အပိုင်း ၂၅

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၂၅ - သူမကို စောင့်ရှောက်ခြင်း။

 အဲဒီညက မိုးက ဆက်ရွာသည်။

 စုယွဲ့နဲ့ တခြားသူတွေဟာ ထောင့်မှာ တညလုံး မျက်စိမှိတ်နေကြပြီး မနက်မိုးလင်းလို့ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ချိန်မှာတော့ အပြင်မှာ မိုးတွေက တဖွဲဖွဲကျနေပြီး အိမ်က ငါးတွေ မွေးမြူနိုင်တဲ့ ရေကန်ကြီး ဖြစ်သွားသည်။

 ဝူချောင်းချောင်က စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ပြောခဲ့သည်။ “ငါတို့ ကောင်းကောင်းအိပ်နိုင်မယ် မထင်ဘူး”

 မြောင်လင်းကလည်း ပြောခဲ့သည်။ “ဒီအိမ်က နေလို့မရဘူးထင်တယ်။ ငါတို့ ဘယ်သွားရမှာလဲ” 

 စုယွဲ့ ခေါင်မိုးကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ မိုးသည်းထန်စွာရွာသွန်းမှုကြောင့် ခေါင်မိုးပေါ်ရှိ မြက်ပင်အချို့ မျောပါသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး အပြင်ဘက် ကောင်းကင်ကို တိုက်ရိုက်မြင်နေရသည်။ ဒီအချိန်က မိုးရွာနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ စိတ်ပူပင်မနေနိုင်တော့ပေ။ “မိုးရွာနေတော့ အိမ်ကိုမပြင်နိုင်ဘူး။ ဒီအတိုင်းစောင့်ရမှာလား”

 လီရှောင်ချင်းလည်း အိမ်အပြင်ဘက်ရှိ ရာသီဥတုကိုကြည့်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ဒီမိုးက အရမ်းသည်းနေတယ်။ နောက်နေ့ညထိ ဆက်ရွာနေဦးမယ့်ပုံပဲ။ ခဏတာ ရပ်မယ့်ပုံတောင်မပေါ်ဘူး။ ဒီအတိုင်းဆက်သွားရင် ငါတို့တွေ ဒုက္ခရောက်သွားလိမ့်မယ်။”

 သူတို့အားလုံး စာရင်းမရှိကြပေ။ မနေ့ က မြို့လေးမှာ စိတ်အားထက်သန်စွာနဲ့ စျေးသွားဖို့ပြောခဲ့ကြသည်။ အခု စျေးသွားဖို့နေနေသာသာ စကားတောင်ပြောဖို့ ခွန်အားမရှိတော့ဘူး။

 မြောင်လင်းက မျက်လုံးများ နီရဲလာကာ အိမ်လွမ်းသလို ခံစားနေရသည်။

 မီးဖိုချောင်ရှိ သက်ကယ်နှင့် ထင်းများသည် မိုးသည်းစွာ ရွာသွန်းသဖြင့် စတင်ချက်ပြုတ်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။ ဗိုက်ပြည့်စေရန် နံနက်စာ ချက်စားလိုသော အတွေးသည်လည်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ ယခုမူကား စားဖို့ အစားအစာတောင် မရှိပေ။ 

 ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ စုယွဲ့က အစားအသောက်မက်သူဖြစ်ပြီး လူတိုင်း ဗိုက်မဆာစေရန် လူတိုင်းကို ဝေငှပေးခဲ့ကာ သူမ သေတ္တာထဲတွင် အဆာပြေအစာများ မကြာခဏ ရှိနေသည်။

 မွန်းတည့်တွင် မိုးက ခဏရပ်သွားသော်လည်း စိုစွတ်နေသော အရာအားလုံးသည် ချက်ချင်း မခြောက်နိုင်ဘဲ မီးဖိုချောင်တွင် အသုံးမဝင်သေးပေ။ စုယွဲ့နဲ့ အခြားသူတို့သည် အဆာပြေ အစာများဖြင့် ဗိုက်ပြည့်သွားကြသည်။ စားပြီးသည်နှင့် တပ်မဟာသို့ သွားကြသည်။ တပ်မဟာဌာန အတွင်းရေးမှူးကို ရှာပြီး အိမ်ကို ပြင်ခိုင်းရမည်။ ခဏကြာမှာ မိုးရွာတော့မလားဆိုတာ မသိကြဘူး။

 မိုးရေကြောင့် လူပေါင်းများစွာ သွေးအန်နေကြသည်။

 စုယွဲ့က ဒီအတိုင်းသာ ဆက်သွားနေမယ်ဆိုရင် ဒီရုပ်ဆိုးဆိုးအိမ်လေးက အန္တရာယ်ဖြစ်နိုင်မယ်လို့ ခံစားမိသည်။ ရာသီဥတုကိုကြည့်လိုက်ရင် မိုးခြိမ်းသံလုံးဝမရှိပေမယ့် မိုးအဆက်မပြတ် ရွာမယံနေ့တွေလိုပဲ။ ဘယ်အချိန်နေထွက်မယ်ဆိုတာတော့ မသိချေ။ 

 စုယွဲ့က မတ်တပ်ထရပ်ပြီး လူအနည်းငယ်ကို ပြောခဲ့သည်။ “ကျွန်မတို့ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အဲဒါကို ပြောဖို့ တပ်မဟာဌာနကို သွားရမယ်။ တပ်မဟာကို ဖြေရှင်းခွင့်ပေးလိုက်မယ်”

 လူအများအပြားက သဘောတူကြပြီး တစ်ဦးစီသည် မိုးမစိုစေရန် ကိရိယာတခုကို ရှာကြပြီး ရွှံ့ရေပေါ်နင်းကာ တပ်မဟာဌာနချုပ်သို့ လျှောက်သွားကြသည်။

 တပ်မဟာအဝင်ဝကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တခြားဝင်းထဲမှာ နေထိုင်တဲ့ ပညာတတ်လူငယ် အများအပြားကို တွေ့လိုက်ရသည်။

 လီရှာင်ချင်းက ရှေ့ကို တိုးပြီး မေးခဲ့သည်။  “နင်တို့အားလုံး ဘာလို့ ဒီကို ရောက်နေတာလဲ”

 ကျောက်ကျန်းဝေလို့ အမည်ရတဲ့ ယောက်ျားလေး ပညာတတ်လူငယ်တစ်ဦးက ပြောခဲ့သည်။  “မိုးက မရပ်သေးဘူး။ အိမ်က ရေတွေပြည့်နေပြီး စိုစွတ်နေတော့ ထမင်းတောင် မချက်နိုင်တော့ဘူး။ ရာသီဥတုပေါ်က ဘယ်အချိန် ရပ်မယ်ဆိုတာလည်း မသိဘူး။ အဲဒီအိမ်မှာ မနေနိုင်တော့ဘူး။အခု ငါတို့က အဲဒါကို ဖြေရှင်းပေးခိုင်းဖို့ တပ်မဟာ ကေဒါတွေဆီ လာခဲ့တာ။ မင်းလည်း ဒီကိစ္စအတွက် လာခဲ့တာလား။”

 လီရှောင်ချင်းက ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။  “ဟုတ်တယ်၊ ငါတို့အိမ်မှာလည်း ဒီလိုပါပဲ။ ငါ ထမင်းနှစ်နပ်တောင် မချက်ထားဘူး။ ဒီအတိုင်းဆက်နေရင် ငါ ငတ်သေလိမ့်မယ်”

 ကျောက်ကျန်းဝေ - “ဒါဆို တပ်မဟာရဲ့ ကေဒါတွေကို တိုင်ပင်ပြီး ငါတို့အတွက် ဖြေရှင်းခိုင်းရအောင်။”

 လူတစ်စုက တပ်မဟာထဲကို ဝိုင်းအုံသွားကြသည်။ ထိပ်တန်း ပညာတတ်လူငယ် ဟူဟိုင်ပေါက ပါတီအတွင်းရေးမှူးကို ပြောခဲ့သည်။ “ပါတီအတွင်းရေးမှူး၊ ငါတို့ မီးဖိုချောင်က စိုစွတ်နေပြီး မြက်နဲ့ ထင်းတွေကို မီးရှို့လို့ မရဘူး။ ငါတို့ ထမင်း မစားရသေးဘူး။ ခေါင်မိုးပေါ်က မြက်တွေ အများကြီး မျောပါသွားပြီ။ အိပ်ရာတွေ စိုနေတော့ အိပ်လို့ မရဘူး။ ငါတို့အတွက် ဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းရှာရမယ်။”

 ဌာနခွဲအတွင်းရေးမှူး ဟန်ကျားယွီက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ဘာလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားရင်း ဆေးလိပ်သောက်နေခဲ့သည်။ ဒီမိုးက ခဏနဲ့ရပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ပညာတတ်လူငယ်တွေကို အိမ်ထဲမှာ အစာငတ်ပြီး သေစေတာ ဒါမှမဟုတ် မိုးရေထဲမှာ ထားလို့မရဘူး။

 အတွင်းရေးမှူးက မီးခိုးလုံးတွေကို မှုတ်ပြီး တပ်မဟာမှာရှိတဲ့ တခြားကေဒါတွေက ဘယ်လိုထင်လဲလို့ မေးခဲ့သည်။

 ဟန်ချင်းစုန့်က မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မနေ့ညက အိမ်ကို သွားကြည့်တယ်။ ပညာတတ်လူငယ်တွေက အိမ်ထဲမှာ တကယ်မနေနိုင်တော့ဘူး။ မိုးရွာတော့ ဘယ်အချိန်ပြိုကျမလဲ မသိသေးဘူး။ ပညာတတ်လူငယ်တွေကို တခြားနေရာတွေမှာ နေဖို့ စီစဉ်ရမှာပေါ့။ တတ်နိုင်သမျှ မိုးတိတ်တဲ့အထိစောင့်ပြီး ပညာတတ်လူငယ်တွေ အိမ်ကို ပြုပြင်ရမယ်။”

 ပါတီအတွင်းရေးမှူးက ခေါင်းကိုက်နေပြီး ဆံပင်တွေကျွတ်တာ ထိပ်ပြောင်တော့မည်။ “ဘယ်လိုစီစဉ်ရမလဲ။ လူတစ်ဒါဇင်လောက်ရှိတယ်။ တပ်မဟာက ဘယ်လို စီစဉ်နိုင်မလဲ။”

 ဟန်ချင်စုန့်က ဆက်ပြောခဲ့သည်။  “အကုန်လုံးအတွက်က နေရာ မရှိပါဘူး။ သူတို့ကို သီးခြားစီစဉ်ပေးလို့ ရတယ်။ အဖွဲ့ဝင်တွေက ပညာတတ်လူငယ်တွေကို ခေါ်ပြီး မိသားစုတစ်စုက တယောက်ကို လက်ခံနိင်တယ်။”

 အမျိုးသမီး ဒါရိုက်တာ ယန်ချွေ့ဟွာက လက်ခုပ်မတီးဘဲမနေနိုင်ခဲ့ပေ။ “တကယ်ကို ဒါက နည်းလမ်းကောင်းပဲ။ ကျွန်မတို့မှာ ပညာတတ်လူငယ်တွေ ရှိလာတဲ့အခါ ပညာတတ်လူငယ်တွေကို အသင်းဝင်တွေအိမ်မှာ မနေခိုင်းရဘူးလား။ အဖွဲ့ဝင်တွေရဲ့အိမ်က အခု ကျယ်ဝန်းခြင်းမရှိပေမယ့်၊ တစ်ယောက် ဒါမှမဟုတ် နှစ်ယောက်တော့ လက်ခံနိုင်သေးတယ်”

 ပါတီအတွင်းရေးမှူးက အနည်းငယ် ချီတုံချတုံဖြစ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ဒီနည်းက ကောင်းပေမယ့် အဖွဲ့ဝင်တွေက မပျော်လောက်ဘူး။ အခုချိန်မှာ ဘယ်သူ့ အိမ်ကမှ မကျယ်ဘူး။ တချို့မိသားစုတွေက အခန်းထဲမှာ အတူအိပ်ကြတယ်။ ပြင်ပလူကို ထည့်ပေးလိုက်တာက....။”

 ပါတီအတွင်းရေးမှူးကလည်း အမှန်အတိုင်းပြောနေတာ။ အခုချိန်မှာ မိသားစုတိုင်း အိမ်သေးသေးနဲ့ လူဦးရေများသည်။ တချို့ကျတော့လည်း ကလေးပိုမွေးပြီး ကလေးတစ်ဒါဇင်လောက်ရှိကြသည်။ သူတို့နေဖို့အိမ်က မလောက်ဘူး။ ပညာတတ်လူငယ်များကို လက်ခံလိုစိတ်မရှိသောကြောင့် ပညာတက် လူငယ်နေရာကို တည်ဆောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

 ဟန်ချင်းစုန့်က တံခါးဘေးတွင်ရပ်နေသော စုယွဲ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်လုံးများက နက်နဲသွားကာ ပြောခဲ့သည်။ “ အသံချဲ့စက်ဖွင့်ခြင်းရဲ့ နိယာမအရ ဆန္ဒအလျောက်လုပ်ရအောင်။ ပညာတတ်လူငယ်ကို လက်ခံလိုသူတိုင်း တပ်မဟာဌာနကို လာပြီး တစ်ခုခုပြောလို့ရတယ်။ ပညာတတ်လူငယ်တွေကို ဘယ်သူမှ လက်မခံရင် အဲဒါကို စီစဉ်ဖို့ တခြားနည်းလမ်း ရှာကြည့်ရအောင်။”

 ကေဒါအများအပြားက ၎င်းကို စဉ်းစားကြပြီး၊ ဤနည်းလမ်းသာလျှင် ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ထင်ရသည်။

 ထို့ကြောင့် မွန်းတည့်အချိန်၌ တပ်မဟာဌာနချုပ်၏ ချိုကြီးက မြည်လာပြီး ဟန်ကျားယွီမှ ကြေငြာခဲ့သည်။ “အဖွဲ့ဝင်များ သတိထားကြပါ။ မိုးရွာနေတာကြောင့် ပညာတတ်လူငယ်များ၏ အိမ်က ပေါက်သွားပြီး မနေနိုင်တော့ဘူး။ ကျွန်ုပ်တို့ အဖွဲ့ဝင်တွေက ပညာတတ်လူငယ်တွေကို လက်ခံနိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်တယ်။ အိမ် ကျယ်ဝန်းသော မိသားစုများက ပညာတတ်လူငယ် တစ်ယောက်၊ နှစ်ယောက်ကို ခဏတာနေထိုင်ရန် လက်ခံကြပြီး ပညာတက် လူငယ်တွေရဲ့အိမ် ပြုပြင်ပြီးတဲ့အထိ စောင့်ဆိုင်းနိုင်မယ် ထင်ပါတယ်။  လက်ခံလိုတဲ့ အဖွဲ့ဝင်တွေ ကျေးဇူးပြုပြီး တပ်မဟာကို လာခဲ့ပါ။”

 ဟန်ကျားယွီက အသံချဲ့စက်ထဲမှာ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ပြောခဲ့ပြီး တပ်မဟာထဲက လူတိုင်းကြားကြသည်။

 ဟန်မိသားစုသည် နေ့လယ်စာစားနေပြီး ပြောသည်ကိုကြားသောအခါ အံ့ဩသွားကြသည်။ ဟန်လောင်စန်းက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ “မိုးကနောက်နေ့ညထိ ရပ်မယ် မထင်ဘူး။ ဒါကိုကြည့်ပါ၊ ဘုရားသခင်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကို ခွင့်မပြုဘူး။ ပညာတတ်လူငယ်တွေရဲ့ အိမ်က ယိုယွင်းနေပြီ။ မိုးရွာရင် လူတွေနေလို့မရဘူး၊ မီးမွှေးရခက်တာတော့ အမှန်ပါပဲ” 

 အဘွားကြီး ဟန်က စုယွဲ့ကို တွေးပြီး စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ချက်ချင်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။

 ဟန်၏ဒုတိယချွေးမက စုယွဲ့ကို တွေးမိပြီး ပြောခဲ့သည်။  “အမေ၊ ပညာတတ်လူငယ် စုက နေစရာနေရာ မရှိရဘူး ပညာတတ်လူငယ် စုကို အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ကျွန်မတို့နဲ့ အတူနေဖို့ ခေါ်မလား။ နောက်တစ်ခုက သူတို့မိသားစုအတွက်လည်း ကောင်းတယ်။”

 ဟန်လောင်စန်းက ထိုစကားကို ကြားသောအခါ ရယ်မော်လိုက်သည်။  “ဒုတိယမရီး၊ ပညာတတ် လူငယ်စုအတွက် စိတ်မပူပါနဲ့။ ပညာတတ်လူငယ် စုအတွက် စိတ်ပူနေသူ တစ်ယောက်ရှိလိမ့်မယ်” 

 အဘွားကြီး ဟန်က သူဘာကိုဆိုလိုသည်ကို နားမလည်သောကြောင့် မေးလိုက်သည်။

 ဟန်လောင်စန်းက ပြောလိုက်သည်။  “ဟန်ချင်းစုန့်က ပညာတက် လူငယ်စုကို သဘောကျနေတယ်။ မနေ့ညက သူက ပညာတက်လူငယ်စုကို ဂရုစိုက်နေပြီး ပညာတက်လူငယ်စုကို သူ့အိမ်သွားပြီး သူ့အမေနဲ့ အိပ်ခိုင်းတယ်။”

 ဟန် တတိယ ဇနီးက ချက်ချင်းစိတ်ဝင်စားလာပြီး မေးခဲ့သည်။”ဒါကဘာလဲ၊ ငါတို့အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က ပညာတက်လူငယ်စုကို တကယ်ကြိုက်တာလား”

 ဟန်လောင်စန်း - “ ဒီတစ်ခါ အဖွဲ့ဝင်တွေကို ပညာတတ်လူငယ်တွေကို လက်ခံခွင့်ပေးလိုက်တော့ ဟန်ချင်းစုန့်စိတ်ထဲ ပျော်နေမယ့်ပုံရတယ်။ ပညာတက် လူငယ်စုကို သူ့အိမ်မှာ နေခွင့်ပေးမှာ သေချာတယ်။ သူ့အိမ်က အုတ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အိမ်က တော်တော်ကျယ်တယ်။ ဒါက ကျွန်တော်တို့ တပ်မဟာရဲ့ အကောင်းဆုံးတွေထဲက တစ်ခုမို့ ပညာတတ်လူငယ် စုက နေဖို့ ဆန္ဒရှိမှာ သေချာတယ်။”

 ဟန် တတိယ ဇနီးက လက်ခုတ်တီးကာ ရယ်ခဲ့သည်။ “ဒါဆို ဒါက အခွင့်အရေးပဲ။ ပညာတက် လူငယ်စုက ကပ္ပတိန်အိမ်မှာနေမှာလား ဒီမှာနေမှာလား? ပညာတတ်လူငယ်ဘ၀ကို ပြန်သွားစရာ မလိုတော့ဘူး။ တိုက်ရိုက်ပဲ ကပ္ပတိန် မိန်းမ ဖြစ်သွားမှာလား။”

 ဟန်လောင်စန်းက ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒါက အရမ်းဖြစ်နိုင်မယ်ထင်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်က တစ်မိုးအောက်မှာ နေထိုင်ပြီး နေ့တိုင်း အချင်းချင်း ထိတွေ့ကြရမှာ။ ဟန်ချင်းစုန့်ကို ပညာတက် လူငယ်စုက ဘယ်လောက်ပဲ ဂရုမစိုက်နေပါစေ ပိုယဉ်ကျေးတဲ့သူကို လူတွေက နှိမ့်ချဖို့ မလွယ်ဘူး”

 နှစ်ယောက်သားက ဟန်အိုက်ကော၏ မျက်နှာကို လုံးဝမသိလိုက်ဘဲ ပျော်ရွှင်စွာ စကားပြောနေကြသည်။

 အဘွားကြီး ဟန်က ဒေါသတကြီးနဲ့ စားပွဲကို ရိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ဘယ်လို အဓိပ္ပါယ်မရှိတာလဲ။ ငါ ဒီပါးစပ်နှစ်ခုကို ချုပ်ရမှာလား ဒါမှမဟုတ်ရင် နင်တို့ တစ်နေ့လုံး ရူးသွားလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တယ်။ ပညာတက် လူငယ်စုပ အိမ်ထောင်မပြုသေးဘူး။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဂုဏ်သတင်းကို နင်ကို ပျက်စီးစေနိုင်ချင်တာလား?”

 ဟန် တတိယ ဇနီးက ခေါင်းကို ငုံ့ထားကာ အနည်းငယ် စိတ်ဆိုးစွာဖြင့် ရှင်းပြခဲ့သည်။ - “အမေ၊ ပညာတက်လူငယ်စု ရဲ့ဂုဏ်သိက္ခာကို မထိခိုက်စေပါဘူး။ အပြင်သွားရင် အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ စကား မပြောဘူး၊ အိမ်မှာပဲ စကားပြောတာ။”

 ဟန်လောင်စန်းက သူ့အမေက ဇီဇာကြောင်လွန်းတယ်ထင်ခဲ့သည်။  “အမေ၊ ကျွန်တော်တို့က ကြင်နာပါတယ်။ ပညာတက် လူငယ်စုက အဆုံးမှာ ဟန်ချင်းစုန့်နဲ့ တကယ်ပဲ တွဲဖြစ်နိုင်တယ်။ ဟန်ချင်းစုန့်က ကဏ္ဍပေါင်းစုံမှာ မဆိုးပါဘူး။ သူက ပညာတက် လူငယ်စုကို သဘောကျတယ်။ လူနှစ်ယောက်လုံးက အရမ်းကောင်းတယ်။ အဆင်မပြေဘူးလား။”

 “ကောင်းတယ်၊ ဘာကောင်းတာလဲ!” အဘွားကြီး ဟန်က ဒေါသအရမ်းထွက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ ပညာတက်လူငယ်စုက တခြားသူနဲ့ အတူရှိချင်တာ သူမရဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ။ ဒါကြောင့် ဒီမှာ မင်းနဲ့အတူ အလုပ်လုပ်ဖို့ မလိုအပ်ဘူး။ မင်းအားလပ်ချိန်မှာ အားလုံးကို လုပ်နိုင်တယ်။ ဘာမှလုပ်စရာမရှိရင် ငါ့အတွက် အလုပ်သွားလုပ်။”

 ဟန် တတိယနှင့် ဇနီးသည် သူ့အမေ၏ ဒေါသက နားမလည်နိုင်ဟု ခံစားမိသော်လည်း အပိုစကား မပြောဝံ့ဘဲ ၎င်းတို့၏ အစားအစာကို နာခံစွာ စားသောက်ခဲ့ကြသည်။

 ဟန် ဒုတိယချွေးမက မစ္စစ်ဟန်၏ မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး အစမ်းသဘော မေးခဲ့သည်။ “အမေ၊ ငါတို့ တစ်ခုခု ပြောဖို့ တပ်မဟာကို သွားရမှာလား။ ပညာတက် လူငယ် အကြောင်း မပြောရင် ကျွန်မတို့မိသားစုက မကြင်နာတက်ဘူးလို့ ခံစားရမှာလား။”

 အဘွားကြီး ဟန်က ခေါင်းမော့ကာ တိတ်ဆိတ်နေသော ဟန်အိုက်ကောကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲကနေ နှာခေါင်းရှုံ့ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ခေါ်တာ ရပ်လိုက်ပါ။ ရှောင်စုက အရမ်းလှပြီး အရည်အချင်းရှိတဲ့သူ။ သူမကို ခေါ်ချင်တဲ့ သူတစ်ယောက်ရှိလိမ့်မယ်။ ကလေး ဟန်ချင်းစုန့်လဲ ဖြစ်နိုင်တယ်။အဲ့ဒါက မှန်တယ်ဆိုရင် တခြားသူတွေရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို အနှောင့်အယှက် မပေးနိုင်ဘူး။ မဟုတ်ဘူး၊ ဟန်ချင်းစုန့်နဲ့ ရှောင်စုက အရမ်းကောင်းတယ်။”

 မစ္စ ဟန်ကို ဟန်လောင်စန်းတို့က စိုက်ကြည့်နေသည်။ ‘အမေ၊ ကျွန်တော်တို့ကို အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ စကားတွေ ပြောခွင့်မပေးဘူးမလား။ အမေက ဘာလို့ ထပ်ပြောနေတာလဲ။’ 

 အပြင်ဘက်တွင် မိုးသည်းစွာရွာနေသဖြင့် အလုပ်သွားစရာမလိုတော့ဘဲ အဖွဲ့ဝင်များသည် အိမ်တွင်သာနေထိုင်ကြသည်။ အမျိုးသားများသည် လယ်ယာသုံးကိရိယာများကို ပြုပြင်ကြပြီး အိမ်တွင် ခြင်းများကို ပြုပြင်ကြပြီး အမျိုးသမီးများက စုတ်ပြဲနေသောအဝတ်များကို အပ်ချုပ်ရန် ထုတ်ယူကြသည်။

 ဟန်အိုက်ကောပ မိသားစု၏တူများနှင့် တူမများကို အိမ်ထဲတွင် ဆော့ကစားရန် ခေါ်သွားသော်လည်း ခဏတာ ကစားပြီးနောက်တွင် သူသည် ငြီးငွေ့လာပြီး အိမ်ထဲတွင် မနေနိုင်တော့သဖြင့် အဝတ်အစားများကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဝတ်ကာ လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့သည်။

 သူသည် တပ်မဟာဌာနချုပ်ပြောခဲ့သည့်စကားကို သတိရကာ စုယွဲ့ကို စိတ်ထဲတွင် တွေးမိပြီး ပညာတတ်လူငယ်များကို လက်ခံလိုသည့်ဆန္ဒကို သိရှိရန် တပ်မဟာဌာနချုပ်သို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။

 တပ်မဟာဌာနချုပ်ကို ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ဟန်ချင်းစုန့်က ပါတီအတွင်းရေးမှူးကို ပညာတတ်လူငယ်တွေ လက်ခံရေးအကြောင်း ပြောနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တံခါးဝမှာသာ ဟန်ချင်းစုန့် ပြောတာကို နားထောင်ခဲ့သည်။ - “ကျွန်တော့်အိမ်လည်း ကျယ်တယ်၊ အမေက တစ်ယောက်တည်းအိပ်တယ်။ အိမ်က အမျိုးသမီး ပညာတတ်လူငယ်တစ်ယောက်ကို ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ အမေက ပညာတတ်လူငယ် စုကို သဘောကျတယ်။ ပညာတတ်လူငယ် စုကို ကျွန်တော့်အိမ်ကို လာခွင့်ပေးမယ်ထင်တယ်။”

 အခြားကေဒါအများအပြားက ဟန်ချင်းစုန့်ကို အသိဥာဏ်မြင့်မားသည်ဟု ခံစားမိကြပြီး ပညာတတ်လူငယ်များ၏ ပြဿနာကိုဖြေရှင်းရာတွင် ဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုကာ စံနမူနာယူစေသောကြောင့် ချီးကျူးကြကာ၊ သူ၏အဆိုပြုချက်ကို လုံးဝကန့်ကွက်မည်မဟုတ်ကြောင်းနှင့် ပြောခဲ့ကြသည်။ သူနှင့်ပညာတက်လူငယ်စု၏ အမည်များကို အတူတကွ မှတ်တမ်းတင်ခဲ့သည်။

 ယန်ချွေ့ဟွာက ပြောခဲ့သည်။ “ပညာတတ်လူငယ်တွေကို လက်ခံဖို့ တခြားတစ်ယောက်လာမလား ငါကြည့်မယ်။ မှောင်လာတဲ့အခါ ပညာတတ်လူငယ်တွေကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အကြောင်းကြားမယ်။ တစ်ယောက်ယောက်က လက်ခံရင် သူတို့ကို ပြောင်းရွှေ့ခွင့်ပေးလိုက်ပါ။ ချင်းစုန့်၊ မင်းမိသားစုက ဆုံးဖြတ်တဲ့အတွက်၊ စုယွဲ့ကိုလက်ခံပါ။ ဒါဆို မင်း သူမကို အခုပဲ ကြိုပြီး အကြောင်းကြားနိုင်ပြီး ညမှောင်ပြီးရင် ရွှေ့စရာတွေ အဆင်မပြေတာကို သက်သာစေဖို့အတွက် သူမကို မင်းအိမ်ဆီ ကြိုပြီးရွှေ့ခိုင်းလိုက်ပါ။”

 ဟန်ချင်းစုန့်က အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပေမယ့် စုယွဲ့ရဲ့ စရိုက်ကို တွေးနေရင်း ပြောခဲ့သည်။ “ကျွန်တော် အထူးမဖြစ်ချင်တော့ဘူး။ ဒါရိုက်တာယန်နဲ့ အတူတူ ပြောပြလို့ရမလား” 

 ယန်ချွေ့ဟွာက ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒါလည်း အဆင်ပြေပါတယ်။”

 ဒါကိုကြားတော့ ဟန်အိုက်မင်က စိတ်ဆိုးပြီး ပါးစပ်ဟပြီး လှည့်ထွက်ကာ လမ်းမလျှောက်ချင်ဘဲ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်မင်၏ ဒုတိယမရီးသည် ဟန်အိုက်မင်က အသက်မဲ့ပုံနဲ့  အိမ်ပြန်လာသည်ကိုတွေ့တော့ သူမမတတ်နိုင်ဘဲ မေးခဲ့သည်။ “စတုတ္ထလေး၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။အပြင်ထွက်ပြီးတော့ ဘာလို့မပျော်တာလဲ။”

 ဟန်အိုက်မင်က မှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့ပြောခဲ့သည်။ - “ကျွန်တော် တပ်မဟာဌာနကို အခုပဲ သွားခဲ့တယ်။ ကပ္ပတိန်က အစ်မစုယွဲ့ကို တကယ်ခေါ်ချင်တာ ကြားခဲ့တယ်။ အစ်မ စုယွဲ့က ဒီည သူ့အိမ်ပြောင်းမယ်။ ကျွန်တော်လိုချင်တာ အစ်မစုယွဲ့ ကျွန်တော်တို့အိမ်မှာနေဖို့..”

 ဟန် ဒုတိယချွေးမဖြစ်သူက ချော့ခဲ့သည်။ “စိတ်မဆိုးပါနဲ့။ ကပ္ပတိန်က မင်းရဲ့အစ်မ စုယွဲ့ကို စိတ်ဝင်စားတယ်။ သူ့အိမ်သွားရင် မင်း အစ်မ စုယွဲ့ကို   ကောင်းကောင်းဆက်ဆံလိမ့်မယ်။ “

 ဟန်အိုက်မင်က ခေါင်းငုံ့သွားပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒါဆို အစ်မစုယွဲ့က နောင်တစ်ချိန်မှာ ကပ္ပတိန်ရဲ့ ဇနီးဖြစ်လာရင် ကျွန်တော်ကို ဘယ်တော့မှ မုန့်ရောင်းဖို့ မတောင်းဆိုတော့ဘူးလား “

 ဟန်အိုက်မင်က စုယွဲ့ကို ပိုက်ဆံအတွက် မဟုတ်ဘဲ အရမ်းချစ်သည်။ သူက ပစ္စည်းတွေရောင်းရတာကို နှစ်သက်ပေမဲ့ နောင်မှာ မြို့ထဲကို ဘယ်တော့မှ သွားမရောင်းရတော့ဘူးလို့ တွေးမိတဲ့အခါ ဝမ်းနည်းသလို ခံစားရသည်။

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေခဲ့သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ပညာတက် လူငယ်စုသာ ကပ္ပတိန်နှင့် တကယ်တွဲပါက၊ သူမနဲ့တွဲလုပ်ဖို့ ကပ္ပတိန်မိသားစုထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို သူသေချာပေါက် ရှာတွေ့လိမ့်မည်။ သေချာပေါက် သူမတို့အလှည့်မဟုတ်တော့ဘူး။

 ခေါင်းငုံ့ကာ ခြင်းကို တိတ်တဆိတ် ယက်နေသော ဟန်အိုက်ကောက ရုတ်တရက် တုန်လှုပ်သွားပြီး ဝါးက သူ့လက်ချောင်းကို ခိုင်းမိသွားကာ သွေးများ ချက်ချင်း ထွက်ကျလာသော်လည်း နာကျင်မှု လုံးဝ မခံစားရပေ။ အိမ်အပြင်ကို ကြောင်တောင်တောင် ငေးကြည့်နေမိသည်။

 သူမ ဟန်ချင်းစုန့်ရဲ့အိမ်မှာနေမှာလား။ အနာဂတ်မှာ ဟန်ချင်းစုန့်နဲ့ အတူ စားသောက်ပြီး အလုပ်လုပ်မှာလား။ဟန်ချင်းစုန့်ကို အရသာရှိတာတွေ လုပ်ပေးမှာလား။ သူမ ဟန်ချင်းစုန့်ကို ချိုသာစွာ ပြုံးပြမှာလား။

 ဟုတ်တယ်၊ သူမသာ ဟန်ချင်းစုန့်ကို တကယ်နှစ်သက်ပြီး လက်ထပ်ရင်၊ သူတို့က အနာဂတ်မှာ အကြင်လင်မယားဖြစ်သွားလိမ့်မည်။ သူမက သူ့ကို ချိုချိုသာသာပြုံးပြပြီး သူ့အတွက် စားစရာတွေလုပ်ပေးမယ်၊ သူ့အတွက် မီးထွန်းထားမယ်၊ အိမ်ပြန်လာမယ့် သူကို စောင့်မယ်။ အေးတဲ့ညမှာ သူမက သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ဖက်ခံနေရမယ်...

 ဟန်အိုက်ကောက ၎င်းကို မစဉ်းစားနိုင်တော့ပေ။ သူ့ရင်ဘတ် တည့်တည့်ကို ထိုးထားသော ဓားတစ်ချောင်းရှိပုံရပြီး အသက်ရှုမဝအောင် နာကျင်စေသည်။

 သူက ကြောင်သူတော် တစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့သည်။ သူမကို ဆွဲမချနိုင်ဘဲ သူမကို ဒုက္ခမပေးနိုင်ကြောင်း အပေါ်ယံတွင် ပြောခဲ့သည်။ သူမကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရန် ပိုကောင်းတဲ့လူကို ရှာတွေ့နိုင်မည်ဟု သူမျှော်လင့်ထားသော်လည်း သူမအကြောင်းကို စိတ်ထဲ တွေးတောနေဆဲဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်လုံး သူမကို ပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီး သူမနဲ့ အတူရှိချင်နေခဲ့သည်။ သူမက တခြားသူတွေနဲ့ အတူရှိနေနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကို ကြားလိုက်ရတော့ သူ မနာလိုဖြစ်လွန်းလို့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး သူမကို ချက်ချင်း ပြန်ဆွဲခေါ်ချင်ခဲ့သည်။

 သူမ အခြားအမျိုးသားများနှင့် ခဏတာ နေတာကို သူတစ်ကယ် သည်းမခံနိုင်ဘူး။

တခြားသူနဲ့ တကယ်လက်ထပ်ရင် ဘာဖြစ်သွားမလဲ။ သူသည် တစ်သက်လုံး မှောင်မိုက်သောနေရာတွင် ပုန်းအောင်းနေနိုင်သည်။ သူမကို ချောင်းကြည့်ကာ သူ့အကြောင်းတွေးကာ သူမကို ပြန်မခေါ်သွားစေရန် သူ့နှလုံးသားထဲတွင် နာကျင်စွာ တွန်းလှန်နေနိုင်သည်။ တစ်နေ့ကျရင်တော့ သူ သည်းခံနိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး။

သူ့နှလုံးသည် နာကျင်ကိုက်ခဲနေပြီး စုယွဲ့ပြောသော ခြေထောက်များကို ကုသရန် ဆေးညွှန်းကို မစဉ်းစားဘဲမနေနိုင်ခဲ့ပေ။ အဲဒီလိုဆေးစာရှိရင်၊ သူ့ခြေထောက်တွေကို တကယ်ကုပေးနိုင်ရင် သူနဲ့သူမ အတူတူရှိနိုင်မလား။ တခြားယောက်ျားတွေက သူမကို ခေါ်သွားတာကို စောင့်ကြည့်နေစရာ မလိုတော့ဘူးလား။

 ယခုအချိန်တွင် ဟန်အိုက်ကောက ဆေးစားအတွက် ခိုင်မာသောမျှော်လင့်ချက်ရှိလာသည်။ သူသည် ဆေးစာရှာနေသရွေ့ သူမနှင့်အတူရှိနေနိုင်ပြီး သူမကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

 ‘ဆေးစာရှာတော့မယ်၊ သူဆေးစာရှာရမယ်။’

 ဒါပေမယ့် အဲဒီမတိုင်ခင်မှာ သူတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်စွာ သူမကို သူ့ဘေးမှာ ထားထားရမှာဖြစ်ပြီး ဘယ်သူမှ သူမကို ယူသွားခွင်မပေးနိုင်ချေ။

 ဟန်အိုက်ကောက မတ်တပ်ထရပ်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ကိုင်လိုက်ကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခြုံပြီး မိုးသည်းထန်စွာ ရွာချနေချိန် ချိုင်းထောက်နဲ့ ပြေးထွက်သွားသည်။

 သူ့လုပ်ရပ်ကြောင့် မိသားစုက အံ့အားသင့်သွားပြီး ပြေးခဲ့သည်။ “အစ်ကိုကြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ။ မိုးရွာနေတယ်။ အန္တရာယ်များတယ်!”

 ဟန်အိုက်ကောက ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ပြေးသွားတာကို မြင်လိုက်ရတော့ ဟန်လောင်အာ့က စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ သူ့ဘောင်းဘီကို အမြန်လိပ်လိုက်ပြီး မိုးရေထဲ အပြေးအလွှား သွားတော့မှာပေမယ့် အဘွားကြီး ဟန်က သူ့ကို တားခဲ့သည်။ “မင်း အစ်ကိုကြီး တစ်ယောက်တည်း ထားလိုက်ပါ။ သူ့ကို လွှတ်ထားလိုက်။ ”

 လူတိုင်းက အဘွားကြီး ဟန်ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်နေကြသော်လည်း အဘွားအိုက ပြုံးပြီး စကားမပြောတော့ဘဲ အားလုံးကို ကိုယ့်ကိစ္စနဲ့ကိုယ် အလုပ်ရှုပ်စေခဲ့သည်။