Chapter 64

💘Chapter 64

 ညဥ့်နက်သန်းခေါင်ဖုန်းခေါ်ဆိုမှု

ခါနွေမိုးက မှန်းသည့်အတိုင်း ရွာချလာအပြီးမှာ မိုးခြိမ်းသံတဂျိမ်းဂျိမ်းကလည်း နောက်ကကပ်ပါလာခဲ့လေသည်။လောကကြီးတစ်ခုလုံးက မိုးစက်များ၏ တပေါက်ပေါက်ကျသံများနှင့် လွှမ်းခြုံနေခဲ့၏။

ဝေ့ချန်နှင့် ချန်လီ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်မှာ ခေါင်းကနေခြေဖျားအထိ ရွှဲရွှဲစိုနေခဲ့ပြီဖြစ်လေသည်။ဤသည်က ဝေ့ချန်က ကျမည်မကျမည် ကြိုမပြောနိုင်သော နွေမိုးသက်မုန်တိုင်းအတွက် လိုရမယ်ရ ထီးယူလာခဲ့၍ဖြစ်သည်။ထီးသာမပါလျှင် နှစ်ယောက်သား ရေစိုနေ​သော ကြွက်စုတ်နှစ်ကောင်နှင့်တူနေမှာ ​သေချာသည်။

အိမ်ရောက်လျှင် ဝေ့ချန်က တန်းပြီးချန်လီအတွက် ရေပူပြင်ပေးကာ သူ့ကို အရင်ဆုံး ရေနွေး​နွေးဖြင့် ရေချိုးရန် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။ထို့နောက် သူကမီးဖိုချောင်ဆီသွားပြီး ဂျင်းပြုတ်ရည်တည်ထားလိုက်သည်။အကုန်လုံးပြီးမှသာလျှင် သူ ဧည့်ခန်းထဲက ရေချိုးခန်းထဲကိုဝင်သွားလိုက်၏။ချန်လီ၏ခန္ဓာကိုယ်က ကြံ့ခိုင်မှုအားပိုနည်းသဖြင့် မိုးမိသွားလျှင် အလွယ်တကူအအေးမိနိုင်သည်။

မိနစ်အနည်းငယ်ကြာပြီနောက် သူတို့တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာကြသည်။ချန်လီ၏မျက်နှာက ရေနွေးငွေ့ကြောင့် ပန်းရောင်သန်းပြီး နူးညံ့နေ၏။ဝေ့ချန်၏အကြည့်များက ထိုပေါ်ကနေမခွာနိုင်ခဲ့ပါချေ။

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ဘေးကိုလျှောက်လာချိန်မှာ ဝေ့ချန်မနေနိုင်ဘဲ လက်ဆန့်ပြီး ချန်လီ၏ပါးလေးကိုဆွဲညစ်လိုက်မိသည်။လက်ထဲကခံစားချက်က ချောမွတ်ပြီး နူးညံ့နေ၏။

"မဆိုးဘူး အရင်နဲ့စာရင် အသားတွေရှိလာပြီ"

ချန်လီက လိမ်လိမ်မာမာဖြင့် ဆွဲခွင့်ပြုထားပြီး အနည်းငယ်ပင် သဘောကျနေသေးသည်။

အမှန်တွင် ချန်လီက ဝေ့ချန် ပြန်လည်မွေးဖွားလာပြီးနောက် သူ့ကိုပထမဆုံးမြင်ရသည့်အချိန်ကထက်များစွာ ပိုကျန်းမာလာသည်။သူက ယခင်လိုအရိုးပေါ်အရေတင်မဟုတ်တော့ဘဲ  အနည်းငယ် ပြည့်လာပြီဖြစ်၏။ဤသည်က အတိအကျကို ဝေ့ချန် မြင်ချင်သည့်အရာဖြစ်သည်။သူက ချန်လီကိုအနည်းငယ်ပင် လုံးတစ်တစ်လေးဖြစ်စေချင်သည်၊ထိုသို့ဆိုလျှင် အိစက်ပြီးဖက်၍ အလွန်ကောင်းမှာဖြစ်သည်။

ဘာသိပုံမရသော ချန်လီကို ကြည့်ပြီး ဝေ့ချန် သူ့စိတ်ထဲမှာ ဖျတ်ခနဲ ပေါ်လာသောပုံရိပ်ကို အမြန်ဖယ်ရှားလိုက်၏။ချန်လီ၏ပါးကိုဆွဲနေသောလက်ကို ခေါင်းကိုပြောင်း၍ ဆွဲဖွလိုက်ပြီးပြောလိုက်သည်။

"မြန်မြန်ခေါင်းခြောက်အောင်လုပ်...ကိုယ်မင်းအတွက် ဂျင်းပြုတ်ရည်ပြင်ထားတယ်...ပူတုန်းလေးသောက်လိုက်နော်"

ချန်လီက ခေါင်းညိတ်ပြီး ​နောက်လှည့်ကာ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားသည်။သူ ပြန်ထွက်လာချိန်မှာ သူ့လက်ထဲမှာ ဆံပင်မှုတ်စက်ပါလာသည်။သူက စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ ဝေ့ချန်ကို ကြည့်လိုက်၏။

"ကိုယ့်ကို လေမှုတ်ပေး​စေချင်လို့လား"

ဝေ့ချန်က သိသိရက်နှင့်မေးလိုက်သည်။

ချန်လီကခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"ဒါဆို ကိုယ့်ကို မျက်နှာချိုသွေးဖို့ကြိုးစားရမှာမဟုတ်ဘူးလား"

ဝေ့ချန် အနည်းငယ်ကမ်းတက်ကြည့်လိုက်သည်။

ခဏလောက်စဥ်းစားပြီးနောက် ချန်လီက ဝေ့ချန်နားကို ကပ်လာပြီး ​ခြေဖျားထောက်ကာ ဝေ့ချန်၏နဖူးပေါ်ကို ညင်ညင်သာသာ နမ်းလိုက်၏။ထို့နောက် သူက ဝေ့ချန်ကို ငေးကြောင်ကြောင်အမူအရာနှင့် ကြည့်လာသည်။

ဝေ့ချန်က သူလိုချင်သည့်အရာကိုရသွားပြီဖြစ်၍ ဆံပင်မှုတ်စက်ကို ပလက်ထိုးလိုက်လေသည်။ဆံပင်မှုတ်စက်၏ တဝီဝီအသံက ဧည့်ခံထဲမှာ ချက်ချင်း ပြည့်လာလေသည်။

သူ၏သွယ်လျသောလက်ချောင်းထိပ်များက ခေါင်းလျှော်ပြီးခါစ ပိသိပ်နေသော ချန်လီ၏ဆံပင်ထူထူကိုထိုးဖွ၍ ဖြီးသင်နေ၏။တဖြည်းဖြည်းခြောက်လာသည်နှင့်အမျှ ဆံပင်များက နူးညံ့ပျော့ပြောင်း၍လာသည်။ဝေ့ချန် လက်ပင် မခွာချင် ဖြစ်နေခဲ့၏။

ချန်လီ၏ဆံပင် လုံးဝခြောက်သွားပြီဟုခံစားရသည်နှင့် ဝေ့ချန်က ဆံပင်မှုတ်စက်ကိုပိတ်လိုက်သည်။သူ ချန်လီကိုထပြီးဂျင်းပြုတ်ရည်သောက်ခိုင်းတော့မည့်အချိန်မှာပဲ ချန်လီ အိပ်ပျော်နေပြီဖြစ်သည်ကို သူ သတိပြုမိလိုက်သည်။

ယနေ့ ချန်လီက တစ်နေ့ခင်းလုံး အပန်းဖြေဥယျာဥ်ထဲမှာ ကစားနေခဲ့သဖြင့် ယခုအချိန်မှာ တကယ်ပင်ပန်းနေပြီဖြစ်သည်။ထို့အပြင် ဝေ့ချန်၏ဆံပင်အ​ခြောက်ခံပေးသောနည်းလမ်းက သက်တောင့်သက်သာရှိလွန်းသဖြင့် ချန်လီမှာ မထိန်းနိုင်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန် ချန်လီအိပ်ပျော်နေသည်ကို မနှောက်ယှက်ရက်သဖြင့် နှိုးပြီးဂျင်းပြုတ်ရည်မသောက်ခိုင်း​​တော့ပေ။ထိုအစား သူက ချန်လီကို အလျားလိုက်ပွေ့ချီပြီး အခန်းထဲပြန်ပို့ပြီးနားခိုင်းရန်ပြင်လိုက်သည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို အ​ကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်လေသည်။ပွေ့ချီခံလိုက်ရသည့်အချိန်မှာပင် သူက သတိနှင့်မျက်လုံးပွင့်မလာပေ။ထိုအစား သူက ဝေ့ချန်၏ရင်ဘတ်ကို တိုးဝှေ့လိုက်ပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိသော အနေအထားတစ်ခုကိုရှာကာ ဆက်အိပ်နေလေသည်။

ဝေ့ချန်က ညင်ညင်သာသာဖြင့် ချန်လီကို အိပ်ရာပေါ်တင်လိုက်ပြီး စောင်ခြုံပေးလိုက်သည်။သူ၏အကြည့်က ချန်လီ၏နဖူးပြေပြေပေါ်မှာ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေပြီး ၎င်းနောက် တဖြည်းဖြည်းအောက်ဆင်းကာ ချန်လီ၏နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးများဆီကို ရောက်သွားသည်။

ချန်လီ၏နှုတ်ခမ်းအရောင်က ဖြူဖျော့နေပေမဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာများက ဖူးဖူးလေးဖြစ်ပြီး ပုံစံကျနသည်။အပေါ်နှုတ်ခမ်း၏အလယ်မှာ တြိဂံပုံထောင့်ချိုးလေးပင်ရှိနေကာ ဆွဲဆောင်မှုရှိ​ပြီးသားနှုတ်ခမ်းပုံစံကို ထင်းသွားစေသည်။ထိုအခိုက်အတန့်မှာ ချန်လီက တစ်စုံတစ်ခုကို အိပ်မက်မက်နေပုံရပြီး နှုတ်ခမ်းကို အသံမြည်အောင်စုပ်ကာ ပန်းရောင်လျှာလေးကို ထုတ်ပြီးလျက်လိုက်​လေသည်။

ဝေ့ချန်၏အကြည့်များ နက်မှောင်သွားပြီး ချန်လီ၏နှုတ်ခမ်းများဆီမှာ အချိန်အတော်ကြာ တဝဲလည်လည်လုပ်နေပြီးမှ အာခြောက်ခြောက်နှင့် အခန်းထဲကထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

ဧည့်ခန်းက စားပွဲပေါ်မှာ ဂျင်းပြုတ်ရည်တစ်ခွက်ရှိပြီး ယခုမူ အေး​နေလေပြီ။မဆိုင်းမတွဘဲ ဝေ့ချန် ကောက်မော့လိုက်သည်။

ဂျင်းပြုတ်ရည်က အအေးဓာတ်ကိုလွင့်ပြယ်စေပြီး အပူဓာတ်တိုးစေသည့်အရာဖြစ်၏။ဝေ့ချန်၏ခန္ဓာကိုယ်က အပူလွန်​နေပြီးသားဖြစ်လေရာ ဂျင်းပြုတ်ရည်တစ်ခွက်က မီးထဲလောင်စာထည့်လိုက်သည့်အတိုင်းပဲ ဖြစ်သွားကာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ပို၍ပင် ပူ​လောင်လာစေခဲ့လေသည်။

သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့် ဝေ့ချန် ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ ရေချိုးခန်းဆီပြန်သွားပြီး ရေအေးနှင့်ချိုးလိုက်ရလေသည်။

အနှီရုတ်ချည်းမိုး​ကြီးပုဆိန်၏ရလဒ်တစ်ခုအနေဖြင့် နောက်တစ်နေ့နိုးလာချိန်မှာ ဝေ့ချန်တစ်ယောက် အအေးမိပြီး ခေါင်းမူးခေါင်းကိုက်ဖြစ်ကာ နှာစေးနေခဲ့၏။ထိုစဥ် ကိုယ်ခန္ဓာကြံ့ခိုင်မှု အားနည်းသောချန်လီကမူ ဘာမှမဖြစ်ဘဲ အကောင်းပကတိအတိုင်းရှိနေသည်။သူ့ကိစ္စက မိုးမိ၍ဖြစ်သွားသည်လား နောက်ပိုင်းမှာရေအေးနှင့်ချိုးလိုက်၍ဖြစ်သွားသည်လား သူမသေချာပေ။ 

သို့သော်လည်း ထိုသည်က လာမည့်မနက်မှ ဖြစ်မည့်ကိစ္စဖြစ်လေသည်။လက်ရှိမှာ ဝေ့ချန်က ရေအေးနှင့်ချိုးပြီးသူ့ကိုယ်ထဲကအပူကို ဖိနှိပ်ပြီးခါရှိသေးသည်။သူဖုန်းကိုကောက်ကိုင်ကြည့်လိုက်ရာ အကြိမ်ရေအချို့လောက် ဖုန်းဝင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ပြန်ခေါ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ သူ့ဖုန်းကိုပိတ်မည်ပြုလိုက်ချိန်မှာ ဖုန်းကထပ်၍ စတင်တုန်ခါလာပြီး လူတစ်ယောက်တည်းကပဲ ခေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

ဝေ့ချန် ဖုန်းကိုင်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

"အားချန် ခန်းဇီဘားကို မြန်မြန်လာခဲ့"

ဖုန်းက ဝူဇီခန်းဆီမှဖြစ်လေသည်။ဝေ့ချန် ဖုန်းကို နားနားပင် မကပ်ရသေးခင်မှာ ဝူဇီခန်း၏အသံကထွက်လာသည်။

"ဆောရီး ငါမလာနိုင်ဘူး"

ဝေ့ချန်က ငြင်းလိုက်၏။

"အားချန် မင်း အခုနောက်ပိုင်း အရမ်းတွေ အညှာအတာမဲ့လာပါ့လား...ဖုန်းခေါ်တော့လည်းမကိုင်ဘူး...အပြင်ထွက်ဖို့ခေါ်တော့လည်းမလာဘူး...ကိစ္စအကြီးကြီးတစ်ခုနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေလို့လား"

ဝူဇီခန်းက မေးလိုက်၏။သူ့အသံနှင့်အတူ ဘားဆီက အရိုင်းဆန်သော အီလက်ထရောနစ်ရော့ခ်သံစဥ်ကို ဖုန်းထဲကနေ ကြားနိုင်လေသည်။

ဝေ့ချန်၏ခေါင်းက ထိုတဒုန်းဒုန်းတဒိုင်းဒိုင်းအသံကြောင့် တဒုတ်ဒုတ်ကိုက်ခဲလာသည်။သူက ပြောလိုက်၏။

"ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်"

ထိုသို့ပြောပြီး သူက သူ့ဖုန်းပေါ်က အနီရောင်ခလုတ်ကို အမြန်နှိပ်လိုက်ပြီး ဝူဇီခန်းအတွက် တတူတူအသံကို ပဲချန်ထားခဲ့လေသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ...ဖုန်းခေါ်မရဘူးလား"

ဝူဇီခန်း၏သူငယ်ချင်းက ဝူဇီခန်း၏ပခုံးပေါ်လက်တင်ကာ မျက်ခူံးပင့်၍ အပြုံးနှင့်မေးလိုက်၏။

"ရတယ်"

ဝူဇီခန်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာပြောသည်။

"ဒါပေမဲ့ သူကမလာဘူးတဲ့"

"သူက မင်းသူငယ်ချင်းလည်းပြောသေးတယ် မင်းခေါ်လိုက်တိုင်းသူကအလုပ်ရှုပ်နေပြီး မလာတာချည်းပဲ...သူငယ်ချင်းရောဟုတ်သေးရဲ့လား"

ဤလူက ပွဲကြည့်ရသည်ကို ​ကြိုက်မှန်းသိသာ၏။

"ဘယ်လို​ကောင်လဲမသိ"

ဝူဇီခန်းက သရော်လိုက်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်း၏ပခုံးကိုပုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"သူမလာချင်မလာနဲ့ပေါ့ကွာ ...အဲဒီမျက်နှာအကြောသေနေနဲ့ကောင် မရှိတော့ ဘာဖြစ်လဲ"

"ကောင်းပြီ လာလာ ဆက်သောက်ကြမယ်"

ဤလူက ဝူဇီခန်း၏မပျော်မရွှင်ဖြစ်မှုကို အာရုံခံမိပြီး သူ့ကိုသီးသန့်အခန်းထဲဆွဲခေါ်ကာ ဝိုင်တစ်ခွက်ကမ်းပေးလိုက်လေသည်။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သီးသန့်ခန်း၏တံခါးကပွင့်လာပြီး ချန်ချင်းဝင်လာလေသည်။အခန်းထဲရှိလူများက ချန်ချင်းကိုသိကြပြီး သူနှင့်မြို့တော်က ချန်မိသားစု၏ရင်းနှီးသောဆက်ဆံရေးကိုလည်း သိကြသည်။သူတို့အကုန်လုံးက မတ်တပ်ထရပ်ကာ ချန်ချင်းကိုကြိုဆိုပြီး ဝူဇီခန်း၏ထိုင်ခုံမှာထိုင်ခိုင်းကြသည်။

ဝူဇီခန်း တစ်ယောက်တည်းသောက်နေကိုမြင်လျှင် ချန်ချင်းက မေးလိုက်၏။

"ဘာဖြစ်တာလဲ...ဘယ်သူက ဝူသခင်လေးကို စိတ်တိုအောင်လုပ်တာလဲ"

ဝူဇီခန်းက သူ့ဝိုင်သူပဲအာရုံရောက်နေပြီး တိတ်ဆိတ်နေသည်။

ချန်ချင်းက သူ၏မေးခွန်းထုတ်နေသောအကြည့်ကို ဝူဇီခန်း၏သူငယ်ချင်းဘက်ကို လှည့်လိုက်၏။

"ဝေ့ချန်ပေါ့"

ဝူဇီခန်၏သူငယ်ချင်းက ပြောလိုက်သည်။

"ဇီခန်းက သူ့ကိုအကြိမ်တွေမနည်းဘူးခေါ်တာ...ဝေ့ချန်ကဖုန်းမကိုင်ဘူး...နောက်ဆုံးမှာသူဖုန်းကိုင်ပြန်တော့လည်း သူက ဝူသခင်လေးရဲ့ဖိတ်ခေါ်မှုကိုငြင်းလိုက်တယ်လေ...ဝေ့သခင်လေးက ငါတို့လိုအားယားနေတဲ့သူတွေကို အထင်သေးနေပြီထင်ပါတယ်"

"သူမလာဘူးလား"

ချန်ချင်းက အဓိကအချက်ကိုအာရုံစိုက်လိုက်ပြီး ထိုသူပြောသည့် ကျန်သည့်စကားများကို မကြားယောင်ဆောင်လိုက်သည်။

"ဟုတ်တယ်...သူက စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းပြောပြီး ဖုန်းချသွားတယ်လေ"

ယင်းက အမှန်တရားဖြစ်၏။

ချန်ချင်း၏အကြည့်က လေးလံလာပေမဲ့ သူဆက်ပြီးမမေးတော့ပေ။

*

အပြင်ဘက်မှာမုန်တိုင်းတိုက်နေသော်ငြား ပြတင်းပေါက်များပိတ်လိုက်သည်နှင့် လေသံမိုးသံများကို ကြားရခြင်းမရှိတော့ပေ။အခန်းထဲရှိလူနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်၍ အိပ်နေကြသည်။နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်က တစ်ဝက်ကျော်ကျော်လောက်နေရာလွတ်နေပြီး လူနှစ်ယောက်က ကုတင်တစ်ဝက်စာပဲ နေရာယူထားလေသည်။

ညဥ့်နက်လူခြေတိတ်ချိန်ရောက်နေပြီဖြစ်ရာ ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ရန် အချိန်ကောင်းလေးဖြစ်၏။

သို့သော်လည်း တိတ်ဆိတ်နေသောအခန်းထဲမှာ ရုတ်တရတ်ဖုန်းမြည်သံတဒွီဒွီထွက်လာပြီး ငြိမ်းချမ်းစွာအိပ်စက်နေခြင်းကို နှောက်ယှက်လိုက်လေသည်။

ဝေ့ချန်က အတော်လေးအိပ်ရေးဆတ်သူဖြစ်ကာ သူ့ဖုန်းမြည်သံတဒွီဒွီကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ပဲနိုးလာသည်။ဒီလိုအချိန်လင့်နေခါမှ ဘယ်သူခေါ်​နေတာလဲဟု သူတွေးလိုက်မိသည်။

ကုတင်ဘေးက စားပွဲဆီလက်လှမ်းပြီး သူ့ဖုန်းကိုကောက်ယူကာ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်။ဖုန်းစခရင်ပေါ်က ခေါ်သူ၏နာမည်ကို​ မြင်သည်နှင့် ဝေ့ချန်၏အိပ်ချင်စိတ်များ ချက်ချင်းလက်ငင်းပျောက်ကွယ်သွားသည်။

သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ကွေးနေသောချန်လီကိုအသာတွန်းလိုက်သည့်အခါ နှုတ်ခမ်းလေးပွစိပွစိလုပ်ပြီး လှိိမ့်သွားကာ စောင်ကို တင်းတင်းဖက်၍ ဆက်အိပ်နေသည်ကို ဝေ့ချန်တွေ့လိုက်ရသည်။

ချန်လီကိုမနှောက်ယှက်မိအောင် ဝေ့ချန် သူ့ဖုန်းကိုယူပြီး အခန်းထဲကထွက်ခဲ့လိုက်၏။ထို့နောက် သူ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။

ဖုန်း၏တစ်ဖက်က ဝူဇီခန်းပဲဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း ခုနတစ်ခေါက်နှင့်ယှဥ်လျှင် သူ့ပုံစံကထွေနေပြီး စကားများကလည်း ဗလုံးဗထွေးနှင့်ဖြစ်၏။သူ့ဆီကအရက်နံ့ပြင်းပြင်းကို ဖုန်းထဲကနေပင် ရနေသလိုခံစားရသည်။

"အားချန် အား...အားချင်း အခု... ငါနဲ့အတူရှိနေတယ်...သူ မူးနေတယ်...မနက်ဖြန်...သူ

...သူ အတန်းတက်ရဦးမှာ...သူ့ကို...လာ...လာခေါ်လိုက်ဦး"

ဝူဇီခန်းက ပြောလာပြီး ဝေ့ချန်၏တုံ့ပြန်မှုကိုပင်မစောင့်ဘဲ ဖုန်းချသွားလေသည်။

သူ့ဖုန်းကိုကိုင်ထားရင်းဝေ့ချန်၏အကြည့်က ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ရှိ ရွာသွန်းနေသောမိုးထံကို ရောက်သွားသည်။ပတ်ပတ်လည်ရှိ နီယွန်မီးရောင်များက မိုးရေထဲမှာ တဖျပ်ဖျပ်လက်နေပြီး ဝေ့ချန်၏မျက်လုံးများထဲမှာ အလင်းဖျော့ဖျော့တစ်ခု ရောင်ပြန်ဟပ်သွား၏။သူဘာတွေးနေလဲဆိုသည်ကား မသိရပေ။

*

ခန်းဇီဘား

ဝူဇီခန်းက ဖုန်းချပြီးနောက် မူးနေသည့်အရိပ်အယောင်များအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားသည်။သူက သူ့အကြည့်ကိုချန်ချင်းဆီပို့ပြီး အဖြေတချို့ရှာကြည့်လိုက်၏။

ချန်ချင်းက လက်ရှိမှာ သီးသန့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေပြီး လက်ထဲကဝိုင်ခွက်ကို မကြာမကြာ လှုပ်နေကာ နည်းနည်းမှ မူးနေပုံမပေါ်ပေ။

"အားချင်း ဝေ့ချန်လာမယ်ဆိုတာသေချာလို့လား"

ဝူဇီခန်းကမေးလိုက်၏။

ချန်ချင်း၏အကြည့်က သူ၏ဝိုင်ခွက်ရှည်ရှည်ထဲကအရည်များထဲကို ကျရောက်နေသည်။ဝိုင်နီက အလင်းရောင်များကြောင့် သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အနီရောင်နှင့်အဖြူရောင်အလင်းများ အရိပ်ထင်နေသည်။သူက သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်ကိုဆွဲဆန့်ကာ ဆိုသည်။

"ဘယ်သူသိမှာလဲ"

သီးသန့်ခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ ဘာတစ်ခုမှ ဆက်မ​ပြောကြပေ။အချိန်ကတဖြည်းဖြည်းနှင့် ကုန်ဆုံးလာနေပြီး

ဝူဇီခန်း သူဘာကြောင့်စိတ်လောနေသလိုခံစားရသည်ကိုနားမလည်ပေ။တစ်ညလုံး တည်ငြိမ်နေပုံရသည့် ချန်ချင်းကိုသူသေချာကြည့်လိုက်သည့်အခါ ချန်ချင်းက ဝိုင်ခွက်ကိုတင်းနေအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး လက်ပေါ်မှာသွေးကြောများပင် ခပ်ရေးရေးမြင်​နေရလေသည်။

ချန်ချင်းက မြင်ရသလောက် စိတ်အေးလက်အေးရှိနေပုံမပေါ်ဟု ဝူဇီခန်းတွေးလိုက်မိသည်။

နံရံပေါ်က ​​ရှေး​ဟောင်းနာရီက တချက်ချက် မြည်နေ​ပြီး ကုန်လွန်သွားသောအချိန်ကို သတ်မှတ်ပေးနေသည်။၎င်းတစ်ချက်ရွေ့သွားလေတိုင်း တစ်စက္ကန့်ကုန်သွားသည်။နောက်ထပ် နာရီဝက်ကုန်သွားပြီဖြစ်၏။

"ငါထပ်ခေါ်ကြည့်လိုက်မယ်"

ဝူဇီခန်းက သူ့ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်သည်။

"သူက ဒီအနီးနားမှာနေတာပါ ဘာလို့ဒီလောက်ကြာနေပါလိမ့်"

ဝူဇီခန်း အနှီစကားများရေရွတ်လိုက်ချိန်မှာပဲ သီးသန့်ခန်းတံခါးဆီက တံခါးခေါက်သံ ပေါ်လာသည်။ဝူဇီခန်းက အမြန်သွားပြီးဖွင့်လိုက်၏။

"အားချန် မင်းနောက်ဆုံးတော့ရောက်လာပြီပဲ...အားချင်းက မနက်ဖြန်အတန်းတက်စရာရှိတယ်...မင်းမလာရင် သူ ဘယ်လိုလုပ်အတန်းတက်နိုင်မလဲ"

<< >>

💘