အပိုင်း ၄၈

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၄၈ - ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျလုနီးပါး

 ဟန်အိုက်မင်ပါ ရေတွက်ကြည့်ရင် မိသားစုမှာ စုစုပေါင်း ကလေးငါးယောက်ရှိသည်။ အကြီး နှစ်ယောက်က ကျောင်းလွယ်အိတ်တွေ ရကြတာကြောင့် ကျန်တဲ့ သုံးယောက်က လောဘကြီးကြတယ်။ ကျောင်းလွယ်အိတ်တွေ မလိုအပ်ပေမယ့် ကောင်းတဲ့အရာလို့ပဲ ထင်နေကြသည်။ မရှိရင် မပျော်တတ်ကြတာ သဘာဝပဲ။

 အခုခေတ် အထည်တွေက တန်ဖိုးကြီးကြသည်။ ငါတို့ဝတ်တဲ့အဝတ်တွေက စုတ်ပြဲနေပြီးသတ်၊ ချုပ်လိုက်၊ ဖာလိုက်၊ ချုပ်လိုက်ဝတ်ကြရသည်။ ကလေးများစွာရှိသော မိသားစုများတွင် ကလေးအကြီးဆုံးသည် အကြီးဆုံးအဝတ် ဝတ်ဆင်ကြပြီး ဒုတိယကလေးက ကလေးအကြီးဆုံးရဲ့ အဝတ်ကို ဝတ်ဆင်ကြသည်။ အတိုချုပ်ပြောရရင် အထည်တွေက အဖိုးတန်လို့ ရဖို့ခက်တယ်။ယခု အသစ်စက်စက် အထည်တစ်ထည်ကို ကျောင်းလွယ်အိတ်အဖြစ် ကြည့်ကောင်းစွာ  ရှိနေသည်ကို မြင်ယောင်ကြည့်နိုင်သည်။ လောဘကြီးတာက ကလေးတွေရယ်လို့ မဟုတ်ဘူး။ ဟန်ဒုတိယချွေးမနဲ့ ဟန်တတိယချွေးမတို့ပင် လောဘကြီးကြသည်။

 အဘွားအို၏ ကြိမ်းမောင်းမှုကို မကြောက်ဘဲ ဟန် ဒုတိယဇနီးသည် ကြာပန်းလေး၏ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ချွတ်ပြီး ရှောင်လိန်ကို ၀တ်စုံအသစ် ပေးလိုသည်။ကြာပန်းက သူမအမေရဲ့ အတွေးတွေကို သိသည်။ထို့ကြောင့် မနက်တိုင်း အိပ်ရာက နိုးလာတာနဲ့ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုလွယ်ကာ ညဘက်တွင် သူ့အမေက ယူသွားမှာကို ကြောက်သဖြင့် ဖက်လျက် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။

 ဟန် တတိယ ချွေးမက စုယွဲ့သည် အလုပ်များ လုပ်ဆောင်ချိန်၌ အလွန်ဂရုမစိုက်ကြောင်း ခံစားရသည်။ မိသားစုတွင် ကလေးများစွာရှိပေမယ့် စတုတ္ထလေးနဲ့ ကြာပန်းလေးအတွက်သာ ပြုလုပ်ပေးပြီး အခြားကလေးများ၌မရှိပေ။တတိယမိသားစု၌ ကလေးတစ်ယောက်သာရှိသည်။ဒါက မညီမညာတဲ့ ရေပန်းကန် မဟုတ်ဘူးလား? နင်ဒီလိုလုပ်ခဲ့တာလား။

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်မင်နဲ့ ကြာပန်းတို့ကို စာသင်နေချိန်၌ ဟန်တတိယ ချွေးမသည် စားပွဲပေါ်ရှိ ဟန်အိုက်မင်နဲ့ ကြာပန်းလေးရဲ့ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို တို့ထိကာ ဆန်းသစ်သလို ဟန်ဆောင်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ကလေးရဲ့အဒေါ်က ရက်ရောပြီး ကလေးတွေအတွက် ကျောင်းလွယ်အိတ်တွေ လုပ်ချင်စိတ်ရှိတယ်။ ဒေါ်လေး ငါ့မိသားစုအတွက် ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ဘယ်တော့လုပ်မှာလဲ? မြောင်မြောင်က သူ့ ဦးလေးနဲ့  အစ်မကြီးတို့ကို မနာလိုဘူး။ သူ့အိပ်မက်ထဲထိ ကျောင်းလွယ်အိတ် လိုချင်နေတယ်”

 စုယွဲ့က ရယ်မောပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ကျောင်းလွယ်အိတ်လိုချင်ရင် အိုက်မင်နဲ့ ကြာပန်းလေးတို့လို အတန်းထဲက စကားကို ရိုးရိုးသားသား နားထောင်ရမယ်။ ဒါမှမဟုတ် မြောင်မြောင်ကို အတန်းထဲ စာသင်ခွင့်ပြုလိုက်လို့ရတယ်။”

ဟန် တတိယဇနီးက သူမ၏ မြောင်မြောင်က လုံးဝမထိုင်နိုင်သည်ကို သဘာဝကျကျသိသည်။ သူ့ကို အတန်းထဲ လွှတ်လိုက်တာက သူ့ကို သတ်သလိုမျိုးပဲ။ ဒါပေမယ့် သူမ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို တကယ်လိုချင်နေလို့ ပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ မြောင်မြောင် မင်းဆီက ပညာတွေ သင်ယူဖို့ ငါ ယောက်မနောက်ကို လိုက်ခိုင်းမယ်။မင်း သူ့ကို ကျောင်းလွယ်အိတ် အရင်လုပ်ပေ။ ဒါဆို ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ကျောင်းယူသွားလို့ရတယ်။”

 စုယွဲ့က သူမ နှလုံးသားထဲ၌ နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။ သူမ က အရူးမလို့လား။ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို အရင်လုပ်ရအောင်။  မြောင်မြောင် စာမသင်ရင်တောင် ဂရုမစိုက်ဘူး။

 “တတိယ ယောက်မ၊ မြောင်မြောင် စာကျက်နိုင်မလားဆိုတာ ကြည့်ရမယ်။ နင် သူ့ကို ငါနဲ့ သုံးရက်လောက် အရင် စာသင်ခိုင်း။ ဆက်နေနိုင်ရင် သူ့ကို ကျောင်းလွယ်အိတ် ပေးမယ်။”

 တတိယဇနီး ဟန်က ဒါကိုမြင်လိုက်သောအခါတွင် သူမမျက်နှာပေါ်မှ အပြုံးက တင်းမာသွားပြီး မြောင်မြောင်က သုံးရက်ကြာ စာကျက်ခိုင်းရန် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။  သုံးရက်ကြာအောင် ခံနိုင်ရည်ရှိလျှင် ကျောင်းလွယ်အိတ်က သူရလိမ့်မည်။

 ထို့ကြောင့် သူမသည် မြောင်မြောင်ကို ပွေ့ဖက်ကာ သူ့ကိုပြောခဲ့သည်။  “အနာဂတ်မှာ မင်းအဒေါ်နဲ့ စာကျက်ချေ။ ပြီးရင် အဒေါ့်ကို မင်းအတွက် ကျောင်းလွယ်အိတ်လုပ်ခိုင်းမယ်” 

 မြောင်မြောင်က ချက်ခြင်းရပ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “အမေ၊ ကျွန်တော် မလုပ်ဘူး၊ စာကျက်ရတာ ပျင်းတယ်။ အပြင်ထွက်ကစားချင်တယ်! အမေ၊ စာကျက်တဲ့သူတွေက အရူးကြီးတွေလို့ မပြောဘူးလား။”

 တတိယ ဇနီးသည်၏ မျက်နှာ တင်းမာသွားကာ ရှက်ရွံ့ သွားသည်။ ဒေါသတကြီး ခွေးခြေပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ပြောခဲ့သည်။  “ဘယ်လို အဓိပ္ပါယ်မရှိတာလဲ။ အမေ ဘယ်တုန်းက ပြောလို့လဲ။ စာကျက်တာ ကောင်းတယ်။မင်း ကစားခွင့် မပေးဘူး၊ ဒီမှာ ထိုင်ပြီး စာကျက်။”

မြောင်မြောင်က အစောပိုင်းတွင် စာကျက်ခြင်းကို မကြိုက်သော်လည်း ယခုအခါတွင် သူ့အမေက သူ့ကို အပြင်ထွက်မကစားဖို့ ဖိအားပေးခြင်းခံခဲ့ရသည်။ ချက်ခြင်းပင် ဒေါသထွက်လာပြီး ခြေဖဝါးဖြင့်ကန်ကာ အော်ဟစ်ခဲ့သည်။ “ငါမလုပ်ဘူး ငါမလုပ်ဘူး! ငါဒီမှာ စာမသင်ချင်ဘူး။ အရူးကြီးတွေ!”

 မြောင်မြောင်က ကြီးပြင်းလာပြီး အားလည်း ကြီးလာသည်။ တတိယ ဇနီး ဟန်က သူမ ဝမ်းဗိုက်ကို ရုတ်တရက် ကန်ခံလိုက်ရတာကြောင့် မထိန်းနိုင်ဖြစ်ကာ ချက်ခြင်း အော်ခဲ့ပြီး နောက်တစက္ကန့်တွင် ဗိုက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ငိုကြွေးခဲ့သည်။ “အားးးး အမေ ဗိုက်နာတယ်…”

 စုယွဲ့က သူမကိုကြည့်ပြီး ထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။ သူမဗိုက်ကို ကိုင်ထားပြီး မျက်နှာ ရှုံ့တွနေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ သူမ ချက်ချင်း ကူညီဖို့ သွားခဲ့သည်။ “ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ဗိုက်ဘာဖြစ်လို့လဲ”

 ဟန်တတိယ ဇနီးက ရှိုက်ကြီးတငင်ငင်နှင့် ညည်းညူခဲ့သည်။ “ဗိုက်နာတယ်၊ နာတယ်…”

 သူမသည် ဆောင်းရာသီအဝတ်အစားထူထူကို ဝတ်ထားပြီး စုယွဲ့က သူမဗိုက်ကိုကြည့်သော်လည်း ဘာမှမမြင်ရပေ။ ၎င်းကိုစဉ်းစားကြည့်လျှင် ကလေးကန်ခြင်းပင်လျှင် ပြဿနာတစ်စုံတစ်ရာ မဖြစ်နိုင်သော်လည်း သူမမှာ ဒီလိုတုံ့ပြန်မှုမျိုးဆိုတော့ ဖြစ်နိုင်တာက.......

 စုယွဲ့က ကိုယ်ဝန်ကို ချက်ခြင်းစဉ်းစားမိပြီး ကိုယ်ဝန်ရှိစဥ်အချိန်အတွင်း ဗိုက်ကိုအကန်ခံရပါက ပြင်းထန်မည်ဖြစ်သည်။

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်မင်ကို ပြောခဲ့သည်။ “အိုက်မင်၊ တပ်မဟာထဲက ခြေဗလာဆရာဝန်ကို သွားရှာ”

 ဟန်အိုက်မင်က ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိပေမယ့် သူ့မရီး စကားကိုကြားတော့ တစ်ခုခု မှားနေပြီ ဆိုတာကိုလည်း သူ သဘောပေါက် တာကြောင့် အိမ်အပြင်ကို အမြန် ပြေးထွက်ခဲ့ပြီး ခဏအတွင်း ပျောက်သွားသည်။

 စုယွဲ့က ကြာပန်းလေးကို ထပ်ပြောခဲ့သည်။  “ကြာပန်းလေး၊ မင်းရဲ့တတိယဦးလေးကို သွားရှာပြီး မြန်မြန်ပြန်လာခိုင်း”

 “အိုး ချက်ချင်း သွားလိုက်မယ်!” ကြာပန်းလေးက လှမ်းအော်သည်။

 မြောင်မြောင်လည်း သူဒုက္ခ ရောက်စေမိတာကိုသိသည်။ ခေါင်းကိုမော့ပြီး ထိတ်လန့်တကြားအော်ငိုခဲ့သည်။ အဲ့ဒါက မီးဖိုချောင်မှာရှိတဲ့ အဘွားကြီးဟန်ကို ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စေတယ်။ သူမက ရှေ့ဖုံး ခါးစည်းဝတ်ထားပြီး မီးဖိုချောင်ထဲက ဂျုံမှုန့်တွေနဲ့ ထွက်လာသည်။ “ဘာဖြစ်နေတာလဲ?”

 စုယွဲ့ - “အမေ၊ မြောင်မြောင် တတိယယောက်မ ဗိုက်ကို ကန်ချလိုက်ပြီး တတိယယောက်မက ဗိုက်နာတယ်လို့ ပြောတယ်။ ကိုယ်ဝန်ရှိနေမလားလို့ သံသယဖြစ်မိတယ်။”

 အဘွားကြီး ဟန်သည် လန့်ဖျပ်သွားကာ မျက်နှာဖြူဖျော့နေသော တတိယဇနီး ဟန်ကို ကြည့်ပြီး မေးခဲ့သည်။ “တတိယဇနီး၊ နင့်မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာလား”

 ဟန် တတိယ ချွေးမလည်း ထိုနေရာတွင်ရှိနေ၍ နာကျင်စွာ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ “အမေ မသိဘူး” 

 အဘွားကြီး ဟန် သံကို သံမဏိအဖြစ်လို့ မုန်းတီးပြီး မေးခဲ့သည်။ “ဒါဆို မင်းရဲ့ လစဉ်ကိစ္စက ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ” 

 ဟန် တတိယဇနီးက ဗိုက်အောင့်ခြင်းကို ခုခံပြီး သေသေချာချာ တွေးတောရင်း ဖြေခဲ့သည်။“အမေ၊ မလာတာ နှစ်လလောက် ရှိနေပြီ။ ကျွန်မ တကယ် ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလား။”

 အဘွားကြီး ဟန်က သူမကို ဂေါ်ပြားတစ်ချောင်း ပေးဖို့ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ သူမ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ရှုပ်ထွေးနေတာလဲ။ သူမမှာ မလာတာ နှစ်လရှိပြီဆိုတာ သူမ မသိလိုက်ဘူး! အဲဒီလို ဂရုမစိုက်တဲ့ သူရှိသေးလား! သို့သော် ယခုအချိန်တွင် တတိယချွေးမသည် အလွန်နာကျင်နေပြီး သူမအား ဆူပူကြိမ်းမောင်းခြင်း မပြုနိုင်သောကြောင့် စုယွဲနှင့် အတူ အခန်းတွင်းသို့ရွေ့ရန် အမြန်ကူညီခဲ့သည်။

 အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲလျောင်းပြီးချိန် သတင်းကြားတဲ့ ဟန်လောင်စန်းက အလျင်စလို ပြန်ပြေးလာခဲ့သည်။ သူ့မိန်းမရဲ့ နာကျင်ပြီး ငိုယိုနေတာကို မြင်တော့ သူက စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မေးခဲ့သည်။ “ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”

 မစ္စစ်ဟန်က ဒေါသတကြီးဖြင့် ရိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မင်းမိန်းမက ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ! သူမက အမေဖြစ်ပြီး မသိဘူး။ ပြီးတော့ မင်း အဖေဖြစ်တဲ့ မင်းလဲ မသိဘူး။ မင်းအိမ်မှာ ကလေးရှိနေရတာ တကယ်ကံမကောင်းဘူး။ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်တောင် မင်းကိုကြည့်ပြီး ငါ နောင်တရနေမှာမဟုတ်ဘူး!”

 သူ့မိန်းမ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလို့ ကြားတော့ ဟန်လောင်စန်းက ဆုံးရှုံးသွားသလို ခံစားရသည်။ ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးအပြင်ဘက်မှာ ရပ်ပြီး ငိုနေတဲ့ မြောင်မြောင်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မြောင်မြောင်က သူ့အမေကို ကန်ခဲ့တယ်လို့ ကြာပန်းလေး သူ့ကိုပြောခဲ့တာကို သူ သတိရသွားသည်။ ဒေါသသည် ချက်ခြင်း ထွက်ပေါ်လာပြီး ပြင်းစွာ ရိုက်ခဲ့သည်။ “ငါ မင်းကို လူတွေကို ကန်ဖို့ တစ်ခုခု ပြောခဲ့လား! ဒီနေ့ မင်းကိုသတ်မယ်!”

 မြောင်မြောင်က ရိုက်နှက်ခံရတာကြောင့် ငိုခဲ့သည်။

 အဘွားကြီး ဟန်က ဒေါသတကြီးပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ အခုက ကလေးတွေကို သင်ပေးရမယ့်အချိန်ပဲ။ အဘိုးကြီး ကျန်း ရောက်နေလား မြန်မြန်ကြည့်ခိုင်းလိုက်”

 အဘိုးကြီး ကျန်းက တပ်မဟာ၏ ခြေဗလာဆရာဝန်ဖြစ်သည်။

 ဟန်လောင်စန်းက ထိုစကားကိုကြားသောအခါ မြောင်မြောင်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ခြေဗလာဆရာဝန်နှင့်တွေ့ရန် အပြင်သို့ ပြေးသွားသည်။ ထို့ကြောင့် တံခါးပေါက်သို့ ပြေးသွားသောအခါတွင် အဘိုးအို ကျန်း ရောက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူက အိမ်ထဲကို ချက်ချင်းခေါ်သွားတယ်။ “ဦးလေး ကျန်း၊ ကျွန်တော့ မိန်းမ ကိုယ်ဝန်ရှိရင် မြန်မြန်ကြည့်ပေးပါဦး။ အိမ်မှာ ကလေးကို သူမကို ကန်လိုက်လို့”

 အဘိုးကြီး ကျန်းက အမြန်ထကာ ဟန် တတိယဇနီးဖြစ်သူ၏ သွေးခုန်နှုန်းကိုရယူရန် ကုတင်ဆီ အပြေးအလွှားသွားခဲ့သည်။ လေးနက်လာတဲ့ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်အသက်ရှုရပ်တော့မလိုပင်။ သူက ပြောခဲ့သည်။ “ကိုယ်ဝန်ရှိပေမယ့် ကလေးက မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေပုံရတယ်။”

 ထိုစကားကိုကြားသောအခါ လူတိုင်း ဖြူဖျော့သွားကာ အဘွားကြီး ဟန်က အလောတကြီးမေးခဲ့သည်။  “ဒါဆို ရှင် ကယ်ပေးနိုင်မလား။ ကလေးက မတော်တဆ ဖြစ်လို့မရဘူး”

 အဘိုးကြီးကျန်းက ခေါင်းခါပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ငါ မလုပ်နိုင်ဘူး၊ မင်း ကွန်မြူနတီဆေးရုံကို အမြန်ပို့လို့ရတယ်။” သူသည် ထိုမျှလောက် မစွမ်းဆောင်နိုင်ပေ။ ဆိုလိုသည်မှာ သူသည် ငယ်စဉ်ကပင် အသက်ကြီးသော ဆရာဝန်နှင့် အနည်းငယ်သာ သင်ယူခဲ့ရပြီး အများအားဖြင့် အအေးမိခြင်း သို့မဟုတ် အဖျားရောဂါကိုသာ ကုသနိုင်သည်။ ဒါကို သူဘယ်လိုကုသနိုင်မှာလဲ။

 ဒီစကားကို လူတိုင်းကြားတော့ သူတို့လည်း စိုးရိမ်လာပြန်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ဒီအချိန်မှာ ဟန်အိုက်မင်ကို နွားလှည်းကို ငှားခိုင်းပြီး စုယွဲ့က ပြောခဲ့သည်။ “အမေ၊ တတိယယောက်မကို ဆေးရုံခေါ်သွားရအောင်”

 မစ္စစ်ဟန်က ဟန်လောင်စန်းနှင့် ဟန်လောင်အာ့အား ဟန်လောင်စန်း၏ဇနီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်ရန်  အလျင်အမြန်ညွှန်ကြားခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က ကုတင်ပေါ်မှ စောင်နဲ့အခင်းများကို ဆွဲယူကာ တံခါးဆီသို့ ပြေးသွားပြီး နွားလှည်းပေါ်မှာ အခင်းများကို ခင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် တတိယ ဇနီး ဟန်ကို နွားလှည်းပေါ် တင်ကာ စောင်နှင့် ခြုံလိုက်သည်။ အဲ့နောက်တော့ လူတွေ ဆေးရုံကို အမြန်ခေါ်ပါစေ။

 အဘွားကြီး ဟန်က ကလေးအနည်းငယ်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရန် စုယွဲ့နဲ့ ဟန်အိုက်ကောကို အိမ်တွင်ထားခဲ့ပြီး စိတ်မပူဘဲ လိုက်သွားခဲ့သည်။

စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကောကို  အစောက အခြေအနေကို  ပြောပြခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက ထောင့်စွန်းရှိ မြောင်မြောင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး မြောင်မြောင်က သူ့အကြည့်ကို တွေ့သောအခါ ထိတ်လန့်စွာ ငိုပြန်သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်ကြည့်ခဲ့သည်။

 ထိုအချိန်တွင်၊ ဟန်မိသားစုမှာ တစ်ခုခုမှားနေပြီဟု ရွာရှိလူတိုင်းကြားသိကြပြီး အချို့ ကောင်းသောအမျိုးသမီးများက ဟန်မိသားစုထံ ရောက်ရှိလာပြီး စိုးရိမ်ကြောင့်ကြသည့်အရာများကို ရှာဖွေခဲ့ကြသည်။

 စုယွဲ့က သူတို့နဲ့ မိသားစုကိစ္စတွေကို မပြောချင်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မိသားစုဝင်တွေ အဆင်မပြေဘူးဆိုပြီး သူတို့ကို ဖယ်ထုတ်ချင်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီအကြောင်းပြချက်က သူတို့ရဲ့ သိချင်စိတ်ကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ဘူးဆိုတာ ထင်ရှားတယ်။ ထို့ကြောင့် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ထွက်ခွာမသွားဘဲ သူမကို ဆက်မေးချင်ကြသည်။

 ဒါကိုမြင်တော့ ဟန်အိုက်ကောက ဒီလူတွေကို မျက်နှာအမူအရာမဲ့စွာ ကြည့်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မင်းတို့ ဘာမေးချင်လဲ မေးပါ”

 ထိုစကားကို ပြောသောအခါ အမျိုးသမီးများက ချက်ချင်း နှုတ်ပိတ်သွားကြသည်။

 စုယွဲ့က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်သည်။

 မှောင်စပြုလာသောအခါ ဟန်လောင်စန်းနှင့် အခြားသူများ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ ဟန်လောင်စန်း၏ ဇနီးသည် နွားလှည့်ပေါ်၌ လဲလျောင်းနေပြီး မျက်နှာက ဖြူဖျော့နေကာ နာကျင်စွာ မငိုတော့ဘဲ အနည်းငယ် မူးမေ့နေသည်။

 စုယွဲ့က သူမကို နှုတ်ဆက်ပြီး မေးခဲ့သည်။ “ဘယ်လိုနေလဲ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား”

 အဘွားကြီး ဟန်က သက်ပြင်းချရင်း ပြောခဲ့သည်။ “ကလေးက ကယ်လိုက်နိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် တတိယဇနီးက နှစ်လကြာအောင် အိပ်ရာထဲက မထနိုင်တော့ဘူး။ ကလေးမွေးဖို့ အိပ်ယာထဲမှာ လှဲနေတာ အကောင်းဆုံးပဲ”

 စုယွဲ့ - “ကလေး အဆင်ပြေရင် ကောင်းပါတယ်။  ဒီအချိန်မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်သင့်တယ်”

 အဘွားကြီးက တတိယဇနီးကို အိပ်ယာထဲခေါ်သွားခိုင်းခဲ့သည်။ နောက်တော့ သူမက ခြံဝင်းထဲက ကြက်လှောင်အိမ်ကိုသွားကာ ကြက်တစ်ကောင်ကို ဖမ်းခဲ့သည်။“တတိယ ချွေးမရဲ့ သန္ဓေသားက လေလုံလုံလောက်လောက် မရှိလို့ ဆရာဝန်က အဲ့ဒါကို ပြုပြင်သင့်တယ်လို့ ပြောတယ်။ သူမအတွက် ကြက်သားပြုတ်ရမယ်။”

 စုယွဲ့က ကြက်ကိုယူကာ “အမေ၊ တစ်ရက်လုံး ပြေးနေရတာ၊ ကျွန်မ ဟင်းချက်မယ်။ သွားအနားယူပါ”

 အဘွားကြီး ဟန်က စုယွဲ့ တစ်ယောက်တည်း အရမ်းအလုပ်ရှုပ်မှာ ကြောက်တာကြောင့် သူမကို ကူညီချင်နေတာ။ ဒါကြောင့် ဟန်အိုက်ကောက ပြောခဲ့သည်။ “အမေ အခန်းထဲသွားနားပါ။ ယွဲ့အာ ထမင်းချက်ဖို့ ကျွန်တော်ကူလိုက်မယ်။”

 အဘွားကြီး ဟန်က ဒါကိုမြင်တော့ အတင်းအကြပ် မတိုက်တွန်းတော့ဘူး။ သူမအရမ်းပင်ပန်းနေပြီး ခြေဖဝါးတွေနာတာကြောင့် အနားယူဖို့ အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက စုယွဲ့ လက်ထဲတွင်ရှိသော ကြက်ကိုယူကာ မီးဖိုချောင်သုံးဓားကိုယူပြီး တံစက်မြိတ်အောက်ရှိ ကြက်ကိုသတ်ခဲ့ကာ ဇလုံကြီးတစ်ခုထဲတွင် ထည့်ပြီး ကြက်သားပေါ် ရေနွေးပူပူလောင်းထည့်ကာ ကြက်သားသန့်စင်ပြီးနောက် စုယွဲ့ကို လွှဲပြောင်းပေးလိုက်သည်။

 သူက စုယွဲ့အတွက် ကြက်ကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် များစွာ အထောက်အကူ ပြုခဲ့သည်။ စုယွဲ့က ကြက်ကို စွပ်ပြုတ်ပြုတ်ရန် မီးဖိုခန်းထဲသို့ ယူကာ ဟန်အိုက်ကောက မီးထိုးရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။

 ကြက်စွပ်ပြုတ်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး စုယွဲ့က သူ့မိသားစုကို ညစာအတွက် ပြောင်းဖူးနမ်ပြားတွေ လုပ်ခဲ့သည်။ တစ်နေကုန် ပြေးထားတော့ ထိတ်လန့်နေရမယ်။

 နမ်ပြားက စားလို့ကောင်းပြီး စုယွဲ့က အားလုံးကို အပြင်ထွက်စားဖို့ ပြောခဲ့သည်။ မိသားစု ညစာ ပြီးတဲ့အခါ မီးဖိုချောင်မှာရှိတဲ့ ကြက်စွပ်ပြုတ်က မွှေးကြိုင်နေပြီး အနံ့က ကလေးတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ကို သံတွေးမျိုချသွားစေသည်။

 စုယွဲ့က ကြက်စွပ်ပြုတ်အိုးကို ထုတ်ပြီး ဟန်လောင်စန်းကို ပေးခဲ့သည်။ “လောင်စန်းက အမေက မင်းမိန်းမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို သန်မာအောင်ကူညီပေးတာ။ ပူနေတဲ့အချိန်မှာ သောက်ဖို့ သူမဆီ ယူသွားပေးသင့်တယ်။”

 ဟန်လောင်စန်းက ကျေးဇူးတင်စွာနဲ့ ယူလိုက်ပြီး သူ့မိန်းမကို စွတ်ပြုတ်တိုက်ဖို့ အခန်းထဲမဝင်ခင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကျေးဇူးတင်စကားဆိုခဲ့သည်။

 ရှောင်လိန်ရဲ့ ပါးစပ်ထောင့်က တံတွေးတွေ စီးကျနေပြီး ဟန် ဒုတိယဇနီးဖြစ်သူရဲ့ ခြေထောက်တွေကို ပွေ့ဖက်ထားကာ ပြောခဲ့သည်။ “အမေ၊ကျွန်တော်လည်း ကြက်စွပ်ပြုတ် သောက်ချင်တယ်!”

 ဟန် ဒုတိယချွေးမသည် မစ္စဟန်၏မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောဝံ့ဘဲ ခေါင်းကို ပုတ်ကာ ချော့ခဲ့သည်။ “ဒါက မင်းရဲ့ တတိယဒေါ်လေး ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြုပြင်ပေးဖို့ မင်း သောက်လို့မရဘူး။ ”

 ရှောင်လိန်က အော်ခဲ့သည်။  “ ဘာလို့ တတိယဒေါ်လေးက သောက်နိုင်ပြီး ငါတို့ မသောက်နိုင်ရတာလဲ။ ငါ သောက်ချင်တယ်။ သောက်ချင်တယ်!”

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက မစ္စစ်ဟန်ထံဆီ သွားခဲ့သည်။

 အဘွားကြီး ဟန်သည် တစ်နေ့တာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပြီး ခေါင်းကိုက်နေသဖြင့် ငြင်းခုံဖို့ ဝန်လေးနေသည်။ခဏတာ စကားပြောရတာတောင် ပျင်းလွန်းလို့ စုယွဲ့ကိုသာ ပြောခဲ့တယ်။ “အိုက်ကောမိန်းမ သွားပြီး သွားပြီး ကလေးတွေကို ပန်းကန်လုံးတစ်ဝက်လောက် အရသာပေးခံခိုင်းလိုက်။ ကျန်တာ တတိယချွေးမကိုပေးရမယ်။မနက်ဖြန် နေ့လည်မှာ တတယဇနီး သောက်လိမ့်မယ်။”

 အဘွားအိုက ဒီလိုပြောတော့ စုယွဲ့က မီးဖိုချောင်ထဲသွားပြီး ကလေးတွေအတွက် ပန်းကန်တွေကို တစ်ဝက်လောက်ဖြည့်ပေးသည်။ ပန်းကန်လုံးတစ်ခုစီကို အသားတစ်ပိုင်းပေးထားပြီး ဟင်းချိုအိုးတစ်အိုး ကျန်နေသဖြင့် ဟန်တတိယဇနီးအတွက် လုံလောက်သည်။ ဟန်တတိယဇနီးက မနက်ဖြန်နေ့လည်မှာ သောက်လိမ့်မယ်။

 ရှောင်လိန်က အရသာရှိသော ဟင်းချိုကို သောက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် သူကျေနပ်သွားကာ သူ့မျက်လုံးများက လှပစွာဖြင့် ကျဉ်းသွားခဲ့သည်။

 မစ္စဟန်က ဟန်ဒုတိယဇနီးကို ပြောခဲ့သည်။ “ငါ နင့်ကိုပြောမယ်၊ အဲဒီဟင်းက တတိယဇနီးအတွက်ပါ။ ရှောင်လိန်ကို မနက်ဖြန် လာတောင်းခွင့်မပေးနဲ့။ မင်းက မြင်သမျှကို လိုချင်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုချိန်ကစပြီး ဘာဖြစ်လာမှာလဲ”

 ဟန် ဒုတိယချွေးမဖြစ်သူက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် လက်ကိုပွတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “အမေ၊ ကျွန်မ အလုပ်သွားရတော့မယ်၊ ကလေးတွေကို ဘယ်လို နှိမ့်ချနိုင်မလဲ။ နောက်ပြီး ဘယ်ကလေးတွေက လောဘမကြီးလို့လဲ။ သူတို့ ကြီးတဲ့အထိ စောင့်ပါ”

 “လူတွေက လောဘကြီးပြီး မငိုဘဲမမေးခိုင်းဘူး” အဘွားကြီး ဟန်က ဒေါသအရမ်းထွက်နေသည်။ “အနာဂတ်မှာ ရှောင်လိန် လောဘကြီးလာရင် ငါချက်ပေးမယ်။ မင်းဘာချက်ချင်လဲ ငါမေးမယ်။ သူစားသလောက် ပေးလို့ရတယ်။ သူ ကြက်သားစားချင်ရင် နင် မွေးမြူထားတဲ့ ကြက်ကိုပေး၊ နင့်သားအတွက် ငါချက်ပေးမယ်။”

 ဟန် ဒုတိယချွေးမက ချက်ချင်း မျက်နှာက ပျက်ယွင်းသွားပြီး ရှောင်လိန်၏ နောက်ကျောကို ဟန်ဆောင်စွာ ရိုက်လိုက်သည်။ “မင်း နို့စားဖို့ လာရှာတာ မကြားဘူးလား၊ မင်းအမေက မင်းအတွက် အများကြီး ရှိနိုင်ပါ့မလား။ စားပါ ၊ မင်း သားသမီးတွေကို မထောက်ပံ့နိုင်တော့ဘူး။”

 ရှောင်လိန်က ယားယံခြင်းတောင်မရှိဘဲ သူ့ကိုယ်ပိုင်ဟင်းရည်ကို ဆက်သောက်ခဲ့သည်။ သူက ဘာမှမကြားသလိုပဲ။ 

 အဘွားကြီး ဟန်က စိတ်ဆိုးလွန်းလို့ သူ့ကို ဂရုမစိုက်တော့ဘဲ ဟင်းရည်သောက်ပြီးတာနဲ့ ကလေးတွေကို သွားအိပ်ခိုင်းသည်။

 ကလေးများသည် အိပ်ရာဝင်ကြပြီး လူကြီးများသည်လည်း တစ်နေ့တာလုံး ပင်ပန်းနေသောကြောင့် ရေချိုးကာ အိပ်ကြသည်။

 သို့သော် စုယွဲ့က အိပ်ငိုက်ခြင်းမရှိသောကြောင့် သူမသည် ရေနံဆီမီးခွက်ကို မီးညှိပြီး မီးအိမ်အောက်တွင် ဆွယ်တာအင်္ကျီကို ချုပ်လိုက်သည်။

 ပိုအေးလာပြီ။ ဟန်အိုက်ကောက အအေးဒဏ်ကို ကာကွယ်ဖို့ စစ်အင်္ကျီကို ၀တ်ထားသည်။ အတွင်းထဲမှာ သင့်လျော်တဲ့ ဆွယ်တာ မရှိဘူး။ တစ်ခုတည်းသော ဆွယ်တာအင်္ကျီလက်တွေက ဟောင်းနွမ်းနေပြီး နောက်ကျောမှာ အပေါက်ကြီးရှိနေပေမယ့် သူက ဆက်ဝတ်ထားတယ်။ ဒါပေမယ့် စုယွဲ့ပ စိတ်ဖိစီးနေပြီး သိုးမွှေးလေးနည်းနည်းဝယ်ဖို့ ထောက်ပံ့ရေးနဲ့ စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီကို ချက်ခြင်းသွားခဲ့ကာ အပ်တစ်ချောင်းဝယ်ပြီး သူ့အတွက် ထိုးဖို့ ရည်ရွယ်ထားသည်။

 သို့သော် စုယွဲ့ ကြီးပြင်းလာသောအခါတွင် အင်္ကျီများကို အမြဲဝယ်လေ့ရှိပြီး ချည်ထိုးနည်းကို လုံးဝမသိသောကြောင့် ကြာပန်းလေးနောက်က လုပ်ခဲ့ရသည်။

 အသက် ဆယ်နှစ်အောက်ကလေး ဟဲဟွာသည် ဆွယ်တာအင်္ကျီများ ချည်နည်းကို ကောင်းစွာသိသည်။ ယင်းကြောင့် စုယွဲ့က အနည်းငယ် အရှက်ကွဲသွားခဲ့သည်။ ယခုအချိန်တွင် သူမ၏ အရည်အချင်းကို မြှင့်တင်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ အလေးအနက် လေ့လာမှု၌ နှစ်ရက်ကြာပြီးနောက် သူမသည် နောက်ဆုံးတွင် စတင်နိုင်ခဲ့သည်။ ချည်ထိုးတာက အရမ်းခက်တယ်။ သူမက ချုပ်ရိုးအမှားတွေကြောင့် မကြာခဏဆိုသလို လွဲချော်ပြီး ပျက်စီးသွားပြီး ပြန်စရသည်။ အဲဒါကြောင့် ခါးကိုမထိုးရသေးဘူး။

 ဟန်အိုက်ကောက သူမ၏ ချည်ထိုးခြင်းကို ကြည့်ရင်း သူမဘေးတွင် ထိုင်ကာ ခဏအကြာတွင် ရုတ်တရက် မေးခဲ့သည်။ “မင်း နေ့ကဘယ်နေ့လဲ”

 “ဟမ်?” စုယွဲ့က သူ့ကို သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး မေးခဲ့သည်။ “ဘာလဲ”

 ဟန်အိုက်ကော - “အဲ့ဒါ လရဲ့ကိစ္စ”

 “ဘာလို့ ဒီလိုမေးတာလဲ? ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်လို့ မထင်ဘူးမလား?” စုယွဲ့က သူ့ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်ကာ မေးခဲ့သည်။ “ကျွန်မတို့ အိမ်ထောင်ကျတာ ရက်ပိုင်းပဲ ရှိသေးတယ်။ ကလေးယူဖို့ မမြန်ဆန်ဘူးလား”

ဟန်အိုက်ကောက ခေါင်းယမ်းကာ သူမနောက် ရွှေ့ကာ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ကာပြောခဲ့သည်။ “ကလေးယူဖို့ စိတ်မပူဘူး။ မင်းရဲ့ ရာသီလာချိန်ကို ကိုယ် မှတ်မိချင်တယ်”

 စုယွဲ့က ပိုသံသယဝင်လာသည်။  “ရှင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ?”

 ဟန်အိုက်ကောက မပြောမီ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သပ်လိုက်သည်။ “ အခုကစပြီး မင်းလာတဲ့အချိန်ကို မင်းမေ့နေရင်တောင် ကိုယ်မှတ်မိနေလိမ့်မယ်”

 စုယွဲ့က မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်ပြီး သူဘာလို့မေးတာလဲလို့ ရုတ်တရက် တွေးလိုက်မိသည်။ “ကိုယ်ဝန်ရှိတာကို တတိယမိန်းမလို မေ့သွားမှာ ကြောက်နေတာလား။”

 ဟန်အိုက်ကောက တိုးညှင်းသော အသံဖြင့် ပြောခဲ့သည်။ “  အနာဂတ်မှာ မင်း အဲဒါကိုမှတ်မိအောင် ကိုယ်ကူညီပါ့မယ်”

 စုယွဲ့သည် ထိုယောက်ျား၏ ဂရုစိုက်မှုကြောင့် ခေါင်းကိုလှည့်ကာ သူ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။

 ဒီဘက်ခေတ်မှာ ယောက်ျားတွေက ဇနီးမယားနဲ့ စကားတောင် သိပ်မပြောတတ်ကြဘူး။ သူတို့က သူ့မိန်းမ အန်တီလာတဲ့အချိန်ကို မမေ့တဲ့ သက်လတ်ပိုင်းစုံတွဲလို ခံစားရသည်။

 ဟန်အိုက်ကောက သူမ၏အချိန်ကို အမှတ်ရရန် အစပျိုးလုပ်ဆောင်ခဲ့ခြင်းအတွက် တကယ်ကောင်းသည်။

 စုယွဲ့က သူ့အကြံအစည်များကို မငြင်းသင့်ဘူးဟု ခံစားမိသည်။ သူသည် သူမအား အလိုလိုက်ချင်သောကြောင့် သူမသည် ငတုံးဖြစ်လိုစိတ်မရှိပဲ သဘာဝအတိုင်း ဆန္ဒရှိနေသည်။

 “ကျွန်မက လတိုင်းရဲ့ 20 ရက်မှာ လာတတ်ပေမယ့် တစ်ခါတလေ နှစ်ရက် ဒါမှမဟုတ် သုံးရက်လောက်စောတက်ပြီး နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ကတော့ ပုံမှန်ပါပဲ။”

 ဟန်အိုက်ကောက သူ့နှလုံးသားထဲ တိတ်တဆိတ် မှတ်ထားခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က ဤအခိုက်အတန့်ကို အချိန်အခါကောင်းဟု ခံစားရင်း စိတ်ထဲတွင် တိတ်တိတ်လေး ရယ်မောလိုက်မိသည်။ ဒီအကြောင်းအရာကို ပြောပြီးပြီမို့ သူမ နည်းနည်း ထပ်ပြောမိတော့ သူမ အသက်ဝင်လာပြီး ရေအေးကို မကိုင်နိုင်တော့ဘဲ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်မိတော့သည်။ စိတ်မဆိုးနိုင်ဘဲ တားမြစ်ချက်များကို စောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် သိပ္ပံပညာကို သူနှင့် ထပ်မံမျှဝေခဲ့သည်။

 သဘာဝအရ ယောက်ျားကောင်းတွေက နည်းပြီး ကိုယ့်လိုအပ်ချက်နဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ ယောက်ျားကောင်းတွေ နည်းပါးပေမယ့် မိန်းမတွေက လိမ္မာပါးနပ်စွာ ကျိန်ဆိုနိုင်ကြသည်။ ယောက်ျားတွေ နားမလည်တာတွေကို သင်ပေးရမယ်။ သူအမှားလုပ်မိရင် သူ့ကို ပြဿနာရှာပြီး သူ မင်းကို နားလည်ရင် သင်လိုချင်သည့်လမ်းကြောင်းအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ဆောင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

 မင်းအကြိုက်နဲ့လိုက်ဖက်တဲ့ လူကောင်းတစ်ယောက်ကို မျှော်လင့်တာထက် တစ်ယောက်ကို ကိုယ်တိုင်ထုတ်လုပ်တာက ပိုကောင်းတယ်။

 စုယွဲ့က သူမ၏ ဉာဏ်ပညာကို တိတ်တဆိတ် ချီးမွမ်းရုံမှ မတတ်နိုင်ပေ။

 သူမ ပျော်ရွှင်မှုကို ခိုးယူနေသလိုပဲ ဟန်အိုက်ကော သူမကို အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ နှောင့်ယှက်ခဲ့သည်။ “မှားပြန်ပြီ”

 “အိုး၊ ကျွန်မ ရှင်နဲ့ ပြောနေလို့ အားလုံးမှားကုန်ပြီ။ ကျွမ်မပြန်စရတော့မယ်။” စုယွဲ့က ချည်ထိုးတာစွာမှားနေသည်ကိုတွေ့လိုက်သဖြင့် အမြန်ဖယ်ပြီး ပြန်စလိုက်သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက သူမလက်ကို ရိုးရှင်းစွာ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မထိုးနဲ့တော့။ ညက မှောင်နေတယ်၊ မျက်လုံးအတွက် မကောင်းဘူး”

 စုယွဲ့က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ဟန်အိုက်ကောကို ကြည့်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ရှင့်မှာ ဒီဆောင်းရာသီဝတ်ဖို့ အင်္ကျီအသစ်မရှိဘူးလို့ ထင်တယ်”

 ဟန်အိုက်ကောက ရယ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒါဆို နောက်နှစ် ဝတ်လို့ရတယ်။ မင်းမှာ ချည်ထိူးဖို့ တစ်နှစ်ပတ်လုံး ကျန်နေသေးတာမို့ စိတ်မပူနဲ့”

 ထို့နောက် သူမကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်ကာ ကုတင်ပေါ်မှာ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်စွာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။