရရှိရန်မှာ မလွဲမသွေဖြစ်သည်။  အလွန်အဆင်မပြေသော်လည်း၊ လူအားလုံး၏ကောင်းချီးများနှင့် အာရုံစူးစိုက်မှုကိုခံယူရန် သူမနှင့်အတူလိုက်ပါလာမည့်သူ၏ သန်မာသောလက်မောင်းများဖြင့် ပွေ့ဖက်ထားသည့် ထိုကဲ့သို့သောအမျိုးသားတစ်ယောက်ရှိသည်။  မေရှန်း၏ စိတ်နှလုံး ချိုမြိန်မှုကြောင့် အထူးရဲရင့်လာသည်။

“အမေ၊ အဖေ”

 “ဟုတ်ပြီ  သမီးကောင်းလေး။  ဒီနေ့ သမီးက ကျန့်ဖန်  နဲ့လက်ထပ်လိုက်ပြီ။ သမီးကို အမေ့ရဲ့သမီးလေးလို သေချာလေး ဆက်ဆံမယ်ဆိုတာ စိတ်ချထားနိုင်တယ်”

ယန်ယွိချင်သည် မေရှန်း၏လက်ကိုကိုင်လိုက်ပြီး မိသားစု၏ဧည့်သည်များကို မေရှန်း အား တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် မိတ်ဆက်ပေးသည်။

“ဒါ သမီးရဲ့ ဒေါ်ကြီး မိန်။ သူမက ဆွေမျိုးရင်းချာမဟုတ်ပေမယ့်လည်း ကျန့်ဖန် ကို ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကနေ အရွယ်ရောက်ပြီးတဲ့အထိ ပြုစုခဲ့တာ ”

 “ အိုး ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့မိန်းကလေးလဲ။  အရမ်းလှတယ်။  ကျန့်ဖန် သူမကို သဘောကျခဲ့တာက အံ့သြစရာမရှိတော့ဘူး။ ”

“ဒါက သမီးရဲ့ဦးကြီး၊ ကျန့်ဖန်ရဲ့ ဦးလေးအရင်းပဲ ”

“ဒါက သမီးရဲ့ ဒေါ်ကြီးပဲ”

“ဒါ သမီးရဲ့ရဲ့အစ်ကို၊ ယောင်းမ ပြီးတော့ ဒါက သမီးရဲ့အစ်မ၊ ခဲအို”

ကျိကျားလုက မေရှန်းကို အရင်ကတွေ့ဖူးသည်။  သူမလက်ကိုဆွဲကာ ပြုံးကာ ကောင်းချီးပေးခဲ့သည်။  လျိုစီဝမ် အတွက်၊ ဒါက မေရှန်းကို သူမ ပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာပင်။  သူမ၏ စိတ်ကူးနှင့် အလွန်ကွာခြားသည်။  မေရှန်း သည် ကျေးလက်ဆန်ပြီး ရှက်ရွံ့ကာ လူရှေ့သူရှေ့တွင် ပြသရန် အလွန်ညံ့သည်ဟု သူမထင်ခဲ့ဖူးသည်။  သူ့ကိုယ်သူ လှပပြီး ဖက်ရှင်ကျလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး။  သူမသည် အနီရောင်ဝတ်ထားသောကြောင့် တင်းကြပ်ပုံမပေါ်ပေ။ ထိုအစား၊ သူမသည် ဂုဏ်သိက္ခာရှိပြီး ကျက်သရေရှိသော အလှလေး လိုပင်။  သူမသည် ကျေးလက်မှ ဆင်းသက်လာပုံ လုံးဝမပေါ်ပေ။

“ဒီနှစ်ယောက်က မေရှန်း ရဲ့ အစ်ကိုအကြီးဆုံးနဲ့ ယောင်းမပါ။  သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ဝူတုန်း တက္ကသိုလ်က ကျောင်းသား/သူတွေဖြစ်ပြီး တိုင်းပြည်ရဲ့ မဏ္ဍိုင်တွေ။  သူတို့က အဖိုးတန်တယ်”

ယန်ယွိချင်သည် ကျောက်တုန်းလင်နှင့် ကျားဟွေ့ တို့ကို လျစ်လျူမရှုဘဲ သူမ၏ ဆွေမျိုးများနှင့် သူငယ်ချင်းများကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။

“သြော် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား၊သူတွေပေါ့ ၊  မိသားစုထဲမှာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတွေ အများကြီးပဲ။  သူတို့က ပညာတော်သင်မိသားစုတွေပဲ ”

“လက်အောက်ခံမြို့နယ်မှာ ကောလိပ်တက်နေတဲ့ အစ်ကိုတစ်ယောက်လည်း ရှိတယ်။  သူက ဝူတုန်း သတ္ထုတက္ကသိုလ်မှာ တက်ရောက်ခွင့်ရခဲ့တယ်။  သူ ဒီနေ့ မလာသေးပေမယ့် နောက်တစ်ကြိမ် အခွင့်အရေးရရင် လူတိုင်းကို ပြန်လာတွေ့လိမ့်မယ် ”

“သေချာတာပေါ့၊ ကောလိပ်ကျောင်းသားတွေ ပိုများနေတာကို တွေ့ရလို့ ငါတို့လည်း လွှမ်းမိုးနိုင်တယ်လေ  မဟုတ်ဘူးလား”

“……”

သတို့သမီးလေးရောက်လာတဲ့အခါ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ရွှင်မြူးလာသည်။  ကျိ ရဲ့ မိသားစုအတွက် ဧည့်ခံပွဲကို ဟိုတယ်မှာ ခင်းကျင်းထားသည်။  ညစာစားချိန်မရောက်သေးဘူး။ ကျိ မိသားစုနှင့် နီးစပ်သူများသည် ကျိမိသားစု၏အိမ်သို့ သွားကြသည်။  သူတို့နှင့် ဝေးကွာသော ဆက်ဆံရေးရှိသူများသည် အချိန်တန်လျှင် ညစာစားရန် ဟိုတယ်သို့ တိုက်ရိုက်သွားလေ့ရှိသည်။

“အခုတော့ တွေ့ရပြီ။  မေရှန်းက နင့်ကို ပြောနေတာကို ခဏခဏ ကြားဖူးတယ်”

အဲ့တာက ကျိကျန့်ဖန်၏ညီမ ကျိကျားလု ဖြစ်သည်။ သူမက ကျားဟွေ့ နှင့်စကားပြောခဲ့သည်။

“မင်္ဂလာပါ၊ မေရှန်း နင့်အကြောင်းပြောပြတာကို ငါလည်းကြားဖူးတယ်။  သူမကပြောတာ နင်က သူမအပေါ် အရမ်းကြင်နာတာပဲတဲ့။”

 “ကျွန်မတို့က မိသားစုပဲ။  ခင်မင်ရင်းနှီးမှုအကြောင်း ပြောဖို့မလိုပါဘူး။ အဲ့တာက  ဖြစ်သင့်တာပါပဲ။”

နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ကြသည်။

ကျိမိသားစု၏ပွဲသည် အလွန်အသက်ဝင်သည်။  နေ့လည်က ဟိုတယ်မှာ စားပွဲ ၁၈ လုံးရှိသည်။ စားပွဲတစ်ခုစီအတွက် စံနှုန်းမှာ ကြက်၊ ဘဲ၊ ငါး၊ ဝက်၊အမဲသား၊ သိုး အပါအဝင် အခြားနေရာမှ ကဏန်းများကို ပို့ဆောင်ခ အပါအဝင် ယွမ် ၅၀ ဖြစ်သည်။

ဝိုင်က ဝူလီအန်းဝိုင် ဖြစ်သည်။  စီးကရက်တွေက တရုတ်ပြည်က လာတာဖြစ်သည်။  နေ့လယ်က ဆွေမျိုးတွေ သူငယ်ချင်းတွေချည်းပဲ။  ညဘက်တွင် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းကြား ဆက်ဆံရေး အမျိုးမျိုးရှိသည်။  စားပွဲတွေ ပိုများသည်။  ပဏာမတွက်ချက်မှုအရ ၃၆ ခုရှိခဲ့သည်။  ဤနည်းဖြင့် ပွဲတစ်ပွဲတည်းအတွက် ယွမ် ၂၀၀၀ ကျော်ကုန်ကျမည်ဖြစ်သည်။

“ကျိမိသားစုရဲ့ ပွဲက အရမ်းကြီးတယ်”

ညစာမစားမီတွင် ကျားဟွေ့က ခေါင်းညိတ်ပြသော ကျောက်တုန်းလင်အား တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။

“ညီအစ်ကို ဒီမှာ ထိုင်မနေနဲ့။  အဲဒါကို မင်းသောက်ရမယ်။  ဒီစားပွဲမှာ ငါနဲ့အတူလာထိုင်”

ကျိကျန့်ဖန်၏ ဦးလေးဖြစ်သူက ကျောက်တုန်းလင် ကို ခေါ်သွားခဲ့သည်။  ကျောက်တုန်းလင်သည် ကျားဟွေ့ ကိုပြန်ကြည့်ကာ အဓိပ္ပါယ်မှာ သူမကိုယ်သူမ ဂရုစိုက်ရန် သတိပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။

 “မင်းတို့နှစ်ယောက်မှာ ဆက်ဆံရေးကောင်းကောင်းရှိတယ်။  အိမ်ထောင်သက် ဘယ်နှစ်နှစ်ရှိပြီလဲ။ ”

ကျားဟွေ့ ၏ဘေးတွင်ထိုင်နေသည်မှာ မေရှန်း ၏ယောက္ခမရဲ့သူငယ်ချင်း အန်တီ တမိန်ဖြစ်သည်။

“ငါးနှစ်၊ ခြောက်နှစ်”

“ဒါက အချိန်တိုလေး မဟုတ်ဘူး။  မင်းက အရမ်းငယ်ပုံရတယ်။  ဒီနှစ် မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ ”

“ဒီနှစ်ဆို အသက် နှစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ပေါ့ ”

အသက် ၂၈၊ အစစ်အမှန်က အသက် ၂၇။

“ငယ်သေးတာပဲ။ မင်းရဲ့ရုပ်ရည်ကိုကြည့်ရင် မင်းကအသက် ၂၄ နှစ် ၂၅ နှစ်နဲ့ ပိုတူတယ်။  မင်းယောက်ျားက မင်းထက်အသက်ကြီးတာကို ငါမြင်နိုင်တယ်။”

“ ဟုတ်တယ်၊ သူက ကျွန်မထက် နှစ်အနည်းငယ်ကြီးတယ်”

ကျားဟွေ့ ငြီးငွေ့လာမှာကို စိုးရွံ့တာကြောင့် အဒေါ် တမိန်က ကျားဟွေ့ နဲ့ သာယာတဲ့ပုံစံနဲ့ စကားစမြည်ပြောနေချိန် ဆန့်ကျင်ဘက်ထိုင်နေတဲ့ လျိုစီဝမ်က စကားပြောလာခဲ့သည်။

“နင်တို့က ပထမဆုံး လင်မယား မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငါကြားတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး အိမ်ထောင်ကျတာ နှစ်ခါရှိပြီဆိုဟုတ်လား”

 ထိုစကားများထွက်လာသောအခါ စားပွဲတစ်ခုလုံး စကားရပ်တန့်သွားကာ လူအချို့က ကျားဟွေ့ ကို တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေကြသည်။

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်မတို့က ပထမစုံတွဲမဟုတ်ဘူးဆိုတာ အမှန်ပဲ။  တစ်ချိန်က အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် တစ်ကြိမ် ကွာရှင်းခဲ့ကြတယ်။”

 ကျားဟွေ့သည် လျိုစီဝမ်၏ တမင်ရန်လာဆွတာကို တည်ငြိမ်စွာ တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။

“ဟေး၊  ကြောင်ပြီးကြည့်မနေနဲ့။  မြန်မြန်စား။  မစားရင် အေးသွားလိမ့်မယ် ”

 ကျိကျားလုက ဤယောင်းမသည် လူများစွာရှေ့မှာ ကျားဟွေ့ အတွက် တမင်ဒုက္ခပေးလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားခဲ့ပေ။  ကျားဟွေ့သည် မေရှန်းရဲ့ယောင်းမဖြစ်သည်ဆိုတာကို​ပြောမနေပါနဲ့တော့။ ယနေ့သည် ကျန့်ဖန်နှင့် မေရှန်း ၏မင်္ဂလာပွဲဖြစ်သည်။  သူမသည် လေးနက်သော ကောလိပ်ကျောင်းသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူမ၏အနာဂတ်သည် အကန့်အသတ်မရှိတာဖြစ်ရမည်ဟု သူမကဆိုသည်။  လျိုစီဝမ်က သူမ ငယ်စဉ်ကတည်းက မြို့တွင်းရှိ အခြားသူများထက် သာလွန်သည်ဟု အမြဲတမ်း ခံစားခဲ့ရသည်။  တကယ်တော့ သူမဟာ တခြားသူတွေကို နှိမ့်ချဖို့ ဘာအကြောင်းကြောင့်လဲ။

မြစ်ဆိုတာက အရှေ့ဘက်သို့ အနှစ်သုံးဆယ်နှင့် အနောက်ဘက်သို့ အနှစ်သုံးဆယ် စီးဆင်းသည်။  [1] နောင်တွင် အခြားသူများ ချမ်းသာလာမည်ဖြစ်ပြီး အခြားသူတို့အား ကူညီနိုင်သည့် နေရာများလည်း ရှိပေမည်။

“ကောင်းပြီ ထမင်းစားကြ။ ဒီနေ့ဟင်းလျာတွေကို ယွိချင် အထူးရွေးချယ်ထားတာ။  မနေ့ က ဟင်းပွဲ ကိုစမ်းခိုင်းတယ်။  ကောင်းမယ်လို့ထင်တယ်။ နင် ပိုစားသင့်တယ်နော်။ ”

“ဟေး ဟုတ်ပါပြီ၊ မြင်မြင်ချင်းမှာပဲ ကြည့်လို့ကောင်းနေတယ်။ စဉ်းစားစရာတွေ အများကြီးယူခဲ့တာပဲ ”

အန်တီတမိန်၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် လေထုသည် နောက်ဆုံးတွင် ပိုကောင်းလာခဲ့သည်။ ယ လျိုစီဝမ်က  အနည်းငယ်ကိုက်လိုက်ကာ သူမ၏တူများကို ချလိုက်ပြီး စားပွဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။  ကျိကျားလု သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။  သူ့ယောင်းမ၏ “မိန်းမပျို ” သည် ဒေါသပိုကြီးလာသည်ဟု သူမ ခံစားမိသည်။  အသက်ကြီးလာလေလေ သူမက နောက်ပြန်ကြီးလာလေလေပါပဲ။

“ ကျားဟွေ့ ၊ အဲဒါကို စိတ်ထဲမထားပါနဲ့။ သူမကတော့ ဒီလိုပဲ။  သူမက ဘယ်သူနဲ့မှ ကောင်းကောင်းမဆက်ဆံတတ်သလို ဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတာ ကောင်းကောင်းပိုမသိဘူး။”

“ ရပါတယ်။  ကျွန်မလုံးဝဂရုမစိုက်ပါဘူး၊ ကျွန်မရဲ့အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း ဘာမှ​ပြောစရာမရှိဘူးလေ ”

 ကျားဟွေ့ စိတ်ချလက်ချ ပြုံးပြီး “အင်း၊ နင်က ပွင့်လင်းမြင်သာတဲ့လူတစ်ယောက်လို့ ငါမြင်တယ်။  အဲဒါကောင်းတယ်။  လူတွေက အမြင်ကျဉ်းမနေသင့်ဘူး။  စိတ်သဘောထား သိမ်ငယ်လွန်းရင် မသာယာတဲ့ဘဝကို ဖြတ်သန်းရလိမ့်မယ် ပြီးတော့ ကိုယ့်ရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က တခြားသူတွေနဲ့လည်း မသာယာတဲ့ဘဝကို ဖြတ်သန်းနေရလိမ့်မယ် ”

ဥပမာအားဖြင့်၊ အစ်ကိုအကြီးဆုံးကဲ့သို့ ထူးချွန်သူတစ်ဦးသည် ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းက မြူနီစပယ် ကော်မတီရုံး၏ ဒါရိုက်တာရာထူးကို ရယူခဲ့သည်။  အစပိုင်းမှာတော့ လျိုစီဝမ်က မိသားစုနောက်ခံကောင်းရှိပြီး လိုက်ဖက်ညီတာကြောင့် သူနဲ့လက်ထပ်ခဲ့သည်။  လျိုစီဝမ် ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားက စားပွဲကို လုံးဝမကူညီနိုင်တာ ဘယ်သူသိမလဲ။  သူမရဲ့ သီးသန့်သူငယ်ချင်းတော်တော်များများက သူ့ကို လုံးဝအားကိုးလို့မရပါဘူး။  ဘယ်လိုဆက်ဆံရေးမျိုး ထူထောင်နိုင်တယ်ဆိုတာ ပြောဖို့ခက်သည်။  တခါတရံတွင် သူမသည် အရာများကို နှောင့်ယှက်နိုင်သည်။  အစ်ကိုအကြီးဆုံးလည်း သနားစရာပဲ။

မေရှန်းနဲ့ သူမရဲ့ယောက်မကို ကြည့်ရအောင်။  သူတို့သည် ကျေးလက်မှလာသော်လည်း လျိုစီဝမ်ထက် လူများကို သာလွန်စွာ ဆက်ဆံကြသည်။  မိသားစုနောက်ခံသည် လူတို့ကို တိုင်းတာရန် တစ်ခုတည်းသောစံမဟုတ်ကြောင်း ရှုမြင်နိုင်သည်။

 နေ့ခင်းဘက်တွင် ကျားဟွေ့သည် ကျိအိမ်တွင် မေရှန်း နှင့် အတူနေခဲ့သည်။  ညနေပိုင်းတွင် ဟိုတယ်၌ ဧည့်ခံပြီးနောက် ယနေ့၏ထူးခြားချက်မှာ သတို့သမီးအခန်းထဲသို့ ဝင်ရန်ဖြစ်သည်။

ကင်းလှည့်တပ်ဖွဲ့တွင် အပျော်တမ်းလူငယ်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ရှိသည်။  မင်္ဂလာဆောင် နှုတ်ခွန်းဆက် စကားကဲ့သို့သော သတို့သမီးအခန်းတွင် လှည့်ကွက်များစွာရှိ၍ မောင်းထု၊ ဒရမ်တီးခြင်း၊ ချိုမြိန်သော၊ အလွန်ချိုမြိန်သော၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်မြတ်နိုးကြပြီး မေရှန်း သည်ရှက်သွေးဖြာပြီး သွေးကဲ့သို့နီရဲနေတော့သည်။ ဘေးကလူက သွားကိုက်တာကို မကူညီနိုင်ပေ။

 မင်္ဂလာဆောင် နှုတ်ခွန်းဆက် စကား ကစားနည်းမှာ မီးခြစ်ဆံငါးခုယူ၍ လိမ္မော်သီးငါးလုံးကြားတွင် ထည့်ကာ အနီရောင်ကြိုးတစ်ချောင်းယူပြီး စီးကရက်ကို မီးတို့ရန်ဖြစ်သည်။  လင်မယားနှစ်ယောက်သည် အနီရောင်ကြိုး၏အဆုံးကို ပါးစပ်နှင့်ကိုက်ကာ စီးကရက်မထွက်သွားမီ မီးခြစ်ဆံအားလုံးကို မီးညှိကြသည်။  သတို့သမီးနှင့် သတို့သားသည် မီးခြစ်ဆံငါးခုကို အတူတကွ ထွန်းညှိရန်လက်ကို အသုံးပြုလို့မရနိုင်ပေ။

မောင်းသံနဲ့ ဒရမ်တွေကို တီးဖို့အတွက် ဇွန်းကြီးတစ်ချောင်းကို ကျိကျန့်ဖန် ရဲ့ခါးနဲ့ မေရှန်းရဲ့ ခါးတစ်ဝိုက်မှာ ဒယ်အိုးတစ်လုံး ချည်ထားရမည်။

ကျိကျန့်ဖန်က သူ့ခါးကို ဖြောင့်ဖြောင့်ထားပြီး မေရှန်း ခါးက အိုးကို ဆယ်ကြိမ်ဆက်တိုက် ဇွန်းနဲ့ရိုက်ပြီး သံလူသား ဝမ်ဂျင်းရှီရဲ့ ဆောင်ပုဒ်ကို ကြွေးကြော်ပြီး နှစ်ယောက်သား အလုပ်ကြိုးစား၊ မြန်မြန်သွား၊ မကြာခဏ ရေတွင်းတူးပြီး ဆီများများထွက်ဖို့ ကြွေးကြော်ခဲ့ကြသည်။

မေရှန်း လုံးဝမအော်နိုင်ပေ။  ကျိကျန့်ဖန် တစ်ယောက်တည်း အလုပ်အားလုံးကို ပြီးမြောက်စေခဲ့သည်။

ချိုသည်၊ အလွန်ချိုသည်၊ တော်ရုံတန်ရုံပဲ၊  ကျိကျန့်ဖန် က ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး အခွံခွာထားသော လိမ္မော်သီးတစ်လုံးကို မေရှန်း ဆီသို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ အဲ့တာ ပြုတ်ကျသွားပါက သောက်ဖို့က ပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သည်။  မေရှန်း ဖမ်းမမိခဲ့ပဲ  အခွံတစ်ခုပြုတ်ကျသွားသောအခါ၊ ကျိကျန့်ဖန် သည် မေရှန်း ကို ကြောက်လန့်စေသော ပိုင်ဂျူ တစ်ခွက်ကို သောက်လိုက်သောကြောင့် သူမသူနှင့် လုံးဝ ပူးပေါင်းလိုက်လေသည်။

နောက်ဆုံးဂိမ်းကတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ဖို့ပါပဲ။  ဒါတွေအားလုံးက နမ်းခြင်းနဲ့ဆိုင်သည်။  သတို့သမီးအခန်း၏ လျှို့ဝှက်ချက်ကို နှောင့်ယှက်သူများမှ လုပ်ဆောင်ချက်ကို ဖန်တီးသည်။  [2]အကြာကြီးနမ်းသည်ဖြစ်စေ၊ နက်ရှိုင်းစွာနမ်းသည်ဖြစ်စေ၊ လုပ်ဆောင်ချက်သည် တိကျသောနေရာတွင် ရှိရမည်။

“ဒါက နောက်ဆုံးတစ်ခုပဲ၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ကောင်းကောင်းလုပ်ရမယ်။  မဟုတ်ရင် ငါတို့လိုက်လျောလို့မရဘူး”

“အဲဒါက ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ သတ္တိကို ပြရမယ်။  အဲဒါကို မပြီးခင်မှာ လူတိုင်းအဲ့တာကိုမြင်အောင် လုပ်ထားရမယ်”

 ဤစကားများသည် ကျားဟွေ့အား ရယ်မောစေခဲ့သည်။  သူမက ကျောက်တုန်းလင် ကို ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်စွာဖြင့် “ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ကျွန်မတို့လက်ထပ်တုန်းက ဒါတွေမရှိခဲ့ဘူးနော် ”

ကျိကျန့်ဖန် မေရှန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။  ဆူညံသံတွေကြားမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။  မေရှန်း ရှက်သွေးဖြာသွားသည်။  ညဘက်မှာ ရှက်နေလို့လား ဒါမှမဟုတ် သောက်ထားလို့လားဆိုတာ သူမ မသိပေ။

မူလက မေရှန်းသည် ပျာယာခတ်ရုံမျှသာဖြစ်သော်လည်း ကျိကျန့်ဖန်၏ နက်နဲသောမျက်လုံးများကို ကြိုဆိုပြီးနောက် သူမ၏စိတ်ခံစားချက်များက သူ့အား စွဲဆောင်သွားကာ သူမပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အရာအားလုံးကို မေ့သွားခဲ့သည်။

ကျိကျန့်ဖန်က ရှေ့ကို တိုးလာပြီး မေရှန်း ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်သည်။  သူတို့မျက်လုံးတွေကို ကော်လိုကပ်နေကြပြီ။ သူသည် မေရှန်းကို သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ မေရှန်း ၏ အနီရောင်နှုတ်ခမ်းများကို တိုက်ရိုက်နမ်းရန် သူ့လက်ကို ဆန့်လိုက်သည်။  ဤပြင်သစ်အနမ်းသည် သုံးမိနစ်ကျော်ကြာသည်။  ပထမတော့ လူတိုင်းက နောက်က စနောက် ဖို့လိုက်လာကြသည်။  နောက်ပိုင်းမှာတော့ သူတို့နှစ်ဦးဟာ ရိုးသားစွာ နမ်းနေကြတာကို သိလိုက်ရသည်။  လူတိုင်းပြုံးလိုက်ကြသည်။

“ ဟေ့ ငါတို့အားလုံး ဘာလို့ မခွဲကြတာလဲ။  အခိုက်အတန့်က ရွှေထောင်ချီတန်တယ်။  စိတ်လှုပ်ရှားစရာက ပြီးသွားပြီ။  လင်မယားနှစ်ယောက် သူတို့ရဲ့ မင်္ဂလာအခန်းကို ပျော်ပျော်ပါးပါး သွားခွင့်ပေးရမယ့် အချိန်လည်း ရောက်ပြီ ”

 အဲဒါနဲ့ လူတိုင်းက ရယ်မောပြီး အခန်းထဲကနေ လှည့်ထွက်သွားတယ် နောက်ဆုံးလူဟာ တံခါးကို အလွန်ဂရုတစိုက်နဲ့ ပိတ်လိုက်သည်။

ကျားဟွေ့ နှင့် ကျောက်တုန်းလင်သည် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။  သူတို့အားလုံး မင်္ဂလာဆောင်တဲ့နေ့ကို မှတ်မိကြလိမ့်မည်။

 အဲဒီနေ့က အရမ်းမချောမွေ့ဘူး၊ ရှုပ်ထွေးသည်။  ပြန်တွေးကြည့်ရင် အမှတ်တရတွေ အားလုံးက ချိုမြိန်သည်။

........

ကိုးကားချက်

↑1 - ပြောင်းလဲခြင်းသည် တစ်ခုတည်းသော ကိန်းသေဖြစ်သည်။

↑2 - ကြင်စဦးကို ဧည့်သည်များ ကျီစယ်ပြီး နောက်ပြောင်သည့် တရုတ်ရိုးရာဓလေ့။