အပိုင်း ၂၀

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၂၀ - လရောင်အောက်က စွတ်ပြုတ်

 စုယွဲ့၏ ငြင်းပယ်ခြင်းကို မြင်လိုက်ရသည်။ အခြားသူတွေ သူမ အကြောင်း အတင်းအဖျင်းပြောတာ မလိုချင်ဘူး။ ဟန်ချင်းစုန့်က သူ့နှလုံးသားထဲ ဆုံးရှုံးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒါပေမယ့် သူ မပြသနိုင်တာကြောင့် သူက ထပ်ပြောခဲ့သည်။ “ စုယွဲ့၊ မင်းမှာ မြင့်မားတဲ့အသိပညာတွေရှိတယ်။ လူတိုင်းက မင်းဆီက သင်ယူသင့်တယ်။ မင်းတပ်မဟာက မင်းကို ပိုဂရုစိုက်မနေစေချင်ရင် နောင်မှာ မင်း ကြိုးကြိုးစားစားလုပ်ပေါ့။”

 စုယွဲ့က ခေါင်းပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကပ္ပတိန်၊ ကျွန်မ ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ပြီး လူတိုင်းကို နောက်ပြန်မဆွဲချပါဘူး”

 ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ဟန်ဆောင်ရင်း စုယွဲ့ ထပ်ပြောခဲ့သည်။ “ကပ္ပတိန်၊ ညစာစားဖို့ နောက်ကျနေပြီ၊ ကပ္ပတိန်လည်း ညစာပြန်စားသင့်တယ်” 

 ဟန်လျင်းစုန့်က သူမကို စကားထက်ပြောချင်ပေမယ့် သူမပြောတာကိုကြားတော့ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်တာကြောင့် ခေါင်းညိတ်ပြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။

 စုယွဲ့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ကျောခိုင်းပြီး အိမ်ထဲသို့ လှည့်ဝင်လိုက်သည်။ တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ကျောက်ဖန်က တံခါးနောက်တွင် ရပ်နေသည်ကို သူမမြင်လိုက်ရပြီး လန့်လုနီးပါးပင်။

 စုယွဲ့က ဒေါသထွက်စွာ မေးလိုက်သည်။ “နင် ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ။ ကြောက်ဖို့ကောင်းအောင်။ “

 ကျောက်ဖန်က သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒါ နင်ပိုင်တဲ့ နေရာမဟုတ်ဘူး။ ငါရပ်ချင်တဲ့နေရာ ရပ်မယ်။ နင် ဘာကိုကြောက်နေတာလဲ။ နင် အပြစ်လုပ်ထားလို့လား။”

 စုယွဲ့ - “ငါ့မှာ အပြစ်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိက ဘာလဲ။ အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့စကား မပြောနဲ့။”

 “ငါ အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့စကား မပြောဘူး။ အားလုံးကြားတယ်။” ကျောက်ဖန်က မနာလိုစိတ်ထဲ နစ်မြုပ်သွားသည်။ “နင့်ရဲ့ အပြစ်ရှိိတ်ကို နင်မသိဘူးလား။ ဟမ့်။  နင့်ရဲ့ အလှကို အားကိုးပြီး နင့်အတွက် ကပ္ပတိန်ကို ဆရာ အလုပ် စီစဉ်ခွင့်ပေးလိုက်တယ်။ စုယွဲ့၊ နင်ဘယ်လို လုပ်ခဲ့တာလဲ။”  

 အဲ့ဒီအချိန်အတွင်းမှာ ကျောက်ဖန်က စုယွဲ့၏ဒေါသကြောင့် အမှန်တကယ် သေဆုံးတော့မလိုပင်။ မူလက အရသာတစ်ခုခုစားဖို့ ဒီကိုပြောင်းလာခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ မစားနိုင်ခဲ့ဘူး။ သူတို့နဲ့ အတူစားဖို့ ရိက္ခာမယူခဲ့ဘူး။ သူတို့ငါးယောက်က ခွဲသွားပြီး သူတို့ကိုယ် ဂရုမစိုက်ကြပေ။

 ဒီအုပ်စုက လူတွေက ကြောက်စရာကောင်းသည်။

 စုယွဲ့ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ဆူပူကြိမ်းမောင်းခဲ့သည်။  “နင့်မှာ ပါးစပ်ရှိတိုင် ပေါက်ကရစကားတွေ မပြောနဲ့။ နင်တို့အားလုံး တံခါးနောက်မှာ နားထောင်နေကြပြီး ကပ္ပတိန်ရဲ့ အကြံကို ငါ ပယ်ချတာ မကြားခဲ့ဘူးလား။ ငါ့မှာ အဲ့ဒီအကြံရှိရင် ငါ အဲ့ဒါကို ငြင်းပယ်ဖို့ မလိုဘူး။ တွေ့ကြည့်ရရင် နင်က ငါ့လို ရလဒ်လိုချင်ပေမယ့် မရလို့ မနာလို ဖြစ်နေတာ ဟုတ်တယ်မလား။ “

 “နင့်ကို ဘယ်သူက မနာလိုတာလဲ!” ကျောက်ဖန်က ဒေါသတကြီး ခုန်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “လူတွေကို စိတ်ရှုပ်စေမယ့် နင့်ရဲ့ကိုယ်ပိုင်အသွင်အပြင်ကို အားကိုးနေရတဲ့ နင် နဲ့မတူဘဲ ငါ့လုပ်အားခနဲ့ ငါစားတာ”

 ကျောက်ဖန် ကိုယ်တိုင်က သာမန်လူဖြစ်ပြီး သူမရဲ့ရုပ်ရည်ကလည်း မကောင်းချေ။ အခု ကျေးလက်ကိုလာရတော့ သူမရဲ့ မကောင်းတဲ့မျက်နှာက ကြမ်းတမ်းပြီး မည်းမှောင်လာသည်။ စုယွဲ့ နဲ့ နှိုင်းယှဥ်လိုက်ရင် သူမက  ဆိုးရွားတယ်ဟု ပြော၍ရသည်။

 စုယွဲ့ရဲ့ လှပတဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်တိုင်း သူမ ကုတ်ခြစ် ချင်နေမိသည်။ သူမက ဘာလို့ ကျေးလက်ကို လာပြီး ပညာတတ် လူငယ် တစ်ယောက် ဖြစ်လာရတာလဲ? စုယွဲ့က အရမ်း လှတော့ ယောကျာ်းတွေရဲ့ အများကြီး ကြိုက်ကြပြီးနဲ့ ဦးစားပေး ဆက်ဆံမှုတွေ အများကြီးပင်။ အလုပ်ကြိုးစားတဲ့ သူက ဘာလို့ စားဖို့မမလောက်ငှရတာလဲ။

 အဲ့ဒါ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ စုယွဲ့မှာ လှပတဲ့ မျက်နှာရှိပြီး ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် ပေါင်းသင်းနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ 

 စုယွဲ့က သူမကို အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောခဲ့သည်။ “ နင့် ဘယ်မျက်လုံးက ငါ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတာ မြင်တာလဲ။ နင်ငါ့ကို ပြော ရုပ်ဆိုးတဲ့ ယောက်ျားလား။ မပြောနိုင်ရင် တပ်မဟာဌာနကို လိမ်လည်မှုနဲ့ တရားစွဲမယ်။ ဒါပေမယ့် ကြည့်ချင်သေးတယ်။ ဌာနခွဲအတွင်းရေးမှူးက ဂရုမစိုက်ဘူးလားဆိုတာ!”

 စုယွဲ့က သူမကို တရားစွဲမယ်လို့ ကြားတော့ ကျောက်ဖန်ရဲ့ နှလုံးသားတွေက တုန်လှုပ်သွားပြီး သူမမှာ အထောက်အထား လုံးဝမရှိတာကြောင့် သူမနဲ့ ကပ္ပတိန်ကြားက တစ်ခုတည်းသော စကားပြောဆိုမှုကို ပေါ့ပေါ့ပါပါး မပြောနိုင်ပေ။ မဟုတ်ရင် ကပ္ပတိန်ကို စော်ကားမိသွားလိမ့်မည်။ 

 ကျောက်ဖန်၏ မျက်လုံးများက လင်းလက်သွားပြီး  အနောက်ကို လှည့်သွကာ ပါးစပ်ကို စောင်းငဲ့ရွဲ့ပြီး မကျေမနပ် ပြောခဲ့သည်။ “နင်နဲ့ စကားပြောဖို့ အချိန်မရှိဘူး။ ငါ အလုပ်များနေတယ်”

 သူမအမြန်ပြေးသွားတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့က မျက်ဖြူလှန်ပြီး သူမရှေ့မှာ ကခုန်နေတဲ့လူရွှင်တော်ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ အခန်းထဲဝင်သွားပြီး ပြန်သယ်လာတဲ့ပစ္စည်းတွေကို ဖယ်လိုက်ကာ သူမ ဝယ်လာတဲ့နံရိုးတွေကို မီးဖိုချောင်ထဲ ယူသွားသည်။

 သူမ နံရိုးတွေကို အမြန်ပြုတ်ပြီး ဟန်အိုက်ကောကို ညနေခင်းတွင် သောက်ရန် ပေးလိုသည်။ ၎င်းသည် သူ့ဒဏ်ရာများကို ကောင်းမွန်စွာ ကုသပေးနိုင်သည်။

 ******

 လသည် တောက်ပနေပြီး ကြယ်များက ပြန့်ကျဲကာ၊ ဖားအော်သံတွေ ကြားနေရပြီး နေ့တစ်နေ့၏ အသာယာဆုံးညကို ရောက်လာသည်။

အဖွဲ့ဝင်များက မိမိတို့၏ ခုံများဖြင့် အေးဆေးစွာ အပြင်မှာ စကားစမြည်ပြောပြီး အိမ်ပြန်ကာ အိပ်ရာဝင်ကြသည်။

 စုယွဲ့ပ ညစာအတွက် မွှေးကြိုင်သော ဝက်နံရိုးစွပ်ပြုတ်တစ်အိုးကို ချက်ပြုတ်ကာ လီရှောင်ချင်းတို့အား ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးစီ ပေးခဲ့သည်။ ကျန်တာကို သူမဝယ်သော မြေအိုးထဲတွင် ထည့်ကာ အဖုံးဖုံးကာ တောင်းထဲတွင် ထည့်ထားခဲ့သည်။ နွေးထွေးနေစေရန် ထူထဲသောအဝတ်ဖြင့် ပတ်ထားခဲ့သည်။

 သူမ အပြင်သွားတဲ့အခါ အိုးထဲက ဟင်းရည်က ပူနေတုန်း နွေးထွေးစွာနဲ့ သူ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားလိမ့်မည်။

 စုယွဲ့က အနည်းငယ် ညစ်ပတ်သော အဝတ်အစားအနည်းငယ်ကို ခြင်းတောင်းပေါ်တွင်တင်ကာ ကျည်ဆံကိုက်ပြီး သူမအဝတ်အစားများကို မြစ်ငယ်ကမ်းစပ်တွင် သွားလျှော်သလို ဟန်ဆောင်ခဲ့သည်။ သူမအဝတ်လျှော်ပြီးသော်လည်း ပြန်မသွားတော့ဘဲ တိတ်တိတ်လေး တောအုပ်လေးထဲ ခိုးဝင်သွားခဲ့သည်။ 

အစောက မရီးဝမ်ရဲ့ သားကို သကြားလုံးအနည်းငယ် ပေးခဲ့ပြီး ဟန်အိုက်ကောကို တိတ်တဆိတ်ရှာဖို့ ဟန် ရဲ့အိမ်ကို သွားခိုင်းခဲ့ပြီး ဒီအချိန်လောက်မှာ လာဖို့ပြောခဲ့သည်။ သူမ ဟန်အိုက်ကော လာ၊ မလာ မသိဘူး။

 စုယွဲ့က လမ်းမှာရပ်ပြီး တောအုပ်လေးဘက်ကို ညင်သာစွာ အော်ခဲ့သည်။ “အစ်ကိုဟန်၊ အစ်ကို ဒီမှာလား အစ်ကိုဟန်”

 အသံထွက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် အထဲမှ ရင်းနှီးသော ခပ်ဩဩ အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ “ငါ ဒီမှာ”

 စုယွဲ့က သက်ပြင်းချကာ ရွှင်မြူးစွာဖြင့် လမ်းလျှောက်သွားချိန် လရောင်အောက် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင် ရပ်နေသော ဟန်အိုက်ကောကို သူမမြင်လိုက်ရသည်။ ညဘက်ဖြစ်သောကြောင့် သူ့မျက်နှာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရပေ။

 စုယွဲ့က ရှေ့ကို ဆက်လျှောက်သွားပြီး အဝတ်လျှော်တုတ်ကို မြေကြီးပေါ်တွင် ချကာ ပြောခဲ့သည်။ “အစ်ကိုဟန်၊ ထိုင်ပါ။ အစ်ကို့ ခြေထောက်တွေက အကြာကြီး မရပ်နိုင်ဘူး”

 ဟန်အိုက်ကောက တခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားသော်လည်း သူမ၏ မျှော်လင့်ထားသော မျက်လုံးများကို ထိန်းထားနိုင်သေးသည်။ သူသည် နာခံမှုဖြင့် ထိုင်နေသော်လည်း သူ့ကိုယ်သူ ဒေါသဖြစ်ရန် မကူညီနိုင်ပေ။ သူ ဒီည ဒီကို မလာသင့်ပါ။ သူ မခံစားနိုင်တော့မှန်း သူသိသည်။ တခြားသူတွေဆီက ထွက်သွားသင့်တယ်..သူမနဲ့ ဝေးရာကို ရှောင်ထွက်သွားပေမယ့် ကျွမ်းဇီ လာခေါ်တဲ့အခါ သူ့နှလုံးသားက မတည်မငြိမ်ဖြစ်ပြီး သူမ ဆီမလာရင် ကောင်မလေးက တောထဲမှာ မိုက်မဲစွာနဲ့ ရှိနေပြီး အန္တရာယ်တွေက ချောင်းနေလိမ့်မည်..။

 ဒီအကြောင်းကို ပိုတွေးလေလေ သူမအတွက် စိတ်မပူဘဲမနေနိုင်လေပဲ။ နောက်ဆုံးတော့ ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိပေမယ့် သူမ ထက်စောပြီး ရောက်လာခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက သူ့ကိုယ်သူ အားကိုးရာမဲ့သွားဖြစ်သည်။ သူသည် ကိစ္စများတွင် အမြဲတည်ကြည်ပြီး မဆိုင်းမတွ ရှေ့ဆက်သွားမည်ဖြစ်သည်။ ဤအရာသည် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပြီး သူသည် စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ဖြစ်ပြီး အားကိုးမရသူဖြစ်လာသည်။ သူသည် ခပ်ဝေးဝေးတွင်နေလိုသည်မှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် ဖြစ်သော်လည်း သူမမှာ သူ့ကိုခေါ်လိုက်တာနဲ့ သူ ရှေ့ကို မတိုးသွားဖို့ မနေနိုင်ခဲ့ဘူး။  

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကော၏ ရှုပ်ထွေးသောအကြည့်ကို သတိမထားမိလိုက်ပေ။ သူမသည် ခြင်းတောင်းထဲမှ ဟင်းရည်အိုးကိုထုတ်ကာ အဖုံးဖွင့်ကာ ဇွန်းဖြင့် သူ့ဆီ ပေးပြီး ပြောခဲ့သည်။ “အစ်ကိုဟန်၊ ဟင်းရည်က ပူနေသေးတယ်၊ မြန်မြန်သောက်ပါ။ ကျွန်မ စွပ်ပြုတ်လုပ်ထားတယ်။ အဲ့ဒါ သောက်တာက အစ်ကို့ ခြေထောက်တွေအတွက် အထူးကောင်းတယ်။”

 မူလက စုယွဲ့အနေနဲ့ ဟန်မိသားစုဆီ စွတ်ပြုတ်ကို တိုက်ရိုက်ပေးပို့နိုင်သော်လည်း ဟန်မိသားစုမှ လူများ အထူးသဖြင့် ကလေးများစွာကြောင့် ပေးလိုက်ပြီးနောက် သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ အမှန်တကယ်ဝင်နိုင်လားကိုမူ သူမသိနိုင်ပေ။ ပန်းကန်လုံး တစ်ဝက်လောက်ပဲရှိတာမို့ သူမက နည်းနည်းလေးတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး သူ့ဘာသာ များများသောက်စေချင်ခဲ့သည်။

 အရသာရှိသော အစားအစာစားရန် သူ့ကို ခိုးထုတ်ခြင်းကလွဲ၍ တခြားဘာမှမတက်နိုင်ပေ။ 

 ဟန်အိုက်ကောက ကြွယ်ဝသောရနံ့ကို ရှူရှိုက်ရင်း သူ့နှလုံးသားက ရေနွေးပူပူထဲ ပစ်ချခံလိုက်သလို ခံစားရပြီး နာကျင်ခံစားနေရသည်။ ဒီလိုလုပ်ပေးတာက သူမ သူ့ကို ကျေးဇူးတင်ဖို့မှန်း သိပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ သူမ စောင့်မျှော်နေတယ်ဆိုတာကိုကြောင့် မခံစားနိုင်တော့ပါ။ သူ့အတွက် အထူးသဖြင့် စိတ်ပြောင်းသွားသောအခါတွင် သူမသည် ရိုင်းစိုင်းသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

 ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ခိုကိုးရာမဲ့ဆုံးအရာသည် ခံစားချက်များဖြစ်ပြီး ခံစားချက်များသည် လူတစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ကွဲပြားသွားစေနိုင်သည်ဟု သူ့ရဲဘော်များထံမှ ကြားသိခဲ့ရသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။

 ဟန်အိုက်ကောက မလှုပ်မယှက် ဖြစ်နေတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့က အံ့ဩသွားပြီး မေးခဲ့သည်။ “အကိုကြီး ဟန်၊ အစ်ကို ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ၊ အစ်ကို ဘာလို့ မလှုပ်တာလဲ”

 “မဟုတ်ဘူး” ဟန်အိုက်ကောက အမှောင်ထဲတွင် သူမမျက်နှာကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ကာ ဟင်းချိုအိုးကိုယူပြီး ကျေးဇူးတင်ခဲ့သည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်တစ်ခါ ဒီလောက်ဒုက္ခမခံပါနဲ့။ တစ်ရွာတည်းကပဲ အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ထိုက်တာ ဘာမှမရှိပါဘူး။ အကူအညီက ပုံမှန်ပါပဲ။”

 စုယွဲ့က အံ့အားသင့်သွားပြီး တစ်ရွာတည်းတွင် သူမတို့၏ဆက်ဆံရေးကို နေရာချထားလိုက်သလိုမျိုး သူ့လေသံထဲတွင် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့မှုနှင့် ကင်းကွာသွားသည်ကို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။

 အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ချက်ခြင်းခံစားရပြီး သူမကို ခွဲခွာချင်ခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို ဖိထားပြီး သူမ အတွေးလွန်နေတာလား၊ သူ တကယ် စိမ်းကားနေတာလားဟု တွေးနေမိသည်။

 ဒါပေမယ့် ဘာလို့လဲ? အရင်က အဆင်မပြေဘူးလား။ သူမ အရမ်းတွေးနေမိလို့လား။

 စုယွဲ့က အကြောင်းပြချက်ကို မစဉ်းစားနိုင်တာကြောင့် လောလောဆယ်မှာ ချန်ထားခဲ့ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “အစ်ကိုဟန်၊ ပူနေတဲ့အချိန်မှာ ဟင်းရည်ကို မြန်မြန်သောက်ပါ၊ အေးရင် အရသာမကောင်းဘူး။ “

 ဟန်အိုက်ကောက ဇွန်းကိုယူကာ အသံမထွက်ဘဲ ဟင်းတစ်အိုးလုံးကို အမြန်သောက်လိုက်သည်။ စုယွဲ့က သူ့အထဲက အသားကိုလည်း စားခိုင်းပြီး သူကလည်း နာခံခဲ့သည်။ 

 စုယွဲ့က သူမ အလွန်အမင်း တွေးတောနေသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရပြီး သူမ၏ စိတ်အခြေအနေများ ပြန်လည်ရွှင်လန်းလာပြန်သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက ဇွန်းကို ဟင်းချိုအိုးထဲထည့်ပြီး စုယွဲ့ အတွက် တောင်းထဲပြန်ထည့်ပေးကာ လမ်းလျှောက်တုတ်ကို ကိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ခဲ့သည်။ “ဟင်းအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ နောက်ကျနေပြီ၊ မြန်မြန်ပြန်ပြီး အနားယူသင့်တယ်။ မနက်ဖြန် စောစောထရဦးမှာမလား။”

 စုယွဲ့ ထွက်လာချိန်မှာ လီရှောင်ချင်းနဲ့ တခြားသူတွေကို သူမရဲ့အဝတ်အစားတွေလျှော်ဖို့ အပြင်ထွက်မယ်လို့ ပြောခဲ့သည်။ အခုက အချိန်တော်တော်ကြာသွားပြီ။ သူမပြန်မလာဘူးဆိုရင် သူတို့စိုးရိမ်နေလိမ့်မည်။ သူတို့ရှာတွေ့သွားရင် ကောင်းမှာမဟုတ်ဘူး။

 ဒါကြောင့် စုယွဲ့က ခြင်းတောင်းနဲ့ ထွက်သွားကာ လရောင်အောက်မှာ သူ့ကို နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။ “အစ်ကိုကြီး ဟန်၊ ကျွန်မ သွားပြီ။ အစ်ကို ပြန်သွားတဲ့အခါ သတိထားပါ”

 “ကောင်းပြီ။” ဟန်အိုက်ကောက အမှောင်ထဲတွင် လွင့်မျောနေသော သူမ၏ရုပ်သွင်ကို တိတ်တဆိတ်ကြည့်ရင်း ခြံဝင်းထဲသို့ လှမ်းဝင်ပြီး တံခါးကိုပိတ်သွားမှ သူ့တုတ်ဖြင့် ခြေလှမ်းတလှမ်းချင်း ထွက်သွားကာ ယခင်ကထက် ပိုမိုလှုပ်ရှားလာခဲ့သည်။ အချိန်တန်တော့ အိမ်သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လမ်းလျှောက်ပြန်ခဲ့သည်။

 ****

 နောက်တစ်နေ့တွင် စုယွဲ့သည် ခွင့်မတောင်းဝံ့ဘဲ အလုပ်သွားရန် စောစောထကာ လူတိုင်းနောက်ကို နာခံမှုဖြင့် လိုက်သွားခဲ့သည်။

 နွေရာသီသည် ဆောင်းဦးရာသီတစ်ခုလောက် အလုပ်များမနေဘဲ ဆောင်းဦးရာသီတွင် လယ်လုပ်ရသည့်အလုပ်မှာ အများဆုံးဖြစ်သည်။ စပါးရိတ်ပြီးသည့်နောက် ပဲမျိုးစုံရိတ်သိမ်းကာ ပြောင်းဖူးကိုချိုးရပြီး ယခုအချိန်သည် ကန်စွန်းဥများကို ရိတ်သိမ်းရမည့်အလှည့်ဖြစ်သည်။

 ဤကာလအတွင်း အဖွဲ့ဝင်များ၏ တာဝန်မှာ ကန်စွန်းဥများကို ရိတ်သိမ်းပြီးနောက် ကန်စွန်းဥများကို လှီးဖြတ်ကာ အခြောက်လှန်းပြီး ကန်စွန်းဥများကို သိမ်းဆည်းရမည်။ ကန်စွန်းဥခြောက်ကာ အသင်းဝင်များစွာ၏ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအတွက် အရေးကြီးသော ရိက္ခာများ ဖြစ်သည်။ ဆောင်းရာသီတွင် လူများစွာသည် ၎င်းတို့၏ ဗိုက်ပြည့်စေရန် ကန်စွန်းဥကို အားကိုးကြရသည်။

 စုယွဲ့က ရွှံ့နွံများဖြင့် စွန်းထင်းနေသေးသည့် ကန်စွန်းဥများကို မြင်သောအခါ သူမတွေးနေသည့်အရာမှာ ကန်စွန်းဥခြောက်မဟုတ်ပဲ အလွန်အရသာရှိသော ဟင်းတစ်ခွက်ပင်။ အဲ့ဒါက ကန်စွန်းဥယို ဖြစ်သည်။

 အဲ့ဒီဟင်းက အမျိုးသမီးနဲ့ ကလေးတော်တော်များများရဲ့ အကြိုက်ဆုံး ဟင်းပင်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စုယွဲ့ ကိုယ်တိုင်က အရမ်းကြိုက်သည်။ ကန်စွန်းဥတွေ စျေးကွက်ထဲ ရောက်တဲ့အခါ ကန်စွန်းဥယိုလုပ်ဖို့ ကန်စွန်းဥ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တွေ ဝယ်ပြီး အိမ်နီးနားချင်းတွေဆီ ဝေမျှလို့ရသည်။ အိမ်နီးနားချင်းတွေ အရသာရှိတယ် ပြောလိမ့်မာ်။

 ကန်စွန်းဥများ၏ အရသာကောင်းကို တွေးရင်း စုယွဲ့ပ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲ သရည်များယိုလာကာ ရုတ်တရက် စားချင်လာသည်။

 အစားအသောက်ကျွမ်းကျင်ပြီး ဟင်းချက်ကျွမ်းကျင်တဲ့ အစားအသောက်သမား တစ်ယောက်အနေနဲ့ သင်မကြောက်တဲ့ နောက်ဆုံးအချက်က လောဘကြီးလာတဲ့အခါ ခံတွင်းကိုကုသဖို့ အရသာရှိတဲ့အစားအစာကိုချက်ခြင်းလုပ်နိုင်သည်။

 စုယွဲ့က အလုပ်ပြီးတော် ကန်စွန်းဥယိုလုပ်ဖို့ စီစဉ်ခဲ့သည်။ အဲဒီ့နောက်တော့ အစ်မကျန်းက မနေ့က ကိတ်မုန့် ထပ်လုပ်ခိုင်းခဲ့တာကို သတိရမိတာကြောင့် ဆာလောင်မှုကို သက်သာစေဖို့ ဟန်မိသားစုမှာ ကိတ်မုန့်လုပ်ဖို့နဲ့ ကန်စွန်းဥယိုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

 အလုပ်ပြီးသောအခါ စုယွဲ့က ပညာတတ်လူငယ်များအိမ်သို့ ညစာစားရန် ပြန်လာခဲ့သည်။ သူမတို့ ထမင်းစားပြီးနောက် ဟန်မိသားစုသည်လည်း စားသောက်ပြီးသွားပြီဟု ခန့်မှန်းရသည်။ ထို့နောက် သူမသည် လီရှောင်ချင်းကို ဟန်မိသားစုဆီသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ဟန်မိသားစုက ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ခြံထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောရင်း ကလေးတွေ တော်တော်များများက အတူတူ ရူးသွပ်စွာ ဆော့ကစားနေကြသည်။

 ကလေးတွေ မျက်လုံးများက အထက်ဆုံးဖြစ်သည်။သူမကို ပထမဆုံးမြင်လိုက်ပြီးနောက် ပျောက်ဆုံးသွားသော ဆွေမျိုးများကို မြင်လိုက်ရသလိုမျိုး ရှေ့သို့ ပြေးလာကြသည်။ ဟန် တတိယ မိသားစုမှ မြောင်မြောင်သည် စုယွဲ့ ပေါင်ကို ပွေ့ဖက်ကာ မော့ကြည့်ရင်း မေးခဲ့သည်။ “အန်တီ ဒီနေ့ အရသာရှိတာ ရှိမှာလား”

 စုယွဲ့၊ ဒီကလေးက အခု သူမကို မြင်လိုက်တာနဲ့ အရသာရှိတာ တစ်ခုခုရှိမယ်ဆိုတာ သိတာလား။