MM Story Teller

Chapter 53

Viewers 3k

👾Chapter 53

ကူး

လင်းဟန်က မက်ခါ၏ ပျက်စီးမှုအခြေအနေနှင့် နှိုင်းယှဥ်ကြည့်လိုက်သည်။ "ဒီအပိုင်းလောက်ဆို ပြန်ဖာဖို့ လုံလောက်ပါပြီ"

ဟယ့်ယွင်ထင် ပြောလိုက်သည်။ "ကောင်းပြီလေ" ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ပြန်ရန် ပြင်လိုက်ကြသည်။

လင်းဟန် ပြန်လှည့်တော့မည် အပြုတွင် မနီးမဝေးတစ်နေရာမှ သဲဝါများက ထူးဆန်းစွာ လှုပ်ရှားနေကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ ယင်းနေရာ၌ တစ်စုံတစ်ခု ရှိနေသည့်အလားပင်...

နောက်ထပ် ဇာဂ့်များဖြစ်နေသည်လားဟု မသိစိတ်အရ တွေးလိုက်မိချိန်တွင် စကားဟတော့မည်အပြု အမည်းရောင် အလုံးလေးတစ်လုံး လှိမ့်လာခဲ့ပြီး လင်းဟန်၏ ခြေထောက်အနားတွင် ရပ်တန့်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“…” ထိုအရာလေးက ချစ်စရာကောင်းပြီး အန္တာရယ် ရှိပုံမရသဖြင့် ဇာဂ့် မဖြစ်နိုင်လောက်ပေ။

အနားသို့ ကပ်လာသည့်အခါမှသာ လင်းဟန်တစ်ယောက် ၎င်း၏ အသွင်အပြင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ထိုအရာလေးက မဲနက်နေပြီး လင်းဟန်၏ ခြေထောက်နားတွင် ရပ်သွားသောအခါ ကိုယ်လေးကို ခါလိုက်ပြီး အမွှေးများပေါ်မှ သဲများကို ခါထုတ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် လက်တံတိုလေးကို ဆန့်ထုတ်ကာ လင်းဟန်၏ ဘောင်းဘီစကို ဆွဲလိုက်လေသည်။

"ဒါဘာလေးလဲ" နယ်ခြားဒေသသို့ တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးသည့် လင်းဟန်က သိလိုစိတ်အပြည့်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။

သူသာ အသေအချာမကြည့်မိပါက အမည်းရောင် အမွှေးလုံးလေးတစ်လုံးဟုသာ ထင်ရသည်။ ခြေတံလက်တံလေးများက တိုတိုလေးဖြစ်ပြီး လင်းဟန်ထံ ယိုင်တိယိုင်တိုင်ဖြင့် ပြေးလာနေသည်။ အားဖြင့် လှိမ့်လာရသည်က ခြေဖြင့်လှမ်းလာရသည်ထက် ပို၍ လွယ်ကူသည့်အလားပင်။ ထိုအရာလေးက အမှန်ပင် အန္တရာယ် မရှိပုံပေါ်ပြီး လင်းဟန် ညစ်ပေသွားမည်ကိုပင် စိုးရိမ်နေသည့်အလား ကိုယ်ပေါ်မှ ဖုန်များကို အားပြင်းပြင်းဖြင့် လွှဲခါလိုက်ပြီးနောက် အမွှေးနုနုလေးများအကြား ဖုံးကွယ်နေသဖြင့် မမြင်ရလုနီးပါး ဖြစ်နေသော မျက်လုံးနက်နက်ကလေးများဖြင့် ချောင်းကြည့်လာလေသည်။

"ဒါက ဇီဝမျိုးကွဲလေးလား"

ဟယ့်ယွင်ထင် ဆိုသည်။ "အင်း... လမ်းပျောက်သွားတာနေမယ်... အမျိုးအစားနိမ့်တဲ့ထဲကပဲ"

လင်းဟန် မေးလိုက်သည်။ "ဒါဆို ဘာမျိုးရင်းထဲကလဲ"

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အမူအယာက မပြောင်းမလဲ ရှိနေဆဲပင်။ "ခုကော"

လင်းဟန် ခေါင်းငြိမ့်ကာ သူ့ရှေ့မှ အကောင်ငယ်လေးကို ဂရုတစိုက် လေ့လာနေလေ၏။

"မင်းမှာ နာမည်ရှိလား ခုကောလေး" လင်းဟန် စပ်စုရန် ကြိုးပမ်းလိုက်လေသည်။

ချစ်စရာကောင်းလှသည့် ဇီဝမျိုးကွဲ ခုကောကောင်လေးမှာ လင်းဟန်၏ စကားကို နားလည်ပါရဲ့လားပင် မသိပါသော်လည်း ၎င်း၏ အမြီးလေးတိုတိုကို ယမ်းပြလာခဲ့လေသည်။

လင်းဟန်မှာ အကောင်ငယ်လေး၏ ခေါင်းကို ပုတ်ပေးလိုက်သည်။

ထိုအရာလေးမှာ အလွန် သန့်ရှင်းနေပြီး ဇီဝမျိုးကွဲများ ပေါင်းစည်းစနစ်၏ ကြမ်းတမ်းလှသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် နေထိုင်ရသည့်တိုင် အမွှေးတိုလေးများက တောက်ပနေကာ ပျော့ပျောင်းနွေးထွေးနေခဲ့လေသည်။ အကောင်ငယ်လေး၏ ခြေတံလေးများက အမှန်ပင် တိုတောင်းလှပြီး အလှပြပစ္စည်းလေးနှင့်ပင် တူနေလေ၏။

လှုပ်ရှားမှုများအတွက် ၎င်းတို့အပေါ် မှီခိုနေရသော်ငြား အလွန်ပင် စိတ်အားထက်သန်နေပုံရလေသည်။

လင်းဟန်က အကောင်လေး ဆန့်နိုင်ရန် လက်ခုပ်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။

"သူတို့မှာ တခြား နာမည် ရှိသေးတယ်" ဟယ့်ယွင်ထင်က ဘေးတွင် ရပ်နေရင်း ပြောလာပြန်သည်။

"တခြားနာမည်လား..."

"အင်း" ဟယ့်ယွင်ထင် ပြန်ဖြေလာခဲ့သော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာကို စိုးရိမ်နေပုံရပြီး တန်းမဖြေခဲ့။

သို့သော်ငြား လင်းဟန်မှာ ထိုအရာလေးကို ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ဖူးခြင်း ဖြစ်သည့်အပြင် နယ်စပ်ဒေသနှင့် ပတ်သက်၍ ဗဟုသုတ အများကြီး မရှိသဖြင့် မနေနိုင်ဘဲ ထပ်မေးမိသည်။

"တခြားနာမည်က ဘာလဲ"

သူက လက်ထဲမှ အကောင်ငယ်လေးကို ကြည့်ရင်း အလုပ်များနေသဖြင့် ထိုအခိုက်တွင် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ မျက်နှာထက်၌ ကြုံတောင်ကြုံခဲ ရှက်ရွံ့မှုများ ဖြတ်ပြေးသွားသည်ကို သတိမထားမိလိုက်ပေ။

စက္ကန့်အနည်းငယ်အကြာမှ ပါးစပ်ဟလာခဲ့သည်။

"ကူး.."

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အသံထဲတွင် ထိုကဲ့သို့သော စကားလုံးများ ထွက်လာခြင်းက ထူးဆန်းနေသော်လည်း စိတ်မချမ်းသာဖွယ်ရာဖြစ်နေရခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေ။

သူ့လက်ထဲမှ အကောင်လေးက အလွန်ပင် ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်ကြောင့်လား သို့တည်းမဟုတ် ထိုစကားလုံးများကို ဟယ့်ယွင်ထင် ပြောလိုက်စဥ်က ချစ်စရာကောင်းသည့် ခံစားချက်ကြောင့်လားမသိရသော်လည်း လင်းဟန်၏ အသံထဲတွင် ရယ်သံစွက်နေပြီး လိုက်ပြောလာခဲ့သည်။

"ကူးတဲ့လား..."

"အင်း"သို့သော်ငြား ဟယ့်ယွင်ထင်ကမူ ထပ်မပြောချင်တော့ပေ။

အကောင်ငယ်လေးက လင်းဟန်၏ စကားများကို ကြားသွားပုံရပြီး ရုတ်တရက် ပျော်မြူးလာကာ လင်းဟန်၏ လက်ဖဝါးများအကြား လူးလှိမ့်နေရင်း လက်ဖဝါးကို ပွတ်သပ်နေလေသည်။

လင်းဟန်က ထိုအကောင်လေးကို မြေပေါ်သို့ ပြန်ချ၍ မေးလိုက်သည်။ "လမ်းပျောက်နေတာလား"

ရလဒ်သည်ကား ထိုကူးလေးက ပြူကြည့်လာကာ စီကနဲ အော်လိုက်သော်လည်း အဆုံးတွင် လင်းဟန်၏ လက်ပေါ်သို့ ပြန်တက်လာလေသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ မျက်နှာပေါ်မှ အမူအရာမှာ အရိပ်အယောင်မရှိ ပြောင်းလဲသွားခဲ့လေသည်။

“…”

လင်းဟန်က မျက်လုံးလေးများကို ကွေးညွှတ်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ "ဗိုလ်ချုပ်... ပြန်ကြရအောင်လေ"

ဟယ့်ယွင်ထင် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့မျက်နှာထက်မှ အပြုံးလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ထို့ကြောင့် အမွှေးလုံးလေးကို ကြည့်လာသည့် မျက်လုံးများမှာ ပို၍ ကြင်နာမှု ရှိလာသလိုပါပင်။

အကြောင်းအရင်းအချို့ကြောင့် ကူးလေးမှာ လင်းဟန်နှင့် ယခုမှ ဆုံဖူးသော်ငြား အလွန်ပင် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသကဲ့သို့ ဖြစ်နေ၏။

လင်းဟန်က မက်ခါပေါ်သို့ ပြန်လာကာ ကူးကောင်လေးကို ဘေးဖယ်ထားလိုက်ပြီးနောက် ဟယ့်ယွင်ထင် ပြန်ယူလာသော သတ္တုအပိုင်းအစကို ယူ၍ ဇာဂ့်များကြောင့် အပေါက်ဖြစ်သွားသည့် နေရာများကို စတင်ဖာထေးလေတော့သည်။ ကန့်သတ်ထားသော အခြေအနေနှင့် ပစ္စည်းများကြောင့် လင်းဟန်မှာ မက်ခါအတွင်းသို့ ပြင်ပ ပတ်ဝန်းကျင်မှ သက်ရောက်ခြင်း မရှိစေရန် သေချာပိတ်ထားပြီးဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုနိုင်သည်ဆိုရရုံမျှသာ ပြန်ပြင်နိုင်ခဲ့သည်။

သူအလုပ်လုပ်နေချိန်တွင် ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့် အမွှေးလုံးလေးမှ တစ်ယောက်က ရပ်ကာ တစ်ယောက်က လှိမ့်ကာဖြင့် သူပြုပြင်ရေးလုပ်နေသည်ကို အတူတကွ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်စောင့်ဆိုင်းနေကြလေသည်။

"အခုတော့ အဖြစ်ပဲပေါ့" လင်းဟန် ဟယ့်ယွင်ထင်ဘက်သို့ လှည့်ပြောလိုက်သည်။ "အရင်ကလိုတော့ ကောင်းအောင် ပြင်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"

ဟယ့်ယွင်ထင် တစ်ခဏမျှ မှင်တက်သွားပြီးနောက် "အရင်က" ဟူသော စကား၏ အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်သွားလေသည်။

ယခင်က ညာဘက်လက်ကို ဆုံးရှူံးသွားခဲ့သည့် မက်ခါအား ပြန်ပြင်ပေးရန် လင်းဟန်အား ညွှန်ကြားခဲ့သည်ပင်...

ဟယ့်ယွင်ထင်: “…”

သို့သော်လည်း လင်းဟန် ဆက်မပြောတော့ပေ။

"ကျွန်တော် ခဏလောက် နားဦးမယ်" သူပြောလိုက်သည်။

လင်းဟန်မှာ အလွန်ပင်ပန်းနေပုံရပြီး ကိုင်ထားသော ကိရိယာများကို ပြန်ချကာ မောင်းနှင်ခုံတွင် ထိုင်ကာ မှီထားလိုက်သည်။

သို့သော်လည်း အမွှေးလုံးလေးမှာ လင်းဟန်အား ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ပတ်ပြေးနေပြီး ဘောင်းဘီအနားစကို ပွတ်သပ်နေကာ ရံဖန်ရံခါ လက်သည်းလေးများဖြင့် ကုတ်ခြစ်လာခဲ့သေးသည်။

လင်းဟန်၏ ခန္ဓာကိုယ်၌ ထိုအကောင်လေးကို ဆွဲဆောင်နေသည့် တစ်ခုခု ရှိနေသည့်အလားပင်...

လင်းဟန်မှာ ထိုင်ခုံတွင် မှီလိုက်ပြီးနောက် ရုတ်တရက်ဆိုသလို ခြေကုန်လက်ပမ်းကျသွားပုံရသည်။ ဆာလောင်မှုများပင် ကွယ်ပျောက်သွားလေကာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ပျော့ခွလာပြီး မျက်ခွံများ လေးလံလာသည့်တိုင် အလွန်အမင်း အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေခြင်း မရှိပေ။

“မစ္စတာလင်း" ဟယ့်ယွင်ထင်က တစ်ခုခုမှားနေကြောင်း ခံစားမိသည့်အတွက် ခေါ်လိုက်သည်။

"ဟမ်" လင်းဟန်က ဝေဝေဝါးဝါး ပြန်ဖြေလိုက်သော်လည်း သူ့အသံက အလွန်ပင် မသက်မသာ ဖြစ်နေရသည့်အလား ပျော့ပျောင်းကာ တကျီကျီ မြည်နေပုံပေါက်သည်ကိုတော့ မသိနိုင်ခဲ့ပေ။

ယနေ့တွင် စိတ်ရောကိုယ်ပါ စွမ်းအင်ကုန်ခမ်းသွားသည်ကြောင့်ဖြစ်မည်။ လင်းဟန်မှာ လက်ရှိတွင် မည်သည့်အရာများ ဖြစ်နေသည်ကိုပင် မတုံ့ပြန်နိုင်တော့ဘဲ ဟယ့်ယွင်ထင်ကိုပင် မေးခွန်းပြန်ထုတ်လိုက်သေးသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

သူကိုယ်တိုင်ပင် ကရယ်မယ်အနံ့လေးများ ထုတ်လွှင့်မိနေသည်ကို မသိတော့ပေ။

လင်းဟန် စတုတ္ထအဆင့် လေ့ကျင့်မှုသို့ လိုက်ပါလာစဥ်က သူနှင့်အတူ အာဟာရထုပ်များ ထိန်းချုပ်ဆေးများ ယူဆောင်လာခဲ့သော်ငြား မတော်တဆမှုများ ဆက်တိုက်ပေါ်လာခဲ့သဖြင့် ၎င်းတို့ကို သွားယူရန် အချိန်မရှိခဲ့ပေ။

တစ်နေ့တာလုံး အာဟာရထုပ်များ မမှီဝဲခဲ့ရသည့် လင်းဟန်မှာ အချိန်အတော်ကြာ တောင့်ခံထားခဲ့ပါသော်လည်း အဆုံးတွင် ဆက်ပြီး မတောင့်ခံနိုင်တော့ပေ။ အသိစိတ်ပျောက်လု ဖြစ်လာပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အားအင်ကုန်ခမ်းနေကာ နေ့ခင်းပိုင်းအချိန်မှ ပြင်ပပတ်ဝန်းကျင်၏ အပူချိန်ထက်ပင် သာလွန်နေသည့် သည်းမခံနိုင်ဖွယ်ရာ အပူတစ်ခုက ခန္ဓာကိုယ်အနက်ပိုင်းတစ်နေရာမှ လျှံထွက်စပြုလာခဲ့သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က ဖယ်ရိုမုန်းရနံ့များ ရလာသည့်အခါ အလျင်အမြန် နားလည်သွားလေသည်။

ထို့အပြင် ကူးကောင်လေးက ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားလာပုံရပြီး လင်းဟန်၏ ချိုမြမြ ဖယ်ရိုမုန်းရနံ့များအကြား ပျော်ရွှင်စွာ လှည့်ပတ်ပြေးလွှားနေခဲ့လေသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က အချိန်အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ထိုအကြောင်းကို လင်းဟန်အား ပြောပြရန် ပါးစပ်ဟလိုက်သည်။

"ကြည့်ရတာ..."ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ ပြောရခက်နေပြီး အမြဲတစေ အေးစက်နေသော မျက်နှာထက် မူမမှန်သော အမူအယာတစ်ခု ရှိလာခဲ့သည်။

"မင်းheatဝင်နေပြီ ထင်တယ်"

လင်းဟန်မှာ အဆုံးသတ်မရှိသော ချောက်နက်ကြီးထဲသို့ ဆွဲခေါ်ခံနေရပြီး ထိုစကားများကိုပင် မကြားနိုင်ခဲ့ပေ။ သူက မျက်မှောင်ကြုတ်လာကာ လက်များကိုပင် ခက်ခက်ခဲခဲ မ နေရပြီး မောင်းနှင်ခုံထက်တွင် မသက်မသာ လှုပ်နေမိကာ ဟယ့်ယွင်ထင်အား ကြည့်ရန် ကြိုးစားနေဆဲ ဖြစ်ပြီး ထိုသူကို ခေါ်ရန် ပါးစပ်ဟလိုက်သည်။ "ဗိုလ်ချုပ်"

ဘာပြောလိုက်တာလဲ...

ဘာလို့တစ်ခွန်းမှ မကြားရတာလဲ...

ဟယ့်ယွင်ထင်သည်ပင် စတင်သက်ရောက်ခံလာရပြီး သူကိုယ်တိုင်က မသက်မသာ ဖြစ်လာရသော်ငြား တစ်စုံတစ်ခုကို စိုးရိမ်အလား တမင်တကာ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်သည်။

"ဗိုလ်ချုပ်" လင်းဟန်က သူ့အား ခေါ်လာနေဆဲ ဖြစ်ပြီး သာမန်လေသံနှင့် ကွဲပြားနေသည့် နူးညံ့သည့် အရိပ်အယောင်များ သယ်ဆောင်လာနေသည်။

"မစ္စတာလင်း... မင်း..."

ဟယ့်ယွင်ထင်က စကားပြောနေရင်း တန်းလန်းပင် ဆက်ပြောချင်သော်ငြား မည်သို့ ဆက်ပြောရမည်ကိုပင် မသိတော့ပေ။

သူက မက်ခါ၏ လေအဝင်အထွက်စနစ်ကို ဖွင့်လိုက်သော်ငြား သူ၏ စိတ်အာရုံအလုံးစုံကိုမူ သူ့ရှေ့မှ အနံ့မွှေးမွှေးအိုမီဂါလေးထံမှ မလွှဲဖယ်နိုင် ဖြစ်နေရသည်။

လင်းဟန်က မသက်မသာ ဖြစ်နေဆဲပင်။

ကူးကောင်လေးက သူ့အား စတင်ပွတ်သပ်လာသော်ငြား ဖွဖွလေးသာ ဖြစ်သည်။

လင်းဟန်မှာ တစ်စုံတစ်ခုကို အငမ်းမရတောင့်တလာသော်ငြား စိတ်ရောကိုယ်ပါ အင်အားကုန်ဆုံးနေသဖြင့် မည်သည်အား တောင့်တနေသည်ကိုပင် ရှင်းမပြနိုင်တော့ပေ။

သူ့ရှေ့မှ အရပ်ရှည်ရှည်လူသားကို ကြည့်နေရုံသာ တတ်နိုင်လေတော့သည်။

သူ့ကို ညှဥ်းဆဲနေသည်ဟု ခံစားရသည်။

လင်းဟန်တစ်ယောက် တောင့်တင်းနေသော အမူအရာရှိသည့် ဟယ့်ယွင်ထင်အား ကြည့်လိုက်မိသည်။

ထိုသူနှင့် ပတ်သက်၍ မည်သည်က မှားယွင်းနေမှန်း မသိနိုင်တော့။ သူ့မျက်လုံးများကို မှေးကျဥ်းကာ စကားပြောနေသည့် ဗိုလ်ချုပ်ကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ဗိုလ်ချုပ်က ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ... သူ မကြားရဘူး....

သို့သော်လည်း အေးစက်နေသော နှုတ်ခမ်းပါးတို့က ဖွင့်ချည်ပိတ်ချည်နှင့် လှုပ်ရှားနေသည့် ထိုသူ့ထံသို့သာ တိုးကပ်သွားချင်နေမိလေသည်။

👾

Prev Next