MM Story Teller

Chapter 47+48

Viewers 11k

💘Chapter 47

ဝေ့အိမ်ကနေထွက်ခွာခြင်း

ဝေ့ချန်က မနာပါဘူးဟုပြောပြီးပြီဖြစ်သော်လည်း ချန်လီ၏လက်က ဝေ့ချန်၏ပါးပေါ်ကမခွာသေးပါချေ။သူ၏လက်ချောင်းထိပ်များက ဝေ့ချန်၏ပါးပြင်ပေါ်မှာ ညင်သာစွာရွေ့လျားနေ၏။၎င်းနောက် သူကခြေဖျားထောက်ရပ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစုဝိုင်းကာ ဝေ့ချန်အရိုက်ခံထားရသည့်နေရာပေါ်ကို ညင်ညင်သာသာ မှုတ်ပေးလာသည်။

သူ့မျက်နှာပေါ်က အာငွေ့နွေးနွေးကြောင့် ဝေ့ချန် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးရှိအမွှေးများထောင်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။သူ့အကြည့်တို့ကို အောက်ပို့လိုက်ချိန်မှာ ချန်လီ၏မျက်တောင်ရှည်ရှည်လေးများနှင့်နှာတံလှလှလေးကိုသူမြင်လိုက်ရ၏။အပူလှိုင်းတစ်ခုက တစ်ကိုယ်လုံးပျံ့နှံ့လာပြီး ရေငတ်လာသလိုခံစားလိုက်ရကာ သူ့ကိုယ်ထဲမှာ လျှပ်စီးကြောင်းတစ်ခုစီးဆင်းနေသည့်အတိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး ထုံထိုင်းသွားခဲ့လေသည်။

'ဒါက တကယ်ကို ချိုမြိန်သောနှိပ်စက်ခြင်းပဲ'

ဝေ့ချန်တွေးလိုက်၏။

"တကယ်အဆင်ပြေပါတယ် လီလီရဲ့"

ဝေ့ချန်က မသိမသာဖြင့် နောက်ကို ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်သည်။သူ့နှလုံးသားထဲမှာ ၎င်းကို သူတကယ်ဆက်ပြီးခံစားချင်နေပေမဲ့ သူ၏ဆင်ခြင်တုံတရားက သူ့ကိုနောက်ပြန်ဆုတ်စေခဲ့သည်။အကြောင်းမှာ ဆင်ခြင်တုံတရားက သတိပေးချက်တစ်ခုထုတ်နေပြီဖြစ်ရာ နောက်ပြန်မဆုတ်လျှင် ဆင်ခြင်တုံတရားကလည်း သူ၏တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သောလိုအင်ဆန္ဒများ၏စေရာအတိုင်းလိုက်ကာ ထွက်ပြေးသွားလိမ့်မည်ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။

ချန်လီက ခေါင်းလေးစောင်းလိုက်ပြီး ဝေ့ချန်ဘာကြောင့်ရှောင်ချင်ရသည်ကို နားမလည်ဖြစ်နေ၏။သို့ပေမဲ့လည်း သူက ဆက်ပြီးအနားကပ်မသွားတော့ဘဲ ဝေ့ချန်ကိုပဲ တောက်လျှောက် စိုက်ကြည့်နေသည်။သူ့မျက်ဝန်းများထဲမှာ ဘာခံစားချက်မှမရှိသော်ငြား ဝေ့ချန်သူ၏ဝမ်းနည်းသွားမှုကိုခံစားရနိုင်လေသည်။

ဤအခိုက်အတန့်တွင် ဝေ့ချန်၏နှလုံးသားက ဝါဂွမ်းစိုင်တစ်ခုအလားထိပျော့ပြောင်းနူးညံ့သွားသည်ဟုဆိုနိုင်၏။၎င်းက ဖောင်းကြွကာနွေးထွေး၍နေကာ သူ့မျက်လုံးများကို မသိလိုက်ပါပဲပြုံးမိစေခဲ့လေသည်။သူက လက်ဆန့်ကာ ချန်လီ၏ ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပြီး နူးညံ့စွာပြောလိုက်သည်။

"လီလီ ကိုယ်မင်းကို မြို့တော်ကိုခေါ်သွားမှာ...တစ်ခုခုယူစရာရှိလား"

ချန်လီက ပြန်မဖြေဆဲဖြစ်သော်လည်း ကုတင်ဘေးက စားပွဲဘက်သို့လှည့်ကာ သစ်သားဘူးလေးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာပိုက်ထားလေသည်။အဓိပ္ပါယ်ကလည်း သိသာ၏။သူထွက်သွားသည့်အခါ ပန်းချီနှင့်ဆက်စပ်သည့်ပစ္စည်းများကို ဘာတစ်ခုမှမယူလျှင်ပင် ဤသစ်သားလူးလေးကိုယူသွားမည်ဟူ၍ဖြစ်သည်။

ချန်အိမ်ကနေ ဝေ့ချန်နှင့်အတူတူရွှေ့လာချိန်ကလည်း ချန်လီကဤသစ်သားဘူးလေးကိုပဲယူခဲ့သည်။ယခု သူချန်လီကိုမြို့တော်သို့ခေါ်သွားချင်ပြန်သည့်အခါလည်း ချန်လီ လက်မလွှတ်နိုင်သည်က ဤသစ်သားဘူးလေးပဲဖြစ်နေသည်။ချန်လီကို ဤမျှမခွဲနိုင်ဖြစ်စေရအောင် ဤသစ်သားဘူးလေးထဲမှာဘာပါလဲဆိုသည်ကို ဝေ့ချန် ခဏလောက် အင်မတိအင်မတန်သိချင်သွားသည်။ဒါမှမဟုတ် ဖြစ်နိုင်တာက ဒီသစ်သားဘူးလေးထဲကပစ္စည်းက ဘယ်လိုပုံပြင်ဇာတ်လမ်းမျိုးကို ကိုယ်စားပြုနေတာလဲ...

"ဒီသစ်သားဘူးလေးပဲလား"

ဝေ့ချန် စိတ်ထဲမှာသိချင်နေပေမဲ့ ချန်လီ၏ခွင့်ပြုချက်မရဘဲ သစ်သားဘူးလေးကို လုံးဝဖွင့်ကြည့်မှာမဟုတ်ပေ။

ချန်လီက ဝေ့ချန်ကိုကြည့်ပြီး ဝေ့ချန်ကသူ့ကိုယူသွားခွင့်မပြုမှာစိုးသည့်အတိုင်း သစ်သားဘူးလေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားလေသည်။

"ကောင်းပါပြီကွာ...ဒါလေးကို မြို့တော်ကိုအတူတူယူသွားကြတာပေါ့"

ထိုမှသာ ချန်လီကစိတ်အေးသွားလေသည်။

ဝေ့ချန်က နဂါးလှေပွဲတော်မတိုင်ခင်ကမြို့တော်မှာနေခြင်းဖြစ်သည်။သူ့ပစ္စည်းအများစုကမြို့တော်မှာဖြစ်၍ ပစ္စည်းများထုပ်ပိုးခြင်းဟုဆိုရန်ထက် အရေးကြီးသောပစ္စည်းတချို့ကိုယူရုံဟုပြောလျှင်ပိုမှန်လိမ့်မည်။ချန်လီကမူ ပြောမနေပါတော့နှင့်၊သူက သူ့အရင်အဝတ်အစားများကို မဝတ်တော့ပေ။ပြီးခဲ့သောရက်အနည်းငယ်အတွင်း ဝေ့အိမ်တွင်နေစဥ်အခိုက်မှာလည်း ဝေ့ချန်ဝယ်ပေးသည့် အဝတ်အစားအနည်းငယ်သာရှိလေသည်။ထို့ကြောင့်ထုပ်ပိုးခြင်းကမြန်၏။

ချန်လီ၏ပန်းချီပစ္စည်းများအတွက်မူ ဝေ့ချန်ယူသွားမှာမဟုတ်ပေ။ဤပစ္စည်းများက မြို့တော်မှာလည်းဝယ်၍ရသည်။ချန်လီအတွက် မြို့တော်က နောက်ဆုံးပေါ်ပစ္စည်းအစုံလိုက်တစ်စုံဝယ်ထားရန် ဝေ့ချန် တစ်ယောက်ယောက်ကို ခိုင်းပြီးပြီဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် နာရီဝက်အကြာမှာ ဝေ့ချန်ချန်လီကိုလက်တစ်ဖက်ကဆွဲကာ ခရီးဆောင်အိတ်ကို တခြားလက်တစ်ဖက်မှာဆွဲပြီးအခန်းထဲကထွက်လာခဲ့သည်။

သူတို့အောက်ထပ်ကိုဆင်းပြီး ဧည့်ခန်းထဲကဖြတ်သွားသောအခါ ဖန်းယွင်နှင့်ဝေ့ကျန်းရှုန်းတို့နှစ်ယောက်လုံး ထိုနေရာမှာရှိနေကြ၏။ဝေ့ချန်က သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲလာသော်ငြား နှစ်ယောက်စလုံးက စကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေကြသည်။

ဝေ့ချန်ကလည်း သူတို့နှစ်ယောက်နားကနေ စကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲဖြတ်သွားခဲ့သည်။ဧည့်ခန်းက အလွန်ကိုတိတ်ဆိတ်နေပြီး ခရီးဆောင်အိတ်၏ဘီးများ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှိမ့်၍ဖြတ်သွားသည့်အသံပဲထွက်၍နေခဲ့သည်။

တံခါးကနေထွက်လာပြီးနောက် ဝေ့မိသားစု၏ဒရိုင်ဘာက သူတို့ရှေ့ကိုကားမောင်းလာသည်။သခင်ကြီးက သူ့ကို ဝေ့ချန်ကိုလေဆိပ်လိုက်ပို့ရန် အမိန့်ပေးလိုက်၍ဖြစ်သည်။

ဝေ့ချန်ကခရီးဆောင်အိတ်ကို ကားပေါ်တင်ကာ ချန်လီနှင့်အတူကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ကားက စက်နှိိုးကာ မောင်းထွက်သွားပြီး ဝေ့မိသားစုအိမ်တော်မှတဖြည်းတဖြည်းဝေးလာပေမဲ့ ဝေ့ချန်ကနောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့ပေ။

<< >>

💘Chapter 48

လက်ချောင်းများသွယ်ယှက်ခြင်း

ရှန်ဟိုင်းကနေ ပေကျင်းကိုလေယာဥ်ဖြင့်ဆိုလျှင် နှစ်နာရီခန့်ကြာ၏။ဤနှစ်နာရီအတွင်းမှာ ချန်လီ၏မျက်လုံးများက ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကိုပဲ တောက်လျှောက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

ယနေ့တွင် ကောင်းကင်းက ကြည်လင်ပြီး တိမ်ကင်းစင်နေ၏။လေယာဥ်ကကောင်းကင်ပေါ်တက်သွားပြီးနောက် ကောင်းကင်ပြာကြီးက ပို၍ပင်အဆုံးအစမဲ့လာပြီး လှပသောကျောက်စိမ်းတစ်ခုနယ်ပါပင်။

ချန်လီအတွက် ယခုကပထမဆုံးအကြိမ် ရှန်ဟိုင်းကနေခွာခြင်းဖြစ်သလို ပထမဆုံးအကြိမ်လေယာဥ်စီးဖူးခြင်းလည်းဖြစ်လေသည်။လေယာဥ်စတက်သည့်အခိုက်မှာ ချန်လီ၏နှလုံးသားထဲမှာ အနည်းငယ်ကြောက်နေသေးပေမဲ့ လေယာဥ်ငြိမ်သွားချိန်မှာ ချန်လီ၏ ဝေ့ချန်၏လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားမှုက တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြေလျော့သွားခဲ့၏။ သူ့အကြည့်များက ကောင်းကင်ပြာကြီးပေါ်ရောက်သွားကာ လုံးဝပြန်ခွာမလာတော့ပါချေ။

ဝေ့ချန်က တလျှောက်လုံး ချန်လီ၏တုံ့ပြန်မှုကိုအာရုံစိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ချန်လီ၏မျက်ဝန်းများထဲရှိစိုးရိမ်ပူပန်မှုများ တဖြည်းဖြည်းပြေလျော့သွားသည်ကိုမြင်လျှင် ဝေ့ချန်၏နှလုံးသားလည်းပြေလျော့သွားခဲ့ပြီး ချန်လီ ကောင်းကင်ပြာကြီးကြည့်နေသည်အား တလျှောက်လုံးသွားမနှောက်ယှက်ခဲ့ပါချေ။

ဖြစ်နိုင်သည်က၊အနှီကြည်လင်သောကောင်းကင်ပြာကြီးက ချန်လီ၏နှလုံးသားထဲရှိ မှုန်မှိုင်းမှုတချို့ကို ဆေးကြောပစ်နိုင်၍ဖြစ်မည်။

လေယာဥ်မယ်တစ်ဦးက သူတို့နှစ်ယောက်နားကဖြတ်သွား၏။သူမက ဝေ့ချန်ကို သူဘာအလိုရှိသလဲမေးတော့မည့်အချိန်မှာပဲ ဘေးကိုလှမ်းကြည့်မိလိုက်ပြီး သူမ ပါးစပ်နားရောက်လာသည့်စကားများကို ပြန်မျိုချလိုက်၏။

နွေးထွေးသောနေရောင်ခြည်တစ်တန်းက ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်မှာတောက်ပနေပြီး ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာထိုင်နေသည့်လူငယ်လေး၏မျက်ခုံးများပေါ်မှာ ဖြာကျနေသည်။လူငယ်လေးက အနည်းငယ်ပိန်ပါးပြီး သူ့အမူအရာကအနည်းငယ်တောင့်တင်းနေသော်လည်း သူ့၏မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများက ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်က ကောင်းကင်ပြာကြီးတစ်ခုလုံးဝင်ဆန့်ပုံရကာ ကြည်လင်ပြီးတောက်ပနေခဲ့လေသည်။

လူငယ်လေး၏ဘေးမှာထိုင်နေသောလူက အေးစက်စက်မျက်နှာနှင့်ဖြစ်ပေမဲ့ သူ့အကြည့်ကလူငယ်လေးပေါ်ကိုကျရောက်နေ၏။သူ့မျက်နှာကအေးစက်မာကျောနေပေငြါး သူ့မျက်လုံးများထဲရှိ နူးညံ့မှုက လျှံထွက်နေကာ နွေးထွေးသောသောနေရောင်ခြည်နှင့်အတူ လူငယ်လေးကိုလွှမ်းခြုံ၍ ထားလေသည်။

သူမရှေ့ရှိမြင်ကွင်းက သာမန်မြင်နေကျမြင်ကွင်းတစ်ခုမှန်းသိသာသော်လည်း အနှီကမ္ဘာငယ်လေး၏ ငြိမ်သက်အေးချမ်းမှုကို သူမ မဖျက်ဆီးသင့်သလိုမျိုး လေယာဥ်မယ်လေးခံစားရ၏။

လေယာဥ်မယ်လေးက သူတို့နှစ်ဦး၏တွဲထားသောလက်များကို နောက်ဆုံးအကြိမ်ကြည့်ပြီး တိတ်တိတ်လေးထွက်သွားခဲ့သည်။

နှစ်နာရီခရီးက ရှည်လည်းမရှည် တိုလည်းမတိုပါချေ။မကြာမီ လေယာဥ်က ဝေါခနဲမြေပေါ်ဆင်းတော့သည်။

မြေပြင်ထက်ကနေ အမြင့်ကြီးကိုထိုးတက်နေသော အထပ်မြင့်အဆောက်အဦးများကို မြင်သောအခါ ချန်လီက သူ့အကြည့်ကို ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး ဝေ့ချန်ဘက်ကိုခေါင်းလှည့်ကာ ဝေ့ချန်ကိုငေးကြောင်ကြောင်ကြည့်လိုက်၏။

"ကိုယ်တို့ရောက်ပြီ"

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ခေါင်းထိပ်လေးပွတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။

"ဒါကပေကျင်းပဲ...ကိုယ်တို့အခုကနေစပြီး ဒီမှာနေကြမှာ"

ရှန်ဟိုင်းကနေ ပေကျင်းလာခြင်းက နိုင်ငံတကာမြို့ကြီးတစ်မြို့မှ နောက်တစ်မြို့ကိုလာခြင်းပင်ဖြစ်ကာ တူညီသောအထပ်မြင့်အဆောက်အဦးများနှင့် တူညီသော ထောင်နှင့်ချီသောအဆောက်အဦးများရှိကြသည်။သို့ပေမဲ့ ဤအခိုက်အတန့်မှာ ဝေ့ချန် အနှီစကားများကိုပြောလိုက်ချိန်တွင် စိတ်ရောကိုယ်ပါငြိမ်းချမ်းသွားသလို ရုတ်ချည်းခံစားလိုက်ရပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပြေလျော့သွားခဲ့လေသည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏စိတ်ခံစားချက်အပြောင်းအလဲများကို ခံစားမိလိုက်သဖြင့် မြို့ကြီးကိုပြန်ကြည့်လိုက်၏။သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ယခင်နေရာနှင့်လက်ရှိနေရာက ဘာကွာခြားချက်မှမရှိဘဲ အတူတူပဲဖြစ်လေသည်။သွားလာလှုပ်ရှားနေသောလူများက သူတို့၏အစွယ်တဖွားဖွားများကိုလှစ်ဟပြထားကြဆဲဖြစ်ကာ ပတ်ပတ်လည်ရှိ အထပ်မြင့်အဆောက်အဦးများကလည်း သူ့အားမြံမြဲစွာအကျဥ်းချထားသည့် အကျဥ်းထောင်းတစ်ခု၏သံတိုင်များနှင့်တူ၏။ဤလောကကြီးက ချန်လီအတွက် အန္တယ်ရာယ်များဖြင့်ပြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။ဝေ့ချန်၏အနားကခွာသည်နှင့် ချန်လီ အပြင်ကို တစ်လှမ်းမှမထွက်ရဲပေ။သို့ပေမဲ့ ဝေ့ချန်၏ခံစားချက်အပြောင်းအလဲများကို ခံစားမိလိုက်သည့်အခိုက်မှာ ချန်လီ၏အနှီစိမ်းသက်သောမြို့ကြီးအပေါ်ထားသည့်ခုခံလိုစိတ်များက တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

"သွားကြမယ်...အိမ်ကိုသွားကြရအောင်"

ဝေ့ချန်က သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကိုပြန်ထုတ်ပြီး ချန်လီ၏လက်ကိုဆွဲလိုက်၏။

ချန်လီက ဝေ့ချန်အားသူ့လက်ကိုဆွဲခွင့်ပြုထားသည်။သူ့မျက်လုံးများက သူ့ခြေချောင်းများကိုပဲကြည့်နေကာ ဝေ့ချန်အား သူ့ကိုဆွဲခေါ်ခွင့်ပြုထားလေသည်။ဆုပ်ကိုင်ခြင်းခံထားရသည့် သူ့လက်က နေရာပြောင်းကာ ဝေ့ချန်၏လက်ချောင်းများနှင့်သွယ်ယှက်သွား၏။

ဝေ့ချန်က ခဏလောက်ကြက်သေသေသွားပြီး ထို့နောက်မှာ ရှေ့ကိုဆက်လျှောက်သွားလေသည်။သို့ပေမဲ့ သူက ချန်လီ၏လက်ကိုပို၍တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။

လေဆိပ်ထွက်ပေါက်ကိုရောက်ချိန်မှာ ဝေ့ချန်က တက္ကစီတစီးတားလိုက်သည်။ခရီးဆောင်အိတ်ကိုနောက်ခန်းထဲမှာ တင်ပြီးနောက် သူကချန်လီနှင့်အတူကားထဲဝင်လိုက်၏။ခုံပေါ်မှာကောင်းကောင်းမထိုင်ရသေးခင်မှာ သူ့အိတ်ကပ်ထဲက ဖုန်းက မြည်လာသည်။

ဝေ့ချန် သူ့ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်ကခေါ်ဆိုသူIDကိုကြည့်လိုက်၏။အခုလေးတင်ပြုံးနေသောသူ့မျက်လုံးများ ချက်ချက်နက်မှောင်သွားခဲ့လေသည်။

ဖုန်းပေါ်မှာ စာလုံးအကြီးနှစ်လုံးပေါ်နေခဲ့သည်က–

ဝူဇီ။

<< >>

💘

Prev Next