အပိုင်း ၄၇

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၄၇ - မိသားစုအတန်း

 ကလေးနှစ်ယောက်က အော်ဟစ်အော်ခေါ်ကြသည်။ ဟန် ဒုတိယဇနီးက အပြင်ကနေ ဝင်လာပြီး ရှောင်လိန် ငိုနေတာကို မြင်တော့ နှလုံးတွေ နာကျင်သွားခဲ့သည်။ မြန်မြန်လျှောက်သွားကာ ပွေ့ဖက် ချော့မြူပြီး မေးခဲ့သည်။ “ဘာကိစ္စဖြစ်လို့လဲ”

 ရှောင်လိန်က သူ့အမေရောက်လာတာကိုမြင်တော့ သူက တိုင်ခဲ့သည်။ “အမေ၊ အဖွားက အရသာရှိတဲ့ အစာကို မပေးဘူး။ အဖွားက တွန့်တိုတယ်!”

 ဟန်၏ဒုတိယချွေးမသည် ဤတစ်ဉီးတည်းသောသားကို ချစ်လှစွာသောသားအဖြစ် အမြဲမှတ်ယူထားခဲ့ပြီး သူမသား မှားယွင်းနေတယ်လို့ ခံစားမိဖို့ ဝန်လေးနေခဲ့သည်။ သူပြောသည်ကိုကြားပြီးနောက် အဘွားကြီးဟန်ကိုကြည့်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “အမေ၊ ကလေးက ငယ်သေးပြီး မသိနားမလည်ပေမယ့် အမေက ဘယ်လို အဖွားလဲ။ မဟုတ်ဘူးလား? ”အစားအသောက်နည်းနည်းပဲဟာကို အရမ်းတွန့်တိုနေတယ်။

 အဘွားတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူမမြေးကို ကျွေးဖို့ ဝန်လေးနေတယ်လို့ ဆိုလိုတာလား။ အဘွားကြီး ဟန်က သူမ စကားကြောင့် ဒေါသအရမ်းထွက်ပြီး ရှင်းပြဖို့ စိတ်မ၀င်စားဘဲ ဒေါသတကြီးနဲ့ ပြန်ပြောခဲ့သည်- “ကောင်းပြီ၊ ငါ ခွေးကို ကောင်းကောင်း ကျွေးခဲ့တာပဲ။ ငါရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရပြီ။ နင်တို့ ငါ့အစာစားတာ လာကြတာတော့ မှန်တယ်လို့ ထင်တယ်။ တစ်နေ့မှာ နင့်လောက်မကောင်းရင် ငါမှားတယ်လို့ ဆိုလိုတာလား။ ငါလူကောင်းတစ်ယောက်မဖြစ်တော့ဘူး။ နင် ငါ့ကိုအဝေးမှာထားခဲ့လိမ့်မယ်။ ငါ့ကို ဘယ်သူလာရှာရှာ ငါလည်း မပေးဘူး!”

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက မျက်လုံးပြူးသွားကာ သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ အဘွားကြီး လက်ထဲတွင် ပိုက်ဆံရှိပြီး အစားအသောက်ကောင်းများကို ချက်ပြုတ်တတ်သည်။ အစားအစာက သူမတို့ထက် များစွာသာလွန်သည်။ကလေးများရောက်လာသည်နှင့် အရသာရှိသော အစားအစာများကို စားနိုင်တဲ့အတွက် သူမလည်းချွေတာနိုင်သည်။ အဘွားအိုက စိတ်ဆိုးပြီး ကလေးကို မပေးရင် ဆုံရှုံးတာပဲမဟုတ်ဘူးလား။

 “မေမေ၊ အမေပြောတာကိုကြည့်၊ ကျွန်မ အဲ့လိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ အမေ ဘယ်လိုနေလဲသိတယ်၊ ကလေးတွေက အသိဉာဏ်မရှိဘူး၊ ဒါကြောင့် သူတို့ကို စိတ်မစိုးပါနဲ့။”

 အဘွားကြီး ဟန်က မပြောချင်တော့ဘဲ ပျင်းရိစွာ လက်ကိုဝှေ့ယမ်းပြီး ပြောခဲ့သည်။  “သွား၊ ဒီက ထွက်သွား၊ မလာနဲ့၊ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်လာမယ့် ဘယ်သူ့ကိုမဆို ရိုက်ပစ်မယ်။ အဲ့တော့မှ ငါ့အဘွားကြီးက ရက်စက်တယ် မထင်နဲ့။”

 ဟန် ဒုတိယချွေးမက ဘာပြန်ပြောရမှန်းကို မသိတော့ပေ။ အဘွားကြီး၏ မောင်းထုတ်ခြင်းကို ခံခဲ့ရပြီး၊ကလေးများ အရွယ်မရောက်ခင် အဘွားကြီးသေတာကို စောင့်မျှော်တွေးနေမိသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ သူမသည် သူ့မြေးကို ရိုက်နှက်ရန် ဘယ်သောအခါမှ ရှက်ရွံ့မည်မဟုတ်သော အဖွားတစ်ဦးဖြစ်သည်။

 သူမ ထွက်သွားတော့ မစ္စစ်ဟန်က ပြင်းပြင်းထန်ထန် သက်ပြင်းချရင်း ပြောခဲ့သည်။”ဒီကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို သူတို့အမေတွေက အလိုလိုက်နေကြတယ်။ အခု ဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်။ သူတို့က လုံးဝသန့်ရှင်းရတာကို မကြိုက်ဘဲ တစ်စုံတစ်ခုကို တောင်းဖို့ တခြားသူကို ဘယ်လိုရှာရမယ်ဆိုတာပဲ သိတယ်။ လူကြီးတိုင်းက ကောင်းကောင်းမသင်ကြဘူး”

 စုယွဲ့က မိသားစုရှိ ကောင်လေးနှစ်ယောက်က စည်းကမ်းရှိရန် လိုအပ်သည်ဟုလည်း ခံစားမိသော်လည်း သူမသည် ယောက္ခမ မဟုတ်သလို ဆုံးမပိုင်ခွင့်လည်းမရှိသောကြောင့် သူမက ပြောခဲ့သည်။

“ကြီးလာတဲ့အခါ ကျောင်းကို လွှတ်လိုက်။ ဆရာတွေက ထိန်းလိမ့်မယ်..”

 မစ္စဟန်က ထိုစကားကိုကြားသောအခါ ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြန်သည်။ “အခုကျောင်းက ပရိဘောဂတွေချည်းပဲရှိတယ်။ ဆရာမတွေက အလေးအနက် မသင်ပေးကြဘူး။ ကလေးတွေ ကျောင်းသွားရုံပဲ။ အချိန်တွေက ရောထွေးနေတယ်။ မနက်မိုးလင်းတော့ ဆရာ့နောက်ကို လိုက်ဖတ်ပြီး နေ့လည် အိမ်ပြန်တယ်။ အိမ်မှာနေပြီး အလုပ်ဆင်းတာက ပိုကောင်းတယ်။ ”

 စုယွဲ့က ယခုအချိန်ရှိ ကျောင်း၏ လက်ရှိအခြေအနေကို တွေးပြီး အားကိုးရာမဲ့ဖြစ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ဒါဆို အိုက်မင်နဲ့ ကြာပန်းလေးက ဒီလောက်ကြီးနေပြီ ကျောင်းမတက်ဖူးဘူးလား?”

 အဘွားကြီး ဟန်က ခေါင်းညိတ်ပြခဲ့သည်။ “ရွာမှာ ကလေးတွေကို ကျောင်းတက်ခွင့် ပေးတဲ့သူ များများစားစား မရှိဘူး။ ငါတို့ တပ်မဟာမှာ မူလတန်းကျောင်းတက်တဲ့ ကလေးတွေ နည်းနည်းပဲ ရှိတယ်။”

 စုယွဲ့က အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ကျောင်းမတက်ရင် မျက်စိကန်းနေသလိုပဲ။ စကားလုံးတွေကိုတောင် မမှတ်မိဘဲ အခြေခံဂဏန်းသင်္ချာပညာနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းတောင် မသိဘူးလား”

 အဘွားကြီး ဟန်က ဒီမေးခွန်းကို ဘယ်လိုဖြေရမှန်းမသိဘူး။ “အခုကျောင်းက အရင်ကနဲ့မတူဘူး။ အခုကျောင်းသွားတဲ့အခါ ဆရာမတွေက မသင်ပေးဘူး။ တပ်မဟာက ကလေးတွေက နှစ်အတော်ကြာ စာလေ့လာကြပေမယ့် သူတို့နာမည်တောင် မရေးတတ်ကြဘူး။ အမေက အိုက်မင်ကို စာတတ်စေချင်တယ်၊ အနာဂတ်မှာ အပြင်ထွက်ရင် စာမတတ်တာ မဖြစ်ရအောင်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းက ဆရာမက ဘာမှ ကောင်းကောင်းမသင်ပေးနိုင်သလို ဆရာကိုယ်တိုင်လည်း သူသိတဲ့ စကားလုံး ဘယ်လောက်ရှိမှန်းတောင် မသိဘူး။ ”

 စုယွဲ့ - “အိုက်မင်က ဂဏန်းသင်္ချာက အဆင်ပြေမယ်ထင်တယ်။ မုန့်သွားရောင်းတုန်းက တွက်တာ မမှားခဲ့ဖူးဘူး”

 အဘွားကြီး ဟန်- “သူ့အစ်ကိုက ဂဏန်းသင်္ချာကို သီးသန့်သင်ပေးတာ။”

 “အိုက်ကောလား?” စုယွဲ့က အံ့သြသွားပြီး မေးခဲ့သည်။ “ဒါကို သူသိတယ်လား”

 မစ္စဟန်-“သူ့အဖေက အိုက်ကော မူလတန်းတုန်းက ရှိတုန်းပဲ။ သူ့အဖေက ဒါတွေကို အရင်က သင်ယူခဲ့ပြီးတော့ သင်ပေးခဲ့တယ်။ အိုက်ကောကို သူ့ အဖေက အားလုံးသင်ပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒုတိယ ကလေးမွေးတော့ သူတို့ အဖေက ငါ့ကို သင်ပေးချင်ခဲ့ပေမယ့် ငါ နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် အရင်က မလေ့လာဘူးသလို နားမလည်ခဲ့ဘူး”

 “အိုက်ကော ငယ်ငယ်က ညီလေးတွေကို သင်ပေးချင်ပေမယ့် ဒုတိယနဲ့ တတိယကတော့ ဒါတွေကို သင်ယူရတာ မကြိုက်ဘူး။ စာသင်ဖို့ ပြောတဲ့အခါ အပြင်ထွက်ဖို့ ကြိုးစားကြတယ်။ နောက်တော့ ဘာမှမတတ်တော့ဘူး။ စတုတ္ထကလေးက သင်ယူလိုစိတ်ရှိပေမယ့် သူ့အစ်ကိုကြီးက စစ်သားဖြစ်နေပြီး ပြန်လာဖို့ အချိန်မရှိလို့ သင်္ချာကဏန်းပဲ သင်ယူနိုင်ခဲ့ပြီး စကားလုံးတွေကို သင်ယူဖို့ အချိန်မရှိခဲ့ဘူး”

 စုယွဲ့က သဘောပေါက်သွားပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး ပြောခဲ့သည်။ “အမေ၊ စာရေးနည်းကို မဖတ်တတ်ရင် အဆင်မပြေဘူး။ အိုက်မင်က ကောင်းမွန်တဲ့အနာဂတ်ရှိမယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။ မင်းက သူ့ကို မျက်စိကန်းကန်းနဲ့ အပြင်လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံချင်တာကို ခွင့်ပြုလို့မရဘူး။ စာမတတ်သူဖြစ်ဖို့က လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး။ လိမ်လည်လှည့်ဖြားခံရလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် စာဖတ်ဖို့ ကျောင်းသွားရမယ်။”

 အဘွားကြီး ဟန်က အရမ်းတုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒါဆို မင်းဆိုလိုတာက အိုက်မင်ကို ကျောင်းသွားခွင့်ပြုဖို့လား”

 စုယွဲ့ ခဏလောက်စဉ်းစားကြည့်တော့ ဟန်အိုက်မင်က အခုဆယ့်နှစ်နှစ်ပဲရှိသေးပြီး နှစ်သစ်ပြီးတာနဲ့ ဆယ့်သုံးနှစ်ပြည့်တော့မည်။ ဒီအသက်အရွယ်မှာ ပထမတန်းကနေ စတက်ဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အဲဒီအစား သူက ပဉ္စမတန်းကို တိုက်ရိုက်တက်နိုင်သည်။ မူလတန်းကျောင်းဆင်းလက်မှတ်ဖြင့် ကွန်မြူနတီ၏ အလယ်တန်းအထက်တန်းကျောင်းသို့ တိုက်ရိုက်သွားနိုင်သည်။ ကွန်မြူနတီ၏ အလယ်တန်း အထက်တန်းကျောင်းသည် တပ်မဟာကျောင်းထက် အမြဲတမ်းသာလွန်ပြီး စစ်မှန်သော အသိပညာအချို့ကို အမြဲသင်ယူနိုင်သည်။

 ဒါပေမယ့် ပဉ္စမတန်းကို တိုက်ရိုက်တက်ချင်တယ်ဆိုရင် ဗဟုသုတ အတိုင်းအတာတစ်ခုတော့ရှိရမည်။

 စုယွဲ့က ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး ပြောခဲ့သည်။ “အမေ၊ အခု အိမ်မှာ အားနေတော့ အိုက်မင်ကို အရင်သင်ပေးလို့ရတယ်။ အိုက်မင်  သင်ယူပြီးရင် ကျောင်းအုပ်ကြီးကို ရှာတွေ့ပြီး သူနဲ့ ဆွေးနွေးနိုင်မလားဆိုတာ သိနိုင်တယ်။အိုက်မင်က ပဉ္စမတန်းကို တိုက်ရိုက်တက်ပြီး မူလတန်းကနေ တစ်နှစ်နဲ့ဘွဲ့ရမလား ကြည့်ရမယ်။ ပြီးရင် အလယ်တန်း အထက်တန်းကျောင်းကို သွားပါ။ အနည်းဆုံးတော့ အလယ်တန်းကျောင်း ပြီးသွားလိမ့်မယ်” 

 ယခုအချိန်တွင် လူများသည် အထူးသဖြင့် ကျေးလက်တွင် ပညာသင်ကြားမှု နည်းပါး၍ အလယ်တန်းကျောင်းမှ ပြီးခြင်းက အလွန်ကောင်းသည်ဟု ခံစားမိကြသည်။ အဘွားကြီး ဟန်သည်လည်း ထိုကဲ့သို့ ခံစားရသည်။ စတုတ္ထလေးသည် အလယ်တန်းကျောင်းမှ ဘွဲ့ရနိုင်ကြောင်း ကြားသိရသောအခါတွင် ဝမ်းသာမိသော်လည်း  မမေးဘဲမနေနိုင်ခဲ့ပေ။  “ပဉ္စမတန်းကို တိုက်ရိုက်တက်ဖို့ ကျောင်းအုပ်ကြီးက သဘောတူနိုင်ပါ့မလား။”

 စုယွဲ့ - “ အိုက်မင် ကြိုးကြိုးစားစား သင်ယူနေသမျှတော့ အဆင်ပြေပါတယ်။ အဓိကကတော့ ကျောင်းအုပ်ကြီးက အိုက်မင် စမ်းသပ်တာပဲ။”

 အဘွားကြီး ဟန်က စုယွဲ့က ယဉ်ကျေးသူဖြစ်ကြောင်း သိပြီး သူမကို အလွန်ယုံကြည်သောကြောင့် သူမ ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ၊ အိုက်မင်ကို မင်း နောက်လိုက်ပြီး သင်ယူခွင့်ပေးမယ်။ မင်းဆီက မသင်ယူချင်ရင် အမေ သူ့ကို ရိုက်မယ်။”

 “အမေ၊ အမေ ဘယ်သူ့ကိုရိုက်မှာလဲ” ဟန်အိုက်မင်က အပြင်ကနေ ပြေးဝင်လာပြီး စားပွဲပေါ်က ရေခွက် ဆွဲယူကာ ရေကို ရူးသွပ်စွာ သောက်လိုက်သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက နောက်ကနေလိုက်လာသည်။

 စုယွဲ့ - “ပြန်လာပြီလား။ နေ့လည်စာ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ”

 ဟန်အိုက်ကောက သူမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့လက် ဆေးဖို့သွားကာ သူမဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက ရံဖန်ရံခါ လှည့်ကြည့်နေသည်။

 စုယွဲ့က သူ့အကြည့်ကို သတိမထားမိသလို ဟန်ဆောင်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ကျွန်မ အမေနဲ့ စတုတ္ထလေးကို စာဖတ်တတ်အောင် သင်ဖို့ ပြောနေတာ။ ကျွန်မ သူ့ကို အရင်သင်ပေးမယ်။ သူ သင်ယူပြီးရင် ပဉ္စမတန်းကို တိုက်ရိုက်တက်ပြီး မူလတန်းကနေ ဘွဲ့ရနိုင်မလား သိချင်တယ်။ ပြီးရင် အလယ်တန်းကျောင်းတက်ဖို့ ကွန်မြူနတီကို တိုက်ရိုက်သွားလို့ရတယ်။”

 ဟန်အိုက်မင်က ထိတ်လန့်သွားသည်။ “ဟမ်? ကျွန်တော့်ကို စာသင့်ခွင့်ပြုတာလား။ ပဉ္စမတန်းကို တိုက်ရိုက်တက်ရမှာလား”

 ဟန်အိုက်ကောက ဤစကားကိုကြားသောအခါ ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။“ စာတက်ဖို့ စကားလုံးတွေကို သိရမယ်။ စာမတတ်ချင်ဘူးလား”

 ဟန်အိုက်မင်က ခေါင်းကုတ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ကောင်းကောင်း မသင်ယူနိုင်ရင်ကော” သူ့စိတ်ထဲ စာတတ်ချင်ပေမယ့် ကောင်းကောင်း မသင်ယူနိုင်မှာကို ကြောက်သည်။

 စုယွဲ့က ဤသို့တိုက်တွန်းခဲ့သည်– “စကားလုံး မှတ်သားတာက အလွန်ရိုးရှင်းတယ်။ ကြိုစားနေသမျှ၊ ပြဿနာမရှိဘူး။”

 ဒါကို ဟန်အိုက်မင် ကြားတော့ သူက ချက်ချင်း သဘောတူခဲ့သည်။ “ဒါဆို ကျွန်တော် ကြိုးကြိုးစားစား စာသင်မယ်”

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကောဘက် လှည့်ပြီး ပြောခဲ့သည်။”ဒါဆို မူလတန်းကျောင်းအတွက် ပြဌာန်းစာအုပ်တွေ ရှာနိုင်မလား။ ကျောင်းသုံးစာအုပ်ကို အခြေခံပြီး သင်ပေးရမှာ”

 ဟန်အိုက်ကော - “ကိစ္စမရှိဘူး”

 ပြီးလုနီးပါးဖြစ်တာကိုတွေ့တော့ မစ္စစ်ဟန်က ပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ ထမင်းစားကြရအောင်။ နေ့လည်စာအတွက် ယွဲ့ယွဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ခေါက်ဆွဲက အရသာရှိတယ်”

 ဟန်အိုက်ကောနဲ့ ဟန်အိုက်မင်တို့သည် ချက်ချင်းပင် အာရုံပြောင်းသွားပြီး အိုးထဲကို တည့်တည့်ကြည့်ခဲ့ကြသည်။

 စုယွဲ့ရဲ့ အစားအစာကို ဘယ်သူက အရသာရှိအောင် လုပ်ထားတာလဲ။ အရသာရှိတဲ့ အစားအစာကို ဘယ်သူမှ ခံနိုင်ရည်မရှိနိုင်ဘူး။

 ဟန်အိုက်ကောက ခေါက်ဆွဲကို ပထမဆုံး မြည်းစမ်းပြီးနောက် စုယွဲ့ကို လေးလေးနက်နက်ကြည့်ကာ ခေါင်းငုံ့ပြီးစားလိုက်သည်။

 ဟန်အိုက်မင်က ဝမ်းသာအားရ သက်ပြင်းချရင်း ပြောခဲ့သည်။ “မရီးက အစ်ကိုကြီး အိမ်ထောင်ပြုလိုက်တာ အရမ်းကောင်းတယ်။ အခုကစပြီး မရီး နေ့တိုင်းလုပ်သမျှကို စားနိုင်တော့ အရမ်းပျော်တယ်~”

 တစ်မိသားစုလုံး အစားအသောက်မက်သူ၏ ခံစားချက်ကြောင့် ကြည်နူးနေကြသည်။

 စားသောက်ပြီးနောက် စုယွဲ့သည် ဟန်အိုက်ကော ဆေးရန်နှင့် ခြေထောက်ကို ဆေးလိမ်းရန်အတွက် အခန်းထဲယူသွားလိုက်သည်။ ဆေးသောက်ချိန်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူမက ဘောင်းဘီကို လှန်တင်ခဲ့ကာ ခြေထောက်ကိုကြည့်မိတော့ သူမ အံ့သြသွားသည်။ ခြေထောက်က တော်တော်သက်သာသွားပြီ။ အထူက တခြားခြေထောက်နဲ့ အတူတူပဲ။ အပေါ်ယံမှာ နီရဲနေပြီး ရောင်ရမ်းတာလောက်ပဲ။

 စုယွဲ့က ဝမ်းသာအားရနဲ့ ပြောခဲ့သည်။ “နောက်လမှာ ရှင့်ခြေထောက်တွေ လုံးဝပြန်ကောင်းလာလိမ့်မယ်လို့ ခန့်မှန်းရတယ်”

 ဟန်အိုက်ကောက မျက်လုံးထဲတွင် နူးညံ့သော အပြုံးဖြင့် သူမကို ကြည့်နေသည်။ သူမကြောင့် သူ့ခြေထောက်တွေ ပိုကောင်းလာခဲ့သည်။

 သူဆေးသောက်ပြီးသွားတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့က ပြောခဲ့သည်။ “ရှင် ခဏလောက်အိပ်ပြီး အနားယူလိုက်။ ပြီးမှ နေ့ခင်း သွားကူညီ။ ရှင့်ခြေထောက်ကို ဆေးလိမ်းပေးမယ်။”

 ဟန်အိုက်ကောက ကုတင်သို့သွားကာ နာခံမှုအပြည့်ဖြင့် လှဲချခဲ့ပြီး စုယွဲ့က ခြေထောက်ပေါ် လိမ်းဆေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လိမ်းပေးနေသည်ကို ငြိမ်သက်စွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က သူ့မှာ အမာရွတ်တွေ အများကြီးရှိတယ်လို့ အဘွားကြီး ပြောခဲ့တဲ့အချက်ကို သတိရပြီး သူမက အနည်းငယ် စိုးရိမ်သွားကာမေးခဲ့သည်။  “ရှင့် အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်လိုက်”

 ဟန်အိုက်ကောက သူ့မျက်လုံးများကို အနည်းငယ်ဖွင့်လိုက်ပြီး မေးခဲ့သည်။”အဝတ်အစားချွတ်ရမှာလား?”

 “ဟုတ်တယ် ချွတ်ပြီး ကြည့်ခွင့်ပြု”

 ဟန်အိုက်ကော၏ လည်ဇလုတ်က လှိမ့်သွားပြီး စုယွဲ့ မျက်လုံးများက်ု ကြည့်ကာမေးခဲ့သည်။ “ယွဲ့အာ မင်း သေချာလား?”

 စုယွဲ့က အစပိုင်းတွင် တုံ့ပြန်ခြင်း မရှိသော်လည်း သူ၏ တောက်လောင်နေသော မျက်လုံးများကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဤလူ တွေးနေတာ သိလိုက်ပြီး အံကြိတ်လျက် ရိုက်ကာပြောခဲ့သည်။ “ရှင် ဘယ်လိုတွေ တွေးနေတာလဲ၊ လူဆိုးကြီး။ ကျွန်မ ရှင့်ခန္ဓာကိုယ်က ဒဏ်ရာတွေကြည့်ချင်ရုံပဲ။ ရှင်က ဘာလို့ အဲ့ဒီလို တွေးနေတာလဲ”

 “အိုး။” ဟန်အိုက်ကောက မျက်တောင်ခတ်လိုက်သော်လည်း သူအနည်းငယ်စိတ်ပျက်သွားသည်။

 သူစိတ်ပျက်နေသေးတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့က ဒေါသနဲ့ထပ် ရိုက်လိုက်သည်။ သေချာတယ်၊ ယောက်ျားတစ်ယောက် ဘယ်လောက်လေးနက်နေပါစေ၊ ဒီကိစ္စကို သူ အလေးအနက်ထားလို့မရဘူး။

 သူထင်သလိုမဟုတ်ပေမယ့် မိန်းမရဲ့ အမိန့်ကို မဖီဆန်ဝံ့တာကြောင့် ဟန်အိုက်ကောက သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းအဝတ်အစားတွေကို တိတ်တဆိတ် ချွတ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီဗလာနဲ့ မြင်စေခဲ့သည်။

 သူ့ခန္ဒာကိုယ်မှာ ဒဏ်ရာတွေ အများကြီးရှိနေပြီး ထူထပ်စွာ ထုပ်ပိုးထားသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။  ဒဏ်ရာနဲ့ အမာရွတ်တွေက တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှိပြီး တော်တော်များများက အဓိကကျတဲ့ အနေအထားမှာတောင် ရှိနေသည်။ နည်းနည်းလေး ဂရုမစိုက်ရင် အသက်အန္တာရာယ်တောင် ဖြစ်နိုင်တယ်။ 

 သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အမာရွတ်တွေကို ကြည့်လိုက်တော့ စုယွဲ့က သူနှစ်တွေတစ်လျှောက် ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ အရာတွေ၊ ဒီနေ့ထိရောက်ဖို့ သူ ဘာကို အားကိုးနေရလဲဆိုတာကို စုယွဲ့ တွေးကြည့်နိုင်သည်။

 “ဘယ်လို ရလာတာလဲ” စုယွဲ့က သေနတ်ဒဏ်ရာ အမာရွတ်ဖြစ်သော သူ့နှလုံးပေါ်ရှိ အစက်အပြောက်ကို ထိလိုက်ပြီး ဝမ်းနည်းစွာ မေးလိုက်သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက ပုံမှန်လေသံနဲ့ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ “တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ဖို့ နယ်စပ်ကို သွားတုန်းက”

 ဤခေတ်တွင် တိုင်းပြည်သည် လုံးဝ မတည်ငြိမ်သေးကြောင်းနှင့် နယ်စပ်တွင် ပဋိပက္ခများ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်ကို စုယွဲ့ သိသည်။ ကျည်ဆန်မိုးရွာနေချိန်တွင် တိုင်းပြည်တည်ငြိမ်ရေးကို အချိန်မရွေး ဦးဆောင်ရန် သူတို့လို စစ်သားများ လိုအပ်နေသည်။

 စုယွဲ့က စစ်သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူ့တာဝန်ကို ဘာမှမပြောနိုင်ပေမယ့် စိတ်ဖိစီးနေသည်။

 ဝန်အိုက်ကောက သူမလက်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ညှစ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ရပါတယ်၊ မနာတော့ဘူး၊ ဒီဒဏ်ရာက ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူး”

 စုယွဲ့က ဒဏ်ရာကို ထပ်ထိပြီး နှုတ်ခမ်းစူကာ ပြောခဲ့သည်။ “ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောလဲ။ အနာဂတ်မှာ ရှင့်ကိုယ်ရှင် အလေးအနက်မထားဖို့ ခွင့်မပြုဘူး။ နောင်အနာဂတ်မှာ ရှင့်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ကျွန်မပိုင်မှာကို သတိရဖို့လိုတယ်။ ကျွန်မ ရှင့်ကို ထိခိုက်နာကျင်စေမှာမျိုးကို ခွင့်မပြုဘူး။ ရှင်ဒဏ်ရာရတဲ့အခါ ကျွန်မ ဒေါသထွက်လိမ့်မယ်!”

 ဟန်အိုက်ကောက ခဏမျှ နှုတ်ဆိတ်နေပြီး ခေါင်းညိတ်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ၊ ကိုယ် အခုကစပြီး ကိုယ့် ကိုယ်ကိုယ် ကာကွယ်ဖို့ ကြိုးစားပါ့မယ်”

 “ဒါမှ ကောင်းသေးတယ်” စုယွဲ့က သူ့အဝတ်အစားများကို ကိုင်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မြန်မြန် ဝတ်လိုက်။ ဒါမှမဟုတ်ရင် ရှင်အေးနေလိမ့်မယ်” 

 ဟန်အိုက်ကောက အင်္ကျီ၀တ်လိုက်ပြီး စောင်ကို လှုပ်ခါလိုက်ကာ သူ့ကိုယ်ကိုယ်ခြုံလိုက်ပြီး စောင်ထောင့်ကို ဖွင့်လိုက်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “မင်းလည်း ခဏလောက် ဝင်အိပ်။”

 စုယွဲ့က တုံ့ဆိုင်းနေခဲ့သည်။ “ကျွန်မ အမေနဲ့ မုန့်လုပ်ရအုံးမယ်”

 ဟန်အိုက်ကော - “အမေလည်း တစ်ရေးတစ်မောအိပ်ချင်တယ်၊ သူမ တစ်ရေးတစ်မော အိမ်ပြီးမှ မုန့်လုပ်မှာ။ အဲ့ဒါကြောင့် မင်းလည်း အိပ်သင့်တယ်။”

 သူပြောတာကိုကြားတော့ စုယွဲ့က သူမဖိနပ်နဲ့ အဝတ်ထူထူတွေကို ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကြားထဲ လှိမ့်လိုက်သည်။

 သူက မီးဖိုကြီးတစ်လုံးလို၊ တစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေးနေပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဝင်သွားတာနဲ့ နွေးထွေးသလို ခံစားရပြီး ထွက်သွားဖို့ မစဥ်းစားနိုင်လောက်အောင်ကို သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်နေသည်။

 ဟန်အိုက်ကောက စုယွဲ့ရဲ့အေးစက်နေတဲ့လက်လေးကို သူ့ဗိုက်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူ့လက်ကြီးက သူမ၏ခါးကို ညင်သာစွာပွတ်သပ်ပေးနေကာ သူ သူမကို မနေ့ညက အရမ်းနာသွားစေမှန်း သူသိနေသည်။

 စုယွဲ့က သူ ပွတ်တာ သက်သောင့်သက်သာဖြစ်နေပြီး သူမ မထိန်းနိုင်လုနီးပါး ညည်းတွားမိမည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ သူမ ၎င်းကို ပြန်ထိန်းထားနိုင်ခဲ့သည်။ မဟုတ်ပါက ဤလူသည် ဝံပုလွေအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားမည်ဖြစ်ပြီး၊ အဆုံးတွင် သူမသည်သာ ကံမကောင်းသူဖြစ်လာမည်ဖြစ်သည်။

 စုယွဲ့ အိပ်ပျော်သွားဖို့အတွက် သူမကို ပွတ်တိုက်ပေးနေတဲ့အချိန်မှာ ဟန်အိုက်ကောက ပြောလာခဲ့သည်။  “ယွဲ့အာ၊ အနာဂတ်မှာ အလုပ်မသွားနဲ့”

 စုယွဲ့က သူ့ကိုကြည့်ဖို့ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်။

 “နှစ်သစ်ရောက်ခါနီးပြီ။ အေးခဲနေတယ်။ မင်းအပြင်ထွက်တဲ့အခါ အေးခဲပြီး ရွံ့ဖြစ်နေတဲ့လယ်ကွင်းတွေမှာ မင်းအလုပ်မလုပ်နိုင်ဘူး။ အခုကစပြီး မင်း အမေနဲ့ အိမ်မှာပဲ မုန့်လုပ်။”

 စုယွဲ့က ပထမဆုံးအနေနဲ့ လယ်ယာလုပ်ငန်းကို မလုပ်ဆောင်နိုင်ပေ။ ကူးပြောင်းလာချိန်မှ ယခုအချိန်အထိ လယ်ယာလုပ်ငန်းခွင်တွင်း အလုပ်လုပ်ရင်း သေသည်အထိ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခံနေရသည်။ သူမ မလုပ်ချင်တာကြာပြီ။ အခု ဟန်အိုက်ကော ပြောတာကို ကြားတော့ သူမက ဟန်ဆောင်ပြီး“ဟင့်အင်း၊ ကျွနမမ အလုပ်သွားမယ်”ဆိုပြီး မပြောတော့ဘူး။ သူမက ပြုံးကာ သဘောတူခဲ့သည်။ “ဒါဆို ကျွန်မ မသွားတော့ဘူး။ အိမ်မှာပဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနေမယ်”

 ဟန်အိုက်ကောက သူမဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ကောင်းပြီ အိပ်တော့”

 စုယွဲ့က သူ့ရဲ့ ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်မှုအောက်တွင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။

 ————

 နှစ်ရက်အတွင်း၊ ဟန်အိုက်ကောက ၁ တန်းမှ ၅တန်းအထိ အသုံးပြုပြီးသား မူလတန်းကျောင်းသုံးဖတ်စာအုပ်များ ငှားရမ်းလာခဲ့သည်။ ခဲတံနှင့် မှတ်စုစာအုပ်များကို ဘယ်မှာရနိုင်သည်ကို သူမ မသိပါ။

 စုယွဲ့က ယခုအခါတွင် စာသင်ပေးရန်နှင့် အဘွားကြီး ဟန်နဲ့ မုန့်လုပ်ရန်သာ လိုအပ်သည်။ တကယ်ကို လုပ်စရာ အများကြီးမဟုတ်တဲ့အတွက် သူမက ဟန်အိုက်မင်ကို စာဖတ်တတ်အောင် သင်ပေးခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်မင်သည် ယခင်က အခြေခံမရှိသောကြောင့် စုယွဲ့က အရိုးရှင်းဆုံး Pinyin ဖြင့် စတင်ခဲ့သည်။ သူမသည် တစ်ခုကို ဖတ်ရန် သင်ပေးခဲ့ပြီး ဟန်အိုက်မင်က နောက်မှ နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် ရေးသားခဲ့သည်။

 အချို့က အမြင်ဆန်းတာကြောင့် တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ကြည့်ရှုရန် အချိန်ယူခဲ့ကြသော်လည်း ထောင်ဟွာ(မက်မွန်လေး)၊ ရှောင်လိန်နဲ့ မြောင်မြောင်တို့ ကလေးသုံးယောက်က ငါးမိနစ်ကြာ နားထောင်ပြီးနောက် ငြီးငွေ့ကာ ထွက်ပြေးသွားကြသည်။ ဘယ်တော့မှ ထပ်မတွေ့ရတော့ဘူး။

 သင်ယူခြင်းက တကယ်ကို ငြီးငွေ့စရာလို့ ထင်နေကြပြီး ကစားရတာလောက် ပျော်စရာမရှိဘူး။

 သို့သော် ဟဲဟွာ(ကြာပန်းလေး)က ထိုကဲ့သို့မဟုတ်ပေ။ သူမ အကြီးဆုံးဒေါ်လေးဖြစ်သူက သူ့ဦးလေးအား စာဖတ်တတ်အောင် သင်ပေးသည်ကို ကြည့်ပြီး အလုပ်လစ်လပ်နေချိန်တွင် မကြာခဏဆိုသလို နားထောင်ရန် ပြေးသွားခဲ့သည်။ သူမက အလွန်သဘောကျတယ်။ သူမသည် အနာဂတ်တွင် စာဖတ်တတ်ရန် သင်ယူလိုပြီး စာတတ်မြောက်သူ ဖြစ်လိုသည်။ သူမကြီးပြင်းလာတဲ့အခါ လှပပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့ကာ ထက်မြက်တဲ့ မိန်းကလေး ဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ သူမ အကြီးဆုံးဒေါ်လေးလို ဖြစ်ချင်ပြီး ဒေါ်လေးဆီက သင်ယူရတာက ကောင်းသည်။

စုယွဲ့က ဟဲဟွာ၏ တောင့်တသောမျက်လုံးများကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ မြင်လိုက်ရသဖြင့် သူမကို ရှေ့သို့လှမ်းခေါ်ကာ မေးခဲ့သည်။ “ ကြာပန်းလေး မင်း အဒေါ့်ဆီက သင်ယူချင်လား “ 

 ကြာပန်းလေးက သူမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး သတိထားလျက် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

 စုယွဲ့ “ဒါဆို မင်း မင်းဦးလေးနဲ့ စာအတူသင်လိုက်။ ဒေါ်လေး သင်ပေးမယ်”

 ကြာပန်းသည် အစပိုင်းတွင် ရွှင်မြူးသွားပြီးနောက် မျက်လုံးများ မှေးမှိန်သွားကာ ခေါင်းငုံ့ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “ဟင့်အင်း အမေက စာမသင်စေချင်ဘူး။ အမေက မြက်ရိတ်ပြီး ထင်းကောက်ခိုင်းတယ်။ အစ်ကို့ အိမ်အလုပ်တွေပါ လုပ်ရမယ်”

 စုယွဲ့ ခဏလောက် ထိတ်လန့်သွားပြီး သူမ နှုတ်ဆိတ်သွားသည်။

 သူမ အဘွားကြီး ဟန်ကို မေးခဲ့သည်။  “အမေ၊ ဒုတိယမတ်လေးကို ဒီကိစ္စကို သဘောတူခွင့်ပြုပေးနိုင်မလား။ ကြာပန်းက တကယ်ကို သင်ယူချင်နေတယ်လို့ ထင်တယ်။ ကလေးတွေက ပိုလေ့လာတာကောင်းတယ်။ ပိုလေ့လာတာက အမြဲတမ်းမှန်တယ်။ လူတွေ ချစ်တယ်။ တစ်ယောက် သင်ယူတဲ့အခါ နှိုင်းယှဉ်စရာ မရှိဘူး။ ကလေးနှစ်ယောက် အတူတူ သင်ယူတဲ့အခါ အချင်းချင်း ပြိုင်ဆိုင်နိုင်တယ်။”

 အဘွားကြီး ဟန်က သူမ ကလေး မိမိကိုယ်ကို စိတ်အားထက်သန်စေရန် ကောင်းသောအရာဟု သဘာဝကျကျ ထင်မြင်ခဲ့သော်လည်း သူမလည်း တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ပြောခဲ့သည်။ “အခု မိသားစုကွဲသွားတော့ ဒုတိယချွေးမက နားမထောင်ချင်တော့ဘူး။ ငါ့အတွက် ကြာပန်း မင်းဆီက သင်ယူခွင့်ရဖို့ ဘယ်လို ဆန္ဒမရှိဘဲနေနိုင်မှာလဲ? သူမက အလုပ်မှာ ကြာပန်းကို ကူညီပေးစေချင်နေတာ။ အခု ကြာပန်းက အမေ့ကို နေ့တိုင်း အချိန်အတော်ကြာမီးထိုးကူနေတော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ မပျော်တော့ဘူး။ ခဏနေတော့ ဒီသမီးက အလကားပဲလို့ ခံစားနေရတယ်။”

 “ဒါ…” စုယွဲ့က သားများကို သမီးများထက် တန်ဖိုးထားပြီး နှလုံးသားထဲမှ မိန်းကလေးများကို မထီမဲ့မြင်ပြုသည့် ဟန်ဒုတိယချွေးမကို သတိရမိသေးသည်။ မိန်းကလေးများသည် စာကို လေ့လာရန် အသုံးမဝင်ဟု သူမက ထင်နေသေးသောကြောင့် အလုပ်ပိုလုပ်ခြင်းက ပိုကောင်းတယ်။

 အဘွားကြီး ဟန် စကားပြောရင်တောင် အသုံးမဝင်ဘူး။

 ဟမ်အိုက်ကော ဒီအကြောင်းကို သိသွားပြီးနောက် သူက “ကြာပန်းက သင်ယူချင်တယ်ဆိုရင် သင်ယူပစေ။ ဗဟုသုတအနေနဲ့ သင်ယူတာက ကောင်းတဲ့အရာပဲ။ ဒီအကြောင်းကို ကိုယ် ဒုတိယလေးနဲ့ ပြောလိုက်မယ်။”

 နောက်တော့ သူက ဟန်လောင်အာ့ဆီသွားပြီး သူ ဘယ်လိုပြောခဲ့မှန်းမသိပေ။ နောက်ဆုံးတွင်၊ ဟန်လောင်အာ့နဲ့ သူ့ဇနီးသည် ကြာပန်းလေးကို စုယွဲ့နှင့် မနက်တိုင်း နှစ်နာရီစာ စာသင်ကြားရန် အမှန်တကယ်သဘောတူခဲ့သည်။ ဟုတ်တယ် သူတို့ ဘာမှ မပြောရဲဘူး။

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကောသည် တစ်ခါတစ်ရံတွင် အဘွားကြီး ဟန် ထက် ပို၍ ထိရောက်စွာ ပြောဆိုတတ်သူဖြစ်ကြောင်း ထိုအဖြစ်အပျက်မှတဆင့် ရုတ်တရက် သိလိုက်ရသည်။ အနာဂတ်တွင် ပြဿနာတစ်စုံတစ်ရာရှိပါက သူ့ကို ရှာနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

 ဤနည်းဖြင့် စုယွဲ့၏ မိသားစုအတန်းလေးက တရားဝင်စတင်ခဲ့သည်။ သူမသည် စာသင်ခန်းအဖြစ် အဓိကအခန်းထောင့်ကိုယူကာ ကြာပန်းလေးနဲ့ ဟန်အိုက်မင်ကို ဘောပင်တစ်ချောင်နှင့် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ပေးပို့ခဲ့သည်။ ထို့နောက် စားပွဲကြီးကြီးနဲစပြီးသင်ပေးခဲ့သည်။

 သူမ၏ ပညာရေးနည်းလမ်းမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်- အလုပ်လုပ်နေချိန်တွင် ၎င်းတို့ကို အလွတ်ကျက်စေရန် ပထမဆုံးနေ့တွင် သင်ကြားပေးပြီး နောက်နေ့ အတန်းမစတင်မီ မနေ့က ကျွမ်းကျင်မှုကို စမ်းသပ်ပြီး အမှတ်ပေးလိုက်ပါ။

 သူတို့ကို စာကျက်တာ တွန်းအားပေးဖို့အတွက် စုယွဲ့က ဆုပေးစနစ်တစ်ခုလည်း ထွက်လာခဲ့သည်။ “မင်းတို့ကို ဒေါလေး စမ်းသပ်တိုင်း ပထမဖြစ်တဲ့သူကို ငါဆုချမယ်။ သကြားနဲ့ နှစ်ယွမ်လည်း ချီးမြှင့်မယ်” 

 ဟဲဟွာနဲ့ ဟန်အိုက်မင်တို့က ဥာဏ်ရည်ထက်မြက်သော်လည်း ကလေးများဖြစ်နေသေးသည်။ သကြားမစားချင်သော သူ မရှိပါ။ စုယွဲ့က သကြားကို ဆုလာဘ်အဖြစ် ယူလိုက်သည်။ သူတို့ ချက်ခြင်း စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကောလိပ် ဝင်ခွင့် စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်သည်ကိုလည်း ကြားလိုက်ရသည်။ နှစ်ယွမ် ချီးမြှင့်ပြီး သူတို့က ပိုအားထက်သန်လာတယ်။

 ဟန် ဒုတိယဇနီးက ဆုလာဘ်ကိုကြားသောအခါ မသက်မသာခံစားရမှုများ ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ သူမသည် စာကျက်ရန် ကြာပန်းကို တိတ်တဆိတ်ပြောပြီး သူ့အစ်ကိုစားဖို့ နေ့တိုင်း သကြားလုံးတစ်လုံးရှာခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ အိမ်ပြန်ပြီး သူမ မိသားစုကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့..

 ကြာပန်းလေးက တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ခေါင်းညိတ်၍ မိခင်ဖြစ်သူ သူမစာသင်ယူမှု အသိပညာကို သဘောတူခွင့်ပြုရန်အတွက် ကြက်စာကျွေးခြင်း၊ မြက်ရိတ်ခြင်း၊ မီးထိုးခြင်း စသည်တို့ကို နေ့တိုင်း လုပ်ကာ အပြင်းအထန် လေ့လာဆည်းပူးရင်း နှလုံးသားထဲတွင် သင်ယူခဲ့သော ဗဟုသုတများကို တိတ်တဆိတ် ပြန်လည်သုံးသပ်ခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်မင်က သူ့တူမလေး အလုပ်အရမ်းကြိုးစားနေတာကို မြင်လိုက်ရပြီး စာမေးပွဲကျရင် မျက်နှာပျက်မှာကို ကြောက်လို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ကြိုးစားခဲ့သည်။

 ကလေးနှစ်ယောက်က ဒီလိုအလုပ်ကြိုးစားတာကိုမြင်တော့ စုယွဲ့ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းပျော်သွားပြီး ထောက်ပံ့ရေးနဲ့ စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီကနေ အထည်ကြမ်းဝယ်ဖို့ အချိန်ယူကာ အဘွားကြီးဟန်နဲ့အတူ ကျောင်းလွယ်အိတ်နှစ်လုံးကို လုပ်ပြီး တစ်ယောက် တစ်ခုစီပေးလိုက်တယ်။ ကျောင်းလွယ်အိတ်လေး ဆိုပေမယ့် ကလေးနှစ်ယောက် အရမ်းပျော်သွားကြတယ်။