Chapter 66

👾Chapter 66

[အဖြေက သိပ်မကြာခင် သူ့ဘာသာ ပေါ်လာလိမ့်မယ် ]

လမ်းပေါ်ရှိနေသည့်အချိန်က သိပ်မခက်ခဲနေပေ။ 

ချီကျားမူသည် မူလကတည်းက စကားနည်းသူဖြစ်ပြီး မက်ခါကိုလည်း မောင်းနှင်နေရသည့်အပြင် သူ့အညီ၏အရေးကိစ္စများကြောင့် ဆက်သွယ်ရေးစက်မှတစ်ဆင့် ပြောနေရတတ်သဖြင့် စကားမပြောလုနီးပါးပင် ဖြစ်နေသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်သည် လုအန်းဟယ်ကို တရားဝင်ထွက်ခွာခဲ့သည့်အချိန် တစ်ကြိမ်သာလျှင် ဆက်သွယ်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ၎င်းတို့ အင်ပါယာသို့ လုံခြုံစွာ မပြန်နိုင်သရွေ့ မည်သည့်စကားဆိုပါစေ အသုံးမ၀င်ချေ။  ထို့ကြောင့် ၎င်းတို့နှစ်ဦးသည် အခြေခံအချက်အလက်များကို ရိုးရှင်းစွာ ဖလှယ်လိုက်ကြပြီး လုအန်းဟယ်က လိပ်စာတစ်ခုပေးကာ နယ်မြေသို့ အောင်အောင်မြင်မြင်ရောက်ရှိနိုင်သည့်အခါမှ အစီအစဉ်ရေးဆွဲမည်ဟု ပြောထားသည်။

လုအန်းဟယ်သည် ကယ်ဆယ်ရေးမက်ခါများစီစဥ်သည့်အခါ ဂရုတစိုက်ရှိပြီး လင်းဟန်အတွက် စဉ်းစားပေးလျက် အာဟာရဓာတ်စာများစွာကို ယူဆောင်လာပေးသည်။ သို့သော်လည်း နောက်ဆုံးရုန်းကန်ခဲ့ရမှုကြောင့် အဆုံးသတ်တွင် ချီကျားမူတစ်ယောက်သာကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး ပထမအကြိမ်ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်မှုတွင် ထောက်ပံ့ရေးပစ္စည်းများတင်ဆောင်သည့် မက်ခါများမှာ ပစ်မှတ်ထားခဲ့ရကာ ဖောက်ခွဲခံရမှုကို မရှောင်လွှဲနိုင်ခဲ့ချေ။

လင်းဟန်သည် သူ၏စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခွန်အား ပြန်လည်မရရှိနိုင်သေးပေ။  လွန်ခဲ့သည့်ရက်အနည်းငယ်အတွင်း အပြန်ခရီးတွင် သူသည် လက်မောင်းထဲရှိ ကူးလုလုနှင့်အတူ ဒုတိယပိုင်းလော့အခန်းတွင် တစ်ယောက်တည်း အနားယူခဲ့သည်။ အိုမီဂါအတွက် အထူးခွဲဝေပေးထားသော အာဟာရဖြည့်စွက်စာများအပြင် ချီကျားမူ၏မက်ခါတွင်လည်း အရသာမရှိသောအရာများကို စားသုံးခြင်းထက် ပိုမိုကောင်းမွန်သည့် အခြားပြင်ဆင်ထားသောအစားအစာများ ပါရှိလေသည်။

အပြန်ခရီးသည် နှစ်ရက်သုံးရက်ခန့်ကြာမြင့်‌သော်ငြား၊ လူတိုင်းက အနားယူမှု မရှိလုနီးနီးဖြစ်သည်။သို့သော် လင်းဟန်အတွက်ကမူ  မက်ခါကို မမောင်းနှင်နိုင်သောကြောင့် ခရီးတစ်လျှောက် ရံဖန်ရံခါ အိပ်ပျော်ခဲ့လေသည်။

 ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ပုံမပေါ်ချေ။ ထို့အပြင် သူ ထွက်ခွာတော့မည်ဟု‌ပြောသရွေ့ ချီကျားမူသည်လည်း လုံးဝ ညည်းညူခြင်းမရှိဘဲ သူ့အနောက်သို့ လိုက်လေသည်။

အဆင်မပြေသည့် တစ်ဦးတည်းသောသူကမူ ကူးလုလုပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ သူက ဝမ်းနည်းကာ ထွက်ခွာရန် ဝန်လေးနေဆဲဖြစ်ပြီး ငိုယိုနေသကဲ့သို့ သို့မဟုတ် ငေးငိုင်နေသကဲ့သို့ ဖြစ်ကာ ပထမနေ့တွင် ၎င်း၏စွမ်းအင်အားလုံးကို ဆုံးရှုံးလုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့သည်။  

ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ယခုအကြိမ်တွင်အရှိန်အဟုန်ဖြင့် မောင်းနှင်ခြင်းမရှိသော်လည်း ကူးလုလု၏မက်ခါမူး‌ဝေမှုသည် အချိန်တိုအတွင်း မကုသနိုင်သောကြောင့် လင်းဟန်က ၎င်းအား လက်ထဲတွင်ပိုက်ကာ ရေတိုက်၊ အစာကျွေး၍ သားမွေးများကို ပွတ်သပ်ရင်း စကားပြောပေးခဲ့ရသည်။  

မူလက လင်းဟန်သည် သူ့ကိုယ်သူ အနည်းငယ် အပြစ်တင်နေသေးသည်။  နောက်ဆုံးတော့ ကူးလုလုက သူ့ဆန္ဒအလျောက် လိုက်ချင်တယ်ဆိုလျှင် တောင်မှ လုံးဝ မစဉ်းစားဘဲ လိုက်ခွင့်မပြုခဲ့သင့်ချေ။ သူက သူ့လက်ဖဝါးထဲတွင် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသည့် သနားစရာကောင်းသောအမွှေးလုံးလေးကို ကြည့်လိုက်ပြီး တစ်ချိန်လုံး တောင်းပန်နေတော့သည်။

ကူးလုလုသည် လင်းဟန်၏သ‌ဘောထားကို နားလည်ရန် အချိန်ခဏယူခဲ့ရသည်။ လင်းဟန်၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော တောင်းပန်မှုတွင် မူးဝေပြီး အဆင်မပြေသေးသော်လည်း ၎င်း၏ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးကို ဆန့်ထုတ်ရန် ခက်ခက်ခဲခဲ ကြိုးစားပြီး လင်းဟန်၏လက်ဖဝါးကို အထပ်ထပ်အခါခါ ပွတ်သပ်ရန် ရွေးချယ်လေသည်။ တောင်းပန်စရာမလိုသလို သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်နေရန်လည်း မလိုအပ်ဟူ၍ ပြောနေသည့်အလားပင်။ 

ကူးလုလုက လင်းဟန်ဝမ်းနည်းသွားမည်ကို ကြောက်သောကြောင့် သူ၏ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသောလျှာကို ထုတ်ကာ လက်ဖဝါးကို ညင်သာစွာ လျက်လိုက်သည် ။ လင်းဟန်သည် ကူးလုလုက သူ့အား အဘယ်ကြောင့် ဤမျှလောက် နှစ်သက်သည်ကို မသိသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် ဤသတ္တဝါလေး၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုထဲ မျောပါသွားရသည်။

လင်းဟန်သည် ငယ်စဉ်ဘ၀က သူကိုယ်တိုင်သည် သူ့မိခင်ထံမှ ချစ်ခြင်းမေတ္တာများယူခဲ့ပြီး ၎င်းချစ်မေတ္တာက သူ လုပ်ချင်သည့်အရာများလုပ်နိုင်ရန်နှင့် သန်မာနေစေရန် ထောက်ပံ့ပေးနိုင်သည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ ယခုမူ ဤသေးငယ်သောအမွှေးလုံးသည် သူ့အားချစ်ကြောင်းနှင့် သူ ရယူနိုင်သည့် အခြားချစ်ခြင်းမေတ္တာများလည်း ရှိနေကြောင်းပြောပြနေပုံရနေသည်။

ထိုသို့တွေးရင်း သူ အနီးနားမှာ ရှိနေသည့်ဟယ့်ယွင်ထင်ကို မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်တော့ချေ။ ထိုသူသည် မောင်းသူထိုင်ခုံကို ကျောမှီကာ အနားယူနေပြီး အိပ်မက်ထဲတွင် ကိစ္စများစွာက သူ့အား အနှောင့်အယှက်များစွာ ပေးနေသည့်အတိုင်း မျက်ခုံးများက တွန့်ရှုံ့နေသည်။

လင်းဟန်သည် ဤအချိန်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ သူ့အား ရဲဝံ့စွာဖြင့် အကဲခတ်လေ့လာကြည့်လိုက်သည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင် ကိုယ်အလေးချိန် ကျသွားသည်ဟု လင်းဟန် တွေးလိုက်သည်။ သူ၏မျက်ခုံးရိုးများသည် မြင့်မားနေပြီး သားဖြစ်ကာ အများအားဖြင့် သူ့အကြည့်များကို နက်ရှိုင်းစေသော်လည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်လှသည့် ဤအချိန်ကာလကြောင့် သူ့မျက်ခုံးများနှင့် မျက်လုံးများမှာ ပိုမိုပြင်းထန်နေသည်။ လင်းဟန်သည် သူ့လက်ချောင်းထိပ်တွင်ရှိခဲ့သည့် တစ်ဖက်လူ၏အပြုံးတစ်ခုကိုပင် သံသယဖြစ်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်။(လက်နဲ့ စမ်းခဲ့ဖူးတဲ့)

အကယ်၍ သူ့ထံတွင် စိတ်ဖတ်နိုင်စွမ်းရှိသေးလျှင် ယခုအချိန်တွင် မည်သည့်ကိစ္စကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေသည်ကို သိနိုင်လိမ့်မည်။

 သူ့ကိုကူညီနိုင်လိမ့်မည်လား။  သူကရော လက်ခံမည်လား။ ဘယ်တော့ပြန်ပြီး ပြုံးရယ်နိုင်မလဲ။

လင်းဟန်သည် ထိုသို့‌သော ပူပန်မှုများနှင့် အတွေးများနေရာ ဟယ့်ယွင်ထင် တဖြည်းဖြည်း နိုးထလာရင်း ခန္ဓာကိုယ်က ခဏမျှ လှုပ်ရှားသွားသည်ကို သတိမထားမိလိုက်ချေ။ လင်းဟန် တုံ့ပြန်လိုက်သောအခါ ဟယ့်ယွင်ထင်သည်လည်း သူ့အား စိုက်ကြည့်နေသည်တွေ့လိုက်ရသည်။

နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောကြဘဲ လေထုထဲတွင် ပြောမပြနိုင်သော ထူးဆန်းသည့်ကသိကအောက်ဖြစ်မှုတစ်ခု ရှိနေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားရှိ ဆက်ဆံရေးမှာ ကနဦး သင်္ဘောပေါ်  တက်ခဲ့စဥ်ကကဲ့သို့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းမဟုတ်တော့သည်ကို နှစ်ယောက်လုံး သိနေကြသည်။ ပွေ့ဖက်ခြင်းနှင့် အမှတ်အသားပြုပြီးသည့်နောက် ၎င်းတို့ကြားတွင် မရေရာသောခံစားချက်များ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

ထို့အပြင် ဤစိတ်ခံစားမှုနှင့် ရှက်ရွံ့မှုသည် မသိစိတ်ဖြင့် လင်းဟန်၏လက်များကို တင်းကျပ်စေကာ ကူးလုလု ၏နွေးထွေးသောခန္ဓာကိုယ်ကို ထိလိုက်သည်။ အမွှေးလုံးလေးသည် နားမလည်နိုင်ဖြစ်ကာ သံသယများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသောမျက်လုံးများနှင့် သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လာသည်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လင်းဟန်သည် သူ့စိတ်ထဲမှအတွေးများမှာ ဟယ့်ယွင်ထင်၏မျက်လုံးများဖြင့် ထွင်းဖောက်ကြည့်ခံရလိုက်သည်ဟု ထင်သွားမိသည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်၏မျက်လုံးများတွင် ညစ်ညမ်းမှုကင်းစင်သည့် ရိုးသားမှုများရှိနေဆဲဖြစ်သော်လည်း လင်းဟန်ကမူ ဆက်လက်၍ မကြည့်ဝံ့တော့ဘဲ မျက်၀န်းပြာများကို ရှောင်ရှားလိုက်တော့သည်။ 

လင်းဟန်သည် အင်ပါယာသို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ပြောစရာတစ်ခုရှိသည်ဟူ၍ ဟယ့်ယွင်ထင်မှ ပြောခဲ့သည်ကို သတိရမိသွားသည်။

သူ ခေါင်းငုံ့ကာ ပုန်းကွယ်လိုသကဲ့သို့ ကူးလုလု၏အ‌မွှေးများကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။  ဟယ့်ယွင်ထင်သည်လည်း သူ့မျက်၀န်းများကို ဖန်သားပြင်ဆီသို့  အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။

၎င်းအဖြေသည် မကြာမီအချိန်တွင် သူ့အလိုလို ထွက်ပေါ်လာ‌ပေလိမ့်မည်။

သူတို့သည် သုံးရက်အကြာတွင် အင်ပါယာနယ်နိမိတ်သို့ ရောက်ရှိလာကြသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က အခြေစိုက်စခန်းသို့ ဦးစွာအကြောင်းကြားလိုက်သည်။ သူတို့ M-star နယ်မြေထဲ ဝင်သွားသရွေ့ လူတချို့သည် သူခိုးများဖြစ်နေလျှင်တောင် သိသာထင်ရှားသည့် ကြီးမား သောလှုပ်ရှားမှုများ လုပ်နိုင်ကြမည်မဟုတ်ချေ။ လုအန်းဟယ်သည် ချက်ချင်းပင် နားလည်သဘောပေါက်ကာ သတင်းဖြန့်လိုက်သည်။

မည်သူပင်ဖြစ်‌စေ ဤအရာက အနည်းဆုံးတော့ သတင်းဟောင်းဖြစ်လေသည်။

နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း အကောင်းဆုံး ပိုင်းလော့များကို အသိအမှတ်ပြုရွေးချယ်သည့် လက်တွေ့လေ့ကျင့်ရေးသည် ဇာ့ဂ်ကျူးကျော်မှုအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ဗိုလ်ချုပ်သည်ပင် နယ်စပ်ဒေသတွင် အချိန်အတော်ကြာ ပိတ်မိနေခဲ့ကာ   တော်ဝင်မိသားစုဝင်မှာလည်း အသက်အန္တရာယ်နှင့် လွတ်ကင်းရုံသာ ဖြစ်ခဲ့သည်။  လူတိုင်းသည် အင်ပါယာ၏ဗိုလ်ချုပ် အာကာသထဲတွင် ဆုံးပါးသွားမည်လား သို့မဟုတ် သွေးစွန်းနေသော်လည်း အောင်ပွဲခံကာ ပြန်လာမည်ဟူသည့် အဖြေကို စောင့်မျှော်နေကြသည်။

များမကြာမီပင် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ပြန်လည်ရောက်ရှိမှုသတင်းသည် အင်ပါယာရှိ လူတိုင်းလူတိုင်း၏ နားထဲသို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ သူသည် ဇာ့ဂ်အများအပြားကို တစ်ဦးတည်း  ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြောင်း ကြားသိပြီးနောက် လူအများသည် နောက်ဆုံးတွင် စိတ်သက်သာရာရကာ အဓိကနယ်မြေသို့ သွားရာ လမ်းတစ်လျှောက် မက်ခါအား ကြိုဆိုနှုတ်ဆက်ရန် စုဝေးနေကြသည်။

၀မ်ထျန်းယောင်လည်း လာရောက်ခဲ့သည်။ သူ့ထံတွင် ‌လူသိမခံနိုင်သည့် အတွေးများ မည်မျှပင်ရှိရှိ ဤနေရာမှာ ရှိနေရမည်ဖြစ်လေသည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင် မြေပြင်ပေါ် ဆင်းသက်ခြင်းမပြုမီ ၀မ်ထျန်းယောင်၏ယာဉ်မှာ ရပ်တန့်ခဲ့ပြီးဖြစ်ကာ သူ့အား ချစ်သည့်သူများကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ရင်း ဗိုလ်ချုပ်၏ ရဲစွမ်းသတ္တိကို သူ မည်မျှလေးစားကြောင်း ပြောပြနေလေသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထိုလူများက စိတ်ဖတ်နိုင်သူများမဟုတ်ကြသဖြင့် ၎င်းတို့သည် ၀မ်ထျန်းယောင်ကိုသာ ပိုချစ်ခင်လာကြပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်အား သူ၏ဖော်ပြချက်‌ကြောင့် ပို၍ လေးစားကြလိမ့်မည်။

နောက်ဆုံးတွင် ဤအဖြစ်အပျက်၏ သက်ရောက်မှုသည် အလွန်ကြီးမားသောကြောင့် ၀မ်ထျန်းယောင်သာမက ပါလီမန်တွင် တစ်နေကုန် ငြင်းခုံနေသည့် အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့သည်လည်း ဗိုလ်ချုပ်ကို တန်ဖိုးထားကြောင်း ပြသရန် အခြားသူများနှင့်အတူ ရောက်ရှိနေကြသည်။

လင်းဟန်သည် နောက်ဆုံးစည်းသို့ရောက်ခါနီးတွင် ထိုနေရာ၌ စုဝေးနေသောလူအုပ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်သည် လက်ရှိ မြင်ကွင်းကြောင့် လုံးလုံး မအံ့သြသွားသည့်အပြင်  ပြည်သူလူထု၏ ဩဘာပေးမှုများက သူ့အား အနည်းငယ်မျှပင် အရှိန်မလျော့စေ။ သို့သော် ထိုလူများသည် ဟယ့်ယွင်ထင်ကို မတွေ့ရမချင်း ထွက်သွားကြမည်မဟုတ်သည်ကို နားလည်သည့်အတွက် ဟယ့်ယွင်ထင်မှ သူ့အား မက်ခါထဲတွင် ခဏစောင့်ရန် ပြောလာသည့်အခါ လင်းဟန် မငြင်းဆန်ခဲ့ချေ။

အင်ပါယာရှိလူများသည် လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြနိုင်သည့်သူရဲကောင်းတစ်ဦးလိုအပ်ပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်ထံ၌ ထိုခေါင်းစဉ်ရှိလေသည်။

ကယ်ဆယ်ရန်သွားခဲ့သည့် ချီကျားမူက မည်သူဖြစ်သည်ကိုပင် သိရှိရန်  မလိုအပ်သလို ဇာ့ဂ်ကို ကိုင်တွယ်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်အခါ ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့်အတူ အိုမီဂါတစ်ယောက်ရှိနေသည်လည်း သိရန်မလိုချေ။ ၎င်းတို့သည် ဟယ့်ယွင်ထင်ကဲ့သို့ သူရဲကောင်းဆန်သော ယုံကြည်ချက်သာ လိုအပ်ပြီး ထိုသည်က လုံလောက်ပေသည်။

လုအန်းဟယ်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်ပေါ်လာပြီးနောက် သူ့အား နှုတ်ဆက်ရန် ရောက်လာကြသောလူများကို လျင်မြန်ကျွမ်းကျင်စွာ ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှသာ ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ရှေ့သို့ ဆက်လက် မောင်းနှင်နိုင်သွားပြီး  နောက်ဆုံးတွင် ဌာနချုပ်၏ ယာဉ်အတက်အဆင်းနေရာ၌ ရပ်တန့်လိုက်လေသည်။ ဤနေရာသို့ သာမန်လူများလိုက်လာရန်က မဖြစ်နိုင်သည့်အပြင် ဂုဏ်သရေရှိ တော်ဝင်မိသားစုဝင်များကလည်း ၎င်းတို့ကို ဤနေရာ၌ စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။

ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့တွင် အဘယ့်ကြောင့် မက်ခါတစ်ခုသာ ကျန်ရှိတော့သည်နှင့်ပတ်သက်၍ အချို့သောလူများသည် ဇဝေဇဝါဖြစ်ကြသော်လည်း အဆုံးတွင် မည်သူကမှ ၎င်းတို့အား မမေးကြပေ။

ချီကျားမူသည် M2742 ဖြင့် မရပ်နားခဲ့ဘဲ ပြုပြင်သည့်နေရာတွင်သာ မက်ခါကို ဦးစွာရပ်နားသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ယခု လူသိနည်းသည့် ပိုင်းလော့ဖြစ်ခါနီးသူကို မည်သူကမှ ဂရုမစိုက်ဘဲ ထိုသူတို့၏မျက်လုံးများသည် လူတစ်ဦးတည်းကိုသာ အာရုံစိုက်နေကြသည်။ အင်ပါယာသို့ပြန်ရောက်ပြီးနောက် လင်းဟန်သည် နယ်စပ်ဒေသတွင် ပြုလုပ်ခဲ့သည့်အတိုင်း ဟယ့်ယွင်ထင်အား သူ့ကို ‌ ကျောပိုးသယ်ဆောင်ခွင့်မပြုနိုင်တော့ပေ။ သူ့ခြေထောက်များက အားနည်း နေဆဲဖြစ်လျှင်တောင်မှ သူ  တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်ရမည်ဖြစ်လေသည်။

တံခါးပေါက်ကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်က ပထမဆုံး ထွက်လိုက်သည်။

" ဗိုလ်ချုပ် "

" ဗိုလ်ချုပ် ပြန်လာပြီ "

" ပင်ပန်းခဲ့ရပြီ "

အစစ်အမှန်ဖြစ်စေ၊ အတုအယောင်ဖြစ်စေ အမျိုးမျိုးသောအသံများသည် အတူတူ ထွက်ပေါ်လာပြီး လူတိုင်းက သူ့နာမည်ကို ခံစားချက်အမျိုးမျိုးဖြင့် ခေါ်ဝေါ်ကြသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်သည် အေးစက်သည့် မျက်နှာထားဖြင့် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး သူ့အား အလွန်စိတ်ပူနေပုံရသည့် ဤလူများကို နှုတ်ဆက်ရန် သူ့လက်ကိုပင် ဝေ့ယမ်းရန် စိတ်မ၀င်စားချေ။ သူက သူ့ရှေ့တွင် ရှိနေသည့် လူများကို ကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခုရှိသည့်၀မ်ထျန်းယောင်ရှိကာ သူ့လက်ထောက် ရှီးယွမ်သည် ဘေးနားတွင် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေသည်။ အစွန်းရောက်အဖွဲ့မှ လော့ချီသည်လည်း လာရောက်ပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်အား နွေးထွေးစွာ နှုတ်ဆက်သည့်အချိန် မျက်နှာအမူအရာသည် အနည်းငယ်မျှပင် ပြောင်းလဲခြင်းမရှိချေ။

သို့သော် ဤတစ်ကြိမ်တွင် အဓိကငြိမ်းချမ်းရေးအဖွဲ့မှ ကျန်းလျန်မရှိသော်လည်း အခြားတစ်ယောက် လာ ရောက်သည်။ သူ့အရှေ့မှ လူကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဟယ့်ယွင်ထင်၏မျက်ခုံးများက အံ့သြမှုအနည်းငယ်ကို ပြသနေသည်။

လုအန်းဟယ်မည်မျှပင် တည်ငြိမ်နေသော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်ကို မြင်သည့်အခါ အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ချုပ်ထိန်းရန် ခက်ခဲနေဆဲဖြစ်သည်။  သူက ဟယ့်ယွင်ထင်ဆီသို့ လေးနက်တည်ကြည်စွာ လျှောက်သွားရင်း အလေးပြုလိုက်သည်။

ဤအချိန်၌ လင်းဟန် ထွက်လာလေသည်။ လူတချို့က သူ့ကို မှတ်မိကြပြီး သူ့ကို ချီးကျူးကာ လေးစားမှုကို ဖော်ပြကြသည်။ လုအန်းဟယ်သည် ဟယ့်ယွင်ထင်၏စကားကို နားထောင်ပြီးနောက် လင်းဟန်ကို ဆေးစစ်ရန်အတွက် ဌာနချုပ်ဆေးရုံ‌သို့ ခေါ်ဆောင်သွားရန် စီစဉ်ထားလေသည်။

လင်းဟန်သည် ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ဟယ့်ယွင်ထင်အား အံ့အားသင့်စေသောလူကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက ယခုအချိန်တွင် ၀မ်ထျန်းယောင်နှင့်လော့ချီအား ဂရုမစိုက်သော်လည်း သူ့ရှေ့မှ လူသည် သူ့အား ခြေလှမ်းများကို ရပ်တန့်စေနိုင်သည်။

ထိုသူက ဟယ့်ယွင်ထင်မှ သူ့အားပြောခဲ့ဖူသည့် သိပ္ပံပညာရှင် ရူကျစ်ဟန်ဖြစ်ပေသည်။

ပါ‌မောက္ခရူ၏ဆံပင်များသည် တစ်ခြမ်းဖြူနေပြီးသော်လည်း စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာမှာ ကောင်းမွန်နေဆဲဖြစ်သည့်အပြင် သူ့ကိုယ်အတွင်းမှ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးအရှိန်အ၀ါကို ထုတ်လွှတ်နေသည်။ ဤဂုဏ်အသရေရှိသောမှူးမတ်များကြား ရပ်နေသည့်အခါ နှိမ့်ချခြင်းမရှိသလို မောက်မာမှုလည်းမရှိပေ။ 

သူသည်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်ကို သိသာစွာ မြင်လေသည် ။

ထိုသူက မျက်မှန်တပ်ထားပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်ကို ရည်မွန်စွာ ပြုံးပြကာ ပြောလာသည်။ 

" မင်္ဂလာပါ ဗိုလ်ချုပ် " 

ဟယ့်ယွင်ထင်က စကားပြန်မပြောသော်လည်း ခေါင်းအနည်းငယ် ညိတ်ပြလိုက်သည်။ ဖြစ်နိုင်သည်က သူသည်လည်း လင်းဟန်အား ပြောပြခဲ့ဖူးသည့်   မီးလျှံသွေး " လျှို့၀ှက်ချက်အကြောင်း တွေးနေပုံရကာ ခေါင်းလှည့်၍ ဟယ့်ယွင်ထင်အား ကြည့်လိုက်သည်။

ရူကျစ်ဟန်သည်လည်း သူ့အကြည့်နောက်သို့ လိုက်ရင်း သူ့အနောက်မှ အိုမီဂါအား တွေ့လေသည်။

" မင်္ဂလာပါ "  

ရူကျစ်ဟန်သည် သူ့လက်ကို လင်းဟန်ထံသို့ သဘာဝကျစွာ ဆန့်ထုတ်ရင်း နှိမ့်ချယဉ်ကျေးစွာ ပြုံးပြသည်။

" မစ္စတာလင်း"

လင်းဟန်သည် အနည်းငယ် ဂုဏ်ယူမိသွားကာ ရူကျစ်ဟန်နှင့် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်သည်။ 

" ပါမောက္ခက ကျွန်တော့်ကို သိတာလား "

ရူကျစ်ဟန်က ပြောလေသည်။ 

" ဗိုလ်ချုပ်မလာခင် မစ္စတာလင်းက အလွန်တော်တဲ့မက်ခါပညာရှင်ဆိုတာကို သိခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ ခင်များကို တွေ့လိုက်ရတော့... နည်းနည်း ရင်းနှီးသလို ခံစားရတယ် "

လင်းဟန်ကလည်း သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြပြီး " အင်ပါယာစစ်တက္ကသိုလ်မှာ ပါမောက္ခရူရဲ့ ဟောပြောပွဲတိုင်းကို ကျွန်တော် လာခဲ့တယ် "

" ဒါကြောင့် မင်းကို ရင်းနှီးနေသလိုရှိတာ "  

ရူကျစ်ဟန်က သူ့လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး လင်းဟန်၏ဘေးတွင် ရပ်နေဆဲဖြစ်သည့် လုအန်းဟယ်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့်  ၎င်းတို့ကို အချိန်အကြာကြီး ဆွဲမထားတော့ဘဲ လင်းဟန်ကို ဆေးစစ်ရန်အတွက် ဆေးရုံသို့ သွားခိုင်းလိုက်သည်။

လှည့်ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် လင်းဟန်သည် ရူကျစ်ဟန်ကိုမြင်လိုက်ရပြီး ခံစားချက်တစ်ချို့ ရလိုက်မိသည်။  ပါမောက္ခရူသည် အမြဲလိုလို ကြွားဝါမှုမရှိ၊ ယဉ်ကျေးသောပုံပေါက်သော်လည်း ၎င်းအဖြစ်အပျက်ကို သိရှိခဲ့ရ‌သောကြောင့် အကျပ်ရိုက်သွားခဲ့ရသည်။ သူက လော့ချီကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး စိုးရိမ်သွားမိသည်။ ပါမောက္ခသည် အစွန်းရောက်များ၏ ခြိမ်းခြောက်မှုခံနေရဆဲဖြစ်သည်လား။ အခု ဒီသုတေသနကို ဘယ်သူက တာဝန်ယူနေတာလဲ။

လင်းဟန်သည် ဤကဲ့သို့ တွေးတောရင်း နောက်ဆုံးတွင် ဌာနချုပ်ဆေးရုံဆီသို့ ရောက်ရှိလာလေသည်။

ကူးလုလုသည် လင်းဟန် အသံတိုးတိုးဖြင့် ရှင်းပြမလာမီအထိ အိတ်ကပ်ထဲတွင် နေခဲ့ပြီး‌နောက် တွန့်ဆုတ်စွာ ခုန်ဆင်းကာ လင်းဟန်၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ စစ်ဆေးမှုကို စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။

ဌာနချုပ်ဆရာဝန်က  တီဗီတွင်  ဤဇီ၀မျိုးကွဲသတ္တဝါကို မြင်ခဲ့ဖူးပြီးဖြစ်ကာ သူ့အတွက် စောင်သေးသေးလေးတစ်ခုကို ပြင်ဆင်ပေးထားသည်။

ကူးလုလုက ဤနေရာ၏ အပူချိန်နှင့် အပြည့်အဝ လိုက်လျောညီထွေရှိပုံမပေါ်ချေ။ သူက ထောင့်တစ်နေရာသို့ တိုးဝှေ့ပူးကပ်ရင်း စောင်လေးကို ပွေ့ဖက်ကာ ဤနေရာရှိအရာအားလုံးကို ကြည့်ရှုနေလေသည်။

စစ်ဆေးမှုရလဒ်မှာ အမှားအယွင်းမရှိချေ။ ၎င်းသည် စိတ်စွမ်းအင် အလွန်အကျွံသုံးစွဲခြင်းကြောင့်သာဖြစ်ပြီး လင်းဟန်၏ကိုယ်ခံစွမ်းအားက အားနည်းသောကြောင့် အိမ်တွင်အနားယူရန်သာ လိုအပ်သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်၌ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းစရာ ကိစ္စအများအပြားရှိနေသော်လည်း လင်းဟန်၏ဌာနချုပ်ရှိ တာဝန်မှာ ပြီးဆုံးသွားခဲ့ပေပြီ။ သုတေသနအဖွဲ့အစည်းက သူ့အား အနားယူရန် ခွင့်ရက် တစ်ပတ်ပေးခဲ့ပြီး လင်းဟန်သည် လုအန်းဟယ်၏ အစောင့်အကြပ်အဖြစ် ပို့ဆောင်ပေးမှုအောက်တွင် နေအိမ်ဆီသို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။

အာဟာရဖြည့်စွက်စာများက ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးအား တစ်ကြိမ်တည်းဖြင့်  အားအင်ဖြည့်မပေးနိုင်သည့်အတွက် လင်းဟန်က ဆေးရုံတွင် ဖြည့်စွက်စာ နှစ်ထုပ် စားသုံးလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ခွန်အားပြန်လည်ရရှိလာကာ လုအန်းဟယ်ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်သည်။

လုအန်းဟယ်က " မလိုပါဘူး " ဟု အလျင်စလိုပြောလိုက်ပြီး " ခင်များရဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မစ္စတာလင်း " ဟု ပြော‌လာခဲ့သည်။ လင်းဟန်ကမူ သူ့ထံတွင် တခြားသောပြောစရာကိစ္စများရှိနေသည်ဟု  အမြဲလိုလို ခံစားမိသော်ငြား အဆုံးတွင် သူ့ကိုယ်သူ ဖိအားပေးကာ မျိုသိပ်လိုက်တော့သည်။

သူ့မျက်ခုံးများက ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုအရိပ်အမြွက်ကို ပြသနေသော်လည်း ပြုံးလိုက်သည့်အခါတိုင်း နွေးထွေးနေကာ တခြားသူများ၏စိတ်အား ကူးစက်စေဆဲဖြစ်သည်။

လုအန်းဟယ်မှာ အမြဲတမ်း သွက်လက်တက်ကြွနေတတ်သော်လည်း အချိန်တစ်ခုကြာ မတွေ့ရသည့်အတောအတွင်း၌ မတော်တဆမှု တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖြစ်ပွားခဲ့သောကြောင့် ပင်ပန်းနေပုံရပေသည်။

လင်းဟန်သည် အမှန်တကယ်တွင် ဟယ့်ယွင်ထင် နောက်ထပ်ရင်ဆိုင်ရမည့်အရာသည် ခက်ခဲမည်လားကဲ့သို့သော ပြောစရာများစွာရှိနေပြီး သူ့စွမ်းရည်ကို အလွန်အမင်းမျှော်လင့်ထားမိလျှင်တောင်မှ ကူညီပေးလိုနေဆဲဖြစ်သည်။  

ထို့အပြင် သူနှင့် ဟယ့်ယွင်ထင်အကြား ရှင်းလင်းရမည့် အရာများစွာ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။

" မစ္စတာလင်းရဲ့ အခန်းက စခန်းမှာအခုထိ ရှိနေတုန်းပါ "  လုအန်းဟယ်က ပြောသည်။ 

" ကျွန်တော့်ကို အရင်ဆုံး ပြန်ယူပေးလိုတဲ့အရာ တစ်ခုခုရှိလား ဒါမှမဟုတ် နှစ်ရက်အတွင်း ခင်များကိုယ်တိုင် လာယူမှာကို စောင့်ရမလား " 

လင်းဟန်က ဌာနချုပ်အား သူ့ထံ တိုက်ရိုက်ပို့ပေးရန် တောင်းဆိုချင်သော်လည်း အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာ သူ့အခန်းထဲရှိ ကြည့်ရှုဖွယ်မကောင်းသောကျောက်တုံးတစ်တုံးကို သတိရသွားမိသည်။

ထိုအရာမှာ သူ့ကို ဟယ့်ယွင်ထင်ပေးခဲ့သည့် ဥက္ခာခဲဖြစ်သည်။

" ရပါတယ် " လင်းဟန်ကပြောသည်။

" ကျွန်တော်ပဲ... ရက်ပိုင်းအတွင်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လာယူပါမယ် "

အခြားသူများက အာရုံမစိုက်ဘဲ ဥက္ခာခဲ(ကြယ်)အား အမှိုက်အဖြစ် သတ်မှတ်ကာ သိမ်းဆည်းသွားမည်ကို သူ စိုးရွံ့မိလှသည်။

👾