MM Story Teller

Chapter 46

Viewers 11k

💘Chapter 46

ငါ့သား

ဝေ့ချန် ထမင်းစားခန်းထဲကထွက်လာပြီးမကြာခင်မှာပဲ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ကလေးသံစူးစူးတစ်ခုထွက်လာခဲ့သည်။

ဝတ်စုံအသေးလေးနှင့်ဝေ့ဝေ့က လှေကားခြေရင်းမှာ မျက်နှာလေးစူဖောင်း၍ရပ်နေသည်။သူ၏မျက်ဝန်းတစ်စုံက ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သောအကြည့်များဖြင့်ပြည့်နေသည်။ယင်းက ဖြူစင်သောဤအရွယ်ကလေးတစ်ယောက်မှာ မရှိသင့်သည့်ပုံစံဖြစ်ပေမဲ့ ဤအခိုက်အတန့်တွင် ဝေ့ဝေ့၏မျက်ဝန်းများထဲမှာ တကယ်ပင်အထင်းသား ပေါ်နေခဲ့သည်။

ဝေ့ဝေ့နောက်က လိုက်ပါလာသူများက ဝေ့ကျန်းရှုန်းနှင့်ဖန်းယွင်ဖြစ်လေသည်။ဝေ့ဝေ့ ယခုလိုရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းပြောနေသည့်စကားများကို ထိုနှစ်ယောက်က မကြားပုံရလေသည်။သူတို့အတွက် ဤသည်က ဝေ့ဝေ့က မှားယွင်းသည့်အရာတစ်ခုကိုလုပ်နေခြင်းထက် တည့်တိုးဆန်နေရုံမျှဖြစ်ပြီး ဝင်စွက်ဖက်စရာဘာအကြောင်းမှမရှိပေ။

ဘယ်သူကမှ မတားဆီးကြသလို ချော့မော့ဖြောင့်ဖြခြင်းလည်း မပြုကြသဖြင့် ဝေ့ဝေ့ကသဘာဝအတိုင်း သူ့အမှားသူ သတိမပြုမိပါချေ။သူကပို၍ပင်ကြမ်းတမ်းရိုင်းစိုင်းလာသည်။သူက ချန်လီ၏ဘေးကို လျှောက်သွားပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ စက်ဆုပ်ရွံ့နေမှုကအထင်းသားပေါ်နေသည်။သူက ခြေဖျားထောက်ကာ လက်ဆန့်၍ ချန်လီ၏ရှေ့က ဆန်ပြုတ်ဖြူပန်းကန်ကိုမှောက်ချလိုက်ပြီး မောက်မောက်မာမာဆိုလေသည်။

"ငါတို့မိသားစုက စားစရာကိုစားဖို့ မင်းကို ဘယ်သူပြောလဲ"

ယနေ့ဆန်ပြုတ်ဖြူက အနည်းငယ်အရည်ကျဲကျဲချက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ဝေ့ဝေ့ကဆွဲမှောက်ချလိုက်ပြီးနောက် ဆန်ပြုတ်က စားပွဲတစ်ခုလုံး ပေပွကုန်ပြီး ချန်လီ၏အဝတ်အစားများပေါ်ကိုလည်းစင်ကုန်သည်။

နွေရာသီဝတ်အဝတ်အစားများကိုယ်၌က ပါးနေပြီးသားဖြစ်လေသည်။ဆန်ပြုတ်ဖြူက ချန်လီ၏အဝတ်အစားများအပေါ်စင်သွားသည်နှင့် ယင်းကချန်လီ၏ကိုယ်ပေါ်မှာကပ်သွားတော့သည်။ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ဆန်ပြုတ်ဖြူကအတော်လေးအေးနေပြီဖြစ်သည်။မဟုတ်လျှင်ချန်လီ အပူလောင်သွားမှာဖြစ်၏။

"ဝေ့ဝေ့"

ဝေ့ယန် တားလိုက်ပေမဲနောက်ကျလွန်းသွားပြီး ဆန်ပြုတ်ဖြူများက နေရာအနှံ့ပေပွကုန်ပြီဖြစ်သည်။

ချန်လီက ဝေ့ဝေ့ကို တစ်ချက်သာ ငုံ့ကြည့်လာပြီး တခြားဘာတုံ့ပြန်မှုမှပြုမလာပေ။

ဤအချိန်မှာ ဝေ့ယန်က ဝေ့ဝေ့၏ဘေးကိုလျှောက်လာနေပြီဖြစ်ကာ ဝေ့ဝေ့ကိုခေါ်သွားရန်ပြင်လိုက်သည်။ထိုအခိုက်အတန့်မှာ ဖန်းယွင်ကလျှောက်လာပြီး ဝေ့ယန်ကို မသိမသာကြည့်လိုက်၏။ဝေ့ယန်၏ဝေ့ဝေ့ကို ပွေ့ချီရန်ဆန့်ထားသောလက်က ခဏလောက်တန့်သွားပြီး ၎င်းနောက် ပြန်ဆုတ်သွားသည်။သူ့မျက်လုံးများက အနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးနေပြီး သူ့ထိုင်ခုံမှာသူပြန်ထိုင်လိုက်လေသည်။

"ဝေ့ဝေ့ မနက်စာလာစား...စားပြီးရင်ကျောင်းသွားရမယ်လေ"

ဖန်းယွင်က နေရာတစ်နေရာရှာပြီးထိုင်လိုက်ကာ ဝေ့ဝေ့ကိုနူးညံ့စွာပြောလိုက်သည်။

"မစားချင်ဘူး...သားဒီအရူးနဲ့အတူတူမစားဘူး"

ဝေ့ဝေ့က ခေါင်းခါပြီးငြင်းဆန်လိုက်ကာ စားပွဲပေါ်ကတခြားပစ္စည်းများဆီကိုလှမ်းရန် ကြိုးစားနေဆဲဖြစ်သည်။သူ့ပုံစံက ချန်လီ၏ရှေ့က ပစ္စည်းများအကုန်လုံးကို တိုက်ချမပြီးမချင်း သူရပ်မည့်ပုံမပေါ်ပေ။

ဝေ့ယန်က တစ်ခုခုပြောချင်ပေမဲ့ရပ်သွားသည်။ဝေ့ကျန်းရှုန်းက အစေခံဆီကို လျှောက်လာပြီး ဆိုလေသည်။

"ချန်သခင်လေးကို အောက်ခေါ်သွားလိုက်ပါ...သူဗိုက်မပြည့်သေးရင် မနက်စာထပ်ပြင်ပြီးချန်သခင်လေးရဲ့အခန်းထဲပို့ပေးလိုက်"

ဝေ့ကျန်းရှုန်းက ပြောနေပြီဖြစ်၍ ဝေ့မိသားစု၏အစေခံအတွက် နားမထောင်ရန်မဖြစ်နိုင်ပါချေ။သူက ချန်လီ၏ဘေးကိုလျှောက်သွားပြီး လေးစားမှုသိပ်မပါသောလေသံဖြင့် ဆိုလိုက်၏။

"လူကြီးမင်းချန် အရင်ဆုံးထွက်သွားလိုက်ပါ"

ပြင်ပလောကကြီး၏ရက်စက်မှုများအားလုံးက တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဓားသွားထက်ထက်များအဖြစ်သို့ပြောင်းကာ ချန်လီ၏ကိုယ်ပေါ်ကို တည့်တည့်ထိုးစိုက်လာသည်။ချန်လီ၏မျက်နှာက အမူအရာမဲ့နေဆဲဖြစ်သော်လည်း သူ့မျက်ဝန်းများထဲမှာ အကူအညီမဲ့မှုများနှင့်မဝံ့မရဲဖြစ်မှုများတဖြည်းဖြည်းပေါ်လာလေသည်။သူက ငေးကြောင်ကြောင်ဖြင့် သူ့ခြေချောင်းများကိုပဲ တောက်လျှောက်စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။သူ့ပတ်ပတ်လည်မှာ တံတိုင်းတစ်ခုတည်ဆောက်ထားကာ အပြင်လောကကြီးယူဆောင်လာသောအန္တရာယ်များကို ဤနည်းဖြင့် သူနှင့် ပိုင်းခြားထားရန် အချည်းနှီး ကြိုးစားခဲ့လေသည်။

ချန်လီက ဘာတုန့်ပြန်မှုမှမရှိသည်ကိုမြင်လျှင် အစေခံက လှုပ်ရှားမည်ပြုလိုက်၏။အစေခံ၏လက်ကချန်လီကိုထိတော့မည့်အချိန်မှာပဲ ဝေ့ချန်ပြန်ရောက်လာလေသည်။

ထမင်းစားခန်းထဲကမြင်ကွင်းကိုမြင်လျှင် သူ့နှလုံးသားက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိုးနှက်ခံလိုက်ရသလိုမျိုး ရုတ်ချည်း တင်းကြပ်သွား၏။ထိုအခိုက်အတန့်မှာပဲ သူ့စိတ်ထဲမှာအတွေးတစ်ခုတန်းပေါ်လာသည်။ထိုအတွေးက ချန်လီကို ခေါ်ပြီးဤရွံစရာကောင်းသောပတ်ဝန်းကျင်မှထွက်သွားရန်ဖြ်သည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ဘေးကိုတန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်သွားပြီး အစေခံ၏လက်ကိုပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။သူက ချန်လီကိုမောင်းထုတ်ရန်ကြိုးစားနေသည့်အစေခံကို အေးစက်စွာစိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလို်သည်။

"ဘာလုပ်နေတာလဲ"

အစေခံက ကျောက်ရုပ်လိုမျိုးဦးညွတ်လိုက်ပြီး ဝေ့ချန်၏ရေခဲတမျှအေးစက်နေသောအကြည့်က သူ့နောက်ကျောချွေးစေးပြန်သွားစေသည်။

"ကျွန်တော်...သခင်လေး...ကျွန်တော်..."

အစေခံက သူ့ကိုယ်သူခုခံကာကွယ်လိုက်၏။

"သခင်က ကျွန်တော့်ကို ...ချန်သခင်လေးကို အခန်းပြန်ပို့ခိုင်းလို့ပါ..."

ဝေ့ချန်က ၎င်းကိုကြားသောအခါ ဝေ့ကျန်းရှုန်းကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ဝေ့ကျန်းရှုန်းက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုမျိုးလက်ထဲမှာသတင်းစာကိုကိုင်ပြီး ထိုင်ခုံပေါ်တွင် အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်နေသည်။

သူ၏အေးစက်သောမျက်လုံးများက ထမင်းစားပွဲရှိလူတိုင်းပေါ်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီး ထိုမျက်လုံးများက နောက်ဆုံးမှာ ချန်လီအပေါ်ကိုရောက်လာသောအခါ ဝေ့ချန်က သူ့ဒေါသများအားလုံးကိုထိန်းချုပ်ပြီးနေပြီဖြစ်ကာ သူ့မျက်လုံးများကနာကျင်မှုများဖြင့်ပြည့်နေခဲ့လေသည်။ထိုအချိန်မှာပဲ ချန်လီ၏ကိုယ်ပေါ်ကဆန်ပြုတ်များကို ဝေ့ချန်မြင်လိုက်ရ၏။သူက တစ်ရှူးတစ်ရွက်ကိုအမြန်ဆွဲယူပြီး ချန်လီကိုသုတ်ပေးလိုက်သည်။

"လီလီ မကြောက်နဲ့နော်...ကိုယ်ပြန်လာပြီ"

ချန်လီ၏တင်းမာနေသောကြွက်သားများကို ခံစားမိသည့်အခါ ဝေ့ချန်ကသုတ်ပေးရင်းနှင့် ညင်ညင်သာသာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။

ဝေ့ချန်ဝင်လာသည်ကိုမြင်ချိန်မှာ ချန်လီ၏သတိအပြည့်နှင့်မျက်လုံးများကအလင်းရောင်ကိုရှာတွေ့သွားဟန်ရှိပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတောက်ပလာလေသည်။ယခုအချိန်မှာ သူကငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေပြီး သူ၏တင်းမာနေသောကြွက်သားများက တဖြည်းဖြည်းပြေလျော့သွား၏။

ချန်လီ၏ကိုယ်ပေါ်မှာပေနေသောဆန်ပြုတ်များကိုရှင်းပြီးနောက် ဝေ့ချန်က သူ့အကြည့်ကိုဝေ့ဝေ့ပေါ်ကို ရွှေ့လိုက်လေသည်။သူ့စကားပြောလိုက်ချိန်မှာသူ့လေသံက ရေခဲဂူထဲကျသွားသည့်အတိုင်းအေးစက်နေခဲ့၏။

"မင်းဆန်ပြုတ်နဲ့ပက်လိုက်တာလား"

အတိတ်ကဖြစ်ရပ်ကြောင့် ဝေ့ဝေ့က ဝေ့ချန်ကိုအနည်းငယ်ကြောက်လေသည်။ဤအခိုက်အတန့်မှာ ဝေ့ချန်ကလှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါ ဝေ့ဝေ့က ကြောက်ပြီးအလိုလိုကြုံ့သွားပေမဲ့ သူ့ဘာလုပ်ခဲ့သည်ကိုဝန်မခံရဲခဲ့ပါချေ။

၎င်းကို့မြင်ပြီးနောက် ဝေ့ချန်ကအရာအားလုံးကိုနားလည်သွား၏။သူက လက်ဆန့်ပြီး ဝေ့ဝေ့ကိုချန်လီရှေ့ကိုဆွဲခေါ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"တောင်းပန်"

ဝေ့ဝေ့ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်လိုက်ပြီး မျက်ရည်များကိုညစ်ထုတ်လိုက်ကာ ဖန်းယွင်ကို မတရားခံနေရသလိုမျိုးကြည့်လေသည်။

ဖန်းယွင်က သူမ၏သားလေး ဤသို့မတရားခံနေရသည်ကို မည်သို့ကြည့်နေနိုင်ပါမည်နည်း။သူမက ဝေ့ချန်ကိုငေါက်လိုက်၏။

"ဝေ့ချန် နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ"

ဝေ့ချန်က ၎င်းကိုနားထဲမထည့်ပေ။သို့ပေမဲ့ ဝေ့ဝေ့ကိုကြည့်လိုက်ချိန်မှာ သူက သူ့လေသံကိုပိုမြှင့်လိုက်၏။

"တောင်းပန်လိုက်"

ဝေ့ဝေ့ကနောက်ဆုံးမှာ သူ့နှလုံးသားထဲက ကြောက်ရွံမှုကိုသည်းမခံနိုင်ဘဲ အော်ငိုတော့သည်။

ဖန်းယွင်က အမြန်ရောက်လာပြီး ဝေ့ဝေ့ကို ဝေ့ချန်၏ဘေးကနေပြန်ပွေ့ခေါ်ရန်ကြိုးစားလေသည်။သို့ပေမဲ့ ဝေ့ချန်က ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ ဖန်းယွင်ကိုပိတ်ထားပြီး ဝေ့ဝေ့ကိုထပ်ပြီး ချန်လီ၏ရှေ့မှာဖိချလိုက်လေသည်။

"ငါမင်းကိုတောင်းပန်ဖို့ပြောနေတယ်"

ဝေ့ဝေ့က ဝေ့ချန်၏စကားများကိုနားမထောင်ဘဲ သူ့ဘာသာသူပဲငိုနေ၏။ငိုသံတစ်ခုစီတိုင်းက ပိုပိုစူးလာကာ ပိုပိုသနားစရာကောင်းလာလေသည်။

ဖန်းယွင် ရင်ကွဲသလိုခံစားရသဖြင့် သူမက စပြီး ဝေ့ချန်ကိုဆွဲတော့သည်။ဝေ့ချန်က သူမကိုလျစ်လျူရှုထားပြီး ဝေ့ဝေ့ကိုလက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့်ကောက်ပွေ့ကာ ဝေ့ဝေ့၏တင်ပါးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်လိုက်၏။

"ဒီတစ်ချက်က ဘယ်လိုလေးစားရမယ်ဆိုတာမသိလို့"

ထိုစကားများထွက်ကျလာသည်နှင့် နောက်လက်ဝါးတစ်ချက်ကဝေ့ဝေ့၏တင်ပါးပေါ်ထပ်ရောက်လာသည်။

"ဒီတစ်ချက်က ဘယ်လိုနောင်တရရမယ်ဆိုတာမသိလို့"

ဝေ့ဝေ့က အရိုက်ခံရမှုကြောင့် ကြက်သေသေသွားသည်။သူ့အသက်ကိုးနှစ်ကိုရောက်သည်အထိ သူတစ်ခါမှအရိုက်မခံရဖူးပေ။ဝေ့ချန်က လုံးဝကိုပထမဆုံးဖြစ်၏။သူက ခဏလောက်အေးခဲသွားပြီးနောက် မတရားခံရသည့်အမူအရာနှင့် နှာရှုံ့ကာငိုတော့မည်ပြုချိန်မှာပဲ ဝေ့ချန်က ဝေ့ဝေ့၏တင်ပါးကိုထပ်ပြီးရိုက်လိုက်လေသည်။

ဝေ့ဝေ့မငိုရဲတော့ဘဲ "မေမေ" "ဖေဖေ"ဟုသနားစရာကောင်းစွာတရင်း ဝေ့ချန်၏လက်ထဲမှလွတ်မြောက်ရန်မျှော်လင့်နေ၏။

ဖန်းယွင်မှာ ဝေ့ဝေ့၏အော်သံကြောင့်ရင်နာလာရသည်။သူမ ရုတ်ချည်း ဘယ်ကမှန်းမသိ အားများရလာပြီး ဝေ့ချန်၏လက်မောင်းကိုဆွဲကာ ဝေ့ချန်၏ပါးကို အားကုန်ရိုက်လိုက်၏။ဖြန်းခနဲအသံက ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ကျယ်လောင်စွာမြည်သွားလေသည်။

"ဝေ့ချန်...နင့်မှာငါ့သားကိုဆုံးမပိုင်ခွင့်ဘာရှိလို့လဲ"

ဖန်းယွင်က ဝေ့ချန်ကိုပါးရိုက်ပြီးနောက် သူမက ဝေ့ချန်ကို စူးစူးဝါးဝါးကြည့်ကာ မေးခွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။

ဝေ့ကျန်းရှုန်းက သတင်းစာကိုအောက်ချပြီး အခုလေးတင်ကဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို ဟာသပြဇာတ်တစ်ခုကိုကြည့်နေသည့်အတိုင်း သာမန်ကာလျှံကာ ကြည့်လာလေသည်။

ဝေ့ယန်က တစ်ခုခုပြောချင်၍ ပါးစပ်ဟလိုက်ပေမဲ့ အဆုံးမှာတန့်သွားပြီး သူ့စကားများကိုထပ်ပြီး ပြန်မျိုချလိုက်၏။သူ့မျက်လုံးများကအနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးကာ နားမလည်ဖြစ်နေခဲ့သည်။

ချန်လီက သူ့နေရာကနေ ဗြုန်းခနဲမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ထိုအခိုက်အတန့်မှာ ချန်လီဘာတွေးနေလဲမသိရပေ။သူက ဝေ့ချန်၏ရှေ့တည့်တည့်မှာပိတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ့အမူအရာကအသက်မဲ့နေဆဲဖြစ်သော်လည်း သူ့၏မားမားမတ်မတ်ခန္ဓာကိုယ်က ချန်လီ၏မကြုံစဖူး အုံကြွမှုကိုပြသနေသည်။

ဖန်းယွင်၏ရိုက်ချက်ကအလွန်ပြင်းသဖြင့် ဝေ့ချန်၏မျက်နှာက ချက်ချင်းနီရဲလာ၏။သို့ပေမဲ့ ဝေ့ချန်၏မျက်နှာအာရုံကြောများက အားနည်းသဖြင့် သူနာကျင်မှု များများစားစား မခံစားရပေ။ထိုသို့ဖြစ်လင့်ကစား ဖန်းယွင်၏"ငါ့သား"ဟူသောစကားလုံးနှစ်လုံးက ဓားသွားထက်ထက်အသွင်သို့ပြောင်းကာ ဝေ့ချန်၏အထိခိုက်လွယ်ဆုံးနေရာသို့ထိုးစိုက်ပြီး သွေးအလူးလူးဖြစ်စေခဲ့လေသည်။

သူဆက်ပြီးမမျှော်လင့်တော့သော်ငြား ထိုသို့သောစကားများက ဖန်းယွင်၏နှုတ်ဖျားမှထွက်လာချိန်မှာ ဝေ့ချန်၏ခံစားချက်များကို မတည်မငြိမ်ဖြစ်စေဆဲဖြစ်ကာ ဆန္ဒမရှိသည့်တိုင် သူ နာကျင်ဝမ်းနည်းမိလေသည်။

ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ဤအခိုက်အတန့်မှာ ချန်လီကထရပ်လာခဲ့သည်။ချန်လီက ဝေ့ချန်ကိုထိခိုက်စေမည့်အရာအားလုံးကိုသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုသုံးပြီးပိတ်ဆို့ပေးမည့်အတိုင်း ဝေ့ချန်၏ရှေ့မှာ မားမားမတ်မတ်ရပ်ပေးခဲ့သည်။ရဲရင့်လွန်း ခိုင်မာပြတ်သားလွန်းလှသည်။

ချန်လီ၏ကျောပြင်မတ်မတ်က ဝေ့ချန်၏ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ အနွေးစီးကြောင်းတစ်ခုဖြစ်တည်လာစေပြီး ခြေဖျားလက်ဖျားများကနေစ၍ နောက်ဆုံးမှာ သူ၏အထိခိုက်လွယ်ဆုံးနေရာအထိစီးဆင်းကာ ယခုနက ရက်ရက်စက်စက်ထိုးစိုက်ခံထားရသည့်နေရာကိုပြန်လည်ကုသပေးလေသည်။

ဝေ့ချန်မှာ ဖန်းယွင်နှင့်အငြင်းပွားပိုင်ခွင့်မရှိပေမဲ့ ဝေ့ဝေ့၏တင်ပါးကို ထပ်ပြီးရိုက်လိုက်လေသည်။သူ့လေသံက အေးစက်နေဆဲဖြစ်သည်။

"ဒီတစ်ချက်က အကြီးတွေကိုလေးစားတတ်အောင်လို့"

သူ့အမေကထရပ်ပြီး ဝေ့ချန်ကိုရိုက်ပေမဲ့ ဝေ့ချန်က သူ့ကိုရိုက်ရဲသေးသည်ကိုမြင်သောအခါ ယခုအချိန်မှာ တစ်ယောက်ယောက်ကိုအကူအညီတောင်းသည်က အသုံးမဝင်ကြောင်းဝေ့ဝေ့သိသွားသည်။သူက ရှိုက်ကာ အငိုရပ်သွား၏။သို့ပေမဲ့ သူ့မျက်လုံးများက ဝေ့ချန်ကိုနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းမုန်းနေသည့်အတိုင်း စိုက်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။

ဝေ့ချန်က ၎င်းကိုသတိပြုမိပြီးရပ်လိုက်၏။ဝေ့ဝေ့၏ဒေါသထွက်ပေမဲ့ထုတ်မပြောရဲသော လက်ရှိပုံစံကိုမြင်လျှင် သူကဝေ့ဝေ့ကိုအောက်ချပြီး ထပ်ပြောလိုက်သည်။

"တောင်းပန်"

ဝေ့ဝေ့မူလက ငြင်းဆန်ချင်ပေမဲ့ ဝေ့ချန်က သူ့ကိုအေးစက်စက်စိုက်ကြည့်နေသဖြင့် စိတ်မပါလက်မပါဖြင့် ချန်လီကိုပြောလိုက်၏။

"တောင်းပန်ပါတယ်"

ထို့နောက် သူတရှုံ့ရှုံ့ရှိုက်လိုက်ပြီး သူ့ပုံစံက တကယ်မတရားခံနေရသည့်ပုံပေါက်လေသည်။

သူလိုချင်သည့်ရလဒ်ကိုရပြီးနောက် ဝေ့ချန်ကဝေ့ဝေ့ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ချန်လီ၏လက်ကိုဆွဲကာ ထွက်သွားလေသည်။

ဝေ့ဝေ့က ဝေ့ချန်၏"နတ်ဆိုးလက်သည်းများ"အောက်ကလွတ်သည်နှင့် ချက်ချင်းပဲ ဖန်းယွင်၏ရင်ခွင်ထဲပြေးဝင်တော့သည်။သူ့နှုတ်ခမ်းများက တင်းတင်းစေ့နေကာ မျက်လုံးများထဲမှာမျက်ရည်များပြည့်နေပြီး သူ့ပုံစံကအချိန်မရွေးငိုချတော့မည့်အတိုင်းဖြစ်လေ၏။သို့ပေမဲ့ ထိုအချိန်မှာ ဝေ့ချန်က သူ့နားကဖြတ်သွားပြီး ဝေ့ဝေ့ကိုအေးစက်စက်အကြည့်တစ်ချက်ပေးလိုက်သည်။ဟလာသည့်ဝေ့ဝေ့၏ပါးစပ်လေးပြန်ပိတ်သွားပြီး လွှတ်ချလိုက်တော့မည့်မျက်ရည်များကိုလည်း သူ့ဘာသာသူ ပြန်ထိန်းလိုက်၏။

ဝေ့ချန်၏ ပုံရိပ်လှေကားပေါ်မှာပျောက်ကွယ်သွားခါမှ ဝေ့ဝေ့ကငိုတော့သည်။သို့ပေမဲ့ သူ့မှာ နတ်ဆိုးကြီးဝေ့ချန်ကို အောက်ဆင်းလာအောင် ဆွဲဆောင်မိမှာစိုး၍ အသံထွက်မငိုရဲပေ။

ဖန်းယွင်က ရင်နာနာဖြင့် ဝေ့ဝေ့၏ကျောကိုပုတ်ကာ ညင်သာစွာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်၏။သို့ပေမဲ့ ဝေ့ချန်၏အခန်းရှိရာဘက်သို့ကြည့်လိုက်ချိန်မှာ သူမအကြည့်များကနက်ရှိုင်းသွားခဲ့လေသည်။

ထိုအချိန် ဝေ့ချန်၏အခန်းထဲ၌။

ဝေ့ချန်က အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီးသည်နှင့် လက်ဆန့်ကာ ချန်လီကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်၏။သူ့လက်များကို ချန်လီ၏ခါးမှာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ရစ်ပတ်ကာ သူ့ခေါင်းကိုချန်လီ၏လည်တိုင်ကြားမှာမြုပ်ထားလေသည်။

"လီလီ ကိုယ်မင်းကို ခဏလောက်ဖက်ထားပါရစေ"

ဝေ့ချန်က ထိုသို့ဆိုလိုက်ပြီး သူ့အသံက

အက်ကွဲကာတိုးဝင်နေခဲ့သည်။

ချန်လီက မလှုပ်မယှက်ရှိနေကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တင်းနေပြီး ဝေ့ချန်ကိုဖက်ခွင့်ပြုထား၏။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ချန်လီကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။သူ၏နက်မှောင်သောမျက်လုံးများထဲမှာ တခြားဘာခံစားချက်မှရှိမနေပေ။သူကလက်ဆန့်ပြီး ချန်လီ၏နူးညံ့သောဆံပင်များကိုပွတ်ရင်း ဆိုလိုက်သည်။

"ကျေးဇူးပါလီလီ"

ချန်လီက တုံ့ပြန်မလာဆဲဖြစ်ပေမဲ့ သူ့လက်ကိုဖြည်းညှင်းစွာမြှောက်ပြီး လက်ဝါးရာထင်နေသည့်ဝေ့ချန်၏မျက်နှာကို အသာအယာပွတ်သပ်လာသည်။ဝေ့ချန်ကို နာလားဟုမေးနေသည့်အတိုင်းပင်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏လက်ကိုအုပ်မိုးကာကိုင်ပြီး ခေါင်းခါလိုက်၏။

"မနာပါဘူး စိတ်မပူပါနဲ့"

ဤအခိုက်အတန့်မှာ ဝေ့ချန်၏နှလုံးသားက အနွေးစီးကြောင်းများဖြင့်ပြည့်နေပြီဖြစ်သည်။ချန်လီအား သူ၏စိတ်ခံစားချက်များကို ကိုးရိုးကားယားလေးဖော်ပြအောင်လုပ်လိုက်နိုင်သည့်အတွက် ခုနကသူရရှိခဲ့သည့်လက်ဝါးတစ်ချက်က အလကားမဖြစ်ခဲ့ဟု ဝေ့ချန်ခံစားရလေသည်။

<< >>

💘

Prev Next